Nor mandie werd zwaar door
de bevrijdingsoorlog getekend
WwmwvvA
fampe
Samen
leven
Courseulles:
DE WEG DIE ZIJ KWAMEN....
Kruisen verrezen, waar vlaggen,
wijn en tranen verdwenen
„Omgekeerde koningskwestie
baart opzien in België
haven der groten!
Martin Andersen Nexö
is overleden
Belgisch-N ederlands
monetair overleg
Zwitsalette
3
Werken van Jonas geveild
Hond ontkwam aan
verdrinkingsdood
Koningshuis en kabinet
knopen connecties aan
Inwisselbaarheid van gulden en
franc afhankelijk van pond
Niet allen profiteren nog
van lagere paspoortleges
DONDERDAG 3 JUNI 1954
(Speciale reportage)
DE 6600 INWONERS van het oude stadje Bayeux zijn de boffers van Normandië!
Dat is ons op vele plaatsen, op vele manieren, maar steeds met dezelfde klem,
verzekerd. Ja, die van Bayeux.... En deze oude Normandische plaats, al be
roemd in de 12e eeuw ten tijde van „la Reine Mathilde" moet destijds inderdaad
onder een gelukkig gesternte gesticht zijn. Als eerste West-Europese stad werd
Bayeux op 7 Juni 1944 door de troepen van veldmaarschalk Montgomery, bijna
zonder slag of stoot, ingenomen. De Duitsers lieten dit stadje, dat nog geen tien
kilometer van het invasiestrand ligt, zo maar in handen van de Geallieerde legers
vallen en lieten alleen een paar scherpschutters ^chter, die binnen korte tijd
onschadelijk konden worden gemaakt. Dat alles betekende, dat het bezienswaar
dige Bayeux met zijn kathedraal, met zijn voormalig Bisschoppelijk paleis (waar
de beroemde „Tapisserie de Bayeux" hangt, het 70 meter brede tapijt, waarop de
verovering van Engeland door de Normandiërs is afgebeeld, welk stuk overigens
voor de zekerheid toch op een andere plaats in veiligheid was gebracht) en met
zijn eeuwenoude, pittoreske huisjes, vrijwel onbeschadigd bevrijd werd. Zodat
het wel begrijpelijk is, dat men van de boffers van Bayeux spreekt.
W»5XOC)OOOC<XOC>^DCOCCOO»3CCCOMC<X)OOaK>ïCCCCCC<:
Tijdens zijn reis door Normandië, het\
frontgebied van tien jaar geleden be-\
x zocht ons bijzondere medewerker ook',
8 Bayeux, de eerste West-Europese stad';
g die bevrijd werd. Daarna trok hij krisl
c kras door dit zo zwaar omstreden ge-{
g bied, dat kilometer na kilometer nog
8 steeds de sporen draagt van hetgeenl
8 zich hier in Juni 1944 afspeelde.
OOOOOOOOOOOOOCGCOCOOOCOOOOOOOOCCCOCCXXXXXXOCQOOCCCCOCOOO
In het knusse winkeltje in de Rue Saint
Loup, waar Mme Ernilie Jacqueline in
fijne vleeswaren handelt, kunnen wij over
die bevrijding een opgetogen verhaal krij
gen. Waar de mensen na vier jaar onder
drukking de vlaggen vandaan haalden, zal
wel een raadsel blijven, maar het leek wel
of uit elk raam en van ieder balcon een
Franse, een Engelse of een Amerikaanse
vlag wapperde. Er zijn tranen van vreugde
geschreid daar in dlie eerste bevrijde stad
van West-Europa, op 7 Juni 1944, terwijl
de mensen niet moe werden „Vice la Fran
ce. Vive l'Angleterre, Vive rAmérique" te
roepen. Montgomery's soldaten werden om
de hals gevlogen door jonge meisjes en
door oude moedertjes en er waren de
prachtigste bloemen voor de bevrijders.
En dan natuurlijk wijn zonder welke
drank nu eenmaal geen feest in Frankrijk
kan slagen in overvloed
Ranville het eerst
Maar al kaïn Bayeux er prat op gaan, de
eerste bevrijde stad van West-Europa te
zijn, het is niet de allereerste bevrijde
plaats van Frankrijk. En al is dat dan ook
geen stad te noemen, het is todh met een
zekere trots dat de inwoners van het dorp
Ranvil'le dat, ongeveer twaalf kilometer
van Caen, tussen de Orne en de Dives in
ligt, u zullen vertellen, dat zij het eerst
van allen in geallieerde handen zijn geval
len. In de nacht van 5 op 6 Juni werden
zij reeds bevrijd door de Eerste Divisie
parachutisten, die hier in de nacht, vooraf
gaande aan „D Day", werd neergelaten. Er
is zwaar gevochten in dit gebied en er is
veel verwoest. Maar in de gesprekken met
de Franse boeren in deze streek hebben wij
meer over de mannen gehoord, die hier
streden en sneuvelden, dan over de ver
woestingen.. En het is niet voor niets, dat
als hulde aan de uit de lucht gevallen be-
ïipi---"'
HHH
ViUKlH
jiifrunfc
VMIKN
grijpen. Kijk naar de huizen langs de we
gen: als zij niet helemaal een nieuwe in
druk maken, dan is er toch op zijn minst
een nieuw dak gebouwd en een huis, dat
hier kennelijk al jaren staat, en geen
enkel opgelapte muur vertoont, is een zeld
zaamheid.
Utah Beach en Omaha Beach
Sedert Juni 1944 staan er op de Land
kaart van Normandië ook Engelse' namen.
Aanduidingen als „Utah Beach" en
„Omaha Beach" zult u op oude kaarten
niet vinden omdat die namen toen nog
niet bestonden. Het zijn, evenals „Gold
Beach", „Junio Beach" en „Sword Beach",
code-namen van de landingsplaatsen voor
de verschillende legergroepen. En zij zijn
zo ingeburgerd, dat het strand gewoon
„Utah Beach" bleef en dat er nu overal
wegwijzers staan, waarop u kunt lezen
hoever het nog naar „Omaha Beach" is.
Maar er zijn meer wegwijzers, waarop
aanduidingen en kilometerafstanden te
vinden zijn, die aan de dagen van strijd
van 10 jaar geleden herinneren. En dat zijn
de meest tragische herinneringen uit de ge
hele streek, de onvermijdelijke restèn van
de strijd in ieder frontgebied, de oorlogs
graven. Op ontelbare plaatsen zijn borden
gezet, die in het Frans en in het Engels
aangeven, hoeveel kilometer men nog van
het „cimétière" of van het „war cemetery"
verwijderd is. En dat is nooit erg ver, om
dat er vele van deze kerkhoven in Nor
mandië zijn.
Duizenden kruisen
Neem het in alle rust gelegen ooriogs-
kerkhof van St. Laurent. Hoog op een heu
vel, ongeveer 2 kilometer rechts van de
weg Colleville-Vierville, is het gebouwd
op een plaats, vanwaar men een prachtig
uitzicht heeft op Het Kanaal en de „Omaha
Beach". Ontelbare rijen witte marmeren
kruisen staan hier als stramme militairen
opgesteld, als een leger dat aanklaagt
Niet minder dan 3800 Amerikaanse solda
ten liggen hier begraven, allemaal jonge
mannen die in evenzovele gezinnen in „the
States" een lege plaats als man, .vader of
zoon achterlieten3800 jonge mannen,
die deel uitmaakten van de 10.000 Ame
rikanen, die op destranden van de drie
naast elkaar liggende plaatsjes Colleville,
St. Laurent en Vierville aan land gingen
en zonder twijfel tot de ongelukkigste sol
daten van het gehele invasie-front behoor
den. Op de plaats waar zij landden, was
juist de 352e Duitse divisie verzameld
voor een oefening. De landingseenheden
van de Amerikanen leden zware verliezen
en pas nadat zij aanvankelijk waren terug
gedreven, maar verbeten hadden volgehou
den, slaagden zij er in de Duitsers terug te
dringen en de drie plaatsjes te bezetten.
En ten bewijze van het feit, dat de ge
sneuvelden van dit front niet alleen in St.
Laurent begraven liggen, heeft Vierville
een eigen oorlogskerkhof, waar ook weer
honderden kruisen aaneengerijd staan. Wie
Als militairen stram in het gelidkruisen en nog eens kruisen op het
Amerikaanse kerkhof St. Laurent.
ooooooooo<x)ooooooooooooooooooooooooooocoooococxxoocxxxcc
V
8 Courseulles, het einde van de geïmpro- i
viseerde haven, die door de geallieerde 8
8 troepen voor de Normandische kust
X werd gelegd, was de eerste werkelijke 8
g haven van Frankrijk, die werd ingeno- 8
men. Overigens is het maar een betrek-
kelijk klein haventje, dat doorgaans niet X
veel schokkends te zien krijgt. Maar dat 8
gold toch niet voor Juni 1944. Want toen X
stapten hier achtereenvolgens Sir Win-
üston Churchill (op 12 Juni reeds!),
x generaal De Gaulle (op 14 Juni) en 8
8 Koning George VI (op 16 Juni) aan wal.
;coooococ<xxxxxxdocxxxxioococooooocccoocoooccoococccocxxxx>
dit alles op zich laat inwerken, moet, of
hij wil of niet, in gedachten teruggaan
naar die Junimaand, die nu al weer tien
jaar geleden is. En naarmate zijn gedach
ten sneller gaan, worden zi.in woorden
spaarzamer. Om tenslotte helemaal achter
wege te blijven, daar een mens, welke taal
hij dan ook spreekt, nooit de woorden zal
kunnen vinden, die zijn gevoelens in dit
gebied volkomen weergeven
Een haven verdween
Vierville heeft, behalve een oorlogskerk
hof nog een herinnering aan de invasie.
Maar dat is toch werkelijk alleen maar een
herinnering. Hier heeft men namelijk de
tweede noodhaven gebouwd, een „Mulber-
ry"-haven zoals bij Arromaoches. Maar
deze haven is door de storm van 19 tot 22
Juni 1944 volkomen weggeslagen
Zo heeft elk plaatsje in deze Norman
dische kuststreek zijn eigen stukje oorlogs
herinnering. Port en Bessin zal by voor-
woest door de Duitsers. In deze stad begint
de officiële Bevrijdingsweg, „de Voie de la
Liberté", die met betonnen paaltjes is ge
markeerd en tot Bastogne in de Ardennen
leidt.
Naar het Noorden
Door honderden kilometers Frankrijk
leidt die weg tenslotte in de richtnng van
ons land. Over die weg en vele andere
wegen zijn de geallieerde legers al strij
dend naar het Noorden getrokken, door
streken vol natuurschool. Wat zij echter
minder gewaardeerd hebben dan wij nu
omdat zij in die dagen wel iets anders had
den om op te letten. Dat de weg, die zij
gekomen zijn vele offers heeft geëist, heb
ben wij onderweg gezien. Steeds weer die
velden met ontelbare rijen kruisen, die als
waarschuwende witte vingers naar een
blauwe hemel wijzen. Graven overigens
die de Fransen keurig onderhouden en
waar zij zo nu en dan eens een stilzwij
gend bezoek brengen met een bloemetje,
dat dan stil aan de voet var. zo'n kruis
wordt neergelegd. En zo hoort het ook te
zijn: die kruisen mogen de officiële mo
numenten zijn, de wezenlijke monumen
ten voor die tienduizenden, die zijn ge
vallen moeten in de harten zijn opge
richt. In de harten van diegenen die nu
in vrijheid leven. Een vrijheid waarvoor
zij, van „Omaha Beach" tot de andere
'punt van Europa, zijn gevallen.
De Deense schrijver Martin Andersen
Nexö, die de laatste jaren in Oost-Duits-
land heeft gewoond, is Dinsdag in de
ouderdom van 84 jaar overleden.
Martin Andersen (Nexö voegde hij later
aan zijn naam toe) werd in 1869 te Kopen
hagen als zoon van een arbeider geboren.
Als jongen van acht jaar ging hij naar het
eiland Bornholm, waar hij zich naderhand
als schoenmaker vestigde. De weerslag van
zijn armoedige jeugd vindt men in de
achtergrond van zijn vermaardste werk:
„Pelle, de veroveraar". Sinds 1901 leefde
hij geheel van zijn pen. Hij schreef, ook
tevoren reeds, vele artikelen in dagbladen
en tijdschriften, waaronder talrijke reis
beschrijvingen.
In 1917 en 1921 verschenen de twee de
len van „Ditte, een mensenkind" (Ditte,
menneskebarn), waarvan nog niet zo lang
geleden een bekendgeworden film is ge
maakt. In 1948 verscheen nog „De verlo
ren generatie" en voorts publiceerde Nexö
zijn sterk de aandacht getrokken hebbende
mémoires. Vele van zijn boeken zijn ook
in het Nederlands vertaald.
Na lange tijd socialist te zijn geweest,
werd hij reeds voor de tweede wereldoor
log lid van de Deense communistische par
tij. Vooral in Rusland vonden zijn werken
veel waardering. De Duitse bezetters na
men hem in 1941 gevangen, doch reeds een
jaar later werd hij wegens zijn hoge leef
tijd vrijgelaten, waarop hij kans zag naar
Zweden uit te wijken. In Mei 1948 deed hij
afstand van zijn erelidmaatschap van de
Deense Schrijversbond, toen deze critiek
cp de communistische staatsgreep in Tsje-
choslowakije uitoefende. Sinds 1951 woon
de hij in Dresden.
Een inwoner van Zwijndrecht stond in
hoger beroep voor het Haagse gerechtshof
terecht wegens dierenmishandeling. Blij
kens getuigenverklaringen had hij zijn
hond met een touw vastgebonden aan een
zwaar blok basalt op een strekdam in de
rivier. Het was zijn bedoeling, dat de hond
bij vloed zou verdrinken. Een voox-bijgan-
ger heeft het dier bevrijd.
De rechtbank te Dordrecht had de
Zwijndrechtenaar zes weken gevangenis
straf opgelegd. De procureur-generaal bij
het Haags gerechtshof vroeg bevestiging
van het vonnis. Over veertien dagen zal
het hof uitspraak doen.
ADVERTENTIE
WETT.i GED
4
In de Redoutezaal te Maastricht zijn on
der grote belangstelling schilderijen van
beeld bekend blijven omdat hier een zij- wijlen Henri Jonas geveild, die behoorden
lijn uitkwam van de beroemde PLUTO
(Pipe Line Under The Ocean), de pijplei
ding waardoor men de voor het vele rol
lende materieel en de andere motoren van
het bevrijdingsleger noodzakelijke brand
stof onder Het Kanaal door uit Enge
land naar Frankrijk kon sturen. Pluto ein
digde tenslotte in de grote Transatlantische
have n Cherbourg, die zwaar werd ver
tot het bezit van de onlangs overleden me
vrouw Jonas-Servais, de weduwe van de
schilder. De prijzen liepen op tot 6000
voor één werk.
De gemeente Maastricht kocht voor
2300 het doek „Het leven van Christus".
Ook de stichting „Kunstbezit" te Maastricht
heeft enkele werken gekocht. De opbrengst
bedroeg in totaal ruim een halve ton.
Uitsluitend
v e r k r ij g b a a r
bij:
AMSTERDAM - UTRECHT
HAARLEM - HILVERSUM
(Van onze correspondent in Brussel)
In politieke kringen te Brussel wordt op
het ogenblik druk gesproken over de „om
gekeerde koningskwestie", dit wil zeggen
dat men verbaasd staat over de zeer goede
relaties, welke tussen de ministers van het
kabinet-Van Acker enerzijds, en Koning
Boudewijn en Koning Leopold anderzijds,
tot stand schijnen te komen. In Rooms-
Katholieke kringen merkte men niet zonder
ongenoegen op, dat Koning Leopold de
ministers van het kabinet-Van Acker, ook
die eens zijn verbitterde vijanden waren,
op het kasteel van Laeken heeft geïnvi
teerd, waar de regering-Van Houtte niet
werd ontvangen.
Nu Koning Leopolds vijanden van gis
teren zo hartelijk ontvangen worden, is er
reden aan te nemen dat de verzoening niet
langer een ijdel woord is.
De Rooms-Katholieke waarnemers zijn
echter ontstemd over de voortvarende
manier, waarop de omgeving van Koning
Boudewijn de linkse regering „in de arm
neemt." Alsof zij slechts op de nederlaag
van de C.V.P. zou hebben gewacht om de
ADVERTENTIE
Een eenvoudige wegwijzer in het Norman
dische land, de richting naar het Canadese
oorlogskerkhof Bény-sur-Mer aangevend.
Links op de achtergrond een monument
voor in deze streek gevallen parachutisten.
wijders, de brug bij Bénouville nog steeds
„Pegasusbridige" heet.
Maar laten wij u eerst even meenemen
de punt van Normandië in, en Caen en
omgeving voorlopig laten rusten. Er is over
deze zwaarbeschadigde stad, waaromheen
zo lange tijd de tanks hebben gestreden en
die zowel uit de lucht als van zee uit werd
gebombardeerd, nog genoeg te vertellen om
later op terug te komen.
Voor altijd invasieland
Van Bayeux in de richting Cherbourg
rijdende kan men vrijwel alle beelden van
de strijd welke in de eerste tijd na de in
vasie werd gevoerd, terugvinden. Dit hele
Normandische frontgebied is één aaneen
schakeling van oorlogsherinneringen. Dit
land, met zijn ietwat grijze, vaak armoedig
aandoende dorpjes, met zijn vele natuur
schoon en zijn vriendelijke bewoners, dit
land waar de appelbomen langs de weg
groeien en de toerist in de lente het ge
voel geeft tussen een kilometers-lange,
natuurlijke erehaag van appelbloesem te
rijden, dit land is zo sterk getekend door
het grote gebeuren in 1944, dat het wel al
tijd invasie-land zal blijven, ook al ver
dwijnen door de jaren heen nog meer res
ten, die direct aan de strijd herinneren. Iets
zal er zijn, dat niet meer verdwijnen zal:
de sfeer die hier van dorp tot dorp hangt.
Het gras in de weilanden tussen de dor
pen, is precies even groen als voor 1944,
de boerenarbeiders zijn even vlijtig aan het
werk als toen, maar toch is dit Normandië
meer geworden dan alleen maar het land
van de appelbloesem, het groene gras en de
vlijtige boer. Het werd één groot, natuur
lijk monument van onze vrijding.
Maar de tekenen van de strijd liggen
dan ook kilometer na kilometer voor het
Terwijl vader de krant leest
in de met forse bedreigingen
van kinderen gezuiverde voor
kamer, en moeder in de keu
ken doende is met de geheim
zinnige vuur- en waterwerken
waar straks het maal uit te
voorschijn zal komen, tracht
de tweeling in de gang met één
autootje te spelen. Een twéé-
ling met één autootje dat
is het noodlot verzoeken. Het
wordt al spoedig een auto
ongeluk met twee krijsende
jongelieden, zoals altijd en on
vermijdelijk.
Hoe kunnen we verwach
ten dat de volken der aarde
in vrede leven, wanneer twee
bróertjes, die tegelijkertijd op
de wereld zijn gekomen en
sprekend op elkander lijken,
geen vijf minuten zonder ruzie
kunnen zijn peinst vader
met een half oog op de poli
tieke conferenties in de krant
en zijn oren tuitend van het
geschreeuw op de gang. Het
is een kleinigheid om naar die
gang te gaan en de twee uit
elkander te jagen maar het
zou niet nodig moeten zijn.
Het is misschien beter eens
een ernstige toespraak te hou
den en te wijzen op het euvel
in het binnenste het gebrek
aan broederliefde en verdraag
zaamheid.
De jongelui staan voor hem
met mokkende gezichten,
waarop de woede om het ge
leden onrecht niet is wegge
wist. De een verwijt de ander
het valse spel en de brute ver
breking van gedane beloften
en zij menen allebei het
grootste gelijk van cle wereld
te hebben.
Van wie is dat autootje,
vraagt vader, om te beginnen.
Van mij, zeggen ze beiden
vol overtuiging. Dat lieg je,
voegen ze er eenstemmig vol
ongeloof over zoveel verdor
venheid aan toe.
En ze vliegen elkander zo
tegelijkertijd in de haren, dat
het een afspraak lijkt.
Ik zal jullie eens wat zeg
gen, en dat dient ge te ont
houden uw leven lang, zegt
vader ernstig, nadat het klu
wen tweeling ontward is. Het
doet er niet toe, van wie het
autootje is. Als ge leven wilt
volgens de regels der bescha
ving, dan vecht ge niet om zo'n
kleinigheid. Dan moet ge den
ken aan het verdriet van ou
ders, die menen hun kinderen
een goede opvoeding te hebben
gegeven en dan moeten zien
dat het slechts barbaren zijn
geworden.
In de keuken is moeder be
zig met ons avondmaal. Denkt
ge dat ze dat uit liefhebberij
doet? Ik heb de hele dag ge
werkt en word door jullie ge
krijs gestoord bij het lezen.
Wat lees ik? De krant. En
daarin staat hoe de grote men
sen bang voor een oorlog zijn.
Waarom zijn ze dat? Omdat ze
niet begrijpen, hoe ze elkander
moeten kunnen verdragen en
toegeven. Zij waarderen elkan
der niet, en denken dat de
boosheid altijd bij hun buur
man schuilt niet bij zich
zelf. Zie, moeder en ik waren
zeer verheugd toen jullie bei
den op één avond bij ons kwa
men als mannekes van vier-
sn-een-half pond. Wij hebben
jullie dezelfde wollen pakjes
aangetrokken en dezelfde melk
te drinken gegeven. De een
kreeg een blauwe, de andere
een rode bijtring, maar ze wa
ren even duur. Jullie hebben
elkander niets te verwijten
noch te benijden. Maar wij,
jullie moeder en ik, beginnen
te menen dat we een paar
domme, boze kinderen hebben
gekx-egen.
Dat maakt indruk, al blijkt
het niet dadelijk. Vooral dat
barbaren is een woord, waar
zij het niet op begrepen heb
ben. Ze denken beschaamd
even na en zeggen bijna in
koor:
Dat autootje is van mij,
maar hij mag het hebben. En
fan krijgen ze opnieuw ruzie,
jmdat geen van beiden minder
grootmoedig wenst te zijn dan
de ander.
Vader denkt dat het toch
maar beter zou wezen, een
dracht klinkende klabatsen
uit te delen zonder verder
redeneren. Maar hij houdt zich
in en zint op een Salomons-
sermoen.
Luister, onkruid, zegt hij
gestreng, ge zult nooit of te
nimmer de ondexdinge vrede
bereiken, als ge niet leert uit
gaan van het standpunt dat
ge één geheel vormt: Eén
tweeling, niet twéé eenlingen.
En wanneer ge niet beseft, dat
alles wat ge goed vindt voor
uzelf, ook ten goede komen
moet aan uw andere ik. Ge
zijt twee delen van één ding,
en het geluk van dat ene ding
is het enig belangrijke. Doet
elkander wel, zoals ge u zelf
wel doet.
Maar hij wil dat autootje
niet, dat ik hem geef, klagen
ze allebei.
Dan neemt vader het au
tootje en zet er zijn grote voet
op, zodat het kraakt en berst
en op een blikken uitsmijter
lijkt.
En nu dondert hij naar
moeder in de keuken, beloven
dat ge nooit meer vechten
zult! En snel, of ik zal even
helpen.
Ze knikken haastig en ge
dwee, nu het onweer zo drei
gend naar beneden komt zak
ken, en wringen zich tegelijk
door de deur.
Maar tot de keuken komen
zij niet, want op de gang reeds
klinken dra de gillende sirenes
van hun woede en rollen zij
hijgend om en om als een bos
armen en benen, die raken
wat zij raken kunnen.
En als vader de bos uiteen-
geplukt heeft tot een gehaven
de tweeling, hoort hij dat zij
op weg naar moeder een
meningsverschil gekregen heb
ben over de vraag, wie haar
het eerst zou zeggen dat ze
nooit meer zouden vechten.
Als de klabatsen verklonken
zijn en de jongens op aparte
kamers hun achterdelen zitten
te wrijven, zinkt vader weer
achter zijn krant en leest ver
der over de politieke confe
renties.
Hij begrijpt het nu allemaal
veel beter, wat hij leest.
J. L.
wittebroodsweken met de linkse regering te
beginnen.
Sommige linkse waarnemers zijn van
oordeel dat het een handige politieke zet is.
Men moet beletten dat de C.V.P. nogmaals
gebruik maakt van de koningskwestie om
haar verminderd prestige te herstellen.
Een Vlaamse krant meldt dat Koning
Leopold op de nationale feestdag van 21
Juli naast Koning Boudewijn de parade
van de troepen zal afnemen. Dit zou het
eerste officiële optreden van Koning Leo
pold zijn sinds zijn troonsafstand.
Het lijkt op een sprookje.
Nog voor de jongste verkiezingen van 11
April schreven de socialistische kranten
dat het gedaan moest zijn met de intriges
van Koning Leopolds echtgenote en men
gaf de Koning de bedekte wenk om tijdens
de verkiezingscampagne liefst niet in het
land te blijven. Een suggestie, waarvan de
Koning overigens dankbaar gebruik maak
te om een gi'ote expeditiereis in Centraal-
Amei-ika te maken.
De „omgekeerde koningskwestie" is op
het ogenblik het meest besproken politieke
feit, ofschoon er in de pers niet veel over
uitlekt.
(Van onze correspondent in Brussel)
De Nederlandse minister van Financiën,
de' heer Van de Kieft, en zijn Belgische
collega, Hendrik Liebaert, hebben Dinsdag
uitvoei-ig van gedachten gewisseld over de
monetaii-e Benelux-problemen, welke op 2
Juli te Bi-ussel op de ministers-conferentie
besproken zullen worden (De conferentie
van de ministers werd op verzoek van de
Luxemburgse regering uitgesteld).
De gouverneur van de Nationale Bank
van België, de permanente vertegenwoor
diger van de Belgische regering bij de
O.E.E.S. en de monetaire experts van de
Nationale Bank waren bij het onderhoud
aanwezig.
Het vrije kapitaalverkeer in de Benelux-
landen, de introductie van Belgische en
Nederlandse aandelen, respectievelijk op de
beurzen van Amsterdam en Brussel, de
convex-tibiliteit en de handels-politiek
tegenover derde landen kwamen ter sprake.
Naar financiële couranten te Brussel
meldden, is van Nederlandse zijde enig be
zwaar geopperd tegen het plan van de Bel
gische regering om te Brussel een officiële
vrije goudmarkt in te stellen. De omwissel-
baarheid van de gulden en de franc ten op
zichte van andere valuta zullen Nederland
en België gezamenlijk tot stand brengen.
Een absolute voorwaarde hiertoe is dat
Groot-Brittannië de convertabiliteit van
het pond sterling vei-bindt aan een zeer
ruim opgevatte liberalisatie van de invoer
in Groot-Brittannië.
ADVERTENTIE
Bestrijd UW PIJNEN met:
Uitsluitend bij Apothekers en
Drogisten
Hoewel het aanvankelijk het voornemen
was de verlaging van de rijksleges voor
paspoorten nog vóór het begin van het reis-
seizoen 1954 in te voeren, is zulks, als ge
volg van een ingrijpende wijziging van de
voorstellen, waartoe in een later stadium
van behandeling moest worden overgegaan,
niet mogelijk gebleken, zo hebben de mi
nister van Buitenlandse Zaken, en de mi
nister zonder portefeuille, mede namens de
minister van Binnenlandse Zaken geant
woord op een desbetreffende vraag van het
lid van de Eerste Kamer, de heer Wende-
laar.
