Tweede Kamer aanvaardt
wettelijke adoptieregeling
Agenda voor
Haarlem
„Continente perduto", lofzang
op schoonheid van de Archipel
Het New York City Ballet
van George Balanchine
Voor de oude dag
Filmweek Arnhem
Een dode bij aanrijding
te Nijmegen
Bioscoop „in de wolken"
Wijziging van de
rechterlijke organisatie
Ontroerend
goed
Erfgenaam vermoordt
zijn 66-jarige tante
met bijlslagen
DONDERDAG 30 JUNI 1955
HAARLEMS DAGBLAD OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
3
schenkt Uw kapsel de
kleur en glans van het haar
van "sweet seventeen"!
Te Gouda 85-jarige
weduwe verbrand
Kerkelijk Nieuws
Chauffeur doorgereden
HOLLAND
FESTIVAL
Bn 48 uur een pantalon
gemaakt
Lijk door trein laten overrijden
Kolen prijzen gaan omhoog
In ons blad van heden worden ruime
uiteenzettingen gegeven over een wets
ontwerp op de algemene ouderdomsver-
zekering, door het ministerie van Sociale
Zaken en Volksgezondheid bij de Tweede
Kamer ingediend. Als het ontwerp wet
wordt, zal het op 1 Januari 1957 de
als tijdelijk bedoelde Noodwet Ouderdoms
voorziening moeten vervangen.
liet besef dat een samenleving in hagr
geheel verantwoordelijk moet worden ge
acht voor het welzijn van de enkeling,
wordt door dit wetsontwerp duidelijker als
een van overheidswege aanvaarde praktijk
gedemonstreerd. Het is een belangrijke stap
verder op het gebied der redelijk vereiste
sociale voorzieningen, waarop de twintigste
eeuwse volksgemeenschap zich heeft voort
bewogen en ondanks de onvermijdelijke
uitwassen, misbruiken en vergissingen r
humaniteit en beschaving heeft bevorderd.
Er is geen discussie van betekenis over
de vraag, of de werkende gemeenschap een
offer moet brengen voor diegenen, die eens
tot deze werkers behoorden doch door hun
leeftijd en tegen hun zin een onderhouds-
beroep moeten doen op de staat. Wel echter
is er eens discussie geweest overigens
zonder complicaties over het probleem
of het ~-an particulier, persoonlijk initiatief
der jongeren moest worden overgelaten,
zichzelf door besparingen te beveiligen
tegen armoede in hun ouderdom, dan wel
of de staat dwingend en uitsluitend de ver
antwoordelijkheid der individuen zou
moeten overnemen. Deze discussie is niet
louter een zaak van politiek-beschouwe-
lijke aard. Zij staat eigenlijk nagenoeg los
van verschillen in politieke opvatting of
strijdvragen tussen liberalisme, socialisme.
Het is namelijk een nuchtere ervaring van
de praktijk, dat individuele verantwoorde
lijkheid voor eigen welzijn niet altijd en
niet altijd effectief genoeg aanwezig is.
„Zelfbescherming" is ook in dit opzicht
enkel in de vorm van een bindende wette
lijke regeling te bereiken. Daarover is men
het gemakkelijk eens kunnen worden, zodat
het beginsel van deze sociale nieuwigheid
als een eis des tijds kan worden beschouwd.
J. L.
ADVERTENTIE
Eén behandeling met
in et o ia
Dit is het lndola vignet.
Vraag Uw
kapper advies, V'
hij is de vakman.
De derde dag van de Filmweek Arnhem heeft ons dan de film gebracht, die te Cannes
werd bekroond met de „Prix Spécial du Jury" en wel het reisjournaal van een Ita
liaanse expeditie naar de Archipel „Continente perduto". De leider dezer expeditie
graaf Leonardo Bonzi was zelf bij de vertoning aanwezig en moet zich zeker gevleid
hebben gevoeld met het applaus dat eenmaal tijdens de voorstelling voor een brok
pure filmkunst opklaterde, terwijl ook na de vertoning een hartelijk handgeklap zijn
deel werd. Ik kan niet anders zeggen dan dat deze demonstratie van appreciatie wel
verdiend was, zelfs al moet ik er in alle oprechtheid meteen aan toevoegen, dat ik
mijn verwachtingen niet overal zo zag vervuld als ik verhoopte. De redenen daar
voor zal ik u gaarne verklaren, zeer voorzichtig overigens, want critiek zou in dit
geval een onderwaardering kunnen forceren, waarmee niemand gediend is. Te snel
verliest men namelijk uit het oog, dat de film het verslag is van een expeditie. Dat
wil zeggen: er werd gewerkt in primitieve omstandigheden; er werd geïmproviseerd
en niet alles tevoren op schrift vastgelegd; de film wilde een instructieve reportage
zijn en wat zij meer werd kon men beschouwen èn als een gunst der goden èn als
een gunst der muzen. Het waren beperkingen, die de ware filmmaker overwint, maar
hun aanwezigheid loochenen mag men niet. Met inachtneming derhalve van al deze
factoren kan men het resultaat pas naar eer en geweten beoordelen.
Een korte maar felle brand heeft Woens
dagavond omstreeks half twaalf de woning-
van de Weduwe L. van Vliet-De Beste,
aan de Noordelijke Derde Kade te Gouda,
in de as gelegd. De bejaarde weduwe kwam
in de vlammen om. Van de inboedel viel
niets meer te redden.
Over het ontstaan van de brand is men
onzeker. Wel is bekend, dat de 85-jarige
vrouw zeer- kouwelijk van aard was en
dientengevolge zowel 's zomers als 's win
ters de kachel liet branden. Haar 'onge
huwde zoon, met wie zij samenwoonde,
was tijdens het uitbreken van de brand
niet thuis.
DONDERDAG 30 JUNI
Wilhelminastraat 43 a: „Wat zijn de
grondslagen der Rudolf Steiner Paedago-
gie?", 8.15 uur. Uutsgebouw, L. Veerstraat 16:
Trancerede v. spirit, studied. „Doorgang n.
h. Hogere", 8 u. Cinema Palace: .Canaris", 14
jaar, 7 en 9.15 uur. Rembrandt: „The Coun
try Girl", 14 jaar, 7 en 9.15 uur. Studio: „Het
moederhart spreekt", 14 jaar, 7 en 9.15 uur.
Luxor: „Drie vrouwen", 14 jaar, 7 en 9.15
uur. Lido: „Verborgen moederschap", 18 jaar,
7 en 9.15 uur. Frans Hals: .Vrouwen die wij
schuwen", 18 jaar, 7 en 9.15 uur. Roxy: „Duel
in de jungle", 14 jaar, 8 uur. Minerva: „Stro-
goff", 14 jaar, 8.15 uur.
VRIJDAG 1 JULI
Concertgebouw: 128ste muziekschool-uit
voering, Haarlems Muziek-Instituut, 7.30 uur.
Minerva: „Femandel weet 't te verkopen",
alle leeft., 8.15 uur. Palace: „Canaris", 14
jaar, 2, 4.15, 7 en 9.5 uur. Rembrandt: „Het
schandaal", 18 jaar, 2, 4.15, 7 en 9.15 uur.
Studio: „Huwelijksloterij", alle leeft., 2.15, 7
en 9.15 uur. Luxor: „Raspoetin", 18 jaar, 2,
7 en 9.15 uur. Lido: „Het teken van de hei
den", 14 jaar, 2, 4.15, 7 en 9.15 uur. Frans
Hals: „Opstand der Maori's", 18 jaar, 2.30, 7
en 9.15 uur. Roxy: „Tarzan in gevaar", 14
jaar, 2.30, 7 en 9.15 uur.
Openluchttheater, Bloemendaal: „Schan
daal in Parijs", Nieuwe Rotterdamse Operet
te, 8.30 uur.
Eer en geweten schrijven mij voor be
wonderend te getuigen van het talent der
cameralieden Gianni Raffoldi, Franco Ber-
netti en de man, die de montage verzorgde:
Mario Serandrei.
Wat aan beelden werd geschoten en aan
een geregen toont hun zin voor schoonheid,
hun gevoel voor spanning, hun gevoel voor
levenswaarden vooral van volkeren in wier
geestesgesteldheid Mj maar moeilijk door
kunnen dringen. Verreweg het indrukwek
kendst waren hun opnamen van de mach
tige vulkanen der Archipel en de verering
de Goden in hun schaduw. Prachtig van
panoramische werking de rijstvelden en
oerwouden van Indië en dramatisch, van
een hevige emotie, de course der buffels,
welke zij verfilmden, een wedstrijd tussen
verschillende spannen, waarvan men in de
Wild-Westfilms nog alles kan leren op het
stuk van schoonheid, kracht ensnelheid.
Zelden zag ik een race zo opwindend ver
filmd of beter: zo mooi, zo vurig, zo ontem
baar en dynamisch. Het open doekje be
tekende een ontlading van de opgewekte
spanningen. Het was een juiste honorering
en een op dat moment oorbare.
Er waren nog meer fragmenten die zo'n
welsprekende getuigenis van waardering
verdienden. De schoonheid van de Archi
pel werd in deze film met eerbied en liefde
gezien en vastgelegd met ogen, cue nun-
kerden om haar op het celluloid als het
ware te mogen herinneren. Dat is de ware
instelling van de filmer-op-reportage.
Het is daarom jammer, dat de film deze
indrukwekkende beelden afwisselde met
het wedervaren van de leden der expe
ditie zelf. De verhoudingen raken op die
manier in het gedrang, omdat wij wel met
hun ogen, maar niet hen zelf willen en
hoeven zien.
Een tweede, minder gelukkige, omstan
digheid is de onophoudelijke stroom van
commentaar," die het beeld vergezelt en ae
evenmin aflatende muziek, die nog te wei
nig zwijgt. Beide overstemmen het beeld
of proberen het, zonder er gelukkig in te
slagen, want de toeschouwer verzet zich
uit alle macht: hij wil schouwen, niet
horen. Dat de commentator te vaak sim
plistische verklaringen uitdeelt over in
heemse gebruiken, die wij toch niet een-
twee-drie kunnen begrijpen en wier my
sterieuze verschijningsvorm juist het beeld
bezielt, omdat het ons des te sterker intri
geert is een volgende zwakheid, die men
in „Continente perduto" moet aanwijzen.
Een weliswaar vergeeflijke zwakheid,
want, zo kan men redeneren! als intrigeert
wat wordt ontdekt, zal men naarstig de
verklaring zoeken en ze vol trots open-
Ned. Herv. Kerk
Beroepen te Veen L. Brasser te Voort
huizen.
Aangenomen naar de Prot. Kerk van In
donesië A. Weiland te Beemster.
Beroepen te Waddinxveen (2de pred.pl.)
J. v. Rootselaar te Wijk bij Heusden.
Geref. Kerken
Bedankt voor Nijkerk (vac. C. H. Appelo)
J. Verlare te 's-Gravenzande.
Beroepen te Apeldoorn (vac.-C. de Bruyn)
L J. Boeyinga te 's-Gravenzande. Te
Zonnemaire 'J. Snoey, cand. te Waddinx
veen.
Geref. Kerken ond. art. 31 KO.
Beroepen te Gouda K. Drost te Veendam.
Geref. Gemeenten
Beroepen te Wageningen en te Middel-
harnis A. Elshout, cand. te Rotterdam.
baren. Ik laat deze overweging dan ook
voor zichzelf spreken en ding verder op
de film niet af.
Continénte perduto duurt niet lang: iets
meer dan een uur. Wie de film ziet zou
dat niet zeggen. Ze lijkt veel langer. Ze is
in breedbeeld en kleuren opgenomen en
het effect is heel mooi. Ook dat kan ons
respect voor de makers afdwingen. Voor de
filmliefhebbers valt er evenzeer in te ge
nieten als voor wie alleen maar zijn geeste
lijke honger naar verre landen en verre
volken wil bevredigen. Ik zou zeggen: ont
houdt de film wanneer ze straks in rou
latie komt en oordeel zelf of ze u geschikt
lijkt. De Filmweek werd er in geen geval
door ontsierd.
Het Congres Film en Jeugd, dat gisteren
te Arnhem werd gehouden, leverde geen
noemenswaardige besluiten op.
P. W. FRANSE
In de St. Annastraat te Nijmegen is
's nachts een ongeveer 36-jarige man door
een auto aangereden en zo zwaar gewond
dat hij enige uren later in het Canisius-
ziekenhuis is overleden.
De politie, die kort daarna ter plaatse
was, vond enkele stukken van een voorruit
van een auto. Bovendien werd een lucifers
doosje gevonden waarop de naam van een
café in Nijmegen voorkwam.
Ter plaatse werden informaties in
gewonnen. Het bleek, dat daar een auto
rijder uit Gennep was geweest. De politie
heeft vervolgens nasporingen gedaan. Zij
trof deze chauffeur in de omgeving van de
Piasmolen, in een der café's die des nachts
voor chauffeurs zijn geopend. De man is in
arrest genomen onder verdenking een aan
rijding te hebben veroorzaakt en geen hulp
te hebben geboden. Hij verklaarde dat hij
op de terugweg naar Gennep over Grave
was gereden. In dat geval zou hij niet ovei
de St. Annastraat zijn gekomen. Zijn auto
was echter wel beschadigd.
Met een „lichtkanon" van 94.000.000
kaars kunnen lichtreclames tegen een
wolkendek op een hoogte van acht tot
tien kilometer worden geprojecteerd. Een
Zwitser, ir. G. Andreoli heeft, nadat hij er
zestien jaar aan had gedokterd, een appa
raat vervaardigd waarmede een lichtbun
del ter sterkte van 38 vuurtorens of 20
zoeklichten tezamen kan worden gepro
duceerd. Dit toestel, dat de vorm heeft
gekregen van een raket is aangekocht
door een Nederlandse reclame-maat
schappij, die er nu een tournée mee gaat
maken door de Beneluxlanden.
ADVERTENTIE
(Van onze parlementaire redacteur)
Zonder hoofdelijke stemming verenigde
de Tweede Kamer zich gisteren met het
adoptie-wetsontwerp, nadat er nog door
een zonder hoofdelijke stemming aange
nomen amendement-Van Rijckevorsel
(KVP) een kleine technische verbetering
in het wetsvoorstel was aangebracht. De
heer Van Rijckevorsel had verklaard,
tenslotte toch te zullen voorstemmen,
ondanks zijn teleurstelling over de verwer
ping van zijn wijzigingsvoorstel, dat moge
lijk wilde maken, dat de 23-jarige zonder
zeggenschap van de rechter kan besluiten
de adoptie op te heffen.
De rest van de middag ging heen met
algemene beschouwingen over het wets
ontwerp tot wijziging in de rechterlijke
organisatie, waarna vervolgens het wets
ontwerp op de justitiële documentatie en
op de verklaringen omtrent het gedrag aan
de orde kwam. Eerstvermeld voorstel wil
in de eerste plaats de grondslagen leggen
voor een nieuwe structuur van het open
baar ministerie bij de rechtbanken en de
kantongerechten. Verder beoogt het voor
stel mogelijkheden te openen voor een
doeltreffender opleiding van de griffie of
ten parkette te werk gestelde jonge juris
ten. Dank zij het wetsontwerp zal er een
permanent college van advies inzake de
rechterlijke organisatie komen, bestaande
uit tenminste elf en ten hoogste vijftien
door de Kroon te benoemen leden.
De Kamer hield zich bezig met de oplei
ding, de benoeming en de promotie van
leden der rechterlijke macht.
Jkvr. mr. Wttewaal van Stoetwegen
(C.H.), mejuffrouw mr. Tendeloo (P. v. d.
A.), mr. Van den Heuvel (KVP), prof. dr.
Lemaire (KNP), mr. Verkerk (A.R.), prof.
mr. Oud (WD) en tenslotte, als enige niet-
jurist, de heer Gortzak (CPN), spraken
over deze aangelegenheden. Laatstgenoem
de had het over het volgens hem nog steeds
waarneembare verschijnsel van klasse-
justitie. Bij degenen, die het hadden over
de onafhankelijkheid van de rechterlijke
macht, was prof. Oud (VVD), die uiteen
zette, dat voor inbreuk op die onafhanke
lijkheid bij de benoemingen geen gevaar
bestaat. Hij bepleitte voorts het te scheppen
college van advies door de Hoge Raad te
laten benoemen. Als adviescollege wilde hij
het bij de benoemingen inschakelen.
Minister Donker zal vandaag de sprekers
beantwoorden.
Voorzitter Kortenhorst zei aan het
begin van de vergadering, dat hij wilde
proberen de Kamer reeds volgende week
Vrijdag met vacantie te laten gaan. Daartoe
zou het dan nodig zijn de huurverhogings-
en belastingverlagings-ontwerpen vóór 11
Juli afgehandeld te krijgen. Dat zou niet
alleen een aantal avondvergaderingen ver
eisen, maar bovendien de afgevaardigden
nopen buitengewoon vlug verschillende
andere eveneens nog vóór het zomerrecès
aan te nemen wetsvoorstellen onder de
hamer te doen doorgaan. Onder die voor
stellen zijn er, die de aanwezigheid zullen
vereisen van afgevaardigden, die de vol
gende week een taak op internationaal par
lementair gebied in het buitenland hebben
te vervullen. Van die zijde heeft dan ook
de voorzitter reeds bezwaar te horen ge
kregen tegen zijn plotselinge neiging om
een wel uitzonderlijke snelle eindspurt in
te zetten.
Het New York City Ballet, onder artis
tieke leiding van George Balanchine,
neemt thans voor de tweede keer aan het
Holland Festival deel, nu ook in Amster
dam een serie voorstellingen gevend, die
Woensdagavond in de binnen enkele uren
uitverkochte Stadsschouwburg begon. Er
zal in de komende dagen ruimschoots ge
legenheid bestaan de soms inderdaad tot
wonderen in staat zijnde kwaliteiten van
het gezelschap en meer nog de eigenaar
dige, allesoverheersende figuur van de ge-
noemde choreograaf
nader te bespreken.
Vandaag moet ik
met enkele aan
tekeningen volstaan.
Ter opening van
het programma was
„Serenade" op de gelijknamige compo
sitie in C voor strijkorkest van Tsjaikofs-
ky gekozen, het eerste werk dat Balan
chine (een Rus van origine) in Amerika
maakte en dat in 1947 ook in het réper
toire van de Parijse Opera is opgenomen.
Had hij hier alleen maar mee willen be
wijzen, dat eenvoud het kenmerk van het
ware is, dan reeds zou hij volledig zijn
geslaagd. Het is evenmin een zuiver „ab
stract" als een verhalend ballet. De be
wegingen (er zijn vier delen) vloeien
voort uit emotionele situaties, waarvan de
stemming door de aldus vrij vertaalde
muziek wordt bepaald. Iedereen kan in
deze evoluties van zachtblauwe figuren
tegen een donkerblauw achterdoek iets
anders zien, net als bij de bekende test
met de inktvlekken, maar niemand zal
bij dit suggestieve, telkens van aspect wis
selende spel onbewogen blijven. Tanaquil
Leclercq, Melissa Hayden en Nicholas Ma-
gallanes waren de voornaamste solisten in
de wel zeer levende tableaux, fantastische
aaneenschakelingen van vrolijkheid en
melancholie. Deze „Serenade" is een mees
terwerk.
Grotere tegenstelling dan met het slot
nummer van deze avond, de „Western
Symphony" op muziek van Hershy Kay,
die hiertoe allerlei cowboysongs en Ame
rikaanse volksliedjes bewerkte, is haast
niet denkbaar. Het is een vermakelijke
combinatie van klassieke passen, soms tot
in het lachwekkende overdreven, met folk
lore uit Texas een divertissement in
revuestijl, waarin gemakkelijk allerlei pa
rodistische elementen te herkennen zijn
en waarin Balanchine (met name in het
Andante) even vrijmoedig een loopje
neemt met zijn eigen balletconstructies als
(speciaal in het Scherzo) met de zwierige
uitbundigheid vaa Massine uit de dertiger
jaren. Het kostelijkste deel was naar mijn
mening het Adagio, waarin spelender
wijze enkele romantische drakerigheden
werden onthuld misschien ook, omdat
dit door Melissa Hayden zo fenomenaal
werd vertolkt. Een tweede sensatie was
het optreden van Jacques d'Amboise in
de wervelende finale.
Een fraaie sprong van Andrê Eglevsky
het hier niet vertoonde ballet
„A la Frangaix".
Ofschoon na zoveel jaren
verblijf in deze streek van
steden en polders, en van rech
te brede wegen zonder zijpa
den, de herinnering aan een
ruig, knoestig land van den
nen, hei en stuivende zand
vlakten is vervaagd als de
voetstap in een duinpan, is het
beeld van een dorpje daar
ginds scherp in mijn geheugen
gebleven. Een moment-opname
van harde, duurzame contras
ten, helder als de lucht op
Paasmorgen. Het is een beeld
van de Zondag, de dag waarop
het leven tussen de lelijke
roestige gevels lijkt stil te staan
rondom de ook al niet mooie
dorpskerk met haar potsier
lijke toren. Een Zondagmorgen
met opgepoetste witte wolken,
die als statige juffers voortzei-
len langs het nevelig blauw
en statige juffers in zwart©
bombazijn en kant, die als
wolken voortzeilen langs de
wegen, naar de kerk.
En daarboven de film van
mijn geheugen is een geluids
film vooral de vallende
klanken der klokken, die om
hoog en omlaag tuimelen in de
klokkestoel. De klanken, die
door de morgenlucht ravotten
als stoeiende kinderen en er
gens achter de hoeve van boer
Die-en-Die verdwijnen, omdat
de wind toevallig in zijn rich
ting staat.
Merkwaardig is, dat de ge
vlekte gele haan op de toren
die klanken altijd verbaasd
nakijkt, wat ook wel aan de
wind zal liggen. Het is alsof
er op deze dorpse Zondagmor
gen vreemd en geheim achter
bossen en bomen gezongen
wordt maar het zijn slechts
de weerkaatste klokkentonen
en men komt geen witte enge
len tegen, zoals men verwach
ten zou. De wijdgebeende boe
ren kan men geen engelen
noemen, bovendien zijn zij in
het zwart en zij vervelen zich
een uur in het kerkportaal,
waarna zij zich twee uren uit
stekend amuseren in „De Drie
Zwaantjes". Als zij tegen
tweeën naar huis gaan, zich
stijf rechtop verbazend over
het feit dat zij nu zes of negen
zwaantjes zien buiten hangen
boven de rinkelende gelagka
merdeur, hebben ook de klok
ken hun stem verloren; doch
tegen drieën zijn ze er weer,
fris, onvermoeid, wartaal zin
gend en met overslaande ge
luiden verkondigend dat het
nog steeds en nu volop Zondag
is.
Het heeft jaren geduurd,
voordat ik achter dat gebeier
een man ontdekte, die er mee
te maken had. Het proza van
dat Zondagse klokkespel is
voor de romanticus een zwe
vend gebeuren, dat niet aan de
aardse aarde vast kan zitten
en' zeker niet uit mensenhan
den komen kan. Klokken zijn
wezens, zij ontwaken in de
Zondagochtend met vrolijke
voornemens en springen over
elkander heen uit pure vreug
de.
Geen mensenhanden. Maar
iet bleken handen als kolen
schoppen te zijn.
Een hand als een kolenschop,
nog steeds, doch gerimpeld en
verdroogd als muf perkament.
Zesennegentig jaar en nog
steeds klokkenluider.
Nog steeds, op Zondagmor
gen, grijpt hij het vezelige
;ouw, dat als een dode slang
n het woud der portaalpilaren
hangt. Hij heeft dat al sinds
1880 of daaromtrent gedaan en
terwijl de touwen versleten en
werden vernieuwd, bleven
zijn handen dezelfde. He: is
een vak, een ambacht, een be
roep, waarover de zingende
klokken niets vertellen. Op de
Zondagmorgen bestaat hij niet,
dan zijn er alleen de wolken,
de klokketonen en c*e stilte
daartussen-in. En door de week
bestaat' hij nog minder. Hij is
een negatief in de film der
herinnering.
Het is een merkwaardige
gedachte, dat een mens zijn
leven lang aan klokkenluiden
genoeg kan hebben en daarbij
dan nog zolang in leven kan
blijven. Terwijl dictatoren
stegen en vielen, koningen ge
kroond werden en afstand
deden, jongetjes grote mannen
werden en failliet gingen,
meisjes moeder en grootmoe
der werden, oorlogen uitbra
ken en doofden in een mod
derige vrede; terwijl dit alles
aan een eindeloze keten van
Zondagmorgens door het leven
werd getrokken, bleven de
eeltige handen een louw han
teren en klanken strooien in
de richting van de wind.
Het was een werk, dat nooit
ophield en nooit zichtbaar
werd. Er bleef niets van over
en er groeide niets uit, er werd
niets opgebouwd en zelfs niets
vernietigd. De man, als ver
lengstuk van het klokketouw,
was een werktuig der nutte
loosheid. Hij deerde niemand,
hij hielp niemand. En toch heb
ik nu, bij een hernieuwd be
zoek aan zijn dorp op Zondag
morgen, zijn doodsvijand ont
moet.
Het was in de ijle stilte van
het al te vroege uur, in de rie
ten stoelen voor „De Drie
Zwaantjes", die er een bordes
bijgekregen hebben. Met twee
man op een gans leeg bordes
gezeten, moet men een praatje
maken. De andere was een
makelaar in onroerende goe
deren, die zijn leven lang op
het dorp aan het ruilverkave-
lén was geweest zonder uit de
knoop te komen. Wellicht had
hij er een hard gemoed door
gekregen. Men kan ook niet
van ieder mens verlangen, dat
hij de Zondagmorgen onder
gaat als een feest.
De ruisende stilte werd plots
aarzelend gestoord door een
stamelende bronzen stem, die
na onsamenhangend gemom
pel uitbarstte in een jubelende
zang. Een tweede stem meng
de zich daarbij, en de twee
klokken kaatsten hun accoor-
den naar elkander toe in een
dartel spel van riskante mate
loosheid.
De man op het bordes werd
bleek van woede.
Later vernam ik, dat hij
iedere Zondagmorgen bleek
van woede werd.
„Daar heb je hem weer,"
gromde hij gebogen. „Tiental
len beste brave mensen ster
ven in hun jeugd of in de bloei
van hun leven. Maar deze el
lendeling, deze booswicht, is al
zesennegentig en ziet eruit
alsof hij honderdveertig zal
worden."
De booswicht, onzichtbaar
ander de toren, niet-bestaand,
een negatief, luidde lustig
ioor.
„Sinds mensenheugenis ram
meit hij mij iedere Zondag
morgen wakker zonder reden.
Wat heb ik met zijn klokken
te maken? En waarom moest
mijn grootvader een huis kopen
pal onder de toren?"
Zo is er zelfs in de kleine
wereld van een dorpse Zon
dagmorgen wrevel en vijand
schap, ergernis en haat. De
makelaar in onroerend goed,
niet het minst ontroerd door
het tweestemmig accoord in
een harmonieuze Zondagoch
tend, zal er misschien tien jaar
eerder door dood gaan. En de
vreemdeling, deze stille plaats
bezoekend, schept er nieuwe
levensvreugde in.
Maar ik kan het me inden
ken: Tweeduizend Zondagmor
gens vol bronzen lawaai en
dan in een huis zo vlak onder
de toren.
En daarmee is het hoge
woord eruit;
Romantiek is een ontroerend
goed, doch teveel is altijd te
veel. J. L.
Men zou de laatstgenoemde danser voor
een nieuwe Eglevsky gehouden hebben, als
men niet vlak daarvoor Eglevsky zelf had
gezien, stekende in een grootsere vorm dan
ooit tevoren. Terecht viel hem een ware
ovatie ten deel na zijn solovariatie in het
Sylvia-duet op muziek van Delibes, waar
in hij zijn adembenemende virtuositeit
(niemand draait zulke pirouettes noch
springt met zoveel rustige elasticiteit)
verenigde met een onvergelijkbare no
blesse. Een dergelijke pas-de-deux mag
dan aan het stuntwerk van een circus
herinneren, zo uitgevoerd heeft het adel
tegelijkertijd. Naast hem kon Maria Tall-
chief zich moeilijk handhaven. Met haar
net iets te korte bewegingen is zij geen
zuivere klassieke ballerina. Bijzonder fraai
waren echter de scherpe accenten in het
pizzicato.
Het aangekondigde programma heeft
enige wijzigingen ondergaan. Zo krijgt
men hedenavond „The Cage" van Jerome
Robbins in plaats van „Four Tempera
ments" te zien en kwam gisteren de
„Schotse Symphonie" op drie van de vier
delen uit het gelijknamige werk van Felix
Mendelssohn ter vervanging van „La
Valse" voor het voetlicht. Dit dunkt mij
een der zwakste werken van Balanchine:
kennelijk is de bij het bezoek aan Edin
burgh opgedane inspiratie niet toereikend
geweest. De beoogde zinspeling op „La
Sylphide" het eerste romantische ballet,
dat eveneens verondersteld werd zich in
Schotland af te spelen ging voor een
groot deel verloren. Het gebruik van al
lerlei Schotse passen, in het bijzonder voor
de ensembles maar ook voor de solisten,
was erg vernuftig zonder bijster interes
sant te zijn. Zowel Patricia Wilde als Diana
Adams konden zich hierin echter onder
scheiden en verwierven veel dank van het
publiek. Het décor was van Horace Armi-
stead, dat van „Western Symphony" van
John Boyt en in alle gevallen zorgde Jean
Rosenthal voor de feilloos afgewogen be
lichting. Het Rotterdams Philharmonisch
Orkest stond onder leiding van Leon
Barzin.
Dit waren enkele notities na het weer
zien met dit miraculeus getrainde ensem
ble, vitaal als geen ander, met een attaque
zoals men die nergens ontmoet, dat in de
komende dagen nog heel wat stof voor
deze danskroniek zal leveren.
DAVID KONING
ADVERTENTIE
De firma Douma. Gen. Cronjéstraat 40-44,
heeft een nieuwe afdeling geopend, waardoor
zij in staat is, binnen 2 x 24 uur een pantalon
naar maat te maken. Keuze uit 12 verschil
lende kleuren, van 38.tot 54.
De 66-jarige mevr. M. de J. uit Culem-
borg, wier lijk Dinsdagmorgen op de spoor
lijn UtrechtGouda tussen de rails is ge
vonden, blijkt om het leven te zijn ge
bracht door haar neef, N. J. de J. uit
Apeldoorn, die na een zeer langduirig ver
hoor een volledige bekentenis heeft afge
legd tegenover mr. H. v. d. Roemer, substi
tuut-officier van Justitie te Rotterdam, die
het onderzoek in deze zaak heeft geleid.
De J. zegt zijn daad te hebben gepleegd
in zijn eigen woning te Apeldoorn, waar
hij de oude dame met bijlslagen zou hebben
gedood. In de nacht van Zondag op Maan
dag is hij per auto van Apeldoorn naar
Culemborg gereden, waar hij om twee uur
aankwam. Daar vertelde hij aan zijn tante,
dat zijn vrouw, op wie de oude dame erg
gesteld was, ernstig ziek was en zo wist
hij haar mee te lokken (zelf is De J. een
volle neeef van het slachtoffer). Langs
een grote omweg, via Utrecht, Amersfoort,
opnieuw Utrecht, Zeist en Arnhem, reed
hij met haar naar Apeldoorn. Zijn vrouw
en kinderen waren in het Westen des lands,
zodat zijn woning te Apeldoorn leeg stond.
Daar volvoerde hij met een bijl zijn ver
schrikkelijke daad.
In de nacht van Maandag op Dinsdag is
hij met het in een deken gewikkelde lijk
weer per auto gaan zwerven. Omstreeks
twee uur 'snachts kwam hij bij een over
weg in de gemeente Reeuwijk, nabij de
grens van Gouda, waar een stille landweg
de spoorlijn GoudaWoerden kruist. Daar
haalde hij het lijk uit de deken en legde
het tussen de rails. Het moordwapen
schijnt hij bij Culemborg in het water te
hebben gegooid.
De J., die bij zijn verhoor geen teken
van berouw toonde, was de enige erfge
naam van zijn niet onbemiddelde tante.
Geldzucht is hoogstwaarschijnlijk het mo
tief voor zijn daad geweest. Hij zal aan de
officier van Justitie te Zutphen worden
overgegeven.
De prijzen van huisbrandkolen (o.a.
anthraciet en eierkolen) zullen vermoede
lijk in Juli met gemiddeld 20 cent per hl
worden verhoogd. In September van dit
jaar is wederom een prijsstijging te ver
wachten. Met uitzondering van enkele
soorten die nu reeds op winterniveau wor
den gebracht, zal de prijsstijging circa 30
cent per hl bedragen, voor eierkolen zelfs
40 cent.
Een en ander is een gevolg van Neder
lands toetreding tot de Kolen en Staal Ge
meenschap. De Nederlandse prijzen voor
huisbrandkolen worden thans opgetrokken
naar het niveau van de bij de K.S.G. aan
gesloten landen. De Nederlandse consument
heeft jarenlang kunnen profiteren van een
regeringsprijzenregeling middels het egali
satiefonds, waarbij door de regering mil-
lioenen werden bijgepast om de kolen-
prijzen kunstmatig laag te houden.
Nederland heeft via een overgangs
periode de gelegenheid gekregen de kolen-
prijzen aan te passen aan het niveau van
de K.S.G. Geleidelijk aan werden de kolen-
prijzen vrijgelaten, totdat ten slotte ook de
subsidie op de eierkolen kwam te verval
len. De prijsstijgingen zijn echter niet al
leen het gevolg van de toetreding van ons
land tot de K.S.G., maar ook van de sterk
gestegen productiekosten van de Neder
landse mijnen (hogere lonen voor de mijn
werkers en hoge investeringskosten). In
ons land zijn de kolenprijzen echter, ook
na de op handen zijnde verhogingen, glo
baal genomen nog lager dan in het buiten
land; dit is te danken aan de nog vrij lage
transportkosten in ons land en de effieiente
organisatie van de détailhandel.
