Engeland heeft zijn zomerzorgen
Café de Paris
RITJE OVER HET MEER Scapino jubileert
De p tT
ïctijk van
de de
jodstraf
gesloten
ENGELANDS ZOMERZORGEN
ARRESTATIE IN
ARBISONIA
Het Lagerhuis komt op voor zijn privileges Lonen en salarissen kunnen de
prijsstijgingen niet bij houden Te weinig behoorlijke scholen Misbruik
van stakingsrecht V er ouder d transportwezen en erbarmelijk slechte wegen.
De „Sixtijnse Madonna"
terug uit Moskou
Bevrijdingsmonument
(Van onze correspondent in Londen)
ONDANKS de internationale ontspan
ning en het glorieuze weer - dat nu al
wekenlang iedereen het gevoel geeft dat
dit natte en mistige eiland door de Mid
dellandse Zee omspoeld wordt! - heeft
Engeland z'n zomerse zorgen. Al marche
ren de dingen in het algemeen wel, al is
er volop werkgelegenheid - de werkloos
heid is het laagst sedert het eind van de
oorlog - en al hebben de sociale voorzie
ningen het schrijnendste leed opgeheven,
er blijft nog reden genoeg voor onzeker
heid en klachten. Want al werkt vrijwel
iedereen, de keerzijde van deze hoogcon
junctuur is een steeds duurder wordend
leven. Dat zal wel doorgaan tot er einde
lijk op de bewapening zal kunnen worden
besnoeid. De regering, krijgt ook van niet-
socialistische zijde te horen dat zij de
zaken te slap aanpakt en dat er meer
centrale economische leiding nodig is.
Het wachten is nog steeds op de kabinets
verjonging, waartoe Sir Anthony Eden
waarschijnlijk na het zomerreces zal over
gaan. Ook gaan er stemmen op die als
enige blijvende remedie voor de steeds
terugkerende dollarcrises verlangen dat
de Verenigde Staten hun handelspolitiek
radicaal wijzigen, omdat anders geen
werkelijke oplossing van Europa's econo
mische problemen mogelijk zal zijn.
Het grote publiek verdiept zich zeker
in vacantietijd, echter niet in al die din
gen. Het heeft genoeg aan al zijn kleine
grieven. Daar is de melkbezorger, die ge
straft wordt door zijn vakbond omdat hij
op zijn dagelijkse ronde meer doet dan
normaal. Daar is ook het stadje, waar
men geen half flesje melk kan krijgen,
omdat de gezamenlijke melkhandel dat
niet wil. Daar is de winkelier, die door
zijn leverancier via een particulier tribu
naal bestraft wordt, omdat hij een artikel
verkoopt beneden de vastgestelde prijs,
die volgens hem onredelijk hoog is. Daar
is de eerste postbestelling, die in vele
streken komt als de mensen al naar hun
werk zijn vertrokken. Daar zijn de snel
treinen uit het Westen, waarvan minder
dan de helft op tijd in Londen arriveert.
Daar zijn de bedrijven, die hun klanten
slecht bedienen, omdat ze geen personeel
kunnen krijgen, daar het niet bereid is
om op Zaterdag een hele of halve dag te
werken. Daar is het lauwe bier in de
pubs, daar zijn de onverschillige buscon
ducteur en de nog onverschilliger dien
stertjes in vele café's, wier voedsel en
omgeving ook al beneden peil zijn.
MAAR NU komen
de ernstiger klachten.
Ouders pijnigen zich
af om een behoor
lijke school voor hun
kinderen te vinden.
Want het kosteloze
openbare onderwijs
is ondanks het beur
zenstelsel nog steeds
onvoldoende, de mid
delbare scholen zijn
te eenzijdig en te ge
ring in aantal, de
particuliere scholen
vaak slecht en boven
dien onbetaalbaar. De
woningnood, vooral
in het volgebouwde
Londen, waar tien
millioen mensen sa-
menklonten, is nog
bar, speciaal door het
ontbreken van een
evenwichtig en ratio
neel woningbouwpro
gramma. Bovendien
hebben de Engelsen
een afkeer van étage-
blokken. De Engels
man, individualist als
hij is, wil een huisje
met tuin voor en ach
ter. Vandaar dat Lon
den al zo onmogelijk
is uitgedijd. De pan-
nekoek wordt steeds
groter. De wereldstad
steekt haar grijpar
men al uit tot aan de
kust. De groene gor
dels van natuur
schoon, welke opzet
telijk waren bewaard,
worden nu bedreigd.
De verhoging van
de hypotheekrente
heeft millioenen tot
nieuwe wanhoop ge
bracht. Twee Britten
uit de Dominions constateerden bij een be
zoek aan hun moederland, hoe nerveus en
gespannen vele mensen zijn. Van elke drie
recepten, welke de apotheek klaar maakt,
is er één bij voor de behandeling van een
nerveuze klacht.
De woonsituatie is onzalig. Nieuwe ar
beiderswoningen doen ongeveer twing gul
den per week aan huur. De middengroepen
betalen van vijftig tot honderdtwintig gul
den per week en meer. Hierbij dient te
worden aangetekend dat het gemiddelde
grondloon van de arbeiders honderd gulden
per week bedraagt, waarbij de eigenlijke
verdiensten door overuren en Zaterdagse
aibeid welke ook als overuren geldt, vaak
tot honderdvijftig gulden en meer kunnen
oplopen. Lossers van fruit en boter in de
haven halen soms een weekloon van vier
honderd gulden!
Lonen en salarissen kunnen echter in het
algemeen uiterst moeilijk gelijke tred met
de duurte houden. Veertig vakbonden,
hoofdzakelijk die in de scheepsbouw en de
technische industrie, benevens wederom de
spoorwegbonden, hebben nieuwe looneisen
ingediend, welke een bedrag van honderd
millioen pond vertegenwoordigen. De
regering zoekt thans naar middelen om
door overleg met de werkgevers en met
het Britse Vakverbond stakingen te voor
komen. Zij is huiverig voor wettelijk in
grijpen op dit netelige gebied, al is er sprake
van dat wettelijke bepalingen nodig zijn,
welke onnodige stakingen zoals Enge
land die de afgelopen jaren gekend heeft
en welke het land zoveel schade hebben be
rokkend kunnen afwenden.
Het stakingsrecht blijft heilig in een
democratie, maar misbruik er van kan niet
worden toegestaan, ook al omdat de arbei
ders daardoor hun eigen glazen ingooien.
Van Labourzijde wordt opnieuw aange-
ton voedsel worden ingevoerd. Brandend is
vooral het vraagstuk van de te geringe
steenkoolproductie, welke ondanks de (op
de nationalisering volgende) mechanisatie
nog steeds beneden het peil van 1938 ligt,
terwijl de, op volle toeren draaiende, indus
trie veel meer dan ooit behoefte aan brand
stof heeft. Engeland ziet reikhalzend uit
naar atoomenergie en oliestook, maar beide
bevinden zich nog in een beginstadium.
Evenals drie jaar geleden wordt de nood
kreet geslaakt om buitenlandse mijnwer
kers in te voeren. Destijds was het experi
ment, door de tegenstand van de Engelse
mijnwerkers mislukt. Van de tweeduizend
Italianen, wier opleiding vijftienhonderd
gulden per man kostte ze ontvingen ook
Engelse taalles werden er achthonderd
permanent in de mijnindustrie opgenomen.
De overigen moesten naar hun land worden
teruggezonden omdat de Britse mijnwer
kers weigerden met hen samen te werken,
Een trots monument in het hart van Londen, teken van Enge-
lands macht ter zee, ter herinnering aan de door Nelson ge
wonnen slag bij Trafalgar.
drongen op wettelijke dividendbeperking,
alvorens men bereid is aan een, loonstop
mee te werken. De ambtenaren, die achter
op geraakt waren, kregen dezer dagen een
salarisverhoging van vijf percent, hun door
het scheidsgerecht toegekend.
HET VERLAMMENDE gevoel begint de
overhand te krijgen dat de regering,
ondanks haar toekomstprofetieën ver
dubbeling van de levensstandaard in vijf
entwintig jaar is Butlers leuze het
economische probleem niet aan kan en dat
de Labour-oppositie door haar interne ont
reddering en door haar gebrek aan nieuwe
denkbeelden met de handen in het haar zit.
De waarheid is dat Engeland met zijn te
traag, vaak te kostbaar en bovendien ook
in vele opzichten verouderd industrieel
apparaat en met zijn onvoldoende ontwik
kelde landbouw en veeteelt, economisch
uiterst kwestbaar is en afhankelijk van het
buitenland. Wekelijks moet een millioen
alle leuzen van internationale ar'oeiders-
solidariteit ten spijt.
Thans dreigt opnieuw verzet tegen het
plan, volgens hetwelk vijftienduizend
Italianen, Oostenrijkers en anderen naar
Engeland zouden komen. Het argument van
de Britse mijnwerkers is dat de industrie
alleen voldoende arbeidskrachten kan aan
trekken als de hoogste lonen worden be
taald, de arbeidsuren verkort en de alge
mene arbeidsvoorwaarden nog meer ver
beterd. Het is het aloude principe, volgens
hetwelk voor schaarste de daaruit voort
vloeiende prijs betaald dient te worden.
Nog duurdere steenkool welke pas zo
steil de hoogte inging, al is zij goedkoper
dan op het vasteland, zou zo luidt de
redenering van de mijnwerkers alleen
maar de doelmatigheid van het gebruik er
van kunnen verhogen, maar het valt te
bezien of kortere uren tot hogere productie
zullen leiden. De beste kolenlagen raken
uitgeput en het werk wordt steeds moei
lijker. Op het ogenblik verliezen de mijnen
jaarlijks ongeveer dertigduizend man, zo
dat zelfs een injectie met vijfentwintig
duizend buitenlanders niet meer dan een
lapmiddel zou zijn.
De Britse mijnwerkers beschouwen de
vreemdelingen als concurrenten, omdat
men juist van de schaarste aan arbeids
krachten px-ofijt verwacht. Het ontbreken
van een geleide loonpolitiek maakt dat de
PARIJS (United Press) Eén van de
beroemdste restaurants in de Franse hoofd
stad, het Café de Paris, zal haar deuren
moeten sluiten, omdat het niet langer Is
opgewassen tegen de concurrentie van de
In Amerikaanse stijl gebouwde snack-bars,
die in Parijs als paddestoelen uit de grond
schieten.
Het Café de Paris was een van de vijf
hoofdstedelijke restaurants, die er zich op
konden beroemen In de gids van Michelin
met vijf sterren te staan vermeld, ten teken
dat daar het allerbeste geserveerd pleegt te
worden. Het Is het tweede vermaarde
Parijsc restaurant, dat binnen een jaar haar
deuren moet sluiten. In de afgelopen win
ter moest het exquise Larue, dat bij de
Madeleine was gelegen, voor de hyper
moderne snack-bar „Queenie" plaats ma
ken. Het Café de Paris wordt tot een bij
kantoor van een grote Franse bank ver
bouwd.
Het eerste Café de Paris werd in 1845
geopend. Het werd direct een trefpunt van
talrijke grote figuren uit de Franse littera
tuur: Alfred de Musset, Emile de Girardin
en Arago en vele anderen. In 1875 werd het
gesloten, in 1878 keerde het op de Avenue
de l'Opéra in een nieuwe gedaante terug.
De lijst van vaste klanten van het Café de
Paris had men een ,,Wlxo is Who" van
financiële, artistieke en journalistieke krin
gen kunnen noemen. Tussen beide wereld
oorlogen kwamen hier alle Franse journa
listen, die werkelijk in tel waren. Na de
tweede wereldoorlog wemelde het in het
restaurant dag aan dag van rijke, zo niet
schatrijke zakenlieden, die onder het genot
van een copieuze zakenlunch voor milliar-
den francs aan contracten afsloten. Een
vaste klant was bijvoorbeeld de Hertog van
Windsor, wanneer hij in Parijs was. Het
„rijke arme meisje" Barbara Hutton dineer
de er dikwijls. Oxxtelbare filmsterren en
theatergrootheden genoten er hun apéritifs.
Na de oorlog echter deden de snack-bars
hun intrede in Frankrijk en kwamen steeds
minder zakenlieden er de lunch gebruiken.
Een besparing aan tijd en geld maakte een
einde aan dit beroemde restaurant.
wet van vraag en aanbod, ook wat de
lonen betreft, in Engeland de allesbeheer
sende factor is. Intussen dreigen de haven-
ai'beiders weer met een nieuwe staking,
omdat de ovexTxeid er op uit is om de disci
pline in de havens te herstellen, eventueel
door verwijdering van de oproerkraaiers.
Sinds 1947 gingen in de Britse industrie
door vijfhonderd stakingen drie millioen
werkdagen verloren. Een schrale troost,
dat dit naar verhouding minder is
dan in de Verenigde Staten.
VEEL STOF heeft in Engeland het be
sluit doen opwaaien, dat zowel door rege
ring als oppositie is goedgekeurd, waai'bij
het voortaan aan parlementsleden verboden
zal zijn veertien dagen voor een Lagerhuis
debat over een onderwerp, dat dan aan de
orde is, voor radio of televisie in discussie
te treden of zelfs over een wetsontwerp
voor beide media te spreken. Dit riekt naar
censuur. Radio en televisie zijn slechts een
verlengstuk van de pers, zo redeneren de
verontwaardigden. Waai'om mag men wel
vrij over de aanhangige kwesties schrijven,
maar moet er in de aether over worden
gezwegen?
Men ziet hierin een poging van de partij-
al machtigen om de overhand te behouden
op de veelal onorthodoxe politici, die zich
de laatste jaren voor radio en televisie
hebben ontwikkeld, zoals de Bevaniaan
Michael Foot en de conservatief Sir Robert
Boothby bijvoorbeeld. Maar Foot verloor
ondanks zijn briljant optreden voor de tele
visie zijn zetel!
Het Lagei-huis heeft altijd zijn privileges
zorgvuldig beschermd, zelfs legen Chur
chill, want het weigerde tijdens de oorlog
in te gaan op diens ver-zoek om zijn gx-ote
toespraken gelijktijdig per radio te laten
uitzenden. De Britse premier houdt ook
geen pex-sconfex-enties: indien hij iets ken
baar wil maken, dient dit in het parlement
te geschieden. Terugkerend van Genève
heeft Eden zich echter laten verleiden voor
(Zie verder pagina 5)
de mate onwillekeurig begonnen te gedra
gen, hadden namelijk ook mijn benen in
gestrekte stand getrokken, zodat ik mij
onmiddellijk voelde als iemand, wie men
plotseling een haardkleedje onder de voe
ten wegtrekt. Het werd een daverende in
eenstorting, die ik in de stilte van de
avond soms nog in mijn oor hoor nasuizen:
ik verloor één ski, maakt een snelle slagzij
en stiet daardoor de tweede in de richting
van de groen beklede horizon. Het water
nam mij zachtjes en voorzichtig op. Het
was om mij heen als een gewatteerd bed
na een slopende werkdag.
Ik had er echter niet voor betaald om
lekker achterover op mijn rug in het Bra-
semermeer te drijven, maar om te skiën.
Ik verzamelde dus mijn ski's, mijn moed en
mijn krachten en schoof de latten opnieuw
onder. Alleen de punten ervan en mijn
nieuwsgierig rondziend hoofd staken boven
de waterspiegel uit toen de instructeur op
nieuw het houtje toewierp. Dikke klodders
schuim opwerpend trok de Seahorse weer
op en als een moeizaam opvliegende eend
verhief ik mij uit het water. Tijdens de
nieuwe, woeste rit over het water heb ik
echt aan mijn lezers gedacht en ernaar
verlangd, dat ook zij deze wilde vreugde
in het zog van zo'n „spoedboot" eens wil
len meemaken. Dankbaar voor dit onver
wachte altruïsme ben ik toen opnieuw
voorover in het meer gestort.
KO BRUGBIER
HET BRASEMERMEER is een vrij uit
gestrekt water aan welks boorden zich de
dorpen Oude Wetering en Roelof Arends
veen ontwikkeld hebben. Het meer ligt er
gens ten Oosten van de Kaag en ten Zui
den van de Poel, maar het is nogal ver uit
elke buurt. Daar hebben de Engelsen in de
bezetting van geprofiteerd, door er allerlei
benodigdheden voor de ondergrondse te
laten vallen, zonder dat het al te veel in
de gaten liep. Daar profiteren thans veel
sportieve jongelui van om in veilige af
zondering het waterskiën te lei-en. Men be
vindt zich immers liever niet in het cen
trum van de belangstelling, wanneer men
door een onwennige beweging naast zijn
ski's in het water rondspartelt als een
drenkeling tussen een paar stukken wrak
hout. Het is als het wakker worden uit een
glorieuze droom.
Want het moet erkend worden, dat de
mens, die zich op een paar ski's staande
weet te houden op het water, daarmee toch
alweer een redelijke overwinning op de
elementen behaald heeft. Een voorwaarde
daartoe is echter nog altijd enige snelheid,
die verkregen wordt als men zich door een
snerpende „spoedboot" laat meetrekken.
Het zelfstandig skiën met behulp van stok
ken blijft te water voorshands een zeer in
spannende bezigheid, zoals de hierbij gaan
de tekening van de hierbij nauwelijks
gaande man duidelijk aantoont.
De skistokken zijn over het algemeen te
puntig om zich ermee op het water af te
zetten en aan de sneeuwringen heeft men
helemaal niets. Men verkrijgt bij het skiën
zijn snelheid in het algemeen bij de afda
ling van een helling, maar dit is te water
door de wet van communicerende vaten
onmogelijk. Het enige onmiddellijke hoog
teverschil bieden de watervallen, doch de
afdaling daarvan lijkt wat riskant en de
beklimming ervan moet zelfs met Graten-
schritt en Tretienschritt onmogelijk wor
den geacht.
AAN DE STARTSTEIGER van de jacht
haven De Brasem maakte ik kennis met de
heer Eddy Vos, student aan de Academie
voor Lichamelijke Opvoeding te Amster
dam, die even zijn driftig nee-schuddende
Seahorse-motor afzette. Hij kwam Jopie
afleveren, die terwijl zij afdroop verklaar
de, dat zij zich als een geklutst ei voelde.
De moed zonk mij daarbij in de schoenen,
maar die moest ik toch uittrekken, want
men gaat met blote benen in deze ski's.
De heer Vos schroefde nog wat bij mijn
enkels, zodat de latten stevig onder zaten,
(overigens nooit zo stevig, dat zij niet bij
de geringste verkeerde beweging van het
been uitschieten, hetgeen dus een goede
waarborg is tegen fracturen). Daarna wierp
hij mij een touw toe en begon aan de an
dere kant daarvan te ti-ekken, zodat ik
vreesde nu reeds voorover te zullen vallen.
Het was een droge oefening. „Hier komt
een golf", riep de instructeur en onwille
keurig kromp ik ineen als iemand, die nat-
gehoosd wordt. Het bleef echter bij een
ruk aan het touw, die ik op deze wijze niet
geheel juist opving. „Uw armen altijd ge
strekt houden! Helemaal in de knieën op
vangen zo'n golf, klonk het. „En gaat u
nou maar zitten voor de start".
Ik had niet gehoopt, dat het allemaal
zo onverwacht zou beginnen en nam ge
laten op het eind van de steiger plaats. De
ski's aan mijn voeten staken schuin boven
het wateroppervlak uit. Zij glommen
prachtig in het zonlicht. Terwijl de heer
Vos mij uit de stotterend optrekkende
„spoedboot" het houtje aan het eind van
de lijn toewierp, gaf hij mij tevens de
opdracht, bij de start helemaal passief te
zijn. Aangezien nu het passief zijn één van
de dingen is, waarin ik een geweldige rou
tine heb, schoot ik tamelijk vlot weg. Even
later takkerde ik met een vaartje van tus
sen de dertig en veertig kilometer over het
water. Aldus de golven berijdend gaat men
zich voelen als een jonge god, die op zijn
zegekar drieduizend opgewonden paarden
voortjaagt. De passieve houding maakte
plaats voor een spontane zelfoverschatting:
ik verliet de voorzichtige voorovergebogen
houding, die officieel „Hockestellung"
wordt genoemd en kwam meer ovex-eind in
de zogenaamde „Ausfallstellung", waar
door ik dan ook onmiddellijk uitviel. Mijn
willekeux'ige spiex-en, die zich in toenemen-
In September zal de balletgroep voor de
jeugd Scapino haar tienjarig bestaan vie
ren. Op Zaterdagmiddag 24 September
worden in het theater Carré te Amsterdam
drie nieuwe balletten uitgevoerd, te weten
„De drie paardjes" naar het gelijknamige
kinderboek van Piet Worm in een choreo
grafie van Jean Rebel, waax*voor Luctor
Ponse de muziek schreef, de „Baba Yaga"
naar een oud Russisch sprookje door Sana
Dolsky op muziek van Liadoff en „die Lie-
besprobe" van Mozart door Fx-angoise Adret.
Tevens zullen jubileumvoorstellingen
te 's-Gravenhage in het Gebouw voor Kun
sten en Wetenschappen op Zondagmiddag
25 September en in de Rotterdamse Schouw
burg op Zondagmiddag 2 October worden
gegeven. Dick Elffers ontwierp hiervoor
een speciaal programma.
Lex van Delden heeft een Scapino-lied
gecomponeerd, waarvoor Annie Schmitz de
tekst leverde. In samenwerking met Hans
Snoek en Mies Bouhuys zal Nico Wijnberg
een voor kinderen bevattelijk, rijk geïllu
streerd boek over danskunst vex-vaardigen.
BERLIJN (United Press) De Oost-
Duitse minister van Buitenlandse Zaken
dr. Lothar Bolz is per vliegtuig in Moskou
aangekomen, waar de Sovjet-autoriteiten
hem zevenhonderdvijftig beroemde schilde
rijen zullen overdragen, die afkomstig zijn
uit het museum in Dresden, maar na het
einde van de tweede wereldoorlog door de
Russen als buit mee naar de Sovjet-Unie
wex-den gesleept. Onder deze kunstwerken
bevindt zich ook de befaamde „Sixtijnse
Madonna" van Raphael.
Het comité Dodenherdenking te Bergen
op Zoom is gereed gekomen met zijn plan
tot stichting van een bevrijdingsmonument,
de opdx-acht tot het vervaardigen hiervan
is aan de beeldhouwer N. van der Kreek
te Bussum gegeven. Het zal op de verjaar
dag van de bevrijding van Bex-gen op Zoom,
27 October, worden onthuld.
(Vervolg van pagina 4)
het Lagerhuisdebat daarover iets los te
laten voor de televisie. Stx-ikt genomen
vormen de persverslagen van de Lager
huiszittingen een inbreuk op het parlemen
taire privilege. Nog altijd kan een lid op
staan, naar de perstribune staren en ver
klaren: „Ik zie vreemde indringers." Dan
zullen de tribunes moeten worden ont
ruimd., Bij een geheime zitting gebeurt dat
ook op die manier. Maar sinds de acht
tiende eeuw hebben moedige joux-nalisten,
zoals Samuel Johnson en John Wilkes het
tegenover het voor publiciteit bevreesde
parlement gewonnen. Met de jongste be
paling, nota bene bij Koninklijk Besluit,
wordt de vrijheid van het parlementslid
buiten het Huis aan banden gelegd en de
deur geopend tot ongewenste overheidsin
grijpen ten aanzien van de vrijheid van het
woord, al gebeux-t het dan ook terwille van
de vrijheid van het Lagerhuislid.
DEZELFDE PARADOX vindt men terug
in de kwestie van de doodstraf, welke de
menselijke waardigheid wenst te bescher
men door het laten begaan van een nieuwe
misdaad door de staat, welke de eerbied
voor de menselijke persoon tot een aanflui
ting maakt. Door de terdoodbrenging van
Ruth Ellis zijn de gemoederen pas goed in
beweging gekomen. Volgens de voorstan-
ders van afschaffing van de doodstx-af staat
daaraan alleen vooroordeel in de weg.
Terecht verwijzen zij naar het grote aantal
andere landen, dat het zonder de doodstraf
kan stellen. Een kleine hervorming, waar
toe de regering bereid is, betx-eft het ver
vallen van het voorschrift, dat na de
executie een mededeling daarover aan de
gevangenispoort moet worden aangebracht.
Dit om den volke te tonen, dat het vonnis
is uitgevoerd, overblijfsel van oude tijden,
toen ophanging of onthoofding een vorm
van openbare vermakelijkheid was. Het is
bijzonder afstotend om de met ziekelijke
nieuwsgierigheid behepten naar de poort te
zien hollen oxn gretig de aankondiging te
lezen, dat de daad volbracht is. Op kinde
ren van de scholen vlak bij de gevangenis
oefende de executie een ongezonde invloed,
zodat de ondei'wijzei's ei-tegen protesteer
den.
Dan is er de uitwexking op de rest van
de gevangenisbevolking. De dodencel is
vlak bij de ruimte waar jonge meisjes een
verbeteringsstraf ondergaan. Er is het
gruwelijke moment, dat de veroordeelde,
tex-wijl zij of hij de laatste wandeling over
de binnenplaats maakt door een spleet be
spied wordt door de beul, kroegbaas Albert
Pierrepont, om een indruk te krijgen van
de omvang van het te hangen lichaam. Er
woi-dt daarna geoefend met een zak zand
van dezelfde zwaarte als de vex-oordeelde.
Nadat de dood is ingetreden volgt de
comedie van de vaststelling van de doods
oorzaak door een dokter, die sectie moet
verrichten op het lijk. Een familielid moet
verschijnen om te getuigen, dat de gehan
gene inderdaad de veroordeelde is. Welke
verbetex-ingen men in dit opzicht ook zou
aanbx-engen, de enige redelijke oplossing is
de afschaffing van de doodstraf zelf. En
geland durft het ondanks de kentering in
de openbare mening nog niet aan. Met een
voortdui'end beroep op de publieke opinie
tx-acht men de eigen behoudzucht te ver
bergen. Hervormingen op het gebied van
straffen in het vei'leden zouden wellicht
nooit zijn doorgezet, als regering en par
lement zich achter een zogenaamde open
bare mening, welke in dit opzicht zo moei
lijk vast te stellen is, hadden verscholen.
ER ZIJN NOG VELE problemen waar-
mede het land geconfronteerd wordt. Zowel
de haven van Rotterdam als die van Hoek
van Holland ontvingen, zoals reeds gemeld,
een speciale pluim van Britse zijde, waar
men zich terecht bezorgd maakt over de
verouderde staat van het eigen transport-
wezen. Het wegennet schreeuwt om ver
nieuwing. Het aantal ongelukken neemt
schrikbarend toe door de verkeerschaos op
de kronkelende nauwe wegen. Al is het
leuk dat wij eerstdaags de maan kunnen
bei-eiken, de achtergebleven streken in
eigen land roepen om electriciteit voor
tienduizenden boerderijen, waar de eeuw
van de petroleum nog voortduurt. Met het
Een onzer medewerkers is enige tijd
geleden naar de Verenigde Staten ge-
emigreerd, waar hij mettertijd in de
journalistiek zijn carrière hoopt te vin
den. Voorlopig is het voor hem zaak
Amerika in al zijn geledingen te leren
kennen en daartoe heeft hij zich met
avontuurlijk enthousiasme in het volle
Amerikaanse leven gestort, waarbij hij
kennis maakt met een Amerika, dat men
niet in boeken, noch op films of in poli
tieke beschouwingen terugvindt: het
alledaagse Amerika, overvol van alle
daagse mensen en soms eenzaam en leeg
als een alledaags platteland. Hij vertelt
daarover incidenteel in ons blad.
NEEM HET uzelf niet kwalijk, als u
nooit van Orbisonia heeft gehoord. Er
wonen maar negenhonderd mensen. Het
ligt ongeveer in het midden van de
Amerikaanse staat Pennsylvania, in
heuvelachtig land. Ik reed op een avond
door Orbisonia, het was laat, ik moest
nog ver, ik had haast. Ik reed dus net
iets harder dan mocht, dertig mijl in-
plaats van de voorgeschreven vijf-en-
twintig (dat is veertig kilometer per
uur). Dus was er ineens een keiharde
sirene naast mijn linkeroor, benevens
een flitsend rood licht.
Tien minuten later zat ik in de keu
ken van de vrederechter mijn naam te
spellen. De politiechef had mij zelf op
gepakt. Het kostte mij vijftien dollar,
direct te betalen. Ik betaalde, maar
vroeg daarna de politiechef met mij mee
te gaan om het geval te reconstruei-en,
hetgeen hij deed. Ik probeerde toen aan
te tonen, dat ik slechts dertig had ge
reden en niet vijftig, zoals hij had ge
tuigd. Daarna gingen wij terug naar de
rechter en werden opnieuw gehoord. Ik
kreeg mijn vijftien dollar terug.
Toen pas werd alles weikelijk onge
looflijk. Ik moest opbellen en vroeg de
politiechef mij een telefoon te wijzen.
Hij nam mij mee naar huis, stelde mij
voor aan zijn vrouw, liet mij op zijn
kosten interlocaal bellen en vertelde mij
bij de koffie, die zijn vrouw direct
maakte, allerlei vei-halen over zijn werk.
Hij zei dat hij te haastig had geoordeeld
bij mijn arrestatie en dat hij daarom bij
het tweede verhoor tegen de rechter
had geknipoogd om mijn vrijspraak te
bespoedigen. Overigens noemt hij de
rechter bij de voornaam. Zij zijn goede
vrienden.
Na afloop gingen wij nog even naar
een café, waar de plaatselijke jongelie
den bleken rond te hangen. Dit waren
de knapen, die het meest verantwoorde
lijk zijn voor de geringe onrust die Or
bisonia kan presteren. Zo nu en dan
nemen zij iemands auto en rijden daar
wat in, het vehikel gedeukt achter
latend. Het viel mij op dat zij allen de
politiechef bij de voornaam noemden,
hoewel hij boven de dertig is. Hetgeen
hem niet belet zijn werk uit te voeren
als het nodig is. Eens werd er een auto
weggenomen. Hij ging naar een straat
hoek waar veertien jongens stonden.
Eén voor één haalde hij hen binnen en
ondervi-oeg hen. Zonder klappen of iets,
alleen langdurig en met weigering van
een sigaret of een glas watei\ In drie
uur had hij zijn man.
Tom Miller is een kleine, enigszins
bruine man. Hij is niet sterk en hij kent
geen trucjes. Hij werkt overdag in een
fabi'iek en is 's avonds politiechef van
Ox-bisonia. En nooit zal ik in Orbisonia
meer harder dan vijfentwintig mijl rij
den. Zelfs niet als ik mij haast om bij
Tom Miller te gaan eten.
S. v. d. O.
Britse kanalenstelsel is het ook al treurig
gesteld. Een belangrijk deel ervan is zo
verwaarloosd en overwoekerd door water
planten, dat het eenvoudig opgegeven
wordt.
WIJ HEBBEN allerminst behoefte de
donkere zijde van dit door landschaps-
schoon, hulpvaardigheid en vriendelijkheid
van de bevolking zo verkwikkende land af
te schilderen. Maar het zijn de Engelsen
zelf, die er voortdurend de aandacht voor
vragen. Dit betekent dat een proces van
gezondmaking aan de gang is. Engeland ligt
op vele gebieden achter, hoe verbluffend
ook velerlei technische vooruitgang is. Op
atoomterrein bezet men de eerste plaats.
Ook in menig ander ding gaat Engeland
voor. Men zal echter de algemene zelfge
noegzaamheid en het wanhoopsgevoel moe
ten overwinnen, dat men in de schaduw
van Amerika thans slechts een tweede-
rangsland is. Een nieuwe geestesgesteldheid
is nodig, vooral in de industrie, zodat zich
voor de productie weer grote perspectieven
kunnen openen. Het verantwoordelijkheids
gevoel van de gemeenschap heeft sinds de
crisisjaren van 1930 een lelijke knauw ge
kregen. In de oorlog hielden de Engelsen
zich prachtig. In vredestijd hebben zij hun
draai nog altijd niet gevonden....
