St. Maarten, een verloren paradijs
Panda in het verkeer
Verkeerszondaars voor
de politierechter
IN DE WERELDPOLITIEK
Bodem voor bloed in Saarland
WYBERT
Het Koninklijk Paar zag vandaag:
Het kistje
Vijftig jaar geleden
Door Columbus
ontdekt
/'"Hoe is het ontstaan?^
Onwettige premieverhoging
Examens
Huidjes als satijn
Alarmkreet van het ULO
Scooterrijder slipte
en werd overreden
ONDER DE ROOS
Uit Haarlems Dagblad
van 25 October 1905
DINSDAG 25 OCTOBER 1955
(Van onze reisredacteur)
Een stukje land op achtduizend kilometer van Amsterdam, waar een Neder
lands verkeersbord „Verboden in te halen" vlak bij een Frans bord staat met
de maximum snelheid voor „poids lourds", zware vrachtwagens, die er overigens
niet rijden, waar een pakje Amerikaanse sigaretten veertig cent en een fles
champagne zes gulden kost, een stukje welig begroeid land, waar honderden
volbloeds grazen, gelegen in een hardblauwe zee waarin de kreeften voor het
opscheppen liggen, een eilandje met grimmige rotsen aan smaragden lagunes
waar 1500 afstammelingen van Afrikanen, Ieren, Schotten en Nederlanders het
Engels tot moedertaal hebben, hoewel een deel tot het Koinkrijk der Nederlan
den en het andere tot de Franse republiek behoort, ziedaar St. Maarten of St.
Martin.
Dat Nederlandse deel, slechts 34 vierkante kilometer groot, is Zondag door de
Koningin en de Prins bezocht. Zij zijn er Maandagavond teruggekeerd om er
vandaag en morgen in een klein hotel .aan een blauwe baai hun reis door de
Nederlandse Antillen te besluiten met twee dagen vacantie om nieuwe krachten
op te doen voor het tweede deel van de tournee, het bezoek aan Suriname.
St. Maarten werd door Columbus in 1493
ontdekt op de naamdag van deze heilige.
Dit Bovenwindse Eiland was het eerste dat
door de Nederlanders werd genomen. Reeds
in 1624 werd het een Nederlandse neder
zetting. In 1633 werd het eiland door de
Spanjaarden veroverd, maar het bleef geen
onomstreden bezit. Nederlanders, Engelsen
en Fransen betwistten elkaar de Boven
windse Eilanden en Pieter Stuyvesant ver
loor in 1644 zijn been bij de zeeslag om
St. Maarten. In 1648 werd het eiland tus
sen Fransen en Nederlanders verdeeld.
Maar de Bovenwindse Eilanden zouden nog
één keer in Franse en later in Engelse
handen overgaan, eer Nederland bij de
vrede van Parijs in 1815 de tweeëneenhalve
Bovenwinden definitief in handen kreeg.
Vandaag de dag breekt niemand zich het
hoofd meer over de strategische betekenis
van de keten van rotsige eilanden, die ook
het Franse Guadeloupe en Martinique om
vat en die als een reeks „stepping-stones"
in de Caraïbische Zee ligt tussen Trinidad
aan de ene en de grotere eilanden Porto-
rico, de Dominicaanse republiek, Haïti en
Cuba aan de andere kant.
Het hoofdbreken van thans geldt de eco
nomische problemen, want de Bovenwindse
Eilanden zijn armlastig. Zij zijn de stief
kinderen van de Antillen, St. Maartens
kreeften, volbloeds en goedkope champag
ne ten spijt. De volbloeds lopen te ver
interesten in df> rijke weilanden sinds er
geen rennen meer zijn, drank en sigaretten
zijn er slechts zo goedkoop omdat St. Maar
ten een vrijhaven is en de kreeften kan
men door gebrek aan transport aan
de straatstenen nog niet kwijt.'
Gebrek aan transport
Gebrek aan transport, ziedaar een van de
voornaamste handicaps van het eiland.
Weliswaar landen KLM en Air France één
keer wekelijks op het kleine vliegveld en
doet sinds kort één keer in de maand het
m.s. „Antilla" St. Maarten aan, maar daar
schiet men nog niet veel mee op. St. Maar
ten zou rijke vruchtenoogsten kunnen op
leveren, maar die vallen niet noodzakelij
kerwijs samen met de dienstregeling van
de „Antillia". En het feit dat het eiland
midden in de orkaangordel ligt vergroot de
onzekerheid nog.
Ook dit jaar hebben enkele van de tien
orkanen die door de „Hurricane Belt"
raasden, het eiland getroffen en gewassen
vernield. En zo heeft de bevolking zo lang
zamerhand de moed verloren, iets waar het
Caraïbische klimaat en de sterke inteelt
vermoedelijk ook niet vreemd aan zijn.
De nergieksten onder de mannen zijn zo
langzamerhand weggetrokken en vervan
gen door mensen van de nog veel armere
Bovenwinden en Bonaire op te heffen. Kan
dat? Wat St. Maarten aangaat zou men
moeten aannnemen dat Frankrijk en Ne
derland gezamenlijk toch wel een eilandje
van ongeveer 80 vierkante kilometer op
poten kunnen zetten, al was het maar door
betere verbindingen te scheppen. Het
prachtige St. Maarten heeft zelfs toeristi
sche mogelijkheden en daar is ook wel wat
aan gedaan. Op initiatief van de beminde
en energieke gezaghebber, de heer Paap,
broer van de Nederlandse musicus Wouter
Paap, is er het kleine maar uiterste moder
ne Little Bay Hotel gebouwd, waar het Ko
ninklijk Paar nu verblijft.
St. Maarten wacht inmiddels gelaten af.
Men leest de berustende hopeloosheid van
de gezichten in het zonnige, vriendelijke
miniatuurhoofdplaatsje Philipsburg van het
Nederlandse deel en in het even liefelijke
Marigo op het Franse gedeelte. Het zijn
zwarte en blanke gezichten. Dat is hier
vrijwel om het even, de gevoelsdrempels
tussen de rassen zijn op St. Maarten vrijwel
Een afbeelding xmn de bijzondere post
zegels van het koninklijk bezoek. Tot 18
December zijn deze zegels in ons land aan
de philatelisten-loketten verkrijgbaar. De
zegels dragen de beeltenissen van de Ko
ningin en Prins Bernhard. De zegel van
7'/2 is rood-bruin en de zegel van 221/2
blauw. Boven de frankeerwaarde ivordt
een toeslag van respectievelijk 2'/s en 7'/a
cent geheven. Voor Nederland bedraagt de
verkoopprijs respectievelijk 20 en 60 cent.
De zegelgrootte is 29 x 40 mm, de beeld
grootte 26 x 37 m.m.
De Ziekenfondsraad deelt mede, dat
enige algemene ziekenfondsen in het Zui
den van het land ertoe zijn overgegaan
een verhoogde premie voor de vrijwillige
verzekering te heffen.
De besluiten van deze ziekenfondsen
tot invoering van deze premieverhoging
missen echter de wettelijk vereiste goed
keuring.
De vrij willig-verzekerden zijn niet ver
plicht het bedrag waarmee de premie
is verhoogd, te betalen zo lang de Zieken
fondsraad de voor premieverhoging ver
eiste goedkeuring niet heeft verleend.
Utrecht. Gepromoveerd tot doctor in de
wis- en natuurkunde op een proefschrift
getiteld: „Electrometers en hun Grensgevoe-
ligheid als Ladingsmeter" de heer R. J.
Ritsma. De heer Ritsma werd te Rotterdam
geboren en woont thans in Bilthoven.
De Simpson-lagune op St. Maarten.
(Foto Willem van de Poll)
Britse eilanden zoals St. Kitts. Geen voor
delige ruil.
Al is de veeteelt wat omhoog gekomen
de laatste tijd, er moet ieder jaar geld bij.
De olie-eilanden Aruba en Curacao four
neren dat in feite, maar alle Antilliaanse
politieke partijen zijn het vrij grote
zeldzaamheid over één ding eens: de
rijkspartner Nederland zou eigenlijk moe-
~">'~ingen om de armlastigheid van de
weggesleten, de economische zelfs geheel.
Er zijn tenslotte donkere vee-eigenaars
naast straatarme blanke vissers.
Men drinkt in het kleine café aan de baai
peinzend zijn glaasje rum en kijkt naar de
zon die ondergaat over de eindeloze zee, die
dit kleine eiland omsingelt.
Zo drijft St. Maarten voort op het lome
rhythme van de etmalen naar onbekende
bestemming.
„Bah!" denkt Wammes, terwijl hij van zijn
fiets stapt. „Nou springt het licht net op
rood. Dus moet ik stoppen! En als ik niet
voortmaak, dan is de winkel dicht en dan
kan ik vandaag geen autotoeter meer ko
pen!" Wammes blijft even nadenken. Heel
diepzinnjg. Zoals hij dat soms doen kan.
En dan neemt hij zijn fiets aan de hand
en steekt vastberaden de straat over. Hij
komt er, veilig en wel, maar achter hem is
het niet zo best. Het is zijn schuld, dat er
nu twee auto's wat al te dicht tegen el
kaar aan staan, want in zijn haast heeft
hij helemaal vergeten, dat rood licht „stop
pen" betekent en dat doorlopen met de
fiets aan de hand verboden is!
„Deze man moet van de weg af. Of hij
nu zijn auto voor zijn werk nodig heeft of
niet, dat zegt me niets. Dronken mensen
moeten maar met de trein gaan. Ik eis
twee maanden gevangenisstraf en drie jaar
ontzegging een motorrijtuig te besturen",
zo in het kort luidde het requisitoir van de
officier van justitie bij de Haarlemse recht
bank, mr. dr. R. W. H. Pitlo, tegen de eer
ste van een lange rij verkeerszondaars, die
Maandagmorgen voor de politierechter
moesten verschijnen. De verdachte, de aan
nemer T. A. C. S. uit Beverwijk, was in
de morgen van 10 September met zijn
auto in Beverwijk tegen een aan de rech
terkant van de weg staande bakfiets opge
reden.
Vóór deze botsing had hij 's morgens in
twee café's reeds drie glazen bier en twee
borreltjes gedronken. Bovendien -had hij de
vorige avond thuis ettelijke borreltjes ge
dronken, waarvan hij, naar hij zei, dood
ziek was geworden. Toen hij 's morgens,
na het drinken, op zijn werk kwam, had
hij zich opnieuw ziek gevoeld en was per
auto weer naar huis gegaan. Hij vertelde,
dat hij, om van zijn drankzucht af te ko
men, reeds geruime tijd tabletten innam,
maar dat de combinatie van tabletten en
jenever hem kennelijk geen goed gedaan
had.
De raadsman van S., mr. Leesberg, was
van mening, dat zijn cliënt zich nimmer als
een „wegpiraat" gedraagt. Hij zit boven
dien vaak niet zelf achter het stuur, maar
laat zich door een chauffeur rijden. Mr.
Leesberg bepleitte vrijspraak, omdat S.
niet in kennelijke staat verkeerde, maar
ziek was. S. zal een psychiatrische behan
deling nodig hebben; het ondergaan van
een gevangenisstraf zou uit medisch oog
punt bezien voor deze nerveuze man zeer
nadelig zijn, aldus de raadsman. Politie
rechter mr. J. P. Petersen zag geen reden
tot vrijspraak en veroordeelde de Bever-
wijker tot een maand gevangenisstraf en
ontzegging gedurende drie jaar.
Er zij'n momenten in het leven, waarop het resultaat van jarenlange in
spanningen, hoop, verwachtingen en illusies in een concrete gebeurtenis
tot uitdrukking komt. Vaak blijkt dan, dat men teveel verwacht heeft en
zich te weinig ingespannen. Nu op een zonnige herfstzondag het resultaat
van .arenlange activiteit in de richting van een grotere Europese bewust
wording gebleken is uit de inhoud van de Saarlandse stembussen, is er geen
reden tot voldoening. Bij de schamele vruchten van de na-oorlogse pogingen
om Europa te saneren is deze uitkomst wel een der meest-ontmoedigende
Niet omdat nu weer eens een regering uit tactische of ontactische over
wegingen de Europese zaak heeft verloochend, doch omdat een volkswil
zeer duidelijk „neen" heeft gezegd. Wie steeds heeft betoogd dat de ge
dachte van een eensgezind Europa nog niet rijp was in de volken, heeft
in Saarland gelijk gekregen. Doch bij deze vaststelling van feiten behoort
wel degelijk een zorgvuldige beschouwing, wil men verkeerde conclusies
voorkomen en de goede les trekken uit deze Saarlandse ervaring.
Laten we in de eerste plaats constateren
dat er, na het referendum in de Saar, geen
twijfel meer bestaat over het antwoord op
de vraag, of de Saar Duits is. De Saar is in
meerderheid Duitsgezind en zelfs bereid tot
en verlangend naar „Heimkehr". De min
derheid, die vóór het Saarstatuut stemde,
bestond hoofdzakelijk uit intellectuelen,
zegt men. Misschien is het juister te ver
onderstellen, dat zij bestond uit mensen die
hun gezonde verstand gebruikten.De twist
appel van Europa, in vele opzichten van
zeer belangrijke betekenis, is niet altijd zo
overwegend pro-Duits geweest. Door dit
historisch bewijsbare feit te erkennen, be
toogt men eigenlijk dat het Saargebicd zich
op de wip bevindt en als gebied niet een
der Europese nabuurlanden blijvend kan
toebehoren. De pro- of anti-stemming der
bevolking is wisselend en hangt blijkbaar
mede af van de direct-zichtbare voordelen,
die dit pro of anti belooft mee te brengen.
Daaruit blijkt dat de mentaliteit der bevol
king gemakkelijk is de beïnvloeden, wan
neer men de goede snaar weet te raken.
Welnu, hieruit blijkt het tragische van de
beslissing, die Saarlands bevolking Zondag
heeft genomen: zij heeft in meerderheid
gecapituleerd voor een leuze een bral
lende, op het sentiment speculerende, aan
fanatisme ontsproten en tot fanatisme ge
richte leuze, die aankwam met het afschu
welijke, oude, onredelijke argument der
bloed- en bodemverbondenheid. Een ex-
nazi, die de „heilige kruistocht tot bevrij
ding der broeders in de afgesneden Duitse
Saarprovincie" leidde, heeft zelfs God op
het podium gebracht en de dreiging met
hemelse wraak afgeroepen over degenen,
die hun Duitse „bodem" zouden durven
verloochenen.
Dit wakker roepen van onwezenlijke
„Nibelungen"-beweegredenen, dit leuren
met bovenaardse schijn verbondenheden,
kan alleen doeltreffend ën overredend ge
beuren door mensen, die uit de vorige oor
log geen les getrokken hebben. Mensen, die
niet hebben begrepen dat er in Europa nog
een teveel aan bijgelovige vaderlandsliefde
bestond, waarop een krankzinnige zelfs zijn
onzalige waandenkbeelden kon bouwen.
Vaderlandsliefde, die ver uitging boven de
werkelijke betekenis en waarde van de
banden, die een volk tot een werkende een
heid kunnen binden. Vaderlandsliefde, in
wier valse naam millioenen naar de slag
velden werden gezonden. Vaderlandsliefde,
wier waanideologie na tien jaren krijgsge
vangenkamp nog in volle bloei bleef ver
keren in verblinde zielen.
Nu is de Saarbevolking wijsgemaakt, dat
trouw aan Europa ontrouw aan die vader
landsliefde zou zijn. Misschien is het een
fout geweest van de strevers naar het
eensgezinde Europa, om de Saarlanders een
nieuwe, Europese vaderlandsliefde aan te
meten. De Duitsers konden immers in die
zwevende begrippen béter en overtuigender
praten! De Saarlanders is wellicht niet ge
noeg duidelijk gemaakt, dat een nieuw
Europa en een nieuw Saarland geen Euro
pese „bloed- en bodemtheorieën" nodig
hadden, doch gezond verstand en gezonde
samenwerking op de daarvoor in aanmer
king" komende gebieden. Er heeft in Saar
land een idee overwonnen, die in Europa
na de tweede wereldoorlog overwonnen
scheen. Doch er is tevens een venster open
gegaan op een ontwikkeling, die onver
hoeds en in het geheim heeft plaatsgegre
pen onder de voeten der Europeanen aan
de tafels der Europese conferenties: een
ondergrondse ontwikkeling, gevoed met
denkbeelden die mét Hitler en Mussolini
schenen te zijn uitgeroeid. Terwijl in Bonn
Adenauer en de zijnen Europese politiek
bedreven en hun trouw aan de Europese
eenheidsgedachte beleden, woekerde de
grootheidswaan van het Duitse ras voort
als een heidevuur, onzichtbaar maar on
stuitbaar ook.Terwijl Bonn het Saarstatuut
ontwierp in voorbeeldige samenwerking
met Parijs, werd de gedachte der nazi's, aan
een Duitse machtspositie in Europa over
genomen door de overlevenden en verder
gedragen over de grenzen, zoals naar
Saarland. De waan van „Heimkehr" en
„bloedverbondenheid" zweeft zomaar niet
in de lucht. Zij heeft een hechte basis, een
basis van toekomstdromen weliswaar, maar
tevens van reëele feiten. Zij is gebouwd op
overwegingen, die reëele waarde hebben:
de grootheid van Duitsland in economisch
en politiek opzicht, de hereniging van alle
afgescheiden „bloedverbonden" delen des
rijks met het „Vaterland", de verbintenis
met krachtige, betrouwbare bondgenoten.
Wat de grootheid in economisch opzicht
betreft, deze is goeddeels reeds bereikt. In
politiek opzicht is men een eind gevorderd
op de goede weg. In militair opzicht heeft
men de handen vrij gekregen. Dit is alle
maal tamelijk gemakkelijk gegaan onder
de leuze der Europese eenheidsgedachte,
door de Duitse waarde in de tegenstelling
met Rusland en de zwakte der omringende
Westelijke landen. De hereniging van alle
delen moet in het Westen beginnen, aange
zien men daar geneigd is de Duitse wensen
welwillend te ontvangen. De verbintenis
met krachtige bondgenoten heeft men in
de NAVO tot stand kunnen brengen, waar
Amerika Duitslands vriend en beschermer
is geworden.
Maar waar is, vraagt men zich nu ver
bijsterd af, de werkelijke, waardevolle,
offervaardige Duitse bereidheid tot bijdra
gen aan de Europese zaak? Het Saargebied
is de eerste poging tot sanering der Euro
pese politieke verdeeldheid. Waar is de
Duitse „Europese geest" gebleven, die in de
Westelijke landen steeds zo hogelijk ge
prezen is?
Wellicht heeft die geest werkelijk be
staan, vlak na de oorlog, toen in Duitsland
mannen verrezen wier instelling en denk
kracht in de concentratiekampen uitgeste
gen was boven de primitieve Duitse senti
menten. Als toen Europa had toegegrepen
en Duitsland onder zijn hoede had geno
men, zou wellicht Europa verrijkt zijn ge
worden met een nieuwe, gezuiverde Duitse
medewerking aan de gemeenschappelijke
zaak. Thans, nu Adenauer als eenzame
figuur van integriteit en betrouwbaarheid
zich voorbereidt op zijn politieke einde,
beweegt een Duits masker door grimmige
trekken van een oud gelaat, dat er achter
schuil ging. In de na-oorlogse jaren hebben
weinigen de waarschuwing durven ver
staan. Weinigen hebben weerstand kunnen
bieden aan hun beschaafd vei'langen om de
Duitse misdaden met de mantel der ver
gevingsgezindheid te bedekken. Weinigen
ook hebben begrepen dat het riskant zou
kunnen zijn, hun eigen veiligheid op te
hangen aan een zo weinig controleerbare
Duitse oprechtheid. Misschien hebben vele
goedwillende, Europees denkende Duitsers
niet beseft, welke vulcanische gevaren
levend werkzaam waren gebleven onder
het zand der capitulatie. Doch het voor
beeld van Saarland en de activiteit van de
uitgeroeid-gewaande oude Duitse geest zul
len hun een openbaring zijn geweest, even
als zij een openbaring zouden moeten zijn
voor ons allen, die niets liever zouden wil
len dan dat Duitsland, in al zijn rechten
hersteld, een gelijke plaats zou innemen in
de rij der Europese volken en zou mee
werken in de grote familie, die Europa
herbergt, aan het veilig en vredig bestaan
der wereld.
Saarland blijft echter twistappel, en de
pro-Duitse partijgangers glimlachen met
verheerlijkte gezichten onder het licht der
schijnwerpers. Zij hebben Europa opnieuw
vermoord en Duitslands prestige gered.
Als er in de toekomst opnieuw Duitse
jongens sneuvelen in Europa, zal men mis
schien niet meer terugdenken aan dit refe
rendum. Maar waar in de geschiedenis is
ooit een nationalistisch fanatisme opge
vlamd, dat niet jaren of eeuwen nadien de
„bodem" met „bloed" bevlekte?
J. L.
De boom in
Ondanks het feit, dat hij net enige ca
fé's had bezocht, bovendien nog geen rij
bewijs bezat, al had hij er wel reeds exa
men voor gedaan, was de electrisch lasser
A. J. T. uit Westzaan op 19 September
gaan toeren met de auto, eigendom van
het bedrijf waar hij werkte. Na korte tijd
was T., die gedurende die dag al f 59 aan
taxi's en drank had uitgegeven, tegen een
paaltje gereden, waarna de aardigheid
voor hem er af was. Hij was uit de wagen
gesprongen en een wandelpark in gevlucht,
waar een agent hem enige tijd later had
aangetroffen, zijn roes uitslapend op een
dikke boomtak. „Hij wilde er niet afko
men en was volkomen dronken", luidde
de verklaring van de verbalisant.
De officier van Justitie achtte bewezen,
dat T. beschonken achter het stuur had ge
zeten en eiste zes weken gevangenisstraf
benevens drie jaar ontzegging. Mr. Peter
sen veroordeelde hem tot een maand en
vijf jaar ontzegging.
„Kennelijk
De 52-jarige H. P. uit Velsen was op 14
Augustus wat gaan brommen en zijn brom
fiets had hem (natuurlijk) naar een café-
tje in IJmuiden-Oost gevoerd, waar hij
nogal wat alcohol moet hebben verwerkt,
aangezien de bloedproef, die hem een poos
je later werd afgenomen, 2.55 pro mille
uitwees. Die bloedproef was hem afgeno
men, omdat hij op de terugweg een fiet
ser had aangereden.
„Was u dronken?" wilde de politierech
ter weten.
„Kennelijk", luidde het besliste ant
woord.
„Twee weken gevangenisstraf", zei de
officier, die de 2.55 pro mille „iets zeld
zaams" noemde. Mr. Petersen ging met de
eis accoord.
Doorgereden
De betonwerker H. V. uit Zaandam
had op 23 Juli met zijn motor plotseling
moeten uitwijken voor een vrouw, die met
een fiets aan de hand naast het trottoir
liep. Hij was haar pas op het allerlaatste
ogenblik gewaar geworden en had haar
toen met een grote boog willen ontwijken.
„Is er iets gebeurd?" had hij meteen aan
zijn duopassagier gevraagd. Toen deze
„nee" zei, was hij doorgereden. Een voor
bijganger, die dit alles had gezien, no
teerde zijn nummer en gaf het door aan
de politie. Deze spoorde V. op, die toen te
horen kreeg, dat de vrouw wel degelijk
was geraakt, op straat was gevallen en een
kneuzing aan het linkerbeen had opgelo
pen.
Het slachtoffer, op de zitting van Maan
dagmorgen als getuige gehoord, deelde
mee, dat zij tengevolge van de aanrijding
vijf en een halve week op bed had moe
ten liggen.
De officier vond hier een boete van f 75
op zijn plaats; de politierechter maakte er
zestig gulden van.
ADVERTENTIE
In de landelijke vergadering van de Ver
eniging voor Mulo (Ulo-groep in de Neder
landse Onderwijzers Vereniging), die in
Utrecht is gehouden, is uiting gegeven aan
de onrust, die in deze kring leeft voor de
nabije toekomst van het U.L.O. en aan de
ontstemming over het uitblijven van af
doende maatregelen van de regering. De
regering heeft onlangs aandacht geschon
ken aan het lerarentekort bij het voorbe
reidend en hoger middelbaar onderwijs.
Over het onderwijzerstekort bij het U.L.O.,
zo werd opgemerkt, zwijgt zij in alle talen.
Door de grote salarisverschillen gaan zeer
veel leerkrachten van het U.L.O. over naar
het voorbereidend hoger en middelbaar on
derwijs, de kweekscholen en het nijver
heidsonderwijs, waardoor het U.L.O. met
een steeds groter tekort kampt.
De salarisverhoudingen zijn, naar de me
ning van de vergadering, totaal scheef ge
trokken. De bezoldiging van het onderwij
zend personeel bij het gehele lager onder
wijs moet aanmerkelijk verhoogd worden,
de salarissen voor het U.L.O. in het bijzon
der. De vergadering achtte het een drin
gende eis, dat het overleg in de bijzondere
commissie voor het L.O. sneller voortgang
heeft. De besprekingen waren volgens mi
nister Cals in Februari van dit jaar „in
volle gang". Voorstellen van regeringszijde
zijn tot dusverre uitgebleven. De vrees
werd uitgesproken dat als niet spoedig re
sultaten van deze besprekingen kunnen
worden gepubliceerd, het U.L.O. zijn on
dergang tegemoet gaat.
Op de rijksweg AmsterdamUtrecht is
Maandag de 25-jarige C. J. A. van Heist
uit Maasniel om het leven gekomen. Hij
reed op een scooter in de richting Utrecht
en passeerde een voor hem rijdende vracht
auto. Bij het naar rechts zwenken is hij
vlak voor de vrachtauto geslipt en gevallen.
Hij werd overreden en was direct dood.
Evenals het Engelse „under the rose"
en het Duitse „unter der Rose" is onze
uitdrukking onder de roos een letter
lijke vertaling van de Latijnse woorden:
sub rosa. Men moet het woordje sub in
letterlijke zin opvatten. De Romeinen
plachten aan de zolder hunner feest
zalen een roos te laten schilderen om
er hun gasten aan te herinneren, dat de
uitspattingen, daar bedreven, geheim
moesten blijven. Dat de roos als het
symbool der zwijgzaamheid wordt be
schouwd, dankt zij aan het verhaal dat
de Egyptische god der zwijgzaamheid
Horpocrates van Cupido een roos ten
geschenke ontving, omdat hij met nie
mand had gesproken over de veelvul
dige liefdesgeschiedenissen der godin
Venus.
Ons aller dierbare oude vriend Win
ston Spencer Churchill houdt vacantie in
Cap d'Ail aan de Rivièra en de pers zou
de pers niet zijn, als zij daar niet alles
uitbraadde wat er uit te braden valt.
Zo deelt een van de Nederlandse dag
bladen mij nu mede dat good old Win
ston zijn ontbijt havermout, bacon en
marmelade in een withouten kistje uit
Londen naar Cap d'Ail gestuurd krijgt.
Vanzelf per vliegtuig.
Hoewel ik blij ben dat ik dit weet; te
meer omdat de moordende onzekerheid
of 't kistje van groen, van rood of van wit
hout is, mij reeds vele slapeloze nach
ten heeft bezorgd, blijft er bij zoveel posi
tieve zekerheid toch nog wel iets te vra
gen over en ik verwacht nu van die krant,
dat zij mij op die vraag een duidelijk ant
woord geeft, door middel van het beken
de legertje van speciale correspondenten.
Wat ik in de eerste plaats niet begrijp
is, waarom dit ontbijt in dat (withouten)
kistje iedere morgen gebracht moet wor
den. Kan men niet (pak weg: éénmaal
per week) een paar pond bacon, een kilo
havermout en een grote pot marmelade
zenden? In deze vraag is, zoals gij onmid
dellijk gevoelt, een stuk van mijn zorg
voor de financiële grondslagen van Sir
Winstons huishouding gelegen. Iedere dag
zo'n kistje, instede van elke week een
voorraadje voor zeven dagen, lijkt mij
eenvoudig zinloze geldverspilling. Ik kan
er over oordelen, want wanneer ik mij in
Londen bevind, wordt mijn ontbijt (bief
stuk, tartaar, koude kreeft, jamflenzen en
een demijohn champagne) mij óók nage-
vliegerd. Ik kan nu eenmaal niet tegen
kippers met porridge.
Een tweede vraag die zich onstuimig
doet gelden is, of er in Frankrijk geen ha
vermout, geen spek en geen marmelade
te koop zijn en waarom deze speciaal uit
Engeland moeten komen.
Op het ogenblik dat ik dit schrijf zijn
mijn speciale correspondenten aan de Ri
vièra dit (koortsachtig) aan het onder
zoeken. Er is nog maar een gedeeltelijk
antwoord binnen: „Marmelade wèl" luidt
het expresse-telegram dat ik vanmorgen
van mijn hoofdcorrespondent uit Nice
ontving.
Kortom, de wereld en ik verkeren op
dit ogenblik nog in grote onzekerheid om
trent een van de belangwekkendste zaken
die ons door een van de belangrijkste
kranten zó maar pardoes op de ontbijt
tafel ik mag wel zeggen, pats, midden
in de havermout geworpen zijn. Schier
ademloos wacht ik op de ontwikkeling
der dingen. ELIAS
ADVERTENTIE
Bescherm Uw
keel en voorkom
verkoudheid met
HAARLEM. B. en W. hebben het
ideaal van vroeger, Haarlem tot een druk
bezocht staalbad te doen worden, blijk
baar nog niet opgegeven. Zij willen dat de
Raad een commissie benoemt, die zal
onderzoeken of dit ideaal alsnog te ver
wezenlijken is. Zij zal moeten nagaan in
hoeverre de Maatschappij tot Exploitatie
van Staalwaterbronnen voor de toekomst
kan worden geacht levensvatbaarheid te
hebben.
Naar aanleiding van dit voorstel willen
wij herinneren aan de groote fout, die
bij de oprichting der maatschappij be
gaan is. In plaats van een flink hotel-
pension te stichten voor de aanstaande
badgasten heeft zij haar kapitaal vast
gelegd in het Brongebouw, dat nu wordt
geëxploiteerd voor concerten en voor
stellingen en aldus voorziet in een behoef
te die er niet bestond.
Het denkbeeld Haarlem als staalbad
verbleekt meer en meer. Er zal zeker een
sterke oppositie ontstaan tegen het mo
derne denkbeeld, de gemeente steun
zou geven aar een particuliere maat
schappij.
