De Spieghel"
DE VLUCHT VAN JAN KLAASSEN
Feest voor Parisiennes van
tenminste 25 lentes
Motie in Tweede Kamer over
viering van de vijfde Mei
Werkman had inrijsein tijdens
reparatie op veilig gezet
St. Catherine is schutspatrones van
alle huwbare „midinéttes"
UIT ANDERE BLADEN
Oneigen onderwijs
r\,
Parlement der EGKS
gaat op reis
FRANSE PARAGRAAF
Plattegrond
5
Vorstelijk echtpaar wenst
koning Haakon geluk
Grossiers bepalen stand
punt contra tabakskartel
INBOEDELVEILING 13/14 DEC. 1955
Utrechtse kellner kreeg
250.000 km. aan reisbonnen
Minister Beyen's bezoek
aan Oostenrijk
Ik vocht met het Kanaal
Bij treinbotsing in Heerlen 26 gewonden
Handelsovereenkomst
IN ederland- Joegoslavië
Dr. F. L. Kramer opende
nieuwe carrosseriefabriek
Echtpaar Lozie in Canada
FEUILLETON
Een detective-roman
door
I. M. C. Bijleveld-Gelinck
Bonn aanvaardt Zorin als
Sovj et-ambassadeur
ZATERDAG 26 NOVEMBER 1955
(Van onze correspondent in Parijs)
In Parijs is gisteren en vandaag het St.
Catherine-feest gevierd door de meisjes
van huwbare leeftijd die de eerste vijf en
twintig lentes al hebben meegemaakt en
die voor twee dagen een voornaam recht
van de mannen overnemen. Zij zijn het
die op hun grote bal het initiatief mogen
nemen bij het kiezen van een partner voor
de volgende dans. Het is een recht waar
van ze gretig gebruik plegen te maken en
waardoor, naar het schijnt, ieder jaar vele
van die meisjes Catherinettq-af geraken.
Vaak is het alleen te wijten aan verlegen
heid van de mannen dat zoveel meisjes
denken dat ze niet zo aardig zijn en dat ze
zich muurbloempjes gevoelen.
Het Catherinetten-bal is een gecostu-
meerd feest. De deelneemsters zijn voor het
merendeel meisjes die op de Parijse mode
huizen werken. Een dag voor de grote ge
beurtenis geeft hun patroon hen dan ge
legenheid aan haar uitrusting te werken.
Die vrijheid levert wel eens modellen op
die enigszins buitensporig 'zijn, maar de
bedoeling is dat je een Catherinette op
flinke afstand kunt herkennen. Ze komen
voor die ene dag graag uit voor hun leef
tijd al 25 jaar) en ze willen óók best
weten dat ze op zoek zijn naar een man.
Op bijgaand plaatje ziet u twee van die
midinettes die zich voorbereiden op de
naamdag van haar schutspatrones. Miche-
line, het linkse meisje met het afgewende
gelaat, werkt als „estheticienne", schoon
heidsspecialiste, bij Stendhal, en Marie-
Christiane is een „petite main" een naai
stertje, op een der grote mode-ateliers. Ze
hebben elkaar met kunst en kennis van
dienst willen zijn. Marie-Christiane gaat
met.een voorbeeldig opgemaakt en bijge
werkt toetje naar het grote feest en Miche-
line draagt een „bonnet" hoedje als een
droom, dat is vervaardigd zo onze
mannen-leken-ogen ons niet bedriegen
uit een kinderparasolletje en een flinke
dot verbandgaas.
Als vrije jongen .zouden wij het wel
wetenhelaas
(UP) De 27 werkkamers van de stu
dio's van Dior waren in het geheim ver
sierd. De versiering werd met evenveel
zorg geheim gehouden als de ontwerpen
van de nieuwe creaties, 's Morgens mocht
Christian Dior, nadat hij hoeden en ca
deautjes aan de „midinettes" had uitge
reikt, de versieringen bezichtigen. Bij Fath
hadden de naaistertjes „tableaux" ge
maakt: voorstellingen van de Can-Can, van
Jules Verne's twintigduizend mijlen onder
zee en uit verschillende films. Bij alle grote
modehuizen tracteerden de patroons op
champagne. Na de lunch gingen de meisjes
de straat op.
Waar deze eigenaardige traditie vandaan
komt, is eigenlijk niet bekend. De Heilige
Catherina was een adellijke, rijke dame in
Alexandrië die de toenaderingen van kei
zer Maximinus van de hand wees en maagd
verkoos te blijven. Als straf moest zij al
haar bezittingen afstaan en werd zij ver
bannen.
Koningin Juliana en Prins Bernhard heb
ben telegrafisch hun gelukwensen gestuurd
aan koning Haakon van Noorwegen ter ge
legenheid van zijn vijftigjarig regerings
jubileum.
Het tijdens een in Utrecht gehouden ver
gadering genomen besluit van het sigaren-
kartel om de handelsmarges voor de tus
senhandel niet te verhogen, heeft een reac
tie van de Nederlandse vereniging van
grossiers in tabaksfabrikaten tengevolge
gehad. Van de zijde van deze grossiers
wordt thans medegedeeld, „dat de aan
dacht er op dient gevestigd te worden dat
het sigarenkartel tegenover de handel bij
herhaling misbruik van zijn machtspositie
maakt." „Het sigarenkartel heeft", aldus
deze grossiersvereniging, „door het eenzij
dig vaststellen van ongelijke condities de
grossiers tegenover de winkeliers gediscri
mineerd.
Zonder rekening te houden met de voor
de grossiers in de laatste jaren sterk ge
stegen onkosten, heeft het sigarenkartel
ook nu weer een bescheiden verzoek tot
verbetering van de grossierskorting van de
hand gewezen", zo wordt van de zijde der
grossiers opgemerkt. „Over enkele dagen
zullen de grossiers hun standpunt hier
tegenover bepalen".
25 November is het „St. Catherine" in
Parijs: dat betekent, dat de ongetrouwde
meisjes van 25 jaar die dag door het dragen
van een opvallend hoedje extra de aan
dacht mogen trekken. Op de foto boven
zien we een hoedje met een hele voor
stelling erop: de nachtmerrie van de
Parijse automobilisten: hun wagen wordt
wegens het parkeren op een verboden
plaats weggesleeptDe foto onder toont
een meisje, dat parachutespringen als
hobby heeft en een complete parachutist
op haar dopje heeft gezet.
De hoofdredacteur van de Leeuwar
der C o u r a n t, die ter gelegenheid van
de reis van het Koninklijk Paar naar de
West een bezoek aan de Antillen en Suri
name bracht, schrijft:
In een afgelegen hoek van Bonaire, een van
de Benedenwindse eilanden, staat een lagere
school. Voor het gebouw behoeft niemand zich
te schamen en voor de leermiddelen ook niet
al te erg. Het personeel werkt met veel toe
wijding en de kinderen zijn over 't algemeen
leergierig en ijverig. Wel is er altijd die bran
dende zon, maar de lokalen hebben open
wanden, zodat ieder windzuchtje vrijelijk door
de lesruimte kan trekken.
Natuurlijk hangen er drie zwarte school
borden voor de klas en natuurlijk staat daar
in kleurige letters een taallesje op geschreven,
wanneer het bezoek-van-verre het lcjkaal
binnentreedt. De bezoekers lezen het lesje en
staan plotseling paf van verbazing. Het is een
hoofdstukje uit 'n Nederlands taalboekje en
het handelt over de redding van een schip
aan het Hollandse strand in een gure herfst
nacht. Vrijwel elk begrip dat er in voorkomt,
is aan de kinderen uit deze klas onbekend.
Niet zonder enige verlegenheid geeft de on
derwijzeres, een geestelijke zuster met een zeer
lange diensttijd, dat ook toe. Maar wat zal
men? Men is op deze boekjes aangewezen
en heeft nooit iets anders gedaan of gepro
beerd.
Dit voorval was geen uitzondering maar
regel. Vrijwel alle kinderen op de Nederlandse
Antillen en in Suriname hebben moeten leren
dat honderd jaar voor Christus de Friezen en
Batavieren in hun land kwamen, ze hebben
de gravenhuizen in hun hoofd moeten stam
pen en heel wat van hen kennen de aard
rijkskunde van Nederland op hun duimpje,
veel beter dan die van 't eigen land. Wij heb
ben meegemaekt dat een Antilliaan, die nooit
in Nederland is geweest, een wedstrijd aan
ging met een pas aangekomen bezoeker; het
het ging er om alle plaatsen te noemen aan
de spoorlijn tussen Groningen en Rotterdam.
De man van Curagao won. Hij wist bovendien
van zuivelbereiding en haringvangst en zelfs
iets van de Elfstedentocht en dat allemaal
door de lessen uit de schoolboekjes en de
vertellingen van de onderwijzer.
En wat vertelt u dan over het eigen land,
het eigen volk en de eigen geschiedenis, zo
hebben we herhaaldelijk gevraagd aan hen die
met het onderwijs belast waren. Zo goed als
niets, bleek dan het enige antwoord te zijn
Het leek precies op de situatie die tallozen
van onze lezers nog wel uit hun eigen jeugd
zullen kennen. Ze konden de vulkanen van
Java zonder mankeren op een rijtje opdreunen,
ze wisten de rivieren van China van boven naar
beneden en omgekeerd precies aan te wijzen,
maar van het ontstaan van de Gaasterlandse
kliffen hadden ze nooit met een enkel woord
gehoord en over K'oningsdiep Linde of Tjon-
ger wisten ze ook niets te vertellen.
Dat zoiets in paedagogisch opzicht aan een
misdadige situatie grenst, is wel onmiskenbaar
en gelukkig gaan in onze tijd de ogen van
steeds meer opvoeders daar ook voor open,
al zijn we in de practijk, nog lang niet waar
we moeten komen. In de overzeese rijksdelen
wordt deze dwaze werkwijze nog onbelem
merd toegepast. En inderdaad, er zijn genoeg
verklarende omstandigheden voor aan te voe
ren. Maar deze practijk heeft toch haar tijd
gehad. Er komt overal meer begrip voor de
eisen van natuurlijkheid, van eigenheid en
organische aansluiting bij het gezin en de
levensfeer der kinderen.
ADVERTENTIE
Verkooplokaal NOTARISHUIS
I Directeur W. N. WOLTERINK
-Bilderdijkstraat bij de Zijlweg
Haarlem - Tel. (K 2500) 11928
Inzendingen van huisraad worden dagelijks
aangenomen. Eigen afhaaldienst
ADVERTENTIE
In de Tweede Kamer heeft de heer
Scheps (PvdA) gisteren een motie inge
diend om de jaarlijkse viering van de be
vrijding te bevorderen door op 5 Mei de
arbeiders vrij-af te geven.
Minister-president dr. Drees verklaarde
dat men niet ieder jaar de herdenking
van de bevrijding op de grootste wijze kan
vieren zoals dit jaar is gebeurd. Dat moet
om de vijf of tien jaar geschieden. Het ge
organiseerde bedrijfsleven (werkgevers en
arbeiders), geconcentreerd in de Stichting
van 'de Arbeid, heeft daarom de regering
geadviseerd volgend jaar het bedrijfsleven
geen vrije dag op 5 Mei op te leggen nadat
reeds op de Koninginnedag vrijaf gegeven
wordt. Het zou onjuist zijn tegen dat ad
vies in te gaan, zei dr. Drees.
Alleen de communisten stemden in met
de motie; de andere partijen spraken er
zich niet over uit, al had de heer Koersen
(KVP) bepleit dat de regering het initiatief
zou moeten nemen te bewerken dat bij
De heer Jan Kuyper, kellner te Utrecht,
die het vorige jaar een actie is begonnen
om reisbonnen in te zamelen voor patiën
ten die niet in staat zijn hun reis naar
binnen- en buitenlandse rustoorden te be
kostigen, heeft dezer dagen de 250.000 kilo
meter „vol gekregen".
Het Nederlands sanatorium te Davos
ontving uit deze actie 100.000 kilometer,
waardoor 14 patiënten in staat zijn ge
weest een kosteloze reis naar Davos te
maken.
Bovendien zijn enkele asthma-patiënten
naar rustoorden in de Zwitserse bergen
vervoerd.
De Nederlandse minister van Buiten
landse Zaken, mr. J. W. Beyen, heeft Vrij
dagmorgen op uitnodiging van zijn Oosten
rijkse ambtgenoot dr. Figl een bezoek ge
bracht aan de beroemde Spaanse rijhoge-
school.
Vrijdagmiddag hield minister Beyen een
ontvangst in hótel Sacher, die onder meer
werd bezocht door vice-kanselier Schaerf,
minister van Buitenlandse Zaken Figl,
minister van handel dr. Uiig, staatssecre
taris dr. Kreisky en de Oostenrijkse gezant
in Nederland.
Omdat in verschillende gesprekken die
minister Beyen met Oostenrijkse function-
narissen heeft gevoerd, de bijzondere voor
liefde van de Nederlandse minister voor de
Oostenrijkse dichter Peter Altenberg naar
voren is gekomen, heeft minister Figl hem
vijf werken van deze dichter geschonken.
De Nederlandse gezant te Wenen, dr.
Star Busman, gaf Vrijdagavond een recep
tie in het gezantschapsgebouw. Hierna ver
gezelde de Oostenrijkse minister van Bui
tenlandse Zaken, dr. Figl, zijn Nederlandse
gasten bij een kort bezoek aan een bekend
wijnlokaal in Grinzing.
ADVERTENTIE
99
Zo noemde het 17-jarige zwem-
stertje Marilyn Bell de sensationele
beschrijving van haar spannende
gevecht tegen golven, kou en ver
moeidheid. Lees dit pakkende ver
slag van een overtocht over het
Kanaal in Libelle van 3 December!
Libelle nam voor U ook een kijkje
in het indrukwekkende „Twaalf
Provinciën"-huis in Rotterdam
een kilometer overdekte gezellig
heid. En was te gast bij de opera
zangeres Corrie van Beckum.
Natuurlijk biedt dit eerste December
nummer nog véél meer. (Twee plezie
rige Sinterklaasverhalen bijvoorbeeld).
Maar ontdekt U dat niet liever zelf?
Des te groter is de verrassing!
Libelle - Nassauplein 7 - Haarlem.
w/////////////////j
Bij de botsing tussen twee electrische
treinen, gistermorgen nabij het station te
Heerlen, zijn 26 reizigers zodanig gewond
dat men het raadzaam achtte, hen naar
een ziekenhuis over te brengen. Enkele
personen hadden een hersenschudding op
gelopen. Het ernstigst was een Maastrich
tenaar eraan toe, die een schedelbasisfrac-
tuur kreeg. Gistermiddag stond vast dat
vijf personen in het ziekenhuis moesten
blijven. De overigen konden naar huis ge
bracht worden.
Op het ogenblik van de botsing hadden
de beide treinen een snelheid van ten
hoogste 40 kilometer per uur. De bestuur
ders, die het ongeluk zagen aankomen,
konden nog tijdig uit hun cabines komen
en naar binnen vluchten.
De oorzaak van de botsing is thans op
gehelderd. Een werkman blijkt een sein,
waaraan hij reparaties wilde verrichten,
op veilig te hebben gezet.
Men had namelijk in de nacht van Don
derdag op Vrijdag in het seinhuis menen
te bespeuren, dat het sein niet goed werkte.
Vrijdagmorgen werd daarom een werkman
naar de seinpaal gezonden om het mecha
nisme na te kijken. Hij maakte de kettin
gen los, waarmee van het seinhuis uit de
seinarm wordt verzet. Enige tijd later
meende hij dat er beweging in de bedie
ningskettingen kwam. Hij veronderstelde,
dat men van het seinhuis uit de seinpaal
op veilig wilde stellen, hetgeen echter,
naar later is gebleken niet het geval was.
eventuele uitbreiding van de vacantie met
drie dagen daar van één dag zou moeten
worden gereserveerd voor de bevrijdings
dag. Dinsdagmiddag wordt over de motie
gestemd.
Joegoslavië en Nederland hebben een
handelsovereenkomst ondertekend, die de
handel tussen de twee landen regelt over
de periode van 12 maanden die deze maand
is ingegaan.
De directeur-géneraal voor de Industria
lisatie en de Energievoorziening dr. E. L.
Kramer, heeft in Apeldoorn de nieuwe
fabriek van de N.V. Carosseriefabriek Ver
heul te Waddinxveen geopend in tegen
woordigheid van afgevaardigden van over
heidsorganen en bedrijven, alsmede van
vertegenwoordigers van vervoersorganisa
ties en ondernemingen.
In het bedrijf te Apeldoorn zullen de
grote series autobussen worden afgewerkt.
Voorlopig zullen er ruim 600 mensen ar
beid vinden. Men hoopt, door de opening
van het nieuwe bedrijf ook meer aandacht
te kunnen besteden aan de uitvoer, die
thans zeer in het gedrang komt door de
grote vraag uit het eigen land.
1
Jan Klaassen en zijn vrouw Katrijn, twee poppen uit de poppenkast, waren bekend
bij alle kinderen van de stad. Als de poppenkastbaas het gordijntje van de kast
opentrok en de poppen begonnen te spelen, drongen de kinderen er om heen. En
dan hadden ze 'n plezier! Ja, die malle Jan Klaassen kon toch zo koddig uit de hoek
komenen als hij ruzie had met Katrijn of met de huisbaas, dan kwam er altijd
een dikke stok aan te pas.
En dan moest je de kinderen horen schateren! 1-2
De werkman heeft, afgaande op zijn fou
tieve veronderstelling, het sein met de
hand op veilig gesteld. Kort daarna naderde
de uit Maastricht komende trein. Daar het
inrijsein op veilig stond, reed deze trein
door met het gevolg, dat hij tegen de kort
daarvoor uit Heerlen vertrokken trein
botste.
STRAATSBURG (ANP) Het presidium
van het gemeenschappelijk parlement der
Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal
heeft besloten alsnog de voorkeur te geven
aan Brussel voor het houden van zijn bui
tengewone zitting in het begin van het vol
gend jaar. Het feit, dat het Belgische Se
naatsgebouw na half Januari een aantal
weken niet beschikbaar is, waardoor er
plannen waren gerezen om bedoelde zitting
in Februari in Den Haag te houden, heeft
nu geleid tot uitstel van die zitting tot de
tweede week van Maart 1956, in welke
periode men wel vergaderruimte in Brussel
hoopt te kunnen krygen. Daar ook dit ech
ter nog niet zeker is, heeft het presidium
bepaald, dat de zitting „by voorkeur" in
Brussel zal plaats hebben, waardoor de
keus dus toch nog op Den Haag kan vallen
als Brussel moeilijkheden oplevert.
In de vergadering van Vrijdag heeft de
Nederlandse afgevaardigde Nederhorst
scherpe critiek laten horen op deze plannen
van het gemeenschappelijke parlement om
dit parlement tussen de gewone zittingen
te Straatsburg door bij toerbeurt in de
verschillende landen der gemeenschap in
buitengewone zitting bijeen te laten komen.
Hij betoogde, dat men van het parlement
geen „reizend circus" en geen „Europese
Pullman Club" moest maken, maar dat zo
veel mogelijk moest worden vastgehouden
aan de parlementaire tradities, die onder
andere voorschrijven, dat een parlement, in
tegenstelling tot een Congres, steeds op de
zelfde plaats dient bijeen te komen. Hij had
er geen bezwaar tegen als er incidenteel
een zitting buiten Straatsburg zou plaats
vinden, als daar een speciale reden voor
was zoals begin volgend jaar in Brussel,
omdat daar de intergouvernementele „com
missie-Spaak" plannen voor verdere Euro
pese integratie had uitgewerkt maar hij
voelde er niet voor daarvan een gewoonte
te maken.
Met dit betoog was de Franse afgevaar
digde, Alain Poher, die de gedachte van het
vergaderen in de verschillende hoofdsteden
in een rapport had uitgewerkt, het in het
geheel niet eens. Hij zei, dat dit plan er
niet alleen toe zou kunnen bijdragen, de
E.G.K.S. meer bekendheid te geven bij het
grote publiek, maar tevens de nationale
parlementen te interesseren voor de werk
zaamheden van de gemeenschappelijke
vergadering.
Er bestond zijns inziens des te meer reden
voor de verwezenlijking van deze gedachte,
zolang de E.G.K.S. nog geen vaste eigen
zetel heeft en het gemeenschappelijke par
lement tegen betaling de gastvrijheid van
de Raad van Europa geniet.
De voorzitter, de Italiaanse oud-minister
Pella, sloot de zitting met de verklaring
dat, terwijl het dienstjaar 1954-'55 een jaar
van „voorzichtig afwachten" was geweest,
men de periode 1955-'56 mocht beschouwen
als een jaar van „beginnende verwezen
lijking" der Europese ideeën.
Het Nederlandse echtpaar Lozie is Vrij
dag in Montreal aangekomen, op weg naar
Edmonton, waar zij hun 27-jarige geëmi
greerde zoon Gerhard, wiens voeten na een
vliegtuigongeluk moesten worden afgezet,
gaan bezoeken.
99
45)
Deze David Corbeyn, van moederszijde
stammend uit een geslacht van misdadi
gers, was wel een van de schranderste en
daardoor misschien wel gevaarlijkste ke
rels, die hij nog ooit had gearresteerd. En
daarbij een man die je volkomen ontwa
pende door zijn beminnelijke onbeschaamd
heid en allervriendelijkste amoraliteit.
„Geeft u mij uw valies en uw papieren,"
zei hij, „en gaat u dan mee met deze agent
en deze rechercheur. De celwagen staat
voor."
De arrestant veroorzaakte niet de minste
moeite. Hij gaf al zijn papieren af en liet
zich toen, zonder enig verzet, door recher
cheur Bloem fouilleren. Hij schikte zijn
gele chrysant opnieuw in zijn knoopsgat
en nam zijn hoed. En onverstoord klonk
zijn „Excusez-moi" toen de politieman hem
voor zich uit de deur uitliet.
Inspecteur Renkevoort zag hem na en de
gedachte trof hem diep, dat zó de laatste
mannelijke afstammeling van de familie
Corbeyn het huis van zijn vaderen verliet.
Het mooie, oude huis met de vorstelijke
gevel en de imposante, hardstenen stoep.
Het huis, waarin drie eeuwen lang het ge
slacht der Corbeyns had geleefd, een werk
zaam en eerbiedwaardig geslacht. En nu
verliet de laatste zoon voorgoed dit huis
om te stappen in een celwagen
Maar niet aldus David Corbeyn. Toen hij
de stoep was afgedaald wendde hij zich
nog even om en zag omhoog naar de gevel,
alsof hij het terrein van zijn laatste opera
ties nog eens goed in zijn geheugen wilde
vastleggen. Daar zag hij, op de tweede ver
dieping, een gretig vrouwengezicht tussen,
de vitrages gluren: Juffrouw Galjoen, die
de opperste triomf van haar leven genoot.
Haar arrestant, die door héar arrestatie in
de celwagen gestopt werd!
Hun ogen ontmoetten elkaar.
Toen demonstreerde zich weer de hoffe
lijkheid van het Franse karakter. Want
professor Cossaert glimlachte gis een heer,
die een héél goede kennis ontmoet, lichtte
hoffelijk zijn hoed en maakte een onberis
pelijke buiging. Stralend stond hij daar, in
een onweerstaanbare charme en met de
goudgele chrysant in zijn knoopsgat! Juf
frouw Galjoen deinsde ontzet achteruit.
En hij stapte in de celwagen als een
bankdirecteur in zijn gereedstaande Rolls
Royce.
Juffrouw Corbeyn en haar zoon hadden
Greet Meilink alles verteld en zij hadden
nog een tijdlang samen gezeten zonder
heel veel te praten, totdat de oude vrouw,
die zeer vermoeid was, wilde gaan rusten.
En zo brachten ze haar weer de trap af en
hielp het meisje haar in bed, waar ze haar
vol liefde toedekte en ook Daan nog even
bij haar kwam. Ze had hen met ogen vol
dankbaarheid aangezien, maar nu wilde zij
toch gaan slapen.
De twee jonge mensen stonden nu naast
elkaar in de stille hall, waar de eerste
schemering de verste hoeken al wegdoe
zelde. De middag liep op zijn eind. Het
meisje wilde net bedenken wat ze zou
gaan doen in de eigenaardige leegte, die
nu zo plotseling om haar heen gevallen
was, toen Daan Camphuysen voorstelde:
„Ga je mee een eindje omlopen?"
„Ja graag. Maar ga je niet liever alleen?"
„Nee. Ik ga liever met jou."
Ze haalde haar mantel en samen gingen
ze de deur uit. Op de stoep bleef hij staan
en haalde diep adem. Diep. En weer was
er in dit gebaar, met de wijd-open neus
gaten, iets van een sterk, wild paard, dat
voor het eerst in de wei komt. Er trok iets
samen in het hart van het meisje.
„Waar wil je het liefst naar toe?"
„Ik weet het niet", was het antwoord.
,Dan gaan we naar het IJ, als het je
hetzelMe is. De wind is nu gaan liggen."
Het meisje zweeg. Het IJ, dat was de
open ruimte, waar hij naar verlangde. Hij
had gevochten voor zijn vrijheid. Hij was
de man van de vrijheid, de ruimte; hij
moest zich onbelemmerd kunnen bewegen.
Hij was een zwerver, een man, die de
wijde hemel zoekt en de straffe wind over
de velden. Hij was niet iemand, die stil
kon blijven op één plaats, niet iemand, die
zich kon binden. Niet iemand, die je mocht
vasthouden. Niet iemand voor haar.
Weer trok er iets samen in haar hart. Het
deed pijn.
Ze zweeg. En Daniël Camphuysen zweeg
ook. Maar het was toch niet zo dat hij ver
gat dat zij naast hem ging, want hij re
gelde zijn lange passen naar de hare. En
eenmaal nam hij haar arm en liet haar
uitwijken toen een ruwe kerel bijna tegen
haar aanbotste. Maar verder, heel het eind
langs de Gelderse Kade, de Prins Hen
drikkade en het Oostelijk Viaduct zwe
gen ze. Ze passeerden de Schreierstoren.
Hier hadden in vroeger eeuwen de vrou
wen gestaan, als hun mannen naar Indië
voeren. De Schreierstoren. Mannen zoals
Daan Camphuysen, mannen van de wijde
ruimte en de open zee. Mannen, die stellig
op hem geleken hadden: ook zo fors en zo
brain en met dat verre, turende in hun
blik. Ondernemende mannen. En de vrou
wen waren thuisgebleven en hadden ze
nagewuifd aan de Schreierstoren. En zij,
Greetje Meilink?
Op de brug van de Ruyterkade bleven ze
naast elkaar staan tegen de leuning. Voor
hun ogen lag het IJ in de glorie van het
gouden Westerlicht. De zon zelf was al
onder, maar de gehele hemel in het Wes
ten was nog in gloed: purper en goud. En
daaronder lag in een wondere kleur blauw
het woelige water.
PARIJS, November Het is te
leurstellend dat zelfs de taxichauffeurs de
weg in Parijs niet tot in détails kennen. De
politieagenten evenmin, maar daar ver
wacht men het niet van: allicht dat zij een
stratenboekje uit een binnenzak trekken en
tot ergernis van het wachtende verkeer
lang nodig hebben om met brede vingers
de gewenste bladzij op te slaan. Men zou
gaarne denken dat de taxichauffeurs iedere
dag na het eten een half uur de kaart be
studeren en zelfs als zij alles weten nog
voortgaan met oefenen. Dat is toch blijk
baar niet zo en men moet zich dan ook
voorstellen, dat niemand een persoonlijke
plattegrond van Parijs heeft zonder tien
tallen grotere en kleinere witte vlekken
een „persoonlijke plattegrond" op de ma
nier van de komische wereldkaarten, waar
op in de afmetingen van de landen uitge
drukt is hoe een Engelsman of een Ameri
kaan ze ziet.
Bij de gemiddelde Parijzenaar is het al
yeel als er een gebied van een vierkante
kilometer is dat hij goed kent dat hij
thuis gezeten in gedachten kan doorwan
delen zonder, zolang er niets bijzonders ge
beurt, verrast te worden. Het is waarschijn
lijk een minder groot gebied dan de klein
stedeling gewoon is op dezelfde manier te
kennen, maar het wordt aangevuld met
enkele straten in de omgeving van zijn
kantoor en met enkele andere in het cen
trum, waar hij wel eens „vermakelijk
heden" gaat opzoeken, als hij bovengronds
reist bovendien nog met een paar verbin-
ringsroutes maar een métropassagier
kent alleen de identieke stations.
Het is overigens niet de beperktheid van
persoonlijke plattegronden, die ze het be
kijken waard maakt, maar het verschil. Het
is misschien vooral in een vreemde stad,
dat die gedachte zich opdringt, als men de
menigte op het trottoir ziet dringen, ieder
van hen met een andere plattegrond in het
hoofd. Wie er van jongsaf woont, onder
scheidt minder verschil, niet alleen doordat
hij er meer van gezien heeft, maar vooral
doordat de stad in haar geheel in zijn ver
beelding is vastgegroeid en hij zelden meer
verrast wordt wanneer hij er iets nieuws
van ziet. Wie er later komt, moet alles stuk
voor stuk bezien en zich inspannen om mis
schien op den duur ook een intuïtie voor
het verborgene te ontwikkelen, die er toch
altijd te keurig en glimmend blijft uitzien.
Het is precies deze intuïtie die de vreemde
ling van de bevolking zelf onderscheidt en
het is geenszins zo, dat alleen de buiten
staander bij zichzelf dit gebrek kan waar
nemen: de inboorling herkent hem er nog
aan, wanneer hij zich de taal en alle ge
woontes al jaren eigen heeft gemaakt. De
ambitieuze vreemdeling ontwikkelt zich
niet zelden tot een vraagbaak, veel-weter
inzake jaartallen, dienstregelingen en uit
breidingsplannen, waarmee hij de luie in
tuïtie van de oude inwoner te schande zet.
Men i, beter af als men er zijn eer in kan
stellen een vreemdeling te blijven, zelfs al
betekent dat, dat het wit van de platte
grond blanker is dan bij een Parijzenaar.
Als corridors lopen de bekende straten door
de velden van wit, die overblijven als men
in zijn verbeelding de stad doorkruist heeft.
Zijstraten en verbindingsstraten mogen
soms voorzichtig gearceerd worden: geëx
ploreerd, maar voor driekwart vergeten
gebied. Het kan niet anders dan aange
naam zijn, al het wit te zien de aarde
wordt te klein, maar Parijs is nog groot
genoeg: een half uur in de métro en men
komt boven de grond in een nieuw land
met ongewone muren, schaduwen en gelui
den. Is men tenslotte thuis teruggekeerd,
dan ziet men de al te vertrouwde tafels en
stoelen bevreemd aan, enkele minuten lang
met innerlijk overtuigd dat alles zo is als
men het verlaten heeft. In het pas geëxplo
reerde gebied loopt de wijkbevolking nog
steeds gewoon rond. Men kan zich de men
sen voorstellen, leunend op de toog van een
cafétje op een donkere straathoek met
kastanjes of wachtend bij de bushalte
tegenover een lelijk openbaar gebouw om
ringd door een smalle tuin met struiken.
Maar als zij hier in de buurt kwamen, zou
den zij de straat niet kunnen vinden, even
min als de meeste taxichauffeurs en bezoe
kers, al is het hier altijd hetzelfde cafétje
op de hoek, dezelfde auto langs de stoep en
dezelfde trieste meubelmaker, die uit wan
delen is met zijn bruine poedel.
BONN (Reuter) De West-Duitse re
gering heeft medegedeeld, dat West-Duits-
land Valerian A. Zorin als ambassadeur
der Sovjet-Unie in Bonn aanvaardt. Zorin
is thans een der Russische onder-ministers
van Buitenlandse Zaken.
Reuter tekent hierbij aan, dat Zorin
vaak „de man achter de schermen" bij de
omwenteling in Tsjecho-Slowakije van
1948 wordt genoemd.
Het agrément werd aan de Sovjet-am
bassadeur in Parijs, Serge Vinogradov,
overhandigd. De West-Duitse ambassadeur
in Parijs, baron Volrath von Maltzan, heeft
tevens een démarche bij de Sovjet-ambas
sadeur gedaan naar aanleiding van de on
derbreking van de repatriëring van Duitse
gevangenen uit de Sovjet-Unie op 20 Octo
ber. Russische functionarissen zoeken in
Bonn reeds naar een gebouw waar ruimte
zal zijn voor de ambassadestaf van zestig
(Slot volgt)personen.
