Nieuwe lente brengt Israel niets
dan dreigende geluiden
r
FIETSEN! FIETSEN!
Op mars
IN GALILEA BLOEIEN DE KLAPROZEN.
Het kleine eenzame jongetje
van vroeger heeft echter
geleerd terug te slaan
Weinig aandacht in kranten
in Amerika voor Unie-verbreking
Trein reed voet af van
Alkmaarse metselaar
Benijdenswaardig
Gewoon, gewóón
„Thuis"
Waarschuwing niet gehoord
De toestand van
mr. Van der Kallen
Kerkelijk Nieuws
Zeepost
Afscheidsreceptie te Bern
voor baron Bentinck
Meer kinderen sterven bij
ongelukken dan bij ziekten
A. v. d. BOGAARD
J
Moeilijke taak voor
Nederlandse voorlichters
Snipverkouden
Straks hebt U
griep
AKKERTJES
Franse luchtvaart 24 uur
door staking getroffen
MAAKT 1956
(Van onze reisredacteur)
TEL AVIV. - Als het waar is dat klaprozen groeien, waar soldaten gevallen
zijn, dan is er in Israel hard gevochten. Want overal, in de Negeb-woestijn, op
de heuvels van Galilea, bij Jeruzalem en Nazareth, op de berg Karmel, op de
wijde nieuw-ontgonnen vlakten van Lachis en de Hoela-moerassen, staan nu de
rode bloemen in het gras om de negende lente aan te kondigen sinds na bloedige
strijd een oude belofte in de nieuwe staat Israel waar werd gemaakt. Bij zo'n
nieuwe lente horen nieuwe geluiden, maar ditmaal zijn die niet blijmoedig:
harde keelstemmen die over Cairo s radio, de Saoed El-Arab, rokende puinhopen
in Israel voorspellen, de dikke Russische tongval waarin Nikita Kroesjtsjev
Sovjet-hulp aan de Arabieren belooft, dreigender nog het lugubere gieren van
Migs en Ilyoesjins die als kleine, hoge stippen over de Sinaï woestijn jagen, de
Sinaï waar lang geleden de belofte tot de Joodse thuiskomst
werd gedaan.
Er zijn de laatste veertig jaar vele nieuwe beloften aan het
Joodse volk gedaan. Niet alleen de profeet op de berg ge
waagde van het beloofde land. Britse staatslieden uit Down-
ingstreet deden in 1917 met de Balfour-verklaring aan een
politiek alpinisme waarvoor het diplomatiek jacquet zich
slecht leent. De verloochening van deze belofte die de Brit
ten in dertig jaar mandaat over Palestina hebben nagestreefd,
was een vertrouwder verschijnsel. De Sovjet-Unie klom nog
sneller van de zetel harer rechtschapenheid. Nadat zij in
1948 de jonge Israëlische staat tanden gaf door Tsjechische
wapenzendingen, poogt zij die thans weer uit te trekken door
haar Praagse satelliet tanks en vliegtuigen naar de Arabische
landen te laten sturen. Gedane en gebroken beloften, men
kan het de Israëliërs lastig kwalijk nemen, dat zij nu zeg
gen: „Helpt u zelf, zo helpt u God".
Israel van nu. De reiziger in het Heilige
Land wordt er niet zo makkelijk wijs uit.
Hjj ziet een volk van nog geen één drie
kwart miljoen, omringd door veertig mil
joen vijandige Arabieren, bedaard zijn
gang gaan, zonder een spoor van paniek.
Het land heeft net Purimfeest gevierd, het
Joodse carnaval, symbolische herdenking
van de redding van Joden uit benarde om
standigheden (Esther IX 26-31). De stra
ten van Tel Aviv waren vol verklede kin
deren, cowboys en indianen, Spaanse
hombres en senoritas, nonnen en bedouinen,
clowns en rococo-dames in miniatuur, be
geleid door trotse ouders. Tot diep in de
nacht knalden bommen en voetzoekers en
er werd gezongen en gedanst. Zo lijkt de
eertijds nogal gelaten overweging dat het
Joodse volk er uiteindelijk niet onder door
zou gaan, inmiddels te zijn veranderd in
een krachtig zelfbewustzijn door de ver
rassende uitslag van de vrijheidsstrijd
waarin Israël, tegen alle militaire, poli
tieke en economische waarschijnlijkheids
berekeningen in, tot stand kwam.
De mensen hier hebben kennelijk de in
druk dat de belofte van de Sinaï op goede
gronden gedaan werd en dat ook een vol
gend maal op de goddelijke voorzienigheid
gerekend mag worden, al zijn zij naar
Joodse aard voldoende praktisch om te be
seffen, dat de Voorzienigheid ook vraagt
dat men niet bij de pakken neerzit. Zodat
men, bij wijze van spreken, naast de Bijbel
in de ene, een geweer in de andere hand
pleegt te dragen. Daarbij overigens de tijd
vindend om als paarden te werken voor de
ontwikkeling van het land. Met succes,
want Israel is op technisch, agrarisch en
sociaal gebied zijn Arabische naburen
tweeduizend jaar voor. Daarom slikt het
kleine Israel zijn beduchtheid weg en
wacht met kalme vastbeslotenheid de on
gewisse toekomst af. Het is een houding
die de reiziger uit het door angst en vreze
Hierboven: Een gezicht van de berg
Karmel op Haifa, Israels havenstad aan
de blauwe Middellandse Zee. Het meis
je op de voorgrond, geniet van de dag
verlof, die de militaire dienst haar gunt.
Israel is het enig land ter wereld, waar
dienstplicht voor alle vrouwen geldt. Zij
vervullen allerlei nevenfuncties in de
strijdkrachten, maar voor alle zekerheid
leren zij ook met wapens omgaan.
Hiernaast: Op het Meer van Galilea,
waar Petrus eens viste, zetten Israëlische
vissers het oude handwerk voort. Bij de
gewone risico's van dit harde beroep
hebben zich nieuwe gevoegd. De Isra
ëlische visserslui worden herhaaldelijk
aan de Syrische kant van het meer onder
vuur genomen.
y:y.;.v:;:;>Vy<
Moderne architectuur in de oude stad
Berséba, hoofdstad van de Negeb, eer
tijds woestijngebied dat nu tot bloeiend
landbouwgebied wordt gemaakt. Er
liggen ook minerale rijkdommen. Men
hoort er naar olie, bij het oude Sod om
aan de Dode Zee wordt potas gewonnen.
gekwelde Westen met enige jaloezie ver
vult.
Mocht diezelfde Westerling geneigd zijn
Israel als een broedplaats yan geestelijke
bijzonderheden te beschouwen, dan wordt
hij al gauw tot de werkelijkheid terug
gebracht. Hij verwachtte misschien teveel:
bij wijze van spreken een symfonie-orkest
of een conferentie van rechtsgeleerden op
iedere straathoek, een juweeltje van Joodse
gijn in ieder gesprek, de Joodse cultuur
weerspiegeld in keuken, architectuur of
levenswijs. Welnu, er is vrij weinig van
dat alles. Het enige grapje dat ik hoorde
kwam van een Israëlische diplomaat uit
een oude. Nederlandse juweliersfamilie. Hij
zei: „Israël is net als alle andere landen
De Joden hebben er weer de beste baan
tjes." De „witz" lag in het tweede deel. de
waarheid in het eerste. De ambitie van de
Joden in Israel is vooral niet langer bui
tengewoon te zijn, maar om gewoon te
doen, zich „hé, hé, eindelijk eens lekker
thuis onder ons" te voelen. Men heeft
lang genoeg briljant, vol humor en cultuur
moeten zijn een houding die Koestier de
neurose van de ballingschap noemde. Men
wil wel eens laten zien dat men ook koeien
kan melken, fabrieken kan bouwen, sjou
werman kan zijn, een normaal volk in een
normaal land.
Vandaar de geweldige trots op de tech
nische en vooral de agrarische verrichtin
gen, die inderdaad geweldig zijn. Vandaar
echter ook dat de nieuwe steden bepaald
niet erg mooi, de keuken bepaald ver
velend en het alledaagse leven bepaald een
beetje aan de grauwe kant is. Al komt dat
ook door de strenge soberheidspolitiek, die
de hoge lasten van massale immigratie en
noodzakelijke defensie-maatregelen oplegt.
De prijzen zijn hoog en de lonen laag, zo
dat er niet veel pret valt te beleven.
Teveel pret zou trouwens bij Israel's
zware ernst niet passen. Die ernst wordt
ingegeven door de dreigende toestand en
de messiaanse ijver die bij de vervulling
van zo'n oude belofte nu eenmaal hoort.
Het is echter evenzeer wat plechtstatige
verantwoordelijkheid van de zwerver, die
eindelijk zijn hang naar veiligheid in een
klein burgermansbestaan verwezenlijkt
ziet. Hij is „thuis" Wat dat „thuis" verder
betekent, heb ik ervaren tijdens een plech
tig vrijdagavondmaal hoogtepunt van
de Sabbath in een orthodoxe familie.
Voordat wijn en brood werden rondge
deeld, legde de vader in de warme beslo-
I tenheid van de huiskamer zegenend de
handen op de hoofden van zijn kinderen.
Het was een roerend gebaar omdat het
herinneringen opriep aan de tijd dat het
ook (als troost moest gelden voor het
jongetje dat huilend naar huis was ge
komen omdat de kinderen van de „goyim",
de Christenen, het weer hadden geplaagd
of met stenen gegooid. Dat Joodse „thuis",
die kleine warme, veilige kring uit donkere
dagen is uitgegroeid tot het eigen land, het
groter thuis dat Israel heet. De traditionele
groet „shalom" in die nieuwe zelfbewuste
staat mag „vrede" betekenen. Als Israels
buren het thans k'düden wagen met stenen
te gooien, zullen zij ondervinden dat het
oude doelwit, dat kleine eenzame jongetje
geleerd heeft terug te slaan!
Een Alkmaarse metselaar, de 45-jarige
heer Van G., is woensdagmiddag op de
spoorbaan AlkmaarUitgeest, ter hoogte
van het viaduct naby Castricum, door de
trein van 1 uur 5 uit Alkmaar aangereden,
tengevolge waarvan hij zijn rechtervoet
zal moeten missen. Hy is naar het Alk
maarse ziekenhuis vervoerd.
De heer Van G. was bezijden de lijn een
muurtje boven een duiker aan het metse
len. Hij was vergezeld van een veilig
heidsman van de N.S., hetgeen voorschrift
is als er op of nabij de spoorlijn wordt ge
werkt. Deze waarschuwde de heer Van G.
dat er een trein op komst was, doch de
heer Van G. blijkt deze waarschuwing niet
te hebben gehoord. Net op het moment dat
de trein dicht bij hem was deed de heer
Van G. een stap vooruit, met het gevolg
dat zijn voet werd afgereden. Medische
hulp was spoedig ter plaatse. Woensdag
avond 10 uur 15 was de toestand van de
heer Van G. naar omstandigheden goed te
noemen. Hij is in het Centraal 7-iekenhuis
opgenomen.
De toestand van mr. W. A. M. van der
Kallen, hoofdredacteur-directeur van „De
Tijd", die verleden week het slachtoffer is
geworden van een ernstig auto-ongeluk, is
in zoverre verbeterd, dat thans geen direct
levensgevaar meer aanwezig is. Een vol
ledig herstel zal evenwel nog geruime tijd
vergen.
Ned. Herv. kerk
Beroepen te Opheusden J. T. Doornen
bal te Oene (Geld.).
Aangenomen naar Wolsum (Gron.) J.
Kuipers, vic. te Meppel.
Bedankt voor Veenendaal J. J. Poot te
Delft.
Geref. kerken
Beroepen te Dronrijp (Fr.) J. van Wat-
tum kand. te Breda.
Met de volgende schepen kan zeepost
worden verzonden. De data, waarop de
correspondentie uiterlijk ter post moet zijn
bezorgd, staan achter de naam van het
schip vermeld. Argentinië: ms. „Brasil
Star" 13 maart en s.s. „Libertad" 17 maart:
Australië: via Engeland 17 maart; Brazi
lië: m.s. „Brasil Star" 13 maart en s.s. Li
bertad" 17 maart; Canada: m.s. „Prins Wil
lem II" 14 maart; Chili: via New York 15
maart; Indonesië: m.s. „Willem Ruys" 13
maart en s.s. „Antilochus" 17 maart; Ne
derlandse Antillen: m.s. „Willemstad" 13
maart; Nederlandse Nieuw-Guinea: m.s.
„Wiliem Ruys" 13 maart, Nieuw-Zeeland: j
via Engeland 17 maart: Unie van Zuid-j
Afrika en Z.-W. Afrika: m.s. „Pretoria
Castle" 17 maart. Inlichtingen betreffende
de verzendingsdata van postpakketten ge
ven de postkantoren.
De Portugese gezant in Zwitserland,
José Luiz Archer, heeft te Bern een af
scheidsreceptie gegeven voor de Neder
landse gezant mr. A. W. C. baron Bentinck.
Baron Bentinck verlaat Bern om de functie
van plaatsvervangend secretaris-generaal
van de NATO op zich te nemen. De re
ceptie werd bijgewoond door hoge Zwitser
se autoriteiten en door leden van het corps
diplomatique.
GENÈVE (Reuter) De Wereldgezond
heidsdienst zegt in een rapport over 21
landen, dat in 1953 meer kinderen bij on
gelukken omgekomen zijn dan tengevolge
van ziekten. Er kwamen 13.414 jongens
tussen vijf en negentien jaar bij ongeluk
ken om het leven van wie er 5948 ver
dronken. In deze leeftijdsgroep kwamen
159 ongelukken met dodelijke afloop voor
tegen honderd ziekten met dodelijke af
loop.
Slechts in Japan, Ceylon en de republiek
Eire waren meer ziekten met dodelijke af
loop dan ongelukken. In de Verenigde
Staten, West-Duitsland en Zweden waren
de verkeersongevallen met dodelijke af
loop over de gehele bevolking verreweg
het grootste in aantal vergeleken met an
dere ongelukken.
ADVERTENTIE
ADVERTENTIE
MAGNEET
SIMPLEX
R.S.
in TOUR- en SPORTMODELLEN
in elke gewenste uitvoering en kleur.
Betaling in overleg.
Floresstraat 15 - Haarlem - Tel. 16548
(Van onze correspondent in Washington)
De Nederlandse diplomaten en voorlich
ters in Amerika hebben het hunne gedaan
om Nederlands positie ten aanzien van de
moeilijkheden met Indonesië duidelijk te
maken aan de Amerikaanse autoriteiten,
aan de pers in Amerika en aan de radio en
televisie. Over de opzegging van de Unie
heeft in de meeste belangrijke Amerikaan
se kranten niet meer dan een berichtje ge
staan. De strekking daarvan was, dat thans
ook de'laatste band tussen Nederland en
Indonesië was verbroken. Alleen de „Wa
shington Post" gaf een commentaar, waar
in stond dat het geen goede indruk maakt,
wanneer een nieuwe staat achteloos om
springt met internationale overeenkom
sten. De schrijver van het artikel betreurt
Terugblikkend op belevenis
sen uit schone jongelings
jaren, komt het mij voor dat
een belangrijk aantal zonnige
zondagen mij ontnomen zijn
door volkomen nutteloze bij
eenkomsten op openbare plei
nen. waarheen ik met duizen
den andere argelozen gelokt
werd door de bedriegelijke
opgewektheid van marsmu
ziek.
Wat hadden wij, duizenden,
op die heerlijke zondagen
vele vrolijke en waardevolle
dingen kunnen doen, inplaats
van te luisteren in de gloeien
de zonneschijn naar geslob-
kousde heren op spreekge
stoelten, die door schallende
luidsprekers overbekende tek
sten stonden te schreeuwen!
Ik neem het thans die heren
niet kwalijk meer, waijt zij
werden door ijverige comité's
naar die spreekgestoelten ge
sleurd en zij hadden een maat
schappelijke plicht te ver
vullen. Ook zij zouden wel
licht liever zonder slobkousen
naar het strand of de bossen
zijn gewandeld met vrouw en
kroost, om boterhammen uit
een mandje te eten.
Ik heb wél enige wrevel
tegen degenen, die de mars
muziek componeerden. Als
men erg jong is, doet marsmu
ziek de spieren trillen. Als
bovendien nog vaandels wap
peren in de wind en span
doeken met leuzen voor uw
neus worden gehouden, moet
men wel sterk in de individuele
schoenen staan om niet mee
te marcheren in de rijen en
naar het openbare plein op
te trekken, waar de histori
sche woorden zullen worden
uitgesproken. De luidruchtige
versterkersinstallaties doen
die woorden echo-en over de
vele transpirerende hoofden
en men komt er gemakkelijk
in de waan, dat op die zon
dagmiddag een nieuw tijdperk
is aangebroken.
Doch wanneer men ouder
wordt, komt men tot de te
leurstellende ontdekking, dat
nog nooit een nieuw tijdperk
door marsmuziek is ingeluid,
behalve een slecht tijdperk.
Na een genoegzame portie
klinkende marsen kan men
een volksmenigte zeer gemak
kelijk fanatieke spreekkoren
laten uitroepen. In mijn jonge
tijd werden dezelfde marsen
gebruikt ter ondersteuning
van geheel verschillende leu
zen, waaruit de conclusie kan
worden getrokken dat zij
enkel dienden om vele men
sen tegelijk in één richting te
laten marcheren, waarbij de
richting er niet veel toe deed.
De aansporende tonen van de
Radetzky-mars konden zowel
met „leve de socialisten" als
met „Rerum Novarum" tot
een accoord worden gebracht-
En de enerverende muziek
van de „Einzug der Gladiato
ren" begeleidde zowel de stap
pen der menigte die een vre
desdemonstratie ging houden
als de stampende rijen dei-
straatvechters, die de burgerij
met bruut geweld wilden
knechten. En als men slechts
nauwkeurig zijn keus doet uit
de voorraad aanmoedigende
marscomposities, kan men een
menigte zelfs met gemak
brengen tot het gezamenlijk
uitroepen van bulderende on
zin, zoals „leve de bruine sui
ker" en „dood aan de leg
horns." Men kan een menigte
alles laten doen, en aangezien
de marsmuziek daar voor het
grootste deel schuld aan is,
zou men de marsmuziek tot
staatsvijand nummer één
moeten verklaren.
Waarbij men het gevaar zou
lopen dat een duizendkoppige
menigte achter een schette
rend muziekcorps „weg met
de marsmuziek" zou gaan
roepen.
Zoals de daverende marsen
na een voetbaloverwinning
het definitieve stempel der
massaficering zetten op de
massale voetbalpsychose, zo
is indertijd de marsmuziek
uitgevonden om de mensen
aaneen te klitten tot een wil
loze troep, een log lichaam
met duizenden gelijkgezinde
voeten, een gigantische dui
zendpoot die zonder gezond
verstand achter zijn eigen
neus aanloopt, omdat men hem
verteld heeft dat die neus
alles veel beter weet dan hij.
Als men in de geschiedenis
veel mensen nodig had, wer
den de muziekcorpsen in het
geweer geroepen. Muziek zon
der wezenlijke inhoud, doch
met een vasthoudend ritme
zich richtend tot de primitief
ste spierenbundels der men
sen, schakelde hun eigen ge
dachten uit en deed hen auto
matisch in de rij der velen
schuiven, waarmede het indi
viduele willen een collectief
en onbewust willen werd. In
de maat lopen is het begin van
een verlorengaan der per
soonlijkheid.
Wat in oude tijden en an
dere streken de zweep van de
slavendrijver deed, is in de
beschaafde decennia en landen
door de marsmuziek overge
nomen. Marsmuziek is een
eenvoudig doch snelwerkend
narcoticum, waarmee de mens
sinds onheugelijke tijden van
zijn eigen-ik is weggesleurd
naar het beschamende bestaan
van een duizendpoot-deeltje.
En als de bedwinger der
menigten zijn macht genoeg
zaam gevestigd heeft, gaat hij
over tot een soort van sadis
tisch leedvermaak: hij laat
zijn slachtoffers dan zélf de
marsmuziek zingen.
Weet u nog wel: Auf der
Heide blüht ein kleines Blü-
melein und das heisst:
Erika
De bonkende stappen dei-
soldatenlaarzen, bewegend
alsof zij aan elkander ge
ketend waren, en daarboven
die hortende klanken van in
marstempo uitgestoten, dom
me woorden: Hebt ge ooit een
blümelein zien marcheren?
Een bloempje wiegt op de
wind in de zonneschijn, on
regelmatig bewogen door de
adem van de natuur, doch het
doet niets dat aan marche
rende mensen herinnert. Niets
in de natuur marcheert, om
dat de melodieën van groei en
bestaan, gemengd met de
accoorden van gevarieerde
schoonheid in duizenden
nuances, een lied van zwe
vende ritmen vormen, dat de
vrijheid van leverl accen
tueert.
Ik heb in een circus eens
een paard zien marcheren op
de K.L.M.-mars en nooit was
er minder gratie, minder vrij
heid en minder schoonheid te
zien geweest in welk schepsel
ook.
En naar wij veronderstel
len mogen, marcheert er bij
de K.L.M. ook in het geheel
niets en niemand.
Men vliégt daar.
Er is een tijdperk geweest
waarin men valselijk meende,
dat marsmuziek de hoogste
uitdrukking van menselijke
eensgezindheid betekende. Dat
was in de tijd, toen Berlijn
zijn marcherende soldaten
juichend uitgeleide deed aan
de toegangspoort van de eer
ste wereldoorlog. En jaren
later stapten soldaten met
hoge borst in Parijs onder de
Are de Triomph door, gelijk
gezind stappend op de Franse
keien. Doch tussen deze twee
marsen in lagen twee oceanen
van bloed en ellende, waarin
alle muziek versmoord was en
miljoenen mensen verdronken
lagen.
Dat is de triomph van mars
muziek geweest door alle tij
den: de mensen dwingen tot
een gezamenlijke dwaaltocht
achter dwaallichten, de her
senen samensmeltend tot één
groot onverstand, dat nog
slechts impulsen tot ritmisch
schreeuwen en ritmisch lopen
vermag te geven.
En, terugdenkend aan die
verloren zondagen: wat had
den de mensen niet een massa
goede dingen kunnen doen in
de jaren tussen Berlijn en
Parijs, als zij zich in bezadigde
stap zonder ritme en niet
in rijen ieder afzonderlijk
naar een „kleines blümelein
auf der Heide" hadden be
geven?
Om boterhammen te eten
uit een mandje. J. L.
het, dat Indonesië ook de financiële en
economische overeenkomsten met Neder
land heef opgezegd. Geen enkele andere
krant heeft echter tot dusverre commen
taar geleverd op de opzegging van de Unie
en het proces waarin Jungschlaeger ge
wikkeld is. Deze geringe publiciteit kan
men de Nederlandse voorlichters niet ver
wijten.
De Indonesiërs hebben energieke pogin
gen gedaan om Nederland verantwoorde
lijk te stellen voor wat er gebeurd is en
hun voorstelling van zaken, heeft geen in
gang gevonden in Amerika. Dat de Indo
nesiërs geen succes hebben gehad kan
men verklaren uit de goede Nederlandse
voorlichting.
Een aantal Amerikaanse autoriteiten
heeft zich echter wel degelijk bezorgd ge
toond ten aanzien van wat geschiedt in het
proces tegen Jungschlaeger. Mochten de
Indonesiërs in deze zaak geen matiging be
trachten, dan zou hun dat diplomatiek
geen goed doen en dan zou ook de Ameri
kaanse pers waarschijnlijk aandacht aan
het geval gaan schenken.
Reeds geruime tijd is de Amerikaanse
diplomatie geneigd een neutrale houding
aan te nemen in conflicten tussen moeder
land en koloniën en zelfs tussen ex-kolo
niale mogendheden en onafhankelijk ge
worden gebieden. Nu de Sovjet-Unie zulk
een intensieve flirt begonnen is met het
Afro-Aziatische bloc, is in Amerika de nei
ging onmiskenbaar om zelfs dié neutrali
teit te laten varen en zo mogelijk een hou
ding aan te nemen, die door de zelfstandig
geworden of naar zelfstandigheid streven
de gebieden wordt gewaardeerd. Deze nei
ging bespeurt men zowel in republikeinse
als democratische kring en de verkiezin
gen van november 1956 zullen daarom
geen invloed hebben op genoemde tenden
tie. Politiek bezien kan men deze taktiek
van de Amerikanen wel begrijpen, doch
de taak van Nederlandse diplomaten en
voorlichters is daardoor extra moeilijk ge
worden.
ADVERTENTIE
f-l-i-t-s-e-n Uw klachten weg!
PARIJS (Reuter) Het Franse vakver
bond voor burgerluchtvaart, waartoe zeer
vele leden van de veiligheidsdienst be
horen, heeft gisteren tot vanmorgen ge
staakt uit protest tegen het inhouden van
salarissen met het oog op de verloren tijd
van afgelopen november en januari, toen
gedurende 64 dagen om salarisverhoging
werd gestaakt. In december is in het ge
heel geen salaris uitbetaald.
Gisteravond was het vliegverkeer op de
Parijse luchthavens Orly en Le Bourget
verlamd. Alle vluchten naar Londen wer
den afgelast evenals vluchten naar de Ver
enigde Staten en Japan.
