Zeepkistenrace op Haarlems Grote Markt
als altijd levendig schouwspel
Leven in Italiaanse parochies
in dertig jaar sterk veranderd
Bevrijdingsfeest onder stralende zon
Italië wordt een katholiek land
Katholicisme en communisme
winnen terrein op democratie
Publiek geknield
op rieten matjes
ZATERDAG 5 MEI 1956
HAARLEMS DAGBLAD
OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
13
Letterkunde-prijs voor
Alexandre Arnoux
Primeurs van deze lente
Vreugdevuur als
slot van vlaggetjesdag
Tussen Haringhaven en
Zuider buitenkanaal
Nieuwe C.A.O. voor
de haringvisserij
Uniforme regeling voor
averij grosse op de Rijn
Bijenkorf
Gebrek
T eleur stelling
Zo guur als de Koninginnedag begon en ook verder bleef, zo stralend scheen
de zon vanmorgen over de Bevrijdingsdag. Het was weer om vroeg uit de veren
te komen en zich te scharen achter de muzikanten die met hun trommels en
klaroenen de inwoners van Haarlem-Centrum, waar de Haarlemse Politiekapel
zijn klanken tegeen de gevels spoot, en van Haarlem-Oost, dat door de Spaarne-
bazuin werd gewekt, lieten merken dat de elfde verjaardag der bevrijding aan
gebroken was. En wie niet behoefde te werken trok er al spoedig op uit. Voor
zover hij niet naar het Corso in de bollenstreek ging geduchte concurrent
voor de feestelijkheden, maar op dagen als deze moet er heel wat gebeuren
voor het ergens „stil is" trok hij naar de binnenstad om er, al naar zijn
aard, te genieten van het traditionele kinderzangconcours op de Kattenberg in
het Haarlemse Kenaupark of van het geroezemoes dat de al even traditionele
zeepkistenrace op de Grote Markt pleegt te begeleiden. Er waren ook fleurige
kinderstoeten, die naar school gingen, niet om er te lezen of te rekenen, maar
om er te schaterlachen om het Haarlems kindercircus met zijn clowns, gooche
laars en acrobaten, zoals in de Wethouder Westerveldschool in Haarlem-Noord,
of die het Rembrandttheater met hun stemmen vulden. In Haarlems palingvoor
stad Spaarndam werd vanmorgen ook de réveille geblazen. Later op de ochtend
streed daar de oudere schooljeugd in spannende wedstrijden niet zozeer om
de prijzen als om de eer. En tenslotte openden de spullebazen op de Nassaulaan,
op de Zaanenlaan en aan de Zomervaart hun kramen en hun kassen, want de
kermisklanten lieten niet lang op zich wachten.
De „Grand prix national des lettres",
ongeveer 5000 gulden, is vrijdag toegekend
aan Alexandre Arnoux, van de Academie
Goncourt.
Deze prijs, thans voor de zesde maal
toegekend, wordt verleend aan een Fran
se schrijver die „door zijn gehele werk
bijdraagt tot de luister van de Franse
letterkunde".
De Grote Markt had vanmorgen reeds
lang voor tienen het tijdstip waarop de
zeepkistenrace zou beginnen alweer die
bonte, vrolijke garnering van toeschouwers,
die altijd zo stimulerend werkt op de cou
reurs en hun menselijke motoren. Een dich
te ring van publiek omsloot de gehele
markt, met slechts een paar moeizaam door
dé politie opengehouden gaten bij de Zijl
straat en bij de Riviervismarkt, terwijl
iedereen zich in afwachting van de komst
der zeepkisten maar vast wat verlustigde
met de aanblik van de politiemannen en
de comité-leden, die opgewekt over de lege
markt heen en weer beenden. Ondertussen
luisterde men naar de vertederende stem
van de gevierde Limburgse zanger Harry
Kordon, die via de geluidsinstallatie een
lief meisje bezong.
Met. krachtig tromgeroffel en doordrin
gend hoorngeschal naderde toen uit de Zijl
straat een padvindersband, die de Grote
Markt opmarcheerde. De eerste zeepkisten
die erop volgden, maakten een nogal ge
ringe indruk, maar het werd anders toen
een menigte van deze voertuigjes over de
markt uitzwermde. Het was een machtige
demonstratie van het technische vernuft
van al die jongetjes - ook al zag men aan
hun „machines" niets meer van de opsmuk
van vroegere jaren, die voor de courevlr
en zijn menselijke motor alleen maar bal
last is.
Maar in de sterk vereenvoudigde uit
voering van de zeepkisten was de doel
matigheid nummer één: uit alle sobere
karretjes sprak de nuchtere wil om te vol
doen aan de meest elementaire race-tech
nische eisen. Er was van dat hele leger
zeepkisten, dat over de markt trok geen
wieltje dat piepte.
„Papahi-papahi"
Wel ventoonden sommige coureurs de
sporen van een intensieve training: zoals
pleisters op gezichten en knieën, maar
moreel waren allen in uitstekende conditie.
Zij verzamelden zich met hun materieel op
de rotondes en gedroegen zich zo onver
schillig mogelijk onder eikaars taxerende
blikken.
Weldra begonnen de eerste series. Met
een „papahi-papahi",begaven de opgeroe
pen nummers zich tussen de andere door
naar de start, waar alles al dadelijk op de
menselijke motor aankwam. De scherpe
hoek bij de Rivier-vismarkt was opnieuw
de gevaarlijke Tarzanbocht, waar al spoe
dig enige botsingen voor de sensationele
noot zorgden. De startstreep was eveneens
de lijn, waarvoor de motoren zich na een
ronde dienden af te scheiden van voertui
gen, een technisch mirakel dat elk jaar
weer verwondering en verwarring met zich
meebrengt.
Voor de Smedestraat had men zelfs hoge
trappen aangesleept en beklommen om
over de eerste rijen heen de race te volgen.
De zeer grote hoeveelheid voertuigen,
waarin de geringe variatie reeds deed ver
moeden, dat zij alle uit één stal kwamen
en wel" die van de Morrisdealer, die de
race organiseerde, leek de wedstrijden een
vrij lange duur te zullen bezorgen. De
deelnemers waren in twee groepen, waar
van een voor jongens van tien tot twaalf,
cc&vx&yxcccccoyyxcccccocooccxxrxyyyxr&iccc'KCiccoiyxG'
Zowel op de groentemarkt als op de\
i-1 bloemenveiling waren er vrijdag pri- S
3 meurs. Aan de veiling Kennemerland
f bracht de kweker Verduin uit Heems-j
J kerk de eerste bloemkool.
Op de bloemenveiling kwamen de ge-
broeders Hos uit Assendelft met de eer- p
ij ste lathyrus, waarvoor f 1 per bosje
ji werd betaald.
»XCCO3^XXX>C>C>^aX>DCOO3CODC>üCODEO2OCCCX30O0CCCO00CCCCCO
Het slotnummer van de IJmuidcnse vlag
getjesdagviering zal dit jaar zijn een
machtig vreugdevuur, om 10 uur des avonds
te ontsteken op de landtong tussen Haring
haven en Zuiderbuitenkanaal. Ter verpo
zing van wachtende belangstellenden zal
tevoren wat vrolijke muziek bij de kop van
de haven worden geblazen.
Verder kan worden medegedeeld, dat de
Velser Basketbalvereniging „Exercitia" op
vlaggetjesdag van 17 tot 18.30 uur op het
sportveld aan de Kennemerlaan enige
wedstrijden organiseert in de verwachting
dat de belangstelling voor deze sport daar
door zal worden vergroot*.
De onderhandelingen over de lonen in
"ie haringvisserij zijn dit jaar zonder enig
gerucht naar buiten verlopen. Het college
van Rijksbemiddelaars heeft zijn goedkeu-
ing aan de nieuwe CAO, overeengekomen
tussen werknemers en werkgevers gegeven.
De lonen zullen een kwartje per week la
ger zijn dan werd voorgesteld. Verwacht
kan worden, dat dit jaar zonder strubbe
lingen zal worden gemonsterd en uitge
varen.
die het eerst aan de start kwamen, en een
voor jongens van dertien en veertien. Zij
allen zetten zich in voor de wisselbeker en
de bijzonder aantrekkelijke prijzen, onder
meer rijwielen, voetballen en voetbalschoe
nen, die voor deze races zijn uitgeloofd.
De uitslagen zijn:
Grote klasse. 1. Henry Meyer, bestuur
der en Eddy Bekker, levende motor; .2.
Jaap Meyer, bestuurder en Adri Noort,
levende motor.
Kleine klasse. 1. Rob Florie. bestuurder
en Rob Abs, levende motor; 2. Nol van den
Bosch, bestuurder en René Schonhage.
levende motor.
Vanmorgen is op het terrein nabij HFC
onder een stralende hemel een zowel wat
publiek als mededingers betreft goed
bezet concours hippique begonnen, dat
weer het gracieuze spel van mens met dier
en soms dier met mens! te zien gaf,
verlucht door de schitterende voorjaars-
kleuren der natuur in groen en blauw en
goud. Het concours, dat zijn meest specta
culaire nummers voor vanmiddag bewaar
de, bracht jeugdruiters zowel als ouderen,
en ervaren paardenmensen zowel als be
ginnelingen in het veld en trok grote be
langstelling.
Op aanbeveling van een commissie, zes
jaar geleden op initiatief van het Rijnvaart-
register ingesteld, is tijdens de te Rotterdam
gehouden vergadering van deze internatio
nale organisatie een uniforme regeling voor
de behandeling van de averij grosse op de
gehele Rijn aanvaard. De aangenomen re
geling verschijnt in Franse, Duitse en Ne-
De menselijke motoren hebben zich heden
morgen weer warm gelopen voor de vele
tientallen zeepkisten, die deelnamen aan
de race, welke nu al jarenlang een boeien
de, fleurige inzet vormt van de
bevrijdingsfeestelijkheden
derlandse tekst en is in 24 artikelen vervat.
Verwacht wordt dat de „Rijnregels Ant-
werpen-Rotterdam 1956", zoals ze in het
Nederlands genoemd worden, nog voor het
einde van dit jaar algemene toepassing
zullen vinden.
Van onze correspondent in Rome)
Menig lezer zal clit een zonderlinge titel vinden: „Italië wordt een katholiek
land". Is het dan ooit anders geweest? Die vraag kan men met ja en nee beant
woorden, al naar wat men onder „katholiek" verstaat. Volgens de statistieken is
de bevolking van Italië voor meer dan 99 percent rooms-katholiek, een percen
tage, dat zelfs in ons Limburg niet wordt bereikt. Statistieken van 40 of 50 jaar
geleden luiden evenzo ruim 99 percent rooms-katholiek. Toch kon omstreeks
1925 een ietwat vreemde Britse journalist de stelling verdedigden, dat in Italië
bijna geen katholieken te vinden waren. Hij schreef: „In het noorden staan de
mannen en ook de jongere vrouwen heel sceptisch tegenover de godsdienst. In
het zuiden wordt de door velen formeel beleden godsdienst volkomen overwoe
kerd door bijgeloof en leeft'het klassieke heidendom voort, als heeft Demeter,
de klassieke godin van vruchtbaarheid en moeder der goden, de naam Maria aan
genomen. In de kerken komen alleen kinderen en oude vrouwtjes De enige uit
zondering vormt het gebied van de vroegere republiek Venetië, waar men wer
kelijke katholieken vindt in de zin, zoals men die ten noorden van de Alpen kent.
Die toestand is volkomen veranderd, al
blijft het waar. dat het gebied van Vene
tië, met steden als Padua, Verona. Vicen-
za, Bergamo en verder niet te vergeten
zuid-Tirol (het meest „katholieke" deel
van Italië) nog altijd zich blijft onderschei
den van de rest.
In vroeger jaren zat er in een Italiaanse
parochie hoegenaamd geen leven. Er was
een pastoor, soms bijgestaan door een of
twee kapelaans, er werden missen opge
dragen, kinderen gedoopt, enzovoort. Een
hoogst enkele keer was er eens een korte
preek, die vooral niet „te hoog moest
gaan", gezien het bevattingsvermogen van
de toehoorders, doorgaans, bejaarde vrou
wen. Een wat meer ontwikkelde, meestal
ongetrouwde, vrouw gaf 's zondagsmiddags
een uurtje les in de catechismüs voor de
toekomstige communiekinderen en af en
toe kwam een oud besje haar hart uitstor
ten bij de pastoor. Meestal een even ge
moedelijk als omvangrijk man. Het feest
van de patroonheilige werd gevierd met
vuurwerk en een loterij en daarmee was
het met de heilige plichten wel zowat be
keken.
De huidige parochie, vooral in de
nieuwe wijken van de grote steden, is ge
heel anders. Meestal is zij toevertrouwd
aan een congregatie, zodat er een flink
aantal geestelijken aan verbonden is. De
godsdienstoefeningen worden bijge
woond door zeker tien maal meer men
sen dan dertig jaar geleden. Maar boven
dien is de parochie thans het centrum
van allerlei verenigingen en instellingen
als: de bond van katholieke huisvaders,
van katholieke jongeren,, van katholieke
vrouwen, van de studenten, van de aca
demisch gevormden, van de dienstboden,
van de padvinders (er zijn in Italië geen
andere dan katholieke padvinders). De
parochie is geworden tot een bijenkorf
van bedrijvigheid, in het bijzonder in de
verkiezingstijd. Een sportveld ontbreekt
naast de kerken in de moderne stadswij
ken nooit. Vaak is er ook een kleine uit-
leenblibliotheek en bijna altijd een bio
scoop in de buurt.
De parochiale bioscopen, die vrijgesteld
zijn van vermakelijkheidsbelasting, geen
winst beogen en weinig onkosten hebben,
omdat het personeel deel uitmaakt van de
congregatie, zijn veel goedkoper dan de
gewone bioscopen en vooral in het zui
den zijn ze vaak de enige of althans de
grootste bioscopen van het dorp of stadje.
Op 30 juni 1953 bezat Italië 13.276 bio
scooplokalen, waarvan er 3-992 parochiale
bioscopen waren. Thans zijn er in totaal
ruim zestienduizend bioscopen met zes mil
joen zitplaatsen (ze zijn altijd vol), waar
van er vijf duizend onder leiding staan
van geestelijken.
Ook zijn er allerlei liefdadigheidsinstel
lingen aan de parochie verbonden en in de
verkiezingstijd valt een nieuwe taak de
geestelijkheid ten deel. Het is de pastoor,
die er voor zorgt, dat er jongens worden
gevonden, die er op uit gaan om propagan
damateriaal voor de Christelijk-Democra-
tische partij te verspreiden, manifesten aan
te plakken en op de verkiezingsdag te hel
pen bejaarde personen en zieken naar het
stemlokaal te brengen.
Aan enkele parochies zijn ook boekwin
kels verbonden. Veel vaker ziet men dat
een door geestelijken geleide middelbare
school is opgenomen in het gebouwencom
plex, dat bij de kerk hoort. Vooral de beter
gesitueerde gezinnen sturen hun kinderen
bij voorkeur naar scholen waar zusters of
paters les geven. Voor meisjes is dat vrij
wel regel, ook al zijn zij de dochters van
een atheïstische vader.
De hele seest van het Italiaanse katholi
cisme is anders geworden, minder be
schouwelijk, meer tot de daad geneigd en,
als men wil, meer Amerikaans. Pastoors,
die een stel luidsprekers op de klokketoren
laten monteren, zodat men hun zondagse
preek overal in het dorp kan horen, zijn
geen uitzondering meer. De bezadigde
monniken van eertijds sterven uit en wor
den vervangen door anderen, die, een „al
pino" op het hoofd, op de knetterende
motorfiets zich van de ene bespreking naar
de andere reppen.
Eén ding, dat daarbij ontstellende ten
achter blijft, is de gewijde kunst. Terwijl
men elders ons zuid-Limburg is een der
beste voorbeelden daarvan een verblij
dende herleving van de gewijde kunst kan
waarnemen, worden in Italië dure, maar
afgrijselijk lelijke kerken gebouwd. De
mooie oude worden gevuld met afschuwe
lijke prenten en gipsbceldcn van het Heilig
Hart en zo meer. Dit gebrek aan kunstzin
is zelfs zo groot, dat het twijfel kan doen
rijzen aan de innerlijke waarde van het
vernieuwde geloofsleven.
De verandering is niet toevallig tot stand
gekomen. Zij is tot op grote hoogte het
werk van de vorige Paus, Pius XI, die niet
voor niets als „de missiepaus" in de ge
schiedenis voortleeft. Het verdrag van La-
teranen en het Concordaat hebben er veel
toe bijgedragen. Het feit bijvoorbeeld, dat
de pastoor ambtenaar is van de burger
lijke stand en huwelijken niet meer alleen
inzegent doch ook voltrekt, leidde tot grote
veranderingen. Ook de val van het fascis
me is van betekenis geweest. De Italianen
moeten nu eenmaal iemand kunnen ver
eren: eerst was het Garibaldi, toen konin
gin Margarita, later Mussolini, nu is het
de Paus. Verder heeft de kerk onder de
gewone burgers tal van mensen gevonden,
die belangeloos de mouwen opstropen en
een of ander werk op kerkelijk gebied op
zich nemen. Eerzucht speelt daarbjj een
ondergeschikte rol, daar de leidinggevende
instanties zo gering in, aantal zijn in ver
houding tot het aantal kleine, bescheiden
werkers, dat de hoop ooit een vooraan
staande plaats in de katholieke actie te
zullen bekleden, nauwelijks meetelt.
Italië, we vergeten dat dikwijls, is ge
boren uit de geest van het anticlericalis-
me, de geest van Mazzini, Garibaldi en
Cavour. Het was een typisch liberaal land,
in de zin van algehele scheiding tussen
kerk en staat.
De katholieken namen zelfs niet deel aan
de verkiezingen. De staat, waarvoor de
generatie van 1870 een diepe eerbied had
en terecht, want Italië werd tot 1922
bestuurd door onkreukbaar eerlijke man
nen, tot elk offer bereid kan na de
corruptie en dwingelandij van de fascisti
sche jaren niet langer het idool zijn. Ook
de tegenwoordige regeerders, de goeden
niet te na gesproken, hebben weinig ge
meen met de ministers van een vroegere
tijd, voor wie de rijksmiddelen heilig wa
ren (Italië heeft oud-ministers gehad, die
„van de armen" begraven moesten wor
den) en die, voor geen corruptie toeganke
lijk. alleen datgene dienden, wat zij het
algemeen belang achtten. De huidige de
mocratie is voor velen een teleurstelling.
Politici worden door de massa aangezien
voor personen, die op eigenbelang uit zijn
en die zich, hard met de ellebogen wer
kend, een vooraanstaande plaats hebben
verworven. De kerk daarentegen heeft zich
gered al loopt ook zij gevaar door de
geruchten over eigenbelang, dat bij een
deel der hogere geestelijkheid een voor
name rol 'zou spelen en vindt overal be
langeloze helpers. Zij komt in dit opzicht
overeen met de extremistische partijen, de
neo-fascistische, maar vooral de commu
nistische. Het communisme is voor zijn
aanhangers een soort religie en vraagt of
fers, die zonder bedenken worden ge
bracht.
Katholicisme en communisme worden
voor de massa meer en meer de enige twee
overtuigingen, die een offer waard zijn en
kunnen daardoor, ieder op hun wijze,
„cellen" opbouwen. Een kleine groep van
„leken-democraten", voor een groot deel
intellectuelen, kent nog andere idealen,
maar met veel minder overtuiging, veel
minder offervaardigheid. Zij kampen met
de, vaak ondermijnende, verdeeldheid, die
voortvloeit uit het feit, dat in die kringen
ieder voor zich denkt, zijn mening vormt
en beslist.
„Phffft" (Studio) Men zou wensen
deze fiiim te kunnen bespreken in hetzelfde
idioom waaraan het geluidsgebaav Phffft
ontleend moet zijn. Het gelaat dat men
moet trekken om dit geluid voort te bren
gen is duidelijker, dan wat men ook over
deze zeer amusante film kan schrijven. Het
gelaat zou iets van dédain hebben, tevens
onversneden lol om dat dédain en vooral
oprecht zijn. Er wordt in deze film name
lijk niet met gevoelens „gesjaggerd": er
wordt gezegd wat men denkt en als dat niet
zo is ligt het er duimend'ik op. De hoofd-
personen<de uitmuntend spelende Judy
Hol'liday en Jack Lemmon) laten zich in
een voorbijgaande vlaag van ergernis te
vlug scheiden. Beiden gaan dan, gebukt
onder de „goede raad" van kennissen,
trachten een gezellig en los leven te leiden,
waarin zij elkaar echter steeds ontmoeten.
De hieruit voortvloeiende complicaties zijn
ronduit hartveroverend en geestig. De ont
redderde pogingen, die zij doen om voor
elkaar te doen blijken, hoe heerlijk zij het
vrij gezellen leven vinden, stranden zo
muurvast in hun fluïdum van eigenlijk nog
getrouwd te zijn, dat de toeschouwer geen
moeite hoeft te doen om beweegredenen,
achtergronden, boodschappen of wat dan
ook te ontdekken. Hij zit „met zijn neus in
het gebeuren" en geniet. De film heeft
vaart en humor. Een uiterst prettige gele
genheid om eens hartelijk te lachen, zon
der gestoord te worden door banaliteiten
op de platvloer. N.
„My sister Eileen" (Lido). Vrolijke en
beslist charmante musical-comedy over het
lot van twee zusjes in New York op zoek
naar een baan. Het loopt er op uit dat de
dames aanvallige echtgenotes worden, het
geen men dan via de nodige verwikkelin
gen ziet gebeuren. Om die verwikkelingen
gaat het. Gelukkig zijn ze niet zodanig, dat
men er een flauwe smaak van overhoud'..
Er wordt een lief nummer strijd met het
noodlot in weggegeven, pikant en leuk op
gemaakt en zelfs zo nu en dan origineel.
Een liedje en een dans houden alles bin
nen de luchtige sferen, waarin men, als
men van ontspanning door de musical ge
diend is, gerust mag toeven. Fr.
„You're never too young", (Palace).
Onder regie van Norman Taurog hebben
we in deze film kennis kunnen maken met
een nieuwe komiek uit Hollywood: Jerry
Lewis. Deze kennismaking kan men met
gemengde gevoelens tegemoetzien. Trou
wens ook dc film zelf hinkt ergehs op twee
gedachten: aan de ene kant is het een film
met showelementen, maar weer niet ge
noeg om het tot een werkelijke showfilm te
maken, aan de andere kant zijn er vele
kolderachtige situaties, die de benaming
kolderfilm zouden rechtvaardigen, als er
ook weer niet net te weinig waren. Zo
doende is de film noch vlees, noch vis ge
worden.
Misschien kunnen we er de meeste spijt
over hebben dat Norman Taurog's produkt
het etiket „kolderfilm" nét gemist heeft,
want enige scenes van de werkelijk wel
begaafde Jerry Lewis deden hoge ver
wachtingen koesteren, die het volgende
ogenblik, waar hij nét weer even de grens
van het kinderachtige overschreed, de bo
dem werd ingeslagen.
Met als achtergrond een ingewikkeld
verhaal over een diamantdiefstal wordt een
bijzonder kinderlijke man van vijfentwintig
jaar (Jerry Lewis), gedwongen zich voor
te doen als jongetje van twaalf, wat hem
aanvankelijk niet al te moeilijk afgaat.
Slechts als hij verliefd wordt op de ver
loofde van een gymnastiekleraar aan een
meisjeskostschool (Dean Martins), loopt
het mis en valt hij eindelijk door de mand.
Daar tussendoor kan men nog genieten van
de 500 (hele mooie) meisjes, die de kost
school bevolken en van een prachtige ach
tervolging van een motorboot-met-de-
öiamantdicf door de kinderlijke jongen op
waterskies.
Een vermakelijke film, als men niet te
veel acht slaat op de kinderachtigheid, waar
kinderlijkheid bedoeld werd. F.D.
„Die drei von der Tankstelle", (R e m -
brandt), is een nieuwe vertolking van
de gelijknamige „kasmagneet" uit ae der
tiger jaren, welke film toenmaals grote
bekendheid kreeg door het spel van Willi
Fritsch en Lilian. Harvey. Zij vertelt ae
vrolijke geschiedenis van drie onafscheide
lijke vrijgezellen, die, na in vrijwel alle
beroepen mislukt te zijn, tenslotte de hoof
den boven water weten te .houden dankzij
een verlopen benzinepomp, die zij nieuw
leven inblazen. In hoeverre deze nieuwe
versie de oude evenaart,'kan ik niet beoor
delen, omdat ik de oude nimmer gezien
heb. Wel liggen enkele zij het niet fun
damentele verschillen voor de hand. Zo
zullen de sleeën-van-wagens, die thans over
het witte doek glijden, er in de oorspron
kelijke film vrij wat hoekiger' hebben uit
gezien, zo zal het droomballet, dat een der
drie van het pompstation zich voor ogen
haalt een ballet met een twintigtal rose
elfjes op glanzende, geruisloos lopende
scooters kennelijk zijn voorganger ont
houden zijn!
In elk geval staat vast, dat ook de
moderne „Die drei von der Tankstelle"
ruim een uur gezellige ontspanning garan
deert. N.R.K.
„De hel van Parijs" (Lux or) Het \Verk
van abbé Pierre in een film verteld en toe
gelicht. Sympathiek genoeg om het van
nabij gade te staan en te overwegen, dat
de mensen de mensen nodig hebben.
„Die Fledermaus" (Minerva) Geestige
parodie op wereldberoemde operette, af en
toe wat toneelmatig, maar vaak heel
geestig en in ieder geval zeer onderhou
dend. Tot Dinsdag. Daarna komt de fraaie
zij het qua karakter wat passieve en te
rughoudende film over de meester der
Duitse contra-spionage Canaris.
„Duivels te paard" (Roxy) Daar gaan
ze weer, links en rechts draven over het
witte doek! Meeslepende geschiedenis van
de man, die om zijn wraak komt en recht,
wet en liefde zijn pad ziet kruisen. Van
dinsdag af gaan we de zee op in „Captain
Horatio Hornblower" om opnieuw in ge
vechten en romantiek verstrikt te raken.
„The last frontier" (F r a ns Hals)
Deze film, die vandaag is ingezet, brengt
weer bloed en tranen, maar dat alles ge
goten in de'vorm der Wild-West, waarmee
gezegd wil zijn dat het wel losloopt met de
droefenis en de spanning hoogtij viert.
De .eerste wereldkampioen judo van alle
categorieën, de Japanner Natsui. zal zijn
naam in het archief van de „Kodokan"
voortaan naast die van de beroemdste ju-
domeesters van de laatste honderd jaar
kunnen aantreffen. Deze zesde dan zorgde
voor de grote verrassing door de favoriet,
zijn landgenoot Yoshimatsu (7de dan), in
de finale te verslaan.
In Japan, de bakermat van het judo,
hebben de capaciteiten van de vertegen
woordigers van de „jonge" judolanden Ne
derland en Frankrijk eveneens grote waar
dering gevonden. In deze strijd om de we
reldtitel mocht elk land maximaal twee
judoka's afvaardigen. Ook Japan, dat over
niet minder dan 300.000 zwarte banddra
gers beschikt, bracht dus slechts twee man
op de mat. In het algemeen was er tussen
de kandidaten uit Japan en de andere ju
doka's in technisch en tactisch opzicht een
groot verschil. Geesink en de Fransman
Cpurtine staken evenwel met kop en
schouders boven de overige niet-Japanners
uit.
Protocol
De wedstrijden werden volgens een
streng Japans protocol gehouden. Alle deel
nemers werden stuk voor stuk door drie
in kimono's gestoken officials begroet. Het
sein om te beginnen werd gegeven door
een slag op de in dit land gebruikte „tai-
ko" (een soort gong). De puntenwaarde
ring geschiedde volgens het officiële ja-
panse systeem en de toeschouwers in het
Kokugikan-stadion zaten voor het meren
deel geknield op rieten matjes.
Geesink, die op de derde plaats in de
rangschikking eindigde, heeft ook in Tokio
bewezen, afgezien van Japan, aan de top
van het wereldjudo te staan. Hij maakt on
getwijfeld een goede kans op een overwin
ning tijdens de wedstrijden in verschillen
de categorieën (1ste, 2de, 3de dan enz.),
die op 5 mei zullen worden gehouden.
Tevreden
In Utrecht, de woonplaats van Geesink,
is mén bijzonder tevreden over het door
hem behaalde resultaat. Zijn leraar, Jan
van der Horst, verklaarde: „Hij heeft aan
mijn hoogste verwachtingen voldaan; meer
had ik echt niet verwacht en ik geloof dat
Anton zelf ook niet op een nog beter re
sultaat heeft durven hopen.
Japanners prijzen Geesink
Japanse judo-experts hebben grote lof
voor de Nederlander Anton Geesink en de
Fransman Henry Courtine. Ichiro Hatia,
zevende dan en voorzitter van de Japanse
amaleur-worstelvereniging, de vroegere
Japanse kampioen Tatsuguma Ushijima,
achtste dan, en Tajuro Kumasawa, zesde
dan en trainer van de Argentijnse Judo-
bond, zeiden dat de strijd die Geesink en
Courtine om de derde plaats hadden ge
leverd van hoger gehalte was dan de finale
tussen de twee Japanners.
Hatta merkte op, dat Geesink en Cour
tine niet eenmal de mat hebben verlaten
voor de Nederlander zijn winnende worp
na 3 minuten en 58 seconden uitvoerde.
Maar de finalisten, zevende dan Yoshihiko
Yoshimatsu en zesde dan Shokichi Natsui
stapten 30 maal uit de ring in de finale
van 20 minuten.
„We hadden liever gezien dat zij midden
in de ring waren gebleven. Ik meen dat
wat zij gedaan hebben een slechte indruk
op de buitenlandse deelnemers moest ma
ken", zeide Kumasawa.
Al valt het met de baldadigheid van de Haarlemse jeugd heus nog wel mee
vooral daar ivaar voldoende speelgelegenheden zijn aangelegd en ingericht er
blijven nog altijd genoeg kinderen die niet beseffen dat hun kortstondig en twijfel
achtig plezier gepaard kan gaan met een flinke schadepost voor een ander. Dat was
deze week bijvoorbeeld het geval op het goederenemplacement aan de Wester gracht,
waar de wagons van de kermisexploitanten staan. Er waren jongens die het leuk
vonden om op deze met zeildoek bespannen goederenwagens van beugel tot beugel
le springen. Ze sprongen er natuurlijk ook wel eens naast. Het resultaat tiet men
op deze foto. In geld uitgedrukt beloopt de schade zeshonderd gulden. De morele
schade lijkt ons onschatbaar.
