INTENSIEVE AANVAL OP DE GEHEIMEN
VAN HET „WITTE CONTINENT"
Ie tlee eiieetee tijd drie
reizen oei de wereld
Treffende herinnering aan
Scott ee SJhaekletoo
Corsica geeft het verleden
terug
ZUIDPOOLGEBIED IN CENTRUM DER BELANGSTELLING
Een comfortabele
overwintering
GEOFYSISCH JAAR
van harte
—maar niet
HET GROOTSTE DEEL van de tijd,
welke de mens nu reeds op
aarde doorbrengt, wist hij bijna
niets af van de planeet die hem,
rondom de zon, door het heelal
voert. Pas de laatste eeuwen
werd dat er beter op en met
name in onze eeuw nam de ken
nis der aarde snel toe. Dit zal
ongetwijfeld nog aanzienlijk be
vorderd worden door het Inter
nationaal Geofysisch Jaar, dat
voor deze gelegenheid achttien
maanden (van juli 1957 tot de
cember 1958) zal tellen. Het Is de
voortzetting van een met het
Eerste Internationale Pooljaar
van 1882-1883 ingezette traditie.
De toen aan de Pool gevestigde
wetenschappelijke stations ver
rijkten onze kennis van het hoge
noorden onder meer ten aanzien
van het Noorderlicht, het magne
tisme en de weersgesteldheid
op een dergelijke hoge breedte.
Het Tweede Internationale Pool
jaar had van 1932-1933 plaats en
bracht vele nieuwe gezichtspun
ten op het terrein van radiover
bindingen. Het baande de weg
voor vele elektronische nieuwig
heden, zoals radar onder meer.
De sedertdien onstuimige ont
wikkeling van de wetenschap
pen, welke zich met onze aarde
bezighouden, maken thans,
slechts vijfentwintig jaar later,
een nieuw internationaal onder
zoek wenselijk. Dit derde „Jaar"
belooft een grootse symfonie
der wetenschap te worden. On
geveer vijfduizend geleerden
uit meer dan veertig landen
ook uit Rusland en zelfs uit ten
minste vier andere landen achter
het „IJzeren Gordijn" ver
lenen medewerking. Zij zullen
kennis vergaren omtrent kern en
korst van onze aarde, de schei
kunde en natuurkunde van haar
atmosfeer en oceanen bestude
ren en metingen verrichten. Op
verscheidene hoogten zullen ze
de atmosfeer onderzoeken en
het ritme van de eigenaardige
golfstromen gaan registreren.
<x
IS HET MOGELIJK nauwkeurig te
voorspellen welke weg een orkaan zal
nemen? Wordt overal op aarde het klimaat
warmer? Bestaat er gevaar, dat smeltende
ijskappen uiteindelijk overstroming van
bevolkt laagland aan de kusten van de
continenten veroorzaken? Waar ligt de
oorsprong van kosmische stralen? Kunnen
aardbevingen worden voorspeld? Verliest
onze planeet atmosfeer aan de ruimte? Is
het mogelijk droogteperioden te voorzien?
Het zijn slechts enkele van de vele vragen,
waarop men door internationaal teamwork
antwoord hoopt te vinden. De equatoriale
zone en vooral de poolstreken zullen in het
centrum van de belangstelling staan. Uit
Canadese, Deense en Amerikaanse stations
in het Hoge Noorden zullen groepen des
kundigen per schip, hondeslee, tractor of
door de lucht trachten de leemten in onze
kennis van Groenlands ijskap of Canada's
barre noorden te vullen. Rusland, Scandi
navië en Frankrijk zullen zich onder meer
met de Noordpool bezig houden.
IN HET CENTRUM van de belangstel
ling komt Antarctica te staan met ruim
vijfentwintigduizend km nog onvoldoend
bekende kustlijn en ruim vijf miljoen vier
kante mijl land, waarvan het merendeel
gemiddeld ruim achttienhonderd meter bo
ven zeeniveau onder ijs bedolven ligt. Elf
landen Argentinië, Australië, Chili,
Frankrijk, Engeland, Japan, Nieuw Zee
land, Noorwegen, de Unie van Zuid-Afrika,
Rusland en de Verenigde Staten van Noord
Amerika zullen hier of op de eilanden
voor de kust, gedurende de komende vier
jaar bases vestigen. De Verenigde Staten
nemen deel met zes observatieposten.
Meteorologische waarnemingen worden
niet alleen op het land, doch ook en wel
door middel van met zenders uitgeruste
ballons tot op vierendertigduizend meter
hoogte verricht. Zo hoopt men onder meer
gegevens te verkrijgen over temparatuur,
luchtdruk, vochtigheid en windsnelheid.
Men tracht bovendien de huidige kennis
van de basiscirculatie der atmosfeer aan
zienlijk uit te breiden, teneinde daardoor
de weersvoorspelling op lange termijn te
verbeteren. De economische waarde hier
van loopt alleen al voor landbouw en tuin
bouw in de biljoenen. Thans in het stadium
van voorbereiding, valt hieromtrent uiter
aard nog niets te melden. Wel kan echter
een en ander worden meegedeeld over het
verloop van de op Antarctica verrichte
voorbereidende werkzaamheden ten be
hoeve van Amerikaanse bases.
EEN ZEER belangrijk deel van de lei
ding van deze onderneming, waarbij acht
tienhonderd man betrokken zijn, berust bij
admiraal Byrd en het moet voor deze man,
die dertig jaar van zijn levenaan pool-
onderzoek wijdde en steeds het belang van
Antarctica is blijven betogen, wel een grote
voldoening zijn, nu eindelijk te zien hoe
alles voor de exploratie wordt ingezet.
Op 18 december 1955 maakte een gloed
nieuwe ijsbreker van de Amerikaanse Ma
rine, de 8625 ton metende en met haar tien
motoren 21.000 p.k. producerende „Glacier"
krakend een vaargeul door het meer dan
een meter dikke pakijs, dat als een pantser
om Antarctica ligt. Op enige afstand volg
de de rest van de vloot, namelijk een tan
ker, twee ijsbrekers en drie vrachtschepen,
deze laatste volgeladen met „prefabricated"
bouwmateriaal en een enorme variëteit aan
voorraden. Het meegevoerde „vliegende
materiaal" bestond uit zes Sikorsky-heli-
kopters, welke de expeditie een ongekende
bewegelijkheid gaven. Ze bewezen goede
diensten met het brengen en afvoeren van
stafofficieren, verkenningsvluchten voor de
Als deze werkkamer geen ramen heeft
kan de man die er zit te telefoneren zelfs
vergeten, dat zijn „huis" maar een donker
stipje is in de ontzaglijke uitgestrektheid
van een eenzaam sneeuwgebied.
ijsbrekers en het afleveren van vracht.
Ook vier éénmotorige De Havilland-Otter-
toestellen. waren van de partij, maar deze
machines waren blijkbaar voor het on
geluk geboren. Eén ervan maakte een val
toen bij het lossingswerk een kabel werd
ontzet, een ander stortte neer (zonder per
soonlijke ongevallen te veroorzaken) en de
derde zakte in de sneeuw weg en werd
daardoor geruime tijd onbruikbaar.
Toen na tijdrovend verkenningswerk de
„Glacier" op een majestueuze landings
plaats in het ijs aan de kust van het Ross
Eiland meerde, had admiraal Byrd daar
mee zijn vijfde tocht naar de Zuidpool vol
bracht. Dit keer zal het doel de vestiging
van twee belangrijke bases zijn. Eén, de
voornaamste wetenschappelijke post, komt
aan de rand van het Ross-IJsplateau, nabij
de Walvisbaai te liggen, ongeveer honderd
mijl ten westen van het Edward VII-
schiereiland. Dit is het gebied, waar admi
raal Byrd ook zijn vroegere stations ves
tigde. We zullen het in het navolgende met
„Nieuw Amerika" aanduiden. De tweede
post zal aan de tegenoverliggende zijde
van de rand van het IJsplateau komen, op
enkele kilometers van de noordpunt van
het Ross Eiland, waarop ook de Mount
Erebus (ruim vierduizend m. hoog) zich
verheft. Deze basis zal dienst doen als
luchthaven. Van hieruit zullen, aan het
eind van dit jaar, talrijke koene vluchten
worden ondernomen. Machines van de
Luchtmacht stijgen er dan op teneinde
meer dan vijfhonderd ton materiaal, be
nevens het overwinteringspersoneel, naar
het Poolstation te vervoeren, hetwelk even
eens voor wetenschappelijk werk zal
dienen.
MET DE AANKOMST van de „Glacier"
aan de kust van Ross Eiland, hadden de
opvarenden het Zuidpoolcontinent bereikt.
Eindeloze uitgestrektheden door de wind
gerimpelde sneeuw, ontzagwekkende glet
sjers en bergtoppen beheersten het land
schap. Onmiddellijk na lossing van de dik-
besneeuwde voegtuigen vertrok de ijs-
breker weer, op zoek naar een strook dik
Ijs, welke als startplaats en landingsbaan
zou kunnen dienen voor de acht toestellen,
welke in Nieuw Zeeland op het sein wacht
ten om de vlucht van vierentwinlighonderd
mijl over water en ijs te beginnen.
Teneinde de ligging van het gezochte
vliegterrein te markeren, verliet een kleine
groep mannen per helikopter het schip.
Aan de zuidpunt van het Ross Eiland, Hut
Point genoemd, naar de aldaar in 1911
door Scott gebouwde hut, ontdekten ze een
sneeuwoppervlak van ruim twee kilometer,
welke gemakkelijk de zwaarste machines
zou kunnen dragen. Ze markeerden de
baan met rode vlaggen. Snel seinde men
het nieuws nu naar de op Nieuw Zeeland
wachtende bemanningen. De schepen be
gaven zich meteen weer de oceaan op voor
het verlenen van veiligheidsdiensten op af-
geproken punten onder de vliegroute. In
de avond van 20 december maakten vier
grote toestellen, twee tweemotorige Nep
tunes en twee Skymasters, een geslaagde
landing op de baan. Laatstgenoemde ma
chines vlogen als eerste viermotorige naar
Antarctica, waar ze alleen op wielen land
den. Daarmee werd een historische vlucht
volbracht.
Voor de bemanning bleek het een zeer
Inspannend avontuur te zijn geweest. Ze
wist in het geheel niet wat haar te wachten
stond en moest zich telkens bezorgd af
vragen of het weer goed zou blijven. Het
feit, nergens anders op het gehele conti
nent te kunnen landen, dan juist op die éne
plek, waar een groepje mannen op uitkijk
stond, hield hen in de ban van een gespan
nen afwachten. Vier kleinere DC 3-toestel-
leri, voorzien van skiwielen, moesten we
gens ongunstige wind naar Nieuw-Zeeland
terugkeren.
KORT NA KERSTMIS zette de „Glacier"
naar „Nieuw-Amerika" koers. Daarbij -voer
men langs de Grote IJsmuur, welke de
rand vormt van een enorm oppervlak
gletsjerijs. De gemiddelde hoogte van deze
muur bedraagt naar schatting veertig me
ter en de diepte onder water tweehonderd-
dertig meter. Het plateau geeft een indruk
wekkend beeld van Antarctica's huidige
Ijstijd, het dankt zijn bestaan aan in de
Ross Zee uitmondende gletsjers en aan de
op het oppervlak neerkomende verse
sneeuw. Vergelijking met de in 1947 opge
nomen posities toonde, dat een brok ijs
van tweehonderd mijl lengte en tien mijl
breedte zich van de muur had losgemaakt.
Waarschijnlijk zal dit veroorzaakt zijn
doordat, met lange tussenperioden, een
combinatie van getijden, stormen en gol
ven, aanhoudende sneeuwval of wellicht
zelfs een aardbeving, vele breuken langs
de barrièrerand doen ontstaan.
Vroeg in de heldere, koude ochtend van
28 december kwam de Walvisbaai, een na
tuurlijke baai in het Ross IJsplateau, in
zicht. Door veldkijkers werden de boven
de sneeuw uitstekende toppen van de hou
ten antennepalen van het sedert 1947 ver
laten „Nieuw-Amerika" waargenomen. Per
helikopter begaf admiraal Byrd zich naar
het gebied, waar hij zijn eerste twee
kampen had ingericht (respectievelijk van
1929 en 1934). Thans lagen deze geheel on
der sneeuw bedolven en zo zullen ze nog
wel heel lang, als een mummie in een
pyramide, ingebed blijven. Wat echter nog
in de gebouwen aanwezig is blijft goed en
staat in geval van nood ter beschikking.
In 1929, toen de antennes werden opge
richt, waren deze ongeveer eenentwintig
meter hoog. Bij de terugkeer in 1934 was
de eerstgevestigde basis geheel onder
sneeuw bedolven. De tweede werd er toen
bovenop geplaatst! In de omgeving van
een naburige baai vond men een aanlokke
lijke plaats voor de nieuwe post. Het ijs
bleek er geschikt voor het lossingswerk,
de geringe helling van de sneeuw naar de
barrière was eveneens gunstig en er be
vond zich een rand plateau-ijs, die de op
te richten gebouwen zou kunnen steunen
en de bewoners een uitzicht over de baai
en de Ross Zee gaf. Dit laatste was van
(Zie verder pagina 5)
volkomen onbekend gebied geobserveerd.
Duidelijk nam men waar hoe de toppen der
bergketens, als reusachtige, roodbruinge-
kleurde mespunten door de enorme
sneeuwmassa en ijszee staken. Een betrek
kelijk ongevariëerde, vlakke of gering hel
lende sneeuwwoestijn op het hooggelegen,
centrale deel van het continent, gletsjer
tongen aan de randen en in de ijsrivieren
talloze kloven, zó zag men het panorama
uit het toestel. Een vooral voor de meteo
rologen belangrijke vondst betekende de
ontdekking van een ruim vierduizend
meter hoog gelegen gebied in het achter
land van het continent.
Admiraal Byrd ging een kijkje aan de
Pool nemen, vooral om er de sneeuw te
inspecteren. Hij wilde een indruk krijgen
van de situatie, die het personeel van de
daar in de komende herfst te vestigen post,
er zou aantreffen. Van vorige expedities
was gemeld, dat de sneeuw er te zacht zou
zijn om het landen van een toestel, op
wielen of skies, mogelijk te maken. Maar
thans kwam men tot een andere conclusie.
Zeer laag vliegend werd men het er over
eens, dat het sneeuwoppervlak hard genoeg
was voor een landing. Bij deze gelegenheid
vloog men drie keer om de Pool en allen
maakten daarbij voor het eerst in hun
leven in tien minuten tijds drie reizen om
de wereld. „Old Glory" en een door ieder
getekend, in een buis opgeborgen docu
ment, werden gedropt. De gezagvoerder,
in een royale bui, wierp vier stuivers om
laag! Op de retourvlucht nam men dezelfde
route welke in 1912 ook Scott koos, op
komt dan trillend tot stilstand, trekt zich
terug om vei-volgens weer onstuimig voor
waarts te rammeien. De bemanning verge
lijkt dit karwei met het berijden van een
stuurloos geworden bus over een hobbelige,
spiraalvormige weg. De ijsbreker wordt
namelijk bij de strijd tegen zulk ijs, aan
zienlijk uit de koers gedreven. Helaas
maakten de ijsresten de vaargeul voor de
vrachtschepen met hun kwetsbare boeg,
nog onbruikbaar. Er zat dus niets anders
op, dan dat de ijsbrekers de vracht over
namen en om daar ruimte voor beschik
baar te krijgen werden hun helikopters
tijdelijk op het ijs geplaatst. Aan de rand
van het open water nam men de lading
van de vrachtschepen over. Op vijf mijl af
stand van Hut Point werd deze weer op
enorme, op het ijs gereedstaande sleden
geladen, welke op hun beurt door tractors
naar het kamp werden vervoerd.
DAARNA groeide Hut Point snel en tel
de weldra een hele groep stevige gebou
wen, gelegen op een steile, donkere oever,
welke uitziet op de kaap, waar nog altijd
de in 1911 door Scott gebouwde, door stor
men gebeukte, hut zich bevindt. De zeven
overlevenden van Shackleton's expeditie,
die hem in januari 1917 te hulp kwamen,
waren de laatsten, die in deze hut ver
bleven. Shackle ton besteedde er zijn beste
zorgen aan en sloot haar bij zijn vertrek af.
Thans kreeg niemand toestemming er
binnen te gaan, doch een fotograaf liet zijn
apparaat door een gebroken ruit in de
duisternis flitsen en maakte een serie foto's.
Een fles wijn, brood en kaas, goed gecon-
Bij iedere onderzoeking op grote schaal
in het polaire gebied komen voorwerpen
te voorschijn, die de hulpmiddelen waren
van voorgangers. Hier worden skies
opgegraven.
wikkelen. In november zal dan een tweede,
grote expeditie koers naar het zuiden zet
ten. Dit teneinde de staf voor de weten
schappelijke stations over te brengen, het
expeditiewerk voort te zetten en de man
nen, die dan op Antarctica zullen hebben
overwinterd, af te lossen. Overigens heeft
men het deze groep zo comfortabel moge
lijk gemaakt. Om hen heen heerst het
slechtste weer ter wereld. Doch ze zijn
ondergebracht in knusse hutten en dage
lijks draait men in het kamp een film. Ze
slapen er op heerlijke, springveren ma
trassen. Warm en koud stromend water is
ter beschikking. Non-alcoholische dranken
zijn verkrijgbaar en op bestelling worden
runderlappen geleverd. Het kan verkeren!
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIKIIXII
ENKELE DAGEN geleden berichtten wij
over de vondst van een fort op Corsica uit
het bronzen tijdperk. Een lezer, die Cor
sica bezocht als lid van een natuurhisto
rische vereniging, zegt hierover het vol
gende: In alle boeken over Corsica vindt
men vele voorhistorische vondsten op dat
eiland vermeld. Het is echter niet zo ge
makkelijk om ze zelf te vinden. In een vlak
weiland valt een stapel stenen op en in een
land zonder rotsen is een hunnebed een
bijzonderheid. In een eiland dat ongeveer
alleen beslaat uit bergtoppen, waar weer
en onweer ononderbroken aan tornen en
waar overal stapels stenen liggen, is een
zeer geschoold oog nodig om te ontdekken
wat natuur is en wat cultuur. Er komt nog
bij, dat Corsica overwoekerd is door de
maquis, een ondoordringbaar struweel van
struiken en bomen, dat vrijwel al die voor
historische cultuurcentra verstopt heeft,
zoals het thans verlaten dorpen en hoeven
verstopte en nog verstopt.
In mei van dit jaar waren wij met de
natuurhistorische vereniging op excursie
in Corsica en op het raadhuis van Ajaccio
had de secretaris van de vereniging, die
het oudhoudkundig onderzoek leidt, mij
een rapport van Grosjean ter hand gesteld.
Les Statues-Menhirs de la Corse. Dit is
dezelfde onderzoeker die ook bij Filitosa de
oude vesting blootlegde. Juist in of bij dat
Filitosa staan of liggen een aantal van deze
menhirs. Dat gehucht bleek echter zo klein
dat het zelfs niet op de stafkaart met een
schaal 1:50.000 voorkwam. En die menhirs
bleken zo weinig bekend te zijn, dat geen
dorpeling uit het nabije Sollacaro er ooit
van had gehoord. Men wees ons trouwens
kalmweg naar het noorden toen we naar
Filitosa vroegen, terwijl het in het westen
ligt. We hebben die stenen dan ook niet
kunnen vinden.
Deze onkunde der Corsicanen is overi
gens buitengewoon misplaatst, want de
monumenten, die daar bij Filitosa waren
gevonden, zijn zeer zeldzaam. Het zijn
namelijk niet maar gewone steenblokken,
die in oude tijden rechtop zijn gezet, zoals
bij Carnac in Bretagne en elders, maar het
zijn beeldhouwwerken, die menselijke fi
guren voorstellen. Men zou ze kunnen ver
gelijken met de beroemd geworden beelden
van het Paaseiland, al zijn ze, op een
enkele na, heel anders gevormd. De mees
ten hebben een duidelijke phallusvorm,
maar met een mensenhoofd en duidelijke
schouders. Op de borst is soms een zwaard
gebeeldhouwd of gegraveerd. De vindplaat
sen liggen aan de zuidelijke oever van de
Taravo, die nabij Porto Polio in zee
stroomt. Men neemt in de kring van Cor-
sicaanse onderzoekers aan, dat in de peri
ode tussen 3000 en 2000 voor onze jaar
telling een bevolking zich onder meer is
komen vestigen langs deze rivier, en dat
zij, wellicht onder dwang van nieuwkomers,
telkens hogerop is getrokken het gebergte
in. De oudste menhirs dateert men rond
3000 jaar voor Christus in de jongere
steentijd, de jongste menhirs duizend of
vijftienhonderd jaar later, want de tech
niek is niet alleen aanzienlijk verfijnd,
maar de afgebeelde zwaarden bewijzen dat
zij uit de bronstijd dateren. Het is zeer aan
nemelijk dat er nog veel meer belangwek
kende bouwwerken en beeldhouwwerken
uit de maquis zullen te voorschijn komen.
Tot voor kort immers werden de vondsten
min of meer bij toeval gedaan, maar het
wetenschappelijk ge
nootschap van Corsica
doet het werk meer
systematisch. De
secretaris, de heer P.
Lamotte uit Ajaccio
was vol goede moed,
ook op grond van zijn
ervaring. Ook hij had
reeds een aantal
vondsten op zijn
naam staan. Wie zich
voor deze oudheid
kundige zaken inte
resseert en een reis
op Corsica wil maken
kan op het gemeente
huis van Ajaccio bij
de archivaris alle in
lichtingen krijgen.
(Vervolg van pagina 4)
niet te onderschatten morele betekenis,
want landinwaarts ontmoette het oog over
al slechts sneeuw.
Nadat de „Glacier" voor een haven, elf
honderd meter lang en negenhonderd me
ter breed, in het ijs had gezorgd, kon het
lossingswerk een aanvang nemen.
Op het vijf mijl lange traject tussen open
water en nederzetting werden bij het pei-
lingswerk vele ijsspleten en kloven ontdekt.
De meeste waren met sneeuw bedekt, één
ervan bleek echter een gapend gevaarte,
achttien meter diep en negen meter breed!
Genietroepen sloegen er aluminium brug
gen, met een capaciteit van zeventig ton,
over. Verraderlijke sneeuwbruggen werden
met dynamiet opgeblazen. Vijfendertig-
tons-tractors, uitgerust met bulldozerschoe
pen, bedolven daarop de blootgekomen,
onheilspellende spleten onder honderden
tonnen sneeuw. Dit gevaarlijk werk kostte,
korte tijd na elkaar, twee jonge Amerika
nen het leven. Met hun tractor stortten ze
in een onzichtbare en niet vermoede spleet.
Deze bleek zo diep, dat de slachtoffers,
noch werktuigen konden worden geborgen.
Binnen tien dagen na de eerste landing
hadden de tractors al honderden tonnen
bouwmateriaal op de plaats van vestiging
en een tijdelijke opslagplaats op het baai
ijs, aangevoerd. Er kon dus reeds begonnen
worden met het in elkaar zetten van de
zeventien fleurige, vierkante, oranjekleu
rige gebouwen, die weldra de drieënzeven
tig wetenschapsmensen zullen huisvesten.
Dank zij de „prefabricated" panelen en
balken betekende het werk voor de genie
troepen slechts een kwestie van uren. Een
blik op deze hutten uit de lucht wekte de
indruk, dat op een tafel van sneeuw en ijs
domino werd gespeeld. De gebouwen,
welke door middel van tunnels met elkaar
in verbinding staan, zijn met hun tien cen
timeter dikke triplex panelen speciaal ont
worpen voor temperaturen van honderd
graden beneden nul en windsnelheden van
honderd mijl per uur. Ze werken tegenge
steld aan een ijskast: houden de warmte
vast en weren de koude! Men treft er hier
in Nieuw Amerika alleen dakramen in aan:
de winterstormen zetten ze namelijk tot de
beneden dakranden onder sneeuw, maar
de zeer felle winden vegen de platte daken
schoon. Ook de voorraden, behalve de
brandstof, zijn erin ondergebracht. De wa
tervoorraad wordt op peil gehouden door
een reusachtige sneeuwsmelter, werkend
met een capaciteit van vierhonderdvijftig
liter per uur!
HET VERKENNINGSPROGRAMMA uit
de lucht werd zonder incidenten afgewerkt.
Tussen 3 en 14 januari maakten lange-af-
stands-toestellen van de marine een tiental
grote karteringsvluchten. Hierbij werd
ongeveer achttienhonderd vierkante mijl
welke terugtocht deze met viea- metgezellen
om het leven kwam.
Welk een verandering in twee generaties!
Waar de dappere ploeg van Scott zelf de
zware sleden had moeten trekken, vloog
nu de machine met een snelheid van drie
ëneenhalve mijl per minuut. Welk een be
levenis moet die vlucht ook voor Admiraal
Byrd zijn geweest, de man, die de evolutie
van de Zuidpoolexploratie van honden
teams en houten schepen tot lange-af-
stands-toestellen, zag voltrekken.
In de avond van 8 januari landde het
toestel weer vlot op Hut Point: In elf uur
en tien minuten had men zevenendertig
honderd kilometer afgelegd. Welk een com
fort genoot men op die vlucht! De vier
motoren en de nieuwe elektronische navi-
De helikopter is voor verkenning bij de
voorbereidende onderzoekingen voor het
komende Internationaal Geofysisch Jaar
van grote betekenis gebleken. Maar de
poolhonden bleven hen vergezellen. Zijn
niet alleen nog steeds nuttig maar geven
bovendien gezelligheid, iets waar de heli
kopter nog steeds niet toe in staat is.
gatie schonken een gevoel van grote veilig
heid. Nu en dan werd thee geserveerd.
WEERSPANNIG IJS belemmerde nu al
wekenlang de overbrengst van bouwmate
rialen voor Hut Point, van waaruit de we
tenschappelijke post aan de Zuidpool zal
worden geïnstalleerd. Doch de terugkomst
van de „Glacier" bracht uitkomst! Binnen
twee dagen zorgde dit stoere schip voor
een dertig kilometer lange geul in het har
de, bijna twee meter dikke ijs en wel tot
op ongeveer tien mijl van het station.
Bij deze moeizame arbeid werkt het
schip zich eerst een aantal meters vooruit,
serveerd door Antarctica's natuurlijke ijs
kast, alsmede een koffiepot en enkele kroe
zen, staan er nog steeds op tafel. Het lijkt
alsof de ontdekkingsreizigers elk moment
voor een maaltijd kunnen terugkeren. In
een hoek staat op de kachel een grote kook
pot gereed. Aan de muur hangen foto's
van Koning George V en Koningin Elisa
beth, daterend van vóór hun kroning. Als
sprekend monument ter nagedachtenis van
Scott en Shackleton werd de hut thans her
metisch afgesloten.
EIND MAART hebben alle schepen de
Ross Zee verlaten. In „Nieuw Amerika"
bleven drie-en-zeventig en op Ross Eiland
drie-en-negentig geharde mannen, marine
deskundigen en genietroepen, achter. Hun
taak is er de lange, strenge winter door
te brengen om beide bases verder te ont-
ROLP)MD
