HUISJAS VAN PLASTIC
Verfrist geluid in
het nieuwe jaar
Rond een fiasco
STAAT VAN BELEG
In Brussel verroesten
in beslaggenomen auto's
8
Terwijl de televisie meer en meer ge
bruik gaat maken van de „kinescoop" om
programma's voor uitgestelde uitzendingen
te kunnen vastleggen, zijn er allerwegen
tekenen, die er op wijzen, dat bij de radio
een tegengestelde richting wordt gevolgd:
daar keert men, hier aarzelend, daar radi
caal, terug tot de rechtstreekse uitzen
ding. De commerciële uitroepen in Euro
pa gingen daarbij voor waarbij opge
merkt dient te worden, dat de slagzin van
Radio-Luxemburg „rechtstreeks van 's
morgens tot 's avonds" eigenlijk alleen op
de actualiteiten slaat
in ons land is het
de N.C.R.V. die haar
wekelijkse gevarieer
de programma niet
meer opneemt, maar
direct uitzendt en V,
thans heeft de direc
teur-generaal van de Franse omroep, Wia-
dimir Porché, aangekondigd, dat in ja
nuari het Pa rij se (lichte) programma, dat
vrijwel geheel uit platen en bandopnamen
bestond, weer voor het grootste deel „en
direct" zal worden gegeven. Men kan zich
over deze ontwikkeling slechts verheugen.
Want hoe nuttig de „band" voor een om
roep ook is, omdat de regelmaat, de va
riatie, de afwerking, maar ook de econo
mie van het programma daardoor zeer
wordt bevorderd, niet te ontkennen valt,
dat zij onrecht doet aan de meest essen
tiële mogelijkheid van de radio: het uitwis
sen van elke afstand in tijd welke men
sen kan scheiden. Een ander nadeel van
de uitgestelde uitzending is natuurlijk, dat
de artistieke spanning te loor gaat. Ver
sprekingen, hakkelingen, vergissingen: het
geeft allemaal niets, band en technici zijn
geduldig met knippen en plakken. Voor
beperkte talenten, meer vaklieden dan
kunstenaars, is dit procédé een uitkomst,
voor de ware artiesten is het verleidelijk
omdat het radiowerk daardoor minder in
spannend is dan een ander optreden in
het openbaar.
Daarom zal men vooral bij de populaire
programma's weer moeten wennen aan de
ongeremde, ongenadige, altijd geopende
microfoon, die de gebrekkige prestaties
even goed zal opvangen als de onvoor
ziene incidenten. De radio zal er echter
haar oorspronkelijke bezieling, haar le
vende tegenwoordigheid door herkrijgen.
De luisteraars zullen deze verfrissing ze
ker op prijs stellen; met grote belangstel
ling wacht men dan ook de reacties van
het publiek op het Franse experiment.
Reeds de omstandigheid, dat deze proef
genomen wordt nadat de reclamezenders
daarin zijn voorafgegaan, maakt de uit
slag niet twijfelachtig.
Natuurlijk zullen ook deze rechtstreeks
uitgezonden programma's worden vastge
legd voor herhalingen. Dat is in de eco
nomische structuur van de omroep onver
mijdelijk. Doch dat is heel wat anders dan
het „inblikken" van een programma nog
voordat het is uitgezonden. Het is te ho
pen, dat men ook in de televisie het ge
bruik van de „kinescoop" beperkt tot die
gelegenheden, waarbij toepassing van dat
medium geboden is. Ook de kijker heeft
recht op verse beelden, geen bevrorene.
J. II. Bartman
de zakkenroller een weinig naar achte
ren te leunen zijn kin vooruit te steken
en toen pakte hij met de ene hand de
baard van de zakkenroller en hield met
de andere de lange schaar gereed om
direct als de koning het teken zou geven
het grootste deel van zijn baard af te
knippen. En toen kwam het vreselijke
moment: De koning pakte het houten
hamertje en de lange schaar kwam al
dicht bij de baard, maar nog had de ko
ning het teken niet gegeven. Hij draaide
een beetje met zijn hoofd, vertrok zijn
gezicht en nieste heel hard over 'net
doodstille marktplein. De zakkenroller
riep toen van zijn stoel uit: „Proost, Ma
jesteit!"
„Dank je wel, kerel!" riep de koning
terug en hij vond hem de beleefdste zak
kenroller uit zijn land, die hij onmoge
lijk zonder baard kon laten rondlopen.
Zo bleef de zakkenroller voor de schande
gespaard om zonder baard te moeten
leven, maar met zakkenrollen was het
afgelopen, want iedereen kende hem nu.
Jan van der Schaaf
Het is kort, maar aardig genoeg om
verteld te worden. Luister maar. Vele
jaren geleden woonde in een veraf ge
legen land een arme man, die daar een
beroep uitoefende dat nergens ter we
reld in hoog aanzien staat. Maar ja, zijn
vader had het ook gedaan en hij wist
niet op een andere manier aan de kost te
kernen. Steeds weer als hij geen geld
had om eten te kopen begaf hij zich
daar waar veel mensen samen waren
op een markt of bij een kermis
om dan, wanneer hij zijn kans schoon
zag, zomaar een portemonnaie uit een
boodschappenmandje weg te pakken. En
niet alleen uit boodschappenmandjes, o
nee hoor, hij zag er niet tegen op om
een portemonnaie uit een andermans
broekzak te halen zonder dat iemand er
ook maar iets van merkte. Natuurlijk
merkten ze het wel, maar pas later en
dat was te laat. Ja, het is treurig dat het
gezegd moet worden, maar in zijn soort
was hij een vakman.
Maar op een keer ging het toch mis
en dat was een ongeluksdag voor de
zakkenroller. Weer was hij met zijn
hand in een andermans broekzak gegaan
om daaruit een portemonnaie weg te
nemen en alles zou goed gegaan zijn als
niet de bezitter zijn portemonnaie met
een koordje in zijn broekzak vastge
maakt had. Daarop had de zakkenroller
niet gerekend en er ontstond een heel
tumult met het gevolg dat de zakken
roller tenslotte voor de koning geleid
werd. Nou, en die was niet mis. „Dat
kost je je baard!", zei de koning bars.
Verschrikkelijk was het. De baard van
de zakkenroller zou afgeknipt worden.
Dat was de zwaarste straf en de grootste
schande, die een man in dat land kon
ondergaan want iedere man droeg daar
een baard en was er reuze trots op. Wat
zou hij opvallen met zijn gladde gezicht
tussen al die mannen met baarden.
Enfin, er was niets aan te doen en de
volgende morgen zou het vonnis vol
trokken worden. Al vroeg in de morgen
werd hij naar het marktplein gevoerd
waar Zijne Majesteits opperste hof-
kapper deze droeve taak zou moeten vol
brengen. Plichtsgetrouw en met een
lange schaar in de hand stond hij daar
al naast de kappersstoel die midden op
Voor de
microfoon
het plein was opgesteld en nodigde be
leefd de zakkenroller uit plaats te nemen.
Op het marktplein was een grote me
nigte samengestroomd die dit schouw
spel niet wilden missen al vonden voor
al de vrouwen de straf die de zakken
roller had gekregen veel te wreed en op
liet moment dat zijn baard zou worden
worden afgeknipt worden, zouden zij
zeker het hoofd afwenden.
Voor de koning en zijn hofhouding
was er een tribune neergezet en daar
waar de koning straks zou plaats nemen
stond voor hem een gong. Eenvoudig ge
zegd is dat een soort koperen deksel, die
aan twee touwtjes hangt en wanneer je
daar met een houten hamertje op slaat,
dan geeft het een heel vreemd, door
dringend geluid. Als de koning dit straks
zou doen, dan was dit voor Zijne Maje
steits opperste hofkapper het teken, dat
hij de baard moest afknippen.
Om kort te zijn: De koning is gekomen
en toen hij met zijn gehele hofhouding
op de tribune had plaats genomen werd
het op het marktplein doodstil. Zijne
Majesteits opperste hofkapper verzocht
Het hoofd en de hoed zijn van kurken,
die op elkaar gelijmd moeten worden
met een rond schijfje karton ertussen.
De gitaar knip je ook van karton. Het
lichaam, de armen en benen maak je
van pijpenschoonmakers. Als je tot zo
ver klaar bent maak je het geheel vast
op een grote kurk met een paar spelden
of spijkertjes. Versier de hoed en het ge
zicht met kralen, die op spelden geprikt
zijn en je bent klaar.
Speciaal aanbevolen: Voor oudejaars
avond is de keuze gemakkelijk: Wim Kan,
een uur lang (Hilversum II, 22 uur). Over
hetzelfde station wordt eerder op de avond
onder de titel: „Het dappere hart" een
klankbeeld van de Hongaarse socialiste en
vrijheidsstrijdster Anna Kethly gewijd.
Op nieuwjaarsdag trekt Jules de Cor'e
op Hilversum II een „kalendroscoop" van
het nieuwe jaar. Op hetzelfde station is
een uitvoering van de negende symfonie
en het Te Deum van Bruckner voorzien.
De BBC lanceert op Nieuwjaarsdag in
de Home Service een nieuw educatief ra
diospel „My word", waarin twee ploegen
de oorsprong van spreekwoorden, zegswij
zen en bekende uitspraken zullen trachten
op te sporen. Als het succes heeft komt
men over een tijdje in Hilversum ook wel
op dat idee.
Kort geleden kondigden wij het tweede
vioolconcert van Ernö Dohnanyi aan; op
zaterdagmiddag 5 januari over Hilversum
I is het eerste te horen in programma van
Hongaarse muziek.
Het radiofonisch oratorium „Job" is een
prachtig voorbeeld van het op zuiver artis
tieke wijze toepassen van nieuwe, alleen
door de radio geboden technische mogelijk
heden in een compositie. Dat Ton de
Leeuw, de componist van dit oratorium
hierin op voortreffelijke wijze is geslaagd
moge wel blijken uit het feit dat zijn com
positie werd bekroond met de Prix d'Italia
1956.
Daar de eerste uitzendingen van dit
werk niet tijdig kon worden bekend ge
maakt, zal Hilversum II het nogmaals uit
zenden op zondagmiddag 30 december. Ton
de Leeuw zal deze uitzending inleiden.
Een vijftienjarige lezeres stuurde ons
een klein gedicht, waarvoor wij graag
de nodige plaats inruimen.
Om uit te zagen en te schilderen
2 9 DECEMBER 1956
TOSCANE is niet alleen de streek waar
de grootste leiders, schrijvers en kunste
naars van Italië leefden en werkten: Dante,
Giotto, Rafaël, Da Vinci, Michelangelo,
Machiavelli, Lorenzo de Medici, het is
tevens het district waar de bekendste Ita
liaanse wijnsoort vandaan komt.
Zelfs wie nooit de Apennijnen passeerde,
de door Browning bezongen bekoring van
het heuvelachtig land persoonlijk leerde
kennen, wéét dat de zon er rijkelijk op de
".errasvormige akkers schijnen moet, de be
woners van de hoeven er hartelijk van
nature zijn, omdat hij hier in Holland bij
de haard gezeten, zo menig maal een gulle
mandfles rode wijn ontkurkte en daarna
in gedachten de voettocht maakte langs
de bedding van de Chiana of over de hellin
gen van Chianti, waar de druiven die hij
dronk te rijpen hingen. „II buon vino fa
buon sanque" goede wijn geeft 'n goede
stemming. Het is daarom dat de Toscaners
in hun wijngaarden de dienaars zijn van
allen die de lieve levensvreugde minnen.
Een heilig land aan het hart van Italië
waar Minderbroeders nog de voetsporen
van St. Franciscus drukken en rond hun
abdijen en kloosters de eigen wijn verbou
wen. Zij immers weten hoe zeven eeuwen
her de Poverello in La Foresta voor een
wonderlijke wijnoogst zorgde „rijker"
zoals de kronieken zeggen „dan ooit te
voren".
Er is maar een wijnland en dat is Frank
rijk, zo is ons dat op school geleerd. Ter-
wille van de volledigheid werden Spanje,
Italië en Griekenland met kleine lettertjes
genoemd. Maar nooit is ons verteld, dat
Italië veertig percent van de totale wereld
wijnoogst levert. Daartoe is een oppervlakte
bebouwd van een miljoen driehonderddui
zend hectare. De daarop groeiende druiven
leveren ieder jaar weer veertig miljoen
hectoliter wijn! Door verschil in bodem en
klimaat tussen noord en zuid vindt men er
de grootst mogelijke verscheidenheid van
wijnsoorten. In het noorden de Barolo, de
Ghemme en de Nebiolo, in Piemont de
mousserende Asti en rond Sienna en Flo
rence (nogmaals) de Chianti, evenals de
Barolo een tafelwijn. Voorts heeft men de
Broglio, Montepulciano en Carmignano, die
voor zeer goede wijnen doorgaan. Beroemd
zijn ook de witte „Orvieto"-wijnen en die
van de „Castelli Romani".
Het vulkanische bodemkarakter bij Na
pels, Pozzuoli en Baiea geeft aan bijvoor
beeld de jvitte Lacrima Cristi een geheel
ander karakter. Op Sicilië en Sardinië vin
den wij de zeer zoete moscato's en malva-
sia's. De wijn uit het zuiden is zwaarder
dan die uit het noorden, heeft een dieper
rode kleur en een hoger alcoholgehalte. Dit
alles om te bewijzen dat men in Italië van
wijn weet mee te praten. En hoe! Trou
wens, wel beschouwd, wie kent niet de
zoete, gekruide vermouth, wit of rood, uit
de omstreken van Turijn, of de Marsala,
zwaar en zoet van Sicilië?
In het zuiden worden dan nu de wijn
feesten gevierd. Het gaat er bij het plukken
der druiven lustig toe, dat beloof ik u. Ge
bronsde meisjes, met om het hoofd een
doek gebonden als bescherming tegen de
(nog steeds schijnende!) zon gaan in groe
pen door de tegen heuvels aangelegde wijn
gaarden. Zij vergaren de trossen van de
door zwaarte doorbuigende takken, in grote
gevlochten manden. Van twintig tot veertig
kilo gaat er in zo'n korf, die zij op het hoofd
plaatsen en zo naar huis toe brengen. De
handen in de zij soms gaan zij heupwiegend
voorwaarts, een druivenblad achter het ooi-
gestoken, symbool van eeuwige jeugd en
vruchtbaarheid. In grote stenen bakken
worden die druiven gesmeten. Vele hon
derden kilo's per dag. Dansend worden de
druiven tot sap geperst.
Wie Italiaanse wijnen koopt, dient met
kennis van zaken te werk te gaan, want
aantrekkelijke etiketten zijn zo ergens dan
zeker niet in het zuiden een kwaliteits
garantie. De mandflesjes echter bevatten
altijd een goede uitgegiste droge wijn. Een
fiasco Chianti kan nooit tot een fiasco
leiden. Een taalkundig grapje dat bewijst
hoe zeer de Toscaanse wijn hier is ingebur
gerd, want wat u hier „op de fles gaan"
noemt, heet in Italië „fare un fiasco".
Vingervlugge meisjes vlechten de rieten
mandjes die rond de bolvormige flessen
sluiten. Het omhulsel is een handelsmerk
geworden. Er is geen mens die zich Chianti
zonder het rood-wit gevlochten omwindsel
denken kan. Deze rode tafelwijn dient
namelijk staande bewaard te worden. En
nu nog hebben als in vroeger tijden
de flessen een ronde bodem, zodat het voet
stuk van stro niet te ontberen is. Bovendien
moet breken uitgesloten worden geacht,
wat ten dele jammer is, daar de gemorste
wijn geluk betekent. Maar dat wist u waar
schijnlijk al. Een natte wijnvinger haalt
men even achter het oor langs en men is
verzekerd van een fortuinlijke dag, in
liefde en zaken!
Wim Alings jr.
AMSTERDAM, december. Ik wilde dit
jaar maar eens geen stemmig stukje schrij
ven over het afgelopen jaar. Een korte op
somming van alles wat ik verkeerd heb
gedaan, is niet goed mogelijk. En in een
lange heb ik geen zin. Bovendien zou dit
blad er waarschijnlijk geen ruimte voor
hebben. En tenslotte: wat gaat het u eigen
lijk aan? Een opsomming van het goede,
dat in het jaar 1956 achter mijn naam kon
worden geboekt, zou te kort worden. Daar
bij komt, dat dit eigenlijk niemand zou
interesseren. Weinig dingen zijn zo on
interessant als de goede daden van andere
mensen. We laten het oude jaar dus maar
onopgemerkt verdwijnen, beginnen zelfs
het nieuwe koel-afwachtend en gaan ons
bezig houden met belangrijker zaken.
Zo is daar bijvoorbeeld mijn dochter. Het
is al weer veel te lang geleden, sinds ik u
de laatste keer op de hoogte bracht van
haar vorderingen. Zij is nu zeventien
maanden en vergeleken bij een van zes
maanden oude baby, die we gisteren op be
zoek hadden, al bijna een oude vrouw. In
de eerste plaats loopt zij. Ja, dank u voor
het medeleven. Er zijn nu ook boeken van
de derde plank van de grond af gesneuveld.
Bloemen kunnen alleen nog op enkele zorg
vuldig geselecteerde, zelfs voor ons bijna
onbereikbare plaatsen staan. De algemene
vreugde van vlak na de eerste passen, slaat
soms al eens om in een stemming van: „Wat
kroop ze toch altijd leuk, hè? Ze kon daar
en daar en daar niet bij. We konden soms
wel tien minuten achter elkaar blijven zit
ten". Haar plastic bal, die ze tot nog toe
alleen lief had voortgeduwd, kan ze nu ook
schoppen. Ze heeft een hard links schot
over zich, dat al een keer een asbakje van
een tafel heeft gemikt. Ik weet niet of dit
haar bedoeling was, maar helaas moet ik
erkennen dat het een voortreffelijke tref
fer was. De heer Lenstra had er uren voor
moeten oefenen.
Deze zelfde dochter kan nu ook klimmen.
Ze is er althans in geslaagd de beklimming
van de bank in de zitkamer onder de knie
te krijgen. De eerste keer, dat dit lukte,
vond ze het zo mooi, dat ze er zich onmid
dellijk weer af liet zakken om er opnieuw
op te klauteren Dat is toen wel een kwar
tier zo voortgegaan, zulks onder vrolijk ge
schater. Maar ze is dit stadium van het
klimmen-om-het-klimmen weer voorbij. Ze
klimt nu nog slechts, als er een interessant
en verboden object op de bank ligt. Dat
gooit ze er met een zwaai af om vervolgens
genoemd object verder op de grond te gaan
stuk maken.
Dit alles stelt de ouderlijke liefde enigs
zins op de proef. De ogenblikken, waarop
wij met vertederde ouderblikken haar lief
tallig spel gadeslaan, worden schaarser. Het
huis is in een bijna constante staat van
Volgens een Brussels blad worden de in
beslaggenomen auto's van chauffeurs, die
de snelheidsgrens van zeventig kilometer
per uur overschrijden, geplaatst in de kel
ders van het Paleis van Justitie, het groot
ste gebouw van Europa. Deze keldergarage
zou zo vochtig zijn, dat er na drie weken
van de wagens niet veel meer over is dan
een verroest karkas. In het inwendige
groeien paddestoelen en schimmels op de
bekleding, aldus de Brusselse krant.
beleg, waarin onze zucht tot het behoud van
een aantal aardse bezittingen en de toch
nog aanwezige neiging tot pedagogisch-
verantwoord optreden een gevecht leveren,
waar ik nog geen eind aan zie. Een belang
rijke, maar gelukkig tijdelijke factor hierin
is de kerstboom. Deze oefent op haar een
magnetische werking uit, die we natuurlijk
hadden kunnen voorzien. Lichtjes en glin
sterende ballen zijn de laatste dagen geen
ogenblik uit haar gedachten geweest en
dientengevolge ook maar zelden uit de
onze. De lieve plaatjes, die ik ieder jaar
weer in de krant zie van zoet om de kerst
boom geschaarde kindertjes, moeten ih zeer
bijzondere gezinnen zijn genomen. Ik ken
zulke gezinnen niet. Misschien voeden
speciaal fotografen hun kinderen op in een
geest van discipline, die een afblijf-ontzag
voor kerstbomen ten gevolge heeft.
Tenslotte moet ik nog onthullen, dat mijn
dochter al zeer vroeg een aantal uiterst
vrouwelijke eigenschappen aan het ontwik
kelen is. Zij heeft met Kerstmis een regen
jas gekregen met een echte zuidwester. Met
deze uitrusting aan is ze niet meer voor de
spiegel weg te slaan. Zij staat er voor te
draaien als een mannequin. Wat vroeg, lijkt
me. Maar misschien is het ook wel nor
maal. Ik weet het niet.
Wel jammer overigens, vind ik, dat
vaders vroeger alleen maar jongetjes zijn
geweest. Het komt ons begrip niet ten
goede. A.S.H.
Asia Society
In New York is een genootschap opga-
richt, dat zich ten doel stelt kennis en
beter begrip aan te kweken tussen de Ver
enigde Staten en de Aziatische landen. Dit
genootschap zal worden bestuurd door een
aantal vooraanstaande Amerikanen mat
John D. Rockefeller III als voorzitter, ter
wijl de president van de Columbia Univer
siteit als voorzitter van het curatorium zal
optreden. Het nieuwe genootschap heet de
Asia Society. Het wil onder meer op de
scholen de leerlingen meer kennis bijbren
gen over Azië, zich ten dienste stellen aan
Aziaten, die naar de Verenigde Staten
komen en de culturele uitwisseling tussen
de Verenigde Staten en de Aziatische lan
den bevorderen.
Fototentoonstelling
In de komende lente belooft Washington
een van de meest gefotografeerde steden in
de Verenigde Staten te worden: in maart
zullen ongeveer tienduizend fotografen en
fotohandelaren een bezoek brengen aan ie
tweejaarlijkse Internationale Fotografische
Tentoonstelling, waaraan meer dan twee
honderd firma's uit de Verenigde Staten cn
het buitenland zullen deelnemen. Deze
tentoonstelling werd voor het eerst twee
jaar geleden in Parijs gehouden.
's Morgens spring ik uit mijn bed,
Dat doe ik met een geeuw.
O, jongens, kijk eens wat een pret!
Er ligt zowaar dik sneeuw.
Eerst gauw wassen en dan kleden,
De maan, die schijnt nog van de nacht,
Dan op een drafje naar beneden,
Waar 't ontbijt mij wacht.
Gauw naar school, oh wal een lol!
De sneeuw vliegt om je oren,
Je neus en oren zitten vol,
Danlaat de bel zich horen!
J. v. W.
0WÊÊÊR
Nu de winter zich reeds met de eerste sneeuw heeft kenbaar gemaakt, zullen
velen met bezorgdheid de ontwikkeling in de wereldpolitiek gadeslaan, zelfs
zij die zich daar anders niet voor interesseren, omdat rechtstreeks of indirect
onze voorraden aan huisbrand - olie of steenkool - daarmee gemoeid zijn.
Een landbouwer in Lafayette in de Amerikaanse staat Indiana heeft de wereld
een voorbeeld willen geven van een nieuwe manier om warmte binnenshuis
te verzekeren. Zijn oude boerderij bood tijdens een vorige vorstperiode zo
weinig beschutting, dat zelfs bij enkele graden vorst het water in zijn goudvis
senkom al bevroor. Op zijn verzoek heeft een agrarisch proefstation nu een
hoes van polyethyleen (geharde plastic) vervaardigd, die ter bescherming om
het huis is aangebracht, zoals de foto laat zien. Men hoopt dat dit materiaal
voldoende isolatie tegen de kou zal bieden. De gehele winter zullen leden
van de wetenschappelijke staf van het proefstation waarnemingen doen. Mis
schien gaan wij binnenkort allemaal in tenten wonen oergezellig.
