IN DE KEUKEN VAN DE TOEKOMST—
Poolse meisjes
vliegen uit
ZATERDAG 29 JUNI 1957
Erbij
PAGINA ZES
HET IS ALLEEN NOG MAAR ZAAK HET
GOEDE KNOPJE OM TE DRAAIEN
TUIN- EN KAMERPLANTEN
OP EEN STRALENDE morgen in de
zomer ontdekte de huiskabouter Leo
nard, dat er iets voor hem te doen was.
Hij kroop haastig uit zijn hoekje op de
stoffige zolder en riep: „Er is iets te
doen! Er is iets voor mij te doen. Ik
voel het kriebelen in mijn handen".
Je moet weten dat hij haast nooit iets
te doen had. Huiskabouters zijn er om
de mensen op te vrolijken of te troosten
wanneer ze treurig zijn, maar in het
huis van Leonard woonde een heel stel
kinderen, die altijd lachten en vrolijk
waren en daarom kon hij meestal rustig
op zijn zolder blijven zitten. Zo vlug
als zijn korte beentjes hem dragen kon
den rende hij een paar keer alle kamers
in en uit, trappen op, trappen af tot hij
overal geweest was. Toen stond hij stil.
„Hé", zei hij verbaasd, „ik voel mijn
handen nog altijd kriebelen. Er is dus
iets te doen, maar in hel hele huis is
geen mens te vinden. Ze zijn allemaal
naar het strand en de zee. Waarom zou
den ze mij nu nodig hebben?"
Hij liep het huis nog eens helemaal
door en ging toen op de bovenste trede
van de trap zitten luisteren of er toch
niet ergens een mens om hem riep. En
ja, toen hij daar zo stil zat hoorde hij
opeens huilen. Heel, héél zachtjes snik
te een hoog stemmetje.
„Wie huilt daar?" riep Leonard en
hij kwam meteen overeind, want hij be
greep dat er nu werk voor hem was.
„Ik", riep een klagerig stemmetje
terug.
„Wie is ik en waar ben jé?" vroeg
Leonard en hij spitste zijn oren.
„Ik sta op de schoorsteen naast de
kiok.antwoordde het stemmetje
weer.
„Wat?" Leonard was er helemaal stil
van. Wie van die drukke vrolijke kinde
ren was er op de schoorsten geklommen
en naast de klok gaan staan? Hij
bedacht dat het wel één van de kleintjes
zou moeten zijn, want voor de groten
was er niet eens plaats naast de klok.
Verbaasd liep hij de trap af en gluurde
in de huiskamer naar binnen. „Nee
maar", zei hij, „ben jij het?" Hij moest
een beetje om zichzelf lachen. „Ik dacht
dat het één van de kinderen was", riep
hij, „maar nu zie ik het. Het stenen
danseresje! Ben jij het? Maar waarom
huil je zo?"
„Lach me niet uit, nare kabouter",
huilde het danseresje, „ik zou heus niet
huilen- als ik niet echt bedroefd was".
„Maar wat is er dan toch?" Leonard
klom naar boven om dichterbij te zijn.
Goed, het was dan wel geen echt mens,
maar het danseresje hoorde toch ook bij
het huis en als zij verdriet had moest
hij haar net zo goed troosten als één
van de kinderen.
„Och", zei ze, „terwijl ze met haar
kanten zakdoekje langs haar wangen
veegde „ik verlang zo naar buiten.
Vroeger stond ik in de vensterbank en
dan kon ik de tuin, de bomen, de bloe
men en de vogels zien. Maar hier, op
die nare schoorsteen zie ik niets, hele
maal niets. Ik ben bijna vergeten hoe
een bloem eruit ziet".
„Tja", zei Leonard en hij bekeek het
danseresje van top tot teen, „je bent
groter dan ik. Ik wil wel proberen om
je naar de vensterbank te dragen, maar
ik ben bang dat ik je niet houd en je
laat vallen. En als je gebroken bent zijn
we nog verder van huis".
Hel danseresje luisterde niet eens.
„Eén bloem", snikte ze „als ik nou
maar één bloem had om naar te kijken,
dan zou ik ine alles wel weer herinne
ren: de bomen, de tuin en de vogels.
Maar nu.
De handen van Leonard kriebelden.
H Hij voelde, dat hij iets moest doen,
maar wat? „Luister", zei hij, „ik zal
proberen een bloem voor je te pluk
ken, maar er is één moeilijkheid. Ik
weet niet hoe een bloem er uit ziet. Ik
ben een huiskabouter, zie je. Ik woon
tussen de balken van de zolder en ik
ben nog nooit verder geweest dan deze
kamer. Zeg maar, hoe ziet een bloem
er uit?"
„Hij zit op een groen steeltje", zei het
danseresje, „soms lang, soms kort".
„En wat voor kleur heeft een bloem?",
vroeg Leonard.
„Soms rood, soms wit, soms blauw,
soms wel vier kleuren tegelijk. Soms
ruiken ze en soms niet. Maar o, als je
buiten komt en je ziet iets moois op een
groen steeltje dan kan je er zeker van
zijn dat het een bloem is".
„Mooi zo", zei Leonard vrolijk, „huil
nou maar niet meer. Ik ben dadelijk te
rug en mèt een bloem!"
Zijn hart klopte toen hij buiten kwam
want voor een huisk"'-outer is dat iets
heel bijzonder 7 'oemen hoefde
hij niet te zoeken v.r de tuin stond
er vol mee. Hij wist alleen niet welke
Ik droom ik droom ik droom
ik droom boven een optelsom.,
bij taal, bij schrijven, lezen,
de andren slaan een bladzij om,
ik niet, ik droom maar door,
al leest de juffrouw prachtig voor.
Ik droom... ik droom... ik droom..
Waarvan? Waarvan? Waarvan?
Ik- zie mijn schooltas zonder werk,
ik zie de school verlaten,
zó stil, zó stil, als in een kerk,
waar niemand durft te praten.
Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet,
alleen in dromen, echt is 't niet.
Ik droom, ik droom, ik droom
van lopen door een groot groen land,
van zwemmen in de zee,
van liggen op het xvitte strand,
van fietsen met een boterham mee.
Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet
't Wordt heel gauw ivaar, maar nu nog
niet.
Mies Bouhuys
hij kiezen zou want hij vond ze alle
maal mooi.
„Meneer", fluisterde opeens een zacht
stemmetje bij hem, „meneer, weet u
wat ik ben?"
Leonard keek omhoog. Op een groen
steeltje zat de mooiste bloem die hij tot
nu toe gezien had. Alle kleuren van de
regenboog had ze en bovendien een
stemmetje!
„U", zëi Leonard, „u bent de mooiste
bloem van de hele tuin!"
„Een bloem? Ben ik een bloem? O,
dat wist ik niet. Ik ben nog maar net
geboren, ziet u. Maar wat voor bloem
ben ik? Hoe heet ik?"
„Een fluisterbloem", zei Leonard, die
niet wou laten mei-ken dat hij voor 't
eerst bloemen zag. „U fluistert prachtig
en' omdat u daarbij nog zo mooi bent
ook ga ik u cadeau geven aan het dan
seresje!"
Hij plukte voorzichtig de fluister
bloem af en bracht haar naar binnen,
naar het danseresje toe.
„Oo", riep die, „oo, waar kom je nu
mee aan?"
„Een fluisterbloem", wou Leonard
zeggen, maar zijn mond bleef open
staan van schrik. De fluisterbloem be
gon te bewegen, waaide met haar blaad
jes en ging opeens omhoog tot aan het
plafond toe.
„Oo, domme huiskabouter", riep het
danseresje, „dat is helemaal geen bloem,
dat is een libelle". Ze begon weer te
huilen, want ze zei dat de libelle dade
lijk weg zou vliegen en nooit me^;, zou
terugkomen; „nu heb ik niets", Snikte
ze.
„Wat zei u daar?" fluisterde de libelle
aan het plafond, „zei u dat ik een libelle
was? O, wat heerlijk! Maar waarom
huilt u zo?"
Leonard vertelde haar over het dan
seresje dat de tuin, de bomen, de bloe
men en de vogels vergeten was, maar
nog vóór hij had uitverteld begon de
libelle te gonzen van plezier. „Wacht
maar, wacht maar", fluisterde ze „ik zal
jouw fluisterbloem zijn, de hele zomer
lang. Iedere dag kom ik bij je op de
schoorsteen en dan vertel ik je alles
v/at ik buiten gezien heb".
Leonard en het danseresje straalden
van blijdschap. „Wat heerlijk, wat heer
lijk", mompelde Leonard toen hij de
trap naar de zolder weer opklom.
„Wat heerlijk, wat heerlijk", zuchtte
het danseresje terwijl ze haar zakdoekje
wegborg en weer hoog op de teentjes
ging staan.
„Wat heerlijk, wat heerlijk", gonsde
de libelle, die boven de bloemen zweef
de op zoek naar verhaaltjes die ze het
danseresje zou influisteren, „wat heer
lijk om een fluisterbloem te zijn".
Mies Bouhuys
Tekst en foto's behorende bij het artikel
„In de keuken van de toekomst" nemen
zoveel plaats in dat wij genoodzaakt
zijn de aflevering van „Mijn tweeling
en ik" een week te verschuiven.
De commandopost in de keuken van de toekomst.
7.o ziet de keuken van de toekomst er uit.
De eenjarige zomerbloemen die u mis
schien een maand geleden heeft gezaaid
zullen nu wel zo ver gegroeid zijn dat ze
gedund moeten worden; de meeste plantjes
staan veel te dicht op elkaar en zitten el
kaar maar in de weg. Hoewel de onder
linge afstanden voor vele soorten niet ge
lijk zijn moet u toch wel rekenen op een
onderlinge afstand van ongeveer tien cen
timeter. Hoogop en breed uitgroeiende
soorten zullen nog wel meer ruimte nodig
hebben.
Dimorphoteca pleegt men ook wel de
satijnbloem te noemen; een leuke een
jarige plant die vroeg gezaaid binnen en
kele weken al volop kan bloeien, doch die
men nu ook nog in eigen tuin kan zaaien.
Deze satijnbloem komt eigenlijk in ver
schillende tinten voor, doch ze bewegen
zich wel vbornamelijk van geel naar
oranje; deze laatste kleur is warm en
mooi. Ik kan u aanbevelen daarmee eens
een proef te nemen. Dit gewas groeit nogal
breed uit. U moet dus wel op een onder
linge afstand van twintig centimeter re
kenen. De satijnbloem verlangt een voed
zame grond; oude stalmest onderspitten is
heel nuttig, rpaar u kunt ook heel goede
resultaten bereiken met de rose tuin- en
gazonkorrëlmest. Stop die niet te diep in
de grond. De satijnbloem voldoet ook als
snijbloem uitstekend.
G. Kromdijk
IIET JONGE VROUWTJE zet zich achter haar commandopost, het centrale punt
in haar keuken. Het is een combinatie van een bureau en een kaptafel met als
bijzonderheid een speciale telefoon, waardoor men, na slechts een knopje te hebben
ingedrukt, zowel met huisgenoten als met leveranciers buiten de deur gesprekken
kan voeren. Er komt geen hoorn aan te pas. Heeft de leverancier in zijn zaak
eveneens zo'n apparaat, dan kan men elkaar ook nog bekijken: een televisie ont
vangst- en zendapparaat zorgt daarvoor! Op het televisiescherm kan de huisvrouw
de winkelvoorraad bekijken en verse carbonadcn of blozende appeltjes aanwijzen,
die ze wil hebben. Hiermee klaar schakelt ze even op de kinderkamer in om te
controleren of het kroost geen kattekwaad uithaalt en daarna kiest ze een van de
vele beschikbare amusementsprogramma's. Het komt weliswaar enkele malen voor,
dat ze een ogenblik in een hoek A'an haar domein moet zijn, van waar ze het scherm
niet zou kunnen zien, maar ook daarop is iets bedacht: met één druk op een knop
draait het toestel zich in haar richting.
Tineke Raat
Heeft de leverancier de bestelling van de
huisvrouw opgenomen, dan kan hij later
de boodschappen mits zij hem de sleutel
toevertrouwt deponeren in het gedeelte
van de draaibare koelkast, dat zich buiten
bevindt. Men hoeft dus niet meer op hem
zitten wachten om open te doen. Bukken
om iets uit de ijskast te halen is ook niet
nodig, want door één beweging komt een
bepaald gedeelte op gelijke hoogte met het
aam-echt. Dat aanrecht is voorzien van een
uittrekbare vrieskast (bijvoorbeeld voor
diepvriesgroente) en er staat een hakbord,
dat evens dienst kan doen als brievenwe-
ger en weegschaal. Een speciale gootsteen
maakt de groente zelfstandig schoon en
men droogt de handen onder een droogap-
paraat, dat warme lucht uitblaast. Voor-
raadkastjes treffen we aan boven de goot
steen en keukengereedschap springt te
voorschijn, als er weer op zo'n wonder-
knopje wordt gedrukt.
Het vlees wordt met infra-rode stralen gebraden. De oven is afgedekt met een
halve bol van onbreekbaar glas.
keuken trouwens ook uw hand niet meer
om te draaien: ook die wordt electrisch
behandeld. Er wordt alleen maar van u
verlangd de wol; zijde en nylon; of de ka
toen in aparte afdelingen te stoppen. De
machine begint automatisch te wei-ken, zo
dra er vier kilo wasgoed in is gedeponeerd
voor een was van minder dan vier kilo
zult u zich even moeten inspannen door op
een knop te drukken. De temperatuur en
de duur van het wassen worden afhanke
lijk van het soort goed geregeld. De droog-
en strijkmachine zorgt verder voor de af
werking.
IN DEZE IDEALE KEUKEN van mar
mer, staal, formica en glas, die er heel
rustig uitziet met zijn ingebouwde verras
singen, is letterlijk aan alles gedacht. Als
u moe en warm thuiskomt en naar een
koele dronk verlangt, dan loopt u maar
even naar het zogenaamde tankstation
voor dranken. Bukken hoeft u zich alweer
niet: u raakt de strip achter het kastje
slechts aan en de glazen vliegen omhoog.
Druk op de knop en er stroomt naar wens
bier of een andere verfrissing in uw glas.
Het komt er nu alleen nog maar opaan
de betekenis van alle knoppen te kennen
en achter uw commandopost uw hersens te
gebruiken. Dan kan het werk in een wip
gedaan zijn en kunt u de rest van uw tijd
besteden aan wat uw hart u ingeeft.
De afwas in de machine. Binnen drie
minuten aan kant!
jaar. Misschien zullen we het in het jaar
2000 wel de gewoonste zaak van de we
reld vinden onze routinekarweitjes op te
knappen met een enkele druk op de knop.
Thans zal het u waarschijnlijk net zo ver
gaan als ons, wanneer u de tentoonstelling
bezoekt: u zult zich vermoedelijk aan al
ait fraais vergapen.
Deze wonderkeuken is eigenlijk een ge
deelte van een woning met een overdekte
binnenhof, een tuin en een eetkamer. Het
meest fascineert ons allerlei wonderbaar
lijkheden aanschouwelijk te worden voor
gesteld. Om u hiervan te laten meegenie
ten keren wij terug naar ons beginfanta-
sietje.
WARSCHAU, (Reuter) Poolse meisjas
geven zich in grote getale op voor emigratie
naar Frankrijk, Engeland, de Verenigde
Staten en Australië, waar zich grote kolo
nies Polen bevinden; zij hopen aldaar met
een landsman in het huwelijk te treden.
Sinds er in Polen een minder, star com
munistisch bewind is gevestigd, zijn er
huwelijksbureaus ontstaan, die onder meer
een onderzoek hebben ingesteld naar bo
vengenoemde mogelijkheid.
Een dergelijk te Poznan gevestigd bu
reau stelde een advertentie, waarin dertig
Poolse meisjes werden gevraagd, die gene
gen zouden zijn met Polen in het buiten
land in het huwelijk te treden. Zestig meis
jes reageerden hierop.
De meisjes moeten een 'zekér honorarium
betalen. Verder moeten zij bijzonderheden
over zichzelf mededelen en haar „mooiste
foto" insturen. De meeste meisjes willen
naar Frankrijk en Australië emigreren.
IN DE KEUKEN VAN DE TOEKOMST
hoeft u niet meer te worstelen met het pro
bleem: wat zullen we eten? Een automaat
met een ponskaartensysteem met een keu
ze van duizend gerechten helpt u op dreef.
Wanneer u zo'n kaart in de gleuf van de
machine stopt, ziet u een afbeelding van
het gekozen gerecht in kleuren op het
beeldscherm met het recept erbij. Automa
tisch kan men de droge ingrediënten uit
zoeken en afwegen een ingebouwde mixer
zorgt voor de rest.'
Het fornuis heeft een marmeren boven-
plaat. Schakelt u het in, dan wijzen licht
puntjes de plaats aan waar u de pannen
die u door een druk op de knop uit een
voorraadkastje hebt getoverd, neer kunt
zetten. In twintig seconden maakt dit for
nuis van ijswater met blokjes ijs erin ko
kend water! Door inductie worden de ge
rechten verhit, terwijl men toch de vingers
niet aan de marmeren plaat kan branden,
want deze blijft koud. Onder een glazen
halve bol zit de oven, die de temperatuur
automatisch regelt en met infrarode stra
len in enkele seconden uw kippetje dicht
schroeit of uw ossenhaas braadt.
Een serveerboy met afstandsbediening
brengt de gerechten naar de eetkamer. In
zijn binnenste bevat hij een koffiemachine,
een verwarmd dienblad, aan broodrooster
en dé nodige ijsblokjés. De tafel is intussen
gedekt met het linnen en het serviesgoed
uit kasten, die uit de grond zijn komen op
rijzen.
Wat zegt u er wel van om in drie minu
ten de hele afwas kant en klaar te heb
ben? Dat doet de machine, die met ultra
sonische golven de in vakken geplaatsle
vaat wast, spoelt, droogt en stei-iliseert.
Voor de gezinswas hoeft u in de wonder-
De Satijnbloem.
DE COMMANDOPOST is ook nog een
soort telexapparaat, waarop men geschre
ven berichten, recepten of borduurpatro
nen kan ontvangen of uitzenden, al naar
men wenst.
Hoe zou u het vinden in een dergelijke
keuken te kunnen heersen? Zo'n voor
proefje van het jaar 2000, wanneer de
mensheid in het volautomatische tijdperk
zal leven en alle wensen door het drukken
op een knopje kunnen worden verhoord,
staat momenteel ter bezichtiging op de
tentoonstelling „Het Atoom" op Schiphol.
Wij hebben er rondgedwaald met gevoe
lens van diep ontzag voor het vergevor
derde technisch vernuft, dat deze dingen
mogelijk maakt. Er komt echter aan deze
keuken geen atoomkracht te pas, maar
electriciteit.
Deze toekomstfantasie moet men zien als
een realisatie van de enorme technische
vooruitgang van de laatste tien, twintig
