Milaan parkeert ondergronds
Van dag tot dag
Ben Goerion wil de zionisten
buiten Israel onterven
Argentinië keert terug tot de
evenredige vertegenwoordiging
'""Hoe is het ontstaan
Dr. Goldman verdedigt het doel en de
taken van het zionisme in de wereld
Perón heeft de deur voor zijn eigen
neus in het slot gegooid
3
L
Studie en praktijk
Persoonlijkheden en levensbeschouwingen
Tiende jaarvergadering van
de Wereldraad van Kerken
Kernwapens vormen een
dringend probleem
0p de
<~PracitótGzl
Argentijnse regeringspar
tijen krijgen meeste zetels
Euroverdragen goedgekeurd
door de Italiaanse Kamer
N enni-socialisten alleen
afzijdig van Euromarkt
Dit woord:
TUIG VAN DE
RICHEL
J
WOENSDAG 31 JULI 195 7
In de moderne maatschappij gaat de
wetenschap een voortdurend grotere rol
-oelen bij het bedrijfsleven. Niet alleen
'dat industrie en techniek, welhaast van
zelfsprekend, hand in hand gaan, maar
de wetenschappelijke fundering van die
techniek wordt gestadig omvangrijker en
belangrijker. En daarnaast is het bedrijfs
leven ook in rechtskundig opzicht zo ge
compliceerd geworden, dat een onder
neming van enige betekenis het vrijwel
njet meer kan stellen zonder een jurist
onder haar hogere functionarissen te tel
len, De behoefte aan academici wordt
daardoor steeds groter, zelfs bij de land
bouw, waar de boerenalmanak plaats heeft
moeten maken voor handboeken over na
tuur- en scheikunde, die voor de landman
van de vorige eeuw nog abacadabra zou
den zijn geweest.
Deze ontwikkeling brengt mee, dat het
hoger onderwijs zelf ook meer dan in het
verleden rekening moet houden met de
ejSen van het bedrijfsleven omtrent de
hennis en het inzicht, welke aanwezig
moeten zijn bij de jonge academici, die het
wil aantrekken. Als het hoger onderwijs
dit op bevredigende wijze wil doen, moet
het zich volstrekt losmaken van zijn vroe
gere, meestal geheel op de zuivere weten
schap gebaseerde en daardoor nog al eens
„weltfremde" houding.
Het valt zeer toe te juichen, dat de twee
jaar geleden gevormde Contactcommissie
Bedrijfsleven Hoger Onderwijs zich,
blijkens haar juist verschenen rapport,
"an ganser harte op dit standpunt heeft
geplaatst. Zij wijst dan ook op de grote
betekenis van geregeld contact zowel tus
sen studenten en bedrijfsleven als tussen
hoogleraren en diegenen van hun afge
studeerden, die in het bedrijfsleven zijn
opgenomen. Het eerstgenoemde contact
wordt van belang geacht omdat de stu
dent daardoor al vroeg een open oog krijgt
voor de betekenis en de inhoud van het
bedrijfsleven; de tweede soort wordt voor
beide partijen bijzonder belangrijk ge
noemd, omdat zij die belangrijke posten
in het bedrijfsleven bezetten daardoor be
ter op de hoogte blijven van moderne we
tenschappelijke methoden en denkbeelden,
terwijl de beoefenaars van de wetenschap
erdoor bekend blijven met de in de prak
tijk van het bedrijfsleven voorkomende
vraagstukken en de daar behandelde spe
ciale methoden van onderzoek.
Deze uitwisseling van kennis en ideeën
is inderdaad van het grootste belang, zo
wel voor het bedrijfsleven als voor het
hoger onderwijs zelf, dat anders gauw ge
vaar loopt, zich te vervreemden, van de
maatschappij en zich onvoldoende reken
schap te geven van de taken, die door
mensen van de wetenschap in die maat
schappij kunnen en moeten worden ver
vuld. Daarom zijn de conclusies, die in
het rapport worden getrokken (men vindt
ze elders in dit blad), zo rijkelijk over
denking en indien maar enigszins mo
gelijk verwezenlijking waard.
Het hoger onderwijs heeft het bedrijfs
leven al heel lang onschatbare diensten
bewezen en zal dat in de toekomst in nog
veel grotere mate kunnen doen. Het be
drijfsleven van zijn kant zou slechts een
morele schuld inlossen, als het de advie
zen van de Contactcommissie opvolgde en
op ruimer schaal subsidies voor weten
schappelijk onderzoek beschikbaar zou
stellen, hoogleraren tot adviseurs of com
missarissen zou benoemen, en de academi
ci onder zijn medewerkers zou aanmoe
digen, het contact met hun universiteiten
te behouden.
Voor een bloeiend bedrijfsleven en mo
dern, levend hoger onderwijs is nauwe
samenwerking tussen mensen van de stu
die en van de praktijk onontbeerlijk.
JERUZALEM Dezer dagen werd het
feit herdacht dat dr. Theodoor Herzl zestig
jaar geleden de zionistische wereldorgani
satie oprichtte. Het opperste orgaan van
deze organisatie, het Zionistische Congres
kwam in 1897 voor het eerst bijeen en
sedertdien is jaarlijks de algemene raad
van de organisatie bijeengekomen teneinde
de richtlijnen en het werkprogramma van
het zionisme te bepalen. De praktische
uitvoering van dit programma berustte
vóór de oprichting van de staat Israel in
1948 bij de „Jewish Agency" en andere
joods-nationale instellingen, die verant
woordelijk waren voor geldinzamelingen
buiten Palestina en de grondaankoop en de
vestiging in Palestina. Zonder de vele toe
gewijde, hardwerkende zionisten overal
ter wereld en de grote financiële steun
van honderdduizenden, zou de staat Israel
nimmer werkelijkheid zijn geworden.
Ben Goerion.
Dit gedenkwaardige begin met zijn
historische gevolgen werd herdacht in spe
ciale plechtigheden door de 140 leden tel
lende Algemene Raad, die in juli twee
weken te Jeruzalem heeft vergaderd. Uit
alle delen der wereld waren de zestig
niet-Israelische afgevaardigden in dit or
gaan overgekomen. Dr. Nahum Goldman,
de voorzitter van de zionistische organi
satie, voerde reeds weken tevoren bespre
kingen in Israel. Toen de zionisten voor
het eerst na de Sinaï-oorlog tezamen
kwamen, meenden velen, dat op deze
historische datum en plaats, de bindende
kracht met het zionisme bevestigd zou
worden.
Ernstig conflict
Het tegendeel is echter het geval ge
weest! Want zestig jaar na het ontstaan
van het zionisme en negen jaren na de
uitroeping Van de staat Israël, is" er een
ernstig conflict ontstaan tussen de Israë
lische joden en de zionistische joden in
het buitenland. Premier Ben Goerion legde
voor dit forum zijn persoonlijke en vast
omlijnde geloofsbelijdenis als jood af op
zijn karakteristieke strijdvaardige wijze.
Op het credo van deze zeventigjarige leider
Israels, volgden de even nauwkeurig om
schreven stellingen van de zestigjarige
Goldman, waarin de verklaringen van Ben
Goerion bestreden werden.
Reeds lang voorspelde men een openlijke
botsing tussen deze beide persoonlijkheden.
De Israëlische pers heeft ieder menings
verschil tussen hen met grote waakzaam
heid gevolgd. Het verschil van opvatting
tussen „Israels geharnaste profeet" Ben
Goerion en dr. Goldmann, die de geestes
gesteldheid en ambities van de Joden in
het buitenland verdedigt, is in volle om
vang aan het licht gekomen. (87 1/2% der
joden leeft buiten Israel!). Ben Goerions
formulering kwam voor velen hard aan:
„De staat Israel werd gebouwd door de
immigranten enkel en alleen door immi
granten en in de toekomst zullen enkel
immigranten voortgaan aan zijn toekomst
le bouwen. De joden in het buitenland
hebben de bouwers geholpen, maar zij
zelf bouwden niet! Met geld, propaganda
en onderhandelaars bouwt men geen staat.
Slechts de man die hier komt heeft waar
lijk deel aan de schepping van dit land".
Ben Goerion ging verder: „De staat maakt
geen onderscheid tussen de jood, die pas
een jaar geleden kwam en diegene, die
hier zijn gehele leven geweest is, want zij
allen hebben dezelfde rechten en plichten".
.Strenge scheiding
Met deze strenge scheiding tussen „hel
pers" en „bouwers", ontzegt Ben Goerion
de zionist het recht zich als deelgenoot
van Israel te beschouwen. Het is bekend,
dat Ben Goerion zelfs het bestaansrecht
van de zionistische organisatie in twijfel
trekt. Hij voelt er voor alle helpenden in
het buitenland in een „Liga van vrienden
van Israel" te verenigen, want volgens
hem is een zionist enkel diegene, die naar
Israel komt. In deze terugkeer naar het
land van zijn vaderen ziet Ben Goerion de
verheven taak van de nieuwe joodse staat.
De uitroeping van de staat Israel in 1948
heeft bij de buitenlandse jood bijzonder
veel bijgedragen tot het gevoel van verant
woordelijkheid en bewustzijn tegenover de
joden in Israel. Dit komt op indrukwekken
de wijze tot uitdrukking in de gelden die
zionistische organisaties voor Israel bijeen
brachten. In de negen jaren van zijn be
staan ontving Israel ruim 1.100.000.000 dol
lar via deze instellingen. Het aandeel der
joodse bevolking in Amerika daarin be
draagt 476.000.000 dollar. Men kan gerust
zeggen dat de plannen van het leger en
de bevloeiings- en ontwateringsprojecten
in Israel door de buitenlandse „helpers"
gefinancierd werden. Dr. Goldman en velen
met hem, zijn van mening, dat de zionisti
sche organisatie als deelgenoot van Israel
beschouwd moet worden en dat haar ver
tegenwoordiger medezeggenschap moet
hebben in problemen van algemeen poli
tieke aard. En op dit punt is Ben Goerion
onvermurwbaar. De Westduitse herstelbe
talingen heeft Israel aan dr. Goldman te
danken. Hij zette zijn onderhandelingen
met de Westduitse regering voort ondanks
de aanvankelijke twijfel en tegenwerking
die hij in Israëlische politieke kringen on
dervond. Goldman is van mening, dat Is
rael een actievere vredes-politiek moet
nastreven. Gedurende zijn verblijf te Parijs
heeft hij hierover met leidende politieke
figuren, onder wie premier Nehroe van
India, verhelderende gesprekken gevoerd.
Het recht hiertoe, wordt hem door Ben
Goerion ontzegd, zolang hij hiertoe niet als
Israëliër uitgezonden wordt.
Twee werelden
De Israëlische pers ziet deze geschillen
over het algemeen als een botsing tussen
twee persoonlijkheden. Ten diepste gaat het
hier om een botsing tussen twee wereld
delen, tussen twee levensbeschouwingen en
om de betrekkingen tussen de jood in Is
rael met de jood in het buitenland. In het
buitenland, vooral in de landen waar de
jood een volledige politieke en economische
vrijheid geniet, is de probleemstelling van
de jood met een dubbele loyaliteit een ver
ouderd begrip voor de jongere generatie.
Het tragische is, dat de Israëliërs en de
buitenlandse joden, die zitting hebben in
de Algemene Raad van de Zionistische
Wereldorganisatie, oude bekenden zijn van
de zionistische congressen die voor de op
richting van de staat Israel werden gehou
den en partners bleven in de joodse natio
nale instellingen, die heden in Israel de
grootste vestigings-projecten uitwerken. De
voorzitter van het Israëlisch parlement is
tevens voorzitter van het presidium van
dit instituut en de minister van Economi
sche Zaken, Levi Eshkol is tevens hoofd
van de afdeling vestiging van de „Jewish
Agency". En voor talrijke projecten is de
medewerking nodig van verscheidene mi
nisteries hier te lande.
Een interessant bijverschijnsel is tevens
dat de Israëlische jeugd dezelfde lusteloos
heid als de jonge joodse generatie in het
buitenland vertoont. De jeugd volgt hier
nauwelijks de parlementaire debatten en
het ambt van politicus staat bij hen niet
in hoog aanzien. De problematiek van de
zionist in het buitenland begrijpen zij niet.
Een sterke culturele binding met Israel is
Péron.
NEW HAVEN (Reuter) Het centrale
comité van de Wereldraad van Kerken is
te New Haven in de Amerikaanse staat
Connecticut zijn tiende jaarlijkse vergade
ring begonnen. Secretaris-generaal, dr. W.
A. Visser 't Hooft, verklaarde, dat een der
dringendste problemen van dit ogenblik de
houding van de kerken ten aanzien van
de kernwapens is.
Dr. Visser 't Hooft zegt in zijn verslag
aan het comité, dat de raad in het afgelopen
jaar met de kritiekste situaties sedert zijn
oprichting in 1948 geconfronteerd is ge
weest. Het beleid van de raad is vooral in
Oost-Duitsland en communistisch China
verkeerd uitgelegd. Uit communistische
landen zijn op deze vergadering alleen ds.
Nurakozy uit Boedapest, dr. Pakodzy, pro
fessor van het gereformeerde seminarie
van Debrecen (Hongarije), en bisschop
Gottfried North van de evangelische kerk
in Saksen (Oost-Duitsland) aanwezig.
(Van een bijzondere correspondent)
Nadat Argentinië zich in 1955 had ont
daan van dictator Perón zat men voor de
moielijkheden het land terug te leiden op
de weg naar de democratie. De militaire
leiders, Lonardi eerst en later Aramburu,
vermeden angstvallig alles wat op een
dictatuur zou kunnen wijzen. Er werd een
„Raad van Wijzen" benoemd, een college
van ervaren politici van alle pluimage
peronisten en communisten uitgezonderd
die de regering zou adviseren, onder
meer over het al of niet wijzigen van de
door Perón nogal verfomfaaide Argentijn
se grondwet.
Perón had bijvoorbeeld bepaald, dat een
president een tweede ambtstermijn zou
mogen vervullen, wat door de vroegere
grondwet was uitgesloten. Ook veranderde
hij het kiesstelsel. Hij gaf de Argentijnse
vrouw het kiesrecht, waardoor hij heel
wat aanhangsters van Eva Perón aan zijn
zijde kreeg en hij bepaalde, dat niet meer
het stelsel van evenredige vertegenwoor
diging zoals in Nederland zou wor
den gevolgd, maar het Britse districten
stelsel. Daarin komen alleen die kandi
daten in het parlement die in hun district
de absolute meerderheid hebben behaald.
Geen gedoe met kiesdelers meer en als men
weet dat de dictator de districten ook nog
zo indeelde, dat hij er altijd voor zorgde
dat zijn aanhang de sterkste was, dan kan
men begrijpen waarom het Argentijnse
parlement lange jaren bestond uit negentig
percent voorstanders, hoewel de peronisti-
sche aanhang onder de Argentijnse bevol
king net zestig bedroeg.
Het vreemde was nu, dat de Raad van
Wijzen Aramburu niet kon adviseren over
de grondwet. De meningen waren zo ver
deeld, dat geen uitspraak t mogelijk, was.
De kleine partijen, die door het Britse stel
sel verpletterd zouden worden kozen de
oude grondwet. De radicalen, eens de
sterkste partij viel in tweeën uiteen. De
volksradicalen ondre dr. Balbin wilden wel
de oude grondwet, maar de linksradicalen
onder Fronizi de man die de peronisti-
sche kudde in zijn politieke hokje hoopte
te vangen wilde de peronistische grond
wet.
President Aramburu heetf toen besloten,
voorafgaand aan presidentsverkiezingen,
eerst een grondwetsverkiezing te organise
ren. Deze heeft nu zondag plaats gehad en
is een volledige overwinning geworden
voor de regeringsaanhang. Van de 205 par
lementszetels hebben de partijen die een
nieuwe grondwet willen er, naar schatting
120 bezet. De Frondizi-radicalen hebben
zestig zetels en een paar vage splinter
partijen samen 25.
De verkiezingen zou men dus een soort
motie van vertrouwen kunnen noemen
onder de joodse bevolking in het buiten
land nodig teneinde op hun financiële
steun te kunnen rekenen. Want een ver
vreemding met de doelstellingen van
Israel zou een risico voor Israel beteke
nen. Volgens Goldman is deze culturele
taak een der belangrijkste en blijvende
plichten van de zionistische wereldoi-ga-
nisatie. „De Israëliër zal zich meer dienen
te verdiepen in de bijzondere problemen
der joden in het buitenland en de zionisti
sche organisatie heeft nog een grote op
voedkundige taak in het buitenland voor
zich", zo luidt het commentaar van Gold-
Alle goeie dingen.
Misschien is het u nog niet zo opgeval
len, maar alle goeie dingen bestaan uit
tienen.
Tenminste als u gelooft in de rijtjes met
vooraan elke zin een al dan niet vet of
cursief gedrukt cijfer en om het geheel een
strakke, fantasie- of wibbellijn.
Dat is, als u het nog niet mocht weten,
voor het vangen van de blik. En mocht de
aandacht om de een of andere reden niet
dadelijk worden getrokken - er zijn men
sen die de gehele dag al met strakke lijnen
of met cijfers tverken - dan bereikt het
opschrift toch nog het gewenste resultaat.
Want wie wil niet op de hoogte zijn van
de tien punten die van hem een ideale
echtgenoot maken, of van de tien wenken
voor een stralende make-up, of van de tien
tips voor de juiste opvoeding van zijn of
haar kinderen?
Dat zijn dan, zij schoten mij zo te binnen,
rijtjes die u het gehele jaar door in allerlei
periodieken kunt aantreffen.
Daarnaast wordt nog aan uw geweten,
uw vergeetachtigheid en uw gemoedsrust
geschaafd met seizoenpublikaties als: Tien
voorschriften voor Nederlanders in het
buitenland. Tien dingen welke u op reis
niet mag vergeten, Tien kleinigheden die
u in de schoonmaaktijd voor uw vrouw
kunt doen, Tien aanwijzingen voor voorde
lig stoken, Tien punten voor veilig zonne
baden
Allemaal van die heel goede en heel goed
gemeende wenken.
Het zijn er altijd tien, let maar op. Als
u er meer of minder ziet, wees dan op uw
hoede!
De belangrijkste verhogingen van de be
lastingen in verband met de bestedingsbe
perking puntsgewijze afgedrukt op de
voorpagina van de krant, zijn er bijvoor
beeld doorgaans zeven of elf of dertien;
de verlangens van het ene vredelievende
land, ter kennis gebracht aan een ander
eveneens vredelievend land, welke onont
beerlijk zijn om oorlog te bezweren, zullen
tot vier of acht komen; de eisen voor een
hoger, lager, staats- of ander examen zijn
doorgaans in zes tot negen punten samen
gevat, al is de tekst achter deze cijfers
in vele gevallen wel eens overdadig lang.
Maar als u de cijfers van dit soort op
sommingen ziet, boezemen zij ontzag in. U
voelt direct, hier is niet geschipperd. Niet
één meer, maar ook niet één minder, pre
cies dat wat nodig is om 's lands uitgaven
te dekken, precies dat wat nodig is om de
vrede te bewaren en krek dat wq.t men
moet weten om voor een examen „op te
kunnen gaan".
Het komt mij zelfs voor, dat men, als
het om gewichtige zaken gaat, met opzet
de ronde getallen tracht te vermijden. Mis
schien om te bewijzen, dat er geen inspi
rerende duimen en geen tellende vingers
aan te pas zijn gekomen.
Dat zijn er samen immers tieneven
veel als waaruit alle goede dingen bestaan.
Clemens Pincet
man.
Mirjam Gerzon
voor de bekwame president Araburu, de
man die hardnekkig heeft geweigerd voor
dictator te spelen.
Toch is het een motie met een bijsmaak
je, want bij deze zetelverdeling komt niet
tot uitdrukking het aantal van twee mil
joen blanco-stemmen. Dat is van de Pe
ronistische aanhang, die op hoog bevel, van
Juan Perón uit Venezuela opdracht heeft
gekregen uit protest blanco te stemmen.
Weinig inzicht
Op zichzelf is dat een merkwaardige ma
noeuvre geweest, die getuigt van weinig
inzicht van de voormalige dictator. Want
zou hij hebben bevolen dat de peronisti
sche Frondizi hadden gesteund Frondi-
zi die eigenlijk geen haar beter is dan
Perón dan hadden de Frondizi-radica
len ongeveer 55 percent der stemmen in de
i wacht gesleept en dan had Argentinië geen
nieuwe grondwet gekregen. Daardoor zou
BUENOS AIRES (AFP) Te Buenos
Aires is van officieuze zijde vernomen dat
de verdeling der zetels in de nieuw geko
zen Argentijnse grondwetgevende verga
dering als volgt is: regeringspartijen 120
en de oppositie 85 zetels. Drie der zetels
van de oppositie worden door commu
nisten ingenomen. De regeringspartijen
hebben een volstrekte meerderheid.
(UP) Uit de verkiezingen is gebleken
dat. Perón, de verjaagde dictator, en diens
buiten de wet gestelde partij op de wip
zitten. Er zijn bijna twee miljoen stemmen
blanco ingeleverd, en de radikale Volks
unie, die de meeste stemmen kreeg, bleef
er, met bijna twee miljoen nog net boven.
(AFP) De regeringspartijen zijn zeker
van een voldoende meerderheid in de
„Conventie voor hervorming van de grond
wet", doch als men bij de stemmen van de
oppositie de blanco stemmen der pei'onis-
ten telt komt men tot de slotsom, dat
slechts de minderheid van de kiezers de
regering steunt.
(UP) De linkse radicalen van de „In-
transigencia" zijn op de derde plaats ge
ëindigd. Als de peronisten meewerken dan
wordt Arturo Frondizi, de leider van deze
peronistisch gezinde groepering, in fe
bruari president van Argentinië. Frondizi
heult met de peronisten, en een woord
van Juan Perón zou genoeg zijn om hem
in het zadel te zetten.
In de verkiezingscampagne heeft Aram-
buru, de tijdelijke president, als voornaam
ste eis de herziening van de 104 jaar oude
Argentijnse grondwet aan de orde gesteld.
Deze herziening zal de bevoegdheden van
de president moeten inperken om een dic
tatoriaal regime te voorkomen. In een ra
diotoespraak heeft Aramburu verklaard
dat uit de verkiezingsuitslagen is geble
ken „dat zes van de acht miljoen Argen
tijnen vóór de democratie hebben geko
zen".
HllL
Een snelle wagen van de
verkeerspolitie brengt me
laar het centrum van Milaan.
De jonge inspecteur naast
mij doet zijn best aan de in
structies van zijn chef te vol
doen en hij toont zich dan
ook een consciëntieuze gids.
Terwijl hij me uitlegt met
welke verkeersmoeilijkheden
deze dynamische industrie
stad te doen heeft, verzuimt
hij niet mij links en rechts
attent te maken op bijzonder
heden.
Op de Piazza della Repu-
blica glijden we langs de
„grattacielo", de wolkenkrab
ber, die de trots is van Mi
laan.
„Het modernste gebouw
van de wereld", zegt mijn be
geleider. „Tweeëndertig ver
diepingen boven de begane
grond, honderdzeventien me
ter hoog. Er zijn tien liften en
het systeem van air conditio
ning is volmaakt".
Rank steekt de toren boven
de toch al vrij hoge huizen
van de omgeving uit. Een
kantoorgebouw van zestien
etages vlak tegenover de
wolkenkrabber lijkt er een
dwerg bij. Voordat de reus
uit het gezicht is, voegt de
inspecteur nog uit één mond
hoek aan zijn mededelingen
toe: „Het hoogste bouwwerk
van de wereld dat geheel in
gewapend beton is uitge
voerd".
We omcirkelen het Dom
plein, dat als altijd voor een
belangrijk deel is ingenomen
door transpirerende toeris-
Elke moderne wereldstad heeft te kampen met dé kwaal van
deze tijd - het parkeerprobleem. Milaan vormt op deze regel
geen uitzondering. Op een ingenieuze wijze heeft men er echter
een gedeeltelijke oplossing gevonden.
ten, drukke duiven en druk
kere fotografen. Dan voert
een korte straat ons naar de
Piazza Diaz, het doel van de
tocht.
Ik stap uit en kijk eens om
me heen. Voor mijn neus
staat weer zo'n hypermodern
architectonisch monster van
zestien etages. Het plein is
één groot parkeerterrein
„er kunnen zo'n driehonderd
auto's staan", verklaart de
jonge politieman.
Een enorm bord trekt mijn
aandacht. Het draagt het op
schrift „Parcheggio Sottera-
neo". Dat is de ondergrondse
parkeerplaats, de Civico
Autoasilo Diaz, waarover
men mij op het bureau van
de verkeerspolitie zulke en
thousiaste verhalen heeft op
gehangen.
Ook in onze grote steden,
zelfs in Haarlem, kennen we
het bijna onoplosbare pro
bleem van de parkeerge
legenheid. Een stad als Mi
laan, met tweemaal zoveel
inwoners als Amsterdam,
gaat er natuurlijk eveneens
zwaar onder gebukt. Sterker
nog: in dit industriële hart
van Italië hebben de autori
teiten lange tijd met de han
den in het haar gezeten. De
gemiddeld veel hogere bouw,
vooral in het centrum, leidt
^Illlr
in een betrekkelijk klein ge
bied tot een concentratie van
mensen, die voor ons onge
kend is. „Wanneer de kan
toren en magazijnen 's mid
dags en 's avonds leegstro-
men, ontstaat er een vraag
naar vervoerscapaciteit,
waaraan haast niet is te vol
doen", had een hoofdinspec
teur met zorgenrimpeltjes in
het voorhoofd mij al eerder
verteld. „Daarbij komt nog
een ander element: in dat
zelfde beperkte centrum ont
staat gedurende de hele dag
een opeenhoping van bezoek".
Langzamerhand was een
onhoudbare toestand ont
staan. Automobilisten waren
genoodzaakt hun wagens ki
lometers van hun bestem
ming, in een buitenwijk dus,
te stallen. Zij moesten dan
hun weg vervolgen met de
tram een meestal tot bars
tens gevulde tram.
Enige jaren geleden heeft
Milaan de verkeerschaos fors
aangepakt. De werkelijk in
drukwekkende ondergrondse
garage van di'ie verdiepingen
op het Piazza Diaz is het re
sultaat geweest van dit prij
zenswaardig initiatief. Men
heeft er diep voor in de beurs
moeten tasten: achthonderd
miljoen lire, hoezeer ook ge
devalueerd, vertegenwoor-
lllllllll
digen nog altijd de lieve som
van vijf miljoen gulden.
Maar het heeft geholpen, al
zijn de moeilijkheden nog
lang niet achter de rug.
„We beschouwen het als
een belangrijke eerste stap",
zegt de inspecteur, terwijl we
over een flauw hellende trap
de aarde in duiken. „Van het
begin af is de autosilo een
groot succes geweest".
Dat blijkt, wanneer een
employé me even later cij
fers verstrekt.
„We zitten hier nooit om
werk verlegen, want elk uur
van de dag moeten we zo'n
vierhonderd auto's onderdak
verschaffen". En als ik enigs
zins bevreemd in de tamelijk
kleine ruimte van de boven
ste etage rondkijk, voegt hij
eraan toe: „Nee, hier ziet u
ze niet. Daarvoor hebben we
een ander systeem".
Hij maakt mij aanschouwe
lijk duidelijk, dat steeds
iemand klaar staat om een
binnenrijdende wagen op te
vangen. Dan wordt hij on
middellijk in een gigantische
lift gepiaatst, die zich zowel
horizontaal als vertikaal be
weegt.
In drie lagen bevinden zich,
diep onder de verkeersdrukte
van de grote stad, vijfhon
derd boxen, waarin de auto's
een veilig plaatsje kunnen
vinden. Het wachtwoord is
snelheid een stalling duurt
aldus nog geen minuut en het
kost ongeveer dezelfde tijd
om het vehikel weer ter be
schikking van de eigenaar te
stellen. jj
Het spreekt vanzelf, dat g
een dergelijke inrichting een j=
perfecte luchtverversingsin- m
stallatie behoeft. Die is er g
dan ook. Om de tien minuten g
worden alle kwade en kwa- W
lijke dampen weggezogen, g
waarna er weer een atmosfeer g
ontstaat, die niet minder zui- j§
ver is onzuiver, zo ge wilt g
dan men gewoonlijk mid- g
den in een wereldstad aan- n
treft. H
„Wordt er ook service ver- g
leend?" wil ik graag weten.
„Alle service, die men --
wenst". Ik krijg dan de tun- g
nel te zien, waarin ijverige g
mecaniciens bezig zijn kleine g
reparaties te verrichten. „Per m
uur kunnen zes auto's auto- jj
matisch worden gewassen, g
gesmeerd, gedroogd en opge- g
poetst". g
„En de kosten?"
„Die zijn heel laag gehou- g
den. Voor twee uur stallen g
betaalt men honderd lire ij
(zestig cent) en hierbij is gra- g
tis wassen inbegrepen. Wil m
men de wagen de hele dag g
kwijt, dan rekenen we daar- g
voor zeshonderd lire".
De jonge inspecteur heeft g
met de trots van de Mila- g
nees, die weet, dat zijn stad g
Rome een flinke stap voor is jj
geweest, glimlachend de g
rondgang gevolgd. Hij meent g
tot slot nog zijn oordeel te g
moeten geven:
„En ik verzeker u, dat g
automobilisten voor dat geld g
van heel wat ellende af zijn". §g
J. J. F. Remming
mwmww
ee neventuele terugkeer van Perón bijzon
der zijn vergemakkelijkt. Dopr deze ma
noeuvre nu, heeft Perón min of meer de
deur voor zijn eigen neus dichtgeslagen en
dat kan de regering van Aramburu alleen
maar to vreugde stemmen.
Want zelfs als bij de presidentsverkie
zingen de peronististen Frondizi wel zullen
steunen, dan maakt de nieuwe grondwet
met een kiesstelsel van evenredige verte
genwoordiging de oppositie zo sterk dat
een nieuwe dictator of hij Perón heet of
Frondizi welhaast onmogelijk wordt.
ROME, (UP) De Italiaanse Tweede
Kamer heeft dinsdagavond, met uitzon
dering van de communisten, de wetsont
werpen betreffende de Euromarkt en
Euratoom goedgekeurd. De uitslag van
de stemming was: 311 voor, 144 tegen en
54 onthoudingen. Voor de stemming hield
de minister van Buitenlandse Zaken,
Giuseppe Pella, de afgevaardigden voor,
dat zij met de goedkeuring een „onher
roepelijk" besluit zouden nemen.
(AFP) Aan het einde van een ver
gadering van vijf en een half uur werd
eerst over de twee verdragen afzonder
lijk bij handopsteken gestemd. De linkse
socialisten van Nenni onthielden zich al
leen van stemming bij de Euromarkt. Alle
andere partijen stemden in beide gevallen
voor
In september zal de Italiaanse senaat
zich over de verdragen uitspreken. In
Italiaanse regeringskringen is men zeer
voldaan, dat de kamer ondanks de ver
traging tengevolge van de binnenlandse
politieke moeilijkheden, de verdragen
heeft goedgekeurd, kort nadat dezè in
Frankrijk en West-Duitsland zijn be
krachtigd.
Justus van Maurik, de negentiende
eeuwse auteur, spreker en toneel
schrijver, vertelt dat in de engelenbak
van de vroegere Amsterdamse schouw
burg achter tegen de schuine wand van
de kap een smal bankje was aange
bracht. Men kon daar wel zitten, maar
niets zien van wat op het toneel ge
beurde. Daarom moesten zij die daar
plaatsen hadden, gedurende de voor
stelling staan of leunen op de ruggen
der bezoekers voor hen. Naar dat pu
bliek wordt thans nog, zegt Van Mau
rik, het minste soort mensen het vee
of het tuig van de richel genoemd. In
het werk van Herman Heyermans komt
men het, woord riggeltjestuig herhaal
delijk tegen.
