stad van paleizen
Van dag tot dag
Bourguiba verzoekt Algerijnen
acties uit Tunesië te staken
^Qraatótozl
v.
Rose dageraad
Red band
Bonn geeft de Duitsers in
de Sovjet-Unie niet op
Onderhandelingen hervat
in Moskou
Algerijnse broedermoorden
in Frankrijk nemen toe
Bekentenis in het proces
te Cairo ingetrokken
V er dacht e zegt gedreigd
en gemarteld te zijn
Vriendelijke uitbreker a
Claudio Ccrti was drie
dagen zonder voedsel
Regering van Syrië wijst
drie Amerikanen uit
Volgens Washington is de
samenzwering verzonnen
Op de
Gaat u met vakantie?
Zorin: Geen ontwapening
op politieke voorwaarden
^"Hoe is het ontstaan
Dit woord:
HUNKEREN
WOENSDAG 14 AUGUSTUS 1957
o
jh de Poolse „rode stad" Lodz de
Ideurgeving is afkomstig van de commu-
„jstische partij zelf, die altijd nogal trots
geweest is op haar aanhang in deze stad
1 is een nieuwe ronde van de Poolse be
vrijding gestreden; Poolse arbeiders en
beambten hebben gebruik gemaakt van
hun onlangs onder vele beperkingen ver
kregen stakingsrecht, om een loonsver
hoging af te dwingen van haar werk
gever, de staat.
Het klinkt eenvoudig, doch als die
werkgever een communistische staat is,
betekent het afdwingen van loonsver
hogingen niets minder dan revolutie. De
poolse regering is communistisch, doch
heeft gedurende de ontwikkelingen van
de laatste tijd een gematigder karakter
gekregen en in overeenstemming met die
matiging is de staking van Lodz niet in
een bloedige opstand verkeerd, doch heeft
zij een vreedzaam einde genomen door
een compromis, waarin een deel der loon
eisen gehonoreerd is.
Een regeringscommissie zal het loonpro-
bleem onderzoeken en in afwachting
daarvan zullen de lonen van transportar
beiders over het gehele land enigszins
verhoogd worden. Het is geen doorslaand
succes voor de stakers doch zouden zij
beseffen hoe enorm de betekenis van dit
kleine succesje is voor de politieke toe
stand in Polen en in geheel Oost-Europa?
Want een vreedzaam eindigende, tot
serieus overleg leidende staking in een
communistisch staatsbestel is altijd iets
ongehoords, tot voor kort iets onmogelijks
geweest. In Polen heeft het reveil der on
derdrukte massa thans een erkenning ge
vonden. De invloed van het volk op het
regeringsbeleid door een schijn-demo-
cratie als de communistische altijd rigou
reus voorkomen is via een revolutio
nair middel tot gelding gekomen, en dat
zonder bloed, zonder regeringswisseling,
zonder beeldenstorm, zonder moord en
geweld.
In een voorbeeldige zelfbeheersing heb
ben de Poolse stakers aan hun regering
elk argument tot geweld onthouden. Zij
hebben in een pijnlijke nauwkeurigheid
de hun toegemeten rechten doen gelden
en daarmee bewezen, dat zij die rechten
waard zijn. Niet alleen aan de buiten
wereld, doch ook aan de regering van
Polen, die tegenover haar altijd op de
achtergrond aanwezige Russische last
gevers kan verklaren dat haar beleid in
de richting van een grotere zeggenschap
van het volk juist geweest is en de orde
niet heeft verstoord.
Deze ontwikkeling heeft plaatsgegrepen
onder typische bijverschijnselen van on
wennigheid. Een klein deel der stakers
heeft willen volharden en is tot orde
geroepen. De politie heeft tekenen ge
geven van een neiging om erop los te
slaan. De kranten hebben de woorden
„oproerkraaiers" en „saboteurs van de
natie" gebruikt. Doch deze politiemannen
en deze journalisten zullen moeten wen
nen aan het nieuwe en zich moeten neer
leggen bij het feit, dat de staking van
Lodz door de regering als wettig is er
kend.
Het rood van de „rode stad" is het rose
van een dageraad geworden.
ADVERTENTIE
BONN (UP) De kwestie van de repa
triëring van de 80.000 tot 100.000 Duitsers
uit de Sovjet-Unie staat de goede betrek
kingen tussen West-Duitsland en de Sov
jet-Unie in de weg, zo wordt gezegd in
een Westduitse nota aan Moskou. Deze re
patriëringskwestie heeft een remmende in
vloed op de besprekingen over de handel
en de status der consuls in beide landen.
In de nota wordt uitdrukking gegeven
aan verbazing over de bewering van de
Sovjetminister van Buitenlandse Zaken,
Gromyko, als zou er geen repatriërings
kwestie bestaan en wordt erop gewezen,
dat premier Boelganin er in februari mee
in gestemd heeft deze kwestie op de agen
da te plaatsen. De nota bestrijdt de Sov
jetbewering, als zouden de Duitsers die
Bonn wenst te repatriëren niet langer in
leven zijn. „De Sovjet-regering kan onze
lijst verifiëren", aldus de nota. Ook wordt
bestreden de Sovjetbeschuldiging, als zou
de Duitse delegatie de repatriëring willen
maken tot het centrale thema van de be
sprekingen. „De bondsregering", zo wordt
gezegd, „staat op het standpunt, dat men
selijke problemen van meer belang zijn
dan economische, maar streeft er niet naar
deze problemen voorrang te geven op de
besn>-ekingen".
(DPA) De economische delegaties van
de Sovjet-Unie en de bondsrepubliek zul
len vandaag de onderhandelingen, die 31
juli werden afgebroken hervatten. Het
overleg over repatriërings- en consulaire
kwesties zal donderdag weer beginnen.
TUNIS, (UP) Habib Bourguiba, de
president van Tunesië, heeft tijdens een
toespraak ter gelegenheid van de over
dracht door het Franse leger van de basis
Thala, gisteren de „Algerijnse broeders"
verzocht geen acties te ondernemen van
Tunesisch grondgebied. „Ik wens mijn Al
gerijnse broeders eraan te herinneren dat
zij de souvereiniteit van Tunesië dienen te
eerbiedigen. Ik weet, dat het eigenlijk niet
nodig is, want zij hebben altijd begrip ge
toond voor onze politieke gedragslijn", zei
Bourguiba.
Volgens de Franse autoriteiten zijn de
omstreken van Thala, 200 km tën zuid
westen van Tunis, een voor de Algerijnse
opstandelingen belangrijk gebied, waar
concentraties worden gevormd voor aan
vallen in Algerije.
PARIJS, (UP) De Algerijnse nationa
listen hebben dinsdag weer voor een
bloedige dag in Frankrijk gezorgd, waarbij
zij in één geval drie van hun landgenoten
neerschoten vöor de ontstelde ogen van
spelende kinderen en winkelende huis
vrouwen. Het aantal doden onder de Alge
rijnen in Parijs en andere Franse steden
is vanavond niet minder dan zes, terwijl
er negen Algerijnen gewond werden.
Twee Fransen, die bij ongeluk in het
kruisvuur van revolverschoten terecht
kwamen, werden gewond.
CAIRO, (Reuter) Een der dertien
Egyptenaren die in Cairo terecht staan
wegens samenzwering tegen president
Nasser heeft zijn bekentenis, waarop de
aanklacht voor een deel is gebaseerd, inge
trokken. Deze verdachte, Abel Hamid El
Islamboeli, een vroegere hoge ambtenaar
van het ministerie van Voorlichting, zei,
dat men hem gemarteld had tot hij be
kende. De rechter heeft een medisch on
derzoek gelast om na te gaan of Islam
boeli mishandeld is.
Islamboeli verklaarde, dat hij in de mili
taire gevangenis in de woestijn bij Abas-
sia naakt in een cel was gezet. Twee dagen
kreeg hij niet te eten of te drinken. Hij
werd met een zweep geslagen en moest
de hele dag staan, hoewel hij een been
wond had. Men had gedreigd, dat zijn
vrouw en kinderen honger zouden lijden
als hij niet bekende, zo zei hij. Ook hadden
zijn bewakers hem gezegd, dat er nog an
dere middelen waren dan de zweep om
hem tot bekennen te brengen. Er werd een
glas water voor hem neergezet, doch hij
mocht het niet aanraken voor hij bekend
had. Toen men hem nog zei, dat zijn vrouw
gearresteerd was, brak zijn weerstand. Hij
ondertekende een bekentenis, op voor
waarde dat men zijn vrouw ongemoeid zou
laten en haar een maand geld zou betalen.
De man die hem ondervraagd had, ma
joor Sjentihawi, bezocht hem maandag nog
in zijn cel en zei dat hij vrijgesproken zou
worden als hij zich aan zijn verklaring
hield, aldus de verklaring van Islamboeli.
De openbare aanklager las een brief
voor, die Islamboeli naar hij zei aan zijn
vrouw geschreven had en waarin hij haar
vroeg een andere beklaagde over te halen
zijn bekentenis in te trekken, met de me
dedeling dat hij gemarteld was.
Verzwegen
(AFP) In het verslag dat Radio-Cairo
van de rechtszitting gaf werd echter gezegd
dat Islamboeli zijn bekentenis bevestigd.
Tegengesproken
Een Amerikaanse woordvoerder heeft
te Cairo tegengesproken dat ambassadeur
Raymond Hare ooit in contact heeft ge
staan met de twee wafdistische ex-minis
ters, die tot de dertie; verdachten beho
ren, zoals door een getuige a charge is be
weerd.
Een van de bloedigste „afrekeningen"
zoals de Fransen die aanslagen in het land
zelf noemen had plaats midden in de
morgen in een straat vol spelende kinderen
en vrouwen, die hun inkopen deden. Twee
Algerijnen haalden plotseling revolvers te
voorschijn en vuurden vijftien schoten af
op drie landgenoten, van wie er een de
armen vol groente had, die hij even te
voren had gekocht.
Een van de drie viel dood neer. Zijn
twee metgezellen werden gewond. De
etalage-ruiten van twee winkels, vlakbij
de schietpartij, gingen aan gruzelementen.
In Marseille heeft de politie ongeveer
zeshonderd Algerijnen opgepakt voor een
ondervraging. Een honderdtal van hen
wordt nog vastgehouden. De bedoeling
van deze actie was, aanwijzingen te ver
krijgen voor de moord op tien Algerijnse
arbeiders, die de vorige week in deze ha
venstad om het leven kwamen.
Een wachter van een mohammedaans
gebouw in Lyon werd gedood en vier Alge
rijnen zijn gewond bij gevechten in Gre
noble en Aix-en-Provence.
Slachting
ALGIERS, (UP) De Franse strijd
krachten hebben laten weten, dat zij ge
durende de laatste 48 uur 224 nationa
listen in Algerije hebben gedood, daarbij
gebruik makende van vliegtuigen en artil
lerie, waardoor de verlieslijst van de
rebellen deze laatste twee dagen „één van
de hoogste is sedert de rebellie in Algerije
drieëndertig maanden geleden begon".
De Fransen deelden eveneens mede, dat
zijzelf zestien doden hadden en ongeveer
twintig gewonden over hetzelfde tijdvak
van twee dagen. Zij zeiden, dat zij achttien
gevangenen maakten.
ALGIERS, (UP) De resident-generaal
van Algerije, Robert Lacoste, die zich
momenteel in Parijs bevindt, heeft een
communiqué uitgegeven, waarin hij zegt,
dat van Algerije een autonome en federale
staat gemaakt kan worden na een ingrij
pende herziening van de Franse grondwet.
Lacoste zeide echter, dat Algerije een inte
graal deel van Frankrijk moet zijn. De
resident-generaal is in Parijs om met de
regering overleg te plegen over een nieuwe
status voor Algerije. Hij publiceerde het
communiqué om „opheldering" te geven
inzake een interview, dat hij de New York
Times verleend had. Hij stelde volgende
„persoonlijke" punten: 1. Algerije dient in
het Franse parlement vertegenwoordigd te
zijn; 2. Algerije is verdeeld in ethnische
groepen, die niet samengesmolten kunnen
worden en daarom moet het land gesplitst
worden in gebieden aan welke de grootst
mogelijke autonomie verleend moet wor
den. Elk er van moet een verantwoorde
lijke democratische assemblée en een rege
ringsraad hebben. De verkiezingen moeten
onder een enkel kiescollege gehouden wor
den en aan de minderheden dient een
rechtvaardige en verplichte vertegenwoor
diging gewaarborgd te worden; 3. de ter
ritoriale vertegenwoordigingen zouden ge
delegeerden sturen naar een federale as
semblée in Algiers, waar een federale raad,
gepresideerd door een vertegenwoordiger
wan de Franse republiek, ingesteld ,?:op.
kunnen worden; 4. Parijs zou geschillen
tussen-de diverse delen van Algerije arbi-
treren. Daartoe zou in Parijs een tribunaal
van arbitrage opgericht worden. De leden
zouden door de Franse president benoemd
worden en op de besluiten van het tribu
naal zou geen beroep mogelijk zijn; 5. Men
kan geen plannen maken om van Algerije
een autonome en federale staat te maken,
zonder eerst een solide Frans federaal
systeem te vestigen en de grondwet te her
zien.
rCCCC'COC020CCOCC<XX>COCCOCOCOCC<XOCOCOCOCC<X>^DCOCCCCCOCCC
3 g
8
X Emmerich am Rhein stond er op de
ansichtkaart, die de Hilversumse inbre-
ker-uitbreker Maarten E. uit Duitsland
8 na zijn ontsnapping had verstuurd; „Aan
p de adjudant Van de Brink, politiebureau
B Hilversum", luidde het adres. Dinsdag
X ontving commissaris Van Veen de kaart j
X en iedereen op het bureau had schik in
8 het geval. De kaart zal heel officieel bij
!:j de stukken worden opgeborgen
>^>c<X'Kx>x»?3ccx»coco3co30ooccoccocoooooooooocxxoi3ooocc<
De enige overlevende van de rampzalige
expeditie langs de noordelijke helling van
de Eiger, de Italiaan Claudio Corti, heeft
in de kliniek in Interlaken, waar hij nu
verpleegd wordt, verteld, dat hij met de
twee Duitsers de tocht naar de top zou
hebben voortgezet, als hij niet aan zijn
hoofd gewond was geworden door een steen
en geen gebrek had gehad aan klemhaken.
De laatste drie dagen is hij zonder voedsel
geweest.
Toen zijn landgenoot Stefano Longhi
donderdag naar beneden gleed, had Corti
willen afdalen om hem te helpen, maar
Longhi schreeuwde hem toe te proberen de
top te bereiken om van daaruit hulp te
organiseren. Corti heeft daarop zijn rugzak
met voedsel laten zakken en is verder ge
klommen. Tijdens de zware sneeuwstormen
in de nacht van zondag op maandag is
Longhi overleden.
De twee nog vermiste Duitsers, Franz
Meier en Günther Nothdurft, waren ook
zonder eten, omdat zij hun rugzakken ver
loren hadden. De twee Italianen waren
zaterdag 3 augustus aan hun tocht begon
nen, de twee Duitsers volgden zondag 4
augustus.
De leden van de Duits-Zwitsers-Pools-
Frans-Italiaanse reddingsploeg zijn nu te
ruggekeerd naar Grindelwald om het
slechte weer af te wachten. Men wil met
telescopen de noordelijke Eiger-helling af
zoeken naar de twee Duitsers, zo gauw het
zicht beter wordt, en misschien, als de
familie der vermisten dat wenst, een vlieg
tuig boven het gebied laten rondcirkelen.
Maar veel hoop dat men de twee op deze
wijze zal vinden, is er niet. Ze zijn waar
schijnlijk terecht gekomen in een 'van de
vele afgronden die de noordelijke helling
rijk is.
„Laten we hopen, dat niemand weer een
poging gaat wagen de noordelijke helling
te beklimmen," zei een lid van de Zwitserse
alpinistenclub mr. Fritz von Almen. „De
kans om te slagen bedraagt nog geen tien
percent." De leider van de Duitse reddings
ploeg A. Gramminger sprak van slechts één
percent kans om zo'n klimtocht te vol
brengen.
De Duitser, die de Italiaan Corti naar
boven bracht, Albert Hellpart, vertelde, dat
hij vreselijke ogenblikken beleefd heeft,
toen hij zijn collega's op de top niet langer
kon zien. „De bergwand was één ijsmassa,
het was haast onmogelijk een houvast te
vinden."
DAMASCUS (AFP) Het Syrische
ministerie van Buitenlandse Zaken heeft
medegedeeld, dat de Syrische regering de
Amerikaanse zaakgelastigde in Damascus
op de hoogte heeft gesteld van haar wens,
dat twee functionarissen van de Ameri
kaanse ambassade, alsmede de Ameri
kaanse militaire attaché, binnen 24 uur
Syrië verlaten. De Amerikaanse zaakge
lastigde heeft dit verzoek ingewilligd. De
woordvoerder van het Amerikaanse de
partement van Buitenlandse Zaken, Lin
coln White, heeft in Washington verklaard,
dat de Syrische beschuldiging aangaande
het bestaan van een Amerikaanse samen
zwering van a tot z verzonnen is.
(AFP/Reuter) De Syrische regering
heeft in een communiqué gezegd, dat er
een komplot is ontdekt ter omverwerping
van de regering en vervanging ervan door
een regering die Israel zou erkennen en
het aangrenzende Libanon zou inlijven.
Volgens het Syrische, linksgeoriënteerde,
blad El Rai El Am bevindt „de voormalige
Syrische dictator ,Adib Sjisjakly" die in
het Syrische communiqué genoemd wordt,
zich in Beiroet in een ambassade, „die
nauwe betrekkingen onderhoudt met de
Amerikaanse ambassade".
De Syrische minister van Propaganda
en Voorlichting, Sayed Saleh Aqil, heeft
gezegd te menen, dat wat tot dusver is
onthuld slechts het begin is van iets veel
groters. Hij voegde eraan toe, dat een
nieuwe afkondiging van de staat van be
leg in Syrië wellicht nodig zal zijn.
De wacht rondom de Amerikaanse am
bassade in Damascus is dinsdag versterkt.
Verzinsels
ROME (UP) De Syrische militaire at
taché in Rome, kolonel Ibrahim Hoesseini,
heeft de berichten uit Damascus als zou
hij de leiding hebben gehad van de samen
zwering als verzinsels gebrandmerkt. Hij
zei nooit van Amerikaanse zijde te zijn
benaderd voor zulke activiteit. Kolonel
Hoesseini vergezelde de Syrische minister
van Defensie naar het vliegveld van Rome.
Hoesseini leek op vriendelijke voet met de
minister te verkeren. Hij verklaarde vol
komen bereid te zijn naar Damascus te
reizen om getuigenis af te leggen. Hoes
seini verklaarde verder, dat de V.S. niet
aflaten, te pogen de Syrische regering om
ver te werpen.
Echt nieuws
Ongeveer twintigduizend mensen had
den zich verzameld in het „Vredesher-
denkingparkte Hirosjima in Japan,
waar voor de twaalfde maal de aanval
met de eerste atoombom is herdacht.
Op de achtergrond ziet men de voor
malig industriële promotiehal - nu
bekend als de atoomkoepel - als een
grimmige herinnering aan de verwoes
tende kracht van de kernwapens.
Uit de vensters van een pa
leis, dat eertijds een machtig
heer heeft gehuisvest, wappert
de was. Er zijn nu verschei
dene gezinnen in ondergebracht
en zij behoren niet bepaald tot
de meest welgestelde van Vi
cenza. Even buiten de stad
woont de Contessa Valmarana
in een droom van een villa.
Elk van haar vertrekken is een
klein museum met op zijn
minst één groot werk van een
oude Italiaanse meester.
Dergelijke tegenstellingen
karakteriseren Vicenza, een
voorbeeld van vergane glorie,
zoals er in de wereld wellicht
geen tweede te vinden is. Een
stad van paleizen, die voor al
lerlei doeleinden worden ge
bruikt, behalve voor die, waar
voor ze er eeuwen geleden zijn
neergezet, met hier daar een
uitschieter als in het geval van
de Contessa. De stad van Pal-
ladio, een van de beroemdste
bouwmeesters van de Italiaan
se Renaissance. Hij heeft in
zijn geboorteplaats zijn hart
kunnen ophalen en nog heden
ten dage wijst men de bezoeker
zijn scheppingen: de Basilica,
het Teatro Olimpico en in de
naaste omgeving van de stad
de Villa Capra of Rotonda.
Vicenza ligt ongeveer zestig
kilometer ten westen van Ve
netië en telt om en nabij ze
ventigduizend inwoners. Zij
koesteren in het leven weinig
meer dan de droom van vroe
gere grootheid en rijkdom,
want de toekomst ziet er maar
somber voor hen uit. Hoe zij in
het leven blijven, is eigenlijk
een raadsel. Industrie is er na
genoeg niet en het vreemde
lingenverkeer heeft nog lang
lllllllllll
E>e bewoners van de Noord-Italiaanse stad Vicenza leven in
een reusachtig praalgraf: het graf van een glansrijk en eerbied
waardig verleden. Het vreemdelingenverkeer, dat de laatste
jaren wel toeneemt, is hun enige hoop op een draaglijke
toekomst.
niet de hoogte bereikt van
„buursteden" als Padua en Ve
rona. De ontredderde gemeen
tebegroting levert het over
tuigend bewijs van de alge
mene armoede, maar de bur
gemeester schijnt er niet van
ondersteboven te zijn. „Ach,"
zegt hij, terwijl hij zich nog
eens een glas witte wijn in
schenkt, „je kunt best gelukkig
zijn met een nadelig saldo."
Dat is dan tegelijk bewezen.
Zo'n stukje bijna fatalistische
filosofie werkt verkwikkend.
Over Palladio raken de Vi-
cenzianen blijkbaar nooit uit
gepraat. Een rondgang langs
zijn voornaamste scheppingen
hoeft slechts enkele tientallen
lires te kosten en als het erop
aankomt geven zij hun des
kundig commentaar nog voor
niets ook. Ik heb de indruk
gekregen, dat elk kind boven
twaalf jaar zijn levensgeschie
denis kent - en veel meer niet.
Een boodschappenjongen, zo te
zien amper van school af, weet
mij alles van de grote Andrea
te vertellen. Losjesweg wijst
hij zelfs op de karakteristieke
gevelcomposities van de mae
stro: op elkaar geplaatste pi
lasters of zuilen, vaak twee
etages hoog en ondersteund
door een in rustieke trant be
werkte benedenverdieping. Hij
zegt het natuurlijk niet zo keu
rig, maar duidelijk genoeg om'
het te kunnen begrijpen.
De bouwwerken van Palla
dio, die van 1510 tot 1589 leef
de en in Rome zijn opleiding
kreeg, zijn uitgevoerd in een
voudig materiaal. Hij paste het
meest baksteen en pleisterwerk
toe. Behalve de Basilica, een
parel van de Italiaanse Re
naissance, trekt vooral het
Teatro Olimpico de aandacht.
Het opmerkelijkst gedeelte van
dit openluchttheater, een jaar
na de dood van Palladio door
zijn leerling Scamozzi voltooid,
is het in hout uitgevoerde to
neel, dat een zestiende-eeuwse
straat met huizen van twee
verdiepingen in een wonder
baarlijk perspectief voorstelt.
Licht wordt verkregen door
strategisch geplaatste vensters
en spleten. Elke zomer ver
zamelt zich hier enkele malen
een enthousiast publiek, dat de
voorstellingen volgt van gezel
schappen, die op internationaal
neil staan. Er wordt gespeeld
bij flakkerend kaarslicht of
onder de stralende zon en de
negentig witte beelden, die
rondom de voor de bezoekers
bestemde ruimte staan, kijken
daarbij welwillend toe.
De buiten de stad gelegen
Villa Capra of Rotonda is - de
tweede naam zegt het al - een
rondgebouwd lustoord, vooral
opvallend door zijn fraaie co
lonnade. Engelse architecten,
onder andere Sir Christopher
Wren, hebben zich graag door
Palladio laten inspireren. Zijn
stijl is dan ook in heel wat
buitenverblijven van de Britse
adel terug te vinden.
Er schijnt trouwens ook vóór
die merkwaardige zestiende
eeuw in Vicenza een ware
hartstocht voor 't bouwen van
pompeuze paleizen en kerken
te hebben geheerst. De uit de
dertiende eeuw daterende ka
thedraal is een juweel van
gothiek. Hier en daar toont
men u moedig begonnen, maar
nooit voltooide gebouwen, die
thans jammerlijk in verval
zijn. De „Signori" van vroeger,
die letterlijk over leven en
dood van hun onderdanen be
schikten, wisten dikwijls met
hun rijkdommen geen raad en
wilden met elkaar wedijveren
in pracht en allure. Kwamen
er dan tegenslagen - en daar
aan was die veelbewogen tijd
rijk - dan kon het gebeuren,
dat de bank in Venetië de cre-
dietstroom afsneed en weer
stond ergens het droevige ske
let van een paleis.
Kerken verrezen er in zo'n
overstelpend aantal, dat ver
scheidene ervan thans niet
meer in gebruik zijn. Het doet
waarlijk vreemd aan een voor
de eredienst bestemd gebouw
te zien, waarvan het heiligen
beeld op de nok bekroond
wordt door een televisie-an
tenne. Voor de ingang staat
een heer in een uniform, dat
een admiraal niet zou mis
staan. „U kunt in de hal naar
de televisie kijken tot het vol
gend bioscoopprogramma be
gint." zeg hij beleefd.
Men kan slechts een bepaal
de hoeveelheid verbazing op
brengen. Wanneer men u ver
telt, dat het gemeentemuseum
gehuisvest is in het Palazzo
Chiericati - voorzover ik weet
heeft Palladio hiermee niets
van doen gehad - dan volstaat
men met een welwillend
knikje. Men bedenkt daarbij
tevens, dat wij over het alge
meen niet zo kwistig met het
woord paleis omspringen als de
Italianen.
Ik kan niet aan een bezich
tiging van het museum ont
komen en toon me in de af
deling curiositeiten op gepaste
wijze geïmponeerd door een
paar brokstukken van geweren,
„in de handen van stropers
ontploft", verklaart de sup
poost triomfantelijk. Net goed,
komt ervan, zegt mijn blik.
Voor de deur staat een oude
bedelaar. Hij is de personifica
tie van Vicenza. Vroeger was
hij eigenaar van het bekendste
restaurant van de stad, maar
het zakendoen lag hem niet en
hij raakte alles kwijt. Nu
zwerft hij maar wat rond en
leeft van giften zijner mede
burgers en van vreemdelingen.
Zijn negen kinderen verkeren
allen in dezelfde omstandig
heden. Zij hebben eveneens
niets meer over dan de droom
van rijkdom, die telkens weer
wordt gevoed door de melo
dramatische fantasie, waardoor
zij zijn omringd.
Krantenlezers zijn nieuwsgierig. Voor er
kranten waren, werd die gierigheid naar
nieuws eens in het jaar bevredigd. De min-
streelkwamaangemind of aangestreeld hoog
te paard of te muilezel en vertelde de bij-
eengestroomde edelingen en landvolk dat
een grote slag gestreden was bij Damiate
of daaromtrent en dat de klokken nage
zonden werden.
Trouwens, lang daarvoor was het nieuws
nog trager. „Men meldt ons uit Vr dat drie
jaar geleden een zondvloed heeft plaats
gehad".
Maar welke dwang dringt de opgevoede
mens om drie, vier keer per dag de radio
in te schakelen en herkauwend hetzelfde
ouwe nieuws nog eens weer opgediend te
krijgenEn daarbij wordt het gehoorde
terstond vergeten.
Wat mij betreft, ik lees of luister tegen
woordig maar met het halve plezier van
vroeger. Sedert Hitier dood is, is voor mij
de aardigheid van het nieuws af. Ik kan
mij niet voorstellen, dat ik ooit nog zulk
een opzienbarend en beslissend bericht uit
de luidspreker zal horen. Drie keer per dag,
soms vaker, draai ook ik het ding aan
maar ik weet van tevoren dat het teleur
stellend moet zijn. Sovjet-bazen verdwij
nen nu en dan, presidenten worden geko
zen, bommen ploffen, cyclonen blazen aan
en af, oorlogen breken uit en af, maar geen
nieuwsbericht kan ooit meer zo bevredi
gend, persoonlijk en politiek, definitief en
rechtvaardig, menselijk en bovennatuur
lijk zijn.
Kinderen en jeugdigen kunnen dat niet
meevoelen. Voor hen is het historie net als
Napoleon op Elba. Voor mij betekent het
einde, begin en midden.
Ik neem aan, dat dit betekent dat ik oud
wordt. Dit bericht als spil van mijn leeftijd
dateert mij.
Ik vind dat geen prettig idee. Ik luister
daarom drie keer per dag naar de radio
om daaraan te ontkomen. Maar wat er ook
te horen is, belasting of werkloosheid, ra
ketten of splitsing, politie of politiek, satel
lieten hier of ginds, hoog of laag, stormen,
geen bericht kan ooit zoveel voor mij be
tekenen. Tenzij zo meteen de wereld ver
gaat.
Maar zelfs dan zal ik blijven zeggen dat
het nieuws in mijn tijd toch beter was.
H. B. Fortuin
Indien uw dagblad opgezonden moet
worden naar uw vakantie-adres, be
richt het ons dan minstens twee dagen
voor uw vertrek en wel als volgt:
Naam:
vast adres:
van: t/m
naar
De abonnees, die per week betalen
wordt verzocht het abonnementsgeld
voor de vakantieweken vooruit aan de
bezorger te willen voldoen.
De ADMINISTRATIE
J. J. F. Kemming g
LONDEN (Reuter) Zorin, de Russi
sche afgevaardigde bij de ontwapenings
conferentie te Londen, heeft het westen
gewaarschuwd dat zonder onvoorwaarde
lijke overeenkomst tot beperking van de
strijdmacht onder 2.500.000 man elk voor
de Verenigde Staten en de Sovjetunie,
„het verkeerd zou zijn de indruk te wek
ken, dat wij op het punt staan overeen
stemming te bereiken".
Zorin critiseerde het westelijke besluit
een inkrimping van de strijdmachten die
verder gaat dan 2.500.000 man elk voor de
V.S. en de Sovjet-Unie en 750.000 man elk
voor Groot-Brittannië en Frankrijk, ge
paard te doen gaan met de oplossing van
„belangrijke politieke vraagstukken", in
het bijzonder het Duitse vraagstuk. Hij
vroeg een „ondubbelzinnig antwoord op de
vraag of de westelijke mogendheden defi
nitief kunnen toezeggen aan een be
snoeiing van de strijdkrachten van de
Sovjet-Unie en de Verenigde Staten tot
onder 2.500.000 man geen voorwaarden te
zullen verbinden.
Volgens Zorin is de oplossing van de
Duitse kwestie op Adenruers voorwaarden
door het westen geopperd om hiermee
een belemmering op te werpen voor een
beperking der strijdkrachten beneden het
genoemde peil. De „wraakzoekende mach
ten in West-Duitsland" zouden hierdoor in
feite het recht van veto krijgen bij de
regeling van het gehele ontwapeningspro
bleem en zelfs van de eerste ontwape
ningsmaatregelen.
Zorin trok de verklaring in twijfel van
de Amerikaanse afgevaard:gde Stassen,
dat de afgevaardigden niet beseffen hoe
dicht zij bij overeenstemming zijn. Dit
blijkt wel uit het feit, dat de subcommissie
voor ontwapening na vijf maanden ver
gaderen nog niet kan zeggen tot een be
sluit gekomen te zijn over ook maar een
van de belangrijke ontwapeningskwesties,
zo heeft Zorin volgens een mededeling van
de Russische ambassade te Londen gezegd.
Boven de tekst van deze mededeling stond:
„Men moet de openbare mening in de
wereld niet misleiden".
Onder hunkeren verstaat men: snak
ken naar, onophoudelijk en rusteloos
naar iets verlangen. Het Engelse to
hanker maakt aannemelijk dat er ver
wantschap is met het werkwoord han
gen en wie dat vreemd toeschijnt zij
verwezen naar het woord: hang dat:
neiging, lust betekent. Hunkeren be
tekende vroeger en dialectisch nog ook:
hinniken. Van overspeligen wordt in
Jeremia 5 8 gezegd: als welgevoeder-
de henghsten zijnse vroegh op: sij
hunckeren, een yegelick na sijns naes-
ten huysvrouwe. De Leidse vertaling
heeft hier: elk hinnikt naar zijns
naasten huisvrouw. Hinniken is een
uiting van hunkering.
