Britse vlag in Malakka onder
Merdeka-geroe p gestreken
Van dag tot dag
Frankrijk en zijn wijn (slot)
Vosne Romanée - ernstig ridder met
zware pas - wekte mij uit omhelzing van
een edelvrouw - Chambolle Mustigny
^Praatótoel
N.V. Wijnhandel
W. Jager Gerlings
'""Hoe is het ontstaand
ZATERDAG 31 AUGUSTUS 1957
HAARLEMS DAGBLAD
OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
3
Het moet uit zijn
Negerjournalist in de Kongo
gearresteerd en verhoord
A anslag op de vrijheid
van de pers?
.J
Britse spoorwegen verhogen
tarieven per 15 september
Amerikaanse hulp aan het
buitenland vastgesteld
Franse bakkers staken op
11 en 12 september
Dit woord:
GOOTSTEEN
De Westduitse verkeersautoriteiten heb
ben radicale maatregelen getroffen ter
beteugeling van de snelheid der motor
voertuigen. Met ingang van 1 september
zal men nergens in de Bondsrepubliek
meer harder mogen rijden dan tachtig
kilometer per uur, zelfs niet op de auto
banen. In de bebouwde kommen aan
gegeven door geelzwarte borden mag
niet boven de vijftig kilometer worden
gereden. Voor zware voertuigen, opleg
gers en vrachtauto's met volgwagens gei
den nog strengere voorschriften.
Menig Nederlands automobilist zal deze
beperking overdreven vinden en misschien
zelfs betogen, dat zij ondoelmatig is om
ongelukken te voorkomen. Dat beweert
een deskundige statistisch-psycholo-
gisch medewerker van de P.T.T. ook,
doch deze heeft een onderzoek ingesteld
in opdracht van de organisatie van Ver
laders en Goederenvervoerders, een groep
verkeersgebruikers die het grootste be
lang bij hoge snelheden heeft.
Wij willen niet betogen dat de maxi
mumsnelheid in Nederland op alle wegen
zou moeten worden teruggebracht tot 80
k.m., in navolging van het Duitse voor
beeld, want er zijn in Nederland een aan
tal wegen waar een hogere snelheid ver
antwoord is. Doch meer dan 100 k.m. per
uur zou men in Nederland nergens be
hoeven toe te staan, en op een aantal
drukke verkeerswegen met slechte ver-
keersaccommodatie zou zelfs 80 k.m. aan
de hoge kant zijn.
Wij zouden dus willen pleiten voor een
klasse-indeling der Nederlandse wegen,
waarop verschillende maximumsnelheden
zouden gelden die duidelijk zouden moeten
worden aangegeven. Plaatselijke situaties
binnen het gebied der steden en dorpen
zouden al naar gelang hun gevaarsfac
toren moeten worden geregeld. De alge
mene gevaarsbepaling in onze Verkeers-
wetgeving is ondoelmatig en nutteloos ge
bleken, aangezien op smalle wegen, bin
nen bebouwde kommen en op buiten
wegen met gelijkvloerse kruisingen ge
reden wordt met snelheden die de kans
op tijdig remmen en manoeuvreren uit
sluiten. Voor de politie is het onbegonnen
werk om met die gevaarsbepaling in de
hand regelend op te treden. De interpre
tatie van „het verkeer in gevaar brengen"
is zo moeilijk te koppelen aan een bepaal
de snelheid in een gegeven situatie, dat
men zich van lieverlede gewend gemaakt
heeft een ongeluk, dat bij lagere snelheid
had kunnen worden voorkomen ,te om
schrijven als een gevolg van „onoplettend
heid" en „oversteken zonder acht te geven
op het verkeer".
Dit is het kernpunt van de hele kwestie:
bij ontbreken van snelheidsbepalingen
wordt het motorvoertuig de absolute
heerschappij op de weg gegeven en is
iedereen, die zich langzamer voortbeweegt,
gehouden zich aan die heerschappij te
onderwerpen. Doet hij dat niet, dan is hij
„onoplettend" of „roekeloos".
Dit jaar zijn reeds bijna honderdzestig
kinderen doodgereden in ons land dat
is bijna een ganse lagere school. Zij waren
„onoplettend" en „staken onverhoeds
over". En hoeveel ouden van dagen kwa
men eveneens op die wijze om?
„Een aanrijding was niet meer te voor
komen", aldus de stereotype conclusie in
de politierapporten. Waarom niet? Omdat
de snelheid te groot was, zou daar dikwijls
bij moeten staan. Doch neen, de onoplet
tendheid van de slachtoffers wordt als
oorzaak opgegeven en de onoplettendheid
van de autobestuurder, die zijn gaspedaal
dieper intrapte dan de verkeersveiligheid
gedoogde, komt niet ter sprake.
Het is te begrijpen, dat men in West-
Duitsland nu beu van de onophoude
lijke reeks dodelijke ongelukken gezegd
heeft: „Het moet maar uit zijn", en daar
bij verder is gegaan dan ogenschijnlijk
nodig zou zijn geweest.
Op een bepaald moment krijgt men er
genoeg van. Vooral wanneer men denkt
aan die Lagere School op het einde van
dit jaar, met tweehonderdvijftig lege
banken
'Als tweede van de in juli afgezette groep
Russische regerings- en partijleiders heeft,
na Malenkov, nu ook Molotov een nieuwe
functie gekregen. Evenmin als Malenkov
zal hij naar de positie, die hem nu is aan
gewezen, hebben gesolliciteerd, want Rus
sen beschouwen het gewoonlijk noch als
een eer, noch als een genoegen, hun dagen
te slijten op plaatsen, die duizenden kilo
meters van het door hen zo geliefde Mos
kou zijn verwijderd. Maar evenals Malen
kov zal het Molotov wellicht toch nog
hebben verrast, dat hij niet officieel te
rechtgesteld of zelfs maar „in de gevange
nis overleden" is, zoals dat onder Vadertje
Stalin gebruikelijk was, maar dat hij toch
nog voor de staat werkzaam mag blijven.
Er is echter één groot verschil tussen
de taak, welke Molotov opgedragen is, en
die welke Malenkov nu te vervullen heeft
gekregen. Die van Malenkov is een be
drijf stechnische, die van Molotov evenwel
een politieke. En nu kan men wel de spot
drijven met de „vergulde verbanning" van
de voormalige leider van de buitenlandse
politiek der Sovjet-Unie naar een weinig
bewoond, onherbergzaam en van de be
schaafde wereld haast afgesloten land in
het hart van Azië, de waarde van Molotovs
benoeming tot ambassadeur in dat land
moet toch ook wel worden gemeten naar
de betekenis, die het Kremlin altijd aan
de „Mongoolse Volksrepubliek" als satel
liet op een strategische plek tussen Sov-
jet-Siberië en China heeft gehecht.
In de Verenigde Naties betogen de Rus
sen sedert jaren, dat Mongolië een onaf
hankelijk land is, dat recht heeft op toe
lating als lid van de volkenorganisatie.
Men kan zich echter afvragen, hoe die on
afhankelijkheid kan worden gerijmd met
de benoeming van een man, over wie de
hoogste Sovjet-autoriteiten onlangs nog
hebben beweerd dat hij voortdurend poog
de de goede betrekkingen met andere com
munistische landen te verstoren, tot am
bassadeur in de „Mongoolse Volksrepu
bliek". Stelt Moskou dus geen prijs op
goede betrekkingen met Mongolië, of is
het ambassadeurschap bij de regering van
dat land zo zeer een wassen neus, dat Mo
lotov er geen kwaad kan doen? Dan is
daarmee ook die voorgewende onafhanke
lijkheid als fictie ontmaskerd.
In elk geval kan gevoeglijk worden aan
genomen, dat het „agrément" van de Mon
goolse regering voor de benoeming van
Molotov niet is gevraagd, want als die re
gering de onafhankelijkheid en de moed
zou hebben om op dat verzoek te antwoor
den, had het antwoord wel eens heel pijn
lijk kunnen zijn.
WIJNBOUW IS MEER DAN FABRICAGE
VAN KOFFIEMELK OF JENEVER
(Van onze reisredacteur)
Het waren maar gewone, grove waterglazen en de wijn, die wij
eruit dronken, was een simpele „gros rouge". Maar even tevoren
waren we in de bittere winternacht clandestien de Belgisch-Franse
grens overgekomen - het was 1943 en dat was een bange en koude
onderneming, al had zij haar roerende kanten. Franse douaniers had
den een groots en sierlijk gebaar gemaakt, toen onze passeur hem
toefluisterde: „Des patriotes hollandais". Zij draaiden de slagboom
open, gingen in de houding staan en brachten de hand aan de kepi,
toen een van hen zei: „Dan zijn de heren welkom in Frankrijk". En
even later verborgen Franse spoorwegmannen ons in hun dienstlokaal.
Het was toen dat een van die „cheminots" een stuk worst afsneed en
zijn fles „ordinaire" te voorschijn haalde. „Buvez un coup, cela fera
du bien" - drink een glas, dat doet goed. En terwijl die kalme, eerlijke
rode wijn onze rauwe zenuwen glad streek, wist ik dat ik voor goed
mijn hart verloren had aan Frankrijk en aan zijn wijn.
„Buvez un coupkoele onpartijdigheid omtrent de Franse
wijn moet u van mij niet verwachten, daarvoor heeft hij mij teveel
hoogtepunten gemarkeerd, teveel gelukkige verrassingen geschapen,
teveel kostbare vriendschappen verwarmd. Ik heb oprecht getracht
hem tot nu toe zakelijk te behandelen: bereiding, handel, sociale,
economische en politieke aspecten, een Frans verschijnsel van on
vermoede omvang. Moet ik het daarbij laten? Is de wijnbouw niets
méér dan de fabricage van koffiemelk, jenever of sinaasappellimo
nade? Is de wijn slechts een vloeistof met een smaakje?
Kom, kom, het karakter van de wijn is
niet te achterhalen langs de chemische of
commerciële wegen van zijn produktie-
proces. Hij is geen standaardprodukt, hij
lééft, bezit zijn eigen karakter, heeft daar
om recht op een persoonlijk woord van
afscheid.
Dat afscheid van de glooiende wijn
gaarden in Frankrijks ontzaglijke ruimten,
waar ik drie weken lang rondzwierf, zou
triest zijn, ware het niet dat een aantal
herinneringen genoeg is om kleine mo
menten van wezenlijk geluk opnieuw te
proeven. Er was een naamloze rode, die
ergens onderweg in een zonnig bos van
een stok vers brood en een homp kaas al
een feestelijk maal maakte. Een witte
Chateau Minuty, fris en onschuldig als het
water van een bergbeek, tekende later het
smakenpalet van een Provengaalse vissoep
spits en geestig voor mij uit, eer hij mij
in de middagslaap suste, genoten in de
schaduw van een cyprus, een van die
slanke donkergroene bomen, die als ele
gante uitroeptekens in het van zonlicht
trillende stenige landschap van de Midi
staan. Met licht vadsige vertedering denk
ik aan de Pouilly Fumé en de Chinon, die
in het Hotel de la Loire in Gemmes het
gargantuaanse maal begeleidden, dat daar
in de ouderwetse eetzaal door twee dames
van ontzaglijke omvang geduldig werd
aangedragen: een pot vol langoustines,
verse zalm, een croüte au champignons,
gegrilleerde kip, kazen zonder tal, romige
perziken. Het was een lui en eindeloos
feest van eten en drinken en slaperige
dromen over menslievende plannen, die
niet om vervulling vroegen.
Droom
Wijn en dromeneen Chambolle
Musigny, welige Bourgondische edelvrouw
met zijde en kant op de huid, legde mij
in Beaume zachtjes de armen om de hals.
Maar eer ik in die omhelzing kon verzin
ken, kwam Vosne Romanée mij tot de
orde roepen, een ernstig ridder met brede
borst en zware pas, opwekkend tot glo
rieuze overwinning in mannelijke strijd.
Naast het Beethoveniaans geweld van de
Bourgognes waren daar de perfecte fuga's
van de Bordeaux, al kalmte, bezonkenheid
en evenwicht, wijnen voor een vader die
van zijn kinderen houdt. De Bordeaux
vraagt zelfbeheersing en onbaatzuchtig
heid, men moet hem laten liggen totdat
hij zich in de donkere kelder gestemd
heeft voor het moment van zijn volle
glorie, zijn enig optreden. En wie gunt een
vader dat liever dan zijn eigen zoon?
Ik hou van dat mannelijke, haast inge
togen karakter van het Franse wijndrin-
ken. Het „Wein, Weib und Gesang" is in
a n d e re gaarden geboren dan in de
Franse. Meen daarom niet, dat Frankrijk
er een preutse wijn-cultus op na zou
houden. Een Bourgondisch gezegde luidt:
„Om een vrouw een goede wijn te laten
Een van Frankrijks beroemdste
wijnkastelen Chateau d'Yquem in
de Sauternes, waar 's werelds beste
zoete witte wijn wordt gemaakt.
Meisjes uit de Anjou drinken wijn
uit de Anjou uit glazen uit de Anjou
en dat allesa votre santé!
waarderen, moet haar man hem drinken".
En in de Beaujolais, waar de lach van de
heuvels en de zon zelfs de Franse ratio
voor zich uit kan jagen, heb ik meege-
lachen tot de tranen mij over de wangen
stroomden wat vreemd in het hoofd
zoals ook de kok lachte en de notaris en
de oude pastoor altijd wel in stoffige
soutane op weg door het grijze dorp om
een oude ziel te verzorgen en een nieuwe
wijn te proeven. Maar zelfs in dit land van
de verheugde grinnik om de vergeefbare
ondeugd, die er zonnig beleden wordt,
resteert de eis dat de wijn u spitser en
aangenamer zal maken en u zal opheffen
uit sleur of grofheid.
Daarmee wil niet gezegd zijn, dat er in
Frankrijk geen horizontale wijndrinkers
zouden bestaan. De champagne, die het
grootste moment moet vergezellen, een
schip'dat te water gaat, een huwelijk dat
gesloten is, een dierbare datum, is er ook
gedegradeerd tot animeuze in stinkende
nachtclubs.
Liefde
Maar het is niet en nooit de schuld van
de wijn, dat men hem misbruikt, versnijdt,
verknoeit of te onpas drinkt. Wel is hij de
mens een spiegel, die zwijgzaam, maar
meedogenloos I an zeggen of degeen die
hem drinkt een snob of een eerlijk man
is, een zwakkeling of een karakter. De
snob treft hij in de portefeuille, de zwakke
licht hij beentje. Slechts wanneer men
hem oprecht en onbevangen tegemoet
treedt, is hij bereid tot vertellen. En welk
een verhalen. Zij gelden de elementen van
het leven: de zon, de grond, de groei van
bloem tot druif, het geweld van de gisting,
het mysterieuze huwelijk van smaken, de
sublimering, die de wijn in toegewijd
ijveren naar voltooiing in zich bewerkstel
ligt, wachtend op zijn enig levensdoel: met
aandacht en liefde gedronken te worden,
mensen een ogenblik te verheugen of te
ontroeren en te maken tot wat zij zouden
willen zijn, misschien zelfs werkelijk zijn.
Gezondheid
Daarom ook drinke men de wijn, ver
vuiler van een symbolische rol in de ere
diensten van twee grote religies, mede
bouwer aan een klassieke civilisatie, niet
alleen, maar met anderen, met dier
baren, met een vriend aan wie men zijn
beste fles offert. De wijn, die de onbaat
zuchtigheid zelve is, verdraagt geen be
rekening, geen egoïsme. Hij ontbloeit
slechts in de warmte van een groots ge
baar. En meer dan op wat of wie ook ver
dient het eerste glas geleegd te worden op
zijn geboortegrond, waar geslachten van
wijnboeren en keldermeesters met liefde
en kunnen deze schat van de Europese be
schaving jaar-in, jaar-uit herscheppen. Op
Frankrijk! En danop uw gezondheid!
BRUSSEL (Belga) In de Belgische
pers is een heftige discussie ontstaan over
de „zaak-Kande", die geleid heeft tot een
voorlopig verschijningsverbod van de bei
de Kongolese weekbladen „Quinze" en
„Congo". Deze zaak waarbij de persvrij
heid in het geding is gebracht, begon met
een serie artikelen van de negerjournalist
Jean Jacques Kande in „Quinze" over het
roken van marihuana-sigaretten in de in-
boorlingenwijk van Leopoldville. Kande.
die zelf marihuana-sigaretten heeft ge
rookt om de gevolgen hiervan te bestu
deren, kwam tot de slotsom dat het roken
van deze sigaretten niet leidt tot vergifti
ging, doch integendeel de scheppings
kracht en de levensvreugde opvoert. Het
roken verhoogt de etenslust en laat de
inboorling de onaangenaamheden van het
leven vergeten, zo beweerde hij.
Kande werd na publikatie van zijn ar
tikelen gearresteerd en verhoord. Hij wei
gerde echter de namen van andere mari-
huana-gebruikers te noemen. Leidende fi
guren uit de negerkringen in Leopoldville
protesteerden tegen de arrestatie en schre
ven een open brief in weekblad „Congo"
aan de Belgische gouverneur-generaal. In
de brief wordt gezegd dat het openbaar
ministerie enige inboorlingen heeft laten
verdwijnen.
Volgens onze correspondent werd in het
weekblad ook beweerd, dat Kande niet
met zijn advocaat in contact mocht treden,
en dat de advocaat ook geen inzage kon
nemen van het dossier. De procureur
fiscaal van Leopoldstad heeft dit ontkend
en verklaard, dat er tussen blanken en
negers inzake de gerechtelijke procedure
niet het minste onderscheid wordt ge
maakt.
Het optreden van de procureur-fiscaal
wordt door velen beschouwd als een aan
slag op de vrijheid van de pers. Anderen
vragen zich af of in Afrika dezelfde vrij
heid van schrijven en drukken kan wor
den toegelaten als in West-Europa. Men
verwijt de blanke eigenaars van het week
blad, waarvan Kande hoofdredacteur is,
dat zij het artikel over de hennep, dat
klaarblijkelijk een wetsovertreding ver
heerlijkt, hebben laten passeren. Met ver
bazing werd te Brussel vernomen, dat het
weekblad eigendom is van een Belg, die
enkele jaren geleden nog de hoogste amb
tenaar was van de voorlichting bij het
Kongolees gouvernement-generaal te Leo
poldstad.
De Kongolese autoriteiten trachten de
zaak maar zo spoedig mogelijk in de doof
pot te doen verdwijnen. Kande is vrijge
laten en de beide Kongolese bladen ver
schijnen opnieuw.
i(Op cle
ADVERTENTIE
HOFLEVERANCIERS
WIJNHANDELAARS
Importeurs sinds 1820
Spaarne 86-92 - Telef. 10112
Haarlem
SPECIALE AANBIEDING
Rode en witte landwijn ƒ1.90 p. fl.
Bij afname van 12 stuks ƒ1.80 p. fl.
Beaujolais 1955 ƒ3.25 p. fi.
Bij afname van 12 stuks ƒ3.10 p.fl.
KOEALA LOEMPOER (AFP) Tijdens
een plechtigheid in het Merdeka-stadion te
Koeala Loempoer is officieel de onafhanke
lijkheid van de federatie Malakka uitgeroe
pen. Premier Abdoel Rahman las de onaf
hankelijkheidsverklaring voor, die de her
tog van Gloucester, als vertegenwoordiger
van koningin Elizabeth, hem overhandigd
had. De belangstelling van het publiek voor
de plechtigheid was niet zo groot, een ge
volg van de regen die in stromen neerviel.
Het stadion, dat 25000 mensen bevatten kan,
was half leeg.
De hertog van Gloucester verklaarde er
van overtuigd te zijn, dat de onafhankelijk
heid van Malakka niet het einde van de
nauwe betrekkingen tussen Malakka en
Groot-Brittannië zal betekenen. De onaf
hankelijkheidsverklaring werd eerst in het
Maleis en daarna in het Engels voorgelezen.
Daarna ging de vlag van Malakka in top,
terwijl een muziekkorps het volkslied
speelde. De plechtigheid werd besloten met
het voorlezen van een vers uit de koran,
101 saluutschoten, een gebed van tien
minuten van alle aanwezigen en het los
laten van honderden gekleurde ballonne
tjes. De nieuwe staat is het tiende lid van
het Britse Gemenebest.
(Reuter) Onmiddellijk na middernacht
werd de Britse vlag voor het regerings
gebouw te Koeala Loempoer onder het spe
len van het „God save the queen" gestre
ken en de vlag van de nieuwe staat onder
het spelen van het „Negarakoe" (Mijn
land) gehesen. Een menigte van veertig
duizend mensen riep tijdens het wisselen
van de vlaggen „Merdeka" (vrijheid) en
bejubelde de premier als „de vader van de
onafhankelijkheid". Eerste-minister Abdoel
Rahman zei tot zijn volk: „Een nieuwe ster
komt op aan de oostelijke hemel, een ster
van de vrijheid van een Aziatisch volk". De
stad Malakka heeft 466 jaar onder het
bestuur van Europese landen gestaan.
(AFP) De stafchef van het Britse leger
op Malakka, dat tegen de communistische
opstandelingen opereert, generaal Rumsey
heeft op een persconferentie meegedeeld
dat er nog ongeveer 1800 opstandelingen
in het oerwoud zijn. Er is niet gébleken
dat zij orders of wapens uit het buitenland
krijgen, aldus de generaal.
LONDEN (Reuter) De spoorwegtarie
ven in Groot-Brittannië zullen van 15 sep
tember af worden verhoogd met ongeveer
614 percent. De tarieven voor de treinen,
bussen en de ondergrondse in het gebied
van Londen zullen eveneens worden ver
hoogd. De verhoging der tarieven moet een
gedeeltelijke compensatie bieden voor de
met dertig miljoen pond sterling per jaar
gestegen kosten onder meer als gevolg van
loonsverhoging. Begin augustus werd een
verhoging der tarieven voor het vracht
vervoer van tien percent van kracht.
WASHINGTON (AFP) Het Ameri
kaanse Huis van Afgevaardigden heeft
eindelijk zijn goedkeuring gehecht aan het
wetsvoorstel om aan het buitenland hulp
ter waarde van ten hoogste 3.435.810.000
dollar te verlenen in het belastingjaar, dat
op juli is begonnen. Aangezien de Senaat
het voorstel al heeft aanvaard, moet het
alleen nog door president Eisenhower wor
den getekend om kracht van wet te krij
gen.
Het echte boe!
Wij vinden het erg jammer dat die mam-
bo-muziekjes op de radio, die onophoude
lijk onderbroken werden om een door
echo's omringde heer de gelegenheid te
geven, op opmerkelijk-geprangde wijze
BOE!" uit te stoten, een weinig uit de
mode geraken. Er gaan dagen voorbij te
genwoordig dat wij geen BOE! (noch BA
trouwens ook) uit het toestel horen weer
klinken en dat doet ons leed. Want, lezer,
als er iets was waarin wij uitblonken, dan
was het wel juist in dat BOE! Wij waren
(en zijn) een bram in dat BOE, dat mogen
wij rustig verklaren. Altijd op tijd was er,
tijdens de mambo althans, ons BOE. Altijd
mooi vol van klank en van de juiste wilde
kracht.
Wij hebben een heerlijke tijd gehad met
dat BOE. Want op die manier konden wij
volkomen mee met de muziek. Eigenlijk
voor het eerst in ons leven. Op de saxo
foon maar zwak, met de trompet een flod
deraar vanwege een los voortandje, op de
trombone onzeker door een te kort armpje,
op de viool en ander snaarwerk steeds zeer
geremd doordat èn de hond èn de kat bei
de zeer luide gingen huilen; op de piano
tengevolge van te dikke vingers een brod
delaar en op de fluit een natte spuger door
een teveel aan speeksel en een geheel ave
rechtse ademhalingstechniek („Niet inha
len, man! Uitblazen!", schreeuwde onze
leermeester dikwijls reeds bij de blokfluit),
kortom: op alle instrumenten te onbe
kwaam om mooi mee te spelen met Van
Beinum, Cleber, Van der Linden, bleken
wij echter met dat BOE! een uiterst be-
kwaam musicus. Geen foutje maakten wij
daar. Zodra kwam dan die éne stokkende
maat of wij riepen feilloos op tijd: „BOE!"
En hoe riepen wij dat BOE. Wij riepen
het met een dusdanig-geladen, bijkans In
diaanse uitheemsheid en heftigheid, dat de
huisgenoten in het begin, toen wij het als
oefening nog maar beproefden bij een een
voudig werkje van een zekere Malando en
er nog een bepaalde aarzeling in door
klonk, uit de keuken naderbij snelden om
bij een tweede BOE geschrokken voor de
kamerdeur te blijven hijgen. „Nou is-t-ie
dood!", hadden zij gedacht, vernamen wij
later. Kijk, en dat duidt er wél op welk
een inhoud wij gaven aan dat BOE en zo
moet het ook. Dat mag niet flauw en slap
en neutelig gezegd worden; dat moet ver
schrikkelijk klinken. Dat moet aangrijpen.
Nu moet u eens goed horen, lezer; dat
BOE is helemaal niet gemakkelijk. Wij
hebben wel eens gezien dat gij, stilletjes
neerzittend in de voorkamer en alleen
thuis, heel zachtjes voor u uit trachtte te
boeën. Wij zagen u daar wel zitten. BOE,
riept gij. Maar welk een BOE was dat!
Een BOE van niks. Een BOE om beroerd
bij te worden, weet u dat? Een BOE zon
der passie. Zonder drift. Nee, het is niet
zo maar rommelig wat roepen alsof men
in de kelder zijn kleine zusje wil laten
schrikken. Het is anders! Het is een gru
welijk geluid, dat iets moet zijn tussen de
kreet die men slaakt als men zich brandt
aan de steel van een pannetje met heet
spekvet en die welke opklinkt als men een
schone vrouw eindelijk in de armen sluit.
Niet het slappe BOE van een muis achter
het behang, maar een sterk, wreed-man-
nelijk BOE met een erotisch tintje, al mag
dat in onze radio niet overheersen.
Gij moet eens een avondje komen luiste
ren naar ons BOE. Zó moet het. Dan zult
u eens iets horen! Jammer dat die mambo
een beetje uit de mode raakt. Zitten we
weer met die trompet en dat voortandje.
Jammer
Duif
ADVERTENTIE
WIJNHANDEL
PARIJS (AFP) In geheel Frankrijk
zullen de bakkerswinkels op 11 en 12 sep
tember zijn gesloten als protest tegen „de
demagogische politiek van de regering
aangaande de broodprijs", zo heeft de
voorzitter van de Franse Bakkersorgani
satie bekendgemaakt.
Dat het woord goot verwant is met
het werkwoord gieten, is onmiddellijk
duidelijk. Het woord steen vindt men
in velerlei betekenis en onder meer in
die van: een van steen vervaardigd
voorwerp of bouwwerk, hetzij een
herenhuis, nog in Antwerpen, hetzij een
gevangenis of kasteel. Bekend is het
Gravensteen in Gent. In Deuterono-
mium 27 8 wordt steen gebruikt voor
altaarsteen, in Lucas 24 2 voor graf
steen, in Genesis 31 45 voor gedenk
steen. In het huidige taalgebruik is de
gedachte aan het materiaal steen in
gootsteen vrijwel geheel verdwenen.
Men kan zelfs spreken van een zinken
gootsteen, zoals men het ook heeft over
een gouden oorijzer en een koperen
y/blik. j
