Na de patriottische oktober-extase in 1956
toont Warschau een vermoeid beeld
NOG IS POLEN NIET VERLOREN.... (I)
Buikriem moet verder
worden
aangeha;
1
aid, maar hij
staat al
op het
laatste gaatje.
hjftig jaar geleden
Onze naaste
KOU GRIEP,
3
Van dag tot
Machtsovername in San
Marino ging niet door
Roden weigerden onvoor
waardelijke capitulatie
i
Verslapte moraal
Langzame groei
Lichte toets
Levenskracht
Mevr. Roosevelt:
A merikanen achter
ijzeren gordijn
Drinkwater in Suriname
gerantsoeneerd
Ook de Italiaanse Senaat
keurt Euroverdragen goed
Bonn's relaties met de
gordijnlanden
Ontbijt met Eisenhower
Qp dè
<~Praatótoel
Bellaenis belooft:
„Binnen drie maanden
vrede in Algerije"
Uit Haarlems Dagblad
van 8 oktober 1907
PONDERDAG 10 OKTOBER 1957
Het is nog maar honderd jaar geleden
dat Nederland in een toestand verkeerde,
waaraan men tegenwoordig een onderont
wikkeld gebied zou herkennen. In de dis
sertatie van I. J. Brugmans: „De arbei
dende klasse in Nederland in de negen
tiende eeuw", kan men alle kenmerken
daarvan vinden. Een van de onthullendste
bevindingen van de schrijver, wiens on
derzoek het tijdvak 1813 tot 1870 bestrijkt,
is wel dat de gemiddelde leeftijd van de
Nederlandse arbeider omstreeks 1850 32
jaar is geweest. Het analfabetisme was
wijdverbreid, kinderarbeid zeer algemeen,
de arbeidstijden onmatig lang, in 1845 en
l8477 heerste er hongersnood als gevolg
van het mislukken van de oogst der aard
appels, het volksvoedsel, en volgens een
Franse auteur van die tijd was het indus
triële onderwijs in Nederland het slechtste
van West-Europa. Nog in 1871 werd er
evenveel handwerk als arbeid in de fa
briek verricht en de tegenstelling tussen
rijk en arm was schrijnend.
Honderd jaar later bestaat diezelfde te
genstelling tussen het welvarende een
derde deel der wereldbevolking, waartoe
wij nu het voorrecht hebben te behoren,
en het noodlijdende tweederde deel der
mensheid, waar jonge moeders hun kinde
ren met vrees moeten verwachten en niet
in staat zijn hen de verzorging te geven,
die hun toekomt. Onze arbeiders hebben
ineen onbloedige strijd hun sociale rechten
veroverd, maar het is niet denkbeeldig dat
de niet-bezitters van deze wereld in wan
hoop naar de wapens grijpen en hun part
van de ongelijk verdeelde welvaart komen
opeisen. De zucht naar een beter bestaan
heeft in vroeger tijden gehele volken als
woedgolven in beweging gebracht en wel
varende naties, zoals die der Egyptenaren,
Babyloniërs, Assyriërs, Meden, Perzen,
Grieken en Romeinen, overspoeld en uit
hun bevoorrechte posities verdrongen.
Bovendien wordt de grondslag van onze
welvaart gevormd door grondstoffen, die
worden voortgebracht in dat deel van de
vrije wereld, waar de mensen leven in de
onvrijheid der armoede.
Met een beroep op onze werkelijkheids
zin, ons rechtvaardigheidsgevoel en de
solidariteitsgedachte, richt de Nederlandse
Organisatie voor Internationale Bijstand
zich in deze dagen tot ons, om van onze
rijkdom mee te delen aan onze behoeftige
broeders en zusters in de vreemde. Wij
kunnen ons daarvan niet afmaken met de
dooddoener dat er al zoveel gedaan wordt,
want zoals de reddende Marshallhulp uit
eindelijk ook de belangen van Amerika
heeft gediend, zo zal ook deze bijstand de
belangen dienen van ons en onze kinderen.
De hulp aan onderontwikkelde gebieden,
is de beste belegging in een duurzame
vrede, die onbereikbaar is zolang armoede
het deel is van de meerderheid der bewo
ners van de aarde.
In een land als het onze, dat leeft uit de
tradities van christendom en humanisme
moet het niet nodig zijn verantwoordelijk
heidsbesef te wekken voor de ontrechten
dezer wereld. In Europa schuilen krachten
die zich openbaren in tijden van crises,
zoals wij die beleefd hebben met de wa
tersnood en de Hongaarse tragedie, welke
een offervaardigheid hebben ontketend,
die zonder die beide tradities onverklaar
baar zou zijn.
Moge ieder ervan doordrongen zijn dat
de crisis, waarvoor een plaatselijk comité
onze aandacht vraagt, niet minder ingrij
pend is dan de onverhoedse aanval van
de zee en de vertwijfelde greep naar de
vrijheid van de Hongaren. Moge het be
roep van de NOVIB, waarin alle gezindten
in internationaal verband samenwerken,
op uw naastenliefde niet tevergeefs zijn.
SAN MARINO (UP) Zoals gistermor
gen reeds gemeld werd, is er op het laat
ste ogenblik toch weer onenigheid gerezen
m San Marino over de condities van de
machtsovername door de tegenregering.
Woensdagavond stelde deze de eis, dat
de communistische tegenpartij zich nu ook
onvoorwaardelijk zou overgeven. De tevo
ren in goede sfeer gevoerde onderhande
lingen stokten daarop volkomen.
De onverzettelijkheid der „burgerlijken"
kwam nogal verrassend, nadat de commu
nisten tamelijk gematigde voorstellen had
don gedaan in antwoord op de eisen van
do christen-democraten. Deze laatsten
hadden geëist: afgifte van alle wapens
door de communisten aan de gendarmerie;
erkenning van de opneming van de nieuw-
jmngeworven (Italiaanse) carabinieri als
do politiemacht van San Marino; herstel
van het parlement van zestig leden, dat
door de communisten op 19 september
ombonden verklaard was on dat in functie
ment te blijven tot 1959.
De communisten wilden echter op korte
ermijn nieuwe verkiezingen, waarop de
jogenregering alles liet afweten. In het
'-esef van hun macht en de stem van
mlie, wachten de „burgerlijken" nu af, of
?lln tegenstanders alsnog bakzeil zullen
j alen. Het ziet er met dat al niet naar uit
w dat de communisten nog lang stand
kunnen houden.
fouter) Algemeen verwacht men thans
oat de macht heden of vrijdag zal worden
vorgenomen door de tegenregering,
v woorolvoerder van de tegenregering
orklaarde woensdag, dat de communisten
Ai, socialisten de onderhandelingen
'ekken om hun capitulatie te verdoezelen.
(Van onze reisredacteur)
WARSCHAU, oktober De balie van het ouderwetse hotel Bristol, dat nog
s eeds in de steigers staat, omdat de bouwarbeiders toch ook af en toe een kaartje
moeten leggen of een glas wodka drinken, verschaft de reiziger zijn eerste beeld
van het nieuwe Polen-van-na-oktober-1956. Tezamen met Indiërs en Oostduitsers,
Russen en Amerikanen, communistische delegaties zonder das en westelijke
zakenlieden in camel-coat en zijden shawl, dringt, dreigt, scheldt en smeekt hij
mee om een kamer.
Een Babylonische heksenketel vol boze woorden. „Een kamera room
ein zimmereen kamer, een kamer, een paar nylons, een pak breiwol, een
slof sigaretten voor een kamer. De oude klanten weten dat en wachten in glim
lachende afzijdigheid hun moment. Dan glijdt er een pakje over de tafel en tien
minuten later ziften zij tevreden zingend - wanneer althans de warmwater-kraan
er zin in heeft - in het bad van hun vertrek. Een uurtje later tronen zij in de
eetzaal, dank zij een handvol „zwarte" zloty, achter hun zalm en cav-iaar en
monsteren er gelijk oude bekenden die meisjes, die altijd getweeën aan een
tafeltje zitten. Vroeger moesten die meisjes over hun kortstondige betrekkingen
met buitenlanders verslag uitbrengen aan de U.B., de geheime politie. Nu hoeft
dat niet meer. Er is in het Polen van „Wieslaw" Gomoelka het een en ander ten
goede veranderd. Maar nog steeds zijn er Poolse meisjes, die genoeg hebben
van kille kamertjes in de grijze gewonde stad, genoeg van eeuwige armetierig
heid. Zij hunkeren naar wat warmte, het gedempte licht, de zachte Amerikaanse
dansmuziek van de Bristol-cocktailbar, naar parfum, lipstick en nylons, naar een
beetje vertroostende luxe. Zo vlijen zij zich gewillig in de beschermende rechter
arm, die de vertegenwoordiger van een westelijke firma op de dansvloer om
haar heen slaat.
Nu is het hotel Bristol Warschau nog
niet, evenmin als Warschau Polen is. Maar
wel vindt men in Warschau een concen
traat van de neerslag der tweede socialisti
sche oktober-revoluïie, die men wat over
haast „de Poolse lente" heeft genoemd.
Wat is er over van de patriottische extase
van die oktoberdagen 1956, waarin rooms-
katholiek en communist, ci-devant prins
èn pauper de hoop op hun Polen beleef
den? Op die vraag geven twee Poolse ge
zegden twee verschillende antwoorden.
Het eerste stamt uit Polens desperate
volkslied: „Nóg is Polen niet verloren
Het tweede zegt: „De hoop is de moeder
der domheid".
Wie vandaag naar de gezichten der War-
schauers kijkt, voelt dat, zoals zo vaak, in
Polen na het heroisch elan veel doffe apa
thie is gekomen. Het glanzend mirakel is
in de grijze ochtendstond van de werke
lijkheid vermagerd en verbleekt. Zeker,
tigste van de maand nog geld.
m&mm
K:i c:-
«|I
1
jivSi.
In alle Warschause stralen treft men
kleine plaquettes aan voor gevallen
verzetsstrijders. Er liggen altijd
bloemen bij. En het leed, dat de
stad is aangedaan, staat ook ge
tekend in de vermoeide gezichten
van de voorbijgangers.
chaos te krijgen. Maar de buikriem staat
na achttien jaar aanhalen werkelijk op het
laatste gat. Harder werken is misschien
goed voor Polen, maar niet voor de Pool,
die tijd en energie moet overhouden om
bij te'verdienen, te handelen, desnoods een
beetje te knoeien of van de staat te stelen,
uit de nogal menselijke noodzaak om er
het leven bij te houden.
Zeker heeft kardinaal Wyszynski gelijk,
wanneer hij zegt dat het beter is heldhaf
tig te leven dan te sterven voor het vader
land. Maar toen, na het glorieus bevrij
dend moment, Gomoelka de rekening-op-
vooruitbetaling voor Polens wederopbouw
presenteerde, knapte de spanning. Uit de
vrijere pers steeg zoveel stank uit het ver
leden op, de nieuwe problemen leken zo
onoverkomelijk, dat dé verslapping van de
ijzeren green ook tot een verslapping van
de moraal der burgers leidde. Absenteïs
me, corruptie, zwarte handel en diefstal
woekeren met ongehoorde snelheid door.
Het wodka-verbruik steeg in één jaar met
36 percent. Overal zijn in Warschau dron
ken mannen te zien. Ik sprak er 's nachts
één, een keurig man, die mij aanklampte
om geld. Toen ik hem koeltjes vroeg waar
voor, trok hij zijn moede schouders recht
en zei: „Mijnheer, ik heb geen geld om
fatsoenlijk te eten. Derhalve drink ik".
Nóg is Polen niet verloren, maar het is
wel moe, zéér moe. En die moeheid staat
met diepe lijnen in de gezichten van de
Warschauers' geschreven. Er zijn vrouwen,
die met haast pathetische verbetenheid en
grandioze smaak proberen zich goed te
blijven kleden, maar in haar grote Poolse
ogen blijft de treurigheid schuilen. En op
de gezichten van de mannen ligt die moe
heid ook over de drieste vechtlust, die van
de Polen de beste jachtvliegers ter wereld
maakt. De rebellen ook .die in augustus
1944 de verloren opstand van Warschau
uitvochten, terwijl de Russische troepen
aan de overkant van de Weichsel zwijgend
afwachtten tot de Duitse moordpartij op
zeshonderdduizend Polen ten einde was.
Is het beeld van Warschau alleen maar
triest? Nee, de eens afgeschreven stad, die
voor tachtig percent verwoest was, groeit
zij het pijnlijk, langzaam weer op. Het
oude gedeelte is met warme liefde steentje
voor steentje hersteld. Op de geschroeide
vlakte van het ghetto zijn woonblokken
opgetrokken van de rood-bruine bakste
nen der oude huizen. Toch nog een spook
achtige buurt, want in hun stomheid spre
ken die stenen nog van een huiverende
ontzetting.
Ook Warschau is niet aan de stalinisti
sche architectuur ontkomen: boven de
stad torent het cultuur-paleis, een wolken
krabber, die het midden houdt tussen de
Koutoubia-moskee uit Marrakesj en het
Wrigley-paleis uit Chicago, een monster
lijk uitroepteken achter de grote leugen
van een nieuwe mensheid. Maar de Poolse
goede smaak heeft de stad verder voor
verminking behoed. De Marszalkowska-
boulevard, breed als de Champs Elysées,
het Constitutieplein, de nieuwe regerings
gebouwen zijn ondanks wat monotone
strakheid, niet lelijk. Warschau's kalver-
straat, de Nowy Swiat, kan genoeglijk
worden, wanneer de etalages wat anders
tonen dan flessen augurken, mottig bont
en andere grauwe eenheidswaar.
Nee, Warschau is minder triest dan het
lijkt. Tussen de gapende ruïnes met hun
holle vensterogen, zijn er nog kleine, ge-
noegelijke straatjes. De zon komt er de
oude gevels strelen, waarvan iedere muur
vol kogelgaten zit, maar waar ook achter
ieder raam bloemen staan. De appelver
koopsters op de straathoeken geven kleur
aan het stadsbeeld, een troep schoolmeis
jes in blauwe jurkjes vliegt kwetterend
de straat op. De mensen vertroetelen War
schau's duizenden duiven. Achter de slo-
verige moeheid en ambtelijke onverschil
ligheid bloeien Poolse hoffelijkheid en be
minnelijkheid steeds weer op, de sierlijke
handkus is algemeen.
Nog is Polen niet verlorendat de
hoofdstad van dit eeuwig verraden land
zich uit bloed, as en puin overeind kan
werken, is een wonder van onweerstaan
bare levenskracht. Die levenskracht schuilt
ADVERTENTIE
zware hoofd- en borstverkoudheid, diep
vastzittend slijm,snuift en wrijft U weg met
NEW YORK (AFP) „Het zijn nu de
Amerikanen en niet de Russen die zich
omgeven met een ijzeren gordijn", heeft
mevrouw Roosevelt in New York ver
klaard na haar bezoek aan de Sovjet-Unie.
„De Amerikanen", verklaarde zij, „kun
nen nu het leven in Rusland leren kennen,
maar de Russen mogen Amerika niet bin
nenkomen als het State Department niet
van oordeel is, dat hun bezoek voor Ame
rika van nut is".
„Laat de Russen naar Amerika komen,
opdat zij kunnen zien wat het zeggen wil,
in een vrij land te leven", aldus mevrouw
Roosevelt
vooral in de jeugd. Men mag er verbaasd
over zijn dat de Warschause studenten, die
anderhalf jaar geleden nog met open
hemdkragen en gepaste ernst zaten te
schaken, vandaag de zwarte truien en nau
we broeken van St. Germain-des-Prés
hebben verkoren en in dat cultuur-pessi
mistisch habijt drie keer per week in de
studentenclub op Dixielandmuziek jitter-
buggen tot zij er bij neervallen. Maar die
zelfde studenten la
ten zich niet door
gummiknuppels en
traangas intimideren,
wanneer men aan de
vrijheden raakt, die
zij met Poolse durf
bevochten hebben.In
Polens moeilijke po
sitie moet men om
praktisch politieke
redenen, die ik later
zal uiteenzetten
soms zijn hart vast
houden over de ge
volgen, die deze
steeds weer oplaai
ende vurigheid zou
kunnen hebben.
Maar dat hart ont
komt niet aan de be
wogen herkenning
van de waarheid der
regels: „Zolang wij
levenis Polen
nog niet verloren",
uit het lied van het
volk, dat ieder stukje
vrijheid met bloed
heeft gewonnen en
met moed heeft ver
dedigd.
Foto boven:
Over Warschau's gewonde huizen
torent het cultuur-paleis, zetel van
de Foolse academie voor weten
schappen en tevens van de nacht
club „Kongressowa"waar gezel
schapjes zwarte handelaren of niet
al te integere functionarissen per
avond gemakkelijk het maandsalaris
van een Poolse arbeider opmaken.
Foto beneden:
Jitterbug-avond in de Poolse studen
tenclub. Maar deze zelfde jongens
gaan niet voor gummiknuppels en
traangas uit de weg, wanneer „Po
Prostoe" wordt verboden. Men
houdt zijn hart vast. bij het beden
ken van de gevolgen, die de op
laaiende hartstocht zou kunnen
hebben.
PARAMARIBO (ANP) Door de aan
houdende droogte is men in de „districten"
van Suriname moeten overgaan tot het
rantsoeneren van drinkwater. Het rantsoen
is op drie liter per dag per persoon ge
steld. Er bestaat in de districten nog geen
waterleiding.
Volgens gegevens van het bureau open
bare gezondheidszorg heeft 64 percent van
de bewoners van Paramaribo aan de
a-griep geleden. De aantallen ziektegeval
len in de districten zijn nog niet bekend.
ROME (AFP) De Italiaanse Senaat
heeft zijn goedkeuring gehecht aan de ver
dragen tot instelling van de Europese Eco
nomische Gemeenschap en Euratoom. De
Kamer van Afgevaardigden had de ver
dragen reeds voor het zomerreces goedge
keurd. Alleen de communisten stemden
tegen beide verdragen. De linkse socialisten
spraken zich uit voor Euratoom, maar ont
hielden zich bij de stemming over de EEG.
BONN (DPA) De Westduitse minister
van Buitenlandse Zaken, dr. Heinrich von
Brentano, heeft woensdag verklaard, dal
men geen „overdreven verwachtingen"
mag koesteren omtrent de politiek van
de nieuwe Westduitse regering ten aan
zien van de communistische landen.
De minister verklaarde op een bijeen
komst van de C.D.U.-Bondsdagfractie, dat
het probleem der betrekkingen met de
Oosteuropese landen zo ingewikkeld is.
dat men niet van de ene dag op de andere
een oplossing mag verwachten.
WASHINGTON (Reuter) Ghana's mi
nister van Financiën, Gbedemah, aan wie
men dinsdag wegens zijn huidkleur de
toegang in een Amerikaans restaurant had
ontzegd, heeft een uitnodiging ontvangen
om met president Eisenhower te ontbijten.
Minister Gbedemah noemde dit „een
ruime vergoeding voor de behandeling in
het restaurant". Hij zei verontschuldi
gingen te hebben ontvangen uit alle krin
gen van het Amerikaanse volk, waaronder
één van het ministerie van Buitenlandse
Zaken.
Hoeft niet meer
Een meneer van mij is net terug uit
Majorca. Hij heeft mij een uiterst gerust
stellende mededeling gedaan: „Je hoeft er
niet meer heen; het is afgelopen; het is
helemaal vertoerist".
Dat is prettig. Ik zit al jaren met de
ellende dat iedereen op Marjorca geweest is
en ik niet. Nu heb ik nog drie minderwaar
digheidscomplexen over: Spanje, Rome en
de Joegoslavische kust. Daar loop ik ge
woon voor gek mee. Spanje is zo erg niet,
want ik ben in Mexico geweest en als ik
dat zeg, zeg ik: „Nee, Spanje ken ik niet,
maar het zal wel zo ongeveer als Mexico
zijn; nou, en daar heb ik drie maanden
gewoond". De Joegoslavische kust sla ik
altijd dood met Jamaica. Niet dat die twee
op elkaar lijken, maar je kunt altijd zeg
gen: „De mooiste kust die IK ken is die
van Jamaica", - dan houden ze óók direct
hun mond.
Rome bezorgt mij de meeste last, met
Florence en Venetië. Ik kan wel, naar
loaarheid, getuigen, dat ik in Milaan en in
Triëst ben geweest, maar met Rome en
Florence is het geen kwestie van steden,
maar van musea. Je kunt tegen Florence
en Rome niet komen aandragen met het
Louvre en het Metropolitan Museum, even
min als je kunt zeggen: „nee, de Nacht
wacht heb ik niet gezien, maar Gioconda
wel". Dat is niet overtuigend.
Zo langzamerhand zijn het alleen nog
maar Haiti, Frans Guyana en Schiermon
nikoog. die mij enig toeristisch overwicht
op mijn naaste omgeving verschaffen, en,
in een beetje mindere mate, Ankara en
Paramaribo. Maar Majorca is er nu ge
lukkig niet meer bij. Het is vertoeristDan
hoeft het niet meer. Dan staat het zelfs
wel goed: „Nee, Majorca niet; kujjebeter
naar Terschelling gaan; kennen jullie Ter-
schilling niet eens? Nou, ik verzeker je dat
daar het mooiste, breedste, witste strand
van de wereld is - of het moest Veradera
zijn (zeg ik dan nonchalant) - Veradera
o nee, natuurlijk niet, jij bent nooit op
Cuba geweest, da's waar ook
Wij hebben nu weer een maand of acht
om niet te behoeven te reizen. Een maand
of acht om. va te denken over de plaats
waar niet iederéén géweest is. Wat had. u
gedacht van de Kanaal-eilanden; die zijn
niet eens zo ver weg: Sark en Guernsey en
zo; Tahiti is weer wat te begrotelijk, maar
het zou, met. het oog op de buren, wel
heel mooi zijn.
Wacht maar tot de toeristenbond van
Ghana superintellectuelen van de hele
wereld tot een bezoek gaat uitnodigen om
goede stukjes over de folklore en het land
schap te schrijven. Zodra het op schrijven
de superintellectuelen aankomt, gaat er
iets in mijn hart. trillen, fioms nemen ze
een ander. Dan ben ik altijd eerlijk ver
baasd. Maar soms nemen ze mijDan ben
ik niet verbaasd. Het gaat er alleen maar
om of de regering van Ghana toerist
mijn dut. wordt. Krijgt u van helemaal daar
vandaan een prentbriefkaart van mij met
„Groeten vit Ghana".
Ik zit een beetje dóór te fantaseren en
te veel vooruit te denken.
Het is een hele geruststelling dat ik nooit
meer naar Majorca hoef.
Helemaal vertoerist.
Toen ik in Tobago was, je weet wel, vlak
bij Trinidad
Elias
De „opperbevelhebber" van het Algerijn
se nationale volksleger, Si Mohammed Bel-
loenis, heeft volgens de Parijse ,.Le Mondè"
van woensdag gezegd dat hij „binnen drie
maanden vrede in Algerije zal brengen".
In een brief aan het blad verklaarde hij,
„met de hoge Franse autoriteiten in Alge
rije een schikking te hebben getroffen die
gebaseerd is op de verdediging van de be
langen van onze volkeren en de uitroeiing
van oorlogsophitsers".
Geguillotineerd
ALGIERS, (UP/Reuter) Drie leden
van de nationale Algerijnse beweging, een
nationalistische organisatie, zijn woensdag
in de gevangenis van Algiers geëxecuteerd
door middel van de guillotine. In maart van
dit jaar waren zij ter dood veroordeeld we
gens terreurdaden die verscheidene men
senlevens gekost hebben.
Zuiveringsoffensief
Franse troepen hebben bij zuiverings
operaties van vier dagen in de beboste heu
vels ten zuidwesten van Tenes, 51 opstan
delingen gedood en 64 gevangen genomen.
Aan Franse zijde vielen een dode en een
gewonde. Opstandelingen hebben gisteren
een passagierstrein van Algiers naar Oran
met machinegeweren beschoten. Niemand
zou hierbij zijn gewond.
PARIJS. De Fransche minister van
Oorlog heeft de beschikking gekregen
over een extra bedrag van 2VZ millioen
francs, om daarmede de proeven met
bestuurbare luchtschepen voort te zet
ten. Wanneer er een oorlog komt uit te
barsten, kunnen we ons er dus op voor
bereiden, dat luchtschepen worden uit
gezonden om toebereidselen te bespie
den, troepenbewegingen te verijdelen
of om op daartoe geschikte punten dy
namiet neer te werpen om zo niet de
legers zelf, dan toch den Generalen
Staf met zijne plannen, kaarten en tee-
keningen te vernietigen. Maar nog ver
schrikkelijker zal zijn een gevecht tus
sen twee zulke luchtschepen. De over
winning zal dan zijn aan de lichtste, die
boven zijn tegenstander zal weten te
stijgen en hem met vuur bestrooien. De
geheele bemanning vindt dan een snel
len dood, een lot weliswaar, dat bij een
zeeoorlog ook reeds aan de bemanning
van een zinkend schip te beurt valt.
Het zal nog wel heel wat jaren du
ren, voordat de luchtscheepvaart de
stoombootdiensten zal beconcurreeren.
Luchtschepen zullen een weelde-ver-
voermiddel zijn. En wie kan zich voor
stellen dat zij ooit dienstbaar zou wor
den gemaakt aan het vervoer van zware
en omvangrijke goederen?,
