Qefraaitehuis aan Jiaaseaett
Kraakporselein
en peperbus
Tussen Qverveen en Aerdenliont
THANS POLITIEK BEDEVAARTSOORD
Nieuwsdienst van de radio behoort
een gesproken dagblad" te zijn
Kunstzinnige expressie van de jeugd
(Van onze correspondent in Washington)
DE VAKANTIETIJD in
Amerika is voorbij. Gedu
rende een paar maanden
trokken honderdduizenden
auto's, gevuld met kleurig
geklede vaders, moeders en
kinderen, kris-kras over dit
werelddeel. Avond aan
avond waren de motels vol
ledig bezet. Thans echter
kan men in die geriefelijke
slaapgelegenheden overal
weer gemakkelijk plaats
krijgen. Of liever, bijna
overal, want zelfs buiten
het toeristenseizoen zijn de
motels in het dorp Hyde
Park, zestig mijl ten noor
den van New York, nog
vaak uitverkocht. Maar dit
is dan ook een uitzonderlijk
dorp en de politieke liefde
van de democraten blijkt
niet aan seizoenen gebonden
Naar Hyde Park trekt men
namelijk vooral om het huis
te bezoeken waar wijlen
president Franklin Delano
Roosevelt geboren werd,
waar hij als jongen ge
speeld heeft en in welks
rozentuin nu zijn graf is.
FRANKLIN Delano Roosevelt was bet
enige kind van James Roosevelt en Sara
Delano In 1880 waren zij getrouwd en op
hun huwelijksreis hadden zij in Neder
land een antieke kast en een antieke klok
gekocht, die thans nog een ereplaats in
nemen in de vestibule van het landhuis bij
Hyde Park. Gelijk bekend stammen de
Roosevelts uit Nederland, Franklin D.
legde zijn ambtseed af op de familiebijbel,
die in lè86 in Nederland was gedrukt. Min
der bekend is het, dat de Italiaans aan
doende naam van zijn moeder aan Luxem
burgse naam is: Delano luidde namelijk
vroeger De Lannoy en het kasteel van
Clervaux blijkt het stamslot van deze
familie te zijn.
Franklin's moeder was veel jonger dan
zijn vader en zij heeft haar man ruim
veertig jaar overleefd. Zij en Franklin
hebben ii\ 1915 het landhuis in Hvde
Park zeer doen uitbreiden: een zuidelijke
vleugel werd eraan gebouwd om het huis
een grote salon te geven plus daarboven
slaapkamers voor Franklin en zijn echt
genote Eleanor. Ook aan de noordzijde
kreeg het oude huis een vleugel. Aan de
voorzijde richtte Franklin zich daar een
kleine studeerkamer in. In deze kamel
en op deze veranda ervoor verbleef hij
vaak, toen hij in 1921 herstellende was van
een aanval van kinderverlamming, die zijn
carrière had kunnen breken. Met grote
wilskracht is hij deze slag echter te boven
gekomen. Nooit heeft hij meer normaal
kunnen lopen, maar desondanks heeft hij
verkiezingsreizen kunnen maken en
speeches kunnen houden. Ondanks deze
lichamelijke zwakte was hij samen met
Churchill de krachtige leider ven de
vrije wereld in de tweede wereldoorlog.
Het huis heeft vijfendertig kamers en
negen badkamers. Men denkt daarbij on
willekeurig aan een kolossaal gebouw,
maar in feite is bijna overal de sfeer ge
handhaafd van eenvoud en familieleven.
Neem bijvoorbeeld de kamer, wa.v Ko
ningin Wilhelmina geslanen heeft: pen een
voudig, smal bed, gebloemd, typisch lo-
geerkamerbehang en die and°>-e kanw
waav onder anderen koning George VI
van Engeland en Churchill hebban gelo
geerd is zeker niet voornamer. Het moet
voor de vorsten, die naar Hvde Park kwa
men. een verademing zijn geweest in deze
rustige omgeving te zijn. De tuin heeft
prachtige oude bomen en de rozen geven
een ietwat ouderwetse charme aan dit
buitengoed. Geen bezoeker zal verzuimen
thans in de rozentuin enive momenten
stil te staan bij de eenvoudige, witmar
meren grafsteen waaron alleen de namen
en de iaartallen van Franklin D staan
gebeiteld en bovendien nog bü haar
leven dus de naam van Eleanor Roose
velt, de weduwe van de grote president.
ER IS nabij Hyde Park nog een ander
gebouw, dat zeer de moeite waard is om
te bezoeken, ook een huis van iemand van
Nederlandse afkomst: hef paleis namelijk
van de familie Vanderbilt. Dit gebouw, in
1898 opgetrokken in de stijl van de Itali
aanse renaissance, is als het ware het sym
bool van de macht en glorie der enkele,
grote industriële en financiële leiders uit
de tweede helft van de negentiende eeuw.
Thans behoort het aan de staat en men
kan het voor vijfentwintig cent bezoeken.
De drommen, die hier thans 's zomers door
de gangen trekken, moeten wel veel ver
schillen van de zorgvuldig geselecteerde
gasten, die de Vanderbilts omstreeks 1909
uitnodigden om voor het week-end naar
buiten te komen!
Eerlijk gezegd had ik mij niet veel moois
voorgesteld van zulk een* pseudo-paleis,
gebouwd door een negentiende-eeuwse
Amerikaan, die bulkte van het geld. Maar
er was veel meer moois te zien dan ik
dacht. Wel is het wat bespottelijk dat
mevrouw Vanderbilt een slaapkamer voor
zich heeft laten inrichten, die een repro-
duktie is van de slaapkamer van een ko
ningin uit de tijd van Lodewijk de Vijf
tiende (haar bed gescheiden van le rest.
van de kamer door een stevige balustrade!),
maar het oude Italiaanse plafond, dat men
naar hier heeft overgebracht om de eet
zaal te sieren en de zeventiende-eeuwse
Vlaamse wandtapijten in de slaapkamer
van mijnheer Vanderbilt, zijn ronduit
prachtig. Dit koopmanspaleis is waarlijk
vol van kunstschatten, vooral Franse en
Italiaanse en dan een aantal oude oosterse
tapijten. Er staan vele indrukwekkende
buitenhuizen langs de rivier de Hudson
ten noorden van New York. Dit was het
gebied, dat vroeger door de Nederlanders
is gekoloniseerd en men treft hier nog veel
Nederlandse namen aan. Het dorp Hyde
Park is bijvoorbeeld door Jacobus Stou-
tenburgh gesticht. Slechts weinige buiten
huizen zijn echter zo prachtig gelegen als
de Vanderbilt Mansion. De oever is er hoog
en zowel naar het noorden als naar het
zuiden heeft men een prachtig uitzicht
over de rivier en op de Adirondack-bergen
aan de overkant van de Hudson. Daar ziet
men ook de geweldige gebouwen van West
Point, de bekendste militaire academie van
dit land.
Drie fasen van Amerika zijn in d'.t I-Iud-
son-stroomgebied als het ware verenigd:
de ondernemingszin van de oude Neder
landse kolonisten, de rijkdom der negen
tiende-eeuwse industriëlen en Amerika's
politieke en militaire macht van heden, ge
symboliseerd in Roosevelt en West Point.
IN EEN vorig artikel met betrekking tot de programmaspreiding vermeldden
we, dat door een der omroepverenigingen was gesteld: het nieuws, met name het
bulletin van elf uur 's avonds, duurt te lang. Dat is bovendien als regel van elk
belang ontbloot, omdat er na de uitzendingen in de vooravond geen belangrijk
nieuws meer pleegt binnen té komen. Men zou dus beter met een samenvattend
overzicht van het belangrijkste nieuws van de afgelopen dag kunnen volstaan,
zoals dit ui tal van andere landen België, Luxemburg, Europe I ook wel
gebeurt.
Inderdaad: het nieuwsbulletin duurt te lang. Niet alleen dat van elf uur 's avonds,
dat blijkbaar inzonderheid de N.C.R.V. hoog zit, maar ook alle andere uitzendin
gen van de nieuwsdienst. De omstandigheid, dat de omroepverenigingen in de
meeste gevallen nog vijf minuten van het aanvankelijk beschikbare kwartier
hebben afgeknabbeld, verandert daaraan niets. De nieuwsuitzendingen van de
Nederlandse Radio Unie duren te lang, omdat zij zowel naar de vorm als naar de
inhoud afschrikwekkend saai zijn. Naar de vorm in de eerste plaats omdat men
met grote zorg stemmen uitkiest met een neutraal geluid. Juist deze onaandoen
lijkheid ten aanzien van wat er gelezen wordt is niet bepaald in staat onze
belangstelling voor het omgeroepene op te wekken. Die kleurloosheid wordt bo
vendien nog in de hand gewerkt, omdat bij het huidige systeem van nieuwslezen
slechts één spreker dienst doet. Afwisseling van twee of meer stemmen zou ons
niet alleen behoeden voor inslapen, maar ons zelfs de tijd doen vergeten. Dan
vormt de lengte van een nieuwsuitzending ook geen probleem meer: deze is zo
levendig geworden, dat er zelfs tegen uitzending van een half uur geen bezwaar
meer bestaat.
Toch dient er dan aan nog een voorwaarde voldaan te worden. De „nieuws
dienst" zal plaats moeten maken voor het „gesproken dagblad". Een dergelijke
uitzending zal, zonder dat deze het gedrukte dagblad kan vervangen hetgeen
ook niet wordt gepretendeerd wel de levendigheid en de veelzijdigheid van
haar voorbeeld erven. Op het ogenblik dragen de nieuwsberichten van de beide
Hilversums een zuiver ambtelijk karakter. Zij zijn zo droog als gort geredigeerd
en beginnen, na het weerbericht, onveranderlijk met zaken welke het grote pu
bliek niet interesseren, zoals memories van antwoord, gesprekken op onbereik
baar hoog niveau en dergelijke boeiende stof. Demisdaad lijkt voor de nieuwslezer
per se taboe te zijn. Wie uitsluitend op onze nieuwsberichten zou afgaan, moet
tot de conclusie komen, dat in Nederland slechts Brave Hendrikken wonen, een
deemoedige en toegewijde schare volgelingen van de ministers van Justitie en
Maatschappelijk Werk.
Misschien dat de voorbeelden van voortreffelijke radiojournalistiek, zoals
die in Frankrijk, op Radio-Luxemburg en vooral on Europe I wordt bedreven,
ooit hier te lande zullen worden nagevolgd. Op die zenders wordt niet volstaan
met de summiere mededeling, dat er Egyptische troepen in Syrische havens zijn
ontscheept, maar treedt onmiddellijk een omvangrijk correspondentennet in wer
king, zodat de luisteraar, vaak door middel van interviews met de betrokken
staatslieden, weet wat Beyrouth, Ankara en Jeruzalem van deze ontwikkeling
denken. Het nieuws wordt dus op de voet gevolgd door reportages, klankbeelden
en alle mogelijke andere vormen van radiojournalistiek, die dat nieuws achter
grond verlenen.
Nu zal men opmerken, dat onze omroepverenigingen toch ook tal van corres
pondenten hebben aangetrokken en dat de reportagedienst van de N.R.U. van
vele gebeurtenissen verslag geeft. Men ziet dan over het hoofd, dat deze parti
culiere activiteit der omroepverenigingen geheel los staat van de nieuwsdienst.
Bovendien is op dit punt elke coördinatie zoek. Er is geen vast tijdstip, waarop
men elke dag een dergelijk „gesproken dagblad" kan aantreffen. De één geeft
zijn Radiocourant om acht uur, de tweede zijn Echo om half negen, een derde
zijn Journaal od zaterdagmiddag, zijn commentaren om kwart over zes en zijn
Dingen van de dag zoals het het best uitkomt.
In ons vorige artikel schreven we, dal één zendernet gereserveerd dient te wor
den voor verstrooiing en amusement met daartussen on elk uur een kort nieuws
bulletin van twee minuten. Daaruit volgt, dat het andere zendernet beschikbaar
is voor het gesproken woord, de serieuze muziek en het eoedc radiotoneel, maar
ook V'. or enkele uitgebreide uitzendingen van de nieuwsdienst, welke de luiste-
r-iui in aantrekkelijke vorm de wereldgebeurtenissen, maar ook de „petite histoire"
en de gemengde berichten opdissen. Voorwaarde is natuurlijk ook, dat de teksten
niet in notarisstijl worden geredigeerd, maar aansluiten aan de dagelijkse om-
gaqgsstijl. Wanneer onze nieuwsdienst, in afwaennng van ae onvermijdelijke
revolutie in ons radiobestel, althans daarmee zou willen beginnen, zou er al veel
gewonnen zijn.
J. II. Bartman
DEZE WEEK zijn wij in het bezit gekomen van een bijzonder tijdschrift. Het
trekt zo sterk de aandacht, dat wij er de beide binnenpagina's van dit num
mer van „Erbij" voor hebben gereserveerd. De lezers vinden er tekeningen
en een paar schrijfoefeningen van kinderen uit verschillende delen van de
wereld. Samen zijn zij een keuze uit een veel grotere hoeveelheid, die in
het speciale nummer voor creatief werk der jongste generatie van „Shankar's
Weekly" over ruim tweehonderd grote pagina's zijn uitgespreid. We zijn er
zeker van, dat wij met onze keuze de lezers een even groot plezier doen als
onszelf.
Het genoemde tijdschrift verschijnt in India, de uitgever ervan Shankar
Pillai is tevens een vooraanstaande Indische kunstenaar, leder jaar stelt
hij één keer een nummer samen van creatief werk van kinderen, dat hij door
middel van een prijsvraag in handen krijgt. Acht jaar geleden begon hij er
mee en nu heeft hij een aantal medewerkers, die internationaal geacht wor
den een belangrijk werk te doen. Het blijkt trouwens wel uit het feit, dat
dit jaar veertigduizend kinderen uit zestig landen hebben deelgenomen.
Een der leden van de jury, die hun inzendingen allemaal in handen kreeg,
schrijft in zijn verslag, dat hij na beëindiging van zijn werk nog maar heel
sceptisch bleek te staan tegenover alle standpunten, die hij tot dan in ver
band met kunst voor waardevol had gehouden. Wat hij daarmee precies wil
zeggen mag blijken uit hetgeen wij in dit nummer afdrukken.
Men vraagt zich misschien nog af welke maatstaven de jury bij de beoor
deling heeft gebruikt. Zij zegt in datzelfde verslag, dat zij zich vooral heeft
laten leiden door intuïtie en niet door intellect. Zij heeft gelet op het
plezier, dat de kinderen in het creatieve werken moeten hebben gehad, een
plezier, dat ongebonden is aan technische voorschriften. Zij heeft gelet op
spontaneïteit, vindingrijkheid, gevoeligheid in lijnen en kleuren zo goed als
in het gebruik van woorden. Zij heeft vooral gekeken naar het typisch
kinderlijke. „En wat ons daarbij heeft getroffen is de oprechtheid van al deze
kleine kunstenaars, ongeacht in welk land zij wonen" aldus het verslag.
Maar en zijn overigens heel duidelijk verschillen in het werk te zien, die
terugvoeren naar de karakteristieke eigenschappen van een volk of een ras.
Bladert men het boek door, dan blijkt dat de kinderen in India in hun teke
ningen voorkeur hebben voor primaire kleuren. In de Japanse prenten treft
een evenwichtige verdeling van zachte kleuren, in het Ierse werk zijn de
voorstellingen vaak gedramatiseerd, uit de prenten van Finse kinderen
spreekt een wat melancholieke sfeer, in het Chinese werk is een calligrafische
nauwkeurigheid opvallend, de schilderingen van Russische jongens en meis
jes zijn technisch dikwijls rijp maar conventioneel, in de bijdragen van Ame
rikaanse kinderen zien we als we tenminste al niet een te voor de hand
liggend verband leggen een nuchterheid en een zekere nervositeit.
Het is jammer, dat we zulke verschillen maar zo beperkt kunnen aangeven.
Dit geldt ook voor de keuze op „litterair" gebied. Het zal niemand verwonde
ren, dat de voorkeur daar over de hele linie bleek uit te gaan naar gebeurte
nissen in het gezinsleven en de ruimtevaart. Daartussen liggen natuurlijk een
heleboel gradaties, waarvan er enkele interessant genoeg zijn om te noe
men. Zo was het opvallend wij willen niet generaliseren dat uit de
inzendingen van Ierse kinderen een sterke intimiteit met de omgeving
spreekt, uit die van Amerikaanse kinderen een betrekkelijk formele gevoe
ligheid bij de meisjes en een stoerheid bij de jongens, die in toon tussen
imitatie en originaliteit in ligt. Uit de bijdragen van Scandinavische kinderen
blijkt een fundamentele verbondenheid met de natuur, terwijl de Indiase
kinderen met een voor ons bijna onherkenbare objectiviteit in staat zijn naar
hun ouders en zichzelf te kijken. Opvallend is de distantie waarmee zij hun
observaties in gedrag en van gebeurtenissen onder woorden brengen. Uit
het door ons vertaalde en gepubliceerde zou men kunnen afleiden, dat de
keuze eenzijdig is geweest. De meeste schrijverijen in dit tijdschrift hebben
echter het gezinsleven (en daarin vooral de vader) tot onderwerp. Vrijwel
alle Indische kinderen, die aan de wedstrijd hebben meegedaan en over hun
vader hebben geschreven, tekenen hem als een grappige man, die iets be
spottelijks heeft. Hun bedoelingen zijn beslist niet onvriendelijk. Als wij ge
neigd zijn dat te denken blijken we niet te begrijpen hoe hun kennelijke
afstand tot de ouder kan samengaan met een persoonlijke liefde, die even
sterk uit hun opstelletjes voor de dag komt.
Paard en berijder" is een tekening van de veertien-jarige Hans Storm vit
Nederland en „Dansfeest" een impressie van de twaalf-jarige Mrinal Saha uit
Bangalore, twee reprodukties uit de hierbij besproken bloemlezing.
LAAT HET U niet hinderen wanneer
het misschien een likje regent op de tijd,
die u bestemde voor een rustige herfst-
wandeling, van de Brouwerskolk via
Kraantjelek naar Aerdenhout bijvoorbeeld.
Integendeel, weest u maar blij met dal
grijze, herfstige weer nu het er de tijd voor
is, want het legt een heel bijzondere sfeer
over ons binnendxiinlandschap de sfeer
van het sprookje, waarin nog kleine won
deren mogelijk zijn. En nu bedoel ik de
wonderen van sierlijkheid en vernuft, die
u zonder al teveel moeite zult kunnen vin
den tussen de glimmend natte rottende
bladeren, op molmende stronken, ja zelfs
ettelijke meters boven de begane grond op
schijnbaar gezonde bomen en die alle tot
de klasse der fungi ofwel paddestoelen
behoren. Want het mag dan in hel alge
meen gesproken geen overmatig goede
herfst voor deze plantaardige schepselen
zijn, de vaste klanten van de duinvoet heb
ben toch allerminst verstek laten gaan.
Peperbus-aardsterren: boven geheel uit
gegroeidbeneden een jong exemplaar.
Op de andere foto ziet men porselein-
zwammen in hun jonge dagen.
WIE WEET is uw eerste ontdekking
langs de paden in de omgeving van het
Kolk.ie een lichtelijk onbestemde padde
stoel van het gebruikelijke parasolmodel
en van een moeilijk te definiëren kleur.
Zie hem dan aan en vind hem meer of
minder mooi, al naar uw smaak, doch ver
diep er u maar niet in hoe hij wel zou kun
nen heten. Want zo'n naam gewoonlijk
alleen door kenners betrekkelijk snel vast
te stellen is bij een eerste kennismaking
niet meteen van het grootste belang. Neus
daarom maar liever eerst wat verder rond
tussen dor blad en dennenaalden. U hebt
dan een goede kans één van de specialitei
ten van onze duinstreek te vinden, te we
ten een lid van het geslacht der aardster
ren. Een kostelijke naam, vergissingen uit
gesloten! Nu u eenmaal weet dat er aard
sterren bestaan, zult u verschillende soor
ten ervan ook op het eerste gezicht als zo
danig kunnen kwalificeren. Want het zijn
sterren, plat op de grond liggend en door
gaans van een beige of wat grauwe tint.
Op gewone paddestoelen lijken ze hele
maal niet, maar ze horen er wel degelijk
bij.
De verre van zeldzame gekraagde aard
ster zo genoemd naar de opstaande
kraag rond het centrum kan onmiddel
lijk getuigenis afleggen van zijn paddestoe-
lennatuur. Tikt u maar even tegen het pa
pierachtige bolletje dat door de kraag
wordt omgeven, of knijp er voorzichtig in.
Door de opening aan de bovenkant zal het
prompt kleine wolken van een olijfbruin
stof laten ontwijken en dat zijn de sporen
van deze eigenaardige paddestoel, bij dui
zenden tegelijk. Ze zijn nu door uw acti
viteit hun grote reis op de herfstwind be
gonnen, maar zonder uw toedoen zouden
de regendruppels ervoor hebben gezorgd.
TUSSEN Kraantjelek en de Van Haem-
stedelaan zou ik u de bosjes aan de west
kant van de weg warm willen aanbevelen
voor een nader onderzoek. Daar wil na
melijk nogal eens een aardige verrassing
te vinden zijn. Bijvoorbeeld stronken, van
top tot teen begroeid met hertegeweien in
miniatuur, vooral bovenaan sterk wit be
poederd door (natuurlijk) sporenstof. Ver
gis u bij het zoeken naar zo iets echter niet
in de afmetingen! Het zijn dingetjes van
niet meer dan enkele centimeters, deze
geweizwammetjes, die uit een taaie, zeer
buigbare en kraakbenige substantie be
staan.
OOK OP de zandweg, die Van Haem-
stedelaan heet, gaat het om het struikge
was aan de westzijde, dat hier en daar be
staat uit een bijna ondoordringbare opslag
van de kurkiep (wiens jonge takken brede
kurklijsten vertonen). Maar voordat u die
lepebosjes wat nader onderzoekt, gaat het
óók om de majestueuze beuken langs het
pad. Op hun stammen en dikke takken
tenminste op die van enkele bomen
kunt u gemakkelijk het kraakporselein, of
anders gezegd de porseleinzwam ontdek
ken. Eén van de stammen, overdekt met
talloze ingekorven namen, is zelfs bezet
met vele tientallen van deze tere padde
stoelen. Hij draagt ook een nummer van
witte verf, een zeker teken van een spoe
dige velling. Voordat het echter zover
komt, kunt u nog wel genieten van de zeer
fragiele, ietwat slijmige en doorschijnend
witte hoeden der elegante porseleinzwam-
men. De zwamvlok, die hen voortbracht,
zal de beuk wel hebben vermoord, want
de porseleinzwam staat bekend als een
gevaarlijke wondparasiet. Waar haar spo
ren op het verse hout van een gebroken
tak belanden, kunnen ze naar het schijnt
gemakkelijk ontkiemen. En dit is dan voor
de boom het begin van het einde. De
zwamvlok begint het hout te doorwoe
keren en van jaar tot jaar brengt ze meer
paddestoelen van dat fijne „Chinese por
selein" voort.
HEBT U de porselein zwam men goed be
keken, wijd uw aandacht dan eens aan het
dichte iepenstruweel even verderop. Daar
groeien zeer in het verborgen dè beroemd
heden van de Zuidkennemer duinen: pe
perbus-aardsterren. Groot van stuk zijn ze,
soms wel tien, twaalf centimeter in door
snee. Maar hun tint is van dien aard, dat
de sterren bijzonder weinig opvallen tus
sen het dorre blad. Bovendien lijken ze wel
een grote voorliefde te hebben voor zeer
dicht begroeide plekjes en dientengevolge
zijn ze verre van gemakkelijk te vinden.
Hetgeen misschien wel goed is omdat de
peperbus maar op weinig plaatsen voor
komt, en dan alleen in de duinstreek.
De naam peperbus-aardster is gegeven
naar aanleiding van de grote, wat platte
sporenbol, die aan zijn oppervlak verschei
den gaatjes vertoont naar de manier van
een echte peperbus. Hij is gegrondvest op
een aantal korte steeltjes, die u wel kunt
ontdekken als u de hele ster even van de
grond neemt. Dan kunt' u (tenminste bij
jonge en nog betrekkelijk weke exempla
ren) meteen wel even proberen de slippen
van de ster omhoog te buigen om u een
voorstelling te maken van hoe zij hebben
gezeten, voordat de paddestoel rijp en wel
op de grond lag. In de dagen voor de rijp
heid deed het geheel sterk denken aan
een kleine, donker gekleurde ui die juist
onder de grond zat. De huid van deze „ui"
is toen met vijf punten opengespleten, de
slippen bogen zich naar buiten en werkten
hierdoor het ganse geval meteen omhoog,
waarna ze elk nog weer eens in twee of
meer afdelingen scheurden, zodat er onder
de sporenbol een ster ontstond. Veelstralig,
van de eerste grootte, heel zeldzaam, en
een waardig slot van een plezierige wan
deling.
Kees Hana
