Minister Algera opende R.A.I.
Amsterdam krijgt een nieuw R.A.I.-gebouw
^Praatótoel
Pasteltinten
3
R.A.I.-voorzitter bezorgd over de zware
lasten die op het autoverkeer drukken
Nieuwe keuringseisen voor
autoruiten
Arbeider gedood door
contragewicht van lift
Minder verkeersonge
vallen sinds invoering
van de maximum snelheid
Labour won de tussentijdse
verkiezing in Rochdale
Opmerkelijk succes voor de
liberale kandidaat
Dr. Wohlgemut gearresteerd
in West-Berlijn
Boefjesbende in Bunschoten
ingerekend
Schip tegen spoorbrug over
de Maas
Op de
Stelende soldaat krijgt
een jaar
Vader mishandelde baby
van vijf weken
Twaalfjarige jongen met
vaders bromfiets
verongelukt
DONDERDAG 13 FEBRUARI 1958
De minister van Verkeer en Water
staat, mr. J. Algera, heeft hedenmorgen
de internationale automobieltentoonstel
ling in het RAI-gebouw te Amsterdam
geopend. „'Ik doe dat thans voor de vijf
de keer," zei de bewindsman, die voorts
opmerkte, dat intussen de vooruitzichten
waaronder deze tentoonstelling wordt
gehouden, uit economisch oogpunt be
zien, belangrijk minder gunstig zijn ge
worden. „De noodzakelijk geworden be
stedingsbeperking zal, wellicht in nog
sterkere mate, zijn weerslag vinden in
de verkoop. Ook de met deze bestedings
beperking samenhangende zwaardere
lasten, in de vorm van een verhoogde
omzetbelasting op motorrijtuigen en
banden, zullen in dit opzicht een rem
mende invloed uitoefenen.
De minister wilde er, ter voorkoming
van onnodig pessimisme, op wijzen dat de
bestedingsbeperking op het voor 1958 be
schikbare bedrag voor de aanleg van rijks
wegen, die toch voor het doorgaande ge
motoriseerde verkeer van het meeste be
lang zijn, wel enige invloed heeft gehad,
doch dat dit zeker wordt gecompenseerd
door de daling van de kostprijzen in de
wegenbouwsector. De wegen- en bruggen
bouw heeft gestaag voortgang. De minister
memoreerde de aanleg van rijksweg 4 a,
waarvan het tweede gedeelte pas is open
gesteld.
Mr. Algera was van mening dat deze
tentoonstelling van bijna 200 inzendingen
ervan getuigt hoe ook de RAI er toe bij
draagt de moeilijkheden van het ogenblik
te boven te komen. Hij wilde voorts bij
„uitzondering" uiting geven aan zijn grote
waardering voor de energie en de onder
nemerszin, die het mogelijk hebben ge
maakt dat in Nederland weer personen
auto's geproduceerd zullen worden. Hij
sprak de hoop uit, dat dit produkt van
vaderlandse bodem een waardige plaats op
de Nederlandse en op de buitenlandse
wegen zal weten te verwerven en te be
houden.
Minister Algera besloot zijn openings
rede met er zijn blijdschap over uit te
spreken, dat zich thans gunstiger perspec
tieven lijken te openen voor de bouw van
een nieuw tentoonstellingsgebouw.
De minister was ingeleid door de alge
meen voorzitter van de RAI, de heer E. F.
Eriksson, die onder meer zei, dat deze RAI
een staalkaart biedt van de prestaties der
auto-industrie in de gehele wereld. Hij
merkte echter op, dat de directe vooruit
zichten voor de omzetten in deze branche
minder rooskleurig zijn. „Een reeks fiscale
maatregelen heeft in het afgelopen jaar de
personenauto getroffen. Volgens onze be-
De hoofdcommissie voor de normalisa
tie heeft nieuwe keuringseisen gepubli
ceerd voor gehard veiligheidsglas voor
verkeersmiddelen, waarbij er rekening
mee is gehouden dat vooral voor auto's
steeds meer gebruik wordt gemaakt van
gebogen glas. Het is gebleken, aldus de
toelichting, dat de te grote dichtheid van
de glaskorrels per vierkante centimeter
in veiligheidsglas bij breuk ernstige be
zwaren geeft voor het uitzicht van de be
stuurders van voertuigen: het plotseling
optreden van de „matglazen toestand".
Reeds het opspringen van een steentje
van de weg kan daardoor ernstige onge
lukken veroorzaken.
Door proeven is nu vastgesteld dat het
korrelaantal aanmerkelijk kan worden ver
laagd, waardoor het doorzicht door een
gebroken ruit wordt verbeterd zonder dat
de korrels grote gevaren voor letsel op
leveren. De nieuwe keuringseisen noemen
voor de verschillende soorten ruiten de
minimum en maximum aantallen korrels
per mm2 die toelaatbaar worden geacht.
In een warenhuis te Eindhoven is woens
dagochtend een schoonmaker, de 45-jarige
gehuwde J. H. van Rooij, terwijl hij de
wanden van een liftkoker reinigde, door
het neerdalende contragewicht in de
nevenliggende tweede liftschacht dodelijk
aan het hoofd verwond.
rekeningen betekent een en ander, dat een
berijder van een auto in de prijsklasse van
6000, die 25.000 km per jaar aflegt, jaar
lijks ruim 900 aan de fiscus moet afdra
gen. Het kan dan ook niet uitblijven, dat
deze aanzienlijke verhoging van lasten op
den duur in het prijspeil van talrijke arti
kelen tot uiting zal komen. Dat na de oor
log het Nederlandse autopark aanmerkelijk
is uitgebreid, is een van de factoren, die
de groei van onze economie mogelijk maak
ten. Datgene, wat technisch vernuft binnen
het bereik van velen brengt, wordt echter
door fiscale maatregelen geblokkeerd."
„Met alle begrip voor de noodzaak om
Rotterdam heeft de balans opgemaakt
van de verkeersongevallen in de eerste
drie maanden sinds in de bebouwde
kommen de maximumsnelheid werd in
gevoerd. Daarby bleek, dat in deze pe
riode het aantal aanrijdingen met do
delijke afloop met 59 procent vermin
derd was. Bedroeg dit aantal in de pe
riode november 1956 tot februari 1957
22, gedurende hetzelfde tijdvak een jaar
later is het gedaald tot 9. In hetzelfde
tijdvak verminderden de aanrijdingen
met ernstig lichamelijk letsel met 19
procent (van 348 tot 272), de aanrijdin
gen met licht lichamelijk letsel met 15,5
procent van 344 tot 291 en de aanrijdin
gen met uitsluitend materiële schade
met 4,5 procent van 3977 tot 3791.
De verkeerspolitie merkt hierbij op,
dat voor het invoeren van de maxi
mumsnelheid de cijfers van de ver
keersongevallen in Rotterdam zich de
laatste jaren in een opgaande lijn bewo
gen.
Overzichtsfoto van de RAI 1958.
tot maatregelen tot beperking van de be
stedingen te komen, is het mij onbegrijpe
lijk, waarom dergelijke maatregelen drie
keer achtereen in nauwelijks één jaar tijd
en zo zwaar steeds één produkt, de per
sonenauto moesten treffen. Het besef, dat
het bezit van een auto niet langer als een
luxe kan worden aangemerkt, is in de laat
ste jaren sterk toegenomen. Maar beseft
men wel voldoende, dat datgene, wat geen
luxe- is, als men het maar zwaar genoeg
belast, tot luxe kan worden?" vroeg de
heer Eriksson, die opmerkte dat de per
sonenauto in ruim 90 pet. van de gevallen
primair voor zakelijke doeleinden wordt
gebruikt.
(Van onze correspondent in Londen)
De voor de televisie uitgevochten tus
sentijdse Lagerhuisverkiezing in de
katoenstad Rochdale in Lancashire, wel
ke algemeen als een barometer voor de
politieke toestand wordt beschouwd, heeft
een opzienbarend resultaat opgeleverd.
De conservatieven werden overtuigend
verslagen en de zetel, die sinds de alge
mene verkiezingen van 1951 in hun han
den was, ging over naar Labour. Bij de
algemene verkiezingen van 1955 werden
in Rochdale op de conservatieven 26.518
stemmen uitgebracht, thans 9.827. In 1955
bedroeg de conservatieve meerderheid
1590 stemmen, het Labour overwicht thans
4530 stemmen. In 1955 deed er echter geen
liberaal mee.
Het opmerkelijkste succes werd nu ge
boekt door de liberale kandidaat Ludovic
Kennedy, echtgenoot van de balletdanse
res en actrice Moira Shearer, die als poli
tiek commentator voor de televisie grote
populariteit geniet. Kennedy kreeg 17.603
stemmen.
Het algemene beeld is hiermee beves
tigd. Talrijke kiezers, die de conservatie
ven ontrouw worden, nemen hun toevlucht
tot de liberalen inplaats van over te lo
pen naar Labour. Tenslotte overtreft het
aantal anti-socialistische stemmen, 27.000
in belangrijke mate het op Labour uitge
brachte aantal. De conservatieven zijn ver
bolgen over de „liberale inmenging", die
hun kansen bederft. De laatste maal, dat
de liberalen in Rochdale uitkwamen was
bij de algemene verkiezingen van 1950,
toen zij ruim 10.000 stemmen verwierven,
ook ten koste van de conservatieven. De
Labour-meerderheid bedroeg toen ruim
4000 stemmen.
Overigens is Rochdale van oudsher een
radicale zetel, waarop de liberalen in hun
bloeitijd konden rekenen en die later
meestal in het bezit was van Labour. De
conservatieven wisten dat zij Rochdale
zouden verliezen, maar zij zijn geschokt
door het feit, dat hun stemmen aantal zo
diep omlaag tuimelde. Dit is de derde ze
tel, die sinds de algemene verkiezingen
van 1955 aan Labour toevalt.
BERLIJN (DPA) Dr. Wolfgang
Wohlgemuth, die in juli 1954 tezamen met
het toenmalige hoofd van het bureau ter
bescherming van de Westduitse grondwet,
dr. Otto John, naar Oost-Berlijn is uitge
weken, is in West-Berlijn gearresteerd. De
Westberlijnse politie hield reeds sinds
enige dagen het oog op de kennissen-kring
van dr. Wohlgemuth; deze zal nu volgens
justitiële kringen in West-Berlijn door het
federale hooggerechtshof te Karlsruhe
worden berecht. Dit hof heeft dr. John in
1956 tot vier jaar gevangenisstraf veroor
deeld. Dr. John heeft tijdens het proces
verklaard, dat dr. Wohlgemuth hem, tij
dens een bezoek aan diens woning, een
verdovend middel had toegediend en hem
vervolgens naar Oost-Berlijn had ontvoerd.
Het hof verklaarde echter dat Johns bewe
ring „volstrekt ongeloofwaardig" was. Dr.
Wolhgemuth werd herhaaldelijk verzocht
als getuige op te treden.
In Bunschoten zijn zeven jongens van
veertien tot achttien jaar opgepakt, die
zich schuldig hebben gemaakt aan tal van
diefstallen in deze gemeente. Zij hadden
zelfs een opslagplaats voor hun buit, die
uit snoep, bier, likeur, cola en worst be
stond.
Eergisteren kwam er een einde aan de
ze diefstallenreeks. Een voorbijganger
zag hoe een jongen door een andere knaap
geassisteerd werd om door een tuimel
raam boven de etalage van een drankwin
kel te klimmen. De jongens werden inge
rekend en noemden toen vlot de namen
van hun mede-bendeledën.
Woensdagavond omstreeks zes uur is het
motorschip „Trekvogel" (428 ton) dwars
voor de spoorbrug te Maastricht gekomen
en tegen de pijlers gedrukt door de stroom.
Het ongeluk gebeurde waarschijnlijk
doordat het schip in aanvaring is gekomen
met de resten van een noodpijler van de
oude spoorbrug. Zes sleepboten zijn aan
het werk geweest de „Trekvogel" van zijn
plaats te krijgen, wat tenslotte wel geluk
te, maar op een andere manier dan be
oogd was. Juist toen men het schip weer
van de pijlers had, braken namelijk de
strangen van de sleepboten, waarna de
„Trekvogel" die een defect roer had,
stuurloos stroomafwaarts dreef.
Hoewel de financiële be
sprekingen tussep RAI-
bestuur en het gemeente
bestuur van Amsterdam
nog niet zijn geëindigd, zal,
indien de eerste helft van
april 1958 de rijksgoedkeu
ring afkomt, kort daarna
een begin worden gemaakt
met het bouwen van het
nieuwe RAI-gebouw aan
de Scheldestraat, tussen
Scheldeplein en Wester-
scheldeplein in Amsterdam.
Het nieuwe gebouw zal be
staan uit vier expositie
hallen met een totale op
pervlakte van 31.655 vier
kante meter. Van het vroe
ger ontworpen complex is
in het nieuwe plan de on
dergrondse garage verval
len en zal het congresge
bouw voorlopig niet wor
den gebouwd, hoewel met
het later bijbouwen hiervan
wel rekening is gehouden.
In de voorgevel van 't com
plex zal de voorwand van de grote centrale
hal, die een breedte krijgt van 67.50 meter
bij een lengte van 195 meter een domi
nerende functie hebben.
Links naast de grote hal en omsloten
door een kantoorgebouw en cafe-restau-
rant komt een hal met een breedte van 45
meter en een lengte van 90 meter. Aan de
andere lange zijde van de centrale hal
komen twee achter elkaar liggende hallen,
eveneens met een breedte van 45 meter en
een gezamenlijke lengte van 165 meter.
De ruimten tussen de kolommen kunnen
eventueel afgesloten worden, zodat het
gebouw tegelijkertijd voor diverse evene
menten gebruikt kan worden. Men denkt
bijvoorbeeld de hal van 45 bij 90 meter te
gebruiken voor tennis en andere zaal-
De Engelsen zijn sterk in
vele dingen, doch het sterkst
zijn zij ongetwijfeld in het
maken van goede landkaarten.
Sinds kort mag ik mij verheu
gen in een wandkaart van En
gelse makelij, die getiteld is
„Europe and the Near East" en
die een juweeltje in zijn soort
mag heten. Wellicht heeft de
Engelse vaardigheid in de
topografie iets te maken met
hun vroegere bekwaamheid in
het maken van een imperium;
het is niet na te gaan, welke
van deze twee kunsten zij het
eerst zijn gaan beoefenen en
welke vaardigheid oorzaak
dan wel gevolg geweest is.
Hoe het ook zij, het imperium
kraakt en brokkelt, doch de
landkaarten mogen er wezen.
Wanneer men Europa en het
Nabije Oosten in zachte pas
teltinten uitgespreid ziet, dob
berend op het hemelsblauwe
blauw van de oceaan en de
zeeën, voelt men de borst
zwellen van culturele trots.
Ziedaar Europa waar de pi
laren der beschaving hecht ge
grondvest staan, waar de her
sencellen van de wereld on
verdroten vonken schieten
door het ganse zenuwstelsel der
aarde. Waar de Kunsten hun
verfijnde ontwikkeling kregen
na er geboren te zijn. Waar
de democratie gebaard en ge
koesterd werd waar de
schepen zeilklaar werden ge
maakt om tot de uithoeken
der wereld de beschaving te
brengen. Europa met zijn mu
sea, zijn paleizen van macht
en cultuur, zijn monumenten
van onvergankelijke geest
kracht, omgezet in steen, in
ijzer, in goud en in mensen.
Mensen die uitzwerven over
de wereldzeeën en alle rassen
vervullen van ontzag en na
ijver.
Wat een bof, dat we toeval
lig in Europa werden geboren.
Het is niet meer dan billijk
dat wij, Europeanen, rekenen
op de medewerking en steun
van allen en alles buiten ons
werelddeel om datgene, wat
wij bouwden en cultiveerden,
in stand te houden. Het is
daarom ten zeerste te betreu
ren, dat sommige volkeren
buiten de zachte pasteltinten
die Europa omlijnen op deze
prachtige landkaart, zich ver
stouten twijfels te koesteren
aan de noodzaak om het oude
Europa op de troon der wereld
te laten zetelen. Ze gaan zelfs
zover, hun eigen aard en op
vattingen de voorkeur te ge
ven en een afwijzende houding
aan te nemen tegen datgene,
wat binnen de pasteltinten
sinds eeuwen zijn volstrekte
supprematie heeft bewezen.
Dat is ongehoord om niet
te zeggen onverdragelijk. Het
is al erg genoeg dat zeker land
aan de plompverloren oostkant
van ons superieure werelddeel
gemeend heeft een belachelijk
soort namaakdemocratie te
moeten ontwikkelen, waarmee
op volkomen onsportieve, in
trigante wijze een bruut in
dustrialisatieproces is gefor
ceerd om daarmee niet alleen
commerciële, doch zelfs poli
tieke en ideologische concur
rentie te bedrijven op de com
merciële, politieke en ideolo
gische markten der wereld.
Veel erger is het, dat op die
markten de barbaarse stand
werkers van het oosten een
talrijker en gretiger gehoor
vinden dan de Europese, zo
dat de toestand ontstaan kon
dat men openlijk de Europese
gezagspositie negeert en zich
ontworstelt aan de zachtaar-
fg%.
dige, culturele bevoogding van
Europa, die immers indertijd
is ingesteld voor de bestwil
van allen in den vreemde.
Dit alles roept om daadwer
kelijke correctie. Het gezag
van Europa dient te worden
hersteld in de wereld de
twijfel aan Europa's superio
riteit moet worden uitgeroeid
en de mensheid moet opnieuw
de overtuiging krijgen dat alle
goeds uit Europa komt en dat
zij geroepen is zich te schik
ken en in te spannen in de
dienst van haar geestelijke
leidslieden, allen geboren en
getogen tussen de zachte pas
teltinten.
Helaas.het wekt bitter
heid in eigen hart, deze ironie
voort te zetten en verder te
dwalen op de kronkelwegen
van vervlogen illusies. Het
wekt wrevel, te merken dat
men oud geworden is en de
geest des tijds niet meer ver
staat. Dat geldt voor mensen,
maar ook voor werelddelen.
Het geldt voor Europa spe
ciaal, dat als een oude, sukke
lige grijsaard de stok zwaait
tegen de jongelieden die hem
naschelden.
Naschelden is een teken van
onbeschaafdheid. De grijsaard
kan dus nog troost putten uit
de overweging, dat hij de be
schaving in pacht heeft en dat
zijn belagers barbaren zijn.
Het machteloze zwaaien van
zijn stok echter is geen com
pliment voor zijn zelfbeheer
sing. Zou deze grijsaard wer
kelijk zo door en door be
schaafd zijn, zo in hart en nie
ren cultureel, zo veredeld en
versneden tot een specimen
van geestelijk supermens? Als
dat waar is, kan hij blijven
leven tot hij dood gaat in de
overtuiging, miskend en door
bruut onverstand overweldigd
en onttroond te zijn.
Nogmaals helaas ook die
troost blijkt ons, Europeanen,
niet te worden gegund. Want
dat zwaaien met de stok is
dezer dagen nog eens ontstel
lend tot een wrede gewelddaad
uitgegroeid, waardoor wij allen
ons niet enkel dienen te scha
men doch zelfs ernstig onge
rust moeten worden over onze
eigen culturele inborst.
In Sakiet-Sidi-Joessef, een
onooglijk dorpje aan de grens
van Algerije, hebben Europese
en nog wel Franse bom
men een straf toegediend aan
hen, die het waagden met
Europa en nog wel met
Frankrijk te spotten.
Zij hebben 75 doden en meer
dan honderd gekwetsten ver
oorzaakt onder de bevolking
van dat plaatsje, waarbij tien
tallen vrouwen en kinderen
omkwamen of verminkt wer
den.
Driemaal helaas is dat de
correctie, die Europa zal toe
dienen aan de wereld, om allen
te overtuigen van zijn cultu
rele overwicht en het recht
van zijn gezag? Is dat de ma
nier, waarop de beschaving
zichzelf propageert bij de ont
wikkelde, recalcitrante volken
buiten de pastellijnen?
Er is een Frans-Noordafri
kaans geschil van politieke
aard, waarvan de achtergron
den en historische ontwikke
lingen te gecompliceerd zijn
geworden om simpel en direct
te worden beoordeeld op ge
lijk of ongelijk. Doch iedereen
ook al weet hij niets van
politieke verwikkelingen
kan simpel en direct oordelen
over de totale, onmiskenbare
onrechtmatigheid van moord
op onschuldige mensen, op ar
geloze kinderen.
Deze moord en alle moor
den van wie ook op wie ook
zijn daden van barbaarse
mentaliteit, waaraan elke cul
turele inslag vreemd moet zijn.
Wanneer, Europa, zult ge
ophouden met de uitoefening
van een gestolen recht tot af
straffing door moord? De uit
eengereten kinden van Sakiet-
Sidi-Joessef hebben de stok
gevoeld van een miskend cul
tuurcentrum, dat bewijzen
wilde beter te zijn dan an
deren. Zullen zij gestorven zijn
in de boetvaardige overtuiging
dat zij de straf hadden ver
diend? Of zal hun dood wel
licht hun ouders hebben over
tuigd van het feit, dat Europa
geroepen is tot een schitterend
leiderschap in de moderne
wereld?
De bommen op Sakiet-Sidi-
Joessef zijn in werkelijkheid
gevallen op de hoofden van
Europese generaties. Zij heb
ben op vele plaatsen der we
reld een mythe uiteengeslagen,
die Europa in al zijn zwakheid
althans nog eerbiedwaai'dig
noemde.
Wanneer zal Europa besef
fen dat het niet alleen zijn
macht, doch zelfs zijn erfgoed
der beschaving verkwanseld
heeft hier, en daar, en over
al waar Europese bommen
vielen op argeloze mensen?
Zal het dat misschien pas
beseffen, wanneer de prach
tige landkaart in zachte pas
teltinten zal heten: „The Near
East and Europe"?
Of wanneer de barbaarse
krachten van buiten zich ver
enigen om de wrevelige
oude grijsaard te overweldigen
en hem te vernietigen in naam
van de kleine, dode kleurlin
gen overal ter wereld, die in
de loop der geschiedenis ge
storven zijn onder de straffen
de hand van een blank meer-
derwaardigheidslijder? J. L.
De schilders
Lastig als de schilders bezig zijn; men
vergeet zo gauw hun aanwezigheid aan
het bovenlicht en doet, zich alleen wanend
terwijl zij door het bovenlicht aandachtig
toezien, dingen die men anders slechts in
yolkomen afzondering pleegt te doen.
Wij bijvoorbeeld stappen vaak op de
spiegel toe, trekken daar een aantal ge
zichten in die de stemming van het ogen
blik sterk-vergroot uitdrukken, draaien de
oogballen, rekken de mondhoeken ver
uiteen en steken soms ook de tong uit.
Dat doen wij nimmer als er iemand bij
is; zoiets is ook een typisch afzonderings-
gebeuren. Maar het wordt ruw verstoord
als er schilders door het
bovenlicht toekijken. Dat begrijpt
iedereen. Want dan staat men daar toch
plotseling maar heel bloot en raar met de
opgave, het maar even aannemelijk te
maken.
Wij hebben, om nog een geheim te open
baren, een zachte genegenheid voor de
fluitketeldop. En wanneer een onzer huis
genoten te lang met de buurvrouw aan
het tuinhek staat te babbelen, passen wij
deze dop op zeer geraffineerde wijze toe:
wij zetten het ding aan de mond en blazen
er luid en doordringend op. Het effect is
heel mooi: in de mening dat er water
aan de kook is gegaan, snelt de huisgenoot
weg van het hek en klaar is kees. Zo deden
wij ook onlangs. Toen dus de schilders
bezig waren. In de achterkamer stonden
wij, drukten de fluitketel om de lippen
en bliezen. Zwaar maar mooi werk, da.t
duizelig maakt. En: voor de spiegel, zo is
ons gebleken, gaat het beter. Dan ziet men
de wangen prachtig-glanzend bollen.
Dan
Wij stonden zo voor de spiegel te bla
zenOp dus de fluitketeldop. Toen wij
bemerkten dat er een schilder door het
bovenlicht toekeek. Wij stokten. Want wat
doet men in zo'n geval? Men staat met
een volmaakt rond rondje zwart van de
fluit rondom de mond, dat u een stomver
wonderde gelaatsuitdrukking verleent,
voor de spiegel en zoekt naar een mooie
verantwoording voor dit gedrag.
Wij keken derhalve eerst snel met één
oog door het fluitje, beklopten het ding
toen krachtig, schudden het en grepen toen
de hamer. Wij legden de fluitketelfluit
repareerderig en danig op tafel en gaven
er twee geweldige klappen op. En liepen
toen, met het technisch air van een expert,
de gang in.
„De fluit doet het weer, hoor!", riepen
rvij daarna zeer luid door het hele huis
zodat ook de schilder het goed kon horen,
„de fluit doet het weer. Ik heb hem weer
gemaakt!"
„Hemeltjelief, wélke fluit nou weer!!",
antwoordden de gezinsleden verschrikt.
Lastig als de schilders bezig zijn.
Duif
(Van onze correspondent
Het was een droeve voorgeschiedenis,
die de auditeur-militair bij de krijgsraad
in Den Haag voorlas bij de behandeling
van de zaak van de soldaat G. S. uit Gou
da, die terechtstond omdat hij in de leger
plaats De Bilt een pistool, een bajonet, een
scheermes, een kniptang en andere zaken
had weggenomen. Bovendien had hij op
3 november van het vorig jaar in zijn
woonplaats Gouda ingebroken en 20 pak
jes sigaretten en een fles wijn buitgemaakt.
Die voox-geschiedenis was een aaneenscha
keling van contacten met politie en rech
ter. Er bestaat echter een rapport over
deze soldaat, waaruit blijkt dat hij ver
minderd toerekeningsvatbaar is.
De auditeur-militair eiste een jaar ge
vangenisstraf met aftrek van voorarrest,
ter beschikkingstelling van de regering
en ontslag uit de militaire dienst.
„Deze jongen heeft in zijn leven alle
boten gemist", zei de verdediger. „Hij had
nooit goedgekeurd mogen worden voor de
dienst. Hij is totaal ongeschikt". Pleiter
vroeg geen ter beschikkingstelling op te
leggen en de soldaat een gecombineerde
straf te geven.
Het vonnis was conform de eis. De sol
daat is in appel gegaan.
(Van onze correspondent)
In Rotterdam is aangehouden de 22-
jarige isoleerder F. L., die verdacht wordt
van ernstige mishandeling van zijn vijf
weken oude zoontje. In de nacht van 15 op
16 januari had de jonge vader niet kunnen
slapen omdat het kind uren achtereen
huilde. De man, die nerveus van aard is,
had in een aanval van drift het kind zo
hard op bed gegooid dat het een been brak.
Buren hebben aangifte van de mishande
ling gedaan.
Bij een verkeersongeval te Hardinxveld
is een twaalfjarig jongetje, dat een brom
fiets bereed, om het leven gekomen. Een
elfjarig vriendje, dat acherop zat, moest
ernstig gewond naar een ziekenhuis wor
den gebracht.
De twaalfjarige Arie van Houwelingen
was na schooltijd gaan rijden met de
bromfiets van zijn vader en had zijn jon
gere vriendje Krijn de Ruiter achterop
genomen. Toen een autobus hun weg
kruiste, slaagde de jongen er niet in de
bromfiets tot stilstand te brengen. Hij
reed met een flinke vaart tegen de bus en
werd zo ernstig gewond, dat de dood vrij
wel terstond intrad. Het vriendje kreeg
ernstig letsel aan het hoofd.
In Tilburg is de 85-jarige weduwe W.
Bacx-Van den Beer om het leven geko
men, toen zij vlak voor een rijdende
vrachtauto de weg overstak. Een aanrij
ding was niet meer te vermijden. Zij was
op slag dood.
