VOOR JULLIE
CATERINA VALENTE
Overal thuis
Een bewogen middag
ll§lil8>A v-WA^
de stormloop in duizend
dagen naar het succes
van een circuskind
Vergeetachtigheid viert hoogtij
op de Expo
IF IE IE ST
Incarvillea
Erbij
Schat voor de bruid
Paard en wagen
Emir Fahed Ben Abdel Aziz, de Saoe-
di-arabische minister van onderwijs en
broer van koning Saoed, is te Cairo in het
huwelijk getreden met een Egyptisch
meisje van 18 jaar. Volgens de Egypti
sche pers heeft hij zijn bruid juwelen ge
schonken ter waarde van 1 miljoen gulden
en verder 300 japonnen van Christian Dior
en een bedrag van 150.000 gulden. De fa
milie van de bruid kreeg van de 40-jarige
bruidegom bovendien zes nieuwe Ameri
kaanse auto's.
HET VERHAAL van het succes van Caterine Valen
te is een van die merkwaardige voorbeelden van de
cerrassingen, die het leven soms kan brengen. Nog niet
heel lang geleden was Caterina een circusartieste
:onder bijzondere bekwaamheden, zonder bijzondere
toekomstkansen. Nu is zij een befaamde zangeres, een
beroemde actrice met vele films op haar naam, met
negen miljoen grammofoonplaten, bewoonster van een
huis van bijna driehonderdduizend gulden en moeder
eon een zoon, die Erik. heet. Dat alles is plotseling
gekomenLetterlijk in duizend dagen tijdis is Caterina
Valente een ster geworden, wier naam iedereen kent.
Zij is ongetwijfeld de grootste ster in de Duitse kringen
van zang, film en variété, zeker een der best betaalde.
Vijf jaar geleden was zij een circuskind, deel uitmakend
van de befaamde „Valente"-groep, die onbarmhartig
streng werd geregeerd door de moeder. Haar moeder
wordt „de vrouwelijke Grock" genoemd, een van de
populairste der overigens zeldzame vrouwelijke clowns
ter wereld, die dertig muziekinstrumenten bespeeld.
CATERINA werd al op haar vijfde jaar
opgenomen in de „Valente"-groep. Haar
rader trad op als de accordeonvirtuoos Di
Zazzo, haar broers Silvio en Pietro maak
ten deel uit van de troep, het jongste zusje,
jvina, behoorde daar eveneens toe. De Va-
lentes leefden comfortabel, voorzover men
reizen en trekken en wonen in een kermis-
aanhangwagen, hoe modern en gerieflijk
ook ingericht, comfortabel kan noemen. De
goeder hield de teugels met ijzeren hand.
De troep moest bijeen blijven. Dat was ook
«n van de redenen, dat zij Caterina niet
wilde loslaten, hoewel deze meermalen be
wezen had geen enkel talent voor het cir
cus te hebben. Caterina Valente was een
figurante, een meisje dat erbij stond, dat
dingen aangaf, dat zich op de achtergrond
hield. Zij wilde zelfstandig zijn en haar
goeder niet om elke cent vragen, die zij
nodig had. Maar moeder hield niet alleen
de teugels, doch ook de koorden van de
beurs. Zelfs de vader had niets bij haar in
ie brengen. De jongens waren haar gehoor
zaam. Caterina was de rebel van de troep.
CATERINA VALENTE bleef bij haar
moeder zeuren om te mogen zingen.
Tenslotte gaf deze haar verzet op en
siond haar dochter toe het te proberen.
Alles mislukte echter. Caterina maakte een
filmtest in Parijs, waar niets van terecht
kwam. Men vond haar mager en lelijk. Ze
mocht proefzingen voor Radio Luxemburg:
Die stem van u is niet om aan te horen!"
kreeg ze te horen. Dat was een harde noot
om te kraken voor Caterina, maar zij vond
troost bij haar moeder, die het wél goed
vond, dat haar dochter nu wel gedwongen
was bij „de troep" te blijven. Dat nam niet
weg, dat ze haar dochter keer op keer wist
te vertellen, dat ze niets kon en blij moest
rijn dat ze tenminste een plaats bij een
lékende troep als de Valentes had.
De eerste lichtstraal in het wat eenzame
en uitzichtloze leven van Caterine Valente
tcos Erik, een jongleur, die zij in Hamburg
teerde kennen. Het was de eerste man in
har leven en zij was er op slag wég van.
voor de ra.dio en televisie, maakte de eerste
grammofoonplaat met haar en werd zo
doende de aanleiding tot een eerste film
engagement.
HET GROTE SUCCES kwam als
een stormwind. Grammofoonplaten:
Malaguena, The Breeze and I, films:
Casino de Paris, Abends in die Scala
Caterina Valente haalde haar broers naar
de film en verzoende zich met haar moeder.
Ze verdiende veel geld en kon zich een
huis met dertien kamers en een zwembad
in Oberflockenbach bij Mannheim kopen, 5
dat wegens de vreemde vorm algemeen
„sigarenkist" wordt genoemd. Haar leven
is gevuld met reizen, trekken en optreden.
Binnenkort komt zij naar Nederland en
België voor een serie speciale concerten.
Er is geen twijfel aan: Caterina Valente is
een Europees succes. Wellicht zal zij nog
wel eens in Amerika belanden. Zij zingt en
spreekt vele talen: Frans. Duits. Engels,
Italiaans, Spaans en zelfs een beetje
Vlaams, dat zij in het circus leerde. Maar
haar grote trots is de kleine Erik, drie
kleine Erik heeft zelfs zijn ijzeren groot-
maanden oud, de nieuwe generatie. De
moeder weten te vertederen.
Cateri ic Velen!e
Nog een paar weekjes Expo en het is voorbij. Niet helemaal trouwens. Er blijft
van alles achter en heus niet alleen paviljoenen. Wat is er al niet verlóren op de
Expo! Mensen, dieren en dingen. De eersten kwamen wel weer op de goede plaats
terecht, maar van de rest blijft heel wat over. Je kon in de afgelopen vakantie
maanden geen kwartier tussen de paviljoenen lopen of je hoorde de luidspreker
galmen: „De ouders of de leiders van groepen die kinderen verloren hebben, worden
dringend verzocht zich naar de ontvangsthal te begeven".
Een paar jaar geleden was Geertje uit
een klein dorpje naar de stad verhuisd,
'n Peuter van een jaar of vier was ze toen
en ze-had, nu ze zeven was, nog m.aar een
héél vage herinnering aan „vroeger". Het
drukke stadsleven en de nieuwe vriendin
netjes hadden haar helemaal in beslag
genomen. Moeder vertelde, door eigen
heimwee gedreven, nog vaak over de ge
beurtenissen uit het dorp en over de
ooms en tantes, die daar nog woonden. De
belangstelling was niet bijster groot bij
Geertje, maar nu was deze toch plotse
ling gewekt, want moeder had verteld, dat
er een bruiloft zou komen: oom Harm en
tante Toos waren vijfentwintig jaar ge
trouwd. Het zou een luisterrijk feest wor
den en Geertje mocht met vader en moe
der mee om dit heugelijk feit te vieren. Ze
kwam niet uitgevraagd en moeder, geluk
kig haar dorp weer eens terug te zien, fan
taseerde over het aanstaande feest zoals
zij zich dat graag voorstelde. Langzamer
hand werd voor Geertje de bruiloft als een
sprookje met mooi uitgedoste mensen,
grote taarten, limonade en muziek! Ze tel
de de dagen, die ze nu nog moest wachten
en bekeek telkens het rose nylon jurkje:
zo iets moois had ze nog nooit gehad! Ein
delijk was het dan zo ver. Ze huppelde
trots tussen vader en moeder in naar d.e
trein! Lopend door het dorpje, begon ze
zich alles weer te herinneren: de kerk, 't
café en de dikke boom op het plein. Even
later stond ze in een kamer vol mensen:
het feest van Oom, Harm en tante Toos. 't.
Was er al erg rumoerig, papieren slingers
hingen door de hele kamer, oom en tante
zaten op versierde stoelen en de gasten
hadden reeds de graad van pret bereikt,
die men aan de lege flessen en volle glaas
jes toetsen kon. Geertje werd door ieder
een geknuffeld, ze werd er angstig van,
vooral ook, omdat ze geen andere kinde
ren zag. „Kom eens hier meid" zei joviaal
oom Harm, en zette haar een feesthoedje
op, gaf haar een toeter en hing haar een
papieren sjerp om. „Ziezo, je ziet er fijn
uit, dat mot ook, 't is feest!" Doodongeluk
kig voelde Geertje zich opeens, in een
spiegel zag ze het malle punthoedje met
een bos gekleurde veertjes, de grote men
sen hadden haar vergeten. Ook vader en
moeder, die ze als een steunpunt zocht,
waren in druk gesprek met de anderen; ze
hadden zoveel nieuwtjes in te halen! Ze
wilde hier weg, ze vond het naar bij oom
Harm en tante Toos! Ongemerkt glipte ze
d.e deur uit, naar buiten. Tegen de muur
ging ze staan, doelloos, verloren in ho.ar
eenzaamheid. De ontspanning kwam
met de huilbui. Ze boende met haar
knuistjes in haar ogen, de tranen maak
ten vuile strepen op haar gezichtje. Mal
stond daarboven het feesthoedje, stijf
hield ze de toeter in haar handje, de sjerp,
van paars en geel papier, vloekte tegen
het zachte rose nylonjurkjeVrouw Teunis-
sen van de slager kwam voorbij en keek
verbaasd naar 't aangetakelde kind. „Wat
is er liefje?" vroeg ze meewarig. En met
lange huilgieren snikte Geertje: I-k h-e-b
fe-est!"
Mies van Oss
HET WERD een langdurige en moei-
zame romance, want mama paste,
zeldzaam goed op haar dochter.. Ze
had allang gemerkt dat er kapers op de
kust waren. Toen ze echter besefte, dat het
ernst was, veranderde haar houding. Ze
stelde Caterina een ultimatum: „Je laat die
jongleur lopen of je verlaat de troep! Ver
raad duld ik niet!" Caterina huilde tranen
net tuiten, maar moeder was onverbidde-
ijk. De discipline moest gehandhaafd blij
ven onder alle omstandigheden. Erik en
Caterina trouwden in Berchtesgaden na
ren hartroerend afscheid van de vader, de
broers en het zusje. Caterina werd de as
sistente van haar man. Ze stond bij hem in
de piste of op het toneel en gaf hem aan,
wat hij nodig had.
Erik verdiende behoorlijk geld en de
woonwagen van het jonge paar was zo
luxueus ingericht als met een huis op wie
len maar mogelijk is. Ze reisden half Euro
pa door en Caterina begon al te berusten
in het feit, dat ze nooit beroemd zou wor
sen, toen het lot ingreep
M IN ZWITSERLAND had Erik met
zijn assistente in het circus van
Grock een engagement te vervullen.
Op een dag lieten twee acrobaten verstek
laan en werd Caterina door de Grock uit-
lanodigd om te zingen. Het bleek, dat hij
baar vaak had horen zingen en zeer met
baar stem was ingenomen. Het eerste zelf
standige optreden van Caterina had in
Solothurn plaats. Zij repeteerde de hele
middag lang drie liedjes met. het orkest.
Ze was doodzenuwachtig, toen ze moest
optreden. Maar het eerste liedje gaf haar
seeds het zelfvertrouwen terug. Het had de
veelzeggende titel „Mijn ouders waren er
altijd op tegen...." en ze zong het met
overtuiging en nadruk.
Het toeval wilde, dat de bekende Duitse
orkestleider Kurt Edelhagen aanwezig
vos. Hij haastte zich Caterina Valente ver-
<fer te „ontdekken". Hij nam. haar mee op
'■on tournee door Duitsland, bracht haar
In 'de afdeling voor zoekgeraakte kinde
ren waren dagelijks de hostesses druk be
zig in evenveel talen de voortvarende pio-
niertjes te troosten, die de veilige moe
derhand hadden losgelaten. Op Nederland
se stranden zie je in de bewaarplaatsen
voor verdwaalde kinderen meestal blon
de kopjes. Hier echter zat het mistroosti
ge Franse knaapje naast het verdwaalde
Afrikaanse kroeskopje en de kleine Span
jaard die hier wat meer deed denken
aan een zoet-droevige plaat uit de vorige
eeuw dan aan het land van de stieren
vechters.
Onze vrijgevochten Nederlandse kinde
ren zijn ook al bij tientallen verloren en
teruggevonden. Men had het in de bewaar
plaats zó druk, dat men beslist weigerde
de naam van een verdwenen man om te
roepen, die door zijn vrouw ijverig werd
gezocht. „Zoek geraakte mannen", zo
meende men met Brusselse ervaring, „ko
men gewoonlijk vanzelf weer terug".
En wat wordt er al niet teruggevonden
i
ER ZIJN MANNEN, die houden niet van
Hinkelen. Ik begrijp dat niet. Ik heb er, al
ik het zelf. wel. kaas van gegeten. Met
Hinkelen moet. je dan ook in een kaas-
Hinkel beginnen, dan krijg je er nooit
ojnoeg vanWanneer mijn vrouw zegt:
Jkvioet vanmiddag d.e stad in, ga je mee?"
don ga ik mee. Vrolijk keuvelend reppen
He ons voort. Ik ken nu al heel wat win
kels. De Vries en Te Winkel bijvoorbeeld.
?n de Winkler Prins, goede winkels zijn
dat. Voor de winkel van Sinkel mag ik
altijd graag staan kijken. Die is enorm
Bespecialiseerd- Hoeden en petten en da-
otescorsetten. Het is maar dat de lezer
^oet dat ik mijn mondje kan roeren als
«et ouer winkelen gaat.
«Hé!", zegt mijn vrouw, „kijk, daar, aan
de overkant!"
•Wat is er aan de overkant?" vraag ik.
«Ik zie iets leuks liggen", zegt mijn
vrouw.
We gaan naar de overkant. Maar als we
oen de overkant zijn, ontdekt mijn vrouw
oar! de andere kant weer een overkant en
<ton wordt het net het spelletje van „lieve
'chipper vaar mij over". We lopen alle
overkantjes eraf. Het houdt er wel de pas
in natuurlijk. Tegen de Lijd dat ik me aj-
vraag of ik. dat nu wel allemaal over mijn
kant kan laten gaan. schiet ze een winkel
binnen. Uit de rijen juffrouwen maakt er
zich een los. Zij komt met fluwelige tred
op ons af en vraagt, terwijl ze mij diep in
de ogen kijkt: „Mevooi, wat mag het
wezen?"
Mijn vrouw zegt wat het wezen mag. Ik
vraag mij af wat het wezen mag. Ik ben
de hele tijd met die juffrouw afwezig. Dan
is mijn vrouw klaar„Wilt u maar aan de
kassa afrekenen, mevooi?" zegt de juf
frouw. Ze kijkt mij weer aan. Nu begrijp
ik wat het wezen mag. We gaan de winkel
uit. Mijn vrouw straalt. „Zie je wel", zegt
ze, „dat je daar goed kunt slagen!"
Ik denk aan de keren dat ze daar niet
slaagdeBij zulke gelegenheden gebruikt
ze mij alleen als alibi. Thuis herinnert ze
zich opeens dat ze nog bij de kruidenier
langs moest. Maar ze is moe. Als de juf
frouw daar met mij klaar is, vraagt ze met
de nonchalanche der routine: „Bent u ver
der niets vergeten?"
Nee, zeg ik, ik niet. Maar mijn vrouw
Michael Réty
op de Expo! Daarvoor moet mén de in
ventaris eens zien van het bureau voor
gevonden voorwerpen. Zij aan zij liggen
daar een schuiftrompet, een tas met twee
paar schoenen, een karbies met boterham
men en een scherp, puntig broodmes van
een halve meter lengte! Ra, ra, hoe ver
lies je dat?
Wij vrouwen hebben het weer gedaan,
volgens de Expo-oppassers die al die voor
werpen dagelijks aanbrengen. Zij vonden
vele schoenen, soms tassen met diverse
paren, soms één schoen, soms ook pan
toffels. Nog niet zó onbegrijpelijk, als men
bedenkt welke afstanden er afgelegd moe
ten worden om tenminste het allerbelang
rijkste van de Expo te zien. Vele dames
nemen dus een extra paar schoenen mee
en wie zal het de Belgen euvel duiden, dat
zij de geruite pantoffels —die welhaast
een nationale dracht zijn bij zich heb
ben?
De in het groen geklede oppassers vin
den echter ook corsetten en andere linge
rie, die te boek worden gesteld naast jur
ken, kousen, hoeden en vesten.
Gek genoeg verliezen de heren nagenoeg
geen kledingstukken of schoenen. Zij zijn
waarschijnlijk tevreden met het dragen
van de tas, die hier „kabas" heet, van
madame.
Daarentegen verliezen de mannen het
pasgekochte Expo-dasspeldje maar ook
hun horloges en welgevulde portefeuilles,
van welke verliezen ten onrechte soms de
zakkenrollers de schuld krijgen. De inhoud
van die portefeuilles gaat van luttele
francs tot duizenden francs en ook van een
foto van de familie-huishoudster tot die
van Brigitte Bardot. Al deze voorwerpen
worden netjes ingeschreven en als ze niet
dezelfde dag worden opgehaald, gaan ze
naar de politie. Meestal worden de verlo
ren bezittingen niet vlug teruggevraagd,
ook al omdat velen denken dat ze besto
len zijn. Maar er zijn méér eerlijke vin
ders op de Expo dan men zou denken.
Het is zelfs verboden de oppassers een
fooi te geven. Ze doen slechts hun" plicht,
zo zegt men. Maar die plicht kan wel eens
heldhaftigheid worden, als er een los brief
je van duizend francs zo maar op de grond
ligt. Dat dacht men op de Nederlandse
ambassade ook en daarom ontving de
dienst voor gevonden voorwerpen een
dankbrief uit naam van vele landgenoten
en op die brief zijn de mannen in het groe
ne uniform trots. Ook al zijn er mensen,
die het doodgewoon vinden, dat soms heel
grote bedragen op het bureau liggen tc
wachten op hun eigenaar.
Wat gaat er echter na de Expo gebeuren
met de voorraad vesten, parapluies, tas
sen, manden en fototoestellen? Met de
portemonnees, oudbakken etenswaren en
met dat broodmes? En met de vreemdste
vondst vén de Expo: een plastic kunst
oog? Hoe is het mogelijk, dat iemand dat
heeft verloren en hoe valt het te rijmen,
dat hij niet eens is gaan zoeken...?
R.-K. Kraamverzorgsters. De Neder
landse R.-K. Bond van Kraamverzorgsters
heeft in de Deventer schouwburg zijn alge
mene jaarvergadering gehouden. Dr. A.
Melchior uit Haarlem hield een lezing over
de wijze waarop in de binnenlanden van
het mandaat Tanganjika de geboorte van
nieuwe wereldburgers en de „kraamver-
zorging" geschiedt. Hij vertelde onder
meer dat de kindersterfte in dit deel van
de wereld 65 pet bedraagt en dat de mis
sie er goed werk doet met het verzachten
van de onmenselijk® methodes, die daar
worden toegepast.
Incarvillea's biedt men ook wel aan
onder de naam van tuin-gloxinia en in
derdaad doen de mooie roze of purper
kleurige bloemen er in schoonheid en
vorm wel een beetje aan denken. Aller
liefste tuinplanten die vooral op de voor
grond in de border uitstekend tot hun
recht zullen komen en die ook een zonnig
plekje verlangen. Ze groeien het best in
een humusrijke zanderige grond. Spit er
wat oude koemest onder, maar geen verse
stalmest. Indien de grond voldoende hu
mus bevat, kan men ook heel goede resul
taten bereiken met de bekende tuin- en
gazonkorrelmest.
Incarvillea's kan men nu bestellen. Zo
dra men ze ontvangt, dienen ze dan op de
voor hen bestemde plaats gepoot te wor
den. Ze zijn niet helemaal winterhard en
het is dus nuttig hen na het poten of
legen het invallen van de winter met een
laagje turfmolm af te dekken. Misschien
is het beter voorlopig een stokje te plaat
sen waar ze gepoot zijn; tegen de winter
kan men ze dan afdekken.
G. Kromdijk
Zeven keer. Voor de zevende keer
heeft de Rotterdamse politie proces verbaal
opgemaakt tegen een 56-jarige magnetiseur
uit Rotterdam, wegens onbevoegd uitoefe
nen van de geneeskunst Toen de recherche
in zijn spreekkamer kwam zaten er vijftien
patiënten op consult te wachten. Op zijn
lijstje stonden er echter nog 70, die die dag
behandeld zouden moeten worden. Voor
elk consult rekende hij f 2.50.
GISTEREN werd Wim tien jaar en
als verjaarsgeschenk verrasten zijn
ouders hem met een mooi aquarium.
Dat was wat! Daar kreeg hij nu pre
cies waar hij al zo lang naar verlangd
had. Vader zei erbij: „Je hebt nu zo'n
mooie glazen bak, die zullen we sa
men bewoonbaar maken, maar daarna
moet je zelf maar voor visjes en
plantjes zorgen".
„Oh, wat vind ik dat fijn, vader."
Wim vloog zijn vader zo maar om de
hals. 's Middags werd de bak goed
schoongemaakt, op de bodem klei ge
legd, daarop flink gewassen zand en
verder gevuld met water en weggezet.
Wim kon haast niet wachten om er op
uit te trekken voor het zoeken naar vis
jes en planten, maar hij mocht pas
gaan als hij een vrije middag van
school had.
DIE MIDDAG kwam! Samen met
zijn vriendje Hans trok hij er op uit.
Zijn kleine zus Nelleke, die altijd met
broer Wim mee kocht, was er nu ook
bij. Het was mooi weer en vrolijk gin
gen ze op stap met vangnet en busje.
Zii wisten ergens een sloot, die vol
kroos zat en wemelde van stekeltjes.
Het drietal tippelde al zingend en flui
tend voort en spoedig kwam de sloot in
zicht. Deze was vol van leven. Kever
tjes en torren snorden. Op het water,
dat open lag tussen de dikke plakken
kroos, schreven de schrijverkens. De
waterlelie bloeide en vele gele en witte
bloemen staken hun kopjes omhoog.
Een kikker sprong met een plons van
een lelieblad het water in. Libellen
scheerden ver het water. In het riet
broedde een waterhoentje. „Kijk eens,
Wim, hoe mooi dat diertje daar zit!"
zei Hans, „We gaan wat verderop
Hans!"antwoordde Wim, want hij wil
de de broedende vogel niet storen. Daar
hoorden ze het gezang van de kleine ka-
rekiet, die schommelde op een rietsten
gel. Het wijfje zat daar te broeden op
vier pieterig kleine eitjes.
NELLEKE WERD in het gras gezet
om te spelen. De jongens deden hun
schoenen en kousen uit en stapten aan
de kant de sloot in. Op de bodem kroop
een posthoornslakje over een steentje.
Wim nam het op en deed het in het bus
je, dat Hans vasthield. Er kwam wat
kroos mee, dat ook in het busje ging,
alsmede een takje waterpest. Het klei
ne grut, zoals wat torretjes en koker
juffers, dat ook meegekomen was, ging
terug de sloot in. Nu nog wat bronmos,
waterhoorn en een paar posthoorntjes.
Daar kwam een poelslak naar boven en
klampte zich vast aan een takje wa
terpest. „Die lelijkerd mag in de sloot
blijven, want die eet de waterplanten
op!" zei Wim.
Juist hadden ze ook nog een stekel
baarsje gevangen, toen Wim aan zijn
zusje dacht. In hun ijver hadden ze Nel
leke helemaal vergeten. Ze keken naar
alle kanten, maar tot hun grote schrik
was zus nergens te bekennen. Wat een
angst! Ze legden vangnet en busje aan
de kant en gingen op zoek.
WAT WAS ER intussen gebeurd?
Nelleke was bloemen gaan plukken
hier een boterbloem, daar een made
liefje, verderop een paardebloem en
wat margrieten. Wat een mooie bloe
men overal! Zo ging ze al verder en
verder. Maar wat zag ze daar toch!
Dicht aan de kant van de sloot stond
een prachtige gele bloem van de wa
terlelie, net een kluitje boter, dat op een
blad in de zon lag te smelten. Die wil ik
plukken, zei ze, maar toen ze haar pak
ken wilde was het net of die van haar
weggetrokken werd. Die bloem was zo
mooi, maar zo heel ver weg en haar
armpje was zo kortNog eens pro
beren, maar nee hoor, het lukte niet.
Wat nu te doen? Ze wilde die bloem
hebben. Daar zag ze een grote tak lig
gen. Ze nam hem op, reikte ermee naar
de bloem en ja hoor, hiermee raakte ze
de bloem van onderen aan. Nu nog een
stapje, maar ohwat was dat? Daar
gleed ze de sloot in. Wat een schrik! Ze
probeerde naar de kant te komen, maar
gleed hoe langer hoe verder weg.
„Wim, Hans, help, help!" gilde ze,
maar de jongens hoorden haar niet en
er was niets waaraan ze zich kon vast
grijpen.
„GA JE MEE met baasje?" zei Ka
rei, die met de riem in zijn hand de ka
mer in kwam tot Kazan. Blij sprong de
hond op en liet gewillig de riem vastma
ken. Kazan vond de riem niet prettig.
Maar hij wist dat, als de drukke straat
waarin Karei woonde, achter hen lag,
de riem los ging en de renpartij begon.
Meestal gingen ze door een lange beu
kenlaan, aan het einde waarvan de
sloot was, waar Kazan dan heen holde
om een flinke slok water te nemen.
Brave hond, zei Karei en klopte hem
op de rug. Kazan kwispelde met zijn
staart van vreugde. In de beukenlaan
maakte Karei de riem los en daar
vloog Kazan weg. Elke keer holde hij
terug om te zien of baasje wel volgde.
Een eekhoorn rende over de weg, Ka
zan achtervolgde het vlugge dier, maar
kreeg het niet te pakken, want het
vluchtte in een boom. Een groene
specht was bezig om insecten onder de
schors vandaan te halen. Onder de
boom lag het vol houtsplinters, want
zo'n specht pikt maar raak en haalt er
heel wat af. Ka-ka-ka! Wat krasten die
kraaien toch in de beuken. Karei keek
omhoog, maar kreeg een beukenoot
vlak op zijn neus.
Kazan werd steeds uitgelatener,
sprong telkens tegen Karei op, die dan
maar moest oppassen, dat hij niet om
ver gegooid werd. Zo stoeiend kwa
men ze op een open plek, waar Karei
wat wilde uitblazen. Maar lang duurde
dit niet, want een eind voor zich uit za
gen ze de sloot al. Kazan maakte aan
stalten om weg te hollen, maar wat was
dat! Hij bleef plotseling staan, stak zijn
kop omhoog en trilde van spanning.
Wat hij hoorde, ontging Karei maar,
plotseling schoot hij vooruit en rende
naar de sloot. Karei holde achter
hem aan en zag dan dat een paar jon
gens probeerden een klein meisje uit de
sloot te trekken.
Kazan sprong pardoes de sloot in,
zwom achter het meisje om, greep
haar beet en hield haar zo omhoog, dat
de jongens haar konden aanpakken.
Jullie hebben zeker wel begrepen dat
dit meisje Nelleke was en dat de jon
gens Wim en Hans waren! Wat zag dat
Nelleke er uit, maar wat. een geluk dat
Kazan nog. juist op tijd gekomen was!
Karei was nu ook naderbij gekomen
en nam het drietal mee naar het huis
waar Wim en Nelleke woonden. Wim
was wat bang, dat moeder boos zou
zijn. Ze stond al op de uitkijk en schrok
hevig, toen ze Nelleke zo toegetakeld
zag aankomen. Toen ze echter hoorde
wat er allemaal gebeurd was, bleek ze
veel te blij om nog boos te zijn. Kazan
bleef maar steeds bij Nelleke, die
steeds weer de trouwe hond streelde en
dan maar zei: „Lieve, zoete brave
hond!"
NU DACHTEN Wim en Hans pas aan
hun vangnet en het busje met de oogst.
En Nelleke was zonder bloempjes
thuis gekomen. Ze spraken echter af
om er dan maar eens opnieuw op uit te
trekken en Karei zei, dat hij dan graag
mee wilde gaan met Kazan, die er wel
voor zou zorgen, dat er met Nelleke
niets meer kon gebeuren.
Tussen de drie jongens ontstond er
een grote vriendschap. Tezamen trok
ken ze er geregeld op uit. En als Kazan
er bij was. was Nelleke niet thuis te hou
den. Zo was er dus nog veel goeds geko
men uit deze „bewogen middag".
Anita
V'g?? eikels, kastanjes, lucifers, pijpe-
schoonmakers en een luciferdoosje kun
je dit leuke span maken. Kijk goed naar
het voorbeeld, dan lukt het vast wel.
MUIZENIS
Deze muis heeft haar naamkaartje ver
scheurd. Als je begint bp het stukje bij
haar pootje en je volgt de lijn van let
ter tot letter, dan kom je toch gemak
kelijk te weten hoe zij heet, als je
daar benieuwd naar bent.
