Twee zeelieden aan de arbeid
in prachtige fotoboek „Zee"
ER ZIJN HIER HAAST GEEN KINDEREN
DIE MIJN LIEDJES NOG ZINGEN
VAN DER MEULEN EN VAN KAMPEN
Hervormd rusthuis op
terrein van „De Rijp"
Cobi Schrever voor Ned.
Ver. voor Huisvrouwen
Een kostelijk bezit
voor lage prijs
35
1.
Finale Grote Prijs van
't Gooi en Ommeland
Jubileum bij toneel fonds
Pieter Langendijk
Sint Nicolaas wordt toch
officieel ontvangen
mist kring Apolloin
nieuw uniform
Zie de kunstmaan
klaagt de Sint
in Australië
DINSDAG 18 NOVEMBER 1958
HAARLEMS DAGBLAD OPRECHTE HAARLEMSCIIE COURANT
i
ALS DE BEKRONING van de jarenlange samenwerking tussen de zee-
fotograaf Cees van der Meuten uit Zandvoort en de zeeschrijver Anthony van
Kampen uit Nieuwediep is het fotoboek „Zee", dat juist bij de uitgeverij C. de
Boer Jr. in Hilversum is verschenen, beslist geslaagd te noemen.
Hier zijn twee mensen in woord en beeld aan de arbeid, die het boeiende
element, dat de zee is, in al zijn uitingen, lieflijk en roofzuchtig, verraderlijk en
vertrouwd, haarscherp kunnen registreren. Cees van der Meulen als een dichter-
met-de-lens, zoals hij wel meer wordt genoemd, en Anthony van Kampen met
een welversneden pen.
Twee vrienden van de zee, die dit foto
boek, het kan niet anders, met liefde en
plezier te zamen met lay-outman Dick
Abbenes hebben samengesteld. Een boek
met foto's, waarop de liefhebbers van de
zee en de schepen, de havens en de dijken,
de vuurtorens en de havenhoofden, de
ladende, lossende en van stapel lopende
schepen niet snel uitgekeken zullen raken.
Plet enige bezwaar, dat men tegen dit
prachtige fotoboek zou mogen hebben, is
dat het wel wat té overladen is met foto's.
Dit mag echter nauwelijks als critiek op
het werk op zichzelf worden opgevat,
Cees van der Meulen is van jongsaf door
het water, de zilte zee, gebiologeerd. Voor
al de laatste jaren heeft hij zich op het
fotograferen van dat wonder, wat voor
hem de zee is, toegelegd. Veelal in ruige
beelden van door het zilte water stuivende
reddingboten en sleepboten. Foto's, die hij
maakt onder de moeilijkste omstandig
heden.
Vast aan mast
Cees van der Meulen heeft veel voor het
schieten van een goede en ruige zeeplaat
over. Talryke malen heeft hij zich reeds
vast laten binden aan de voormast van
een reddingboot om een unieke plaat te
maken van een met ruw weer worstelend
schip. Het is vaak onbegrijpelijk, hoe hij
er in slaagt om in die omstandigheden
Sedert 1946 bestaan er plannen voor
vestiging van een rusthuis voor bejaarden
van de diaconieën van de Hervormde ge
meenten van Haarlem en naaste omgeving
in huize „De Rijp" aan de Bloemendaalse-
weg, hoek Mollaan in Bloemendaal, welke
villa vroeger bewoond werddoor de fa
milie Stoop. De gemeenteraad van Bloe
mendaal heeft deze plannen verscheidene
malen besproken, maar een oplossing kon
niet worden bereikt.
Naar wij vernemen zijn er nieuwe plan
nen in voorbereiding; het ligt in de bedoe
ling, voor het doel niet de vroegere villa
te bestemmen, maar het rusthuis meer
zuidelijk op dit terrein om de moestuin op
te trekken, zodat de vroegere sfeer van
het oude Bloemendaal daar zo min moge
lijk zal worden aangetast en waardoor
tevens het contact tussen „De Rijp" en het
Bloemendaalse Bos in stand kan blijven.
heelhuids met een unieke serie platen aan
de wal te stappen
Cees van der Meulen. een kleine, slanke
en nogal stille Zandvoorter, die voortkomt
uit een oud varensgeslacht, is vanwege zijn
afkomst als het ware erfelijk belast met
het water. Datzelfde kan worden gezegd
van Anthony van Kampen, die de soms
dromerige en soms'ruige tekst schreef bij
dit fotohoek-
Uit de omvangrijke collectie' van Cees
van der Meulen heeft men voor dit boek
een selectie gemaakt, die representatief
kan worden genoemd voor zijn sublieme
„zeefotowerk". Hier zijn twee zeelieden
aan het werk, die kans hebben gezien om
hun liefde voor de meer dan driehonderd
vijftig miljoen vierkante meter wereldzee
eerlijk in beeld en woord tot uitdrukking
te brengen, waarbij de nadruk vooral valt
op een aantal ongelooflijk rake platen van
een woedende zee. D. S.
„U hebt ons met het zingen van oude
balladen en volksliederen en met de wijze
waarop u die brengt en aan elkaar praat,
vanmiddag beslist een beetje gelukkiger
gemaakt". Dit zei de presidente van de
afdeling Haarlem en omstreken van de
Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen
mevrouw A. Hamaker-Willink, maandag
middag tot mevrouw Cobi Schreyer uit
Zwanenburg, die de geheel gevulde zaal
van restaurant „Dreefzicht" in Haarlem
met haar balladen en volksliedjes uit ver
schillende landen en na de pauze in haar
prachtig Westfries kostuum met volks
liedjes uit verschillende provincies van
ons land van het begin tot hut einde heeft
geboeid en vermaakt. Mevrouw Schreyer
deed haar programma zij begeleidde
zichzelf op een gitaar aansluiten bij
kleurendia's, die door één der leden, me
vrouw A. C. van Ovei-zee-Endt uit Heem
stede in diverse landen zijn gemaakt. Me
vrouw Hamaker liet na de pauze even
eens enkele van door haar gemaakte kleu
rendia's zien.
Cobi Schreyer heeft haar publiek op ont
wapenende manier meegenomen naar
Oostenrijk, Frankrijk, Zwitserland, Ita
lië, Israel. Spanje Chili, Noord-Amerika
en Engeland. Vooral de beide dansliederen
uit Israel maakten veel indruk.
Na afloop bood mevrouw Hamaker de
zangeres bloemen aan.
Wie Wat Waar 1959 handhaaft de
traditie van de jaarboeken 1957
en 1958: het geeft helder en
bondig een kroniek van het af
gelopen jaar, een grondige be
handeling van een bonte rij van
onderwerpen die in de actuele
belangstelling staan. Het is een
bron van informaties, een sieraad
voor de boekenkast, goed en
goedkoop.
Uitsluitend verkrijgbaar aan de kantoren van
Haarlems Dagblad/Opi'. Haarl. Courant en IJmuider Courant
Het is langzamerhand al traditie gewor
den aan de jaarlijkse hengstenkeuring de
show van jaarlingen en een avondmeeting
te verbinden. Woensdag hebben al deze
gebeurtenissen in het Hilversumse Sport
park plaats. Voor de pure liefhebbers valt
deze dag, die 's morgens half tien begint
en 's avonds tien uur eindigt, enorm veel
te genieten. In een vrijwel constante
stroom verschijnen de volbloeds, harddra
vers en jaarlingen in de baan, een stille
strijd van de fokkers naar het zo fel be
geerde predikaat „het beste paard van de
show".
De dag wordt besloten met een aantal
koersen, waarvan de finale van de „Grote
Prijs van 't Gooi en Ommeland" het hoog
tepunt vormt. In tegenstelling met de
series gaat de finale over de vrij lange
afstand van 2400 m en juist deze afstand
biedt de meeste kansen aan de oudere
paarden. Stal Silver, die in de series al
zeer succesvol was, is met Roland en zijn
zusje Urania zeer sterk vertegenwoordigd
en zal Sandra, Umber en Victrix V achter
zich kunnen houden.
Het internationale nummer is met 21
paarden zeer sterk bezet, doch daar ver
scheidene zondag j.l. hebben gelopen zal
het aantal uitvallers wel groot zijn. Een
keuze is uitermate moeilijk, want zou het
veld belangrijk uitdunnen dan heeft zelfs
Fan Fan een eerste kans. Blijft het veld
Donderdag 27 november herdenkt de heer
J. W. Duits, Van Keulenstraat 10, Haarlem,
de dag waarop hij vijfentwintig jaar ge
leden bij Gerard Nielen's toneelfonds Pie
ter Langendijk in dienst trad.
De heer Duits kwam daar op veertien
jarige leeftijd en heeft zich sindsdien op
gewerkt tot een kracht, die bij leiding en
amateurverenigingen zeer geliefd is. Don
derdag 27 november zal het jubileum, na
een mis en gezamenlijk ontbijt, in huise
lijke kring worden gevierd.
zo, dan is hij kansloos en komen Rosa
Ilollandia, Ria Kitty, Radbout en Rose
Marie voor de ereplaatsen in aanmerking.
Het derde grote nummer is de serie
draverij (31 paarden). De specialist in deze
koersen Uranus Koff staat hierin op een
zeer gunstige plaats, maar echter in veel
beter gezelschap dan bij zijn vorige over
winning. Uitloper, Urma Norton, Sagne
d'Or en Uranium H zullen weinig voor
hem onderdoen en ongetwijfeld ook in de
voorste gelederen eindigen. In de stam
boek-prijs valt de keuze op stal Koppes
(Torenvalk S, Q William P), vóór de mount
van de bekwame Duitse rijder Freundt
(Victor Alsvin, Quick Magowan S). Out
sider is Unemdé.
Het openingsnummer kan een prooi wor-
d i voor Wendola, die daartoe Wendy,
Hollandia en Vuurvink S de baas moet
blijven.
'v Zandvoort
Sint Nicolaas zal toch in Zandvoort zijn
intocht doen. Hij heeft gehoor gegeven aan
de smeekbeden van vele teleurgestelde
ouders en kinderen. Aanvankelijk zou de
intocht achterwege blijven, omdat het
Sint Nicolaas-actiecomité onvoldoende
gelden beschikbaar had.
Uit de bevolking is thans een intocht
comité gevormd, dat woensdag vergadert.
Intussen is de intocht reeds bepaald op
zaterdag 29 november. Dan zal de burge
meester van Zandvoort, mr. H. M. van
Fenema, 's tniddags om drie uur de Goed
heiligman op het bordes van het raadhuis
welkom heten.
Het intocht-comité heeft reeds vele sug
gesties uit de burgerij ontvangen. Dit jaar
zal men gelet op de korte tijd van voor
bereidingen niet aan de vele wensen te
gemoet kunnen komen. Wel zal dit jaar
voor het eerst ook Bentveld een officieel
bezoek van de Sint krijgen. Aan de inwo
ners is verzocht op de dag van de intocht
van twaalf uur tot zonsondergang de vlag
uit te steken.
1-Iet intocht-comité is van vele zijden
reeds giften toegezegd. Men kan voor de
intocht gelden beschikbaar stellen door
storting bij de Nutsspaarbank aan de Gro
te Krocht, of door overschrijving op post
rekening 5180 van de Nutsspaarbank in
Haarlem ten gunste van rekening 701895 ten
name van het Sint Nicolaas-intochtcomi-
té in Zandvoort.
De Harmonie „Kunstkring Apollo"
houdt zaterdagavond 22 november in de
grote zaal van de Haarlemse Jongeman
nen Vereniging aan de Lange Marga-
rethastraat in Haarlem haar jaarlijkse
feestavond.
Het korps zal voor het eerst in zijn nieu
we uniform optreden. Het programma
vermeldt vóór de pauze een harmoniecon
cert en daarna cabaret en dansen.
FEESTAVOND MOTORCLUB
De feestavond van de motorclub „Zand
voort" zal dit jaar worden gehouden op
zaterdag 22 november in restaurant „Zo-
merlust". Aan de feestavond zal de tradi
tionele „boerenkoolmaaltijd" voor de leden
voorafgaan.
Volgense mededelingen van de Utrechtse
Sterrewacht zal op dinsdag 18 november
de raket van de derde Russische kunst
maan overkomen om 19.10 uur in het
noordoosten op een hoogte van 25 graden.
De kunstmaan zelf is tweemaal te zien.
Eerst om 18.34 uur in het noordwesten op
een hoogte van 20 graden, zich bewegend
van zuidwest naar noordoost en daarna om
20.22 uur in het noordoosten op een hoogte
van 30 graden, zich bewegende van noord
west naar zuidoost.
Sint Nicolaas is niet tevreden
over de herdenking van zijn ge
boortedag in Australië.
Toen ik hem dezer dagen ont
moette, was hij teleurgesteld. Hij
voelde zich vermoeid, want de
reis van Spanje naar Australië
duurt een beetje langer dan naar
Nederland. Bovendien is het om
deze tijd van het jaar in Australië
eigenlijk te warm om in zo'n bis
schopskleed te lopen. Met een
temperatuur van om én nabij
negentig graden Fahrenheit, die
dikwijls tot boven de honderd
stijgt, valt het zelfs voor Zwarte
Pieten niet mee, hoewel zij in het
hete Morenland toch wel wat ge
wend zijn.
Wat erger is: Sint en z'n Pieten
missen hier de lange, donkere
schoorstenen, waar ze doorheen
kunnen kruipen om cadeautjes bij
haard of kachel neer te leggen. En
die haard of kachel is natuurlijk
nidden in de zomer ook ver te
zoeken. Er zijn hier zovele huizen
zonder schoorsteen, dat het een
hele opgaaf wordt voor Piet om
z'n baas te bewegen er een bezoek
te brengen. Zelfs als er een
schoorsteenmantel is, dan is die
dikwijls loos. Schoen of klomp
vindt men er niet en er klinkt
geen lied van rond zo'n loze
schoorsteen geschaarde kinderen.
En al die huizen,waarvan de blin
den, zoals in Australië gebruike
lijk is, de hele dag en nacht ge
sloten blijven, stralen natuurlijk
gen licht uit. De sprankelende
sprookjeslichten, zelfs al was het
eer maar één in een eenzaam ge-
tegen boerderij, ontbreken
Er is nog méér ongemak, zei
de Sint, toen ik, tussen twee hui
zen in, een vraaggesprek met hem
had.
Wat voor ongemak? vroeg ik.
Nou, kijk eens, zei Sinter
klaas, terwijl hij zijn mijter een
beetje naar achteren schoof en het
zweet van z'n voorhoofd wiste:
In Nederland wandelde ik zo
gemakkelijk over de dak-m, maar
hier staan alle huizen apart, ge
scheiden door grote tuinen. Als ik
in Nederland vijf huizen doe, kan
ik er hier in dezelfde tijd maar
één af. Ik werk wat we in Austra
lië noemen „overtime" en uaw
moet natuurlijk betaald worden.
De Sint zag, dat ik verschrikt
en verontwaardigd keek tegelijk
en verduidelijkte zijn van een ma
terialistische gezindheid blijkende
opmerking met een uitlegging, die
acceptabel leek: Er is hier. zo zei
hij op sombere toon, veel con
currentie. weet je. Niet van col
lega-Sinterklazen, maar van
Kerstmannetjes, die zich Santa
Claus noemen, Sinterklaas, weet
je. Ze lopen in rooie jakken met
witte randen hier al rond in okto
ber, tot Kerstmis toe. Dat vind ik
oneerlijke concurrentie.
Maar u hebt toch niet te
klagen over populariteit onder de
Nederlanders? waagde ik op te
merken.
Dat is betrekkelijk, luidde
het antwoord. Zwarte Piet schud
de heftig met z'n hoofd om de
Sint bij te vallen, terwijl straal
tjes transpiratie langs z'n wangen
en hals liepen, zodat z'n Moriaan-
se kleur begon te verbleken.
Er zijn hier honderdduizend
Nederlandse immigranten, ver
volgde Sint Nicolaas op ietwat
schoolmeesterachtige toon.
Over het algemeen staan ze on
verschillig tegenover het Sinter
klaasfeest. De meeste kinderen
kennen m'n liedjes niet eens, of
niet meer. Dat is de schuld van
de ouders, want die leren hun
kinderen die liedjes niet. Mis
schien hebben de kinderen ook
geen zin om ze te leren. Op de
scholen wordt er natuurlijk hele
maal niets aan gedaan. Het is
voor mij heus niet leuk voor een
groep kinderen te staan en hen
niet eens een behoorlijk Sinter
klaasliedje te horen zingen. In
West-Australië heeft de Neder
landse vereniging eens besloten
helemaal geen Sinterklaasfeest
voor de kinderen te houden, om
dat, zo zei het bestuur, de sfeer
ontbreekt en de kinderen geen
liedjes kunnen zingen.
De Goedheilig man keek treurig
voor zich uit. Hij had kennelijk
verdriet over zoveel laksheid en
onwetendheid, maar fleurde op,
toen ik Tasmanië noemde.
Tasmanië is een uitzondering,
zei hij glimlachend. De burge
meester van Launceston heeft me
vorig jaar officieel ontvangen.
Het was een grote optocht en een
feest voor Nederlandse en Austra
lische kinderen bij elkaar. Ook
ben ik in Mildura geweest, achter
in het binnenland van Nieuw Zuid
Wales, tjonge wat een reis.en
heet dat het was! Daar wonen
maar twintig Nederlandse gezin
nen. Ze hebben me ontvangen als
een vorst. Een grote optocht door
de stad. De gehele bevolking was
uitgelopen om ons te zien. De
volgende dag stonden er foto's van
in de kranten.
En was dat de enige plaats,
waar u zo spontaan werd ontvan
gen? vroeg ik.
O nee, in Wollongong, de
staalstad van Nieuw Zuid Wales,
was het óók leuk. Daar kwamen
vierhonderd kinderen bij elkaar
om me te verwelkomen. Twee
honderd kilometer naar het noor
den, in Newcastle, vierhonderd
kilometer naar 't zuiden, in Can
berra, hadden we ook veel pret.
In Canberra namen ze mee in een
optocht door de federale hoofd
stad. Versierde fietsen en auto's
waren er ook bij. De Nederlandse
vereniging organiseerde er een
groot feest voor de kinderen met
appelhappen, hardlopen, kange-
roe-lopen en veel ijs.Ik ril er
nog van als ik er aan denk
Wat wilt u daarmee zeggen?
vroeg ik.
De Sint dacht een ogenblik na
en antwoordde: Het huiselijke
feest van Sinterklaasavond in Ne
derland heeft een heel ander ka
rakter dan het massafeest in
Australië. Het is niet alleen de
ijswafel, die de hete melk en
warme chocolade heeft vervangen,
het is ook het persoonlijke con
tact, dat heeft plaats gemaakt
voor een sociale bijeenkomst, soms
een kinderfeest, zoals in Neder
land op Koninginnedag zou zijn
gehouden, of een dansavond voor
vaders en moeders! Ik ben hier
niet veel anders dan een gedenk
waardige relikwie uit een voor
bije tijd
Klinkt dat niet een beetje
cynisch?
Het is de waarheid, zei Sint.
Zwarte Piet was inmiddels aan
z'n tweede ijslollie begonnen. Sin
terklaas stak z'n staf in de groene
berm van de straat, trok z'n toga
uit en legde die op de drinkwater-
bak, die hier op tal van plaatsen
langs de weg voor de paarden zijn
aangebracht en zei: De appel
tjes van oranje groeien hier in
zo'n overvloed het hele jaar door,
ook in de achtertuin van vele
Nederlandse gezinnen, dat de
stoomboot uit Spanje geen attrac
tie meer is voor de kinderen. De
Sint en Spanje zijn typisch ver
bonden met vorst en sneeuw en
kou. met vuur in de haard of een
snorrende kachel, met donkere
winteravonden, maar die héb je
niet in Australië, tenminste niet
om deze tijd van het jaar. Daar
door voel ik me als een kat in
een vreemd pakhuis. De tijd zal
komen, dat. ik een legendarische
figuur zal zijn in de ware beteke
nis van het woord: mijn naam zal
in Australië nog slechts genoemd
worden in boeken en kranten. De
kinderen zullen hun schuchtere
blikken slechts opslaan naar m'n
concurrent. Vader Kerstmis, het
mannetje in z'n rooie jak, dat zich
Sinterklaas noemt maar het niet
is! Het heerlijk avondje en de
klop op de deur verdwijnen lang
zaam maar zeker1, zoals het schip,
dat de kinderen uit Nederland
meenam naar Australië, achter de
horizon verdween.
Sint Nicolaas zuchtte toen hij
dit zei. Zwarte Piet veegde het
zweet van z'n voorhoofd. Ze
trokken met gebogen ruggen ver
der, nagestaard door enkele
Australiërs, van wie ik er één
hoorde zeggen: Die gaan zeker
naar een gemaskerd bal....
