PANTER
Herhalings
oefening
Amerikaanse tentoonstelling geeft
realistisch beeld van de Y.S.
Daverende ontvangst van
olifant in Aiguebelle
Colette Duval door pech achtervolgd tijdens Blériot-race
Verhaal van Ledigheid
VERSTOPPING?
défilin
Zeer waarschijnlijk dat RAF de
eerste prijs van f50.000 krijgt
(DOOR PIGER)
^Praatótoel
DO iN DERDAG 2 3 JULI 1959
NIXON NAAR MOSKOU VERTROKKEN
finsektenverdelger
Iuchtve rve rse r
In één VLIDO spuitbus
Rassenconflicten in
A merika
Indische Nederlanders naar
de V.S. geëmigreerd
SENORITAS
de
Euratoom krijgt groot
studiecentrum in Ispra
Economische activiteit in
V.S. op recordhoogte
pe Amerikaanse vice-president Ri
chard Nixon is woensdagavond naar Mos
kou gevlogen met instructies van presi
dent Eisenhower, te trachten Kroesjtsjev
te overtuigen van de ware „gemoeds
stemming en gevoelens van het Ameri
kaanse volk".
Nixon verklaarde dat hij zijn best zou
doen, elk „misverstand en elke misreke
ning" van de Russen recht te zetten.
Vrijdag zal Nixon de Amerikaanse ten
toonstelling in de Russische hoofdstad
openen. Voorts staan bezoeken aan Le
ningrad en vier steden in Siberië op het
programma.
Op het vliegveld van Baltimore ver
klaarde Nixon, dat hij de Russen vooral
duidelijk wilde maken, dat het Amerikaan
se volk achter de president staat wat
diens buitenlandse politiek voor een vre
de in rechtvaardigheid betreft.
Nixon zei nog, dat het niet gemakkelijk
is precies die belangrijkste moeilijkheid
op te duiken, die de oorzaak is van de
gespannen betrekkingen met Rusland.
Hij besloot met te zeggen dat hij bereid
is „elke belangrijke kwestie, die tussen
de twee regeringen is gerezen, te bespre
ken".
„Amerika" in Moskou
De Amerikaanse tentoonstelling die
vice-president Nixon in Moskou zal ope
nen, zal de Russen laten zien hoe de
Amerikanen wonen, werken en hun vrije
tijd besteden.
Modellen van satellieten, de nieuwste
Amerikaanse auto's en een „ideaal huis"
zullen bijdragen tot het „realistische
beeld van Amerika" dat de organisatoren
willen geven.
De tentoonstelling zal ongeveer tien uur
per dag voor het publiek geopend zijn.
Men heeft hard gwerkt om op tijd klaar
te zijn, maar in het hoofdgebouw moet nog
veel gedaan worden. Onder leiding van
Amerikaanse opzichters hebben Russi
sche arbeiders het circa 127.000 vierkante
meter grote tentoonstellingsterrein in het
Sokolniki-park gereed gemaakt. Met de
ondergrondse duurt het 15 minuten om
van het centrum in Moskou naar het ter
rein te komen.
Midden in het terrein ziet men zich
geplaatst voor een reusachtige „futuristi
sche" koepel, die een goudachtige kleur
heeft en een middellijn van ruim 66 me
ter. In de ruimte onder deze koepel staat
een elektronisch brein dat in het Rus
sisch antwoord geeft op vragen over Ame
rika. Voorts kan men in deze ruimte we
tenswaardigheden vinden over de Ameri
kaanse wetenschap en het Amerikaanse
onderwijs.
Achter deze ruimte bevindt zich een gla
zen hal, waarin men de laatste snufjes
kan bewonderen op huishoudelijk gebied
en een groot aantel verbruiksgoederen.
Dit paviljoen bestaat uit twee verdiepin-
Advertentie
Nu met één vingerdruk een
dubbele weldaad: wég mot
ten, muggen, vliegen..wég
hinderlijke luchtjes! Gagauw
zo'n grote voordelige bus
halen!
'n Erdal produkt,
dus goed!
TRENTON, NEW YERSEY (UPI)
Het Amerikaanse hooggerechtshof heeft
de New Yorkse aannemer William J. Le
vitt gelast ook woningen aan negers te
verhuren.
Levitt, bouwer van de Levittown Home
projecten in de oostelijke staten, had drie
negers, die woningen wilden betrekken,
geweigerd. De uitspraak van het hoogge
rechtshof was gebaseerd op het feit dat
Levitt een verzekeringsgarantie ontving
van de federale commissie voor woning
bouw.
Het betreft hier een project in Burling
ton County, New Yersey.
COLUMBUS (UPI) In Columbus in
de Amerikaanse staat Mississippi is
maandag een blanke veroordeeld tot drie
maanden gevangenisstraf en 100 dollar
boete, opidat hij in een café voor negers
was gaan zitten en geweigerd had weg te
gaan, toen hem gezegd werd, dat blanken
daar niet hoorden. Vorige week kregen
twee andere blanken straffen opgelegd
voor dezelfde overtreding.
Wetsontwerp
WASHINGTON (UPI) De juridische
commissie van het Amerikaanse Huis van
Afgevaardigden heeft een wetsontwerp
goedgekeurd, dat beoogt obstructie van
rechterlijke uitspraken tot integratie van
scholen door geweld of dreigementen een
overtreding van de federale wetten te ma
ken.
Krachtens deze wet zou men kunnen op
treden tegen menigten, die bijvoorbeeld
in 1957 de integratie van de middelbare
school van Little Rock verhinderden.
gen en bevat ook schilderijen en beeld
houwwerken.
De Russen die een entreeprijs van een
roebel moeten betalen, zullen ook een ty
pisch Amerikaans huis kunnen zien en
Amerikaanse jazz kunnen horen. Behal
ve het elektronisch brein zullen 75 gidsen,
die vloeiend Russisch spreken, de vragen
van de bezoekers beantwoorden.
Voorts is er een „circarama", een „bio
scoop in de rondte", die zoveel succes
heeft gehad op de wereldtentoonstelling
in Brussel. Vier maal per dag zullen er
op de tentoonstelling modeshows worden
gehouden. Men zal er verder de fotoverza
meling van Edward Steichen „Family of
Man" kunnen zien. Ook voor de kinderen
zijn er diverse attracties, waaronder
„speelgoedland".
Met de „Groote Beer' zijn 166 Indische
Nederlanders in de Verenigde Staten aan
gekomen. Zij vormen de eerste grote groep
Indische Nederlanders die onder de bepa
lingen van de „Pastore-Walter-Act" naar
de V.S. emigreren. Deze wet regelt de toe
lating van 3136 gezinnen (hetgeen ongeveer
zal neerkomen op 10.000 personen). Naar
de Nederlandse Emigratiedienst in Den
Haag verklaart, is dit aantal nog niet vol
geboekt.
De procedure vdn de emigratie is in grote
lijnen gelijk aan die der vroegere regelin
gen.
Er wordt door de instanties die de emi
granten opvangen, op toegezien, dat de
Indische Nederlanders niet geplaatst wor
den in gebieden waar de rassendiscrimina
tie een probleem vormt, z~>als in Arkansas.
Dorpspastoor natgespoten
AIGUEBELLE (UPI) De twaalfjarige
Italiaanse olifant Jumbo, die door een
professor uit Cambridge over de Alpen
wordt gedirigeerd, is woensdag in Aigue
belle aangekomen. De begeleidende tem
mer heeft onderweg al enkele malen d.d.t.
over Jumbo's huid gesproeid, tegen de
vliegen, en de olifant veelvuldig gedrenkt.
Het hete asfalt beviel de olifant niet, maar
men kon weinig doen om het pootongemak
te verlichten.
Daarom deed Jumbo het zelf. Het beest
stevende in Aiguebelle de burgemeester,
diens comité van ontvangst en de spreker
van die middag voorbij ,om zich pardoes
neer te laten in de fontein van het dorp.
Onder opgewekt getrompetter wentelde de
olifant zich in het water en met haar slurf
spoot Jumbo honderden liters water over
zich heen. Het dier was uitgelaten en de
notabelen stonden al op het punt vrolijk te
worden, toen de ontnuchtering kwam.
Jumbo blies een ferme straal tegen de
dorpspastoor, die overigens heel goed tegen
dit grapje bestand was. Maar de ontvangst
ging toch niet door. De burgemeesters
Advertentie
Na het eerste trekje
weet U het al:
een heerlijk, zacht
sigaartje.
Panter Senoritas.
In het bekende
V rode blikje 20 stuks
f 2.5°
Ook in 10 stuks f 1.25
Hetgeen iedereen woensdag verwacht
te, heeft zich inderdaad op Marble Arch
afgespeeld. Het was het drama van de
nederlaag van de Francaise tegen de En
gelsman. Het drama van de chronometer,
die onbarmhartig registreerde, dat Co-
lette Duval in de luchtrace Londen-Parijs
had gefaald, maar majoor-vlieger Mau
gham was geslaagd een nieuw record:
40 minuten, 44 seconden.
Wie had de schuld? Generaal de
Gaulle in de eerste plaats, want door zijn
parade werd Colette enkele kostbare mi
nuten opgehouden. Toen trok boven het
Kanaal cén van de motoren van haar
Vautour-straalbommenwerper niet goed
en moest de snelheid worden verlaagd.
Ten slotte had zij nog enkele seconden
vertraging bij de landing.
Dat was echter nog niet alle pech. Bij
de sprong uit de helikopter voor de over
stap naar de Vautour had zij zich al be
zeerd en toen zij bij Marble Arch aan
kwam had haar motorrijder de draai te
kort genomen en gezamenlijk gingen zij
onderuit. Zo goed is echter de parachu
tistentraining van Colette, dat zij binnen
de seconde weer opstond, haar kaart in
de klok drukte en toen in de armen van
haar secondante viel.
Uitgeput.... en nog geen record: 43
minuten, 51 seconden. Zij moest tegelij
kertijd toegeven, dat dit voor haar het
einde van de luchtrace was. Een maand
had zij ervoor getraind en het was nu
welletjes vond haar echtgenoot, Gilles de
la. Mar. Het ergste voor de Francaise was
dat vlak na haar, toen zij nog over haar
tegenslagen zat te verhalen en vriende
lijke handen trachtten haar prachtige pa
rachutistenhelm af te zetten, majoor-
vlieger Maugham rustig binnenkwam,
langs de route die Jumbo over de 2100
meter hoge Clapier neemt, zijn nu ge
waarschuwd door hun collega uit Aigue
belle.
De foto toont de wetenschappelijke
olifant terwijl hij even uitblaast in de
etappe van Montmelian naar La
Rochette.
naar de klok ging en zonder veel vertoon
van. opgewondenheid zijn record beves
tigde.
Vergeten was Colette in haar nu niet
meer zo helder witte parachutistenover
all met als echte vrouwelijke „touch", een
lippenstift in één van haar ritssluiting-
zakken. Iedereen drong om de nieuwe re
cordhouder heen, want de R.A.F. had het
toch maar weer gedaan. De eer van de
Britse strijdkrachten was gered.
Eigenlijk was het geen verrassing dat
dit gebeurde. Vorige week, toen 'kolonel
Ryder een dag het record op zijn naam
bracht, zei hij, dat de verbindingsdienst
dan wel de beste grondorganisatie mocht
hebben, maar dat de R.A.F. de baas was
in de lucht.
Dat is de afgelopen dagen dan ook wel
bewezen. De Hunters van de R.A.F. zijn
tot op de druppel brandstof nauwkeurig
geladen. En zelfs de vleugeltanks zijn er
af gehaald voor extra snelheid. Zij staan
niet meer met draaiende motoren op de
deelnemers te wachten zoals in het begin,
maar starten de motoren op het teken van
de controletoren, dat de helikopter met de
R.A.F.-deelneme' vlak bij het vliegveld
is.
Alles gaat zo perfect als alleen maar een
grote organisatie met veel training kan be
reiken. En dat alles heeft het Britse mi
nisterie van Luchtvaart niet eens zo veel
gekost, f 8000.— vertelde de minister gis
termiddag ongeruste Lagerhuisleden.
Kan de Britse luchtmacht de 40-minu-
ten barrière, die nu dezelfde betekenis in
de luchtrace heeft gekregen als de 4 mi
nuten-mijl in de atletiek, nog doorbroken
worden? Maugham was er gisteren, na
zijn recordvlucht, niet al te pessimistisch
over. „We hadden een kopwind van 50
kilometer per uur en als die morgen ver
dwenen is, zal dat ons weer 30 seconden
schelen", zei hij vol vertrouwen.
Vandaag, de laatste dag van deze fan
tastische race, die tegen alle verwachtin
gen in. tot de laatste uren alle spanning
zal behouden, kan de barrière worden ver
broken, of door de R.A.F., of door de
Fransen, die het nog eens voor do laat
ste maal met de Vautour zullen proberen.
Het zij mij echter wel verwonderen als
Lord Rothermere, de president-directeur
van de „Daily Mail", die deze race or
ganiseerde, vanavond om halftien niet de
prachtige beker en de eerste prijs van
f 50.000,-- aan de R.A.F. uit kan reiken.
En dan komt déze prijs ook terecht waar
hij in feite behoort: de luchtmacht.
INLEIDING
Het relaas van een dertigtal dagen geüniformeerd
nietsdoendat is het, waarvan hierbij de eerste af
levering verschijnt. De schrijver van dit dagboek heeft
enige tijd geleden zijn herhalingsoefeningen „gedaan".
Hij heeft die ervaring gedeeld met waarschijnlijk en-
keie honderdduizenden andere Nederlan'ders, die kor
te of langere tijd geleden hun „echte" militaire dienst
plicht hebben vervuld. De regering heeft beslist, dat al
die ex-militairen van tijd tot tijd nog eens moeten op
komen om te herhalen wat hun indertijd werd geleerd
en om zich zo mogelijk de nieuwe technieken eigen te
maken, die sedert hun demobilisatie in hun deel van
de strijdkrachten zijn ingevoerd.
Er is van het begin af aan vrij veel kritiek geweest
op het instituut van de „herhalingsoefeningen". Deze
kritiek was grotendeels ongegrond want zij was veel
al gebaseerd op de uitsluitend emotionele reactie, dat
men zichzelf (of „het jeugdige, produktieve deel van
de natie") niet nóg eens de vaak, voor een burger, wei
nig stimulerende ervaring van de militaire dienstplicht
wilde laten ondergaan. Tegelijkertijd waren echter ve
len het erover eens, dat het geheel strookte met de
verplichtingen, die ons land in de Noord-Atlantische
Verdrags-Organisatie op zich 'had genomen.
Daarna, toen deze herhalingsoefeningen eenmaal op
gang waren geraakt, kwam er meer kritiek. De „jon
gens" (zoals dienstplichtige militairen nu eenmaal ge
noemd worden) zouden niet genoeg te doen hebben; zij
zouden tijdens hun herhalingen van telkens enkele weken
slechts min of meer worden „beziggehouden" door com
mandanten, die geen kans zagen deze weken nuttig te
vullen.
Dit dagboek, waarvan hierbij dus de eerste aflevering
verschijnt, beoogt slechts een hard-feitelijke weergave
te zijn van wat één „herhaler" tijdens zijn maand-in-
uniform heeft gevonden. Schrijver dezes noch „Haar
lems Dagblad" willen pretenderen, dat zijn ervaringen
bepalend zouden zijn voor alle Nederlandse, militaire her
halingsoefeningen. Dit zijn de ervaringen van één man.
Misschien is hij een uitzondering in het leger van de
vele tienduizenden „herhalers" maar zelfs in dat ge
val zouden de in dit en de volgende artikelen opgeteken
de herinneringen helaas tekenend zijn voor het feit, dat
het systeem blijkbaar op bepaalde punten faalt.
Waarschijnlijker is echter, dat deze ene man niet al
leen heeft gestaan in zijn volstrekt nietsdoen. Dan heeft
het systeem nog ernstiger gefaald. Er staat nauwe
lijks kritiek in dit „dagboek" het is slechts een op
somming van feiten. Maar dan een wat verontrustende
opsomming.
Donderdag, le week.
Na een reeks van officiële brieven, alle voorzien van
het opschrift „Dienst" en dus zonder beleefde aanhef,
ben ik vanochtend opgekomen voor herhalingsoefenin
gen. Voor wie denkt, dat zo'n eerste dag een'moeilijke
en harde is, laat ik hierbij het programma volgen dat
schrijver dezes, die nog steeds de in Indonesië verwor
ven rang van sergeant mag bekleden, die dag heeft
gevolgd.
8.30 uur: aankomst. Daarna het invullen van een aan
tal formulieren, een medische keuring en enkele injec
ties. Vervolgens kledinginspectie („Heb jij alles nog?
Ja? Goed zo, de volgende"). Dit alles duurde tot
10.15, toen ik mij moest melden bij een sergeant-ma
joor van het beroepsleger. Deze bijzonder behulpzame
man, die een deel van mijn bagage voor mij heeft ge
dragen, liet me de aantrekkelijke kamer zien, die ik in
de komende vier weken met nog vijf andere sergeants
zal moeten delen. Daarop zei hij: „Kom, nu gaan we
uw bed halen". We wandelden naar de fourier, die ech
ter blijkens een briefje op zijn kantoor pas om vier uur
's middags terug zou zijn. „Dan gaan we naar de ga
rage om een auto voor je bed te versieren, voor van
middag", zei mijn superieur. Een briefje op het garage
kantoor vermeldde echter, dat de dienstdoende chef
pas te vijf uur 's middags in zijn vertrek zou terugke
ren. Sergeant-majoor: „Dan geef ik het op. Gaat u maar
wat koffie drinken, of zo".
10.40 Koffie drinken op zonnig terras van mess.
11.15 uur Bagage uitpakken en wat lezen
12.15 Zonnen op mess-terras.
13. Lunch.
13.45 Middagdutje.
16. Bed halen; een arme soldaat moest het voor
me dragen.
16.45 Bed opmaken en wat lezen op opgemaakt bed.
17.25 Appèl. Er blijkt echter een boekje met verkeer
de namen te zijn doorgegeven, zodat deze plechtigheid
wat langer duurt dan was voorzien.
17.55 Vertrek naar huis, niet ver van het kamp. Bij de
poort riep de, eveneens herhalende, schildwacht mij
na: „Waarom gaat u nou al weg, sergeant? Het was
net zo gezellig".
Vrijdag, le week.
Laat ik nog eens een dagprogramma geven. Het is wel
tekenend.
8 uur: Appèl; 8.30 terug naar bed, slapen tot 10.30:
koffiedrinken in mess; 11 uur boek lezen op slaapkamer,
waar inmiddels de zon naar binnen is komen schijnen:
12.30 een koud glas in de mess; 13 uur lunch; 13.30
appèl. Te 14.15 uur volgde het eerste gesprek met mijn
onmiddellijke superieur, sergeant eerste klas G., die
hofmeester is van de onderofficiersmess. Sergeant G.
wist niet van mijn komst; wél verwachtte hij twee an
deren, die echter niet gekomen zijn. Hij legde mij uit
wat zijn taak is (voedsel aankomen, voorraden beheren,
menu's samenstellen) en de mijne: „Jij moet 's mid
dags om halfdrie hier zijn, als de nieuwe voorraden
komen. Af en toe zeg je dan tegen een messbediende:
„Leg dat eens op de weegschaal". Dat is een steek
proef. Het klopt alti jd, hoor, want de leveranciers hou
den onze orders veel te graag". Even overweegt hij
nog mij het voorradenboek te laten bijhouden, maar
dan bedenkt hij zich dat twee handschriften in dat boek
zo slordig zouden staat en ziet er van af. „Begin maan
dag maar", zegt hij ten slotte.
Te 15 uur heb ik thee gedronken en daarna over het
kampterrein gewandeld met een collega-sergeant. Van
vier tot halfzes lezen op de kamer. Daarna in vijf mi
nuten appèl en vervolgens naar huis.
Zaterdag, le week.
Na het appèl hebben we een aantal toespraken moe
ten aanhoren in de soldatenkantine. De kampcomman
dant sprak (een kolonel), de veldprediker en de aal
moezenier. Allen spraken in de geest van: „Ik weet
wel, dat dit vervelend voor jullie is, maar maak er het
beste van. Jullie zullen de handen flink uit de mouwen
moeten steken". Enkele soldaten klapten na de rede
van de kolonel; de kolonel ontstemd. Te 9.15 was ik
terug in de slaapkamer, waar ik daarna tot twaalf uur
heb liggen lezen en praten. Ten slotte nog een appèl.
Ik heb me daarbij verbaasd over het optreden van
een jonge beroepsluitenant, die tegen een soldaat riep:
„Zet je pet goed, anders laat ik je een week met een
helm lopen". Welk een wonderlijke bevrediging moet
zo'n man uit een dergelijke opmerking halen?
Maandag, le week.
Na het appèl heb ik me vanochtend om 9 uur bij de
sergeant G. in de onderofficiersmess gemeld. Deze
sprak: „Zo, ben je daar al? En wat zou je nou doen??
We zullen eens wat werk voor je moeten bedenken".
Dat werk bestond de eerste dag uit het controleren
van de voorraden (duur: 10 minuten) en het aannemen
van twee telefoontjes. Eén was „verkeerd verbonden",
de ander voor een messbediende. Verder heb ik de ge
hele dag zitten lezen. Mijn chef ook. Hij leest een boek
uit een uitleen-bibliotheek, maar slaat telkens 40 of 50
bladzijden dóór om te kijken hoe het verder zal gaan.
Er zijn nog wel twee leveranciers gekomen: de een
bleef twee minuten, de ander tien. G. is tweemaal voor
privé-zaken naar de korpsadministratie geweest en
heeft verder nog wat gepraat met de koks. Na de lunch,
waarop hij toezicht had uitgeoefend, zei hij: „Zo heren,
ik ga een uurtje rusten. Ik ben er hard aan toe". Dat
meende hij en hij deed de ogen toe.
Inmiddels kwam een mede-sergeant mij vertellen over
zijn werkzaamheden. Hij is commandant geworden van
een mobilofoon-eenheid. Zijn burgervak: radarspecia
list. Zijn werk hier: kijken of zijn soldaten goed in de
mobilofoon praten; als het toestel stuk gaat, schrijft
hij op een label „STUK" en laat het ding naar een
werkplaats brengen.
Dinsdag, le week.
Na het appèl moest ik mij melden bij de kapitein,
die de chef is van mijn chef. Hij vroeg me wat over
mijn burgerleven en over mijn gezin. Toen was hij uit
gesproken. Ik ook. Meer dan een minuut hebben wij el
kaar zwijgend aangekeken hij zittend, ik staand
in het plotselinge besef elk iemand ontmoet te hebben,
voor wie wij geen van beiden de geringste belangstel
ling hadden.
Daarna wat zitten lezen en geluncht, 's Middags „op
rapport" geweest bij de compagnies-commandant om
wegens persoonlijke omstandigheden twee dagen vrij
te vragen. Verzoek toegestaan. Mijn parate weekeinde
zal ik dus thuis zijn; het leger zal mijn werkkracht
moeten ontberen.
Woensdag, le week.
Een drukke dag. 's Ochtends heb ik een briefje met
bestellingen voor afwaspöeder e.d. weggebracht naar
het kazerneringsbureau. De bestelde artikelen kunnen
morgen worden afgehaald. Het zijn vijf kleine pakjes,
maar ik mag die niet zelf dragen. Daarom moet ik een
soldaat „bespreken" om dit morgenmiddag te doen.
's Middags heb ik onderhandelingen gevoerd met de
wachtcommandant en wat andere autoriteiten over de
uitlevering van vijf met „licht arrest" gestrafte sol
daten, die vanavond moesten helpen afwassen. Maar
noch mijn chef, noch ik hebben hen zien arriveren; wij
gingen om vijf uur precies naar huis. Mijn eerste week
was om. „Jullie zullen de handen flink uit de mouwen
moeten steken", had de kolonel gezegd. Nog ben ik
niet moe. (Wordt morgen vervolgd).
Een droom
Vannacht droomde ik, dat ik een koning
was.
Verdrongen complexen? De gebruikelijke
droom van elk alledaags zwoegertje?
O, goed allemaal waar. Maar u dan?
TJ vond toch ook sprookjes, die gingen over
beeldschone koninginnen, weelderige pa
leizen en arme meisjes, die met prinsen
trouwden, het mooiste?
Nu, dan hoef ik me voor mijn droom ook
niet te schamen.
Trouwens, ik kon er ook niets aan doen,
dat ik droomde. Zoiets houd je niet tegen.
Ik droeg het een of ander gala-uniform,
want ik moest ergens weer een steen leg
gen. Terwijl ik onder het gejuich der
massa bezig was met leggen, kwam er, ter
versiering van het uitspansel, een esqua-
dron straaljagers overvliegen. Ik schrok
me een aap!
Daarna moest ik, met de schrik van het
vorige nog in m'n beneneen lange rij
mannen in uniform, bekijken, die, door
middel van enige rauwe kreten, die niets
menselijks meer hadden, stijf rechtop
waren gaan staan als bevroren wasgoed.
Opeens klonken er schoten. Ik wilde het
al op een lopen zetten, maar een prachtige
meneer fluisterde mij in het oor, dat het
saluutschoten waren.
Toen ik ontroerd naar deze welluidende
klanken had geluisterd, verlangde ik er
heimelijk naar, Tour-de-france-renner te
mogen zijn, en verwelkomd te worden met
een frisse straal water ptus hartelijke
pakkerd van een spontane dorpsschone.
Maar ik moest weer voort. Allerlei men
sen, die me niets interesseerden, werden
nu aan me voorgseteld. Vermoeiend was
dat.
Toen ik even mijn ogen sloot, zag ik
allemaal gezichten, zoals je ook nog steeds
lichtbollen ziet, als je een tijd in het licht
hebt gekeken.
Wat woog mijn uniform zwaar met die
tressen, biezen, sjerpen, slingers en
sterren
Ik wilde het uittrekken; ik worstelde
met de knopen, die niet los wilden.
„Majesteit!", riep de prachtige meneer
aan mijn oor. „Denkt u er aan! Het proto
col!"
Ik hijgde. „Maling aan je protocol! Ik
heb het warm! Ik wil nooit meer stenen
leggen! Nooit meer handjes geven! Ik wil
in mijn oudste kloffie ergens op een toren
kamertje een boek lezen, helemaal
alleen
Dat uniform wilde maar niet uit ik
trapte, scheurde
„Nnu nou", bromde Adri. „Wat ga jij te
keer!"
„Ik was een koningmompelde ik,
half in slaap de weggetrapte dekens weer
over me heen trekkend.
..Heb je haar weer met haar luxe
ideeën zei Adri nog, zelfs diep in de
nacht hatelijk.
Maar ik was heel blij, dat ik de volgende
dag gewoon met een tas naar de groente
boer kon gaan. Dat ons salaris nooit tot in
decimalen in de krant staat, en al onze
buren er slechts naar kunnen gissen. Dat
alleen het belastingkantoor het weet (en
ook nog niet alles). Dat ik in mijn badpak
kan rondlopen, wanneer ik wil, en zonder
zenuwcrisis.
Dat ik, gelukkig! gewoon maar ben
Paula Spotter
Advertentie
Lijdt U aan chronische of hardnekkige
verstopping? Neem dan DÉFILIN. Défi-
lin werkt volgens een geheel nieuw
principe: het prikkelt de darmwand
niet, doch zorgt dat de darminhoud de
natuurlijke zachtheid en weekheid
krijgt en behoudt. Op deze wijze bent
U verzekerd van een normale, pijnloze
stoelgang.
géén gewenning
géén krampen
géén gasvorming
géén darmprikke
lingen
Doos van 20 dragees f 1.20
Doos van 50 dragees f 2.60
Voor een natuurlijke stoelgang
Een
pradukt ven PHILIPS-ROXANE
ROME (U.P.I.) Italië heeft woensdag
met Euratoom een overeenkomst gesloten
betreffende de stichting van een centraal
onderzoek- en studiecentrum te Ispra in
Noord-Italië, waar in april 's lands eerste
kernreaclor ofiiciëel in gebrui'- werd ge
nomen. Deze reactor wordt volgens de
nieuwe overeenkomst nu ter beschikking
van Euratoom gesteld. Deze organisatie
zal tussen nu en 1962 25 miljard lire in
het centrum investeren.
(ANP). Er is voorzien dat het gemeen
schappelijk centrum vóór eind 1962 in to
taal 1200 personen (onderzoekers en hulp
personeel) zal omvatten, waarbij de capa
citeit. van het centrum op die datum 1500
personen zal bedragen. Deze cijfers tonen
aan, welk belang de commissie denkt toe
te kennen aan het centrum te Ispra, waar
in zij voor de betrokken periode het be
langrijkste gedeelte van haar onderzoek
programma zal concentreren. Na 1962 z«i
de ontwikkeling van het centrum afhan-
g' van de middelen, die voor de tweece
vijfjaarlijkse periode aan de gemeenschap
zullen worden toegewezen.
Uit gegevens van de Amerikaanse re
gering blijkt dat de economie van de
V.S. dit jaar zal stijgen tot een nieuw re
cord van 500 miljard. Uit nieuwe cij
fers van het departement van Handel valt
te constateren dat het bruto nationaal pro
dukt in het eerste kwartaal van 1959 op
een hoogte van 470 miljard per jaar
stond, dat is drie miljard meer dan het
vorig jaar. Als de staking in de staalin
dustrie echter van lange duur zal zijn, is
er kans dat het record dit jaar niet ge
boekt wordt (UPI).
