Dramatische strijd der
democratie in Italië
HEBT U
GISTERAVOND
DE REDUCTIEBON
UITGEKNIPT VOOR
UIENSOEP?
Nieuwe lap
Wereldnieuws
De Gaulle verdeelt zijn
auteursrechten
Latente regeringscrisis door het
aftreden vanSegni zveer acuut
LE CABANON
BUNGALOW-TENT
Schouten de Jong
raatótosl
3
Toenadering tussen Cuba
en de Verenigde Staten
Amerikaans succes met
Titan: 8000 km afgelegd
Studenten schreven „lor"
op Vulcan-bommenwerper
op ieders lip! 20 stuks f. 1..
&p de
DONDERDAG 25 FEBRUARI 1960
(Van onze correspondent in Rome)
Italië heeft weer eens een regeringscrisis.' Heel veel komt het er echter niet
op aan, want in één ding had de „liberale" leider Malagodi, toen hij zijn steun
aan de huidige regering ontzegde, beslist gelijk: „Onze liberale Kamerfractie
is te klein om door onthouding van haar steun een crisis te verwekken en het
is ook niet nodig, want de crisis is er al lang". Dit is juist en het is een heel
ernstige crisis, namelijk die van het democratische bestel, dat in Italië een
langzame en uiterst smartelijke dood lijkt te sterven.
Eerste minister Antonio Segni, een
„gentleman" van de oude stempel, die
thans zijn ontslag heeft ingediend, ver
bergt achter zijn broos uiterlijk van zie
kelijke, broodmagere, oude aristocraat
een taaie halsstarrigheid. Hij heeft het
waarlijk niet gemakkelijk gehad. De ver
deeldheid der christen-democraten ging
zo ver, dat er zelfs onder zijn ministers
heel wat waren, die gruwden van de fas
cistische hulp en het liefst maar weer Fan-
fani terug zouden zien, met de sociaal-de
mocraat Saragat als tweede man. Even
wel is dat bij de huidige getalsterkte der
partijen niet mogelijk zonder een verge
lijk met de Nenni-socialisten, om zulk een
regering althans niet tegen te werken. En
het Vatikaan, waarnaar de christen-de
mocraten moeten luisteren, willen zij niet
hun naam van „goede roomskatholieken"
verliezen, wil van Nenni niets en van Sara
gat heel weinig weten. Vandaar wat men
noemt de „ongewenste noodzaak" om
steun te zoeken bij de uiterst rechtse par
tijen, en in de eerste plaats bij de fascis
ten.
Wie zijn nu die „liberalen" van Malago
di en waarom weigeren zij verdere steun
aan Segni? Wat zich in Italië „liberale
partij" noemt, is de rechtervleugel van
de vroegere liberale partj. Een jaar of
vier geleden zijn tal van kopstukken uit
de partij getreden omdat de nieuwe par
tijsecretaris, Malagodi naar hun mening
een zeker conservatisme op politiek en
economisch gebied, dat zeer wel strookt
met de oorspaonkelijke liberale gedachte,
te veel vereenzelvigde met de belangen
van de tien of twaalf grootste industriële
monopolies: de elektriciteitsbedrijven van
de Edison, het suikermonopolie en derge
lijke. De gematigde en linkse liberalen
hebben de radicale partij opgericht of wel
zich aangesloten bij de republikeinen, de
partij van Mazzini. Wat Malagodi over
hield zijn zeer conservatieve elementen
(grootindustriëlen, grootgrondbezitters) en
hun aanhang van rentmeesters en onder
horigen. Malagodi weet heel goed. dat de
liberale traditie onder andere anti-kleri-
caal is en dit maakt dat hij zich op dën
duur toch wel een beetje onbehagelijk gaat
Voelen in hetgezelschap van de steeds
meer onder invloed var. de Katholieke Ac
tie en van een kleine groep conservatieve
Curiekardinalen gerakende christen-de
mocraten.
Doorn In het oog
De liberalen, al hebben zij in de twinti
ger jaren steun verleend aan Mussolini,
laten zich er ook op voorstaan, dat zij
tussen 1943 en 1945 hebben deelgenomen
aan de verzetsbeweging. Zij zijn ten slotte
democraten en willen niets weten van to
talitarisme. Het feit dat hun stem in het
parlement steeds in e e n adem wordt ge
noemd met die van de fascisten en wordt
aangeduid als „de steun van uiterst rechts
waarop het kabinet Segni vertrouwen kan
is Malagodi es» de zijnen een doorn in het
oog. Tussen Ulericalen en fascisten voelen
zij zich uitajmate onplezierig. Uit vrees,
dat de chriften-democraten, een „partij
die zoveel schakeringen en groepen kent,
dat zij steeds alle richtingen uit kan. op
zeker ogenblik tot een akkoord zouden ko
men met Nenni, hebben de liberalen het
uitgehouden en gaven zij tot nu toe aan
„de rechtse steun" een wat bleek, maar
toch aanwezig, democratisch tintje.
Maar nu zijn er belangrijke gemeente
raadsverkiezingen in zicht en Malagodi
acht het wenselijk zich en de zijnen te dis-
tanciëren van klericalen en fascisten. Het
risico dat de crisis, die hiervan misschien
het gevolg zal zijn, wel eens zou kunnen
leiden tot de, in zijn oog misdadige, aan
vaarding van steun der Nenni-socialisten.
acht hij blijkbaar niet zo groot, rekenend
op de gehoorzaamheid van de grote meer
derheid der christen-democraten aan de
kerk. die samenwerking van rooms
katholieken en socialisten heeft verboden.
Wat Malagodi voor de geest staat, is een
Advertentie
de snelst op te zetten
vanaf 395.
met 4-pers. binnentent 200 x 250 cm.
ZIET ONZE SHOWROOM
Warmoesstraat 21
Tel. 10845
HAVANA (UPD De Cubaanse rege
ring heeft besloten een delegatie samen
te stellen die naar Washington zal gaan
om met de Amerikaanse regering te on
derhandelen over het herstel van de „tra
ditionele goede betrekkingen".
Inmiddels heeft het blad „Revolucion",
dat de spreekbuis is van het Castro-regi-
me, rijn aanvallen op de Amerikaanse re-
gerii<« voortgezet met een bijtend hoofd-
artikt*1 over de vanuit Florida tegen de
Cut<a*^»se rawing actieve „anti-Castris-
ten'
Mb^fl (AFP) Ambtenaren van de
Amerikaanse federale douanedienst heb
ben verklaard, dat de bommenwerper, die
zondag een aanval heeft gedaan op een
petroleumraffinaderij op Cuba, zijn basis
moet hebben gehad op Mexicaans gebied.
Een woordvoerder van de Amerikaanse
douanedienst zei, dat het vliegtuig onmo
gelijk ergens in Florida opgestegen kan
zijn.
onmogelijkheid. Hij wil terugkeer tot de
vierpartiien-regering, zoals we die onder
De Gasperi hebben gekend. Maar noch de
republikeinen noch de sociaal-democraten
van Saragat, twee partijen die ej zich van
bewust zijn, dat de tragische levensom
standigheden waarin ongeveer de helft der
bevolking van Italië verkeert alleen kun
nen verbeteren door radicale sociale her
vormingen, willen ook maar iets weten van
wat zich, naar hun mening geheel ten on
rechte, de „liberale partij" noemt.
Voor Saragat en voor de republikeinen
(en ook voor de linkervleugel der christen
democraten) zijn de socialisten van Nen
ni wel degelijk democraten, met wie men
tot een vergelijk moet komen als men wil
voorkomen, dat Italië óf tot een klericaal-
fascistische staat naar het Spaans-Portu-
gese voorbeeld wordt, of wel (al dan niet
na een burgeroorlog) in het communisti
sche vaarwater geraakt.
De crisis is thans gekomen en de meest
voor de hand liggende oplossing is die wel
ke Saragat heeft aanbevolen: een regering
van christen-democraten, republikeinen en
sociaal-democraten met steun van Nen
ni. Wel te verstaan: zonder die steun van
Nenni zou een dergelijke formatie geen
meerderheid achter zich hebben, zoals de
huidige regering het niet kan stellen zon
der fascisten.
Demissionair
President Gronchi heeft het ontslag
nog niet aanvaard. Hangende het
overleg, dat de president vandaag be
gint, blijft de regering de lopende zaken
waarnemen. Dit is de gebruikelijke gang
zan zaken. Politieke waarnemers voor
spelden dat de crisis lang zal duren. De
christen-democraten komen in de kamer
van afgevaardigden op een totaal van 596
stemmen er 26 tekort voor een absolute
meerderheid.
Saragat heeft verklaard dat er een coa
litie van christen-democraten, sociaal-de-
mecraten en republikeinen moet worden
gevormd. Nenni gaf een verklaring uit
waarin hij zijn bereidheid kenbaar maak
te een regering te steunen die niet op
rechtse partijen steunt.
CAPE CANAVERAL (Reuter) Een in
tercontinental tweetrapsraket van het ty
pe „Titan" is woensdag met succes van
de Amerikaanse basis te Cape Canaveral
gelanceerd. Het wapen dat geen ontplof
bare lading had, legde een afstand van bij
na 8.000 km. af. Voor het eerst werd met
succes de apparatuur beproefd met be
hulp waarvan men straks een mens van
een vlucht door de ruimte naar de aarde
wil terugbrengen. Later is de capsule met
instrumenten, die in de neuskegel zat, in
het zuiden van de Atlantische oceaan te
ruggevonden.
LONDEN (AFP) Vier duistere figuren
met vervaarlijke knevels, flambards, ge
huld in regenjassen met opgestoken kraag
en in de hand een zwaar cylindervormig
pak, stapten dinsdagavond bij het vlieg
veld van de Britse A.V.R.O.-fabrieken na
bij Woodford uit een lage limousine die ge
luidloos was komen aanglijden. Het optre
den van de heren was zo mogelijk nog ver
dachter dan hun uiterlijk: zij zochten niet
de gewone ingang maar verkozen het
prikkeldraad van de omheining als entree.
Het onheilspellende groepje schreed met
vaste tred op de landingsbaan af, waar
zich vaag in de duisternis de contouren van
een vliegtuig aftekenden: de straalbom-
menwerper A.V.R.O.-vulcan met daar
naast een nieuwe raket voor dit toestel,
Engelands geheimste wapen van het ogen
blik. In deze omgeving veranderden de ge
stalten van tactiek en slopen behoedzaam
nader. Hun omzichtige houding bleek over
bodig: de kust was geheel vrij. Na hun
euvele daad volbracht te hebben lieten de
mannen alle decorum varen en renden
wegin de armen van journalisten,
die hun wederwaardigheden met graagte
vernamen. Het was een stunt van studen
ten van Manchester, die met hun grap ter
gelegenheid van hun jaarfeest de directie
van de A.V.R.O.-fabriek echter in grote
verlegenheid brachten. Met de medede
ling, dat de Vulcans normaliter 's nachts
niet buiten blijven staan, weigerde men
verder elk commentaar.
Als bewijs voor het gelukken van hun
stunt hadden de studenten (die in voor
gaande jaren ook reeds onverwachte be
zoeken brachten aan een tweetal Engelse
atoomcentra en de Russische ambassade
in Londen) drie flitsfoto's van de Vulcan
genomen en op de cockpit met rode verf
het woord „Rag" (lor) geklodderd. Een
woordvoerder van de A.V.R.O.-fabrieken
deelde later mede dat het geheime wapen,
dat de studenten hadden gefotografeerd
een nagemaakt model was. Hij zei dat al
het geheime materiaal verborgen was en
zwaar bewaakt werd. De politie nam ech
ter de foto's in beslag en ondervroeg de
studenten.
Advertentie
MAGGI
(Van onze correspondent in Parijs)
Het derde deel van De Gaulle's me
moires, enige maanden geleden versche
nen, blijkt een groot succes. Reeds zijn er
meer dan 300.000 exemplaren van ver
kocht en ook heeft het uitkomen van dit
derde deel hernieuwde publieke belang
stelling voor de andere twee ten gevolge
gehad. De auteursrechten welke de uitge-
Advertentie
Wh
verij Pion aan de schrijver heeft uitbe
taald, en nog steeds overmaakt, lopen dan
ook in de honderdduizenden nieuwe franc.
De Gaulle zelf toucheert daarvan nooit een
centime. Hij laat het geld overmaken naar
zijn vrouw, die 't gebruikt tot het instand
houden van een tehuis voor geestelijk min
der volwaardige meisjes. Deze stichting.
„Anne De Gaulle", is genoemd naar de
overleden dochter van het echtpaar De
Gaulle.
Voor dat het laatste deel van de herinne
ringen verscheen, zijn hoofdstukken eruit
gepubliceerd in binnen- en buitenlandse
periodieken. JQparvoor hegft De Gaulle, na
aftrek van dè belastingen, ongeveer hon
derdduizend gulden auteursrechten gekre
gen. Gisteren is bekend gemaakt dat hij
dié heeft verdeeld onder negen verschil
lende liefdadige organisaties, onder meer
het Franse Rode Kruis, een tehuis voor
ouden van dagen in zijn geboortestad
Rijssel, de vereniging tot redding van
drenkelingen enzovoort Ook de gemeente
en de parochie van Colombey-les-deux-
églises, het plaatsje waar De Gaulle zijn
buitenhuis heeft hebben ieder 5.000 ge
kregen.
De Haarlemse journalist
Ernest Dixon die we een
hele tijd op onverklaarbare
wijze kwijt waren is plotse
ling weer opgedoken en hij
blijkt in die ogenschijnlijk
verloren periode een merk
waardige en verrassende evo
lutie te hebben doorgemaakt.
Hij heeft drie belangrijke
dingen verworven, die vele
niét verloren geraakte Haar
lemse journalisten hem innig
zullen benijden: een echtge
note, een baard en een gron
dige kennis van het Lappen-
volk van Noord-Finland.
Dat is nogal wat. Toen hij
als prille jongeling nog braaf
achter het Haarlemse nieuws
aandraafde achter het
brave nieuws bovendien,
want hij was bij Trouw zou
niemand hebben kunnen ver
moeden dat hij op een zeker
moment zijn vrijgezellenbe
staan, zijn gladgeschoren ge
zicht en de Haarlemse pappot
aan zijn laars zou lappen en
zou zeggen: Kom, ik ga eens
bij de Lappen kijken. Maar
hij heeft nochtans die moed
opgebracht en dat siert hem.
Iemand die op Haarlem is
uitgekeken, zou kunnen ver
huizen naar Roermond of
naar Drachten. Dat zou al een
hele onderneming zijn. Maar
Ernest Dixon ging naar Fin
land en dan nog niet zo even
naar het zuidelijkste randje
en gauw terug neen. hij
trok frank en moedig door
naar het hoge Noorden, nes
telde zich tussen het Lappen-
volk en werd als het ware een
Lap van zichzelf.
Wij behoeven ons niet te
verdiepen in de vraag, waar
om hij nou juist dat koude,
lappige plekje van de wereld
bol heeft uitgezocht om aan
Haarlem te ontkomen. De
meesten onzer dromen in hun
vluchtfantasie over Majorca.
Hawaii of Rio de Janeiro, en
een enkele maal. als het heel
hoog zit. over de vennen van
Oisterwijk. Maar Ernest
Dixon verbeeldde zich geen
onvruchtbare sproken hij
zocht de keiharde werkelijk
heid in de verte en waar
schijnlijk is hem ook die zegs
wijze over verdwijnen met de
Noorderzon in gedachten ge
schoten. En daarom koos hij
Finland.
Wij hebben hem laatst op
het televisiescherm gezien
met alle drie zijn kostbare
verworvenheden en toen is ons
duidelijk geworden, hoe ook
een Haarlemse verslaggever
niet hoeft te wanhopen aan
de mogelijkheden van het
leven, indien hij bereid is een
kloek besluit te nemen en de
koe bij de horens te vatten.
Dixon heeft wel geen koe,
maar een rendier bij de
horens gevat, doch dat komt
op hetzelfde neer. Hij is een
levende getuigenis van de
waarheid, dat avontuur en
romantiek de wereld nog niet
uit zijn, mits men de moed
heeft om er achterheen te
gaan.
Als hij in Haarlem was ge
bleven, bang om te breken
met de ogenschijnlijk zo waar
de volle sleur (tien uur politie-
persconferentie, daarna recht
bank, des middags Huis
vrouwenvergadering of de ge
meenteraad zonder veel
verschil en des avonds naar
Brinkmann waar altijd wel
iets of iemand vergaderd of
verenigd wordt) zou hij nu
nog bij Trouw op de Ge
dempte Oude Gracht zitten
om sappige doch moreel ver
antwoordde stadsnieuwtje9 uit
te tikken en predikbeurten-
lijsten op te stellen. Een
vrouw en een baard zou hij
desnoods ook hier hebben
kunnen gewinnen doch niet
zo'n vrouw en niet zo'n baard:
een vrouw die zich beter
thuisvoelt in een Lappenmand
dan in een statiebed, een
baard waarin de ijspegels
hangen en die de kleur heeft
van het boomschors, waarmee
de rendieren zich voeden.
Ik wil de jeugdige Haarlem
se nieuwtjesjagers der diverse
bladen allerminst aansporen,
de voetstappen van Dixon te
drukken in sneeuw en ijs van
het hoge Finse Noorden; niet
iedereen is ook geschikt voor
dat Lapwerk. Doch wel is be
wezen dat Haarlem niet het
enige plekje ter wereld is.
waar men zich kan thuis-
voelen en waar men mensen
aantreft. Dit laatste lijkt wel
eens de overtuiging van som
mige collega's te zijn, maar
Dixon heeft aangetoond dat zij
het mis hebben.
Als men hem op de film ziet
rondstappen door de blokhut
met zijn langzame, gezapige
en filosofische passen, kan
men zich niet voorstellen dat
hij in zijn jonkheid heeft ge
rend om een NZH-bus te
lalen, die hem tijdig naar de
openingsplechtigheid van de
Keukenhof moest brengen. De
Keukenhof lijkt ons, thuisge
bleven journalisten, zo on
geveer de grootste sensatie
van het journalistieke do
mein. Doch Dixon glimlacht
er nu waarschijnlijk mede
lijdend om. Hij heeft al onze
belangrijkheden van een
grote afstand leren beschou
wen en dienovereenkomstig
leren waarderen. De ge
meenteraad zal hem wellicht
ook niet meer zo indrukwek
kend belangrijk lijken. Het
feit dat hier of daar in Haar
lem een halve meter trottoir
breedte werd verwijderd om
de rijweg wat te verwijden,
inspireerde hem indertijd
net als ons nu nog tot
tweekolomskoppen met vette
letter. Hij weet nu echter, dat
er volken op aarde leven die
geen trottoirs kennen en nau
welijks weten wat een rijweg
is, doch op hun ski's door de
wijde witte wereld glijden
zonder hun hand uit te steken
als ze bochten maken. En die
niet de bus nemen als ze tien
minuten ver moeten, doch
uren en uren achtereen od
sneeuwschoenen voortploete-
ren om op kerkbezoek te gaan,
honderden kilometers ver.
Dat is nog eens Trouw met
een hoofdletter, religieus ge
zien.
En zo heeft Dixon veel van
het leven geleerd, dat hem in
Haarlem vreemd zou zijn ge
bleven. Hij zal het niet ge
makkelijk hebben gehad voor
dat hij zich tussen de Lappen
thuisvoelde, doch hij heeft het
hem toch maar gelapt.
De malse hamlappen der
Haarlemse eethuisjes heeft hij
verwisseld voor het gedroog
de rendiervlees der Lappen.
Het donzen dek van een goed
pension heeft hij verzaakt
voor de Lappedeken, en tal
rijke andere zegeningen van
de Haarlemse beschaving
heeft hij, met zijn vrouw,
moeten missen. Doch hij heeft
andere levensvreugden ge
wonnen in de verre verten,
onder de klare luchten op de
witte vlakten, tussen de be-
rookte wanden van een blok
hut, bij een ,open haardvuur
waarboven de waterketel sui
zelt of de rendierbout aan
een spit ronddraait.
Hij woont tussen de Lappen
als een Lap. Hij ervaart daar
in Noord-Finland nog de ro
mantiek van het ruige be
staan, dat de lichamen hardt
en de zielen lenig maakt. A's
in Haarlem een koppel ng
van de elektrische geleiding
breekt, zodat een wijk der
stad een paar uur in het don
ker zit, krijgen de Haarlemse
journalisten neiging om
extra-edities uit te geven.
Dixon weet, dat bij de Lapper.
geen sprake is van elektrische
koppelingen, omdat er geen
elektrische stroom is. Men
steekt daar een vetkaars aan,
of spreekt over de zorgen des
levens bij het rode licht van
een knetterend houtvuur. E11
men streelt peinzend de luie
Lapjeskat, die zich koestert in
het schijnsel der vlammen,
terwijl in hun mandjes de
kleine Lapjes tevreden snur
ken in het donker.
Er is echter één bescha-
vingsgoed, dat men ook bij de
Lappen niet kan missen, geen
dag: namelijk de krant. Ze
hebben daar een krant, die
geheel door Lappen wordt
samengesteld. Of de Lappen-
journalisten de inkt-
Lappen, zogezegd wellicht
op een bepaald moment de
Finse contreien zullen ont
vluchten om naar Haarlem te
trekken en daar het èenvou-
dige bestaan van de Haarlem
mers te delen als één van hen,
valt niet te voorspellen. Doch
dat zal wellicht pas gebeuren,
als de Lappen ook een ge
meenteraad, een Keukenhof
en een Kunstgemeenschap
hebben verkregen. Tot nu toe
is er geen enkele aanwijzing
in die richting en de Dixons
verheugen zich in de onge
reptheid en primitiviteit van
het Lapse leven, waarheen
zij weer spoedig zullen terug
keren.
Voor de televisie vertelde
hij talrijke markante bijzon
derheden van het leven daar.
Het verschijnsel „werkster"
bijvoorbeeld kent men bij de
Lappen niet. Men helpt el
kander bijwijze van vriende-
dienst bij de schoonmaak van
het huis. Men krijgt dus, om
zo te zeggen, poets-Lappen op
visite zoals wij televisiekijkers.
Een aardige gedachte, die na
volging verdient. De Lappen
zijn uitzonderlijk proper van
aard, geen smeer-Lappen dus.
„Een schone Lap is het aan
zien waard, een mors-Lap
heeft een slechte aard", aldus
het spreekwoord, dat waar
schijnlijk daar in Finland wel
enigszins als stoplap wordt
gebruikt doch in ieder geval
veelbetekenend is.
Het echtpaar Dixon haakt
ernaar, weer naar zijn ge
liefd Lappenland te vertrek
ken. Het is begrijpelijk.
Hun achterblijvende Haar
lemse collega's zullen straks
met enige weemoed hun bloc-
note's doorbladeren, waarop
kleine verkeersongelukj es en
het vellen van in de weg
staande bomen als ophef
makende nieuwtjes zijn ge
stenografeerd, en dan denken
aan de oneindige verten waar
Dixon op zijn ski's tussen de
rendieren door slalomt.
En op die Haarlemse jour
nalistengemoederen, die zo
vatbaar zijn voor romantiek,
zal iedere foto van een witte
Lap op een rendier voortaan
werken als een rode
lap op een stier.
y
Hoe doet u dat allemaal?
De krant mag ik het in ieder geval niet
verwijten, want die doet haar pure plicht
wanneer zij alles vertelt wat er in de we
reld gebeurt en de wereld mag ik het
evenmin verwijten, want die kan er niets
aan doen wat al die mensen allemaal aan
richten. Ik zou het dus de mensen moeten
kwalijk nemen dat zij al het nieuws ma
ken, waar ik dag na dag, met beslagen
tong uit de mond, achteraan hijg. Maar
een mens is maar een mens en daar kan
hij ook niets aan doen, een druk bezig
nieuwsmakertje, dat nooit een ogenblik
stil kan zitten en ieder ogenblik dingen
doet, die de kranten dan plichtsgetrouw in
lood gieten en afdrukken en ik wil dat alle
maal bijhouden. Het is dus eigenlijk mijn
eigen schuld, mijn eigen nieuwsgierigheid,
die mij zo aemborstig door het leven doet
hollen, achter alles aan.
Achter geheimzinnige duikboten, achter
Kroesjtsjev en Mikojan, wanneer die op
reis zijn, achter Amerikaanse presiden
tiële kandidaten; ik moet meneer Beer
man bijhouden vanwege de vier Bredase
schurken en de spijtoptanten, en meneer
Korthals om de Lauwerszee; ik moet we
ten hoe de alwetende heren van de krant
de toneelpremières vinden; wat er met
Chessman gebeurt en met de radiotelegra
fist in Boston; hoe het allemaal in Afrika
gaat; wat meneer De Gaulle met zijn zoet
zure bom uithaalt; ik kijk Macmillan, De
Quay, Adenauer, Sekou-Touré, Toxopeus,
Eisenhower en Tom Mboia op de vingers.
Wat gebeurt er bij het Amsterdamse bal
let? Krijgt meneer Tobi zijn zuur verdien
de vierentwintig mille en hoe gaat dat nou
met het verdwenen-toto-biljet?
Enfin, dit lijstje kan nog vierentwintig
maal zo lang worden en dan bent u er nóg
niet. Ik mag de wereldletterkunde niet ver
waarlozen voor de wereldpolitiek en ik
mag Santpoort niet achterstellen bij Was
hington, Parijs en Londen. Ik word dood
moe van mijn eigen nieuwsgierigheid en
iedere avond valt er weer een krant in de
bus, zonder dat ik de energie kan opbren
gen hem er niet uit te halen. En dan eist
het leven ook nog dat je jezelf in leven
houdt door te werken en een mens heeft
toch óók recht op eris een reisje of alleen
maar een bioscoopje. Waar of niet?
Er ligt een grote stapel tijdschriften in
de hoek van mijn kamer. In elk daarvan
staat op z'n minst één artikel, dat ik be
slist nog moet lezen. Die stapel wordt al
maar groter. Zij dateert, wat haar basis
betreft, van 1957. Ik denk dat ik nooit de
moed zal opbrengen eraan te beginnen;
evenmin als aan de 468 boeken in mijn kast
waar ik óók nog nooit aan begonnen ben.
U moet het aan niemand oververtellen,
maar ik moet het héle oeuvre van Vestdijk
sinds Meneer Vissers Hellevaart nog le
zen, om van Tolstoi, Spinoza, Charles
Lamb, Israel Querido, Marcel Proust en
Jacob Geel maar te zwijgen.
En dan te bedenken dat ik de rubrieken
financiën en sport altijd helemaal oversla
en dat ik geen radio of televisie bezit, zo
dat ik dat allemaal óók niet lees. En alles
wat er op autogebied gebeurt interesseert
mij niet. De hele RAI kan voor mijn part
opvliegen.
Hoe doet U dat allemaal?'
Of bent u zo verstandig te denken: over
tien jaar is het tóch allemaal verouderd en
vergeten?
Ik ben óók zo verstandig om dat te den
ken. Maar ik handel er niet naar. Dat is
het ellendige.
Elias
Echtscheiding. Duncan Sandys, Brits mi
nister van luchtvaart en voormalig mi
nister van Defensie, heeft een verzoek
tot echtscheiding ingediend zijn echt
genote is Diana, de oudste dochter van
Sir Winston Churchill.
Telefoontje. President Syngman Rhee van
Zuid-Korea heeft verklaard, dat er
Amerikaanse raketten onderweg zijn
naar zijn land „ik weet niet precies
wat voor raketten het zijn, maar ik
kreeg een telefoontje uit Washington,
dat ze onderweg waren. We zullen ze
spoedig krijgen." Rhee wilde niet zeg
gen of de raketten onder Amerikaans
beheer zouden blijven of dat ze aan het
Koreaanse leger zouden worden over
gedragen.
Grafschenders. Jonge Duitsers hebben op
de begraafplaats van Kellinghausen in
Sleeswijk-Holstein, dinsdag 34 graven
vernield en twintig grafstenen met ha
kenkruisen beklad. Het gebeurde werd
pas woensdag ontdekt omdat in Kel
linghausen een dik pak sneeuw is geval
len. Veel omvergehaalde grafstenen
waren gebroken, de omheiningen van
grotere graven bleken te zijn neerge
haald en tien kransen waren bij de
muur rondom de begraafplaats neerge
smeten.
Zilvervloot. De Dalai Lama heeft in Cal
cutta totnutoe 18.000 kg. zilver ver
kocht, waarvoor hij een bedrag van
ruim 2miljoen gulden ontving, zo
meldt het Indische blad The Statesman
uit New Delhi. Men schat dat de Dalai
Lama in Calcutta voorts nog beschikt
over een schat aan gouden voorwerpen
en baar goud van 12.000 kilo, waard een
100 miljoen gulden. Tien Dakota's wa
ren nodig om de schat naar Calcutta
over te brengen.
Kunstarm. Deskundigen bestuderen een
plan om de Donau bij de Langenzersdorf
een kunstmatige zij-arm te geven, die
bij de oliehaven van Leo-Poldau weer
in de rivier zou moeten terugkomen.
Dit zou de beste bescherming tegen
overstroming van het gebied van We
nen vormen en in het vroegere inunda-
tiegebied zou een strook land van zes
tien bij een halve kilometer aange
wonnen kunnen worden.
Meeraandacht. Het Oostenrijkse mi
nisterie van onderwijs heeft er op aan
gedrongen dat op de middelbare zowel
als de hogescholen meer aandacht
wordt besteed aan de Slavische talen,
met name het Russisch.
Een twee. De Iraakse minister van Bin
nenlandse Zaken heeft een verzoek van
Zeki Khairi afgewezen om toe
stemming te verlenen tot handhaving
van de volksuniepartij, die aanvanke
lijk de Iraakse communistische partij
heette. De naam van de partij was ge
wijzigd, nadat de concurrerende com
munistische partij onder leiding van
Daud El Savegh toestemming had ge
kregen om te blijven voortbestaan.
