Horen en zien
Fantoom in de bar
PANDA EN DE
TROETELTROEP
AVONTUREN VAN EEN HOND
Op Zeeburg zal de marine op
vertrouwd terrein terugkomen
YDO EN DE DRAAK
Ver vóór de oorlog was er reeds
een basis voor watervliegtuigen
ABDIJSIROOP
Piet Kee bespeelt
zondag 31-toons orgel
DINSDAG 1 MAART 1960
8
radio televisie
AANKONDIGINGEN EN
NABESCHÓÜWÏKfcÈSTf
Landelijk in tweevoud
Debora en Bonkje Land
voor Derde Programma
De radio geeft woensdag
T elevisieprogramma
Muziek van onze tijd
Alexander Voormolen
AMSTERDAMS ALLERLEI
DOOR
WILLIAM
IRISH
Johannes Passion zonder
Henri Blackmon
11. Hoewel Panda en Jolliepop al lang
hadden begrepen, dat wijlen tante Petro-
nella er vreemde beschermelingetjes op
na had gehouden, hadden zij hieronder
toch zeker geen inbreker verwacht. „Dus
u hoort tot deehtroeteltroep, die
we hier in huis moeten nemen?!" riep
Panda verbluft. De inbreker knikte. „Ja",
zei hij, „ik ben uw beschermeling et je. U
moet zorgen, dat ik gelukkig ben en dat
ik niet steel". Natuurlij}f mag u niet
stelen!" riep Panda, „dat is heel lelijk!"
Hierop barstte de inbreker weer in tra
nen uit. „Ik kan het niet helpen!" snikte
hij. „Ik ben zwak. U had beter op me
moeten letten!" Toen werd zijn gezicht
opeens grimmig. Hij pakte een bijl en
kwam langzaam op Panda en Jolliepop af,
die verschrikt terug weken. „Op stelen
staat straf", sprak hij somber. „J-juist",
beaamde Jolliepop, „m-maar bedenk, dat
niet wij de dieven zijn, maar u!" „Dat
weet ik", bromde de inbreker, „en daar
om ga ik mezelf straffen". „Met een
„b-bijl?" stamelde Panda. „Ja", zei de
inbreker, „voor straf ga ik hout hakken.
Dat liet tante Petronélla me ook altijd
doen, als ik zwak was geweest". En met
deze woorden stapte hij naar buiten tot
grote opluchting van Panda en Jolliepop.
Zij sloten haastig de deur en leunden er
ontdaan tegen. „Wat een toestand", hijg
de Jolliepop, „een paard in mijn bed...
een inbreker als beschermeling... wat
staat ons nog meer te wachten??"
Na opnieuw de hi.igende kampioenen van
Squaw Valley in het gelaat geblikt te heb
ben kon men maandagavond een half uur
gezellig meeleven met de bewoners van
het Britse eiland Rathlin tussen Ierland
en Schotland in, honderdvijftig mensen
met een veelvoud daarvan aan schapen en
ander vee mensen en dieren, die voor
al het herkauwen gemeen hebben en mis
schien daardoor zo rustiek worden, dat
iedere close-up slaagt. De B.B.C. camera
mannen hebben hier naar hartelust rond-
gegraasd, zonder speciale voorkeur omdat
de beelden en de perspectieven hen van
zelf voor de lens zijn gekomen. Het was
allemaal landelijk op een plezierige ma
nier.
Landelijk op een heel wat vervelender
wijze was de Vlaamse telerecording van
het spel „Trektocht met een vreemde" van
H. N. Clauss. De opvoering bevatte al die
drakerige effecten die men nog wel eens
bij zéér landelijke toneelverenigingetjes
kan zien en waarin zelfs het bedanken voor
een kopje thee een felle geladenheid moet
worden gegeven. Hoe de N.T:S. dit eruit
heeft kunnen nemen is ons een raadsel.
Wij hebben op ons beeldscherm toch heel
wat betere stukken door haar zien voor
schotelen. Ook Vlaamse. Ook landelijk.
Maar echt.
Beeldschermer
De twee Nederlandse pianisten Debora
en Boukje Land zullen woensdag 9 maart
om vijf over tien 's avonds Nederlandse
tijd via de B.B.C. (third programme) een
recital geven met werken van 20ste-eeuw-
se Nederlandse componisten. De sonate
voor twee piano's van Willem Pijper
wordt ten gehore gebracht, welke sonate
in 1935 werd gecomponeerd. Verder wor
den de Valses sentimentales en de Valses
nobles, beide voor vierhandig piano, van
Marius Flothuis gespeeld, respectievelijk
in 1946 en in 1954 gecomponeerd. De laat
ste compositie is opgedragen aan Debora
en Boukje Land. Deze uitvoeringen van
Pijpers' en Flothuis' werken zullen de eer
ste zijn in Engeland.
Het recital wordt besloten met de sona
te voor twee piano's van Hans Henke-
mans, gecomponeerd in 1943.
De gezusters Land zijn al verschillen
de keren voor de Engelse radio en televi
sie opgetreden en hebben concerten in En
geland gegeven.
HILVERSUM I. 402 m, 7.00 VARA. 10.00 VPRO.
10.20 VARA. 19 30 VPRO. 20.00—24.00 VARA.
VARA: 7.00 Nieuws. 7.10 Gymn. 7.20 Gram. en
reportages. 8.00 Nieuws. 8.18 Gram. en act. 8.55
Voor de huisvrouw. 9.00 Gymn. voor de vrouw.
9.10 Gram. (9.35—9.40 Waterstanden). VPRO: 10.00
Schoolradio. VARA: 10.20 Voor de vrouw. 11.00
R.V.U.: De moeilijkheden van de oosterse en van
de westerse mens op beschavingsgebied, door G.
Thole Deishuizen, derde lezing. 11.30 Gevar. progr.
12.30 Land- en tuinb.meded. 12.33 Voor het plat
teland. 12.38 Lichte muz. 13.00 Nieuws en tentoon
stellingsagenda. 13.20 Lichte muz. 13.45 Gesproken
portret. 14.00 Jeugdconcert. 14.45 Volksliedjes en
-dansen. 15.00 Voor de jeugd. 17.00 Orgelspel. 17.20
Politiekapel. 17.50 Regeringsuitz.: Jeugduitz.: De
brievenbus gaat open. correspondentieclub o.l.v.
Regina Zwart. 18.00 Nieuws en comm. 18.20 Gram.
18.30 R.V.U.: Elektronenmicroscopie .(technisch),
door prof. dr. ir. J. B. Le Poole. 19.00 Voor de
kleuters. 19.10 Een koninkrijk voor een huis!, toe
spraak. 19.25 VARA-Varia. VPRO: 19.30 Voor de
jeugd. VARA: 20.00 Nieuws. 20.05 Dansmuz. 20.40
Doctor Julius Manger zélf. hoorsp. 21.20 Cello en
piano. 22.00 Jazzmuziek. 22.20 Keuren en kiezen,
lezing. 22.30 Nieuws. 22.40 Lichte muz. 23.00 Tus
sen mens en nevelvlek, lezing. 23.15 Muzikale le
zing. 23.55 24.00 Nieuws.
HILVERSUM II. 298 m. 7.00-24.00 NCRV.
NCRV: 7.00 Nieuws en S.O.S.-ber. 7.10 Gram.
7.30 Een woord voor de dag. 7.40 Gewijde muziek.
8.00 Nieuws. 8.15 Radiokrant. 8.35 Gram. 9.00 Voor
de zieken. 9.30 Gram. 9.40 Voor de vrouw. 10.15
Gram. 10.30 Morgendienst. 11.00 Gevar. progr.
12.15 Gitaar-ens. 12.30 Land- en tuinbouwmeded.
12.33 Blaasork. 12.53 Gram. of act. 13.00 Nieuws.
13.15 15 jaar geleden, praatje. 13.20 Met PIT op
pad. 13.25 Metropole-ork. 14.00 Gram. 15.25 Piano
recital. 16.00 Voor de jeugd. 17.20 Pianorecital.
17.40 Beursber. 17.45 Lichte muz. 18.15 Spectrum
van het Christelijk organisatie- en verenigings
leven lezing. 18,30 Leger des Heilskwartier. 18.45
Boekbespr. 19.00 Nieuws en weerber. 19.10 Op de
man af. praatje. 19.15 Pianorecital. 19.30 Radio-
krant. 19.50 Koper-orkest en solist. 20.10 Omr.ork.
en solist. 21.20 Geef ze de ruimte, forum. 21.40
Gram. 22.00 Geestelijke liederen. 22.30 Nieuws.
22.40 Zaalsportuitslagen. 22.45 Avondoverdenking.
23.00 Mil. orkest. 23.30 Platennieuws. 23.55 24.00
Nieuws.
BRUSSEL. 324 m.
12.00 Gram. 12.30 Weerber. 12.52 Koersen. 13.00
Nieuws. 13.15 Gram. 14.00 Schoolradio. 14.45 Frag
ment uit een Bulgaarse operette. 15.10 Conserva-
toriumconc. 16.00 Koersen. 16.06 Engelse les. 16.20
Concert (verv.). 16.50 Piano, celesta en slagwerk.
17.00 Nieuws. 17.10 Blazers-ens. van België. 17.50
Boekbespr. 18.00 Lekenmoraal en filosofie. 18.20
Voor de soldaten. 18.50 Sportkron. 19 00 Nieuws.
19.40 Vlaamse liederen. 20.00 Gram. 20.30 Gram.
21.30 Lichte muziek. 22.00 Nieuws. 22.15 Litteraire
kroniek. 22.30 Gewijde muz. 22.55—23.00 Nieuws.
23.00 Voor de zeelieden.
VOOR WOENSDAG
AVRO: 17.00 Voor de kinderen. NTS: 17.30—17.40
Int. jeugd.iourn. 20.00 Journaal en weeroverzicht.
KRO: 20.30 Film- en toneelnieuws. 21.00 Televitri-
ne. 21.20 Politie-documentaire. 21.50 De schuil
plaats, TV-spel.
Graag vestig ik hierbij nog eens de aan
dacht op de serie „Muziek van onze tijd"
die door de KRO om de twee weken op
zondagochtend om half twaalf wordt uit
gezonden. Degenen die zich willen oriënte
ren over de wegen die de scheppende
toonkunst in de afgelopen kwart eeuw
heeft ingeslagen vonden hierin een voor
treffelijke leidraad. De uitvoeringen wor
den verzorgd door het Utrechts Stedelijk
Orkest dat zich onder leiding van zijn
vaste dirigent Paul Hupperts de kwalitei
ten van samenspel en techniek heeft eigen
gemaakt die voor deze taak vereist wor
den. Aan ieder werk gaat een korte inlei
ding vooraf door de musicoloog en crticus
Wouter Paap die steeds het informatieve
element op bevattelijke wijze naar voren
weet te brengen. Over het algemeen is de
keuze van de programma's, die drie kwar
tier duren, voortreffelijk. Enerzijds sluit
men'tepigonisme uit dat niets anders dan de
nabloei van een vorige periode vertegen
woordigt, en anderzijds betreedt men niet
het gebied van de avant-garde waarop de
waarde-onderscheidingen zich nog niet
hebben kunnen aftekenen.
Zo hoorde men afgelopen zondag werk
van een tweetal componisten wier beteke
nis voor de muziek van onze tijd onbestre
den is: de in 1904 geboren Italiaan Luigi
Dallapiccola en de achtenzeventigjarige
Strawinski.
Dallapiccola die zelf klassieke lette
ren gestudeerd heeft ontleende de tek
sten van zijn „Sex Carmina Alcael" aan de
oud-Griekse dichter Alkaios, uit de zeven
de eeuw v. C. Het zijn epigrammen, korte
gedichten die in enkele regels een prille
on-tragische wereld oproepen in nauw
contact nog met een half-mythologisch er
varen natuur. De toonzettingen waarvoor
de componist de zangstem met elf instru
menten combineerde, zijn uiterst sugges
tief. Ze geven een eigenaardige ruimte
scheppende werking, waarin het onuit
sprekelijke van de woorden op een frap
pante wijze tot zijn recht komt. Dallapic
cola gebruikt hier, evenals in zijn andere
Advertentie
spaar de wikkels voor
6 nieuwe series
sprookjes-borduurkaartjes
werken, de reeksentechniek van Anton
von Webern. Hij bereikt daarmee een ijle
vocaliteit die zeer zuiver is (in de zin van
hoge berglucht) en niets heeft van dat
spichtige, haarspeld-achtige dat zo vaak
de twaalftoonsmuziek aankleeft. De melo
die zet zich veelvuldig voort, breidt zich
naar boven en beneden uit in een web van
instrumentale stemmen. Een hoogst-per-
soonlijke muziek omdat ze ons iets laat
horen waartoe wij muziek niet in staat
wisten.
Men heeft in de uitvoering vooral be
wonderd het feit dat de jonge sopraan
Elly Ameling deze nog zo ongewone ex
pressie met gevoelig begrip wist te treffen.
Het U.S.O. gaf vervolgens een voortva
rende, gespannen uitvoering van de Sym
fonie in drie delen, uit 1945, van Strawins-
ky. Hetzelfde werk heeft men vorige week
in Haarlem kunnen horen door het London
Symphony Orchestra). Het pulserende rit
me, het speelse lijnenspel, de felle, droge
exclamaties, dit alles kwam niets te kort
in een orkestklank die voortdurend helder
en open bleef.
Golfbreker
De Nederlandse componist Alexander
Voormolen wordt donderdag aanstaande
vijfenzestig jaar. Ter gelegenheid van de
ze verjaardag heeft de AVRO de compo
nist reeds maandagmiddag een feestge
schenk aangeboden in de vorm van een
uitzending van uitvoeringen van enkele
van zijn werken.
Voormolen heeft compositieles gehad
van Johan Wagenaar. In 1916 ging hij naar
Parijs om onder leiding van Ravel en
Roussel verder te studeren. In dit Franse
milieu onderging hij de invloed van het
impressionisme. Hoe Voormolen deze in
vloeden verwerkt heeft is bij de uitzen
ding van maandagmiddag niet duidelijk
geworden. Het is moeilijk te aanvaarden,
dat de „Kleine Haagse suite", waarmede
het radio-concert begonnen werd, een voor
beeld van beïnvloeding van dit impressio
nisme is. Titels als „In een theetuin", Es-
panola en vooral „Nachtzwanen", wezen
wel in deze richting, maar de muziek, die
aan de impressies uitdrukking bedoelde te
geven is niet meer dan een weinig karak
teristieke klankentaai in de bekende amu
sements- en filmsfeer geworden.
Of de jarige componist de radiouitvoe
ring van deze salon-suite als kunstenaar
heeft kunnen appreciëren, blijft de vraag.
In 1950 schreef Voormolen een concert
voor twee piano's en orkest. Een jaar la
ter gaf het Radio Philharmonisch orkest
onder leiding van Paul van Kempen er
een uitvoering van met Pierre Palla en
George van Renesse als solisten. Deze uit
voering werd nu uitgezonden. Evenals de
suite getuigde dit concert van Voormolens
bekwaamheid in het instrumenteren, van
zijn bedrevenheid in de compositiekunst,
maar ook weer van een muzikale opper
vlakkigheid, die het eerste deel van het
concert zonder karakter liet en het tweede
in een soort „Warsaw-concerto"-achtige
romantiek hield. Het derde deel echter
stak hier bijzonder gunstig tegen af dooi
de gekozen gebondenheid aan de fugati-
sche contrapunctiek, die de muziek op een
hoger niveau van artistieke zuiverheid
bracht.
Dit derde deel van het concert sprak
van de stijlwending van de componist naar
een soort neo-classicisme, waarvoor hij in
de figuur van Max Reger een uitnemend
voorbeeld vond. Dit muzikale beginsel ver
leende ook aan de Chaconne en Fuga het
werk, waarmede de uitzending in een uit
voering door het Radio Philharmonisch or
kest onder leiding van Bernard Haitink be
sloten werd, waarde, al bleef deze niet
voortdurend op eenzelfde peil. Maar op de
capaciteiten van de componist wierp deze
uitvoering, die zeer verzorgd en geladen
verliep, een beter licht dan die van de sui
te, zodat deze „verjaardags"-uitzending
toch nog zin en betekenis kreeg.
Golfbreker
Filmfestival Venetië kampt
met onenigheid
De zes leden van het comité dat films
uitzoekt voor het filmvestival van dit jaar
in Venetië zijn maandag afgetreden als
protest tegen de onverwachte benoeming
van een hoge katholieke functionaris uit de
filmwereld als president van het festival.
Graaf Luigi Ammannati, president van het
filmfestival sinds 1956 is vervangen door
de secretaris van het r.k. Filmcentrum in
Italië, Emilio Lonero. Dit centrum bepaalt
welke films niet door katholieken mogen
worden gezien.
Het filmfestival van Venetië begint 23
augustus.
"""TT
(Van onze Amsterdamse redacteur)
Enkele jaren achtereen heeft Amster
dam in de mening verkeerd, dat het ma
rine-etablissement in het Oosterdok niet
verplaatst behoefde te worden voor de
bouw van de IJtunnel. Slechts een klein
hoekje van het complex zou aan de tun
nelbouw ten offer vallen. Maar nu is ge
bleken, dat hoewel Amsterdam met de
regering tot overeenstemming was geko
men over een hergroepering van de ge
bouwen op het huidige marine-terrein, de
marineleiding per se wil verhuizen. Het
laatste woord zal er nog niet over zijn ge
sproken, want die verhuizing zal tiental
len miljoenen vragen en dat zal uiteinde
lijk op de kosten van de IJtunnel komen
te drukken. Waar de marine heen moet?
Naar Zeeburg, een driehoekig terrein
naast de oprit van de brug over het Bui-
ten-IJ. De bezetters hebben hier indertijd
een militaire vestiging gemaakt en nog
steeds staan er bij het leger in gebruik
zijnde barakken. De marine zal echter te
rugkeren op vertrouwd terrein, want ver
vóór de oorlog reeds was er een basis
voor watervliegtuigen de eerste in Ne
derland. In de dertiger jaren hebben tien
duizenden Amsterdammers zich daar ver
drongen rond de Dornier DO-X vliegboot
met zijn twaalf motoren, die een omwen
teling in de luchtvaart zou betekenen. In
de toekomst zal de marine dat Zeeburg
dus weer tot leven brengen. Maar het
blijft jammer, dat het Oosterdok door de
Jantjes wordt ontvolkt. De taptoes zullen
er niet meer worden gehoord en de fraaie
marine-sloepen gaan in plaats van het
Binnen-IJ het Buiten-IJ bevaren. Amster
dam zal er als alle plannen doorgaan
een ander soort levendigheid voor terug
krijgen een bode- en beurtvaartcen-
trum, dat nu al jaren naar een geschikte
plaats in de binnenstad omziet.
4 Bus
Tijdens de annexatiewoede van Am
sterdam in 1920 heeft de hoofdstad een
aantal dorpjes in het noorden tot zich ge
trokken. Enkele zijn na verloop van jaren
in de stedelijke uitbreiding opgegaan.
Maar een viertal zal wel nimmer uit de
plattelandssfeer worden gehaald: Dur-
gerdam, Ransdorp, Holysloot en Zunder-
dorp. Het heeft jaren geduurd eer de be
schaving hier elektriciteit bracht. Voor
Zunderdorp en Holysloot is echter nim
mer een openbare vervoersdienst geko
men. Wie het dorp wil verlaten moet per
fiets of te voet en het is ruim een uur
gaans om de stedelijke bebouwing te be
reiken. Er zijn bejaarden die hun dorp
nimmer zullen kunnen verlaten. Durger-
dam en Ransdorp hebben het voordeel van
een busdienst. Plet gemeentelijk vervoer
bedrijf durft de exploitatie niet aan, maar
na veel wikken en wegen heeft men ten
slotte bij wijze van hoge uitzondering een
particuliere ondernemer concessie gege
ven om hier te rijden. Deze doet dat ech
ter alleen als de gemeente Amsterdam
het tekort op de exploitatie bijpast. Aldus
geschiedde. In 1956 was dat tekort 19.000
gulden, een jaar later 26.000 gulden en
over 1958 zal bijna 32.000 gulden moeten
worden bijgepast. Want zelfs de oudste
autobussen van Nederland, die hier wor
den gebruikt, kosten toch altijd nog bijna
49 cent per kilometer. Waaruit blijkt dat
annexatie voor een stad niet altijd voor
delen meebrengt.
Brug
Over enkele maanden zal de Amster
damse binnenstad van het zuidoosten uit
gemakkelijker te bereiken zijn. In de eer
ste plaats zal de nieuwe Gooise Weg van
Diemen naar het Amstelstadion, in ge
bruik worden genomen en voorts wordt
de nieuwe Hortusbrug aan de Plantage
Middenlaan opengesteld. De nieuwe brug
zal een rij dek van twintig meter breed
hebben tegen nauwelijks vijf meter van
de oude brug. Plet onderhoud van de hon
derden bruggen en bruggetjes in deze wa
terrijke stad brengt hoge kosten met
zich mee. De nieuwe Hortusbrug kost niet
minder dan 2,5 miljoen gulden. De zuid
oostelijke toegangen tot de stad worden
verbeterd, omdat zij straks aansluiting
zullen geven op de IJtunnel.
Hoed
Er is in Amsterdam gefluisterd over de
houding van de burgemeester, die tijdens
de opening van het studenten-benzine
pompstation in Amsterdam-Oost, naast
Prinses Irene staande, zijn hoed had op
gehouden, terwijl alle omstanders hun
hoofddeksels beleefd in de hand hielden.
Sommigen keuren de houding van mr.
Van Hall af, anderen zeggen, dat hij te
recht heeft gebroken met een etiquette die
niet meer van deze tijd is. Hoe het ook zij,
Wim Kan is door dit incident geïnspi
reerd. Aavond aan avond roept hij in het
Nieuwe De La Martheater tijdens de voor
stellingen uit: „Is Van Hall in de zaal? Is
Van Hall er niet? Nee, ik zie geen hoed
hij is er niet
SS8.9. Inmiddels was Ydo op z'n draak weggereden, de stad achter zich latend. Ook
hij was blij, dat alles zo goed was afgelopen, en met z'n tamme draak was hij ook erg
in z'n schik. Het dier was zo gehoorzaam en nu had hij een sterk rijdier.
Nu zal ik heel wat meer kunnen verkopen! dacht hij. Met die draak zal ik vast
overal bekijks hebben, want zoiets hebben de mensen nog nooit aanschouwd!
En zo zou het ook zijn. Want men is altijd wel nieuwsgierig naar vreemde dingen, en
'n jongen op 'n draak is toch wel iets vreemds!
Bij een beek stapte Ydo af en hij liet z'n draak drinken.
2)
Hij keek dreigender dan ooit. Hij keek haar zelfs niet
aan, maar staarde wrevelig naar de zalmkleurige
strookjes papier.
Als je al een afspraak hebt, zeg het dan, zodat ik
iemand anders kan zoeken om mee te gaan.
Even lichtten haar ogen geïnteresseerd op.
Die kaartjes moeten dus koste wat het kost wor
den gebruikt?
Dat is een zaak van principe, zei hij nors.
Je zou dit kunnen misverstaan als een erg ruwe
methode om.... eh.... laat ik zeggen contact te zoe
ken, merkte ze op. Ik geloof echter dat het dat niet is.
Daarvoor is het te kortaf, niet genoeg gevernist. Het
kan niet anders zijn dan wat je hebt gezegd.
Dat is het niet..
Zijn gezicht vertoonde nog steeds norse trekken.
Ze had zich nu enigszins naar hem toe gebogen. Ze
accepteerde, maar op haar eigen manier.
Ik heb altijd al zo iets willen doen. Ik kan het beter
nu doen. Zo'n kans komt misschien lange tijd niet meer
terug, zo'n eerlijke kans, bedoel ik.
Hij greep haar arm toen ze zich van de barkruk liet
glijden.
Zullen we een afspraak maken voordat we begin
nen? Dat maakt het straks gemakkelijker als de show
voorbij is.
Dat hangt er van af wat het is.
We houden elkaar slechts voor één avond gezel
schap. Twee mensen, die samen ergens gaan eten en
samen naar een show gaan. Geen namen, geen adres
sen, geen niets ter zake doende persoonlijke dingen.
Aleen.
Alleen twee mensen, die samen een show zien,
die een avond bij elkaar zijn. Ik geloof, dat het erg ver
standig is, noodzakelijk zelfs. Laten we ons daar dus aan
houden. Het voorkomt heel wat gewetenswroeging en
misschien zelfs wel een leugentje hier en daar.
Ze reikte hem haar hand. Hij hield die maar heel even
vast. Toen glimlachte ze voor de eerste keer. Ze had een
aantrekkelijk glimlach, gereserveerd en niet zoetelijk.
Hij wenkte de barkeeper en wilde voor beiden betalen.
Ik heb al betaald voordat je binnenkwam. Ik wilde
juist weggaan.
De barkeeper haalde een klein boekje te voorschijn,
schreef „1 Scotch-60" op het bovenste velletje, scheur
de het los en gaf het hem.
Hij zag dat ze genummerd waren. Op zijn blaadje
stond een grote, zwarte 13. Hij grijnslachte even, gaf het
samen met het geld terug en liep haar toen achterna.
Ze was hem al voorgegaan naar de uitgang. Een meis
je, dat met een man in één van de nissen zat, boog
zich voorover om beter de vlammend-oranje gekleurde
hoe voorbij te zien gaan. De man oogde haar ook na.
Buiten draaide ze zich vragend naar hem om.
Ik ben in jouw handen.
Hij wenkte een taxi, die even verderop stond te wach
ten. Een andere taxi, die juist op dat moment voorbij
kwam, maar voor wie dat gebaar niet was gemaakt,
probeerde het vrachtje weg te kapen. De eerste taxi
wist dit echter met handig gemanoevreer te voorkomen,
maar niet zonder gebons van bumpers en heen en weer
geschreeuw. Toen de tweede wagen ten slotte doorge
reden was en de chauffeur voldoende was afgekoeld om
zijn aandacht aan de passagiers te wijden, bleek zij
reeds te zijn ingestapt. Hij stond nog naast het voor
portier.
Maison Blanche, zei hij en stapte toen ook in.
Het licht in de wagen brandde. Ze deden het niet uit.
Had één van hen het uitgedraaid, dan had dat de sug
gestie van iets intiems gegeven en geen van beiden vond
schemerlicht geschikt voor de gelegenheid.
Na enige tijd hoorde hij haar even lachen. Hij volgde
haar blik en lachte toen ook. De legitimatiefoto's van
de Newyorkse taxichauffeurs zijn zelden voorbeelden
van portret-fotografie, maar dit leek wel op een kari
katuur: bloemkool-oren, een terugwijkende kin en uit
puilende ogen. De naam was uitzonderlijk kort: Ap Alp.
Onbewust registreerde hij die naam.
Maison Blanche was een intiem restaurant en stond
bekend om het .uitstekende en voortreffelijk verzorgde
eten. Het was één van die gelegenheden, waar je je al
tijd rustig voelt, zelfs op de drukste momenten. Geen
muziek of ook maar iets anders was toegestaan, dat
zou kunnen afleiden.
Bij de vestiaire gingen hun wegen uiteen.
Wil je me even excuseren, zodat ik enkele ver
woestingen kan restaureren? Ik zie er verschrikkelijk
uit. Ga maar vast naar binnen en wacht niet op mij.
Ik vind je wel.
Toen ze achter een deur verdween, waarop een poe
derdons was geschilderd, zag hij nog net dat ze naar
haar hoed reikte alsof ze van plan was die af te zetten.
De deur ging echter weer achter haar dicht, voordat
hij nog langer met onbescheiden blik kon toekijken.
Hij kreeg de indruk, dat tijdelijk de moed in haar
schoenen was gezonken en dat dit waarschijnlijk de
wérkelijke reden van de gehele manoeuvre was. Hij
kon haar nu niet zien, zodat ze rustig en ongehinderd
haar hoed kon afzetten. Daarna zou ze, als ze alleen de
eetzaal zou binnenlopen, geen opzien baren.
De gérant begroette hem bij de ingang van de zaal.
Bent u alleen, mijnheer?
Nee, ik heb voor twee gereserveerd. Scott Hender
son.
De gérant vond zijn naam op de lijst.
Ja, ik zie het.
Hij keek even over de schouders van de gast.
Bent u alleen, mijnheer Henderson?
Nee, antwoordde hij.
Het was de enige vrije tafel, die te ontdekken viel.
Zij stond in een soort nis, zodat degenen, die er zaten,
slechts door de recht daar tegenover zittende gasten
gezien konden worden. Aan de drie andere zijden waren
zij beschermd voor te grote belangstelling.
Toen ze in de ingang van de eetzaal verscheen,
droeg ze geen hoed. Hij was verbaasd, dat die hoed zó
veel had gedaan. Ze zag er nu vrij gewoontjes uit. De
vurige glans, die om haar gezweefd had, was verdwe
nen. De indruk van haar persoonlijkheid was nu sul
lig, slap. Ze was nu zo maar een vrouw in het zwart,
met donkerbruin haar. Ze was niet huiselijk, niet aan
trekkelijk, niet lang, niet klein, niet chic, niet slónzig.
Neen, niets van dat alles. Alleen maar gewoon, kleur
loos. Een standaard-vrouw. Een nummer. Een Gallup-
onderzoek.
Geen hoofd, dat werd omgedraaid. Even later had
men zelfs vergeten, dat men haar gezien had.
De gérant, die druk bezig was met het mengen van
een salade, had geen gelegenheid om haar te begelei
den. Henderson stond op om haar te laten zien, waar
hij zat. Ze liep niet rechtstreeks op hem toe, maar via
twee zijden van de zaal, welke weg wel langer was,
maar des te minder opvallend.
De hoed, die ze had meegenomen, legde ze op de der
de, lege stoel. Met een slip van het tafellaken bedekte
ze het ding zoveel mogelijk.
Kom je hier vaak? vroeg ze. Hij deed alsof hij haar
niet had gehoord.
't Spijt me, zei ze. Maar dat valt natuurlijk onder
het hoofdstuk „persoonlijke zaken".
Hun kelner had een moedervlek op zijn kin. Je moest
dat wel opmerken.
Hij bestelde voor hen beiden zonder eerst te vragen
wat ze wilde hebben. Ze luisterde aandachtig en gaf
hem toen een waarderend knikje.
Het begin was een moeizame tocht bergopwaarts. Er
lagen strenge restricties op hun gesprekstof, terwijl ze
bovendien nog te kampen had met zijn stemming. De
meeste pogingen kwamen van haar kant en hij deed nau
welijks zijn best daar iets tegenover te stellen. Alhoe
wel hij trachtte de indruk te wekken, dat hij luisterde,
waren zijn gedachten het grootste deel van de tijd kenne
lijk ergens anders. Nu en dan probeerde hij enige be
langstelling te tonen in wat zij zei, maar hij deed dit
zó moeizaam, dat het hem bijna lichamelijk pijn deed.
Daar leek het tenminste op. Zijn verstrooidheid werd
soms echter zó groot, dat hij dreigde rondweg onbe
leefd te worden.
Wil je je handschoenen niet uit doen?, vroeg hij op
een gegeven moment. Ze waren zwart, zoals alles aan
haar zwart was. Behalve dan die hoed. Bij de cocktails
was het nog gegaan, maar toen ze de tong gereser
veerd hadden gekregen, die gegarneerd was met een
schijfje citroen, kon het moeilijk langer.
(Wordt vervolgd)
Anthony van Kampen „PIETER
STRAAT, DE SCHEEPSJONGEN VAN
D'HALVE MAAN" (De Boer, Hilversum).
„Pieter Straat" is al heel lang een lieve-
boek van veel jongens. Geen wonder,
want de avonturen van deze jongen, die
op een piratenschip terechtkomt, en dan
het ene geweldige avontuur na het andere
meemaakt, zijn bijzonder spannend. Antho
ny van Kampen is een goed verteller, die
overigens in dit boek niet van halve maat
regelen houdt. Er wordt gekielhaald en ge
moord, er worden slaven afgeranseld en
er vergaan schepen. Veel jongens zullen dit
spannende boek dan ook zeer appreciëren.
Advertentie
De 23 genezende bestanddelen
van Abdijsiroop (Akker-Si
roop) jagen die gevaarlijke
griephoest weg uit uw gezin.
Zondag 6 maart bespeelt de organist
Piet Kee in het Teylermuseum het éénen
dertig toons orgel. Tijdens deze bespeling,
die om 15 uur begint, zullen werken uitge
voerd worden van Jan Pietersz. Sweelinck,
Heinrich Scheidemann, Dietrich Buxtehu-
de, Joh. Seb. Bach, Bernardo Pasquini,
Louis Claude d'Aquin en een improvisatie
door de organist.
De heer Henri Blackmon is wegens ziek
te verhinderd deel te nemen aan de uit
voering van de Johannes Passion op don
derdag 3 maart in het concertgebouw te
Haarlem. De heer Max van Egmond zal
nu in zijn plaats de baspartij vertolken.
