Horen en zien
WYBEWT
Fantoom ie de bar
PANDA EN DE TROETELTROEP
^och ió Aet
AVONTUREN VAN EEN HOND
Aap evolueerde tot
mens via de zee
YDO EN DE DRAAK
mmSÊm.
Houdt B.B. van
C harrier?
zo
Prehistorie
GRIEP!
MAANDAG 7 MAART 1960
radio
AANKONDIGINGEN EN
N ABESCHÖÓWÏNGËïi I
H oogconjunctuur
De radio geeft dinsdag
T elevisiepr ogramma
Automobielbsdr. J. J. Nijman
Geneefse mannen geven
hun vrouwen kiesrecht
Havelte krijgt wellicht
weer een schaapskudde
r
V
Beweerde foto van
vliegende schotel
Staking in Hollywood
Gebruik regelmatig
Theorie van Brits zoöloog
DOOR
WILLIAM
IRISH
16. Panda vond het niet goed, dat de
tweeling Jolliepop en het paard zo plaagde.
,.Hou op!" riep hij, „hou onmiddellijk op!"
Gehoorzaam stopten Ted en Ed met hun
wilde spelletjes en stapten van de rug van
het verontwaardigde paard. „Maak je
maar niet druk," zeiden ze, „we wilden
alleen maar troetels plagen." „Dat mag
niet," riep Panda, „ik wil het niet heb
ben!" „Maar we doen het altijd als we ge
stolen hebben," zei Ted verongelijkt. „We
hebben je toch gezegd, dat we dan berouw
hebben? En als we berouw hebben, hebben
we een slechte bui en gaan we troetels pla
gen." „Ik wil het niet hebben!" herhaalde
Panda stampvoetend. „Waarom niet?"
hield Ed aan, „het is zo leuk om troetels te
plagen. Vooral deze rare stijve troetel."
En bij deze woorden wees hij op Jolliepop,
die heel rood werd. „Dat is geen troetel!"
riep Panda, „dat is mijn huisknecht!" „Ik
WAS Uw huisknecht," zei Jolliepop ijzig.
De K.R.O. liet zondagavond twee pro
grammapunten vervallen, namelijk „An
no" dat meestal interessante archief
film-fragmenten uit vervlogen dagen
brengt en „Epiloog". De ziekte van
Aalmoezenier Groenendijk was overmacht,
doch dat „Anno" moest vervallen vanwe
ge de lengte van het nummer „Hoogcon
junctuur", viel ronduit te beschouwen als
een fout van de programmaleiding. „Hoog
conjunctuur" was namelijk toch al niet
zeer onderhoudend en het had best tien mi
nuten korter gekund. Het was een lied
jesprogramma uit vijfentwintig jaar ca
baret van Martie Verdenius, maar caba
rethistorie kwam er niet aan te pas, he
laas. Het was enkel een verzameling lied
jes die in de sfeer van hun tijd wellicht
zeer zijn ingeslagen, doch thans alle ac
tualiteit hadden verloren en merendeels
hun greep op het publiek kwijt bleken te
zijn. Men krijgt bij dergelijke gerekte en
saaie bedenksels het gevoel dat men soms
met de toegemeten zendtijd geen raad
weet en bevriende artiesten gaat vragen.
„Weet jij misschien nog iets te knutselen
voor de zondagavond?" Met alle respect
voor het talent van Martie Verdenius ove
rigens, dat echter kennelijk thuishoort in
de handen van bekwame, doorknede ca
baretiers nog op de „levende" planken.
Tevoren had Jan Willem Hofstra een
boeiend gesprekje met Caro van Eyck, aan
wie de Theo Mann-Bouwmeesterring is
toegekend.
Joop Simons bracht een geslaagde Pa-
rijse reportage van populair artistiek ni
veau, waarbij vooral de episode waarin
Edith Piaf optrad, sterk boeide.
Tenslotte Sport in Beeld, waarin ditmaal
Frans Henrichs weer met zijn milddadig
Sinterklaasglimlachje allerlei belangrijke
sportevenementen-in-beeld uitdeelde. Wij
kunnen ons nooit onttrekken aan de na
tuurlijk valse indruk dat alle doelpun
ten, renbaanoverwinningen, gebroken re
cords en toto-prijzen door Frans Henrichs
persoonlijk tot stand zijn gebracht.
Het zaterdagavondprogramma van de
V.P.R.O. bevatte twee vaste rubrieken.
„De verloren wereld van Kalahari" en „De
oude draaidoos".
In „Smaakvol voox-uitzicht" zorgde re
gisseur Leen Timp dat voorjaarsmodel
len van ontwerper Dick Holthaus char
mant tot hun recht kwamen, waarbij
Mies Bouwman plezierig annonceerde.
Tot slot was er 'n herhaling van delen van
de telerecording van de kunstenaarsma
nifestatie voor de actie „Redt een kind".
Beeldschermer
HILVERSUM I. 402 m. 7.00 AVRO. 7.50 VPRO.
8.00—24.00 AVRO.
AVRO: 7.00 Nieuws. 7.10 Gymnastiek. 7.20 Gram.
VPRO: 7.50 Dagopening. AVRO: 8.00 Nieuws. 8.15
Gram. 9.00 Gymn. voor de vrouw. 9.10 De groen
teman. 9.15 Gram. 9.35 Waterst. 9.40 Morgenwij
ding. 9.55 Boekbespr. 10.00 Gram. 10.50 Voor de
kleuters. 11.00 Pianospel. 11.15 Voor de zieken.
12.00 Hammondorgelspel. 12.20 Regeringsuitzend.:
Uitz. voor de landbouw. 12.30 Land- en tuinbouw-
meded. 12.33 Metropole-ork. en koor. 13.00 Nieuws.
13.15 Meded. of gram. 13.20 Mil. muz. 13.55 Beurs-
ber. 14.00 Kamermuziek. 14.40 Schoolradio. 15.00
Voor de vrouw. 15.30 Pianorecital. 16.00 Van alle
breedtegraden, praatje. 16.15 Gram. 16.30 Voor de
jeugd. 17.15 De dierenwereld en wij, praatje. 17.25
Voor de jeugd. 17.50 Staatsiebezoek president van
Peru. 18.00 Nieuws. 18.15 Pianospel. 18.30 R.V.U.:
Elektronenmicroscopie (biologisch), door dr. P. F.
Eibers. 19.00 Voor de kinderen. 19.05 Paris vous
parle. 19.10 Radiowedstrijd. 19.50 Journaal. 20.00
Nieuws. 20.05 Gevar. progr. 22,00 Pianomuz. 22.30
Nieuws en beursber. van New York. 22.40 Kamer
muziek met comm. 23.20 Zijn de Peruanen onze
tegenvoeters?, causerie. 23.35 Ork.concert. 23.55—
24.00 Nieuws.
HILVERSUM II. 298 m. 7.00—24.00 KRO.
KRO: 7.00 Nieuws. 7.15 Gram. 7.30 Voor de jeugd.
7.40 Gram. 7.45 Morgengebed en overweging. 8.00
Nieuws. 8.18 Gram. 8.50 Voor de vrouw. 9.40
Schoolradio. 10.00 Voor de kleuters. 10.15 Licht
baken, lezing. 10.25 Gram. 11.00 Voor de vrouw.
11.30 Gram. 11.50 Volaan.. vooruit, lezing. 12.00
Middagklok - noodklok. 12.03 Gram. 12.30 Land
en tuinb.meded. 12.33 Gram. 12.50 Staatsiebezoek
president van Peru. 13.00 Nieuws. 13.15 15 jaar
geleden, praatje. 13.20 Nieuwe gram. 13.35 Lichte
muz. 14.00 Gram. 14.05 Schoolradio. 14.35 Voor de
plattelandsvrouwen. 14.45 Pianorecital. 15.05 Lich
te muz. 15.30 Lichte muz. 16.00 Voor de zieken.
16.30 Ziekenlof. 17.00 Voor de jeugd. 17.40 Beurs
ber. 17.45 Regeringsuitz.: Economische ontwikke
ling van Nieuw-Guinea's bevolking, door dr. D.
J. van Dooren. 18.00 Lichte muz. 18.20 Gram. 18.30
Streekklankb. 19.00 Nieuws. 19.10 Act. 19.25 Zang.
19.30 Gram. 20.00 Lijdensmeditatie. 21.00 Kamer-
muz. 21.35 Brabants ork. 21.55 Gram. 22.15 Staat
siebezoek president van Peru. 22.25 Boekbespr.
22.30 Nieuws. 22.40 Gezin en huwelijk, lezing. 22.50
Omr.-filharm.ork. 23.35 Filmmuz. 23.5524.00 Nws.
BRUSSEL. 324 m.
12.00 Gram. 12.15 Pianospel. 12.30 Weerber. 12.35
Pianospel. 12.52 Koersen. 13.00 Nieuws. 13.15 Ka-
merork. en solist. 14.00 Schoolradio. 15.45 Gram.
16.00 Koersen. 16.06 Duitse les. 16.21 Kamermuz.
17.00 Nieuws. 17.10 Saxofoonrecital. 17.40 Boek
bespr. 17.50 Voor de jeugd. 18.20 Voor de soldaten.
18.50 Sportkron. 19.00 Nieuws. 19.40 Kinderkoor.
19.50 Praatje. 20.00 Voor de vrouw. 21.00 Gram.
22.00 Nieuws. 22.15 Oude muz. 22.35 Gram. 22.55—
23.00 Nieuws.
VOOR DINSDAG
Eurovisie: NTS: 15.45—16.30 Rechtstreekse uit
zending uit het Unescogebouw t.e Parijs. 19.30—
20.00 Intern, agrarisch nieuws. 20.00 Journaal en
weeroverzicht.. 20.20 Filmreportage. 20.35 Praatje.
20.55 -22.00 Film.
(Van onze correspondent in Parijs)
Houdt B.B. van Charrier? Dat is de vrij
moedige vraag die sinds enkele dagen
heel Frankrijk door middel van aanplak
biljetten en advertenties in alle kranten
onder ogen wordt gebracht. Een vraag
die Brigitte Bardot echter niet zelf heeft
gesteld en waar tegen zij haar beide ad
vocaten heeft doen protesteren ter gele
genheid van een proces dat zaterdag in
kort geding te Parijs aanhangig werd ge
maakt.
Brigitte's tegenstander die door oud
premier Edgar Faure, in zijn huidige func
tie van advocaat verdedigd wordt is een
fabrikant van spuitwater wiens artikel
sinds jaren inderdaad onder de merk
naam Charrier in de handel wordt ge
bracht. Desalniettemin acht B.B. haar
goede naam onwettig, of tenminste de
loyaal, in het geding gebracht, terwijl zij
bovendien niet wenst dat voor heel Frank
rijk haar gevoelens jegens haar echtge
noot in twijfel worden getrokken.
Er is intussen een voorlopig compromis
bereikt. Mr. Edgar Faure heeft de presi
dent van de rechtbank beloofd dat alle aan
plakbiljetten van deze week af van de af
beelding van een baby in het Frans, dus
bébé vooi-zien zullen worden, zodat
Frankrijks nationale filmster zich van de
ze reclamecampagne persoonlijk niets
meer zal hoeven aan te trekken. Brigittes
advocaat heeft van zijn kant toegezegd
deze vindingrijke oplossing met zijn cliën
te te zullen bestuderen.
Advertentie
LEIDSEVAART 342
TELEFOON 39517
GENèVE (Reuter) Voor het eerst in
de geschiedenis van Genève zullen de
vrouwen in dit kanton in kantonnale aan
gelegenheden dezelfde zeggenschap heb
ben als mannen. Bij de volksstemming
over de vraag of vrouwen aan de kanton
nale verkiezingen zullen mogen deelne
men of afgevaardigd zullen mogen wor
den in het kantonnale parlement, luidde
de uitslag: 18.162 stemmen voor en 14.593
tegen.
Genève is na Waadt en Neufchatel
het derde van de 25 Zwitserse kantons
waar de vrouwen kiesrecht krijgen. In de
andere, voor het grootste deel Duits-spre
kende kantons, is de mannelijke bevolking
fel gekant tegen vrouwenkiesrecht. De
Zwitserse vrouwen hebben nog geen zeg
genschap in federale kwesties.
Als de plannen van een door de vereni
ging voor vreemdelingenverkeer, de mid
denstand en de natuurbeschermingsver
eniging „Mooi Havelte" te Havelte inge
stelde commissie verwezenlijkt worden
zoals men ze nu heeft gevormd, krijgt
Havelte weer een kudde schapen, com
pleet met schaapskooi en scheper. Weide
grond, boerderij en scheper zijn er al, en
het wachten is nu op de schapen, die naar
in de bedoeling ligt, door particulieren in
de kudde zullen worden geschaard.
Havelte bezat vroeger een kudde van
honderd schapen als gemeente-eigendom.
Er ontstonden echter moeilijkheden, de
kudde liep in het. dorp, graasde in tuin
tjes en aan heggen en de gemeente be
sloot de kudde in te perken tot 50 dieren.
In juni 1958 werd de kudde ten slotte ver
kocht.
Er kwam toen een storm van veront
waardiging van de zijde van de bevolking,
en hieruit ontstond het initiatief van VVV,
middenstand en natuurbescherming om
gunstige voorwaarden te scheppen voor
een nieuwe kudde. Men kreeg hierbij veel
medewerking, onder andere van de zijde
van het ministerie van Defensie,
HET eerste prehistorische museum werd
ongeveer 2000 jaar geleden gesticht door
keizer Augustus, die volgens de ge
schriften van Suetonius de reusachtige
beenderen van uitgestorven land- en zee
dieren verzameUde en deze liet onderbren
gen in het keizerlijke buitenverblijf op
Capri, het veel 'bezongen eiland ten zuiden
van Napels. De eerste keizer der Romeinen
meende in zijn museum de skeletstukken
en wapens van de door goden verslagen
voorhistorische reuzen te hebben onder
gebracht.
Hoewel in de oudheid door verschillende
geleerden reeds veel juistere
denkbeelden omtrent de her
komst van reusachtige voor
historische beenderen waren
naar voren gebracht, bleef de
meerderheid der geleerden en
hel hele volk voortborduren
op dit mythische patroon. En
toen het Christendom zich ont
wikkelde en uitgroeide tot een christelijke
beschaving in een groot deel van Zuid- en
West-Europa, veranderde hierin maar
weinig. Slechts in zoverre werd enige
variatie aangebracht, dat versteende
vondsten van gigantische afmetingen niet
m.eer uitsluitend aan reuzen of halfgoden
werden toegeschreven, maar ook aan his
torische heiligen.
Ook de middeleeuwen hebben geleerden
voortgebracht, die in dit opzicht moderne
ideeën verkondigden, zoals bijvoorbeeld
Willem van Occam en Leonardo da Vinei,
maar de tijd was nog niet rijp voor
andere inzichten en de grote massa bleef
onwrikbaar geloven in het sprookje. Zo
werden grote fossiele b&enfragmenten uit
de omgeving van het klooster Reyden, ge
legen in het kanton Luzern, door de be
kende arts Plater uit Basel onderzocht
en toegeschreven aan een 6V2 m. hoge
reus! (Een afbeelding van deze reus be
vindt zich nog in Luzern). In de zeven
tiende eeuw schreef de Franse chirurg
beenderen en tanden van een mammoet
toe aan de reus Teutobochus, eertijds
koning der Teutonen. Met deze restanten
reisde de arts Duitsland en Frankrijk af
en vertoonde het verbaasde volk de „echte"
overblijfselen van de gewezen Teutoon. De
Franse koning Lodewijk XIII stelde veel
belang in dit monster. Van nog recenter
datum is de mammoetkies, die in Spanje
voor een kies van de heiige Christoffel
werd gehouden en in gezelschap van het
dijbeen van een mammoet in een feeste
lijke processie ter ere van deze heilige in
het jaar 1789 werd rondgedragen. Het ske
let van een reuzensalamander, in 1727 nabij
Oeningen in Baden opgedol
ven, had volgens de Zwitserse
arts Scheuchzer toebehoord
aan een menselijk individu,
dat God gezien had en getuige
was geweest van de zondvloed,
waarin hij het leven had ver
loren, zodat hij met denveten-
schappelijke naam „Homo
diluvii testis et theoskopos" werd gesierd.
Desondanks was en bleef het een uitge
storven reuzensalamander.
We hebben hier met opzet enkele artsen
ten tonele gevoerd die kapitale vergissingen
maakten, opdat duidelijk moge zijn, dat de
(medische en biologische) wetenschap van
die dagen nog niet in staat was onder
scheid te maken tussen beenstukken van
verschillende soorten levende wezens. Ook
de geologie ivas nog niet bij machte de
ouderdom van aardlagen vast te stellen.
Zonder de geschiedenis van de paleonto
logie tot in onze tijd op de voet te volgen,
kunnen we toch vaststellen, dat de ver
schillende methoden die men thans kent
om de ouderdom van de aarde vast te stel
len, alle uitkomsten van dezelfde orde
geven.
Daarover een volgende keer.
H. P ét ill on
(Nadruk verboden.)
WENEN (UPI) Het Weense blad
„Wiener Montag" heeft maandag over de
gehele voorpagina een foto afgedrukt van
een vliegende schotel. De foto werd, vol
gens het blad, in de nacht van dinsdag op
woensdag bij toeval gemaakt door een me
dewerker in Stiermarken, de 36-jarige
Edgar Schedelbauer. Toen deze om
streeks half twee in de nacht terugkeerde
naar huis, zag hij bij het dorpje Leibnitz
plotseling een gloeiend voorwerp met de
vorm van een spin, dat langzaam op een
hoogte van slechts 15 meter over de bos
sen vloog, terwijl het een roterende bewe
ging maakte. Schedelbauer kon de warm
te van het voorwerp voelen. Hij greep da
delijk naar zijn camera en maakte enkele
opnamen. Toen het voorwerp verdween,
hoorde hij een geluid als van een straalja
ger.
Op de foto is een wit-gloeiend voorwerp
te zien met de vorm van een parachute
zonder touwen tegen een donkere achter
grond. Het blad schrijft erbij, dat het ne
gatief van de foto gecontroleerd is door ex
perts en dat deze geen spoor konden vin
den van een truc. Verscheidenen mensen
hebben bovendien verklaard, dat de foto
graaf die avond absoluut niet dronken
was.
De strijd tussen film en televisie heeft
in Amerika een nieuw facet gekregen.
Ditmaal vindt de televisie niet de film
maatschappijen tegenover zich, maar
talrijke acteurs en actrices van naam,
die vandaag ingevolge een stakingsop-
roep van hun spelersgilde, met 14.000 le
den van grote of geringere bekendheid,
eist extra-honoraria voor films van na
1948 die nog voor de televisie vertoond zul
len worden, maar de machtige maat
schappijen als Metro-Goldwyn-Maver,
Twentieth-Century Fox, Paramount, Co
lumbia, Warner Brothers en Allied Ar
tists weigeren. Alleen Universal-Interna
tional en enkele onafhankelijke produk-
tiegroe'pjes van o.a. Frank Sinatra en
Tony Curtis, hebben toegegeven.
Advertentie
Alleen in dozen met Wybert-beeldmerk
BRIGHTON (Reuter) Een hoogle
raar in de zoölogie in Oxford, de 64-jari-
ge Sir Alister Hardy, heeft zaterdag voor
een gehoor van geleerden van de Britse
marine de theorie ontvouwd, dat de mens
eens een zee-aap is geweest. Op deze wij
ze zouden alle lichamelijke verschillen
tussen mensen en apen verklaai'baar zijn.
Volgens de hoogleraar zijn ongeveer een
miljoen jaar geleden vele apen in de har
de strijd om voedsel uit de wouden naar
ondiepe plaatsen voor de kust verdre
ven. Aanvankelijk waadden zij daar rond
en zochten voedsel op de zeebodem. Lang
zamerhand leerden zij zwemmen. In de
loop van duizenden jaren verloren deze
zee-apen, evenals dat met de walvissen
het geval was, hun haar. maar zij hielden
voldoende hoofdhaar om beschermd te
zijn tegen de zon. De dieren leerden recht
op te staan wat apen niet goed kunnen
hetgeen in het water gemakkelijker
was. Door het zwemmen kregen zij gelei
delijk langere benen dan de apen en hun
handen kregen een genuanceerde vorm
door het zoeken naar schaaldieren op de
bodem en het openen van de schalen.
Sir Alister, die zijn theorie baseert op
een onderzoek van dertig jaar, was ook
van oordeel dat de vroege mens in het wa
ter leerde gereedschappen te gebruiken,
door bijvoorbeeld met behulp van langs
het strand gevonden stenen zeeëgels te
ontleden. Het was volgens hem slechts
een stap verder om de stenen verder af te
slijpen tot praktischer instrumenten als
messen en pijlpunten. Toen de mens deze
eenmaal had, was hij in staat voorgoed
naar het land terug te keren, waar hij
zich, ook dankzij het feit dat hij rechtop
liep, kon wijden aan de jacht. Dit zou om
streeks 500.000 jaar geleden zijn gebeurd.
Prof. Hardy verklaarde, dat hij zijn
theorie onlangs voor een aantal deskun
digen had uiteengezet, en dat deze er geen
zwakke punten in hadden kunnen ontdek
ken.
9899. Toen de draak zich had volgezogen met water, bracht Ydo 'm bij het huis.
En of de draak begreep, wat er van hem verlangd werdhij stak z'n kop naar het
dak uit en blies een dikke straal water op het vuur.
Prachtig, Riko, flink zo! juichte Ydo. Zo doe je 't juist goed, toe maar!
Nou, er kwam 'n aardige hoeveelheid water op de vlammen, en dat ging met kracht
ook. Het siste, en het vuur kromp zienderogen in elkaar. Zodra het water op was,
liet Ydo de draak weer nieuwe voorraad drinken, waarna die vreemdsoortige brand
spuit opnieuw z'n best deed.
En even later was de brand uit!
7)
Zo. Had u al gegeten?
Nee.
Hij zweeg een fractie van een seconde.
Nee, ik had nog niet gegeten.
U heeft dus buiten gegeten?
Ja, ik heb buiten gegeten.
Heeft u alleen gegeten?
Mijn vrouw was niet bij me.
De man, die bij het tafeltje stond, legde het tijdschrift
neer. De ander, die naar buiten had gekeken, draaide
zich om. Degene, die tegenover hem zat, zei op een toon,
waaruit bleek dat hij hem niet wilde kwetsen, geen
pijn wilde doen:
Wel, eh, 't was toch niet uw gewoonte, eh, om zon
der uw vrouw te gaan eten? Is het niet?
Nee, dat was niet mijn gewoonte.
Maar waarom heeft u vanavond dan wèl alleen
gegeten? De detective keek hem niet aan. Hij keek naai
de as van zijn sigaret, die hij in het asbakje naast hem
liet vallen.
We hadden afgesproken, dat we samen in de stad
zouden gaan eten. Op het laatste moment zei ze ech
ter, dat ze zich niet helemaal goed voelde. Ze had last
van hoofdpijn. Ikik ben toen maar alleen gegaan.
Heeft u soms een woordenwisseling gehad, ruzie?
De woorden waren bijna onverstaanbaar, zo zachtjes
had hij ze uitgesproken.
Henderson antwoordde even zachtjes.
Ja, we hebben woorden gehad. U weet hoe dat kan
gaan.
Ja, ik begrijp het.
Maar toch niets ernstigs?
Nee, niets, dat haar aanleiding zou kunnen geven
om dit te doen. Als u dit tenminste bedoelt. Hij zweeg
en vroeg toen op zijn beurt, plotseling een en al aan
dacht:
Wat was het eigenlijk, U heeft het me nog steeds
niet verteld. Wat..
De buitendeur ging op dat moment open. De woor
den bestierven hem op de lippen. Hij keek gehypnoti
seerd toe, totdat de slaapkamerdeur gesloten werd, en
maakte een beweging alsof hij op wilde staan.
Wat willen dié mensen nu weer. Wie zijn dat eigen
lijk? Wat gaan ze daar doen?
De man die tegenover hem zat, stond op en legde zijn
hand op Hendersons schouder, zodat hij weer moest
gaan zitten. Er lag echter geen dwang in dat gebaar,
eerder troost, geruststelling.
De man, die tot nu toe bij het raam had gestaan,
kwam iets dichterbij en zei:
Bent u soms nerveus, mijnheer Henderson?
Een instinctieve, natuurlijke waardigheid, die in ieder
mens schuil gaat, kwam hem te hulp.
Hoe zou ik me op dit moment rustig kunnen voelen?
Hoe kan ik nu zelfverzekerd doen? antwoordde hij
enigszins bitter en verwijtend. Ik ben net thuis en
ontdekt dat mijn vrouw dood is.
De man bij het raam had kennelijk niets meer te
zeggen. De deur van de slaapkamer was weer open
gegaan. Er klonk gestommel. Hendersons ogen keken
zoekend x-ond. Zijn blik bewoog zich langzaam van de
deur naar de hal.
Plotseling spx-ong hij op, krampachtig.
Nee! Niet zó! Kijk nu eens wat ze doen! Als een
zak meel.
En haar mooie haar i-aakt de gi-ond.. ze was er zo
trots opze verzox-gde het zo goed
Handen trokken hem tex-ug en hielden hem tegen.
De buitendeur werd zachtjes gesloten. Een moeilijk de
finieerbare, maar voox Hendei'son vertrouwde geur
kwam uit de slaapkamer. Een geur, die scheen te
fluisteren:
Herinner je? Herinner- je mij?
Dit keer liet hij zich op de bank terugvallen en ver-
borg het gezicht achter zijn twee zenuwachtig bewe
gende handen. Zijn ademhaling ging stotend en was
duidelijk hoorbaar.
Hij liet zijn handen ten slotte zakken en zei met een
vei'legen, hulpeloos gebaar:
Ik dacht dat mannen nooit huilden., maar nu
moet ik wel.
De man, die in de stoel had gezeten gaf hem een si
garet. Hij stak haar zelfs voor hem aan. Het licht van
het vlammetje viel in Hendex-sons ogen. Ze glansden
heldex-.
Of dat nu kwam, door wat juist gebeurd was, of door
iets anders, het vragen stellen ging echter niet verder.
Toen ze weer begonnen te pi-aten, leek het over doel
loze dingen te gaan, zinloze zaken, alsof ze de tijd wil
den doden, alsof ze alleen maar het zwijgen wilden ver-
bx-eken.
U bent erg zorgvuldig met uw kleren, mijnheer
Henderson, zei de man in de stoel. Hendex-son keek hem
enigszins minachtend aan, maar zei niets.
Alles wat u aan heeft, is bijzonder goed op el
kaar afgestemd.
Dat is een kunst op zich zelf, zei de man, die zo
ijverig in een tijdschx-ift had gebladerd.
Sokken, overhemd, pochette..
Alles, behalve de das, zei de man, die bij het
x-aam stond.
Waax-om moet u nu beslist op een moment als dit
over zulk soort dingen pi-aten? vx-oeg Henderson ver-
ïnoeid.
Ze moest blauw geweest zijn. Vindt u zelf eigen
lijk of niet? Alles is verder blauw. Deze past helemaal
niet. Ik ben geen modepop, maar hoe langer ik ex-naar
kijk, nee.. Hij ging vei-dei".
Hoe komt het eigenlijk, dat u een das hebt omge
daan die niet bij uw pak past, tex-wijl al het andex-e
zo goed met elkaar harmonieert? Heeft u soms geen
blauwe das?
Wat wilt u nu eigenlijk? Ziet u dan niet, dat ik op
dit moment écht niet over zulke onbelangrijke dingen
kan pi-aten? De vx-aag werd opnieuw gesteld. Even
toonloos als de eerste keer.
Heeft u dan geen blauwe das mijnheer Henderson?
Henderson wreef zich even over het voox-hoofd. Hij keek
wanhopig.
Wilt u me soms gek maken? Hij zei het vreemd-
rustig, alsof dit gepraat onverdraaglijk voor hem was.
Ja, ik heb een blauwe das. Daar op de dassenhan-
ger.
Hoe komt het dan, dat u die das niet hebt omge
daan, maar deze? Zo vloekt het.
De detective maakte echter een geruststellend ge
baar.
Tenzij u natuurlijk die blauwe das aanvankelijk
wèl heeft omgedaan, op het laatste moment echter van
gedachten bent verandex-d, het ding weer heeft afge
daan en toen deze heeft uitgekozen.
Wat doet er dat nu toe?, zei Henderson. waarom
blijf u er zo over doorzagen? Mijn vrouw is dood. Ik
ben van binnen nog helemaal in de war. Is het nu zo
belangrijk om te weten waarom ik een bepaalde das nu
wel of niet heb omgedaan?
Ze gingen echter dóór, onverstoorbaar gelijk druppels,
die uit een lekkende kraan vallen.
Weet u heel zeker, dat u niet eerst die das heeft
omgedaan en toen van gedachten bent verandex-d?
Ja, zo is het gegaan. Die blauwe das zal daar wel
hangen.
Nee, die das hangt daar niet, zei de detective.
Daarom vraag ik het u juist. Uw dassenhanger
ziet er px-ecies uit als een visgx-aat. We hebben de plaats
gevonden, waar uw blauwe das gewoonlijk hangt, want
alleen die was leeg. En dat is de onderste zodat al uw
dassen er over hingen. Die blauwe das heeft u onder al
de andere dassen vandaan gehaald, zodat u haar be
paald zorgvuldig uitgekozen moet hebben, en niet op
goed geluk kunt hebben gegrepen. Wat ik me nu af
vraag, is waarom u zich de moeite heeft getroost eerst
al uw andere dassen op te tillen om die ene speciale das
te voorschijn te halen, daarna van gedachten verandert
en weer de das omdoet, die u ook op kantoor heeft ge
dragen en die helemaal niet bij uw donkere pak past.
Henderson sloeg zich zelf op het voox-hoofd.
Ik kan dit niet langer verdragen! Ik kan het niet!
Vertel me tenminste eindelijk eens, waax-om u mij zo
zit door te zagen over die das, of hou er mee op. Als
die das daar niet hangt, zeg me dan waar die wel is!
Ik heb die das niet om. Waar is dat ding? Zeg het me
maar. Maar wat doet het er allemaal toe? Die onnozele
das!
Het doet er heel veel toe, mijnheer Henderson!
(Wordt vervolgd)
„MAMMIE-MEISJE" door William Sa-
royan, uitgegeven bij Ad Donker te Rot
terdam, is beslist niet de beste roman van
de bekende Amerikaanse auteur. Het
boek geeft een verslag van de verhouding
van een jong meisje en haar moeder, die
actrice is, bezien vanuit het gezichtspunt
van het kind. Mede daardoor is het een
kinderachtig-babbelend geheel geworden,
dat er nauwelijks in slaagt ook maar iets
van de gecompliceerde moeder-kind-vex--
houding weer te geven. Wel wordt er veel
verteld van de pogingen, die de moeder
doet om in de wereldstad carrière te ma
ken op het toneel. Pogingen, waar zij uit
eindelijk in slaagt, omdat een regisseur
haar dochter zo graag óók in een rolletje
heeft. Regisseux-s, producers, film- en to
neelmensen komen op en af en het kind be
schrijft ze via de pen van Saroyan. Dat
het hierom een infantiel boek moest wor
den, was toch echt niet nodig geweest. Ze
ker niet voor een figuur als Saroyan, die
wel bewezen heeft, iets beters te kunnen
schrijven.
„KLAPLOPERS" door Jay Gilbert, uit
gegeven door De Boekerij, Baarn. De
jeugdige schrijfster geeft in dit boek een
beschrijving van het milieu der ongrijp
bare jeugd in een Engelse fabrieksstad.
Jongeren, die op de grens van de misda
digheid leven en meestal aan de voor de
geordende maatschappij verkeerde kant
van die grens. Liz Buckley een achttien
jarig meisje gaat in dit milieu op zoek naar
een verdwenen buurjongetje, Ronnie. Zij
komt in contact met de jongen Scotty, een
jeugdig lid van een gangsterbende. De
schrijfster weet op gevoelige wijze de ont
luikende liefde tussen deze twee jongeren
te vangen in een meeslepend verhaal, dat
geprojecteerd is tegen de achtergrond van
het trieste leven van de „onderwereld".
Zij beschrijft een langzaam moreel rij
pingsproces van de jongen Scotty en diens
wanhopige pogingen om zijn milieu te ont
vluchten. Intimidatie en moord zijn de be
lemmerende factoren. Jay Gilbert be
schrijft ze met een nergens gevoelloze
hardheid. Over het algemeen weet zij haar
figuren een weldadig aandoende levens
echtheid mee te geven, al is het geheel
soms wel eens iets te veel zwart-wit ver
tekend. Dra. M. G. Schenk en A. van Saa-
ne leverden een Welverzorgde vertaling.
