VELPOlf
ENGELANDVAARDER
Fantoom In. debar
PANDA EN DE TROETELTROEP
Het leven van Sylvain Poons
Garcia de Leon:
AVONTUREN VAN EEN HOND
ROM EN MIOE
ïïtif1 h driften fijb
DINSDAG 3 MEI 1960
HAARLEMS DAGBLAD -
OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
13
Verklaring van N.R.U.
en N.T.S.
De radio geeft woensdag
T elevisieprogramma
Knutselaars lijmen met
van Ceta-Bever
DOOR
WILIJAM
IRISH
Pulitzerprijzen toegekend
Kort nieuws
63. De agent blies zo hard hij Icon op
zijn fluitje, maar voorlopig slaagde hij er
alleen in, hiermee de aandacht van een
taxi te trekken. Dit kwam Joris goed van
pas. „Vlug, slap in," zei hij tegen de troe
tels, „we moeten weg zijn, voor de hele
politiemacht hierheen komt." De taxichauf
feur maakte echter bezwaren, toen ook hei-
paard zijn voertuig binnendrong. „Haal
dat beest, er uit!" riep hij, „het molt m'n
wagen!" „Komaan, we hebben nu geen
tijd om over kleinigheden te twisten",
zei Joris ongeduldig, „hier hebt ge vast
een vergoeding voor de schade, die het
ros in Uw voertuigje zou kunnen aanrich
ten." En met deze woorden haalde hij een
bedrag aan bankbiljetten tevoorschijn,
waarvan de ogen van de chauffeur gingen
tranen. Deze mankte clan ook geen be
zwaren meer. „Waarheen, edele heer?"
vroeg hij schor. „Achter die verhuiswa
gen aan," antwoordde Joris. „Ge krijgt nog
eens zoveel als ge die inhaalt. Doe dus
Uw best." En de chauffeur dééd zijn
best! Hoewel zijn overbelaste taxi bijna
door de wielen zakte, wist hij er toch nog
een flinke vaart uit te persen, zodat hij
de verhuisdagen weldra inhaalde. Maar
Panda kreeg ze tijdig in de gaten. „Daar
heb je Joris en de troetels," dacht hij,
„ik moet zorgen, dat de buit niet in hun
handen valt!" En nu drukte ook hij de
gaspedaal stevig omlaag.
Schouder aan schouder
De besturen van de Nederlandse Radio
Unie en de Nederlandse Televisie Stich
ting hebben ter zake van het gecombi
neerde radio- en televisieprogramma van
5 mei, „Schouder aan Schouder", zich
unaniem gesteld achter de beslissing, ge
nomen door de Nationaal-Programma-
Commissie. de waarnemend programma-
commissaris N.R.U. en de programma
commissaris N.T.S.Aldus wordt door
de N.R.U. en N.T.S. meegedeeld.
„Dientengevolge blijft de produktie van
dit programma opgedragen aan de heren
Schifferstein en Rol en zullen de niet-
aanvaarde liedjes in dit programma niet
worden opgenomen. De besturen betreu
ren het, dat enige artiesten hun mede
werking aan de uitzending afhankelijk
hebben gesteld van het opnemen van de
desbetreffende liedjes. N.R.U. en N.T.S.
zullen alsnog alles in het werk stellen om.
ondanks de ondervonden tegenwerking, op
deze bevrijdingsdag een passend program
ma te brengen", aldus N.R.U. en N.T.S.
De rebellerende artiesten hadden giste
ren in het uren durende onderhoud met
de nationale programma-commissie de
zaak in der minne willen regelen: Cees
de Lange ging akkoord met de kuising
van „Tante Nel", Hetty Blok stemde in
met de verandering van „He kisses me
here", terwijl Corry Brokken niet „Mi-
lord" zou zingen maar wel zou medewer
ken aan een interview. En Karei Prior
zou producer zijn. Het leek of hiermede
het. „Schouder aan Schouder"-programma
gered was. Maar tenslotte zei de tegen
partij: „Wij mogen geen beslissing ne
men, dat moeten hogere heren doen." Die
Is dus dat de besturen van de N.R.U. en
de N.T.S. zich terzake het gecombineerde
radio- en televisie-programma op vijf mei
unaniem hebben gesteld achter de beslis
sing van de nationale programma-com
missie. de waarnemend programma-com
missaris van de N.R.U. en de programma
commissie van de N.T.S.
HILVERSUM I. 402 m. 7.00 NCRV. 14.30 Nationaal
programma, lfi.00 NCRV. 10.30 Nationaal
programma. 20.30—24.00 NCRV.
NCRV: 7.00 Nieuws. 7.10 Gram. 7.30 Een woord
voor de dag. 7.40 Gram. 8.00 Nieuws. 8.15 Radio
krant. 8.35 Gram. 9.00 Voor de zieken. 9.30 Gram.
9.35 Waterst. 9.40 Voor de vrouw. 10.15 Gram.
10.30 Bondsdag Geref. Mannenbond. 11.10 Gram.
11.20 Zij ontstaken het vuur, hoorsp. 12.20 Gram.
12.30 Land- en tuinb.meded. 12.33 Kamerork., om
roepkoor en hobo. 12.37 Ned. Herv. kerkd. 13.00
Nieuws. 13.15 Vijftien jaar geleden, praatje. 13.20
Met PIT op pad, praatje. 13.25 Tulpenrally. 13.30
Volksmuziek. 13.55 Gram. Nationaal programma:
14.30 Reportage bijeenkomst In de Ridderzaal.
NCRV: 16.00 Voor de jeugd. 17.20 Tulpenrally.
17.25 Gram. 17.40 Beursber. 17.45 Het Spectrum.
18.00 Leger des Heilskwartier. 18.15 Boekbespr.
18.30 R.V.U.: Bevrijding en de toekomst van onze
vrijheid, door dr. E. H. F. v. d. Lely. 19.00 Nieuws
en weerbericht. 19.10 Op de man af, praatje. 19.15
Gram. Nationaal programma. 19.30 Een dorp tus
sen leven en dood, radiodocumentaire. 20.00 Stilte
bij het Nationaal Monument op De Dam. 20.02
Wilhelmus. 20.04 Kamerorkest, koor en tenor.
NCRV: 20.30 Harptrio. 21.00 Kerkd. 22.00 Gram.
22.10 Radiokrant.. 22.30 Nieuws en S.O.S.-berich
ten. 22.40 Tulpenrally. 22.45 Avondoverdenking.
23.00 Weggevoerd en nimmer teruggekeerd, klank
beeld. 23.35 Platennieuws. 23.55—24.00 Nieuws.
HILVERSUM II. 298 m. 7.00 VARA. 10.00 VPRO.
0.20 VARA. 14.30 Nationaal programma.
16.00 VARA. 39.30 Nationaal programma.
20.30-24.00 VARA.
VARA: 7.00 Nieuws. 7.10 Gymn. 7.20 Gram. 8.00
Nieuws. 8.18 Gram. 8.55 Voorde vrouw. 9.00 Gym.
voor de vrouw. 9.10 Gram. VPRO: 10.00 School
radio. VARA: 10.20 Voor de vrouw. 11.00 R.V.U.
De mens: leven en samenleven, door ds. E. Fra
ter Smid (I). VARA: 11.30 Dit is uw leven. 12.30
Land- en tuinb.meded. 12.33 Voor het platteland.
12.38 Orgelspel. 13.00 Nieuws en tcntoonstellings-
agenda. 13.20 Gram. 13.45 Gesproken portret. 14.00
Gram. Nationaal programma: 14.30 Reportage bij
eenkomst in de Ridderzaal. VARA: 16.00 Voor de
jeugd. 17.00 Jeugdconcert. 17.25 Lichte muz. 17.50
Rcgeringsuitz.: Emigratiepraatje door H. A. van
I.uyk. 18.00 Nieuws en comm. 18.20 Act, en VARA-
Varia. 18.30 Orgelspel. 18.45 Het zal geen mei zijn,
toespraak. 19.00 Voor de kinderen. 19.10 Strijk
kwartet. Nationaal programma: 19.30 Een dorp
tussen leven en dood, radio-documentaire. 20.00
Stilte bij het Nationaal Monument op De Dam.
20.02 Wilhelmus. 20.04 Kamerork., koor en tenor.
VARA: 20.30 Nieuws. 20.35 Wij stierven bij Ron-
ville, hoorsp. 21.55 Radio-kamerork. en sol. 22.25
Keuren en kiezen, comment. 22,30 Nieuws. 22.40
Gram. 23.00 Tussen mens en nevelvlek, lezing.
23.15 Lichte muz. 23.40 Gram. 23.55—24.00 Nieuws.
BRUSSEL. 324 m.
12.00 Vioolrecital. 12.25 Gram. 12.30 Weerbericht.
12.35 Gram. 12.52 Koersen. 13.00 Nieuws. 13,15
Gram. 14.00 Voor de jeugd. 15.00 Kinderkoor. 15.50
Gram. 16.00 Koersen. 16.06. Engelse les. 16.21 Kla
rinetrecital. 16.30 Gram. 16.45 Idem 17.00 Nieuws.
17.10 Dubbel gemengd kwartet en gitaar. 17.30
Experimentele muz. 17.50 Boekbespr. 18,00 Lekcn-
moraal en -filosofie. 18.20 Voor de soldalen. 18.50
Sportkroniek. 19.00 Nieuws. 19.40 Liederen. 20.00
Akademie der diskofielen. 21.30 Jazzmuziek. 22.00
Nieuws. 22.15 Litteraire kron. 22.30 Volksmuziek
22.55 Nieuws. 23.00 Voor de zeelieden.
VOOR DINSDAG
NTS: 19.30 Intern, agrarisch nieuws. 20.00 Jour
naal en weel-overzicht. 20.20 Populaire muziek.
20.45 Film. 20.55—22.20 Film.
VOOR WOENSDAG
NTS: Nationaal programma: 14.30—15.45 Rep.
bijeenkomst in de Ridderzaal. NCRV: 17.00—17.30
Voor de kinderen. NTS: 17.30 Jeugdjourn. NTS:
Nationaal programma: 19.5520.15 Dodenherden
king. 20.15—21.00 Geen uitz. 21.00 TV-spel.
Advertentie
In een boeiende uitzending van de VARA „Dit is uw leven" trad maandagavond
de bekende kleinkunstenaar Sylvain Poons voor de microfoon. De betekenis van
deze, bij uitstek sympathieke, cabaretier en revue-artist werd duidelijk en hart
verwarmend belicht door zijn vrienden en collega's uit het verleden en heden, te
voorschijn getoverd door Joop Koopmans en gepresenteerd door Bert Garthof.
Men ziet hier de „familie-reünie" i?t een hartelijke, vrolijke sfeer van verrassend
weerzien: van links naar rechts Max Poons, Elly Wed.emeyer (zestig jaar geleden
verzorgster der kinderen Poons, voor deze gelegenheid uit Engeland, overgevlogen
ondanks haar 86 jaar!) Sylvain en zijn zuster Fafoiella, concertzangeres.
Vijf jaar geleden stond ik met. de Engelandvaarder van 1943 tussen de barakken
van het voormalige interneringskamp Miranda de Ebro. Wij waren op weg van
San Sebastian naar Salamanca en naarmate wij het stadje, op 150 kilometer van
ons uitgangspunt, naderden, was hij stiller geworden. Toen hij de hier weinig
imposante Ebro zag begon hij geïnteresseerd om zich heen te kijken en hoewel hij
er in twaalf jaar niet xoas geweest, reed hij met onfeilbare zekerheid, meteen de
stad door naar het kamp. „Daar is het", zei hij zacht. Wij stopten even voor de
poort met het opschrift „Todo por la Patria". De deuren stonden uitnodigend, open,
er was niemand om. ons tegen te houden en wij rolden het binnenplein op. Hij
greep naar de achterbank, waar zijn camera lag, slapte uit en liep onmiddellijk
naar een van de vriendelijk wit geschilderde barakken, één in een lange rij. Tussen
de gebouwtjes kon de 'zon niet komen, wij wel. „Wij hebben soms gevochten om
een stukje schaduw", zei hij nadenkend. En terwijl hij om, zich heen keek: „Het
xoas een smerige, kale boel. In mijn tijd zat er geen verf op". Hij maakte snel
enkele foto's, een paar bekende plekjes, een overzicht. Toen stonden we plotseling
voor een sergeant van het Spaanse leger. „Wat voert u hier uit? Dit is een militair
kamp, verboden voor burgers." „Is het waar?" zei ik. „Ze hadden ons verteld
dat het een landbouwschool was."
's Avonds na het eten kwam de En
gelandvaarder los. Hij praatte gewoon
lijk weinig over zichzelf, maar de her
inneringen waren hem te machtig.
In de zomer van 1943, hij was am
per twintig jaar, kon hij het niet lan
ger in Nederland uithouden. Hij wilde
wat meer voor de bevrijding doen dan
in de illegaliteit mogelijk was. Op een
avond praatte hij er met zijn vader
over vraag niet wat hel hem kostte
akkoord te gaan met het besluit van
zijn zoon.
„Als je vindt dat je gaan moet. zal
ik je niet tegenhouden", zei hij een
voudig. Hij stond op, legde zijn hand
op zijn schouder, keek hem even zwij
gend aan en verliet het vertrek.
De voorbereidingen kostten meer tijd
dan hij aanvankelijk had gedacht. Op
een oktobermorgen nam hij afscheid en
begon alleen de lange tocht naar Span
je. In een koffertje had hij het aller
noodzakelijkste gepakt: warm onder
goed, stevige wollen sokken en een ex
tra paar zware militaire schoenen.
Ik moet. vluchtig heenlopen over wat
er de volgende weken gebeurde: per
trein tot Breda, over de Belgische
grens toen een wachtpost de andere
kant op keek, een contactadres in Brus
sel, idem in Parijs. Hij had gelift, en
honderden kilometers gelopen. Van de
Franse hoofdstad, die al zo lang tot
zijn verbeelding had gesproken, zag
hij niet veel meer dan het zolderka
mertje in Clichy, dat hem door de
maquisards als verblijfplaats was aan
gewezen. Maar op een gure morgen zat
hij ineengedoken onder het zeil van een
vrachtauto, die in zuidelijke richting
ging. Van Orléans ging hij te voet ver
der; van dorpje tot dorpje werden hem
onderduikadressen verschaft, maar het
lukte niet altijd die plaatsen op tijd te
bereiken en menigmaal moest hij in de
openlucht of op zi.jn best, in een boe
renschuur slapen. Hij naderde echter
zijn doel, al wist hij dat het zwaarste
deel van de tocht, het doorkruisen van
de Pyreneeën nog moest komen.
In Pau vond hij onderdak bij een
oude abbé. ..Je weet niet wat je wilt",
zei de priester hoofdschuddend. „Pau
en de wegen naar de grens wemelen
van Duitsers. Je kunt hier zo lang blij
ven als je wilt, maar je zult terug
moeten".
Het was het kritiekste moment van
de onderneming. Met de bravoure van
de jeugd dacht hij echter: wat ande
ren voor onmogelijk houden, zal ik vol
brengen. En sommigen is het immers
gelukt?
Begin december, op een avond, zat
hij met de abbé bij de snorrende ka
chel te praten, toen er werd gebeld.
Buiten stond een druipnatte man, die
zijn Baskische muts diep in zijn ogen
had getrokken. „Ik heb weer een groep
je hij elkaar", vertelde hij, nadat hij
zich met een zucht in een luie stoel
had laten vallen. „Je kunt mee als je
het aandurft, maar ik waarschuw je.
Verleden week zijn er nog zeven ge
pakt. Ze zijn ter plaatse doodgescho
ten".
„Ik ga mee", antwoordde hij met een
nerveuze trilling in zijn stem.
Zij vertrokk.en in een maanloze
nacht: tien man, onder wie drie Ame
rikaanse vliegers. Vijf met machine
pistolen bewapende maquisards fun
geerden als gidsen en beschermers,
's Nachts liepen zij door hoge sneeuw
en onder een voortdurende, verstijvend
regen. Zodra het dag werd zochten zij
een schuilplaats in een berghut en pro
beerden zo goed mogelijk hun kleren te
drogen. En altijd waren zij waakzaam:
de oude abbé had gelijk gehad toen
hij zei dat de streek vergeven was van
Duitse patrouilles.
Op deze slopende tocht gold één mee
dogenloos parool: wie niet verder kon
moest achterblijven een zekere dood
in deze omgeving. Mannen laten el
kaar echter niet gauw in de steek en
toen het oudste lid van het groepje,
een vijftigjarige Fransman, tekenen
van uitputting gaf, sleepten de anderen
hem mee.
Regen en sneeuw, sneeuw en regen.
Natte kleren die aan het lichaam be
vroren, gevoelloze voeten, vechten te
gen de verleidelijke gedachte maar aan
de kant van de weg te gaan liggen om
te slapen, te slapenEn eindelijk
kwam het moment, waarvan de herin
nering allen die het hebben meege
maakt nog een snik naar de keel kan
drijven, het moment van het onuitspre
kelijke gevoel zich vrij te weten. Op
de zevende morgen na het. vertrek uit
Pau stonden zij op een bergtop aan
de Spaanse zijde van de grens. Achter
hen lag een berg op Frans gebied.
Plotseling begon een van hen wild te
dansen en te juichen. Hij wees met een
trillende vinger in de verte. „Daar!
Kijk daar!" schreeuwde hij. Zij volg
den de richting van zijn vinger met
hun ogen en zagen hoe kleine figuur
tjes zich langzaam door de sneeuw
voortbewogen. Het leken insecten op
een suikerbrood, deze Duitsers, die te
laat waren om hun vlucht te verhin
deren. Alle spanning van deze laatste
weken ontlaadde zich in een gehuil van
vreugde. Zij zwaaiden naar de Duitse
patrouille, riepen honende woorden,
waren buit enzichzelf van dolzinnige
vreugde.
De moeilijkheden waren nog niet ach
ter de rug nog drie dagen hadden
zij nodig om zich naar de grensplaats
•Jaca te worstelen. „Ik ben nooit zo
blij geweest mensen te zien als toen ik
voor het eerst in contact kwam met
de Guardia Civil met hun driehoekige
steken. Had ik geweten dat het nog
meer dan zes maanden zou duren, voor
dat ik Sanje weer via Gibraltar zou
verlaten, op weg naar Afrika, dan weet
ik niet wat ik in mijn wanhoop had
gedaan. Ik wist niet dat dienstplichti
ge vreemdelingen werden geïnter
neerd. Ik wist. alleen dat ik mijn doel
had bereikt. Die avond ben ik als een
blok in slaap gevallen. De gardisten
hadden ons een paar glaasjes anis in
geschonken en daar kon mijn over
vermoeid lichaam niet tegen. Voor het
eerst van mijn leven was ik dronken".
(Nadruk verboden)
Anti-hongeractie. Professor De Vries,
de rector van het Institute of Social Stu
dies in Den Haag, is naar Rome vertrokken
voor besprekingen in verband met de
„campagne tegen de honger". De Wereld-
voedsel en Landbouworganisatie organi
seert aldaar een conferentie van inter
nationale niet-gouvernementele organisa
ties over dit onderwerp.
»Rcci,ep.
8485. O! riep Mioe. Nou begrijp ik het... Kijk, daar... die jongen deed het'.
Ze wees naar de schuxir, die even verderop stond. Daar zagen ze nog net het been van
de een of andere jongen verdwijnen.
Nu begreep Mioe, dat het toch Roto niet was, die haar gegooid had. Die vreemde
jongen daar had het gedaan, en nu had hij Rom ook geraakt.
Hij had 'n katapult, ik zag het! riep Mioe verontxoaard.igd. Wat gemeen!
Dat zal i.k 'm inpeperen! riep hij, en hij rende op de schuur af...
54)
Het is iets afschuwelijks om precies het moment van
je dood te kennen!
De geestelijke begon met zachte stem een psalm te
zeggen. In plaats van hem te troosten, voelde hij zich
er nóg ellendiger door worden. Hij verlangde niet naar
een volgend leven. Hij wilde dit leven!
Het gebraden kuiken, de gebakken aardappelen en de
cake, die hij uren geleden verorberd had, gaven hem
het gevoel, alsof er iets van binnenuit tegen zijn borst
kas drukte, alsof zij niet verder wilden zakken. Maar
dat deed eigenlijk niet meer zo veel ter zake. Hij zou
er geen indigestie door krijgen. Daarvoor restte hem
niet genoegzaam tijd meer.
Hij vroeg zich af, of hem nog voldoende tijd zou
resten voor een sigaretHij had twee pakjes ge
kregen, toen zijn eten werd gebracht. Dat was een
paar uur geleden geweest, maar het ene pakje was
al leeg en verfrommeld, terwijl het andere nog maar
hall" vol was. Het was eigenlijk idioot om daar over
te piekeren, want wat zou het ertoe doen, als hij tijdens
zijn laatste gang zou roken, of dat hij na slechts één
trekje de sigaret al weer weg zou moeten gooien?
Maar hij was heel zijn leven altijd erg precies ge
weest met zulk soort dingen, en dergelijke gewoontes
hebben een hardnekkig leven.
Hij vroeg het de geestelijke, zijn zachte gemompel
onderbrekend, maar inplaats van een direct antwoord
te geven, zei deze slechts:
Rook er gerust nog één, mijn jongen.
Hij bood hem zelfs een vuurtje aan, hetgeen beteken
de dat er eigenlijk geen tijd meer voor was.
Hij liet zijn hoofd weer vallen. De rook ontsnapte
aan zijn grauw-verkleurde lippen. De hand van de gees
telijke drukte wederom vrij krachtig op zijn schouder
om zijn vrees in te dammen, tegen te houden.
Voetstappen, die langzaam en rustig naderbij kwa
men, weerklonken op de gang. Ze gingen tergend lang
zaam, afschuwelijk langzaam.
In plaats van zijn hoofd op te heffen, liet Scott
Henderson het nog dieper vallen. De sigaret viel uit
zijn mond en rolde weg. De hand van de geestelijke
begon nóg sterker op hem te drukken. Hij leek hem
wel op de brits te willen vastnagelen.
De voetslappen hielden plotseling op. Hij voelde, dat
men naar hem keek en alhoewel hij zijn best deed om
niet op te kijken, kon hij 'zich ten slotte niet langer
beheersen en hief tegen zijn wil zijn hoofd op
en draaide het langzaam om. Hij zei:
Is het nu?
De deur van zijn cel ging langzaam open en de
bewaker zei:
Ja, nu, Scott
Scott Henderson's programma! Het programma van
de arme Scott Henderson, dat op het. laatste nippertje
opgedoken was! De tas, die hij haar ontrukt had, lag
vergeten aan haar voeten.
Het meisje, dat hij nog steeds tegen de gevel drukte,
wrong zich intussen in allerlei bochten om los te ko
men.
Hij stak zorgvuldig het programma in één van zijn
binnenzakken. Toen greep hij haar met beide handen
beet, sleurde haar ruw over het trottoir in de richting
van zijn auto.
Stap in, beet hij haar toe. Misbaksel dat je
bent! Je gaat met mij mee! Je wéét, wat je op je
geweten hebt! Is het niet?
Ze stribbelde heftig tegen, terwijl hij aan het portier
morrelde, dat niet direct open wilde gaan. Toen duwde
hij haar naar binnen. Ze viel op haar knieën op de
vloer van de wagen, draaide zich om en klauterde
tegen de bank op.
Laat me los!, riep ze. Laat me los!
Haar stem schalde door de straat. Je kunt me
dit niet aandoen! Waarom komt niemand me helpen?
Zijn er dan geen agenten meer, die hem kunnen tegen
houden?
Agenten? Je zult agenten te zien krijgen! Zo veel
als je maar wilt. Je zult ziek van ze worden! Doodziek!
Voordat zij aan de andere zijde uit de auto kon
slippen, was hij al ingestapt en had haar ruw terug
getrokken, zodat ze tegen hem aanvloog.
Twee keer hief hij zijn hand dreigend op om haar
het zwijgen op te leggen. De eerste keer dreigde hij
nog slechts, de tweede keer sloeg hij toe.
Toen boog hij zich naar het dashboard.
Ik heb nog nooit een vrouw geslagen, zei hij met
dreigende stem, Maar jij bent ook geen vrouw. Je
bent een ellendeling in de vorm van een vrouw. Een
stuk ellende ben je!
De wagen schoot van het trottoir weg.
Of je het leuk vindt of niet, je gaat met me mee.
En hou je rustig! Iedere keer, dat je gaat gillen of
rare kunsten uithalen terwijl ik op het verkeer moet
letten, krijg je er wéér één! Het ligt dus helemaal aan
jezelf.
Ze stribbelde van dat moment af niet langer tegen
en zakte suffig iets onderuit, terwijl de wagen verschil
lende hoeken omsloeg en auto na auto inhaalde. Toen
een verkeerslicht hen enkele momenten tegen hield,
vroeg ze timide en zonder ook maar de geringste poging
te doen om te ontsnappen:
Waar brengt u mij heen?
Weet je dat werkelijk niet? Heb je daar heus geen
idee van? vroeg hij fel. Het is zeker allemaal nieuw
voor je, hé? Hem? vroeg ze berustend. Ja. hem!
Je bent een vreemd wezen! Hij trapte fel op het gas
pedaal. Hun hoofden schoten naar achteren.
Je zou eigenlijk bont en blauw geslagen moeten
worden, om een onschuldige man de dood in te sturen.
Je hebt alle gelegenheid gehad, van het eerste moment
te
af, om dat tegen te houden door je te melden en
vertellen, wat je weet.
Ik dacht al dat het dat zou zijn. zei ze toonloos.
Ze staarde naar haar handen. Na een tijdje zei ze:
Wanneer is het? Vanavond?
Ja, vanavond. Haar gezicht werd weerspiegeld door
het glimmende dashboard. Daardoor zag hij dat haar
ogen even oplichtten, alsof zij tot nu toe niet beseft
had, dat het dreigende moment zo naderbij was.
Ik wist niet, ik had er geen idee van, dat het
dat het al zo gauw zou zijn.
Nu, zo ver is het nog niet, zei hij verbeten,
Niet. zo lang als jij bij mij bent!
Weer stond een verkeerslicht op rood. Hij vloekte en
bette zijn gezicht met een grote zakdoek. Toen vlogen
hun hoofden weer met. een schok naar achteren. Ze
bleef voor zich uit staren, verzonken, in gedachten. Ze
keek ergens naar. Noch naar iets in de auto, noch naar
buiten op straat. Ze staarde naar het niets, maar in
wendig blikte ze misschien wel naar het verleden, liet
ze haar leven als een lilm voorbijtrekken. Ze had nu
geen whisky bij de hand om in een roes te vluchten.
Ze kon zich er niet voor verbergen, ze moest het onder
ogen zien, terwijl de wagen voortsnelde.
Je moet wel helemaal met zaagsel gevuld zijn. en
gespeend zijn van elk gevoel, zei hij op een gegeven
moment. Ze antwoordde en het was een lang antwoord.
Kijk, wat het mij gedaan heeft. Daar heeft u niet
aan gedacht, is het niet? Heb ik er al niet voldoende
onder geleden? Waarom zou het mij iets moeten kun
nen schelen wat er met hem gebeurt? Of met wie
dan ook? Wat is hij trouwens voor mij? Hij zal vana
vond gedood worden. Maar ik bén er al voor gedood.
Ik ben dood, hoort u mij? Ik ben dood! Er zit een
dood iemand naast u in de auto.
Haar stem klonk tragisch. Het was geen vrouwelijke
weeklacht of vrouwelijk gejammer. Het was een sexe-
loze uiting van grenzeloos lijden.
Soms zie ik in mijn dromen een vrouw, die in een
prachtig huis woonde, die een man had, die van haar
hield, die geld bezat, mooie dingen, de achting van
vrienden, en wier leven veilig en verzorgd was. Ja,
vooral een onbezorgd en veilig leven had! En dat zou
voortduren, dat was iets blijvends. Dat zou duren, tot
dat zij dood zou zijn. Ik kan niet geloven, dat ik die
vrouw was. Ik wéét, dat ik die vrouw niet ben ge
weest. U weet, hoe dromen zijn
Hij staarde voor zich uit naar de duisternis, die op
hen toegolfde en doorkliefd werd door het licht van de
koplampen. Zijn ogen waren grijze steentjes, die zich
niet bewogen, die niet lieten merken, dat hij naar haar
luisterde, die lieten blijken, dat haar moeilijkheden
hem niet in het minst interesseerden, dat hij geen
greintje medelijden met haar had.
(Wordt vervolgd)
„Advise and consent", een verhaal over
politici in Washington van Allen Drury, is
maandag in New York bekroond met de
„Pulitzerprijs 1960" voor romanlittera
tuur. De musical „Fiorello", gebasseerd
op het leven van wijlen Fiorello La Guar
dia, die burgemeester van New York is
geweest, werd onderscheiden met de Pu
litzerprijs voor dramatische kunst.
De gouden medaille „voor diensten aan
het openbaar welzijn bewezen" ging naai
de „Los Angeles Times". Deze krant heeft
een met succes bekroonde campagne ge
voerd tegen het smokkelen .van verdoven
de middelen uit Mexico naar Amerika. De
journalist Rosenthal van de „New York
Times" kreeg een journalistieke prijs voor
zijn buitenlandse verslagen. De prijs voo>-
geschiedenis ging naar Margaret Leech
voor haar boek „In the days of McKinley"
en Samuel Eliot Morison ontving de Pu
litzerprijs voor biografie voor zijn boek
„John Paul Jones". Garret Mattingly
kreeg een speciale beloning voor zijn his
torische studie „The Armada".
Andrew Lopez, een vijftigjarige foto
graaf van het persagentschap United
Press International, kreeg de prijs voor
persfotografie.
„Miss Weduwe". In Valkenburg wordt
thans een „congres voor weduwen en we
duwnaars" gehouden. Organisator is de
heer Greijn uit Grevenbichl, die ook de
wereldcongressen voor vrijgezellen orga
niseerde. Aan het congres nemen ongeveer
350 weduwen en circa 20 weduwnaars deel.
Er waren Nederlandse en Duitse dames
en een Italiaanse. Vanavond zal „Miss We
duwe" worden gekozen.
Oprechte Saturdagsè Haerlemse Courant
dexi 3 Mei 1760
De Gesubstitueerde Strandvonder der
Stede Vlaardingen en Res
sort van dien, als daartoe
behoorlijk gequalificeerd,
zal op Vrijdag den 9 Mei
1760, 's namiddags ten 2
uuren, verkoopen: Een par
ty gevischte zoo Witte als
Roode Wynen, zoals de
zelve uyt Zee gevisch' zyn, en op datum
als boven 's morgens van 9 tot 11 uuren
kunnen geproeft worden: Dezelve Wynen
leggen tegen over zijn Woonplaats; vmand
nader onderricht begeerende. addresseere
zich aan gemelde Strandvonder, die een
yd er goed bescheyd zal doen.
