In Isfahan bleef de Oosterse cultuur
door de eeuwen heen geconserveerd
Busrit van Teheran uit zou een
snikhete dag in beslag nemen
Nederlandse emigranten vaak
tussen succes en weemoed
FERRY
Wij wonen hier wel, maar
wij leven hier niet"
VLUCHTIG BEZOEK AAN CANADA
SCHOOLBOEKEN
Boekhandel VEKO
6
Oude beschaving
Afstand van eeuwen
Kunstnijverheid
Goede
naam
Algerijnse afgezant
bereid naar Parijs te gaan
mm
MéöÉiÉÉiP 'S
Kroesjtsjev belooft Cuba
grondstoffen en goederen
Raul Castro fel anti-
Amerikaans in Moskou
Rooms-katholiek verzet op Cuba tegen Castro
U komt hem overal
tegen
VAT 69
Algerijnse kwestie voor
UNO-agenda aanbevolen
Argentijns arrestatiebevel
tegen Josef Mengele
DONDERDAG 21 JULI 1960
HAARLEMS DAGBLAD OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
ISFAHAN, juli. De zon brandt op de woestijnstad Isfahan, waar honderden
moskeeën en oude paleizen herinneringen aan een rijke historie meer ruimte
innemen dan de woonwijken. De straten en pleinen zijn verlaten als die van een
Achterhoeks dorp op een zomermiddag. Op de Khiaban Charbagh ligt een taxi
chauffeur op straat naast zijn stoffige wagen te slapen. Een ezel staat, de kop
omlaag, te wachten tot de temperatuur zakt en de Soeks de overdekte mark
ten weer tot leven komen. Twee gesluierde vrouwen schuifelen barrevoets in
de halve meter brede schaduw van de muur op de Allah Verdikhan-brug
Het kwik van de thermometer in de lobby van het hotel is gestegen tot
36 graden Celsius. De meeste gasten hebben zich nu ontkleed en voor een
snorrende ventilator op bed te ruste gelegd. „Dit is een rotiand". Deze woorden
komen uit het pafferig gezicht van een Europeaan. Hij veegt voor de zoveelste
maal met een grote, witte zakdoek het zweet van zijn gezicht en verplettert
met zijn voet een kakkerlak, die de rand van een Perzisch tapijt wil beklimmen.
„Zomers smoor je hier van de hitte, 's winters vriest het tien graden." Als hij
het laatste bier uit het blikje in het glas laat sijpelen daalt het tempo van
de Dixielandmuziek in de salonkast tot dat van een langzame mars. „Daar heb
je het weer. Ik woon hier al anderhalf jaar en nog geen aag is de sterkte van de
elektriciteit constant geweest. In de fabriek hebben we een dieselgenerator aan
geschaft om stroom op te wekken. We lopen zo tenminste niet het risico zonder
te komen als de stroom uitvalt."
Een Perzische be
diende brengt mij een
glas. Ik heb een
whisky-soda besteld.
Ik krijg citroensap.
„Mond houden en op
drinken," is de raad
van de man aan de
overzijde, „je moet
leren berusten in dit
land. In de eerste
plaats verstaan ze je
niet en bovendien
verander je toch niets
aan hun onverschillig
heid. Als ik een weef-
machine voor de fa
briek wil importeren
moet ik een half jaar
wachten eer ik weet
of er een invoerver
gunning wordt ver
leend. Met geld doe je
alles, meneer. Je reist
naar Teheran en be
taalt de ambtenaar.
Corruptie? Het hele
Nabije Oosten is cor
rupt en daar moet je
naar handelen. Als ik
met m'n auto op de
brug over de rivier
kom, groet de politie
agent mij altijd. In 'net
begin dacht ik, dat het
beleefdheid was, maar
al spoedig bleek, dat
ik de man daarvoor
iedere maand twintig
rial moest betalen.
Dat doe ik dan maar,
want als ik het nalaat
heb ik zo een bekeu
ring. O ja, denkt u eraan, dat u die brief
kaart niet in de bus op het plein stopt? De
bussen worden namelijk haast nooit ge
leegd."
Op een kruk in de bar zit Georg Asjmir,
geboren Pers, een veertiger en staf-functio
naris van de beide luchtvaartmaatschap
pijen Persian Air Services (PAS) en Iran
Air. Hij is een bereisd man en spreekt
vloeiend Engels. „Dit is een heel mooi land.
Ik zou nergens anders willen wonen," zegt
hij en staart nadenkend in zijn glas. „Er zijn
vreemdelingen, die hier komen om geld te
verdienen het liefst op een zo ge
makkelijk mogelijke manier. Zij mop
peren als zij hier minder comfort
vinden dan zij thuis in hun eigen
land gewend zijn. Het is waar: wij hebben
een voor vreemdelingen moeilijk te ver
dragen klimaat, de afstanden in ons land
zijn groot en de wegen moeten worden
aangelegd door onafzienbare woestijnen,
de bodem is onvruchtbaar en wil men ge
varieerde maaltijden dan moeten de ingre
diënten over grote afstanden worden aan
gevoerd. Vrij hebben ook geen dancings en
nachtclubs en onze vrouwen, die overigens
in schoonheid door geen andere worden
overtroffen, vertonen zich vrijwel niet in
het openbaar."
Georg Asjrnir's ogen glimmen van trots
als hij zegt: „De Perzen zijn het belang
rijkste en meest ontwikkelde voik van dit
deel van Azië. Wij hebben veel bereikt op
het gebied van de dichtkunst, de weten
schap, de architectuur, de irrigatie, de
kunst van miniaturen en het weven van
tapijten. Maar de meeste bezoekers van
ons land doen geen moeite zich te verdie
pen in de beschavingsgeschiedenis. Waar
om zouden ze ook? Ze komen immers
om geld te verdienen? en ze vergeten, dat
wij in vele opzichten andere levensgewoon
ten en zelfs een ander levensdoel hebben
dan in het Westen. Onze mohamme
daanse godsdienst bijvoorbeeld is een in
tegrerend deel van ons leven
Ach, de inzichten over het hedendaagse
Perzië verschillen vaak als de zomer
van de winter, maar een Europeaan, die
een hete zomer en een barre winter in
dit woestijnland heeft doorgemaakt, heeft
waarschijnlijk geen oog meer voor de
prachtige faïence-mozaïek, waarmee de
koepel van de moskee Nasjid-I-Sjah is
ingelegd. Hij leeft eenvoudig naar zijn
volgende verlof toe.
Isfahan ligt vierhonderd kilometer van
Teheran en dat is in velerlei opzichten een
afstand van vierhonderd jaar. Het ooster
se karakter is er bewaard gebleven, ook
al snorren de taxi's met levensgevaar
lijke snelheid door de straten. (De benzi
ne kost in dit olieland maar twintig cent
per liter), is de (Japanse) fiets een be
langrijk vervoermiddel geworden en heb
ben de olielampen uit. de winkeltjes en
minaretten van de moskeeën plaats ge
maakt voor het koude licht der TL-buizen.
De uit 1600 daterende Nasjid-I Sjah,
de koninklijke moskee" is het pronk
juweel van Isfahan en een der fraai
ste bouwwerken van het Nabije Oos
ten. Muren, koepels en de 44 meter
hoge minaretten zijn bekleed met
blauwe beschilderde, in mozaiek-
vorm aangebrachte tegels.
Eeuwen achtereen is Isfahan het grote
culturele en commerciële centrum van
Perzië geweest. In de zestiende eeuw was
het. als residentie van de sjah, een van de
aanzienlijkste en prachtigste steden ter
wereld. Uit die tijd stammen de talrijke
moskeeën en paleizen. Er zijn 162 mos
keeën en 137 vorstelijke paleizen geweest.
De Afghanen hebben bij de grote verwoes
ting in 1732 een einde aan de bloei ge
maakt. maar zij hebben geen einde kunnen
maken aan de fraaie handenarbeid van
de nijvere bevolking, die Isfahan heden
ten dage nog een bijzondere plaats doet
innemen in de oosterse wereld.
In Isfahan bloeit de kunst der miniatu
ren, de leerbewerking, de zilversmeed
kunst en het weven van stoffen cn tapij
ten. Men treft de produkten aan in de on
telbare bazaars op de overdekte markten,
die tot een lange rij van ruim vijf kilome
ter lengte zijn verenigd. Hier heeft de
de tijd stilgestaan: stoffig, stinkend, la
waaiig en smerig, maar fascinerend zijn
de Soeks. Een jongeman bewerkt met
dezelfde instrumenten als waarover zijn
voorouders beschikten, een zilveren vaas
tot een kunstvoorwerp, enkele meters ver
der tracht iemand een daggeld te ver
dienen met de verkoop van een zestal
kuikens en twee bebloede schaapskoppen
en elders wil een Armeense koopman ons
een „origineel Perzisch" tapijtje overdoen
voor een opvallend lage prijs jammer,
dat op de achterzijde stond: Belgisch fa
brikaat
Echte Perzische tapijten zijn duur
zelfs in Perzië. En toch gaan de vrouwen
en meisjes in de tapijtweverijen met een
karig loon naar huis. Er zijn tapijten,
waaraan een dozijn vrouwen soms jaren
werken, zoals het exemplaar, dat wij
zagen en dat reeds vier jaar door tien
nijvere handen werd bewerkt. Soms hel
pen kleuters van vier, vijf jaar hun moe
der met een verbazingwekkende vaardig
heid.
Aan dezuidoever van de steppenrivier
Sajende'-Roed, waar in vroeger eeuwen,
op aanwijzing van Sjah Abbas de Grote,
de Armeense christenen zich moesten ves
tigen, staat thans een tiental textielfabrie
ken'. Isfahan levert zijden en katoenen
stoffen, fluweel, goudbrokaat en wit mous
seline en zij hebben een goede naam. De
olievelden zijn ver en het directe contact
met het Westen, zoals Teheran dat kent.
ontbreekt in Isfahan. De geestelijkheid
heeft nog vat op de bevolking en men is
hier nauwer verbonden met de aloude tra
dities dan w-aar ook in Perzië. Met toewij-
ding en geduld wijdt men zich aan de res
tauratie van de oude moskeeën en palei
zen. De Nasjid-I-Sjah, de koninklijke mos
kee, is de trots van de stad en 'n der fraai
ste van het Nabije Oosten. Vijf jaar gele
den is men begonnen met het herstel van
dit bouwrwerk, waarvan de grootste koepel
54 meter hoog reikt. Evenals in 1500 heeft
Isfahan nog kunstenaars, die de blauwe
tegels kunnen vervaardigen, welke, in
mozaïekvorm, bij duizenden op de muren
zijn aangebracht. Het herstel is een onder
deel van het- in oude glorie terugbrengen
van de vorstelijke gebouwen van Sjah
Abbas de Grote. Daar staan de moskee
Jasdjin-I-Sheikh Loetfoellah en de Ali
Qapoe-poort en andere monumenten uit
de rijke cultuurgeschiedenis van het oude
Perzië.
De betonstrip van het vliegveld in de
woestijn buiten de stad is de enige spring
plank van het oude Isfahan naar de moder
ne wereld. Een spoorwegverbinding is er
niet en een autobusrit naar Teheran duurt
als de hitte het toelaat een ganse
dag. Het ligt als een rijke cultuurschat in
het wijde, barre Perzische landschap.
Te ver voor de toerist, die hier geconfron
teerd zou kunnen worden met de Oosterse
sprookjeswereld want een reisje van
Europa naar deze stad kost een tweedui
zend gulden.
TUNIS De „Voorlopige Algerijnse rege
ring" zou bereid zijn een tweede afgezant
naar Frankrijk te zenden om te spreken
over onderhandelingen voor een beëindi
ging van de strijd in Algeije, als president
De Gaulle haar daartoe onder nieuwe
voorwaarden zou uitnodigen, aldus ver
luidt in de Tunesische hoofdstad.
De voorlopige regering in Tunis is niet
voornemens enigerlei stap te indernemen
lot besprekingen over een wapenstilstand,
tenminste niet in de nabije toekomst, al-
aldus deze kringen.
Boycot
PARIJS (Reuter) Tweeëndertig verte
genwoordigers van Algerije in de Franse
Nationale Vergadering, die behoren tot de
parlementsfractie welke eenheid in de
Franse republiek voorstaat, hebben een
boycot aangekondigd tegen de commissies
van gekozen vertegenwoordigers, die de
Franse regering gaat betrekken bij het
bestuur over Algerije. Deze fractie ver
tegenwoordigt de „integrationisten" onder
de Algerijnse afgevaardigden, die gekant
zijn tegen de politiek van De Gaulle voor
een „Algerijns Algerije". De 32 parlements
leden vrezen dat de commissies, welker
eerste taak zal zijn de behartiging van de
maatschappelijke en economische ontwik
keling van Algerije, politieke instrumen
ten zullen worden en de voorlopers van
een afzonderlijke Algerijnse volksverte
genwoordiging.
Advertentie
VOOR IEDER EEN PASSEND
RIJWIEL OF BROMMER
Gazelle, Magneet, HMW, Solex,
Glulietta enz.
GED. OUDE GRACHT 102 - TEL. 14361
Zij kan niet lezen of schrijven, deze
vrouw uit Isfahan. Maar haar han
den weven tapijten, die in schoon
heid hun weerga niet vinden.
MOSKOU (Reuter) Ongeveer tweedui
zend Moskovieten hebben op een bijeen
komst te Moskou onder bet motto „vriend
schap met andere landen" de Cubaanse
minister van Defensie, Raul Castro, toe
gejuicht. In een toespraak zei Castro later
dat Cuba een klein land is, „gelegen
naast de grootste vijand van de vrede in
de wereld". Cuba geniet evenwel „de mo
rele steun van de Sovjet-Unie en andere
vredelievende landen".
In een na afloop van de besprekingen
van Castro in Moskou uitgegeven commu
niqué heeft premier Kroesjtsjev zijn be
sluit, een bezoek aan Cuba te brengen,
bevestigd en de Cubaanse premier uitge
nodigd voor een bezoek aan de Sovjet
unie, aldus meldt Tass.
Kroesjtsjev verklaarde voorts dat de Sov
jet-Unie Cuba petroleum en andere grond
stoffen en goederen naar behoefte zal le
veren, op basis van clearing. ..De econo
mische macht van het socialistische kamp
is thans zo groot dat het. Cuba alle on
ontbeerlijke waren kan leveren die dooi
de Verenigde Staten en bepaalde kapita
listische landen worden geweigerd".
„De regeringen van Latijns-Amerika die
nen rekening te houden met de verlan
gens van hun volken en moeten niet deel
nemen aan de duistere komplotten van
de Amerikaanse monopolies tegen Cuba",
aldus de Russische premier.
De verklaring van de Amerikaanse re
gering dat het gevaar van Amerikaanse
interventie in Cu'oa denkbeeldig is, is niet
voldoende om de bezorgdheid van het Cu
baanse volk weg te nemen en om de
vreedzame ontwikkeling en nationale soe
vereiniteit van Cuba te garanderen", al
dus Kroesjtsjev.
HAVANA (AFP) Cuba en commu
nistisch China zullen binnenkort een be
langrijk handelsakkoord tekenen. Dit zal
waarschijnlijk vergezeld gaan van het aan
knopen van diplomatieke betrekkingen,
aldus verluidt in Havana.
Havana (A.F.P.) In het politieke le
ven van Cuba neemt het latente conflict
tussen de regering van Fidel Castro en
bepaalde rooms-katholieke kringen een
belangrijke plaats in. De kerk op Cuba en
speciaal de hulpbisschop van Havanna,
mgr. Masvidal, slaan met bezorgdheid de
toenadering gade tussen de regering van
Cuba en de communistische landen, die
zich ook manifesteert in de aanstelling
van uiterst linkse figuren in bepaalde
functies. Mgr. Masvida, die eerst de re
gering gesteund heeft verzet zich steeds
tegen de linkse koers van Castro en de
zijnen
De eerste waarschuwingen tegen de po
litiek van de Cubaanse regering zijn ech
ter gekomen uit de provincie Oriënte,
waar de strijd van Castro tegen de dic
tatuur van Batista begonnen is. De vijand
staat voor de deur als hij tenminste niet
al binnen is. schrijft de aartsbisschop van
Santiago de Cuba, mgr. Serantes, in een
herderlijk schrijven, dat enige weken ge
loden in de kerken van zijn aartsbisdom
is voorgelezen. Ook hij is destijds Castro
met sympathie tegemoet getreden.
In de afgelopen maanden hebben de
rooms-katholieken op Cuba terrein verlo
ren. De leider van de- christen-democra
ten is verbannen. Verscheidene periodie-
Advertentie
de man die weel wat
hij wil en een goede
smaak heeft. Hij
schenkt graag een glas
FINEST SCOTCH
WHISKY
ken met een rooms-katholieke signatuur
verschijnen niet meer en de activiteit
van de Katholieke Actie krijgt geen en
kele publiciteit meer. Toch heeft de Cu
baanse regering nog geen officiële maat
regelen genomen tegen de kerk. Mgr.
Masvidal heeft zondag krachtig gerea
geerd op de pro-Russische uitlatingen
van kapitein Jimenez, een belangrijke re
geringsfunctionaris die pas uit Moskou te
ruggekeerd was. Op dezelfde dag tracht
ten rooms-katholieken, die trouw aan
Castro zijn, tijdens een processie de mi
crofoon weg te rukken uit de handen van
de man, die mensen opriep te bidden dat
Cuba niet communistisch zal worden. Ook
hebben rooms-katholieken zondag na af
loop van een mis in Havanna met de
slagzin: „Cuba ja, Rusland neen" gerea
geerd op de ki-eet van de Cubaanse revo-
lutonairen: „Yankees, Neen".
Castro heeft maandag een heftige aan
val gedaan op de rooms-katholieke univer
siteit van Villanueva, omdat zij be
trekkingen zou onderhouden met de uni
versiteit in de Verenigde Staten, die de
zelfde naam heeft. Hij verklaarde voorts
dat de „rooms-katholieke incidenten" uit
gelokt zijn door een handjevol „falangis-
tische priesters", die zich verbonden heb
ben met de grootgrondbezitters en de aan
hangers van Batista. Dinsdag werd be
kend gemaakt dat een professor van de
universiteit van Villanueva gearresteerd is.
Hij wordt ervan beschuldigd dat hij „con
tra-revolutionair propagandamateriaal in
zijn bezit had.
De directeur van het Cubaanse blad
„Carteles", Ortega, heeft politiek asiel ge
vraagd op de ambassade van Peru in
Havana. Tot zijn opvolger is benoemd
Wanguemert, tot op heden commentator
bij de Cubaanse radio.
NEW YORK (UPI) De groep van
Afro-Aziatische landen heeft bij de UNO
een voorstel ingediend ter opneming van
de Algerijnse kwestie in de agenda die
wordt opgemaakt voor de herfstzitting van
de UNO-Assemblee.
(Van een speciale verslaggever)
„Die moet je eens gaan opzoeken", zeiden kennissen in Toronto, „dat
is nou echt het type van de geslaagde emigrant. Hij heeft een goede haan
als vertegenwoordiger van een Nederlandse beleggings-maatschappij. Zijn
huis is net een zoete inval, het is er altijd een grote, drukte van Neder
landers". En dus reed ik op een ochtend met een Grey Line bus van
Toronto langs het Ontariomeer zuidwaarts door een streek, die wel enigs
zins doet denken aan de Randstad-Holland. Niet alleen vanwege de vele
Nederlandse namen, die men er op de brievenbussen leest - Hofland,
Koopman, Verkaik -, maar ook door de aaneenschakeling van dorpen en
stadjes, motels en benzinestations, alles gebouwd volgens een lukrake
opzet, die onze planologen, leden van welstandscommissies en natuur
beschermers met ontzetting zouden hebben vervuld.
Ergens in dit bonte snoer zou ik de ge
slaagde emigrant aantreffen. Hij stond me
bij de halte al op te wachten. Bij zijn
royale huis was een grote Amerikaanse
wagen geparkeerd, in zijn huis een t.v.
in de keuken een grote koelkast. Over hel
grasveld gingen zijn zonen met baseball-
petjes, riepen „hay" tegen een buurjongen
en waren meer Canadees dan Nederlands
De gastheer zei, dat die auto hem niet
schelen kon en de t.v. evenmin. „Maar m'n
kinderen! In Nederland was ik burgemees
ter in een kleine plaats. Voor de .jongens
waren er niet veel vooruitzichten. Hier
kunnen ze alle kanten op, hebben ze de
ruimte. Terug naar Nederland? Ja, voor
vakantie. Negentig percent van de emi
granten wil hier blijven!"
Eén van de vele succesverhalen over een
mate van welstand, die met dezelfde in
spanning in Nederland nooit te bereiken
zou zijn geweest. Over ontplooiingsmoge
lijkheden voor de tweede generatie, die
het eivolle Nederland haar niet licht ge
boden zou hebben. Over armslag, bank
rekeningen, een eigen huis. Maar het
vriendelijke beeld, dat de geslaagde emi
grant schetst (gemiddeld heeft hij drie.
vier jaar nodig om die fase te bereiken),
heeft ook donkere nuances.
De gastheer duidt daar zelf a] op: „De
eerste generatie wordt nooit deel van het
land, je blijft een toeschouwer." Zijn
vrouw zou het trouwens nog heel anders
formuleren, zi.i legde de tragiek van de
ontworsteling door emigratie kernachtig
vast: „Ik woon hier wel. maar ik leef hier
niet." Ze glimlachte vaag en spon niet. ver
der aan haa*- weemoed, die de weemoed is
van vele emigranten. Hetzelfde gevoel van
gespletenheid spreekt uit de opmerking,
die een geëmigreerde landbouwer tegen een
lotgenoot maakte, toen zij, met weinig
kennis van het Engels, in een groep feest
vierende Canadezen verzeild waren ge
raakt: „Wij lachen nu wel, maar wij heb
ben geen schik." Nog roerender komt deze
nostalgie tot uitdrukking in het antwoord,
dat een zeer geslaagde Duitse emigrant gaf.
toen hem werd gevraagd of hij daarginds
gelukkig was. „Yes, I'm happyabcr
ich bin nicht glücklich." Vooral degenen,
die op oudere leeftijd emigreren, beseffen
schrijnend tussen twee werelden te staan
Hoe jonger men emigreert, hoe makkelijker
men het. verleden tot een zaak maakt,
waarmee men in de geest heeft afgerekend.
Overdoen? Neen
Wie werkelijk wil weten hoe een emi
grant er voor staat, moet deze vraag stel
len: „Zou u 't allemaal nog eens willen
overdoen?" Het is deze vraag, die de her
innering terugroept aan de eerste jaren in
een land. dat. Nederlanders, zo uit hun mild
sociaal klimaat, onthaalt op de gure wind
van een maatschappelijk catch-as-catch-
can, vreemde gewoonten, een andere taal.
Overdoen?
Een Brabantse boerin op een welvarende
farm in Quebec zei: „Ik zou nou niet meer
terugwillen. Maar het heeft lang geduurd,
voordat het niet meer zo zeer deed van
binnen. Ik zou dat niet meer willen mee-
toch maar liever terug naar Canada. Hun
droombeeld klopte niet meer met de wer
kelijkheid in NederlandEn in Canada
hebben zij nu een goed bestaan. De meer
derheid heeft na moeizaam begin zelfs een
goed tot zeer royaal bestaan. Ook in deze
tijd. nu verontrustende berichten over Ca
nadese werkloosheid in Canada de ronde
doen. blijkt het voor Nederlanders veelal
mogelijk aan de slag te komen. Of dit op-
zichzelf reden zou zijn om een goed be
staan in een welvarend Nederland er aan
te geven, is natuurlijk een geheel andere
zaak. Dit jaar gaan er ongeveer 6000 Ne
derlanders naar Canada, 1000 meer dan
in 1959, maar veel minder dan enkele
jaren geleden.
Die werkloosheid in Canada is overigens
een hoogst merkwaardige aangelegenheid.
Geen deskundige weet daarginds met dat
begrip goed raad.
Ruimte, armslag, meer ontplooiïngs'
mogelijkheden dan in het eivolle
Nederland.
maken." Een accountant in Toronto zei:
„Nee, zoiets doe je maar éénmaal. Na vijf
jaar heb ik vastgesteld, dat de integratie
nooit zover gaat als ik gedacht heb. Je
wordt hier nooit Canadees." Een 48-jarige
vrouw, die met haar man in Montreal een
zaak drijft: „De eerste tijd was hard, ver
drietig. Verenigingsleven, gemoedelijke
omgang, je mist het hier allemaal. Vrien
den maken doe je op onze leeftijd hier
heel moeilijk.
Na de oorlog zijn er rond 135.000 Neder
landers naar Canada geëmigreerd. Men'
vindt ze vooral in de op één na grootste
provincie Ontario (zo groot als Engeland.
Frankrijk en Spanje tezamen) en in Que
bec, ook in de streek rondom Vancouver,
minder in de zeer dun-bevolkte prairie
provincies. De redenen, die hen tot deze
diep ingrijpende beslissing brachten, zijn
vele. Sommigen hadden angst voor een
oorlog, anderen zochten wijder ruimten.
Velen werden aangetrokken door de op
getogen brieven van familie en kennissen,
waarin van succes vaker sprake was dan
van tegenvallers.
Vier a vijf percent van hen is terugge
keerd naar Nederland. De overigen groeien
na enkele jaren over hun heimwee, koes
teren vervolgens die met weemoed ge
kruide nieuwsgierigheid, die hen nog
slechts naar een vakantie in het oude va
derland doet verlangen. Daarna gaan ze
'Advertentie
ZIJLSTRAAT 98 TELEFOON 11706
BUENOS AIRES (Argentinië) (Reuter).
De politieleiding van Buenos Aires heeft
woensdag een arrestatiebevel uitgevaar
digd tegen dr. Josef Mengele, die door de
Westduitse regering als oorlogsmisdadiger
wordt gezocht.
West-Duitsland heeft Argentinië een jaar
geleden om uitlevering van dr. Mengele
verzocht. Deze wordt ervan verdacht dat
hij, als dokter van het nazi-kamp te
Auschwitz, met gevangenen heeft geëxpe
rimenteerd, die vervolgens werden vergast.
