ENKELE HERINNERINGEN AAN THE „GOOD OLD"
jongste herinnering aan het H. F. C.-terrein is er één van licht en lucht en
leven, van zon en zomerwarmte.
Het is geen herinnering uit langvervlogen jaren, toen Muiier nog jong was en
Pim Pernel eveneens, toen Spoelder nog geen Dr., geen Rector en geen H. F. C.-
veteraan was, toen Feith van Lennep nog aan geen snor en Van Eeghen amper aan
cricketkooien dacht en toen Karei Lotsy nog geen loudspeakerspatent in zijn keel
had en nog geen perpetuum mobileerende H. F. C.-motor was.
Mijn jongste herinnering is aan een H. F. C.-huis met malsch groen gras en een
tapijt van duizenden Pinksterbloemen, met een kostelijk zonnetje en veelkleurige shirts
van tallooze voetbaljongens. Ik zie weer nièt-ge wicht ig-doende, maar uiterst actieve
H. F. C. bestuurderen, weer vele H. F. C. leden, die hun plicht als scheidsrechter
vervulden daar streden de clubs uit Haarlem, Den Haag, uit Rotterdam en de Hoofdstad,
uit Alkmaar, uit Leiden fel, enthusiast, fanatiek en toch kameraadschappelijk. Veel
vlaggen, veel feestelijkheid, intense voetbalvreugde bij een voltreffer in het vijandelijk
vrienden-neteven korte voetbalspijt, als het lot niet gunstig was, de strafschop nét
langs den paal suisde aan de verkeerde zijde even voetballeed, als in de allerlaatste
minuut dé kans van den dag om zeep werd gebracht, de wedstrijd werd verloren, men
uitgeschakeld werd Maar bij H. F. C. kniest men niet, de club zélf zat immers ook
nooit bij de pakken neer bij tegenslag en teleurstellingzouden de bezoekende Juniores
van bevriende vereenigingen dan downhearted zijn? Nooit! En de bonnetjes voor een
levensgroot glas limonade, voor een onvervalschten boterkoek of een reep chocolade, ze
deden de rest en tien minuten later schepten zij weer op, zooals jongens van veertien
en vijftien en zestien jaar künnen opscheppen.
Zöö zijn mijn herinneringen aan de Corinthian-Juniores-Toernooien, bij de oude
Haarlemsche gehouden.
Waaraan ik er nog ééntje toevoeg.
Een geëindigd Toernooi. Het vertrek der deelnemertjes met hun leiders, het inhalen
der vlaggen, het leegloopen der terreinen dan herinner ik mij een bijkans lelieblank huisje
links van de tribune, met witte en wankelende stoeltjes en ik zie een genoeglijken kring
van uitrustende hartelijke H. F. C.'ers, voldaan over den geslaagden dag dan komt
plotseling vanwaar weet nóg niemand een kruik te voorschijn, stappen twee maal
twaalf glaasjes in rotten van vier binnen, stellen zich als geoefende manschappen op
een post van 't geweer bij ieder der aanwezigeneen versterkende borrel wordt
onder opgewekten kout gesavoureerd met een napraatje over het welslagen van een
drukken dag voor de Corinthian-voetbaljeugd.
Mijn jongste herinnering aan de H. F. C.
Langer terug. Een bezoek jaren geleden van mijn vereeniging U. D. aan de
H. F. C., hetgeen beteekende een prettige wedstrijd, al was de nederlaag ook stevig, ik
meen 72. Eén mijner vrienden thans eerzaam echtgenoot en huisvader, directeur
