- 39 -
„Granszijn" l) riep PietEn toen had je dat bleekie
Van ons stille hoffie d'r eins motte sien.
Aan Piet ontbrak allein nog 'n steekie,
Aan Truus? misschien nog 'n balcrinoline.
't Was einig te sien, hoe die oudjes genoten,
Ze deijen weir jong bij de groote plongeon,
Dien de baker had stiekum 'n traantje vergoten,
Die jeugd ook. Hè Wat Ja komt er's om
't Wier donker, de oudjes mosten na-binne,
De mesiek hield op, de kwadrielje was uit,
In 't saaltje daar sou dan de napret beginne,
En soo trok men af. Toon voorop met z'n fluit.
't Was 'n aardig gezicht, net 'n oud prentje,
Die ouwe costuums, dat gepronk op dat gras,
Pietje vooral, net soo'n 18d'eeuwsch fentje,
Dien (oud danseuse) was 't meest in d'r sas.
In 't saaltje werd het 'n dringe en bigge,
't Most 'n rondedans sijn, maar de lui ware moe,
Maar toe kwam de roomtaart fan fan der Pigge,
Miekee sneed 'm an en men tastte flink toe.
Kees nam 't woord en klonk op 't feesie.
Op 't halfeeuwsche feest van de einige klup.
Hij blerde (dat was nou weer nèt ies foor Keesie)
„Had ik maar de pitten, dan gaf ik 'n kup!"
De pons ging straf rond, na venant wier 't vroolijk,
Slap voor de meisies, 'n schijffie d'r bij,
„Gein garstige teug kwam Ootepoe oolijk,
(Oome Toon was belast met de inschenkerij).
De slof die ging rond en toen volgde 'n pater,
Maar Keesie die lette alléén maar op Toon,
Toon hoorde je niet, 't was anders soo'n prater.
„Hij raakt 'm, de smeerkees of ik ben 'n boon"
Riep slimme Kees. En jawel hoor, de frissche
Oome Toon die had 'm 'n klein tikkie staan.
Janus zei„Ja jong Da kojje wel gisse,
Bind de kat op 't spek en je ben na de maan".
l) Granszijn: Grande chaine.
