hierboven beschreven entourage bezat zoo'n voetbalveld nietsI Geen krijtlijnen of
eenige afrastering. Slechts 4 hoekvlaggen waren noodzakelijk, terwijl de grenzen,
penalty-gebied en veldmidden door den scheidsrechter werden geschat, of met lange
passen min of meer uitgemeten. De goal bestond uit palen en dwarslat, doch een
net behoorde nog tot de onbekendheden en wij waren al heel blij, dat de witte
band, die vroeger de hoogte van het doel had aangegeven, door iets substantieelers
dan zoo'n wit lintje was vervangen.
Nu heb ik, naar ik meen, wel precies verteld onder welke omstandigheden
een belangrijke competitie-wedstrijd voor den H. V. B. kon worden gespeeld.
Mijn elftal deed een goede gooi naar het kampioenschap en wij ontmoetten op
dezen Zaterdagmiddag, aan het einde der eerste helft van de competitie onzen
vrijwel eenigen concurrent. Dit zoo belangrijk treffen vond plaats op een terrein
aan de Doodweg, een zijlaan van de Kleverlaan.
Het werd een felle strijd en als „middenvoor" kreeg ik al een zeer werkzaam
aandeel in het geval. Het gaat niet aan hier een relaas van den geheelen wedstrijd
te geven. Throughpass, stopperspil en wij, allen werkten om het hardst. 'Wat de
Engelschen noemen een ding-dong battle"!
De strijd ging snel op en neer, zoodat wij ons gelukkig konden rekenen, dat
wij na de eerste drie kwartier tegen een sterken wind in met een blanken stand
konden draaien, waardoor wij een mooie kans op de overwinning behielden.
De tweede helft was dan ook geheel in ons voordeel, doch doelpunten bleven
uit en pas een kwartier voor het einde scheen er een einde te komen aan het weer
standsvermogen der oppositie. Wij kregen wat meer ruim baan. Op een gegeven
oogenblik kreeg ik den bal, achter den nu wel inmiddels uitgespeelden „stopper" en
binnen het gegiste penaltygebied. Langs een tegenstander loopend, dreigde er nieuw
gevaar, doordat de rechtsback pogingen deed me over zijn uitgestoken been te laten
vallen, doch ook die hinderlaag kon ik tijdig ontwijken en nu kon de doelman ook
niet meer beletten, dat de bal hoog in de hoek vloog. 1-'01? Wij blij, aan gejuich
geen gebrek. De keeper raapte inmiddels den bal achter zijn doel op en gooide hem
naar zijn broer, den achterspeler, wiens poging tot haken ik nog juist op tijd kon
ontloopen. Deze legde den bal kalm neer voor een doelschop.
Is het wonder, dat ons heele elftal, met den captain voorop, heftig protesteerde,
toen de scheidsrechter (een oudere broer van keeper en back) de doelschop liet
nemen en dus geen goal gaf?
Onze aanvoerder liet zich bij een herhaald protest wellicht een paarwoorden
ontvallen, die meer bij zijn leeftijd, dan bij zijn hoedanigheid als aanvoerder pasten
en mocht tot overmaat van ramp ook nog het veld verlaten.
Met ons tienen zwoegden wij de laatste minuten door, doch succes bleef uit
en toen we eindigden, waren onze tegenstanders en wij nog even ver.
69
