Van een trouw donateur
Eén functie in de H.F.C. zal hij echter niet spoedig opgeven, namelijk die van ceremoniemeester bij tal van
onze feestelijkheden en als zodanig zullen wij hem ook bij de viering van ons 7 5"-jarig bestaan wel weer in
volle glorie aan het werk zien. Nadat het Bestuur in 1940 besloten had, het bekende gouden H.F.C.-speldje
in bijzondere gevallen ook aan niet-bestuursleden uit te reiken, was Dick de eerste aan wie dit ten deel viel.
Max was al op zeer jeugdige leeftijd alom bekend aan de Spanjaardslaan; immers als jong knaapje ver
vulde hij de hoofdrol in de door Dick Laan ter gelegenheid van ons gouden feest in 1929 gemaakte film 'Voet
bal', welke film het nog altijd goed 'doet' op clubavonden van onze adspiranten. Na beëindiging van zijn
actieve voetballoopbaan als keeper van onze lagere elftallen legde hij zich op de voetbalrechtspraak toe en als
zodanig kent iedere H.F.C.-er hem dan ook. In de naoorlogse periode maakte hij enige jaren deel uit van het
Bestuur, terwijl hij voorts onder meer enige seizoenen zitting had in de redactie van de 'H.F.C.-er'. Enige
jaren geleden noopte zijn maatschappelijke functie hem Haarlem te verlaten.
Zowel voor Dick als voor Max geldt, dat zij steeds oprecht met de H.F.C. medeleven; zij en hun beider
gezinnen dragen onze vereniging een warm hart toe en wanneer zij daartoe in de gelegenheid zijn kan men
hen, niettegenstaande het feit, dat zij in de sportwereld verschillende functies vervullen, bij belangrijke wed
strijden en hoogtijdagen steeds aan de Spanjaardslaan en in de H.F.C.-kring aantreffen. v. d. B.
THEO DRIJVER
Wij zijn niet erg op de hoogte zo uit ons hoofd met de statistische gegevens
van alle H.F.C'ers, maar wij menen wel als zeker te kunnen aannemen, dat
Theo de man is, die de meeste wedstrijden in ons eerste heeft gespeeld,
ondanks het feit, dat hij ook nog een aantal jaren voor H.B.S. uitkwam. Een
merkwaardig speler; meestal de kleinste van allen in het veld en tevens de
dikste, maar ondanks deze handicap in vele wedstrijden een geducht speler
met een perfecte traptechniek. Bovendien altijd fair, zeer gezien bij de tegen
standers, maar ook wel eens moeilijk voor de eigen aanvoerder. Niettemin een
H.F.C.-er, die altijd alles voor zijn club over had. Zijn beste prestaties? Zijn
brillante spilpartij in de beslissings- wedstrijd H.F.C.-Zandvoortmeeuwen in
1943, nadat hij practisch de gehele nacht wacht had moeten lopen. Behalve
een goed voetballer was Theo een uitstekend lange-afstandszwemmer en
waterpolospeler
Het is mij een vreugde te voldoen aan het verzoek, bij gelegenheid van het 74-jarig bestaan van H.F.C., voor
het uit te geven gedenkboek een bijdrage te leveren. Een vreugde, omdat goede en mooie herinneringen mij
aan deze vereniging binden, maar ook, omdat ik als jongen van 10 jaar voor het eerst met H.F.C. kennis
maakte, doordat een vriendje mij meetroonde naar de Spanjaardslaan waar de wedstrijd H.F.C.-Sparta werd
gespeeld, (dit was op 28 September 1904) en met 4—1 door H.F.C. werd gewonnen.
Ik had van het spel van H.F.C. zo genoten, dat ik nadien niet meer weg te krijgen was en ik tot op heden
nog een regelmatige bezoeker en donateur ben.
Wat heb ik al niet in deze 40 jaar meegemaakt aan ups en downs, en wat kon men soms in spanning zitten
als het niet lukken wou, tot er dan ineens vaart in de voorhoede kwam, waardoor dan alles weer in actie
kwam. En dan weer eens een kampioensfeest, waaraan de nodige promotiewedstrijden verbonden waren,
wat kon ik dan in angst zitten, hoe het af zou lopen. En wat was ik droef gestemd als H.F.C. bijv. uit de
ie klasse gewipt werd door een of andere club. Zo herinner ik mij als de dag van gisteren, dat H.F.C. en
V.U.C. eindigden met een gelijk aantal punten en er een beslissingswedstrijd in Amsterdam tussen beide ver
enigingen gespeeld moest worden, die door H.F.C. jammerlijk werd verloren, zodat ze werd aangewezen om
degradatiewedstrijden te spelen met C.V.V. uit Rotterdam en de H.V.V. uit Den Haag, en hoe C.V.V. daar
uit als eerste eindigde en H.F.C. naar de 2e klasse degradeerde; dan was je down en wenste en hoopte je,
dat het in het volgende seizoen weer beter zou gaan.
En zo heb ik dikwijls angstige uren met ze medegemaakt, maar ook heel prettige, want wat was het niet
geweldig, toen ze eindelijk uit de 3e klasse kwamen door zelf te winnen van Hillinen met 6—2 en doordat
Rodenburg door de onderste, namelijk Tonegido, werd verslagen en H.F.C. daar ineens kampioen werd; wat
80
