HFC 115 JAAR
Het gehalte van de wedstrijden
De organisatie
HFC eigen:
verenigd en gezellig!
steentje prima heeft bijgedragen.
Alle wedstrijden liepen goed op schema,
terwijl ook de lunches prima verzorgd waren. Vooral
de rust die van Rob Matzinger in het zenuwcentrum
uitging, was verademend.
De dames
Onder leiding van Moeder de Gans (Pink
Huijgens) vertrokken 40 veteranen in een bus richting
het Stadscafé in Haarlem. Tijdens deze rit werden aan
de dames Polaroidcamara's uitgedeeld, met als
opdracht om een te gekke foto te maken, met als thema
115 jaar Koninklijke HFC. Deze opdracht was niet zo
moeilijk: een foto van Pink was zeker in de prijzen
gevallen, en dan niet vanwege die 115 jaar, als men
begrijpt wat ik bedoel. Hoe je Pink ook wendt of keert,
zij is wel HFC. En zeg nou zelf, wie van ons haalt nu
die 230 jaar Kon. HFC? Tijdens het vertrek van de bus
onstond er enige paniek door het ontbreken van de
tourleider. Nu kan ik het verkeerd verstaan hebben,
maar er werd regelmatig gevraagd naar de heer Grafei
land. De reden van de paniek bij de dames vond ik dan
ook begrijpelijk. De vreugde onder de voetballende
mannen hierom sprak boekdelen. Later bleek mij dat
de desbetreffende heer, Graafeiland heette...
In het Stadscafé konden de vrouwen, tijdens
een uitstekende lunch, drie keuzes maken:
- een monumententocht
(25 vrouwen o.l.v. de heer Graafeiland)
- een hofjestocht
(10 vrouwen o.l.v. een plattegrond)
- lekker winkelen in de stad (5 vrouwen die
echt begrepen waar het om ging).
Terug op HFC gingen de dames knippen en
plakken om een collage van de leukste foto's te maken.
Uiteindelijk wonnen de dames van Hercules.
Bij de afsluiting van deze geslaagde middag
schijnen alle dames Pink een handje te hebben gege
ven. Of alle mannen Pink gezoend hebben is de vraag,
maar wat de heer Graafeiland gedaan heeft zullen wij
nooit te weten komen...
Beschouw de laatste zin maar als niet geschre
ven, anders kom ik nog in moeilijkheden in verband
met de Wet op de Gelijke Rechten en Anti-Discrimi
natie.
HFC veteranen:
techniekkracht en
karakter.
In de poules werd er over het algemeen goed
gevoetbald. De eerste wedstrijden gingen in een rede
lijk tempo, terwijl men ook nog genoeg adem over had
om de scheidsrechter te bekritiseren. In sommige
gevallen moesten de heren scheidsrechters wel eens
defensief fluiten, zoals bij een HFC'er die bij Telstar
iets op bestuurlijk niveau doet. Wel of niet buitenspel
was niet aan de orde: het 'on the spot' zijn van de
scheids had een duidelijk preventieve werking. Vete-
ranenvoetbal wil niet altijd zeggen dat men ook een
veteranenscheidsrechter heeft. In de laatste wedstrijden
sloeg de vermoeidheid toe. Hijgend, kreunend en steu
nend wist men zich nog door de 2 x 12 minuten heen
te slaan. Het resultaat of het meedoen was niet meer
van belang. Nee, het halen van het eindsignaal was het
ultieme doel.
Speciale aandacht in deze, voor het team van
de Old Internationals. Nooit geweten dat Freek de
Jonge, Rokus Hoogendoorn en Frans de Vlieger ooit
een keer in het Nederlands Elftal hebben gespeeld.
Verder viel ook de conditie van Loek Biesbrouck sr.
mij wat tegen. Niet meer zo snel als vroeger, maar o zo
handig in het ontwijken van de messcherpe tackles van
hondse behandeling kunnen noemen.
De organisatie was in handen van de heren
J.W. Dekker, R.H. Matzinger, J.L. den Rooijen,
W.B.H. Veniet, J.H. Weduwer en voortreffelijk.
Tevens noem ik ook R. Heerkens Thijssen die vanaf de
briefing van de scheidsrechters tot aan het bewaken
van Freek van Muiswinkel op de dug-out, ook zijn