De familiedag
34
Hoogeveen jr.
HFC 115 JAAR
(Hoe wij niet konden winnen)
Uitgerekend wij kregen
Willem Veniet
DOOR LOES
Echt alles hadden wij ervoor opzij gezet Het sterkst denk
bare familieteam op de been gebracht; wekenlang dage
lijks Kraantje Lek op en af; dieet-voeding; hoogte-stage;
massage en uitgekiende trainingschema's; een fantasti
sche kootsj aangetrokken. Niets mocht baten. We konden
gewoonweg niet winnen. Ik zal het u uitleggen.
Alles liep verder goed af.
De HFC-jubileum familiedag hield onze
familie al wekenlang in zijn ban. Zondag 4 september
zouden spieren en inzet tijdens een grootse apotheose
tot ontlading komen. De families De la Mar en
Hoogeveen -alias de familie Knots- waren er helemaal
klaar voor. We hadden ons aan alle kanten ingedekt en
met maar liefst tien uiterst gemotiveerde familieleden
ingeschreven. Uitsluitend de allerfitsten van de toer.
Marren/Hoogevenen kwamen natuurlijk in aanmer
king. Een mentaal ijzersterke kootsj die uitstekend
beviel en ook nog topprestaties zou kunnen leveren,
was ingezet. En bovendien hadden we de jongste fami
lie-aanwinst -weliswaar op wielen- als mascotte aan ons
team toegevoegd.
Echter,
op de dag des
oordeels sloeg,
nog voor er een
prestatie was neer
gezet, de twijfel bij
ons toe. Tijdens
de instructie
vooraf -onder het
genot van een
lekker kopje koffie
of glaasje limo
nade met cake-
vertelde organisa
tor Loes 'met het
hoedje' Hooge
veen, dat ons
'Dream-team'
werd aangevuld
met 'Anderen'. En
uitgerekend wij
kregen Willem Veniet -en Puck die het ons aangedane
leed de hele dag nog probeerde te verzachten- toege
voegd. Toen had ons al een lichtje op moeten gaan!
Doch, vol goede moed gingen wij nog van start.
Op het hoofdveld was een parcours uitgezet
vol benenbrekende vervoermiddelen, hartverzakking
veroorzakende snelheids-spelletjes en andere martel
werktuigen. (De pas bevallen kootsj was vooral verrukt
van de skippy-ballen!) Bij de diverse onderdelen ston
den de charmante gastheren van zondag 4. Die voor de
gelegenheid hun meest sexy outfit hadden aangetrok
ken en op fabelachtige manier de regels van hun
onderdeel konden uitleggen. Spelleider was Fons
Langemeijer, die natuurlijk de ballentent onder zijn
beheer had. En die absoluut onomkoopbaar was.
Reken maar dat wij hem aan een zware test hebben
onderworpen. Wij konden immers geen oneerlijke
concurrentie hebben! Onder het dreigende wolkendek
begonnen wij aan de familiedag.
Sjoes met de familie De la Mar.
Op het onderdeel 'hoeveel mensen krijg je op
een paar skies en hoe lang duurt het dan voor ze twee
meter verder zijn?' bleek al dat Willem Veniet een
lelijke verzwakking van ons team was. Als gevolg van
ondermijnende activiteiten van zijn kant, lagen we
meer naast de
skies dan dat
we erop ston
den, laat staan
dat we enige
afstand afleg
den. Maar
goed, 'begin
ners-ongeluk' denk je dan als optimistische kootsj.
Echter, Willem weigerde ook de foto van zijn voorzit
ter te bekogelen. Althans hij probeerde het wel -de
brave borst- maar was weinig (heel weinig) succesvol.
Succesvol was wel ons meest charmante fami
lielid. Deze 29-jarige Florence Nightingale had de eer
met een welgemikte gooi Frans Kottman te water te
mogen laten op het water-schavot.
Dat ook hulp van boven was ingeroepen om
ons team in zijn niet te stuiten opmars een halt toe te
roepen, bleek wel toen wij het onderdeel 'luchtkussen'
(dat is niet zo idyllisch als u denkt) wilden gaan bestor
men. Op voorhand waren wij al ernstig gehandicapt
aangezien op dit onderdeel schoenen geen deel moch
ten uitmaken van de sportieve outfit. Mensen die ooit
al eens kennis hebben gemaakt met de De-la-Mar-
zweetvoet weten exact hoe zwaar de overige teamleden
het hebben gehad. Hoewel wij dus ernstig verzwakt -
immers: Veniet en zweetvoet- aan dit onderdeel
begonnen, had de wedstrijdleiding ook regen voor ons
georganiseerd! Het toch al nauwelijks te beklimmen
luchtkussen werd nu een niet te nemen gletsjerachtig
obstakel. En alleen bovenmenselijke inspanningen en
het bouwen van een 'menselijke ladder' zorgde ervoor
dat een aantal van onze teamleden boven kwamen.
Onmenselijk was het. Gelukkig was er na dit onderdeel
een kwartiertje pauze ingelast. Zo konden we onder
het genot van wat doping bijkomen van de geleverde
inspanningen en van het slappe-lach-gevoel dat ons
hele team dreigde te ondermijnen!
Fietsen verleer je nooit, zeggen ze. Nou, op
de 'fietsen' die HFC geregeld had, leer je het nooit!
