Zo kwamen Paul en Sander, zodra het mocht, op dat hoofdveld te
recht, bij de legendarische Mini's onder leiding van Rudolf Smit.
'Echt fantastisch was dat,' vertelt Annelie, vanaf het begin heb ik
eigenlijk geen zaterdag gemist. Eerst speelden de jongens nog onderling
bij de Apenen de Leeuwenmaar ook toen de echte competitie begon
ging ik altijd mee'. Van het een kwam het ander. Sander en Paul stootten
door in de vaart der voetbalvolkeren, kwamen in verschillende elftallen
terecht en Annelie kwam kijken, reed de jongens naar uitduels en maak
te kennis met de bijkans perfecte organisatie van het jeugdvoetbal aan de
Spanjaardslaan. 'Het was knap hoe alles werd georganiseerd. Altijd was
er wel iets voor die jongens te doen. Ik geloof dat iedere club wel wat aan
Sinterklaas doet, maar hoe dat bij HFC gaat, slaat toch alles? Het is
gewoon een groot spektakel. Er werd veel georganiseerd. Dan werd er
weer een toernooi geregeld, dan gingen ze met hun team naar een eredi
visiewedstrijd kijken. Ja, en niet alleen de selectieteams, iedereen. Ook
waren er formidabele leiders, zoals Jaap en Just Spee, Hans van der
Straaten en Lars Looyen. Ik neem mijn petje voor al die mensen af'.
Op mijn vraag of er misschien ook wel nare momenten op te halen
zijn, weet Annelie er eigenlijk geen te noemen. Na enig nadenken legt zij
uit dat het misschien toeval is, maar dat haar gewoon geen vervelende
dingen te binnenschieten. 'Ik weet nog wel dat ik 'm behoorlijk kneep
toen ik Paul met zijn elftal zag vertrekken naar een toernooi in
Frankrijk. Twee van die busjes en piepjonge leiders... We hadden er als
ouders wel vertrouwen in, maar zaten toch behoorlijk in de piepzak'.
Dezelfde Paul was ook verantwoordelijk voor een ontroerend moment
dat Annelie met HFC meemaakte. 'Augustus 1998 ging Paul naar de
