Schoppen, slaan
en matten
HFC, HLTC en Rood en Wit: drie-eenheid heilig verklaard
Bert Vermeer
Bedreigingen
In de tweede helft van de jaren zestig doemt voor de drie clubs een dreiging van een
ander kaliber op: de gemeente Haarlem heeft plannen de Westelijke Randweg over
het Spanjaardslaancomplex door te trekken. Als deze plannen uiteindelijk worden
ingetrokken kan HFC in 1974 met de bouw van een nieuw clubhuis starten. Maar
dan slaat het noodlot toe als pyromanen in september van datzelfde jaar de houten
tribune in brand steken en daarmee tevens het oude clubhuis onherstelbaar be
schadigen. HFC en Rood en Wit zijn geraakt in het hart. Dakloos en verstoken van
de geborgenheid van het eigen huis. Doch HLTC schiet te hulp zodat HFC met enige
improvisatie tenminste nog de winter doorkomt. Een jaar later gaat het clubhuis
van HLTC in vlammen op. Uiteraard biedt het nieuwe clubhuis van HFC dan
meteen gastvrij onderdak.
HFC, HLTC en Rood en Wit: voetbal, tennis, cricket. De hand van Pim Muiier is in
HFC gaat in 1899, dankzij financiële en daadkrachtige hulp van de Haarlemse uit
gever/boekhandelaar Martinus Loosjes, als eerste een sportveld aan de
Spanjaardslaan bespelen. In voorkomend geval wordt het naast Dreefzicht aan de
Fonteinlaan gelegen hotel Scholten gebruikt als kleedruimte. Twee jaar later volgt de
Haarlemsche Lawn Tennis Club HLTC. Onder de aanwezigen op de oprichtings
vergadering van HLTC van 9 mei 1885 vinden we de naam van Pim Muiier. De
Spanjaardslaanfamilie wordt in 1909 gecompleteerd met de komst van de in 1881
opgerichte Haarlemsche Cricket Club Rood en Wit waar Pim Muiier, die kort daar
voor de cricketsport naar Nederland gebracht heeft, zich in 1882 als lid aanmeldt.
De tennisclub nestelt zich eerst iets ten westen van wat thans veld 4 wordt genoemd
en verhuist in 1922 naar de huidige plek.
Rood en Wit
Des zomers een handjevol heren
Bij voorkeur in spierwitte kleren.
Ze roepen: "Hou'z det?"
En hebben pas pret
Als 'r één naar de kant t'rug moet
keren.
In 1908 kunnen de Nederlandse deelnemers aan de Olympische Spelen, die dat jaar
in Londen gehouden worden, oefenen op de complexen van HFC en van HLTC,
want tennis is ook dan al een olympische sport. Tijdens de Tweede Wereldoorlog
delen HFC, HLTC en Rood en Wit lief en leed, waarbij de Duitsers regelmatig de
voorzieningen confisqueren. Voorts worden de grasvelden van de toplaag beroofd
voor de aanleg van de Atlantikwall, wordt de schutting van HLTC gesloopt om als
brandhout te dienen en wordt in een heftige storm in 1944 de HFC-tribune door
een omwaaiende boom verwoest.
Drie is te veel, zeggen ze. Nou nee, dat nou ook weer niet, maar wel genoeg. En zo is
het. We vinden het wel mooi zo. We zitten nu al ruwweg zo'n honderd jaar met z'n
drieën op dezelfde stek en nog zijn we niet op elkaar uitgekeken. Houden we van
elkaar? Nee, dat geloof ik niet. Ik weet dat sommige mensen elkaar de eeuwigdurende
liefde verklaren, maar ook dan is honderd jaar wel erg lang. Wat is het dan wel? Laten
we even teruggaan in de geschiedenis.
V.l.n.r. Joost Meijer, Lisanne Ament en
Michiel de la Mar.
56