Schoppen, slaan en matten HFC, HLTC en Rood en Wit: drie-eenheid heilig verklaard Bert Vermeer Bedreigingen In de tweede helft van de jaren zestig doemt voor de drie clubs een dreiging van een ander kaliber op: de gemeente Haarlem heeft plannen de Westelijke Randweg over het Spanjaardslaancomplex door te trekken. Als deze plannen uiteindelijk worden ingetrokken kan HFC in 1974 met de bouw van een nieuw clubhuis starten. Maar dan slaat het noodlot toe als pyromanen in september van datzelfde jaar de houten tribune in brand steken en daarmee tevens het oude clubhuis onherstelbaar be schadigen. HFC en Rood en Wit zijn geraakt in het hart. Dakloos en verstoken van de geborgenheid van het eigen huis. Doch HLTC schiet te hulp zodat HFC met enige improvisatie tenminste nog de winter doorkomt. Een jaar later gaat het clubhuis van HLTC in vlammen op. Uiteraard biedt het nieuwe clubhuis van HFC dan meteen gastvrij onderdak. HFC, HLTC en Rood en Wit: voetbal, tennis, cricket. De hand van Pim Muiier is in HFC gaat in 1899, dankzij financiële en daadkrachtige hulp van de Haarlemse uit gever/boekhandelaar Martinus Loosjes, als eerste een sportveld aan de Spanjaardslaan bespelen. In voorkomend geval wordt het naast Dreefzicht aan de Fonteinlaan gelegen hotel Scholten gebruikt als kleedruimte. Twee jaar later volgt de Haarlemsche Lawn Tennis Club HLTC. Onder de aanwezigen op de oprichtings vergadering van HLTC van 9 mei 1885 vinden we de naam van Pim Muiier. De Spanjaardslaanfamilie wordt in 1909 gecompleteerd met de komst van de in 1881 opgerichte Haarlemsche Cricket Club Rood en Wit waar Pim Muiier, die kort daar voor de cricketsport naar Nederland gebracht heeft, zich in 1882 als lid aanmeldt. De tennisclub nestelt zich eerst iets ten westen van wat thans veld 4 wordt genoemd en verhuist in 1922 naar de huidige plek. Rood en Wit Des zomers een handjevol heren Bij voorkeur in spierwitte kleren. Ze roepen: "Hou'z det?" En hebben pas pret Als 'r één naar de kant t'rug moet keren. In 1908 kunnen de Nederlandse deelnemers aan de Olympische Spelen, die dat jaar in Londen gehouden worden, oefenen op de complexen van HFC en van HLTC, want tennis is ook dan al een olympische sport. Tijdens de Tweede Wereldoorlog delen HFC, HLTC en Rood en Wit lief en leed, waarbij de Duitsers regelmatig de voorzieningen confisqueren. Voorts worden de grasvelden van de toplaag beroofd voor de aanleg van de Atlantikwall, wordt de schutting van HLTC gesloopt om als brandhout te dienen en wordt in een heftige storm in 1944 de HFC-tribune door een omwaaiende boom verwoest. Drie is te veel, zeggen ze. Nou nee, dat nou ook weer niet, maar wel genoeg. En zo is het. We vinden het wel mooi zo. We zitten nu al ruwweg zo'n honderd jaar met z'n drieën op dezelfde stek en nog zijn we niet op elkaar uitgekeken. Houden we van elkaar? Nee, dat geloof ik niet. Ik weet dat sommige mensen elkaar de eeuwigdurende liefde verklaren, maar ook dan is honderd jaar wel erg lang. Wat is het dan wel? Laten we even teruggaan in de geschiedenis. V.l.n.r. Joost Meijer, Lisanne Ament en Michiel de la Mar. 56

Krantenviewer Noord-Hollands Archief

Jubileumboeken HFC | 2004 | | pagina 60