Schetsen van het Land
door
CAREL J. BRENSA.
De Vreemdeling
Katrien had gezegd: Nooit van
mijn leven zou ik met 'n soldaat langs
den weg willen vast niet! En
'n zoen geven? Nog minder!
Het was als een plaagpartij geweest
in de dagen toen Arie loten zou voor
de soldaten.
Maar nooit van fh'n leven, hoor!
zei Katrien.
Nooit niet, Trien?, vroeg Arie.
Nee wis en zeker niet! hield
Katrien vol 'k wil met 'n soldaat
nie' gaan. 't Zijn allemaal rare venten,
die witteboonen! Dus je ken' dT op re
kenen als je derin loot, is 't uit! En
als je soldaat wordt hoef je niet over
te komen, want uit gaan' 'k niet!
Och, meid zei Grootvader, die
zeeman geweest was jij weet nieaars
als van je boereloeren hier in de polder.
Ik heb liever .één ouwe zuidwester van
'n zeeman met schuim in z'n haar, dan
'n melkwagen vol boeren van jou!
Wil je 't geloQve?
En neérn jij maar geen soldaat of
geen zeeman! viel ook grootmoeder
in, terwijl ze schuin oogde naar groot
vader met 'n glimp van meeplagen in
de kijkers vertrouw der geeneen,
Katrien! Ik heb me ook as jonge
meid door 'n zeeman overstag laten
halen En nou zit ik ermee. Al vier
en dertig jaar! Neemaar! ik heb ook
staan te luisteren naar de babbels van
zoo'n knaap tusschen. de schepen in de
haven 'n lieve jongen met stevige
beenen in z'n hooge zeelaarzen en z'n
pet zoo aardig schuin Nou! En
praats as 'n kerel! as 'n pracht inans-
kerel Maar toen ik met 'm liep in
de donkert bij den vuurtoren als-ie
binnen was en nog vrijerspraat van
'm moest anhooren toen was-ie
zwart prachtig zwart raven
zwart! Krullen bij bosschen onder z'n
zeilen pet- Maar toen we samen in
het huisje aan 't kanaal kwamen te
wonen, toen we. getrouwd waren
toen viel 'm de pruik van den kop en
toen zag ik, dat ik inplaats van met 'n
zwarten krullenkop, met 'n vent as 'n
'rooie patrijshond getrouwd was
Je zitte weer te liegen, dat me de
haren van 't hoofd vallen zei groot
vader, de oolijkert en hij lichtte z'n
pet van duffel en streek met de hand
over den gladglimenden bol waar geen
haartje op was.
't Was den dag en den nacht volle
maan bij ons! zei grootmoeder ver
der Meid, vertrouw geen zeelui of
soldaten ze deugen niet!
Nou vast niet hoor! hield Ka
trien vol van soldaten moet ik al in
't geheel niks hebben.
Ze knipoogde in het geniep naar
grootmoeder van plaagpret en Arie, de
boereknecht zat er als" een rood be
schaamde lummel bij. Ze waren eens te
visite bij de oude buurlui. Arie zou
overmorgen loten.
Geef ze nog 'n snee stoetebrood
zei grootvader en grootmoeder deed
't. Ze aten krentestoet en dronken nog
'n glas frambozen en toen rookten de
mannen 'n pijp
Verder werd over de zaak niet meer
gepraat!
En nou was Arie, de bomsoldaat, al
bijna een week vertrokken en Katrien
had nog niemandal van hem gehoord
of gezien. Want hij had er 'n jaar te
voren ingeloot en eindelijk was de tijd
gekomen! Alle jongens van het dorp en
uit den polder en uit de Meer, de een
na den ander was verdwenen om te
gaan dienen ergens in een garnizoen.
Arie ook. Op den dag dat hij ging wa
ren ze samen nog naar Moeder op 't
eiland gedag wezen zeggen en daamd
naar Vader, die aan 't mestgieren was
op de zeVen Weren Vandaag
moest 't er dan van komen, 't Stond op
het witte papier, dat Arie al weken
lang verkreukeld en op de vouwen vuil
geworden, in den zak droeg.
En Katrien had Arie naar de halte
van de Omnibus gebracht, toch eigen
lijk wel wat raar van binnen, zonder
dat ze 't Sei.
Nou, meid had Arie gezegd:
Als m'n tijd om is zie je me weer te
rug! Want je wil me toch in 't mooie
pak nie-zien, is 't wel, Trien?
Nee hoor! zei Katrien en lachte
heimelijk voor jou 'n ander! D'r is
tweemaal kermis in dien tijd
Mooi! praatte Arie mee en gaf
Katrien voor 't laatst 'n langen zoen
Hou je maar welletjes, hoor meid!
En de omnibus was gaan rijden.
Maar onder de hand was er een week
heengegaan en Katrien had nog geen
boodschap van Arie. Van verschillende
jongens uit den Polder was het al be
kend, waarheen ze waren gegaan en
wanneer ze zich zouden komen laten
kijken in de mooie kleeren. Van Arie
niemandal. Katrien keek uiï, telkens
als de brievenlooper zoowat moest ko
men
Drie dagen later toch stuurde Arie
het eerste bericht. Er kwam een twin
tig ponds botervaatje met opgerold er
in zijn bonkert, z'n mouwvest, z'n
broek en z'n Zondagsche pet. En een
vierkant stuk papier uit een schrijf
boek zat ertusschen. Het was kriebelig
bekrabbeld met de eigen hanepooten
van Arie en Katrien Jas het voor aan
moeder: Milisyn Van der Graft
2-de rqesiment van de vesting Vijfde
kompie nommero 8 Arie"
En daarbij bleef het weer.
Zoo was het de derde Zaterdagavond
sinds zijn vertrek en al de derde keer,
dat Katrien boodschappen ging doen
zoo tusschen licht en donker, zonder
dat Arie meeliep Nou en toch
moest ze weer. Het was haar vaste loop
van voorbij de tol, dwars over het groo-
te weer naar 't dorp. Het werk was af,
't gele straatje voor huis-langs ge
schrobd en de klompen voor de volgen
de week wit geschuurd. Nou moesten
nog de boodschappen gehaald en mor
gen zou 't weer Zondag wezen.
En nog was Arie er niet. O! ze sprak
er niet veel van in huis, wi^nt Katrien
was geen praatster. Ze hield er niet van
en ze kon 't niet. Dus ze dacht enkel
maar. En om de haverklap ging ze
voor 'n kikkebisje naar vooruit om te
zien of de brievenlooper ook in de buurt
was
Eindelijk was het toch tijd. Ze kam
de de -mooie haren nog eens opge
knapt glad en zocht de nieuvye toffels
uit de kast naast de bedstee. En met de
klaterende witte schort over strakke
lijf en den arm door 't hengsel van de
boodschappenmand ging ze heen naar
't dorp.
De weg was lang van den Tol naar 't
dorp en donker van oude boomen. De
boeren en boerevrouwen die te sche
meren zaten in luien lust achter de
groene hekjes van de woonhuizen, za
gen haar gaan tusschen de stammen
van de boomen en ze zagen dat ze nog
alleen was
Wei meid je! Is 't nou uit, met
Arie? riepen de zoons over '11
damhek of over de wegsloot en ze
lachten.
Met recht riep Katrien terug.
nou is 't glad uit met Arie.
Maar de boeren wisten wel dat Arie,
de boereknecht in dienst gegaan was
en praatten nog wat 11a over de deern.
't Is maar 'n puik van '11 vrouw
zei de boerin, als ze naar de fladde
rende witte schort keek. die om de
beenen van Katrien weg-figuurde
Daar zal Arie van der Graft geen spijt
van hebben als ie eens getrouwd is.
-Nee-niet! zei de boer terug
't is '11 lieve beste meid
Ik gaf een Lakenveldsche koe als ik
zoo een dochter had! Die kan wer
ken!
Maar die Arie het ook geloope,
voor-ie dat vogeltje gevangen had
zei weer de boerin. E11 Harm de zoon
zei: Dat kan je gelooven!
En zoo babbelden ze aan elk huis
anders gezellig-in-herinnering over
Katrien, die zoo puik van een meid
was en die werken kon als geen twee
de en die zoo zuiver was als 't goud
van 'n kerkboek
Want ze wisten het wel al zeiden ze
het niet vaak. Katrien was vrij en
frank, in 't geheel niet turelurig en
toch zoo ver van slechtigheid als de
zon van de maan. Ze wisten wel dat ze
de beste jongens van 't dorp had laten
gaan omdat er niet alles zinde
Als ze had willen leven voor de vaak,
zooals er toch waren onder de boere-
dochters van tegenwoordig 11011,
dan had ze al lang op 'n eigen spul
kunnen zitten en 'n goud ijzer dragen.
Want zoowat alle jongens van de vlek,
den een na den ander hadden hun tijd
gekend voor Katrien en avond aan
avond aan 't hek staan leunen voor de
boerderij waar ze diende. Omdat ze
zoo eenvoudig-frisch zonder pronk van
opschik en zoo '11 puik zoo '11 pracht
zoo 'n prinses van 'n boeredochter
was
Zoo praatten ze zorgeloos weg 111 de
eenzaamheid van den schemer, terwijl
Katrien naar den kant van het dorp
ging al voor de derde maal alleen....
0
Eindelijk voorbij de laatste boomen
in het dorp gekomen begon ze kwiek
en vlot aan de boodschappen. Eerst
ging ze binnen bij Scheltens de weite
broodbakker en bestelde drie stoeten
en anderhalf weit, tarf voor de panne
koeken en Zwartsluizer roggebrood.
Met 'n half uur, drie kwartier zou ze 't
aanhalen. Toen stak ze over naar
Pauw, de sigarenman om Rook- en
pruimtabak en negerhaedrollen voor
den boer. Ze nam 't dadelijk mee. 't
Magere belletje rinkelde weer achter
haar aan de deur van Pauw cn zigzag
stak Katrien over van winkeltje naar
winkeltje om allerlei te koopen voor
't grofwerk: zand en bik voor de klom
pen, 'n nieuwe boendweil en bleeksel
voor de wasch èn '11 blauwselponpetje.
En knoopen en band en knijpers voor
't goed en nog veel meer
En overal tusschen de winkeltjes
zag ze weer net als den zaterdag te
voren soldaten in nieuwe pakker-
Op iedere hoek waar op zaterdagavond
de jongens altijd te babbelen stonden,
was er nou 'n soldaat bij. En ze kende
ze direct, al waren ze wat vreemd!
Maar toen ze inging in het komenijs-
winkeltje van vrouw de Wit stond
daar voor het deurtje een groote sol
daat, die sloeg met z'n vinger aan de
zwartharige muts en toen draaide aan
zijn kokkert van 'n blonde snor
En dezen soldaat kende ze niet!
Binnen onder 't helpen en rekenen
op de lei babbelde Vrouw de Wit
van de komenijswinkel met Katrien,
dat Arie, de jongen al aardig lang weg
was.-Want dat Katrien nou al voor de
derde maal om de boodschappen al
leen kwam.
Toen was Katrien klaar en Vrouw de
Wit tikte voor ze geld terug gaf, tegen
het kleine matruitje tusschen de open
kruideniersbakken. Achter dat ruitje
was de herberg, die ook van Vrouw de
Wit was. Want Vrouw de Wit hield
van een mes met twee kanten, zooals
niet vreemd was onder de plattelan
ders.
Nou goeie zei de meid bij
't weggaan.
't Beste-n-'oor wenschte de
kruideniersvrouw.
En met de hengselmand aan den
arm ging Katrien heen.
Toen ze buiten kwam stond er net-
zoo de groote soldaat met de harige
muts op het hoofd. Hij draaide aan
zijn zwarte snorren en keerde zich
naar Katrien, terwijl ze buiten kwam.
Meteen tikte hij met twee vingers hef
tig aan de muts
Maar Katrien kende hem niet!
0
Heel de week was Katrien siekeneu-
rig, al wou ze 't niet bekennen. Er was
geen ochtend die verschilde met de
vorigen; in 't geheel kwam er geen
antwoord van Arie. De brievenbode
kwam iederen dag aan en bracht van
allerlei, maar brieven van Arie kende
hij in zijn bundeltje niet.
En Katrien bleef uitzien tot het weer
Zaterdagavond was. Ze begon druilig
te worden, omdat ze het geen manier
van doen vond van den jongen. Het
was verkeerd zoolang weg te blijven,
terwijl alle jongens uit den polder en
van het dorp al zeker een of twee kee-
ren in 't pak over geweest waren.
Soms sprak ze vaag eens met de vrouw
van de boerderij en twee keer was ze
al naar moeder op 't eiland geweest.
Deze wist ook niets, 't Zou wel goed
komen, meende moeder 't was
vreemd voor Arie, moest Katrien maar
rekenen
En met deze troost was het weer za
terdagavond en ging de meid, helder
en kwiek, met de hengselmand aan
dén arm naar het dorp. Weer zagen de
boeren en boerinnen in den schemer
haar na en vroegen hoe 't nou was met
Arie En ze lachte nog terug, en
zei dat 't glad uit was!
In de kom van 't dorp en op de brug
over de vaart was 't weer zaterdag
avond. Overal hingen de jongens van
't vlek en de omliggende weren over
de leuning en tegen den blauw.en ba-
zaltrand van de groote pomp Ze
vierden den luien lust van vrij-wezen
puur opgeknapt met de zondagsche
pet als 'n branie op 't eene oor en de
bloemige halsdoek op 't stijve boers-
hernd. Ze rookten 'n zwaren sigaar om
dat 'n Zaterdagavond was en ze praat
ten zorgeloos-weg boerenpraatjes, ter
wijl ze loom leunden over de losse lij-
balken van de brug en tegen den rand
van de pomp op 't pleintje.
Er waren weer soldaten bij. Katrien
kende er verschillende toen ze passeer
de en goemavond zei. De rand van de
pomp en de leuning van de vaartbrug
was het midden van de omgeving en
de plaats voor de jongens om bijme
kaar te wezen. Hier was Arie ook altijd
geweest zaterdagsavonds om te leu
nen en te praten met de anderen, als
zijzelf bij vrouw de Wit was.
Maar 1111 was Arie er niet bij dat
voelde ze zonder op te kijken.
Van alle kanten hoorde ze zich gedag
zeggen. Maar het was Arie niet
Het was Tijs of Jan Vermeer, of Janus
van den melkrij-er, of Henk en. Louw
Brouwer en Geurt en Piet Verder
op was Neert en Klaas en Pleun en
Witte Marien en twee jongens van
Boer Blaak en een van Verwey en
Willem Bakker. En ze zeiden: Dag
Katrien of Dag Meid! of zoo kind of
Dag Trieneke
Maar de stem van Arie klonk er niet
tusschen
En daarom zei Katrien: „Gedag"
zonder meer en liep luchtig-vrij de
jongens voorbij.
Bij Scheltens de Weitebroodbakker
ging ze weer binnen en bestelde drie
stoeten en anderhalf weit, tarf voor de
pannekoeken en Zwartsluizer rogge
brood. Toen stak ze over naar Pauw,
den sigarenman voor rook- en pruim
tabak voor den boer. Daarna haalde ze
nog van allerlei voor 't groffe werk en
stak over naar-de komenijswinkel van
Vrouw dé Wit.
Voor de deur van de winkel stond
de vreemde soldaat van de vorige
week of hij niet weg geweest was. On
derdanig sloeg hij met de vingers te
gen de ruige muts, zooals een soldaat
dat doet en streek daarna zelfbewust
de groote zwarte snorren op.
En hij keek Katrien recht aan
Maar .de meid kende hem niet en
ging bij Vrouw de Wit binnen.
Onder het boodschappen opgeven
hadden ze het nog over Arie, die nu
toch wel lang wegbleef. Vrouw de Wit
woog de zakken af en rekende op de
lei als van ouds. En toen alles klaar
was, draaide ze zich om en gaf 'n tik
tegen het matte ruitje tusschen de
bakken - en wat in de herberg moest
worden gehoord. Katrien lette er niet
op, omdat 't haar niet aan ging. Ze
betaalde de boodschappen en zei
Goe'11 dag
't Beste-n-'oor, meid zei
Vrouw de Wit.
Buiten stond nog altijd de vreemde
soldaat. Katrien kon niet laten hem
eens flink aan te kijken. Zoo'n snoes
haan had ze nog nooit gezien
Zou-die daar staan blijven als 'n zout
pilaar? Ze was benieuwd of hij weg
geweest was sinds Zaterdag voor 'n
week. 'n Mooie grap! Zij zou 't niet
uithouden, om daar zoo stijf te staan,
zoolang als 't boodschappen doen
duurde Dat vond ze al knap!
Daarom kon ze niet laten eens op te
kijken naar dezen bomsoldaat, die zoo
recht als een boom daar stond
Goeien dag! zei de soldaat
met '11 stem als '11 oordeel.
Katrien moest nu lachen Zoo'n
doedel! Nou wist ze al precies'hoe
de vork in de steel zat. Dat was weer
'n knaap die 't op vrijen aanlei. Hij
was de eerste niet. Zé kende dat. Maar
hij kon lang staan, dacht ze in stilte
Hij kon gerust staan blijven tot na de
kermis, als-ie dat wou
Goeien dag! zei ze dus kort te
rug en keek niet meer, maar liep voort
de hengselmand aan den arm en
het heldere, schort om de reppende bee
nen gestrakt.
oo
Er gingen zooveel weken voorbij,
dat het al diep in het najaar geworden
was. En nog niet had Katrien Arie te
ruggezien, sinds hij was vertrokken
naar het garnizoen. Wel was er nu '11
paar maal 'n briefje gekomen, waarin
Arie schreef dat 't heel goed ging en
dat hij parkwachter was bij den ma
joor Dat was 'n louw bestek,
schreef Arie en vertelde er zooveel
van als zijn kromme vingers en zotte
hanepooten toelieten.
Maar van komen schreef hij nooit.
Van komen naar huis op 'n Zondag en
in 't~ soldatenpak Hij sprak er
niet een enkel woord van.
En Katrien wist niet meer hoe ze 't
had. 't Was al omtrent twee maanden
nu dat hij vertrokken was. Geen dag
en geen uur ging er meer voorbij, dat
ze niet aan den jongen dacht. Ze miste
hem, dat begreep ze langzamerhand,
's Avonds in 'r bed kwam ze tot stilte
en dan dacht ze na hoe Arie het ma
ken zou. Hoe het hem gaan zou als
soldaat En dan begon ze vanzelf
te denken, dat ze hem wel 'ns zien wou
graag zien zelfs in z'n pak van sol
daat Want Aide was 'n stoere jon
gen met 'n prachtigen loop. Ze had 'm
't liefst van al de jonge kerels uit den
omtrek.
Maar zij ze in zichzelf om haar
denken stil te zetten 't gaat 'm goed
en da's maar de hoofdzaak
Dan sliep ze in om 's morgens
vroeg zonder erg weer te beginnen met
uitkijken naar den brievenbesteller. Of
hij soms 'n brief brengen zou, dat Arie
thuiskwam En dan mijmerde ze
weer verder, dat ze hem wel eens zien
wou. Daarna kwam soms de kwade bui,
waarbij ze in stilte op den jongen mop
perde en zich voornam ook eens te
schrijven. Dan besloot ze 's avonds na
het werk 'n vel papier te nemen en
Arie te schrijven, dat ze best buiten
hem kon dat ze hem niet noodig
had en dat ze 't 'n schandaaL noemde
om zoolang weg te blijven
Maar als t avond geworden was,
kwam er van het schrijven niemendal.
Want het was nou al Donderdag,
meende Katrien en ze zou nog eens
eerst naar Moeder op 't -eiland gaan.
Mogelijk dat die iets meer wist.
En als ze dan 's avonds was gegaan,
hoorde ze van moeder, dat er niksnie-
mendal geen nieuws was van Arie,
dan dat hij 't opperbest maakte bij den
majoor!
Dan ging Katrien teleurgesteld heen
en nam zich voor den volgenden avond
te schrijven
Maar den volgenden avond was het
Vrijdag en dan zei de stoere deern
Ik zal eerst afwachten! Morgen is het
Zaterdag Dan kan hij met verlof
gaan Wie weet?
En als 't dan eindelijk weer Zater
dagavond was, kleedde ze zich helder
voor het boodschappendoen en ging
naar den bakker en naar Pauw, den
sigarenman en naar allerlei winkel
tjes en naar Vrouw deWit .0.
Overal stonden de jongens in de
schoone. plunje en zeiden haar gedag....
Maar Arie was er niet bij nooit!
Alleen stond voor het winkeltje van
vrouw de Wit immer de vreemde sol
daat. Hij was er trouw en streek aan
zijn snorren en tikte aan de muts. Het
miste geen week. Het ging als de klok
en als Katrien voor de komenijswinkel
kwam, wist ze al vooruit, dat hij er-
staan zou Ze werden al bekenden
en zeiden elkaar gedag als Katrien
kwam. Eerst had de soldaat alleen aan
zijn muts getikt en stijf gestaan als 'n
echte soldaat. Maar toen zei hij: Goei
en dag! terwijl Katrien hem had
uitgelachen. En iederen week zei hij 'n
woordje meer
En Katrien lachte 'n beetje harder
Zoo was het nu dan al de negende
week. Katrien kwam op het dorp en
ging naar het winkeltje van Vrouw de
Wit. De vorige Zaterdag was de sol
daat er trouw geweest. De Zaterdag
daarvoor ook. Ofschoon ze het altijd
had gezien van de eerste week af
was er nooit '11 gedachte in het hoofd
van Katrien gekomen, waarom Vrouw
de Wit toch zoó "prompt tegen het
ruitje van de gelagkamer tikte, tegen
den tijd dat de meid klaar was met de
boodschappen.
Ze had er ook nooit bij gedacht hoe
die vreemde snoeshaan met z'n beren
vel op z'n kop zoo precies den tijd wist,
dat ze daar komen moest- en dat ze
weer^veg ging 't Was '11 vrijer, die
om 'r heen zwierf en die natuurlijk
niet wist, dat ze met Arie van der Graft
ging. En vrijers deden altijd zoo
meende Katrien ze had ze nog nooit
anders meegemaakt. Als ze uit vrijen
liepen, dan wisten ze alles af van de
meid waar ze naar vrijden en dan had
den ze geduld voor zes. Met Arie was
het netzoo gegaan
Zoo dacht Katrien. Die vreemde sol
daat had natuurlijk een geduld als 'n
poes, die te muizen zit. Als ze inplaats
van Zaterdags eens Maandags geko
men was in het winkeltje, zou hij er
mogelijk van Zaterdagavonds af trouw
zijn blijven staan
Maar toch kwam er beweging in,
vond ze.
Den voorlaatsten Zaterdagavond, was
de soldaat niet meer blijven stilstaan,
maar hij was '11 stapje dichter geko
men, toen hij „Goeien clag" zei. Hij was
achter haar aangeloopen tot op de
overhaal van den polder toe
Katrien had gelachen De sol
daat was ten leste blijven staan.
Den Zaterdagavond daarop was hij
nog verder gegaan. Op 'n pas of zes
nadat hij zijn „Goeien dag'' had gezegd
op een luimige manier was hij ach
ter Katrien gebleven, tot ze in het ge
zicht van den tol was al maar ach
ter haar zonder te spreken
En nu was het al den negenden Za
terdag sinds Arie van der Graft ver
trokken was en toen Katrien voor het
winkelt jé kwam, stond daar de
vreemde soldaat. Ze zeiden elkander
gedag of 't zoo hoorde.
Katrien deed de boodschappen zoo
als altijd en Vrouw de Wit praatte over
Arie, dié nou toch zoo weergaasch
lang weg bleef.
En ze rekende op de lei en voordat
ze Katrien geld terug gaf, tikte ze op
de ruit van de gelagkamer, tusschen
de bakken.
Nou gedag zei Katrien.
't Best,e-n-oor antwoordde
Vrouw de Wit. En Katrien ging heen.
Buiten was de soldaat verdwenen.
De jonge dochter keek er eigenlijk 'n
beetje beduusd van.
Maar ze had hem gauw terug. Schuin
tegenover de winkel van Vrouw de
Wit was de brug naar de sluis, die Ka
trien over moest. En diepweg over de
leuningen naar 't water gebogen, hin
gen de jongens in de Zaterdagavond
plunje en zeiden de deern gedag.
Trien hoorres hier trien
hielden de jongens van de laatste groep
haar aan. En Katrien, bekend met alle
jongens, bleef staan om burig te pra
ten
Toen kwam van' tusschen de jonge
kerels een vreemden soldaat overeind
en Katrien zag dat het de vreemde van
het winkeltje van Vrouw de Wit was....
Zoo meid je zei-die lief en
braniend als een durvende jongen
En hij sloeg met zijn vingers aan de
zwartharige muts omdat hij soldaat
was 'n man met soldatenmanieren.
En wat is dat voor 'n lieve doch
ter? vroeg hij donker van stem
aan de jongens rondom.
r— 'Da's voor jou niemendal, man -
lachten de jongens en Katrien ging
verder loopen, omdat op den weg al
de donkerte viel. 9
Waarom niet? vroeg lachend
de soldaat terug waarom niet?
Alle lieve dochters zijn voor mij goed!
En hij beurde zich af van de brugleu
ning en liep op Katrien achterna.
- La-loope man riepen de
lollende jongens nog na Dat meis-
sie krijg jij ook niet! Ze riepen het
zoo luid, dat Katrien het nog hoorde.
Maar de soldaat keerde nog eens om
van ,,'t komt wel goed" en liep mee
met Katrien.
Zoo meid zei de vreemde
soldaat naast Katrien jij bent n
