G#©f
Uw oogen
den kost
ONZE OPRUIMING
is in VOLLE GANG.
JOK. 01 WIK
GRIEP
Wij
houden geen
UITVERKOOP om het een
of ander en toch
prijzen lager dan elders.
zijn onze
Reorqan feaf fc
(lilvcrkoop
bif
MODERNE SPIEGELS, eiken l^jst f 12.90 OVALE SALONTAFEL, zwaar eiken f 14 90
MODERN DRESSOIR, maseief eiken f 34.90 GROOT EIKEN BUEFET f 4T.90
SLAAPKAMER-AMEUBLEMENT, massief eiken f 159.00, bestaande nit groote Kast met planken, Waschcommode met marmer
2-persoons Ledikant, Nachtkastje, Tatel, 2 Stoelen. DAMAST BEDSTEL f 61*90 prima Damast, gevuld met
J«vakapok. SLAAPKAMER-A MEUBLEMENT, Wit Laqué f 189<00 bestaande uit: groote uitneembare Kast,
Waschcommode met marmeren en Ovalen Spiegel, 2-persoons Ledikant, Nachtkastje met lade, Tafel, 2 Stoelen.
SALON AMEUBLEMENT f 109.00, 2 Crapeauds, 4 eiken Stoelen met pracht Velours bekleed.
Grootste keuze Oud-Hollandsche Meubelen hier ter plaatse. Prima DIVAN vanaf f 18 90, verstelbaar, geheel veerend.
PRA CHT-COLLECTIE VOORRADIG.
f
Mcubileeriarichtiog „HET WOONHUIS
'mwwwwuwwwww WWWWWWWUWWWWW
Kanaalstraat 144
\h
20 procent korting worden opgeruimd.
NI
a'
a f
HODEMAGffilJliEN»\RTEUÖRiSSTR
.GEBRUIKT
Worlclfeocr's Kruldeo
Wortelboer's Pillen
Amsierdainschi Vleaschhouwerij
:- IS EN BLIJFT HET
GOEDKOOPSTE ADRES
De arme Ideine Annie
De drukte der laatste dagen is een bewijs dat hij
weer inslaat als steeds.
Wij kunnen dan ook onze geregelde Clientele
niet genoeg aanraden, koop liefst 's morgens of in
den middag. Op de Zaterdag is rustig koopen niet
steeds mogelijk.
Wij nemen deze dagen tot en met Zaterdag onderhanden
500 PRIMA gestreepte OVERHEMDEN welke met
Ons doel ieder Seizoen met geheel nieuwe Collectie
te openen moet ook thans weer gelukken. Profiteert
dus van onze extra kortingen op al onze artikelen.
Aanbevelend,
N Heeren Modes Hoeden- en Pettenmagazijnen
KANAALSTRAAT C 46|48 - Telefoon 171.
§-!
x
en
voorkomt
en andere ongesteldheden.
Betere huismiddelen bestaan er niet. Duizenden hebben
er reeds baat door gevonden.
Filialen Neptunuastraat 30,
Willem Barendszstraat 26 en Zeeweg IJmulden.
Breestraat 154, Beverwijk.
Voor prima kwaliteit RUND- S VAR KENS VLEESCH
VAN
H. GOURTHSMAHLER
UIT HET DUITSCH VERTAALD DOOR
J. P. WESSELINK—VAN ROSSUM
43
En ten slotte zong zij uit een operette een
walslied, met een eenigszins lichtzinnigen
tekst.
Zij droeg tamelijk goed voor, met de
noodige kleur en luchtigheid, maar haar
toehoorders waren beter muziek gewoon.
Mevrouw von Saszneck hield in het ge
heel niet van deze soort muziek, maar zij
zeide niets.
Toen Marianne haar stuk ten einde had,
sprong zij op, nam coquet den sleep van
haar elegante japon op, en danste, terwijl
zij de melodie van de wals neuriede, door
de kamer, Zij wist dat zij zich bevallig be
woog en zweefde voor Norbert heen en
weer, haar japon zoo handig opnemende,
dat haar kleine voeten in de zijden kousen,
en de elegante schoenen op zijn voordee-
ligst uitkwamen. Haar zijden onderkleeren
ruischten en haar weelderige, slanke ge
stalte wiegde zich bevallig heen en weer.
Zij bood volstrekt geen leelijken aanblik,
maar de drie menschen, die zwijgend deze
kleine, handig aangebrachte voorstelling
bijwoonden, werden er onaangenaam door
getroffen.
Toen Marianne eindelijk lachend, en
buiten adem in een stoel viel, zei Mevrouw
von Saszneck kalm:
„Men kan merken dat je op de bals een
gevierde danseres bent. Je danst zeer be
vallig."
Marianne boog.
„Ik dank u wel voor het compliment,
beste tante, ik dans ook buitengewoon
graag. Als er eens genoeg gasten op Sas-
neck zijn, kunnen wij misschien een kleine
danspartij arrangeeren. Juffrouw Sund-
heim kan toch zeker uitnemend dansen
spelen.''
„Nu, daarvoor zal er wel iemand te vin
den zijn. Annie is op muzikaal gebied te
veel kunstenares, dan dat ik haar zou wil
len vragen dansmuziek te spelen,'' ant
woordde mevrouw von Saszneck, Annïe
vriendelijk toeknikkend.
„Ik zou het echter graag doen, tante Eli
sabeth," zei Annie snel en bereidwillig.
„Nu, daarover zullen wij nog wel eens
spreken. Maar nu heb ik een groot verlan
gen kindlief, weer eens een paar liederen
van je te hooren. Sinds weken hebben wij
zoo'n stillen avond niet gehad. Wil je je
luit eens halen?''
Heel graag, tante Elisabeth,'' zei Annie,
en stond op.
Maar Norbert kon merken, dat het haar
een overwinning kostte, voor Marianne te
zingen. Hij zou het haar graag bespaard
hebben, maar ook hij had zoo'n groot ver
langen, haar liederen weer te hooren.
Annie ging om haar luit te halen.
Marianne keek haar verwonderd na.
„Hoe nu juffrouw Sundheim zingt bij
de luit? Mijn hemel, wat is zij een onge
looflijk veelzijdig ontwikkeld schepseltje.''
„Je zult nog verbaasder zijn, als je haar
gehoord hebt, Marianne. Zij is een werke
lijke kunstenares,'' zei mevrouw von Sasz
neck met warmte.
Marianne trok een mondje, alsof zij er
aan twijfelde, Maar zij hield dien twijfel
voor zich.
Toen Annie het eerste lied Wat onzeker,
en verlegen gezongen had, wilde Marianne
er zich met een genadig: „heel aardig" af
maken. Maar toen vergat Annie door haar
liederen alle verlegenheid, en zij zong als
altijd, zichzelf vergetend, uit het diepst
van haar hart vroolijke en treurige liede
ren. En zij dwong ook Marianne onder haar
bekoring te komen, door haar eenvoudige,
bezielde voordracht. Marianne was op
recht verrukt, en toen Annie een bijzonder
betooverend schalks liedje had gezongen,
zeide zij heel openhartig:
„U zingt buitengewoon mooi, juffrouw
Sundheim, men zou altijd naar u willen
luisteren. En wat klinkt het spelen op de
luit er lieflijk bij. Is het moeilijk om dat te
leeren?"
Annie glimlachte.
„In het begin zijn er moeilijkheden, maar
dat overwint men spoedig, vooral als men
er lust en liefde voor heeft."
„Hm! Ik zou bijna willen beproeven of
ik het zou kunnen leeren. Het staat name
lijk heel aardig als een meisje op de luit
«speelt,''
„Daaraan heb ik in het geheel niet ge
dacht,'' zei Annie met een flauw lachje.
„Och kom, dat is toch de hoofdzaak. En
u hebt natuurlijk vóór den spiegel deze be
vallige houding ingestudeerd.''
Nu lachte Annie vroolijk.
„Heel stellig heb ik mij nog nooit in den
spiegel bekeken als ik op de luit speelde."
„Nu, dan moet u heel anders zijn dan
andere jonge meisjes. Ik zou het in ieder
geval zeer zeker vóór den spiegel ingestu
deerd hebben. Maar nu zingt u nog een
paar liederen, nietwaar?,"
Deze vraag klonk minder als een ver
zoek, dan als een bevel. Maar Annie gaf er
toch gehoor aan.
Norbert zat stil op den achtergrond, en
liet zijn blik droomerig op haar rusten.
Het was weer stil en vreedzaam in zijn
hart; een gevoel van vertrouwen vervulde
hem, dat Annie Sundheim vast met Sasz
neck verbonden was; dat zij het nooit zou
verlaten. Hij zou reeds gelukkig en tevre
den zijn, als hij maar van haar tegenwoor
digheid kon genieten. Toen Annie voor he
den de luit terzijde wilde legde, liet Ma
rianne zich die aanreiken, en begon er op
te tokkelen. Zij liet zich door Annie eenige
grepen wijzen. Daar zij echter slechts wan
klanken te voorschijn bracht wierp zij de
luit boos en achteloos terzijde, zoodat die
op den grond viel.
„Dat is een vervelend ding", zei zij ont
stemd.
Norbert sprong op om het versmade in
strument op te rapen. Maar Annie had het
al, bezorgd, gedaan. Het deed haar echt
pijn dat Marianne zoo achteloos met haar
geliefde luit omging.
Mevrouw von Saszneck had een heftige
terechtwijzing op de lippen. Maar zij be
dwong zich en vroeg slechts aan Annie, of
er niets aan de luit was gebroken.
Annie zei van neen, en Marianne deed of
zij er niets van had bemerkt, om geen ver
ontschuldigingen te moeten maken.
Zij kwam met een onbelangrijke vraag
tot Norbert, en ging naast hem zitten. Hij
sprong op als uit diep gepeins gewekt en
verzocht haar, haar vraag te herhalen, daar
hij haar niet verstaan had.
Zij keek hem boos aan.
„Het gezang van juffrouw Sundheim
schijnt je als sirenemuziek ia de „Velden
der zaligen" verplaatst te hebben," zeide
zij scherp.
Hij keek haar vreemd aan.'
„Jij schijnt in elk geval het rechte ge
voel voor zulke muziek nog niet te heb
ben", antwoordde hij koel.
„Mijn God ja die liedjes zijn al
lerbekoorlijkst, en juffrouw Sundheim is
nog bovendien, in haar schilderachtige
houding van luitspeelster, een genot voor
de oogen. Maar ik kom niet zoo licht in
verrukking als jij."
Norbert keek snel naar Annie. Hij zag
dat zij plotseling een kleur kreeg, dus had
zij de woorden van Marianne gehoord.
Maar hij vond het beter er in het geheel
niet op te antwoorden, daar hij anders heel
ruw zou zijn geworden.
Mevrouw von Saszneck kwam hem te
hulp door hem af te leiden, en te vragen:
„Rijdt je morgenochtend naar de hoeve,-
Norbert?''
„Ja, tante Elisabeth."
Marianne wendde zich levendig tot hem.
„Dan ga ik met je mee, Norbert. Wij zijn
reeds sinds eenige dagen niet samen gaan
rijden."
Hij boog slechts zwijgend. Haar gezel
schap was hem al zeer onverschillig. Maar
Marianne hoopte steeds, dat zoo'n gemeen
schappelijke rit haar nader tot haar doel
zou brengen. Met eigenzinnige volharding
beoogde zij nog steeds dit doel. Zij had
het zich nu eenmaal in het hoofd gezet me
vrouw von Saszneck te worden, en hoe
meer hinderpalen er zich op haar weg
voordeden, des te meer werd zij geprik
keld, om haar wil door te zetten.
Wordt Teryolffds
