UW blad J
UIT HET LEVEN VAN CHARLIE CHAPLIN.
Naar Amerika! New-York!
is het blad,
waarin de
plaatselijke
belangen
zoowel wat
nieuws als
wat adver
tenties be
treft
HET OVERTUIGENDST
en
HET ZORGVULDIGST
verdedigd
worden.
Abonneert
U op de
GOEDKOOPSTE
Betrouwbaarste
Best verzorgde courant
Ab onnementsprijs:
10 CENT PER WEEK
40 CENT PER MAAND
F 1.20 PER KWARTAAL
Het Nieuwe DagbSad
HET NIEUWE DAGBLAD
MAANDAG 16 NOVEMBER 1931
toekomst en hebben tegenwoordig alléén
voordeel van de militairen. Als de Italiaan-
sche vloot een stuk of dertig pantserkruisers,
•torpedobooten en onderzeeërs rondom Zara
legt, zijn de verlaten winkels plotseling vol
menschen. De bakkers maken geen brood
genoeg, in de slagerijen hangen de beesten
bij dozijnen, in de tabakwinkels ziet men
niets dan de blauwe „kragen" der matrozen
en de barbiers raken al hun parfums en bril-
lantines kwijt, want daar zijn de matrozen
verzot op. Als men bedenkt, dat alléén de
pantserkruiser „Andrea Boria" 1200 man be
manning heeft ,kan men er zich weilicht een
begrip van vormen wat een bezoek der Ita-
Iiaansehe vloot voor een stad met 12000 in
woners be'teekent.
Dan op e«n ochtend dreunt de lucht van
de sirenen én stoomfluiten der vertrekkende
booten en er blijft van deze „bestorming'
niets over, dan de verlaten stad aan een
vreemde kust, een hoop leege Marasdrino-
flesschen, leege sigarettendoozen en eenige
honderden opgeblazen lamshuiden, die bo
ven de deuren der slagerijen hangen te dro
gen, en die de boeren later met wijn vullen.
Men vervoert den wijn nog op de manier
van het oude Testament, in lamshuiden, die
aan weerskanten van een armzalig ezeltje
hangen Het is een akelig gezicht, deze sme
rige ballons met vier beenstompjes, die de
lucht in steken, en als men de touwen aan
den hals opent, dan stort de wijn er uit, als
bloed.
De druivenoogst is voorbij. De stad is vol
met karren en manden vol druiven, -die de
boeren op de markt of aan een haven bren
gen, waar zij op straat tot wijn ge
maakt worden. Hoe? Nu, op de ouderwct-
sche manier. Een boer trekt zijn broek tot
over de knieën en stapt in een groot vat, dat
met een gat onder in op een ander vat
gezet is. Het bovenste vat is vol druiven en
de boer stampt zoolang met zijn naakte voe
ten in de vruchten, totdat alles door het gat
geperst is. Zij-" beenen zijn als in bloed ge
doopt en zijn broek soms ook. Dan wordt de
druivenbrei in een groote ton in een. boot
gegoten en gaat te midden van waschvrou-
wen met hun manden, ezels, muildieren en
hout naar de eilanden. De nieuwe wijn is zoet
als limonade. Maar de wijn van Zara is goed;
men moet maar vergeten hoe hij gemaakt
wordt, evenals de vijgen, die voor de boerde
rijen op den grond in de zon liggen te drogen,
soms ook wel op een oud smerig schort.
Het is herfst, de wijn, de olijven, de vij
gen, de mais, alles is binnen en dus worden
feesten gevierd. Men gaat met een carozza
naar een of ander dorp, waar een Madonna
vereerd wordt, men gaat onder de muziek der
fascistische Avant-garde met de processie
rond, men drinkt veel wijn, eet met de han
den een stuk van een op open vuur gebraden
lam, en staat in een kring, om te zingen.
Soms zijn er een half dozijn van zulke krin
gen, die op een open veld onder een boom,
of voor een kroeg aan de straat staan en die
allen probeeren, harder te zingen dan de
concurrenten. Een geluk, dat het in de open
lucht is. De' ezels, muildieren en geiten kijken
soms wel wat verwonderd. Men zingt Kroaat-
sche lieden, die al de vreemde Slavische me
lodieën hebben, maar het is meestal hetzelf
de stuk, dat zij eindeloos herhalen en het is
gauw vervelend, evenals hun nationale dan
sen, die op een kinderspel lijken, en wier
hoogtepunt bestaat, in het zoo hard mogelijk
op den grond stampen.
's Avonds worden verhalen verteld, hoofd
zakelijk van „den Medic". „De Medic" is een
legendarische roover, die verleden week in
Gebenico werd opgehangen. Hij heeft jaren
lang de bevolking van Dalmatië schrik en
angst aangejaagd. De menschen sliepen niet,
als zij wisten, dat „de Medic" in de buurt
was. Hij werd eerst in Zara gearresteerd,
toen vluchtte hij en eindelijk hebben de Joe-
go-Slaviërs hem gepakt en opgehangen. Nu
is hij dood, maar de legende leeft.
De verhalen, die bij dozijnen verteld wor
den .zijn soms niet zonder humor. Daarom
geef ik er hier een enkele, die ik onthouden
heb.
„De Medic" kwam ergens in een kroeg met
de boeren praten. „Zeg, is er iemand in jullie
dorp, die erg arm is?" vroeg hij. Men noemde
een oude boerin. Medic maakte haar een
visite. De boerin vertelde, dat zij graag een
koe wilde koopen, maar dat de bezitters er te
veel voor eischten. „Hoeveel?" vroeg Medic.
„500 Dinaar". Medic haalde 500 Dinaar
uit zijn zak en gaf ze aan de arme vrouw.
De boerin kocht gelukkig de koe. Eenige
maanden later verscheen Medic bij den vroe-
geren bezitter der koe. „Ik ben de Medic. Jij
hebt toen een gemeen hoogen prijs voor die
koe gevraagd. Dat moet gestraft worden.
Geef mij oogenblikkelijk die 500 Dinaar, of
ik sla je dood". De boer gaf de 500 Dinaar.
In de gevangenis heeft hij zijn memoires
geschreven, die over korten tijd uitgegeven
zullen worden. Jammer, dat zij in de Kroaat-
sche taal geschreven zijn. Eenige dagen vóór
zijn dood vreesde hij, dat hij niet klaar zou
komen met zijn memoires en vroeg daarom
aan de politie een schrijver. Gedurende de
laatste dagen van zijn leven heeft hij dus ge
dicteerd als een echt, gearriveerd romancier.
Met bewondering vertelt men, dat hij in den
laatsten nacht 4 Liter wijn gedronken heeft,
en 150 sigaretten gerookt. Den dag, dat hij
opgehangen werd, is de ambtenaar, door
wiens hulp Medic gearresteerd werd, door de
familie van den roover vermoord.
De tijding van Medic's dood kwam tegelijk
met den Do X, No. 2, die in Italië den naam
„Umberto Maddalena" heeft, ter herinnering
aan den Italiaanschen nationalen held. Dat
was juist een Zondag, en de Borra rustte. De
zon steeg stralend op in het Oosten; de zee
was kalm, het was een schitterende dag, de
„zomer van St. Simeons", zooals de boeren
hier zeggen. En dus wandelde men naar de
kerk aan de Riva Nuova en keek in de lucht,
om het wonder te ontdekken.
De „Umberto Maddalena". Model Do X,
door Italië in Duitschland besteld, (zooals ik
hoor, zijn er drie besteld voor de Italiaansche
luchtvloot, dus niet voor passagiersdienst)
heeft een reis rondom Italië gemaakt en zou
van Bari over Aucona naar Zara komen, en
dan naar Pola en Trieste vliegen.
Maar hij liet lang op zich wachten, totdat
de menschen vertelden, dat er van Ancona
getelefoneerd was, dat de machine de haven
had verlaten. „O, dan is hij er nog lang niet!"
vermoedde men, want de reis AncomiaZara
duurt met de boot bijna een dag. Maar een
oud boertje stond onbewegelijk in de lucht te
kijken, zijn jas waaide in den wind en de
franje aan zijn rood petje ging heen en weer.
En plotseling schreeuwde hij, zoo hard als
hij kon: „Eccolo la!" Maar niemand ver
mocht iets te zien, en pas vijf minuten later
onderscheidde men boven de eilanden een
zwart stoeepje in de lucht. „Eccolo la eccolo
la!" schreeuwde heel Zara en een half uur
na den start in Ancona daalde de Do X
kalmpjes op zee neer en gleed langzaam de
haven van Zara binnen, die even breed als
zijn vleugels was.
Ik moet zeggen, dat de boeren hier zich
niet erg opgewonden toonden, toen zij „het
wonder" zag'eh. Zij begrijpen er het wonder
baarlijke niet van en gingen heel gauw weer
hun geiten melken en hun stal schoon ma
ken. Maar de Italiaansche burgerbevolking
was in extase en een dag lang werden de
menschen, als troepen schapen, met roeiboo-
ten op de machine en aan den anderen kant
weer uit geladen. Men bewonderde de prach
tige faiïteuils, men trachtte vergeefs iets van
huiveringwekkende oorlogsmachines, kisten
vol bommen te ontdekken. De machine zag
er heel vredelievend uit. Den anderen dag
ronkte de Do X met zijn twaalf motoren weer
naar het Noorden.
De sensaties zijn voorbij. Men maakt weer
wijn en sigaretten men droogt vijgen en
men prepareert zich voor de groote markt
van St. Simeone.
AGA.
UIT HET LEVEN VAN
RAMSAY MACDONALD.
Zijn optreden in het Parlement
en als Premier.
Na den oorlog geloofde men, d-at hij zijn
kruit verschoten had en dat het met hem
was afgeloopen. In 1918 werd hij niet meer
gekozen voor het parlement; in 1921 pro
beerde hij herkozen te worden. De gelegen
heid ervoor was het bedanken van Will
Crocks als parlementslid en Mac Donald
werd Labo ur- candid aat voor Woolwich an
zijn plaats.
Het bericht, dat hij terug wilde keeren in
het Lagerhuis ontketende een groote actie
tegen hem. Alle anti-Labour-krachten
spanden samen om MacDonald te beletten
om te slagen. De oude. kreet: Verrader!
klonk weer door de straten.
Het resultaat dier pogingen was een hevige
strijd bij die tusschenverkiezing, waarop
weinigen der oppositie zonder schaamte op
terug kunnen zien wegens de gebruikte
middelen. Zij is de verkiezing geweest, waar
in alle haat voor MacDonald uit de afge
loopen 7 jaren verzameld en weer tot uiting
kwam.
Het ging niet om de Labour-candidaat,
het ging om MacDonald.
Zestien dagen lang duurde de verbitterde
strijd. Men beweerde, dat MacDonald im
moreel was en wreed tegen zijn vrouw ge
weest! En velen geloofden dit
Mac Donald werd voor Woolwich ver
slagen met slechts 683 stemmen.
Hij keerde van Woolwich terug naar
Aberavon een mijndïstrict in Wales, waarvoor
hij vroeger al eens candidaat geweest was.
Daar prepareerde hij zich voor de algemeens
verkiezing in 1922. En toen, in dit district
dat men als vrijwel hopeloos beschouwde
voor een Labour-candidaat, toen bereikte hij
weer zijn doel.
Aan het eind van '1923 kwam nogmaals
een verkiezing die gevolgd werd door de
eerste Labour-regeering met James Ramsay
MacDonald als eerste minister cn minister
van buitenlandsche zaken.
In 1924 viel hij door de „Roode Brief",
een brief uit Rusland. Uit dezen brief, die op
onverklaarbare wijze in de pers versoheen
nog voordat het ministerie er iets van wist,
haalde men dat de Labour-raadgevers onder
Russiscben invloed stonden.
Wat onjuist was, daar MacDonald tegen
de communisten en semi-communistische
invloeden gevochten had. „Communisme is
een product van Tsarisme en oorlogsmentali
teit. en wij hebben daar niets mee gemeen",
zeide hij als voorzitter van de Labour Partij
conferentie in 1927.
Dat de Labour Partij in dezen achter hun
MacDonald.
leider stond, bewijzen de volgende resoluties
op die conferentie aangenomen. Allereerst
wenschte men geen aansluiting bij de Com
munisten Partij. Ten tweede mocht geen lid
daarvan officieel gesteund worden als Labour
Candidate. En ten derde zou geen lid der
C. P. lid van de Labour Partij mogen zijn.
Met de mijnwerkerstaking in 1926 was hij
het niet eens. Hij heeft «He pogingen aan
gewend om het conflict in vreedzamen zin
op te lossen, doch het. lukte hem niet.
„Geweld lokt geweld uit", zei hij. „En als
een algemeene staking komt treft ze niet
de werkgevers, maar de groote massa". Hij
beschouwde de staking niet als een „politiek-
instrumenfc".
De algemeene verkiezingen in 1929 be
teekenden een 'groote, nationale campagne
voor hem. Hij ging op tournee van Noord-
Schotland naar het Kanaal van Bristol en
Northumberland. Overal werd hij door groote
en enthousiaste scharen begroet. Hij stak
zes redevoeringen per dag af en hij drong
aan op een absolute meerderheid opdat de
Labour Partij haar eigen politiek alleen af
zou kunnen. De meerderheid kregen ze niet,
maar de Labour was wel de sterkste in het
Lagerhuis.
En MacDonald werd Premier voor de twee
de maal.
DE FINANCIëELE POSITIE VAN
DEN HAAG.
DE BEGROOTING BRENGT GEEN NIEUWE
GEZICHTSPUNTEN.
Onze Haagsche correspondent schrijft;
De memorie van Antwoord van het college
van B. en W. van 's Gravenhage betreffen
de dc gemeentebegrooting is verschenen. Wij
hebben daarin ijverig gezocht naar nieuwe
gezichtspunten die onze mededeelingen,
welke in het artikel over de financieels posi
tie van den Haag zijn neergelegd, zouden
kunnen wijzigen. Immers na het opstellen
der begrooting en het schrijven van de me
morie van toelichting is de vloedgolf van de
crisis hooger komen opzetten, zóó, dat zoo
wel de inkomsten, als de uitgaven van de bij
het indienen sluitende begrooting verande
ring, de eene in dalenden, de andere in stij
genden zin, en belangrijk, moesten onder
gaan. De begrooting zonder aantasten van
het reservefonds en zonder belastingver
zwaring sluitend gemaakt kan thans niet
meer sluitend geacht worden.
Het zoeken in de memorie van antwoord,
thans verschenen, naar wat B. en W. den
ken te doen om dat resultaat te bereiken,
heeft niet veel vaststaands opgeleverd.
B. en W. manen aan tot voorzichtigheid,
maar spreken ook uit dat de gang van za
ken moeilijk is te voorspellen, waarom groo-
tere waakzaamheid nog geboden zal zijn.
Bepaalde voorsteilen echter, die het toch wel
in ieder geval globaal, te ramen tekort bij
behoud der in de begrooting voorkomende
cijfers, moeten wegwerken, vinden we slechts
zeer spaarzaam aanwezig.
B. en W. schrijven; „Wanneer blijkt, dat
het evenwicht in de begrooting verbroken
dreigt te geraken, zullen B. en W. zoo spoe
dig mogelijk met voorsteilen te dier zake bij
den Raad komen. In elk geval zullen dat
spreekt vanzelf evenals tot dusver, geen
nieuwe lasten op de gemeente mogen wor
den gelegd of geen inkomsten mogen worden
prijsgegeven, zonder dat tegelijkertijd de
dekkingsmaatregelen daartoe door den Raad
zijn aangewezen."
De aandacht wordt dan gevestigd op de
waarschijnlijkheid van een groote stijging
der uitgaven voor Maatschappelijk Hulpbe
toon. B. en W. willen zoo mogelijk vermij
den om de begrooting met een deel van de
algemeene reserve sluitend te maken, omdat
men dan een bedrag als dekking van gewone
uitgaven aanwijst, waarvan men weet, dat
daarop voor de toekomst niet gerekend kan
worden. De reserve dient voor onverwachte
tegenvallers. Kunnen de tegenvallers tijdig
worden voorzien, dan moet, zoo mogelijk,
naar andere maatregelen worden gezocht,
aldus B. en W.
Het zoeken heeft in de Memorie van Ant
woord nog een resultaat opgeleverd. Er wordt
herinnerd aan de noodzaak van versobering
op alle gebied. Hopen, we dan dat deze verso
bering opnieuw de eindjes bij elkaar doet
krijgen en dat er een niet belangrijk gedeel
te van de reserve behoeft ingeteerd te wor
den. Anders zou ook den Haag van zijn gun
stige financieele positie worden beroofd.
Eén feit van besparing vonden we:
Ten aanzien van het gemeenschapoelijk
vliegveld zijn Burgemeester en Wethouders
met hun ambtgenooten van Rotterdam tot
overeenstemming gekomen over de wen-
schelijkheid den omvang der plannen, die
sterk dreigden uit te groeien, binnen den
opzet, zooals die dezerzijds oorspronkelijk
was gedacht, terug te brengen.
Een boerenboot vewt uit de haven.
IIET GAAT GOED MET DE INDIëVLUCHTEN
De N.R.Ct. heeft geïnformeerd naar de re
sultaten van den wekelijkschen luchtdienst
op Indië en vernam van P.T.T., dat deze gun
stig zijn. Gemiddeld gaat 220 K.G. post per
vliegtuig mee naar Indië en ongeveer 200 van
Indië. Het aantal kilogrammen stijgt voort
durend, alleen het aantal van het eerste
vliegtuig van den wekelijkschen dienst in
elke richting is nog niet overtroffen.
Er kwam een dag, dat Alfred Reeves,
Karno's manager in Amerika, overkwam en
onze voorstelling bijwoonde. We speelden
toen een schets genaamd „The Wow-Wows".
„Dat is de man, dien ik in Amerika kan
gebruiken", zei Reeves tegen Mr. Karno, op
Charlie wijzend.
„Pas maar op, dat die filmkerels uit Holly
wood hem niet krijgen", zei onze baas. De
nieuwe uitvinding van die dagen, de bios
coop, begon juist veel artisten naar Holly
wood te trekken, en reeds waren verschei
dene goede spelers van Fred Karno's Ame-
rikaansche toergezelschappen naar de film
overgegaan. Het resultaat was, dat bijna ge-
geregeld eens in de maand een dringend te
legram uit Amerika kwam, luidend: „X.
heeft vandaag film-contract gesloten. Zend
dadelijk remplacant!"
Fred Karno, onze baas, liet al de leden van
de „Mumming Birds" bij elkaar komen en
vertelde ons het nieuws, dat wij een touniée
door Amerika zouden gaan maken. Tegen
Charlie zei hij:
„Ik zal met jou een stalen contract maken.
Al zooveel van mijn menschen hebben mij
daar in den steek gelaten en zijn aan de film
gegaan, dat ik geen zin heb je passage te be
talen, om je dan ook te zien verdwijnen".
Charlie lachte.
„Wees maar niet bang, baas", zei hij, „ik
geloof niet, dat ik met alleen zoo'n camera
voor mij, ooit grappig zal kunnen zijn".
Hij meende het werkelijk. Nu verdient hij
een fabelachtig inkomen, alleen door dat te
doen!
En zoo gingen we dan naar het land van
belofte, de „Cairnrona" zou ons overbrengen.
Wij reisden tusschendeks, te midden van een
mengelmoes van Italiaansche, Russische en
Iersche volksverhuizers. Een gebroken
schroef hield ons één dag op. Op het gecos-
tumeerde bal aan boord verscheen Charlie
in een Indianencostuum en een zelfgemaak-
ten hoofdtooi, leende van den scheeps-sla-
ger een bijl en veroorzaakte groote conster
natie onder de vi'eemde emigranten, door het
uitvoeren van een wilden krijgsdans, met
grimassen, bijlzwaaien en oorlogskreten, die
het geheele schip alarmeerden! Hij maakte
het echter weer goed door met veel gevoel
vioolsolo's bij de scheepsconcerten ten beste
te geven.
Veertien dagen na ons vertrek uit Southamp
ton landden wij te Quebec en haastten ons
vandaar via Montreal naar New-York, om
onze eerste voorstelling in het Colonial-
Theatre bij het Central Park te geven.
New-York! Mekka van variété-artisten!
Vele herinneringen komen mij voor den geest
aan deze dagen t-oen Charlie en ik een ka
mer deelden, gedurende de periode dat de
„Mumming Birds", in deze wonderstad op
traden. Wij landden te Quebec op een Zon
dag en Maandagavond werd de eerste voor
stelling in het Colonial-Theatre gegeven.
Wij bleven negen maanden in New-York,
speelden in negen theaters ieder gedurende
één maand. Ons repertoire bestond uit „The
Wow-Wows", „Early Birds", „Jail Birds",
„Jimmy the Fearless", en een sehaduw-pan-
tomime, schimmenspel van een oud En-
gelsch poppenspel, opgevoerd achter een wit
scherm en compleet met clowns, komische
politie-agenten Jan Klaassen, Katrijn en al
wat dies meer zij.
Na de middagvoorstelling gingen we vaak
de paar uur, die we over hadden in ee'n der
vele nieuwe, pasopgerichte bioscooptheaters
op Broadway doorbrengen Dit herinnert mij
aan de geschiedenis, hoe Charlie reeds 18
jaar geleden de sprekende film uitvond.
Het gebeurde zoo:
Wij verlieten eens het theater na een ma-
tinée, en zooals gewoonlijk gingen we naar
een bioscoop. Charlie was in een uitgelaten
stemming, dien middag. Hij was vier keer
door het publiek teruggeroepen. Om twee
dingen geeft een artiest meer dan om wat
ook op de wereldaandacht en applaus. Wan
neer het publiek reageert, komt de acteur
ook los en kan tenslotte zijn beste spel ge
ven.
Wij betaalden vijf centen en drongen toen
langs den portier het stikdonkere zaaltje
binnen, waar vele jonge paartjes, hand in
hand, achterin zaten. De operateur achter
ons in zijn hokje bij het toestel begon met
een vreeselijk geratel te draaien. Charlie
sprong op, zwaaide met zijn armen en gaf
een gil alsof hij vreeselijk geschrokken was.
Tumult in de zaal, terwijl wij hem met luide
stemmen geruststelden.
„Rustig daar!" riep een zaalwachter Char
lie hield zich eenige minuten stil. Maar toen
de eerste scènes op het doek verschenen en
de held zijn mond opende om te spreken.,
kwam de glimlach van plezier weer op Char
lie's gezicht en tot ons groot vermaak en
tot verbazing van de overige toeschouwers,
begon Charlie hardop mee te praten, de
mondbewegingen van de figuur op het witte
doek volgende, en liet deze den grootst mo
gelijken onzin zeggen.
Een meisje begon te giechelen. De geheele
zaal begon te lachen. Het werd één dave
rend gelach. Opgeschrikte zaalwachters en
een booze directeur verschenen met zaklan
taarns. Ontdekt! En we werden er allemaal
uitgezet.
Na onze' laatste avondvoorstelling, wandel
den we meestal naar een restaurant „Bij
Martha" genaamd in de 41ste straat. Daar
kreeg je een diner bestaande uit acht gangen
voor één dollar. Wij waren een hongerigen
troep, want acteurs kunnen nu éénmaal niet
een zwaar maal vlak vóór de voorstelling ris-
keeren en na vier of vijf uur hard werken
waren we dan ook allemaal uitgehongerd.
Sommigen van ons gezelschap vonden hier
wel eens bewonderaarsters of adspirantac-
teuïs, maar Charlie Chaplin nooit. Hij hield!
dergelijke' kennissen op een afstand, hij'
scheen ongevoelig te zijn voor een paar
mooie oogen en roode lippen. Hij dacht al
leen aan zijn werk.
In New-York zag Mr. Sullivan van de „Sul
livan Company" ons spelen. De S.-Company
bezat een groot aantal theaters waar films
afgewisseld met variéténummers werden ver
toond en wij werden voor een uitgestrekte!
tournée geëngageerd.
En zoo kwam onze laatste avond in New-<
York. Goodbye, nieuwe vrienden, die we had
den gemaakt! Goodbye Manhattan met je
wolkekrabbers! Goodbye Broadway, „Mar
tha", New-Yorksch even!
EEN REVOLVERDRAMA TE
AMSTERDAM»
POGING TOT MOORD EN ZELFMOORD.
Op een bovenhuis in de Pieter Nieuwland-
straat te Amsterdam heeft Zondagmiddag
een werkloos koperslager met een revolver
geschoten op de jonge vrouw, van wie hij ge
scheiden was, en die met haar heide kinde
ren bij een zwager op bezoek was. Het schot
schampte langs de slaap van de vrouw, zoo
dat deze slechts licht gekwetst werd. De
man, meenende haar gedood te hebben,
richtte het wapen op zichzelf en schoot zich
boven de oogen in het hoofd. Hij was on
middellijk dood. De vrouw kon later mede
deelingen aan de politie doen. Zij is zeer ge
schokt. De man die bij zijn moeder in het
woonwagenkamp woonde, had haar opge
zocht en kwam haar juist tegen toen zij ver
trekken wilde.
AUTOMOBILIST OVERVALLEN OP DE
HEIDE?
Volgens de Maasbode is op de heide tus-
schen Heeze en Someren een automobilist
aangehouden door twee mannen, die zich
voordeden als commiezen en die hem beroo-
ven wilden. De heer deed of hij zijn porte-
monnaie wilde te voorschijn halen, dóch trok
zijn revolver, en loste een paar schoten op de
aanranders.
Tegelijkertijd zette hij den wagen in be
weging en nam de vlucht. Volgens verkla
ring van den automobilist zonden de aan
randers hem nog twee schoten achterna, die
echter geen doel troffen.
LUCHTVAARTBERICHTEN.
Duif, 15 Nov. 16.07 uur te Caïro, Amster
dam naar Batavia.
Specht, 15 Nov. 15.18 u. te Calcutta, Ba
tavia naar Amsterdam.
Leeuwerik, 15 Nov. te Parijs, Batavia
naar Amsterdam.
P.H. A.D.N., 14 Nov. Noodlanding we-
gensm ist te Maubeuge, Amsterdam naar Pa
rijs.
Ooievaar, 14 Nov 15.58 u. te Bandoeng,
van Amsterdam.
DE MARINE IN 1930 DUURDER DAN DE
RAMING.
Ingediend is een wetsontwerp tot wijziging
van het hoofdstuk Defensie der Rijksbegroo-
ting voor 1930, noodig, omdat de uitgaven
voor het Nederlandsche eskader in Oost-In-
dië het geraamde bedrag van f 850.000 met
rond f 430.000 overschreden, voornamelijk
door den brand op de „Sumatra". Het arti
kel „bezoldiging" wordt verhoogd met
f 1.163.000. Voor voeding enz. van een scheeps
macht in West-Indië is f 100.000 meer noo
dig.
(VAN 4 X WEEK)
(VAN 13 WEKEN)
