DE VEEDIEVEN
Het Hazenpad.
NIEUWE SCHEEPSRAMPEN IN
DE OOSTZEE.
OP AFBETALING.
Het nieuwste staaltje.
IjMUID ER COURANT
De Gebarsten Schoen.
door
WILLY VAN DER TAK.
Ziin schoenen waren het laatste, dat meneer
cobu* over had uit den tijd, waarin hij een
ntle^ian was geweest en een rol had ge-
eeld te midden van andere gentlemen; en
j, schoenen, dat ééne paar schoenen, was
■Ti één en zijn alles, nu hij afgezakt was tot
tegenwoordige armzalige situatie van
fiurder van het hoogste zolderkamertje in
n derderangspension in een vierderangs-
fiurfc. Dat ééne paar scll0€nen' dat hij iT1 zUn
•"ken tijd zoo maar opeens gekocht had op
rU oChtend, toen hij niets beters te doen had
ee in zijn verveling bedacht had, dat hij eigen
rik best een paar schoenen kon gaan koopen
m den tijd zoek te brengen; d.at- paar sc'hoe-
en dat hem toen niet zoo goed bevallen was,
i'altijd maar zielig achteraan was blijven
taan in zijn kast, omdat meneer Jacobus
tóen nog een man van de wereld was, die vele
naren schoenen had, en het zich best kon per-
mitteeren om een paar. dat hem op een mi
nuscuul plekje klemde, te laten staan en mo
gelijk op een goeden dag eens weg te geven
aan de werkster of den vrijer van de meid: dat
ééne paar schoenen, dat hij uit de macht der
„ewoonte was blijven versmaden, toen zijn
Ighoenenvoorraad steeds slonk en niet meer
fangevuld werd; dat paar schoenen, dat nu
zijn glorie en zijn trots was, de eenige steun
in zijn leven, het eenige. waaraan hij nog
hechtte en dat hij nog lief had in deze wereld,
waarin alles hem verlaten had.
Keuriee schoenen waren het, vond hij iede
ren ochtend weer als hij ze teeder poetste en
bekeek met een kennersblik. Schoenen met
lijn schoenen met stijl. De manier, waarop de
neuzen afgewerkt waren, gaf duidelijk aan,
dat er indertijd verscheidene lapjes van tien
neergeteld waren, voordat hij er de gelukkige
eigenaar van werd. Het model van de hak
ken. goed vierkant, niet te hoog en toch ook
w»er vooral niet te laag, duidde op den ver
fijnden, hoogstbeschaafden, ja, welhaast ge
raffineerd goeden smaak van den bezitter.
Iemand, die met deze schoenen over straat
«ing. zou men nooit aanzien voor iets anders,
dan hij was: een gentleman, al droegen de
schoenen hun drager dan ook nooit meer in
dure auto's, in chique restaurants, de trappen
van schouwburgen op en de deuren van loges
In, of over de zachte tapijten, die ieder
niénsch van aanzien zich haast in zijn huis te
deponeeren, opdat vooral ieder binnentreden
de aan het zachte stappen van zijn wel ge
schoeide voeten zal voelen, dat hij zich be
vindt in liet huis van iemand, die het doen
kan en die weet, hoe het hoort. Al vielen ook
de pijpen van ee'n oude, tot op den draad
versleten broek over het zacht glimend leer
van de schoenen al hing er ook over
die broek een oud en verfomfaaid
jasje, ougeluisterd met een ouden boord en
een nog oudere das, waarvan men eerst de
rafels in één hand bijeen moest vatten, voor
dat men hem knoopen kon, al was het gezicht
bovn het jasje vervallen en onverzorgd en al
lag er tot des nachts toe die uitdrukking van
verschrikte onderdanigheid op, die ieder ge
trapt en mishandeld wezen in deze wereld
kenmerkt, dat den heelen dag niet veel meer
doet dan zich excuseeren tegenover zijn me-
demenschen, omdat hij de brutaliteit heeft
van te leven wat deed het er toe? De schoe
nen waren er, de schoenen eens gentlemans,
en zij beschermden en behoedden hem voor 't
ergste: de val in den afgrond, in den diepen
afgrond, waar alle menschen gelijk zijn
geen gentlemen of niet-gentlemen, maar niets
dan arme stumpers.
En iederen morgen poetste hij ze. stopte
keurig de veters, de dure ronde veters, die hij
bleef koopen bij zijn dure schoenen, die hem
maakten tot, gentleman, naar binnen, nam
zachtjes het fluweelige borsteltje ter hand,
doopte het in de crème, waar hij heel heel
zuinig mee was, omdat hij misschien nooit
meer het geld zou hebben om nieuwe te koo
pen, en wreef liefkoozend elk plekje, elk hoek
je van zijn schoenen er mee in. Hij draaide ze
om, en wendde en keerde ze, in verzonken
beschouwing en hartstochtelijke trots hij
bestudeerde iederen dag weer het voorbeel
dige maaksel en bewonderde, zonder er ooit
iets aan enthousiasme bij in te boeten, voort
durend weer de afwerking, die prima, prima
was. en in de puntjes, zooals hij het eigenlijk
nooit nog bij een paar schoenen gezien had.
En dan poetste hij ze uit; eerst met een an
dere borstel, dan met een katoenen lap, ver
volgens met een wollen lap en met een oude,
zachte, zijden zakdoek na. En als ze dan glom
men als spiegels, dan ttfok hij ze aan, en trans
formeerde met één slag zichzelven van armen
huurder op een zolderkamertje tot gedistin
geerd heer, met schoenen van dertig gulden,
die glommen, alsof ze door de handen waren
gegaan van een heel rijtje huisknechts. Hij
zette zijn uit zijn lijst hangende spiegel op
den grond en hekeek er zichzelf met zijn
FEUILLETON.
(TOM MIX SERIE.)
door
CHARLES ALDEN SELTZER.
28)
Welke hoop hij ook gekoesterd mocht
hebben, zij was weggevaagd' door deze kort
aangebonden, kernachtige bewoordingen.
Zijn hartstocht werd beteugeld; het gebouw,
dat zijn verbeelding had opgetrokken, viel
m duigen, zijn ijdelheid was gekwetst, hij
stond voor haar ontdaan van het vernis
dat hem tot nu toe ongeveer den man had
doen schijnen, die hij voorgaf te zijn.
In haar notitieboek stond geschreven:
..Dave LeviatMen krijgt eenigszins
den indruk dat deze voorovergebogen hou
ding een weerkaatsing is van 's mans karak
ul' .(dat wraakzuchtig lijkt- en doet denken
aan leelijke geslepenheid. Zijn oogen zijn
klein, liggen diep in zijn hoofd en glinste
ren als hij praat. Maar ze zijn kalm en koud
haast wreed. Men denkt onmiddellijk aan
een tijger. Ik zal trachten, om dien jndruk
°P te wekken in den geest van den lezer."
En zooals zij hem nu zag, wist zij zeker
dat deze taak niet moeilijk zou zijn. Zij had
nu een indruk van hem gekregen, die in
haar geheugen gegrift scheen.. De oogen die
zij wreed had gevonden, gloeiden nu boos
aardig en zij huiverde, toen zij den satiri-
schen trek om zijn lippen zag, toen hij dicht
op het rotsblok toetrad en een hand op het
Manuscript legde, dat zij daar neergelegd
had, toen zij zich klaarmaakte om weg te
gaan.
VRIJDAG 14 OCTOBER 1932
schoen in; hij liep vooruit en bewonderde de
glimmende neuzen, hij liep achteruit, en
wrong zich in een bocht, die zijn oude botten
bijna niet meer konden maken, om te kunnen
zien, wat een ander zou zien op straat, dien
zijn schoenen waren opgevallen, en die zich
zou omdraaien om hem na te kijken En dan
hing hij zijn spiegel weer op, en ging naar
beneden, zich er over verheugend, dat zelfs
in de lugubere duisternis van het trappenhuis
zijn schoenen hem tegemoet blonken, en hij
maakte een praatje met de dame van het pen
sion, die geen dame was, er zorg voor dra
vend, dat zijn schoenen wel in het oog vielen,
'ndien mogelijk, het gesprek heel subtieltjes
brengend op schoenen, wat de dame natuur
lijk gansch en al niet ontging, en waarover ze
Tappen maakte en lachte achter zijn rug met
de andere huurders, die geen gentlemen wa
ren.
En dan ging hij de straat op, hij met zijn
schoenen, en maakte zijn morgenwandeling,
en er was geen oogenblik, waarop hij zich
niet bewust was van de glorie van het schoei
sel, dat hij droeg. Hij verbeeldde zich, dat
alle menschen op hem letten, dat ze allen
keken naar zijn schoenen, dat er onder hen
velen waren, die bij zich zelf dachten, of te
gen anderen zeiden: „Kijk die heer toch eens
keurige schoenen aan hebben", en die zich
rla.n haastten naar een winkel, om te zien, of
'i niet net zoo'n paar zouden kunnen krijgen.
En als hij dan een uurtje gewandeld had,
zichzelf en zijn schoenen steeds bekijkend in
ie winkelruiten, dan ging hij naar huis, en
scharrelde ei* zijn zielig twaalfuurtje bij elkaar
en poetste zijn schoenen wat op. en pakte een
tukje, met zijn beenen over elkaar geslagen,
zoodat zij minstens één van zijn schoenen in
het oog kon houden. En gewoonlijk droegen de
schoenen hem des middags weer een uurtje
rond door de stad, en dan was bijna zijn dag
weer om, en stond er een volgende dag voor
de deur. Een volgende dag, voor hem en zijn
schoenen. De schoenen, die hem stempelden
tot wat hij al lang niet meer was: een man
van standing.
.Die malloot met zijn schoenen!" zei de
iame van het pension tegen haar liefsten
huurder.
De liefste huurder lachte luid. en kneep haar
in haar arm en zei, dat ze stout was. Maar de
schoenen stonden boven op het zolderkamer
tje, en hun eigenaar streelde ze, met verliefde
handen en verliefde blikken.
Er was een morgeh, waarop hij niet beneden
kwam, geen praatje maakte met de dame,
geen wandeling maakte, hoewel het prachtig
weer was en in het stralende zonnelicht zijn
schoenen mooier zouden stralen dan ooit. Pas
'n den middag steeg de pensionhoudster zuch
tend en steunend de drie trappen op, die ze
zelden of nooit beklom, om te informeeren of
baar huurder soms ziek was. Hij was niet ziek.
Ze vond hem dood, en de dokter, die ze er bij
liet- halen, constateerde een beroerte. Waar-
schijhlijk al een paar uur geleden. In den
ochtend. Had de overledene misschien, naar
zij wist, onaangename tijding ontvangen, was
hem iets overkomen, dat hem geschokt had?
De dame haalde geïndigneerd haar schou
ders op, en zei, dat haar huurder nooit brie
ven kree'g, met niemand omging, en dat er
hem in haar huis natuurlijk niets was over
komen, dat hem had kunnen schokken.
De dokter ging heen.
En de dame ging ook heen, en mokte een
beetje over het geval.
Niemand zag de schoenen, die neerlagen in
een hoek, alsof ze er neergegooid waren, met
een borsteltje er naast en een open pot schoen
smeer op tafel. In den linker zat een groote
barst, die brutaal in de breedte van links naar
rechts liep, en waardoor de witte voering dui
delijk zichtbaar was.
„Je hebt mij dus niet lief?" hoonde hij.
„Je voelt zelfs geen achtig voor mij. Waar
om? Omdat je een goed oogje hebt op dien
vervloekten kerel, die van Dry Bottom hier
heen is gekomen Stafford's nieuwen
knecht!"
„Dat is mijn zaak" antwoordde zij koud.
„Dat is het zeker", zei hij, terwijl de
woorden met moeite over zijn lippen kwa
men. „En het is mijn zaak ook. Er is geen
enkele vervloekte
Onder het spreken had hij plotseling op
zij gekeken en was zijn blik blijven rusten op
een, naar boven gekeerde bladzij van het
manuscript, dat naast hem op het rotsblok
lag. Hij hield op met spreken en greep naar
het blad, terwijl zijn oogen belangstel
ling verrieden.
Het blad dat hij opgenomen had be-
behoorde tot het eerste hoofdstuk en be
schreef heel nauwkeurig den schietwedstrijd
in Dry Bottom. Het was een getrouw beeld
van het gebeurde. Zij had zelfs de ware
namen der karakters gebruikt. Leviatt zag
een beschrijving van de herberg, de „Zilve
ren Dollar", van de ledigloopers, van den
vreemdeling, die kwam aangereden en op
zijn pony bij de heining stond en die Fergu
son heette. Hij las zijn eigen naam; las de
geschiedenis, hoe de vreemdeling hem ver
slagen had door zes kogels in het blik te
schieten.
Hij legde het blad weer op het rotsblok en
keek met een kort lachje naar Miss Rad
ford.
„Zoo, dat ben je dus aan het schrijven?"
hoonde hij. „Je schrijft iets wat werkelijk
is gebeurd. Je schrijft zelfs de werkelijke
namen er bij en vertelt, hoe Stafford's knecht
er bij kwam en mij den loef afstak. Dat je
dit weet, bewijst dat jij en hij het al aardig
eens zijn"
Een oogenblik vergat Miss Radford haar
boosheid. Haar oogen verrieden een plotse
linge belangstelling.
„Was jij de man, die het blik yij finaal
(Nu de hazenjacht weer geopend
is. blijkt dit toild in Friesland
van onverklaarbare schaarschie
te zijn.)
Nu de jagers weer in Friesland
Uitgaan op de hazenjacht,
Wordt er minder buit dan anders
In de tasschen thuisgebracht.
Men verwondert zich daarover,
Maar ik snap niet goed waarom,
Want een haas ('t latijn is lepus)
Is tenslotte ook niet dom.
Hij 's een langoor, maar geen ezel,
En als 't hazardeus de Bilt
Herfst- met hagel komt voorspellen,
Wordt het vredig haasje wild.
Hij heeft aan 't gejaagde leven
Al zoo menig broertje dood,
Hij speelt liever haasje-over
(Haasje dat nog ovex*schoot)
En wanneer men dus in Friesland
Heden weinig hazen vindt,
Komt dat, doordat zij gevlucht zijn,
Denk ik, als de hazenwind.
Want daar komen weer de schutters
Voor de hazenschutterij
En een haas is als een ander,
Liever vrij dan lekkernij.
Hij houdt zich het liefst onzijdig
Bij de jacht op zijn domein,
Als het haas wil hij graag leven,
Maar liefst niet het haasje zijn.
P. GASUS
GEMENGDE BERICHTEN UIT
BINNEN- EN BUITENLAND.
RAUWE REUZEL.
IN VOLDOENDE HOEVEELHEID TE
VERKRIJGEN.
De Regeerings-Commissaris voor de hulp
verleening aan de melkveehouderij deelt mede
dat in overleg met de Crisis Varkenscentrale
de volgende week alle bladreuzel, die de ba-
conbedrijven uit de slachtingen van varkens
verkrijgen, te koop is voor maximaal 50 cent
per K.G. af fabriek, bij afneming in partijen
van 50 K.G. of grooter.
Het is de bedoeling dat deze reuzel wordt
afgeleverd aan slagers of combinaties van sla
gers; vet verwerkende industrieën komen bij
gevolg voor het betrekken dezer rauwe reuzel
niet in aanmerking.
Het publiek behoeft zich dus niet ongerust
te maken dat er geen voldoende hoeveelheid
rauwe reuzel te verkrijgen zal zijn.
Aanleiding om te „hamsteren" bestaat ex-
niet. Buitendien kunnen de slagers van de
zelfde bedrijven krans- en netvet tegen den
prijs van 40 cent per K.G. betrekken. Voor
zoover de slager niet bij een dezer bedrijven
de xwodige hoeveelheid rauwe reuzel kan ver-
krijgexi, gelieve hij zich terzake tot de crisis-
Varkens Centrale te wenden.
VERGADERINGEN VERBODEN.
WESTERLAND, 13 Oct. (V.D.) Woens
dagmiddag zou te Westerland een demon
stratie der nationaal-socialisten plaats vin
den, waarop ex-prins August Wilhelm van
Pruisen en de Landdag-afgevaardigde Hen
gel zouden spreken.
De politie heeft de demonstratie verboden.
DüSSELDORF, 13 Oct. (VD.) Een ver
gadering van den strijdhond voor Duitsche
cultuur, die Vrijdagavond te Düsseldorf zou
wordexi gehouden en waar Albert Rasenburg
uit München zou spreken, is verboden.
tx*of?" vroeg zij, niet in staat om haar op
winding te verbergen.
Zij zag een blos langzaam opstijgen naar
zijn gelaat. Blijkbaar had hij meer gezegd,
dai hij van plan was.
„Welnu, wat zou het dan mog?" vroeg hij,
tei'wijl zijn lippen zich hoonend vertrokken.
„„Dat hij het met dat schieten van mij ge
wonnen heeft, zegt niets".
Zij begon nu overtuigd te worden van haar
schranderheid. Door Ben's beschrijving van
den man, die den schietwedstrijd gewon
nen had, had zij Ferguson tot de bekente
nis weten te brengen dat hij het middelpunt
was geweest van dit voorval en nu bleek
het dat Leviatt de man was, dien hij ver
slagen had. Zoo had zij het ook beschreven,
in haar boek. Tot dusverre had de intrige,
die haar verbeelding had opgebouwd bewezen
het verhaal van een ware gebeurtenis te
zijn.
Zij had alleen op denkbeeldige karakters
gerekend, ofschoon zij besloten had om
deze,, door studie, met werkelijkheid te
omkleeden maar nu was zij, naar zij ont
dekt had, de kroniekschrijfster geweest van
een ware gebeurtenis en twee van haar
karakters stonden op zoo'n voet van oor
log xnet elkander en waren zoo verbitterd,
dat zij hen in tal van bladzijden kon be
schrijven, gereed en bereid om elkander
naar de keel te vliegen. Zij was niet in
staat om haar voldoening over deze ontdek
king te verbergen en toen zij Leviatt weer
aankeek, lachte zij hartelijk.
„Die bekentenis verklaart veel dingen", zei
ze terwijl zij bukte, om het blad op te ra
pen, dat hij naast haar op het rotsblok had
laten vallen.
„Wat beteekent dat?" vroeg hij, terwijl
zijn oogen boosaardig glinsterden.
„Dat beteekent, dat ik nu weet, waarom
je Mr. Ferguson niet vriendelijk gezind bent,"
antwoordde zij. „Ik hoorde dat- hij je ver
sloeg in den schietwedstrijd' ";ng zij plagend
voort, „en toen je hem nadex-nand beleedigde
DUITSCH SCHIP VERGAAN.
STOCKHOLM, 13 October (V.D.) Ten
gevolge van den hevigen storm van de
laatste dagen in de Finsche Golf en aan de
Zweedsche kust zijn twee Duitsche schepen
verga axx.
Naar uit Helsingfors wox*dt gemeld, kreeg
de Duitsche mo:ox*schoener „Kassei" in de
nabijheid van Wederiaks in de Finsche Golf
averij aan den motor, zoodat eexi hulpzeil
moest worden opgezet.
Nadat het schip den geheel en nacht had
rondgedreven sloeg des morgens een reus
achtige stortzee over het dek; de machine
kaxner liep vol water, waardoor het vaar
tuig omsloeg. De vrouw van den kapitein
die zeeziek in haar hut lag, verdronk. De
bemanning bevond zich aan dek en kon
zich op de lading hout drijvexxde houden.
Twee matrozen klommen op de kiel van het
schip, werden echter door de ovenrollende
zeeën weggeslagen en vex-dironlken. Vier uur
later moesten nog twee matrozen door uit
putting den strijd opgeven en zij ver dn on-
ken eveneens in de golven.
Slechts de 'kapitein exx een zeventien-jarige
scheepsjongen werden na het doorstaan van
ontzettende moeilijkheden aan land gedre
ven. waar zij ondexdak vonden in een vis-
schex'shut
Bij Dialaroe. aan de Zweedsche kust, is
het Duitsche stoomschip „Ostetal" gestrand
Het vaartuig was op weg naar Flensburg.
Het bergixxrsvaar-tuig „Helios" is naar de
plaats van het ongeluk vertrokken. De be
manning van de „Ostetal" bevindt zich nog
aan boord. De oorzaak van de stranding zo-u
volgens mededeeling van den loods van
Dalaroe zijn, het gebruiken van een foutieve
zeekaart
BLOEDIG GEVECHT MET EEN
ROOVERBENDE.
ELF DOODEN EN TWINTIG GEWONDEN.
PARIJS, 13 October (V.D.) Uit Angora
wordt gemeld, dat in de nabijheid van Urfa
een bloedig gevecht is geleverd tusscJhen de
gx*ensbevolking erx de gendarmerie eener
zij ds en een bende van ongeveer 300 roovers
anderszijds, die trachtten het dorp uit te
plunderen. De roovers moesten tenslotte
vluchten met achterlating van elf dooden
twintig gewonden, dertig gevang-enen en een
groote hoeveelheid gewerexr en munitie.
DE AUTOWEG OVER DE ETNA.
ROME, 13 Oct. (V.D.) De autoweg over
de Etna waarvan reeds lang sprake was is
werkelijkheid geworden, d.w.z. de helft vaxi
de 2 K.M. lange en 8 meter breede autostrada
is gereed en wordt 28 Oct. a.s. ingewijd. De
kosten vaxi den geheelen aanleg worden 'ge
raamd op 3 millioen lire.
HET VOLKENBONDS
SECRETARIAAT.
GENèVE, 13 October (V. D.) Tusschen
Engeland, Frankrijk, Italië en eenige kleine
mogendheden zou. naar verluidt, thans na
de terugkeer vaxi den kabinets-chef vaxi
Mussolini, baron Aloisi, in groote lijnen over-
eexistemming zijn bex-eikt over de leiding van
het secretariaat van den Volken Bond.
Volgens deze overeenkomst zou de huidige
plaatsvexwangexid secretax-is van dexi Volken
bond, de Fraxischman Avenol, voor dexi tijd
van 7 jaar tot secretaris-generaal van den
Volkenbond benoemd worden.
In tegenstelling met vroeger zouden thans
twee plaatsvervangend secx*etarissen worden
benoemd, waarvan een Italiaansche.
Hiervoor wordt de Italiaansche gezant te
Weenen, Auvici genoemd.
Als twee secretaris zou een vertegenwoor
diger van een kleine mogendheid, waarschijn
lijk die van Noorwegen, Hambro, benoemd
worden.
In de plaats van drie onder-secretarissen
generaal zou in de toekomst slechts functio
naris gehandhaafd blijven, waarvoor een
Duitscher zou worden benoemd.
De politieke afdeeling van het secretariaat
van den Volkenbond zal worden uitgebreid
en de leiding ervan aan een Engelschxnan
worden opgedragen.
Verder zou eexi Duitscher worden benoemd
tot plaatsvervangend directeur van het
Intex*nationale Arbeids bureau. De salax-issen
van de hooge ambtenaren zullexi tegenlijk
b'elangrijk verminderd wordexi.
zei hij je flink de waarheid".
Dadelijk toen zij dit gezegd had, wist zij,
dat haar woorden hem beleedigd hadden,
want hij verbleekte exx zijn oogen kregen
een kwaadaardige uitdrukking. Maar zijn
stem was koel en kalm.
„Heeft Mr. Ferguson je diat verteld?"
vroeg hij, terwijl hij een ironischen nadruk
op dit voorvoegsel legde.
Zij verschikte den inhoud van haar
handbasch exi keek niet op, toen zij hem
antwoordde.
„Dat is mijn zaak" zei ze kalm. „Maar ik
wil je wel vertellen, dat, de man die
mij die gebeurtenis vertelde, er niet om zou
liegen".
,,'t Is leuk, dat je zoo'n groot vertrouwen
in hem stelt", spotte hij.
Het was duidelijk dat hij dacht, dat Fer
guson haar verteld had van den schietwed
strijd en het was eveneens duidelijk, dat
hij nog altijd booze gedachten koesterde te
gen den knecht. En ook verxnoedde hij, dat
er iets meer dan vriendschap bestond tus
schen haar en Ferguson. Zij had langen tijd
gehoopt, dat zij op zekeren dag in de gele
genheid zou zijn een man te ontmoeten,
wiens ziel verteerd werd door jalouzie, zoodat
zij in staat zou zijn, oxn eenig begrip te krij
gen van de heftigheid van zijn hartstocht.
Hier scheen zij de kans te krijgen. Daarom
stak zij haar kin een weinig in de lucht en
keek hem met een tergenden glimlach aan.
„Natuurlijk stel ik vertrouwen in hem",
verklaarde zij, met een lichten, scherpen rxa-
druk. „Ik geloof in hem absoluut."
Zij zag zijn lippen vertrekken. „Zeker"
hoonde hij, „je begon zeker met in hem te
gelooven dien dag, toen je hand in hand
met hem stond hier op deze plek. Ik
geloof, dat hij zich heel goed amuseerde".
Zij schrok, maar glimlachte onmiddellijk.
,Dus dat heb je gezien?" vroeg zij, al wist
zij heel goed, dat hij het gezien had, maar
het deed haar goed te zien, dat hij het zich
nog herinnerde. Maar dit gesprek werd te
„Ik heb pas de laatste termijn betaald op
baby's kindexwagen".
„Zoo. En hoe is het met de baby?"
„Baby! Hij trouwt de volgende week!"
LNews Chronicle)
JAPAN WERKT MET GIFGAS.
VELE SLACHTOFFERS.
SHANGHAI, 13 Oct (V.D.) De China-
Post bevestigt een bericht dal bij de laatste
aanvallen der Japansche troepen tegen de
opstandelingen, door de Japansche troepen
gifgassen zijn gebruikt. De gifgassen hebben
vele slachtoffers geëischt.
Het blad zegt dat Japan hierdoor de over
eenkomst van den Haag heeft geschonden en
dat deze zaak derhalve door eexr bijzondere
Volkenbondscommissie moet worden onder
zocht.
Uit Tokio wordt gemeld dat het bericht
vaxi de China-post onjuist is.
VON BRAUN GAAT DOOR MET
CONTINGENTEEREN.
BBERLIJN, 13 Oct. (V.D.) In de verga
dering van de vakafdeeling voor den tuin
bouw van de Pruisische Kamer van Koop-
haxiden voor den Landbouw te Berlijn heeft
de Rijksminister voor levensmiddelenvoor
ziening, Freiherr von Braun gezegd dat hij
besloten is dexi eenmaal ingeslagen weg der
contingenteer in g onder alle omstandigheden
verder te volgen. Hij beriep zich hierbij op
de gelijkluidende verklaringen van den
Rijkskanselier te München.
De contingenteering zal geen hermetische
sluiting voor het buitenland beteekenen, wel
echter het leven van eigen volk beschermen.
Den tomaten-oorlog besprekende constateer
de von Braim, dat de tuinbouw een belang
rijke tak van het geheele Duitsche economi
sche leven is, en daarom recht op bescher
ming heeft. Alleen reeds 315.000 personen
vinden arbeid in den tuinbouw, wat 3 x zoo
veel is als het aantal arbeiders in de erts-
mijnen.
De jaarlijksche opbrengst van den tuin
bouw is 1 milliard mark.
De verklaringen van Rijksminister von
Braun werden met gejuich begroet.
H. N. OUWERLING. t
In den ouderdom van ruim 70 jaar is te
Helmond overleden de heer H. N. Ouwerling,
oud-hoofdredacteur van de „Zuid-Willems
vaart" en bekend Brabantsch geschiedvor-
scher.
POLITIEAGENT VERMOORD.
KANDANGAN (Borneo), 12 October
(Aneta). De agent van de veldpolitie
Soekardo is gistermoi-gen toen hij buiten
dienst was, doer ombekenden vermoord.
Zijn lijik werd in de Amamditririvier ge
worpen.
VON PAPEN BIJ DEN KROONPRINS VAN
BEIEREN.
MÜNCHEN, 13 October (Wolffbureau)
De Rijkskanselier heeft gisteren een beleefd
heidsbezoek gebracht aan zijn vi*oegeren
chef tijdens zijn verblijf aan het westelijk
front, de ex-kroonprins van Beieren.
BURGERLIJKE STAND
HAARLEM, 13 October 1932
Ondei-trouwd12 Oct.: J. de Nieuwe en H.
A. E. .Mende; G. T. Derksen en H. H. Weber;
E. Veldmeijer en J. A. M. v. Leeuwen;; J. C.
F. v. Brakel en C. J. v. Zonneveld; J. S. Schön
berger en M. C. Spoor; J. Hilhoi'st en A. Jan
sen;; J. G. Hartman en A. Verhoeven; D.
Groot en N. de Zaaijer; J. J. Bouwens en C.
Sehrijers: J. Aaldertsz en S. T. Steffens.
Getrouwd 12 Oct. J. v. d. Veldt en A. J.
Snoeks; W. B. Slobbe en D. M. Rienstra; G.
Passchier en C. Traksel; G. Klomp en M. v. d.
Huure; J. H. B. Snoeks en M. H. v. Beek; C.
Rijswijk en J. M. Boogaard; J. H. Heijerman
en G. A. Hagen; G. Kuiper en B. W. Messmer;
P. Zwart en A. Edelenbosch; W. Sernee en W.
Pauw; C. de Bruin en W. v. Gooi; G. Hop en
M. J. Balder.
Bevallen: 9 Oct. R. v. RoonPost, z.; 10
Oct. A. S. L. M. WitRip d.; 11 Oct. D. Lange
veld—Meerveld, d.; 12 Oct. C. G. v. d. Nouw-
landStokman, z.
Overleden: 10 Oct. W. H. Nupoort, 25 j..
Rijksstraatweg; 11 Oct. D. v. Kampen—Weij-
de, 42 j., Brouwersvaart; T. HessDierer, 58 j„
Gasthuisstraat.
persoonlijk; zij verkoos niet met hem over
dit punt te redetwisten, zelfs niet om een
indruk te krijgen van de diepte van zijn
hartstocht, daarom zocht zij haar bezittingen
bijeen en maakte zich gereed om te vertrek
ken. Maar hij plaatste zich vastberaden voor
haar en versperde haar den weg. Zijn gelaat
gloeide van opwinding.
„Ik zag hem je hand vasthouden" zei hij
met txnllende slem, „en ik zag dat hij die
langer vasthield dan hij recht op had. En ik
zag, hoe je je. hand teimgtrok, toen je dacht
dat ik naar jelui keek. Ik geloof dat je een
goed oogje op hem hebt; hij behoort tot dat
soort, dat de vrouwen graag mogen met
zijn mooie manieren en zoetsappig gewau
wel en zijn hofmakerijen". Hij lachte
enkel met zijn lippen, terwijl zijn oogen
glinsterende plekjes geleken. Zij had nooit
kunnen denken dat jaloerschheid iemand
half zoo weerzinwekkend kon maken.
„Als je hem liefhebt", vervolgde hij, zich
tot haar overbuigende, met gespannen
spieren en zijn lippen bevend van een
harstocht, dien hij niet langer vermocht te
onderdrukken, „wil ik je wel zeggen, dat je
je tijd verspilt. Je zoudt niet zooveel met
hem'ophebben, wanneer je wist dat hij hier-
gekomen is
Leviatt had gemerkt, dat Miss Radford
niet naar hem luisterde, dat zij niet meer
naar hem keek, maar naar iets. dat achter
hem was. Dadelijk toen hij dit merkte, keerde
hij zich op zijn hielen om. terwijl zijn rech
terhand snel naar zijn holster greep. Op
geen zes pas afstand stond Ben Radford
ernstig toe te kijken.
„Jullie repeteeren zeker een scène van dat
verhaal", mei*kte hij kalm op. „Ik was niet
van plan om jelui te storen maar ik hoorde
luid spreken en dacht dat het misschien een
persoonlijke aangelegenheid was. Daarom
steeg ik 'af en klom naar boven, om mijn
niieuwgierigheid te bevredigen."
(Wordt vervolgd.)
De z.g. „Oskar Daubmann"die zich voor de „laatste krijgsgevangene" uitgaf en met veel
vertoon in het Duitsche stadje Endingen iverd ingehaald, heeft thans een volledige
bekentenis afgelegd. Op de foto links ziet men hem temidden van het echtpaar Daub
mann, die inderdaad in de meening verkeerden hun zoon te hebben
teruggevonden.
