Over den Atlantischen Oceaan.
Wel, November...
Liefde de Sterkste
(jmuider courant
woensdag 2 november 1932
Rondom de olievelden van Mena Grande.
\torgen gaan v»j dwars over de Savanna
ar die Vallei en daar een eind stroomop
een der bergbeken". Best natuurlijk! En
j r stoof onze Ford weer den heuvel af en
j vlakten op, voorzichtig de holle wegen ne-
°e ■- die de terrassen met elkaar verbin-
jnende,
'tot de groote Savanna bereikt is. Dan
hn wij weer een half uur ruim door het
h rwe °ras' slechts één keer opgehouden door
in boschrijke strook langs een riviertje,
aar wij dwars door heen moeten. Dan ko-
pn de heuvels al nader en nader. De weg
^ndi°rt al ian§' maar daar ginds staat eer.
r>zame ruiter op de vlakte, die den teugel
pndt en vooruit galoppeert de zwakke hel-
fL op, zorgvuldig zijn weg zoekend tusschen
HP dichter wordende plantengroei door, zoo-
■at Ford kan volgen. Tot daar aan een ra-
siinrand een paar muilezels vastgebonden
taan die ons verder zullen dragen, waar
plfs Ford niet meer kan gaan. Meteen ver
andert het landschapsbeeld geheel. De rivier
hpeft zich diep ingesneden aan den rand der
«rroote vlakte, niet zoo steil als bij Pikermi,
maar toch zoo, dat wij de muilezels aan den
ïucrel omlaag moeten brengen en dat zegt
wat° Het riviertje zelf is niet veel, maar het
JLi'is vrij breed en vertoont plotseling een
absoluut tropisch oerwoudbeeld. Hooge boo
ten met varens begroeid en met lianen be
hangen, prachtige palmen, bamboe in soor
ten en een overdadig insectenleven. Langs de
Raia, een zijriviertje van de San Pedro gaat
het nu langzaam stroomop. Langzaam, want
het pad is zeer steil en hier en daar bijna
dichtgegroeid, zoodat onze gids, zelf natuur
lijk ook op een muilezel gezeten telkens weer
|jn machete of wel slagzwaard gebruiken
moet om ruim baan te maken door den alles
overwoekerenden plantengroei. Papegaaien
krijschen in de hooge boomtoppen, duiven
vlieden van tak tot tak, een specht kleeft
togen een boomstam. Hagedissen schieten
over den weg op de zonniger gedeelten. En
wat kronkelt daar. Neen, geen groen gevlekte
slang, maar een heir leger van mieren, die alle
een groen bladstukje dragen. Parasolmieren!
Wat was ik gauw van dien muilezel af! En als
een peon hem niet gegrepen had, had ik naar
huis moeten wandelen, want ik dacht er niet
aan hem vast te binden. Maar dat was me
ook een tractatie. Dat is al dertig jaar gele
den, een halven menschenleeftijd, dat ik op
de H. B. S. Vereeniging in Haarlem mijn eer
ste lezing hield over de mieren van onze dui
nen en toen ook een en ander van de pas
ontdekte tropische soorten vertelde. Het klonk
toen nog zoo onwaarschijnlijk, dat mieren-
naar de boomtoppen klauterden om daar
bladstukjes los te snijden en die dan mee te
nemen naar hun nest onder den grond om er
....paddestoelen op te kweeken! Maar daar
viel niet meer aan te twijfelen, dat was juist.
Maar wat ik toen niet durfde vertellen omdat
het te onwaarschijnlijk leek, dat heb ik nu
met eigen oogen gezien, dat elke mier zoodra
de kronkelingen van den tak hem in andere
richting tot de zonnestralen brachten, even
zijn blaadje anders keerde, het altijd zóó bo
ven den kop wist te houden, dat hij zelf in de
schaduw wandelde. De naam parasolmieren
is volkomen juist!
En ik ben dien morgen nog een keer meer
van mijn beestje gerold dan gesprongen, van
louter pleizier, maar nu had ik meteen mijn
teugel' om een tak geslagen, al doende leert
men. Dezen keer was het voor een padde
stoel, een stinkzwamsoort nog wel, maar toch
ook weer een der wonderen der natuur. Stel
u voor een witte zuil, gekroond door een groo
te witte moerbei en juist aan den onderrand
daarvan is een rokje aangehecht, een rokje
van gaas, wijd uitstaand als een crinoline,
prachtig oranjerood, waardoorheen de cen
trale zuil wit afsteekt. Een zeldzaam mooi
dingetje, waarvan ik thuis den naam wel eens
zal opzoeken. Maar mijn dag was weer goed.
Een interessant woest terrein, een mooie berg
beek, af en toe een kleine vruchtentuin mid
den in het bosch met bananen en tapioca
(hier komt het „arrowroot" immers van
daan!) Wij rustten een uurtje aan de rivier,
waar het pad verloren ging langs de steeds
steiler wordende hellingen. Op het laatste
vlakke stukje wat bananenplanten en bij het
zoeken naar een rijpe tros vonden wij er ook
ananas. Zoo groot en zoo lekker als ik ze nog
zelden gegeten had.
Den volgenden dag moesten de muildieren
weer helpen. De rivier was zoo gezwollen, dat
Ford er niet door kon door een geweldige
donderbui en dus ging het per muilezel den
heuvelrug op, die tegenover het kamp lag.
Leuk werk is dat. Ik heb een vreeselijken he
kel aan paardrijden. Op een ezel stoot ik altijd
mijn beenen aan den grond, maar op zoo'n
muilezel zit je zalig. En je kunt vrij rondkij
ken en fotografeeren, wat vooral pleizierig is
a!s je zoo'n heuvelrug oprijdt, zooveel moge
lijk langs den hoogsten rand. Meteen ligt
rechts beneden ons weer de savanna met het
kamp en de olievelden aan den overkant.
Links onder aan den heuvel eerst asfal-tout-
crops, waar hier en daar stoom uit heete
bronnen oprijst en dan een zee van groen, de
breede vlakke band van jungle, die de golf be
grenst. Daarachter de onmetelijke water
vlakte, die steeds breeder wordt naarmate wij
hooger stijgen en waarbij zich in het Zuiden
de muur der Anden direct schijnt aan te
sluiten. Op een hoog punt van de Ridge hou
den wij stil om eens rustig rond te kijken en
het is de moeite waard. Wolken en zon spelen
over de heuvels achter de Ra ja vallei, waar
wij gisteren waren en werpen groote scha
duwplekken op de Savanna. De Anden zijn na
den regen van gister zoo helder als ze in geen
jaar te zien zijn geweest. Speciale attentie
voor ons natuurlijk. De kijker toont duidelijk
sneeuwplekken, zoo geen gletschers, tot ook
hier de wolken zich gaan verzamelen en nieu
we kleurschakeeringen aanbrengen. Ook naar
het Noorden is nieuw interessants opgedo
ken. Dezen keer weer eens menschenwerk.
Daar ligt Lagnenillas, een dergelijk terrein
als Cabimas, waar drie verschillende Maat
schappijen duizenden tonnen olie per dag aan
den bodem hebben onttrokken, zooveel dat
de bodem er langzaam maar zeker zinkt.
Langzaam? Neen snel. Een voet per jaar, volle
30 c.M. Waar moet dat heen? Daar worden
dijken aangelegd om de olieterreinen die mil-
lioenen kosten. Onze bodem in Holland zakt
1 m.M. per jaar en kijk onze dijken eens, die
het eens in de honderd jaar afleggen! En
hier gaat de daling 300 maal zoo snel! En
eiken dag wordt er nog 6000 ton olie wegge
pompt! Dat zijn wel enorme hoeveelheden.
Telkens weer wijdt onze blik uit over dc
groote ruimte. Daar komt een groote vlucht
kraanvogels aan, in rechte lijn dan in V-
vorm, met uitgestrekten hals. Juist boven ons
steekt de voorvlieger zijn hals schuin omlaag,
zijn lange beenen schuin omhoog. Al zeilend
beschrijft de heele groep een cirkel. Hebben
zij mijn glimmenden kalen schedel voor een
waterplasje aangezien? Dan flapwieken ze
weer rustig weg en verdwijnen boven de boo-
men op weg naar het meer. Twee reuze gieren
vliegen voorbij, nagezeten door een groote
vliegenvangerssoort, zooals bij ons de kwik
staarten een valk plagen. Wij rijden nog wat
verder. Een keer word ik bijna van mijn rij
dier getrokken door een klimplant, die om
mijn hals slingert, maar ook dat loopt goed
af. En voetje voor voetje gaat het weer bergaf
langs parasolmieren en wevervogelnesten, her
ten- en zwijnensporen, tot straks de lorrie
ons wacht, die ons in snelle vaart omlaag
brengt naar het bootje, dat ons naar Mara-
caïbo zal brengen en dat den naam draagt
van een helpster van den bevrijder Bolivar,
van Louise „Kijk er eens", maar dan op zijn
Amsterdamsch geschreven n.l. „Caceres"!
Daar wachtten ons weer vriendelijke vrien
den eneen tanker, die ons naar Aruba
bracht. Maar daar begint een ander verhaal.
Bij dit verhaal nog één opmerking. Ik schreef
dat de Olie Maatschappijen veel doen om het
leven draaglijk te maken voor de employés
op de verafgelegen velden! En dat mag ook
wel. Wanneer men daar zoo als zwerver eens
een paar dagen doorbrengt en men treft goed
weer met een koelen wind na een frissche re
genbui en men heeft niet anders te doen dan te
zwerven, te paard of per auto door velden en
bosschen, ja, dan lijkt het leven mooi. Maar
zit men eens jaren achtereen in zoo'n achter
land ook in den verlammend heeten tijd, toch
genoodzaakt het dagelijksch werk, en vaak
zwaar, moeilijk werk, met animo te verrich
ten, dan wordt het al zwaarder. Komt daar
bij ziekte, de noodzaak kinderen voor hun op
voeding al jong naar Holland te sturen, klei
nigheden als een reis van twee dagen om een
Officieel ivordt thans aangenomen, dat het vliegtuig D 2017 van de lijn KeulenLonden
verongelukt is. Vermoedelijk is het toestel tijdens den storm verongelukt. Het hierboven
afgebeelde Junk er vlieg tuig is er een van hetzelfde type W. 33. De portretten zijn van
den piloot Cuno (links) en den radiotelegra fist Drebes. de bemanning van de D. 2017.
tandendokter te bereiken enz., dan wordt het
leven wel moeilijker en begrijpen wij, dat de
oliemaatschappijen goed en zeer goed moeten
betalen om goede krachten te behouden. En
dat moet vooral in den tegenwoordigen tijd
Het is wel eens waar, voor sommige gestellen
fnuikend, maar wie niet waagt die niet wint!
En om met een ander spreekwoord te beslui
ten: „Oost? West?, maar thuis is het ook
niet alles!"
VAN DER SLEEN
„WIJ WILLEN HOOVER".
SCHERPE REDE VAN HELD
TEGEN VON PAPEN.
ENTHOUSIASTE DEMONSTRATIE TE
NEW-YORK.
NEW YORK, 1 November (Reuter) In
Maddison Square Garden heeft Hoover gis
teravond zijn belangrijkste rede, van zijn
propaganda-tocht gehouden.
Een enthousiaste menigte van meer dan
25.000 menschen hoorde hem aan.
In de omgeving van Maddison Square be
t-oogden een aantal communisten tegen
Hoover voor hun candidiaat Foster.
Zij droegen borden waarop Hoover va-n die
hand wordt gewezen en andere waarop werd
geprotesteerd tegen de drankwetten.
Alvorens zich naar Mad-ddsson Square Gar
den ti? begeven, ontving Hoover in zijn hole)
een deputatie van oud-strijders, wien hij be
loofde. dat het land hen nooit zal vergeten.
In zijn rede verklaarde Hoover nogmaals
dat het protectie-systse-m gehandhaafd moet
blijven.
Het democratische voorstel om dit te wijzi
gen beteekent, dat Amerika van de basis,
waarop het 150 jaar heeft gestaan, en groot
is geworden, zou afgaan.
Het programma van Roosevelt beteekent een
stagnatie in het zakenleven en wanhoop
Na de rede weerklonken kreten als: „Wij
willen Hoover!".
De menigte was zoo groot dat een aantal
personen kwetsuren opliep.
D? critdeke situatie van Hoover wordt, aan
getoond door het feit, dat de uitslagen der
proef verkiezingen van het orgaan „Literary
Digest" geen verandering ten zijnen gunste
aantoonen en dat Roosevelt leidt met 3
tegen 2.
Roosevelt voert op het oogenblitk propa
ganda in den staat Maine die een traditioneel
bolwerk der Republikeinen is.
Overzicht der olievelden van Mena Grande.
De Beiersche premier diep
teleurgesteld.
„HUGENBERG DE BOOZE GEEST".
STUTTGART. 31 Oct. Wolffbureauj. In
twee hedenavond voor het Centrum gehou
den verkiezingsvergaderingen keerde de
Beiersche premier Dr. Held zich in de eerste
plaats tegen den leider der Duitsch-Natio
li alen, Dr. Hugehberg, dien hij als den boo-
zen geest van het Duitsche volk bestempelde.
Wat de oogmerken der regeering aangaat
verklaarde spr. niet de overtuiging te bezit
ten, dat het huidige rijkskabinet federalis
tisch is gezind. Speciaal de jl. Vrijdag door
den rijksminister van binnenlandsche zaken
v. Gayl gehouden rede, waarin deze den lof
van den eenheidsstaat zong, had hem onaan
genaam getroffen.
Vervolgens zei Held, dat degeen die tegen
het parlement strijdt tevens strijd voert te
gen het volk. Hij zeide de door het rijkska
binet voorgenomen hervormingen beslist te
moeten afwijzen. De rijksraad mag niet ver
laagd worden tot een .presidiaalraad" maar
moet weer de rechten van den ouden bonds
raad krijgen.
De werkzaamheid van den rijkscommissa
ris in Pruisen blijft Dr. Held in strijd achten
met de grondwet: ondanks het advies van
het rijksgerechtshof zet de rijksregeering
haar wil in Pruisen door zonder toestemming
der landen.
Dit beteekent z.i. het einde van den rechts
staat, doch wie het recht verlaat moet er op
rekenen dat hij zich blootstelt aan 't schem
ste verzet. De tijden zijn ernstiger dan zij
sedert 1918 zijn geweest, ging de premier
voort. Men wil blijkbaar de verpruising van
het rijk (ik heb nu. zoo zeide Dr. Held. het
ge'loof aan het kabinet von Papen verloren
en moet bekennen dat ik diep teleurgesteld
ben. Het is niet mogelijk er nog maar een
minuut over te zwijgen. Als ik mijn plicht
als Beiersch premier, als aanhanger der
grondwet wil vervullen, dan ben ik gedwón
gen openlijk tegen von Papen op te treden
en op te roepen tot den strijd tegen zijn
maatregelen.
Hier beslist alleen ons rechtsbewustzijn en
het levensbelang van de Duitsche landen. De
houding der Conservatieven die den Kanse
lier aanraden zich niets aan te trekken van
juridische haarkloverijen is bijna revolution-
nair. Tegen dergelijke uitlatingen had de
rijksminister van justitie al lang moeten op
treden.
Nieuws uit Indië.
NIEUWE BELASTINGEN
ONVERMIJDELIJK.
EEN LUXE-BELASTING.
BATAVIA, 1 November (Aneta). In het
college van Gedelegeerden van den Volk:
raad verklaarde bij de behandeling van de
interpellatie Monod de Froideville over de
wijze waarop de verhooging van den zoutprijs
geschiedde de regeeringsgemachtigde voor
de afd. Financiën dat de regeering om in de
groote tekorten te voorzien, genoodzaakt zal
zijn verdere belastingmaatregelen voor te
stellen. Tot nu toe werd een verdere heffing
op den invoer van luxe voorwerpen afgewe
zen. Thans is het Dep. van Financiën hard
bezig met de voorbereiding van een dergelijke
heffing.
Wel November, laat eens Kijken,
Wat je wilt en wat je kunt,
Laat ons nu eens spoedig blijken,
Dat je ons het goede gunt.
Breng ons nu de zonnestralen,
Die October ons niet gaf.
Help ons. zonder verder dralen,
Van die regenvloedgolf af.
Laat ons niet den moed verliezen.
Die October haast verjoeg.
Geef ons zon, maar zonder vriezen,
Dat komt later vroeg genoeg.
Scheer ze kaal de boomenkruinen,
Dat is eenmaal je emplooi.
Haal de bloemen uit de tuinen,
't Is je werk, al is 't niet mooi.
Slacht de laatste zomerresten,
Zooals je als Slachtmaand moet,
Maar het scheelt te langen leste
Nog wel even, hoe je 't doet.
Geef ons zon, vandaag en morgen,
Geef ons overmorgen zon.
Als je wist hoe die dc zorgen
Inderdaad verlichten kon.
Want wij hebben al de hoogte
Van het overdadig nat,
Geef jij ons nu eens de droogte
Zonder daaglijksch doucliebad.
Neem een voorbeeld aan October,
Voorbeeld, hoe je 't niet moet doen
Kom November, houd het sober
Houd je kalm en je fatsoen.
P. GASUS.
VERKIEZINGSCAMPAGNE UIT
ZIJN LEUNSTOEL GEVOERD.
CHILI'S NIEUWE PRÏS'DSNT WAS
TWEEMAAL VERBANNEN.
SANTIAGO DU CHILI 1 November (Reuter)
Inzake de verkiezing van Alesnandri wordt
nader gemeld: ofschoon de communisten nu
meriek In de minderheid waren, verdreven
zij tot aller verbazing de conservatieven uit
de tweede plaats in volgorde van sterkte.
De verkiezing vr'tep, zooaIs re-eis gemeld,
heel kalm. maar de regeerïne oordeelde, het
toch noodig om 5000 man troepen te San
tiago de Chilli te concenter-ren en maentnr-
gewe-ren 0.0 te stellen bij «Mc stembureau, om
de ..onpartijdigheid van de r:reeling te de-
monstree-ren en dkiezers het, ui'cefenen van
hun heilig stemrecht te verzekeren.
CHILI. 31 October (Reuter). Over de
verkiezing van Atessandri tot president van
Chili wordt nog gemeld, rat d- c-ud-president
die n.b. twee maal uit zijn vaderland is ver
bannen. de veirkiezingscamragne uit -ijn
leunstoel thuis beeft gevoerd.
Hij beeft een keer en rede tot hp>t vólk
gehouden door de radio en d°k was nog een
zeer korte die slechte een be1 ofte bevatte.
Alessandiri kreeg 180.000 stemmen van de
350.000.
De bekende generaal Marmaduke Greve, die
bij de revolutie zulk een gewichtige rol speelde
kreeg slechts 60.000 stemmend- andere
ca-ndidaten bleven ver achter. Aleosandri
heeft voldoende aanhangers onder dn ge
matigde elementen in het oarl'men* om een
behoorlijk programma te kunnen uitvoeren.
Volgens de wet komt hij pas aan het begin
van het nieuwe jaar aan het bewind.
31 MATROZEN GERED.
HONGKONG. 1 Novrmbte .(.Reuter.) 31
matrozen, uitmakend dc bemanning van een
Ja.panschen trawler, die door een typhoon
was afgedreven en waarvan do moter -'.fect
was geraakt, zijn met bovenmenschelijke in
spanningen door een stoomschip tijdens een
hieyigem storm gered.
STUDENTENRELLETJES IN MADRID.
MADRID. 1 November (Reuter)Studen
ten. die bleven vasthouden aan het idee, dat
het bezoek van He-mot politieke doeleinden
geldt, hebben wanorde veroorzaakt in de uni
versiteit en een t-weedaagsohe studenten-
staking afgekondigd
BURGERLIJKE STAND
HAARLEM, 1 November.
Bevallen 29 October: W. Dolf in—Hukken,
d.; M. J. C. Olff—van Boven, z.: E. A. M. v. d.
BoogaardMeij'baum z.: J. M. AulbersBak
ker, d.: H. M. PetersPie tors, z., 30 G. G J.
Wezenbeek—Platei, z.; C. W. van Soelen-
Kabel, d.; F. P. de Wit—Hilhorst, d.; 31
October: W. M. Taverne—Kühne, z.
Overleden 28 October; F. A. Lentz. 84 j.,
Westerhoutpark; 29 October: T. de Vries, 48
j„ Frederik Hendriklaan; S. E. M. de Vries
Riegen. 54 j., Hazepaterslaan; 30 October: J.
Smit, 80 j., Aelbertsbergstraat; J. E. Machlel-
seBoeree, 76 jaar Witte Heerenstraat.
FEUILLETON.
Naar het Engelisch van
Mrs. PATRICK MAC GILL.
(Nadruk Verboden)
De cftenares boog haan- geooduleerd en
verontrust hoofd om den hoek van het sa
lonnetje en riep Hetty op be velenden toon.
Het jonge meisje kwam onmiddellijk met
esn verhoogden blos en haar donkerblauwe
oog-en fonkelend van v-ero-ntwa a-r-dig ing.
„Lady Olga beschuldigt u ervan een
juweel-en speld gestolen te hebben, die zoo-
als zij zegt, o-p haar japon is opengesprongen
on op den grond gevallen, -terwijl zij een
hoed paste. Terwijl u veinsde er naar te zoe
ken, viel zij uit het zakje van uiw japon.
Wat hebt u hierop te antwoorden?" snauwde
madame Estelle zonder een spoor d-e-r min
zaamheid, waardoor zij zich gewoonlijk on
derscheidde.
i.lk kan a-lleen antwoorden, dat ik er
geen flauw vermoeden van had, d-at die s-peld
in mijn zak zat en ik kan niet -begrijpen
hoe zij met mogelijkheid uit zichzelf van
toevrouw's japon in de mijne is gekomen.
Als ik -haar weggenomen had, zou dit dade
lijk gemerkt zijn en ik weet, dat ik mij niet
gebukt heb alvorens ik er van hoorde. Toen
hen ik natuurlijk in alle hoekjes en gaatjes
gaan zoeken".
Er klonk absolute waarheid en eerlijkheid
m iederen toon van de heldere meisjesstem
en innerlijk was Hetty's chef woedend cp
haar gedistingeerde klant, want Het-ty met
haar perfecte opvoeding, haar jeugdige
schoonheid en haar rustige lieftalligheid was
bepaald een aanwinst voor haar zaak.
Maar met een innerlijk schouderophalen
schikte de wereldwijze modiste zich in
Hetty's ontslag, wel wetenden, dat niets an
ders de arrogante zelfzuchtige vrouw, die al
leen voor haar genoegen leefde, tevreden zou
stellen.
..Zoudfc u, omdat het zoo'n ernstige kwestie
voor juffrouw Loring is op zulk een aanklacht
te worden ontslagen, de heele zaak niet kun
nen beschouwen als een van die vreemdsoor
tige dingen, die somtijds voorvallen, maar
iederen uitleg tarten?" pleitte Madame
Estelle met de ijdele hoop een snaar van
medelij dien in het hart ha-rer cliënte te ra
ken.
Maar zij had evengoed van een steen -of een
rots kunnen verwachten het goddelijke ge
voel van medelijden te kennen dan van drie
wir-eedkoude, berekende vrouw, die met een
onbeschaamd vertrouwen in de veiligheid
van haar maatschappelijke positie, opzettelijk
het blonde, onschuldige meisje, dat zoo er
barmelijk -hulpeloos voor haar stond, belas
ter de.
„Ik kan niet begrijpen waarom je zoo her
haaldelijk mijn hoedenwinkel bezoekt", had
Lady Olga eerst lachend en later kwaadaar
dig gezegd tot den jongen man, die zij boven
alle mannen ter wereld tot ec-htgenoot
wenschte.
Liefde is zoo stil; zij heeft geen woorden
noodig; een blik, een plotseling flikkeren
der oogen, een verraderlijke blos op de wan
gen en het geheim is gauw ver-klapt-!
Intuïtie, die scherpzinnige, onverklaarbare
maar zekere gids der vrouw onthulde ten
slotte de waarheid aan Lady Olga Purnell.
Buitendien, Jac-k Perivale kennende, wist
zij, dat hij geen man was om met een meisje
dat niet zijn gelijke was, in maatschappelij
ken stand of geboorte, t-e spelen.
.,Hij is juist genoeg buitensporige dwaas
om hals over kop met zoo'n meisje te trouwen
zonder aan zijn vader of iemand anders te
denken. Maar je zult zooiets niet doen; je
behoort mij krachtens het recht der liefde,
die in mijn hart ontvlamd is van het oogen-
blik af, dat ik volwassen was en je ontmoet
heb".
De -woedend -jaloersohe vrouw dacht er niet
aan, dat liefde, hoezeer ook gedawirstooomd.
•toch altijd haar weg heeft* gevonden en dit
tot het einde der dagen zal blijven doen.
Haar mededingster uit den weg te ruimen,
-ha-ar te verwijderen uit de gezichtskring van
den man die zij liefhad, werd de alles
overheers chendie hartstocht in het leven der
ongelukkige vrouw.
De japon, die Hetty droeg met open zakjes
aan beide kanten, bracht haar op het idee.
dat zij zocht.
Het was gemakkelijk haar speld) met mono
gram in het open zakje te laten glijden en
haar voorgewende woede was een mooi stukje
tooneelsipel.
Zeer zeker was zij niet van plan deze
episode als een toeval te beschouwen.
..Ik herhaal, dat mijn naam voortaan uit
uw boe-ken verdwijnen zal en dat ik de zaak
:-n andere handen zal geven, indien u niet
onmiddellijk aan mijn wemschien gevolg
geeft", aaasde z-ij.
Het speet de eigenares terwille van Het-ty.
maar zij liet haar eigen vooruitzichten nooit
door sentiment belemmeren.
„Hoort u het juffrouw Loring? U -bent ont
slagen u kunit va.n den kassier uw weke-
lijksch salaris ontvangen en natuurlijk kan
i-k u ©een getuigschrift geven".
De woorden waren wreedaardig, grof onge
voelig en de beide v-rouwen, die de rechters
van het jonge meisje waren, wisten dat. Ze
druppel-den als kleine losse stukjes ijs op
Hetty's hart; zij dacht aan haar kleine zieke
broertje, die zooveel noodig had en aan haar
moeder, die haar salaris zoo goed gebruiken
kon.
Haar hart was een verwoestende, wit
gloeiende vlam. terwijl zij zonder te wach
ten op het briefje van den kassier,, de ja-pon
van madame Estelle verwisselde voor haa-r
eigen eenvoudig mantelpakje en Bond Street
inslenterde, met het gevoel te gronde ge
richt en onteerd te zijn.
HOOFDSTUK 3.
De jeugd is hardvochtig als men haar idealen
aantast.
Mevrouw Loriing lag op een kamer en zij
geleek op een kostbaar maar buitengewoon
teer stuk porselein.
Het was makkelijk te zien van wie Het-ty
haar mooi gezichtje had geërfd, maar tege
lijkertijd had zij van haar vader een sterkte
van karakter, die haar lieftallige moeder nooit
bezeten had.
Adeline Loring was ieder uur van haar
leven geliefkoosd, beschermd en verzorgd
geweest, tot dat de man, die ha-ar aam-bad,
stierf en haar achterliet met H-e-tty, die toen
tien jaar ou-d was en de tweelingen, die
juist één jaar telden.
Natuurlijk koos zij den eenvoudigsten weg
wat ha-ar finiamci-en betrof. Zij wist weinig
of niets van geldzaken af en daa-r zij geen
mannelijke familieleden had, die haar raad
konden geven, leefdeh zij na den dood van
haar echtgenoot op denzelfden voet voort als
gedurende zijn leven.
Het kleine maar vriendelijke huisje, in
een der mooiste gedeelten van Hempstead
gedegen, was eens haar onbezwaard eigendom
geweest, maar nu was het evenals zijn geheele
inboedel voor de volle waarde met hypothe
ken belast.
De eene belegging na de andere was mis
lukt en het had haar heel gemakkelijk toe
geschenen telkens weer geld te krijgen door
de papieren te teekenen. die haar voorgelegd
werden dooi* Max Reiss, die het laatste jaar
zoo'n grooten steun voor het gezin was ge
weest.
Hij had goed ge-vonden, dat alle dingen
in het huis bleven, hoewel ze hem toch eigen
lijk toebehoorden en mevrouw Loring was
zeer bewust blind gebleven voor dit minder
prettige feit, omdat zij daardoor in staat
was Chick, haar zieken jongen, alles te geven
wat hij noodig had.
C-hick was het grootste verdriet in haa-r
leven. Va-n zijn geboorte af was hij verlamd
geweest en gedoemd zijn leven op een ligstoel
door te brengen, vanwaar hij moest toe
zien hoe zijn gezonde levenslustige tweeling
zusje alle spelletjes deed. waaraan hij zoo
graag wilde, maar niet kon deelnemen.
Chick was bet kimid, dat mevrouw Loring
het meest na aan liet hart, lag en de voor
naamste reden van haa-r toe-genegenheid voor
Max Reiss was, dat deze go-s-d en vriendelijk
voor de kleine invalide was.
Chick lag te bed en keek naar de vogels,
die voorbij -het raam vlogen. Het was een
van zijn slechte dag-en en zijn moeder keek
naar hem met hongerige, verlangende 0-0,gen,
die de diepste diepten van alle nienschelijke
ellende gepeild schenen te hebben.
„Zou Hetty nog lang wegblijven mammie,
en zou zij mij een -nieuw prentenboek mee
brengen?" vroeg Ohiik's dum. beverig kin
derstemmetje.
„Natuurlijk, lieveling", antwoordde zijn
moeder, strekte de armen en sloeg ze om de
teere schoudertjes.
Ingespannen luisterden zij o-f ze Hetty's
voetstappen op de trap nog niet hoorde. Zij
verlangde naar haar dochters thuiskomst
en aan den and-eren kanthoe vreesde zij
ervoor!
„Maar zij zal het wel doenzij moet het
doenMijn kleinemijn eenige jongen",
mompelde de 'moeder, terwijl haar prachtige,
eenigsifims matte, blauwe oogen oip Chick's
volmaakt gevormd kindergezichtje rust
ten.
Ah! Eindelijk hcorde zij -het geluld, waarop
zij zoovele uren had liggen wachten!
(Wordt ver 'gd).
