Met de „Graf Zeppelin" over den Oceaan.
Beurs en Zesdaagsche.
Liefde de Sterkste
ijmuider courant
donderdag 24 november 1932
Langs Rijn, Jura en Rhóne-Dal naar de Middellandsche Zee.
door HENRI HEGENEit.
We waren op weg, kliefden de luchtgolven
die, met den adem van Aeolus, het schip da
nig in deining brachten. !t Vereisehte werke
lijk zeebeen en of noem het luchtbeenen, om
van den eenen naar den anderen kant van
het salon te loopen. Al direct na het vertrek
kwam de steward om lucifers bedelen. Neen
jjjet bedelen, hij kwam ze beleefd maar re
soluut opeischen. En een ieder die in het be
zit van ,,strijkhoutjes;' was, moest ze afgeven
met de verzekering als troost, dat hij ze in
pernambuco zou terugkrijgen. Er mag na
melijk, natuurlijk vanwege het ontvlambare
waterstofgas, niet gerookt worden aan boord
van den Zeppelin, 't Is zelfs „strengstens un-
tersagt!"
Even later kwam onze gezagvoerder, kapi
tein Lehmann, kennis maken. Wij vroegen
hein, of de Zepp altijd zoo schommelde. Want
heusch, de kolos deed nerveus en heel on
rustig. Maar kapitein Lehmann verze
kerde ons, dat het uitzondering was, en na
het passeeren van het kwaad-weer uitlooper-
tje waar we middenin zaten, direct zou op
houden. 't Is waar gebleken., want we waren
spoedig doorheen. Wel heeft het goede
schip zich later nog wel eens heel even be
wogen, maar 't was uitzondering. Bijna over
don geheelen afstand van den tocht, is de
Zeppelin over den luchtweg gegleden als een
strijkbout over een strijkplank.
Wel was er op den eersten dag tegenwind,
harde tegenwind, zoodat we aanvankelijk een
snelheid hadden van niet meer dan 60 K.M.
per uur, terwijl de Zeppelin normaal op 117
kruist. Nog boven Zwitserland, bespeurden we
onder het schip, waar waarschijnlijk minder
wind stond, een vijftal duiven, die een halve
minuut lang gelijk met de Zepp opvlogen.
Aan stuurboord vroeg even later een regen
boog belangstelling, die zich snel vervormde,
met het schip meeliep, er op toeliep, en toen
verdween.
Kort voor half acht schuimde de Rheim-
fall van Schaffhausen onder den dikbuik weg.
Die waterval heeft dat met onze bloem-
bollenvelden gemeen, dat je hem vanaf den
grond moet zieii, om 't te kunnen bewonde
ren. Vanuit den hooge bekeken valt de zaak
bitter tegen.
De steward kwam met 'n lading- witkarton-
nen doozen aandragen, waarin voor elk der
reizigers een prachtige bruin-leeren schrijf,-
map, met buitenop 'n Zeppelin in goud ge
drukt en bevattende 'n routekaart, schrijfpa
pier en 'n keurig boekje met wetenswaardigs
Ook !n heusche passagierslijst zat er in. Uit
die iijst bleek, dat we deelnamen aan de 23Se
vaart van de „Graf Zeppelin".En dat er, inclu
sief onze kleine Wenigkeit 12 passagiers aan
boord waren, n.l. 2 voor Pernambuco, 'n pater
Salesiaan, met Petropolis als eindbestemming
en 'n Ford dealer, terwijl 8 passagiers meegin
gen tot Rio, voornamelijk zakenmensehen,
waaronder de in ons land bekende cir
cusleider Hans Stosch Sarassani, vergezeld
van twee zijner directeuren, 'n vertegenwoor
diger van de Zweedsche Bofors fabrieken en
de Britsche civiele luchtvaartautoriteit, de
hon, master of Sempill.
't Was acht uur vijftien, toen de Zepp, over
het glimmend natte Bazel gleed, waar het
doordringende geluid van een fabrieksfluit
duidelijk hoorbaar was. Langs de Zwitsersche
Jura ging het verder. Toen kwam 't land
van Marianne. Het passeeren van de grens
was voor onze steward, Herr Kubis, aanlei
ding vóór een nieuwe inzameling. Nu geen lu
cifers, doch kodaks en filmtoestellen. Foto
graf eeren boven Frankrijk is namelijk, op
Fransch beVel, streng verboden. Vanuit vlieg
tuigen mag het, fotografeert althans ieder
naar hartelust, doch vanuit een Duilsch
luchtschip mag kieken boven Frankrijk zeer
beslist niet. Als troost kregen we 'n kop
bouillon broodjes en knakworstjes, hetgeen
er, na het reeds heel lang vergeten nachtelijk
ontbijt, inging als koek.
Over de Douibs en ma de Saöne kwam de
Rhone. Op 'n moment vloo'g de Zeppelin laag
over een plotseling sterk oploopenden heuvel
rug, zoodat de hoornen ineens als op ons af
stormden. Natuurlijk was er nog ruimte te
over, voeren we volkomen safe. Ook de an
tenne gewichten zweefden elegant over de
kruinen der boomen weg. Toch bracht dit
oogenblik ons heel even het drama van
Eeauvais, van den Britschen luchtkruiser
R. 101, voor den geest, welk onfortuinlijk
schip met zijn neus in den heuvelrug van
Alonne schoot. A.an die ramp echter, was een
complex van stupide oorzaken debet.
Zoo langzaam aan was het lunchtijd ge
worden. Wanneer het schip „uitverkocht"
vaart, zijn voor de passagiers twee uitslaan-
bare tafels in 't midden van het salon, elk
met plaats voor zes personen, terwijl in de
vier hoeken, tegen de vensters, losse tafeltjes
kunnen worden vastgemaakt. Nu waren, bui
ten de middentafels, alleen twee hoektafeltjes
bezet. De gezagvoerder en twee officieren,
nemen steeds deel aan de maaltijden der pas
sagiers. Ons eerste menu vermeldde:
Kraftbrühe auf Frühlingsart.
Rehbraten und Gemüsen Endiviensalat
Reis nach Trautmannsaorf,
welk laatstgenoemde lucullisch bedenksel een
puddinkje was. Als we 't ons goed herinneren
stond het in een vijvertje bessensap.
Na den maaltijd hebben we ons nieuwe
woonvertrek-voor-tien-dagen, eens "op de
keper beschouwd. Men zou onwaarheid spre
ken door te beweren, dat dat vijf kwadraat
meter groote verblijf mooi is. Mutters of Pan
der zouden er voor niet zoo heel veel meer
geld en voor het zelfde gewicht, ongetwijfeld
heel wat anders van hebben kunnen maken,
er de sfeer scheppen van voorname gezel
ligheid. Zooals het salon thans is, met. zijn
lichtgroene triplex wanden en bebloemde
cretonne gordijntjes voor de ramen, doet
het denken aan de kajuit van een veerboot.
In het midden van het vertrek staan twee
hout-betimmerde draagzuilen, terwijl het
gestucadoorde plafond door een lattenbetim-
mering in vakken is verdeeld. De zeer lichte,
maar toch stevige en comfortabele stoelen
zijn met gekleurd trijp overtrokken, dat ech
ter weer niet harmonieert met het grijs
achtige tapijt. Aan elk der vier vensterban
ken zijn twee kleine raampjes, die geopend
kunnen worden en groot genoeg zijn voor
een niet al te volumineuzen passagier om er
door te kruipen. Alle acht raampjes kunnen
openstaan, zonder dat het hinderlijk tocht.
In het plafond zitten in de hoeken enkele
draaibare luchtkokers, waardoor het venti-
latieprobleem op zeer bevredigende wijze is
opgelost, iets wat men, helaas, van vele
verkeersvliegtuigen nog steeds niet zeggen
kan. Alleen als èn de salondeur en de deur
van de commandobrug tegelijk opengaan,
kan het braaf waaien in het salon. Onder de
smalle vensterbanken loopt een warmwater-
verwarming, welke eveneens zeer goed vol
doet.
Tegen half twee passeerden we aan stuur
boord, daar waar Rhöne en Saöne samen
vloeien de oude hoofdstad van het.Celtisch
Gallië, de zijdestad Lyon. Alles beheersehend
stak daar boven de stad het marmeren en
granieten hooglied van Fourvière uit, die
wonderschoone basiliek, die zich. een dank
baar Lyon, na in den oorlog van '70 voor een
vijandelijke invasie verschoond te zijn ge
bleven, bouwde.
Lyon trok weg, snel als het gekomen was
en tevreden brommend zocht de Zepp. zijn
weg boven het Rhönedal. Vienne, dat geen
Weenen maar Vienne is, kwam, en het dal
werd allengs méér dal, werd bergachtiger.
Ongewild waren we even ingedommeld. Die
twee nachten van maar weinig rust, werden
merkbaar. Totdat opeens het schil, langge
rekt gefluit van een trein, die onder stuur
boord met den luchtkolos optrok, ons deed
ontwaken. En oniiaagkijken. Uit tal van trein
vensters werd gewuifd. We hebben natuurlijk
minzaam teruggewuifd.
Vraiment! Als de Zeppelin over komt, zijn
alle mensehen broeders!
Toen dutten we wéér in. Om even later, en
nu formeel „uitgslapen", opnieuw gewekt te
worden door penetrant gefluit, nu van een
door de Rhöne ploeterende sleepboot, en te
genieten van het schitterende schouwspel
van een door de zon overgoten Rhöne vallei,
't Beroemde Avignon liet kapitein Lehman
links liggen. Want van Montélimar, over
welks vliegveld we passeerden, stevenden we
tusschen Arles, 't vroegere Gallische Rome,
en Nimes door naar de kust, en zocht ons
trotsch hemelschip zijn weg over de azure
Mare Mediterraneum der oude Romeinen.
Ruim een uur later doemde 't Iberisch
schiereiland op.
„Fem im Süd das schone Spanien", zegt
Geibel in zijn „Zigeunerbube im Norden".
Maar ditmaal klopte Geibel niet. Want het.
schoone Spanje lag nu Noordelijk. En heel
dichtbij.
Snel viel de nacht en kleurde de zon met
haar laatste straen het bergensilhouet van
het somber-grootsche Spaansche land.
Om 7 uur werd gedineerd en bleef men na
tafel in gezelligen kout bijeen. Maar om 11
uur ging in het salon ineens het licht uit. Op
één pitje na. Elf uur is het politie-sluitings
uur op de Zepp. Toen zijn we maar ter kooie
gegaan.
DINSDAG, 25 October.
Langs de rots van Gibraltar.
Wonderlijk zooals de rots van Gibraltar op
de verbeelding der reizende massa pleegt te
werken .Gisteravond hadden verscheidene
passagiers tot Kubis gezegd: vergeet ons
niet te wekken als we Gibraltar naderen. En
de steward had woord gehouden. Half vijf
kwam hij aan de hutten annonceeren, dat
binnen een kwartier Gibraltar zou zijn be
reikt. Van Tijen bromde: ,,'k geloof het wel".
Hadden wij het nu ook maar geloofd, dan
hadden we wèl gedaan. Maar vijf minuten
later sloften we. bepantoffeld. en in een
groote jas gedoken door het salon. Buiten
huilde de wind. Buiten was het nacht.
We hadden het vermaarde bolwerk der
Britten al eerder uit de lucht gezien, Vanuit
een vliegtuig. Tweemaal op den weg naar
Noord-Afrika, en eenmaal op den terguweg.
En dat héél goed. Van héél nabij. Maar deze
vierde kennismaking, op pantoffels, met een
slaperig gezicht, was beslist een deceptie.
Want van de formidabele rotsbastion was
niets anders te zien dan een paar knippe
rende lichten. Aan den anderen kant. waai
de kolos Afrika ligt, flikkerde een heele lij
pitjes, de lichten van het Spaansch-Afri-
kaansche Ceuta.
Ja, zei de steward tot de tamelijk teleur
gestelde passagiers. U wilde gewekt worden.
En ik heb u gewekt....
Vanochtend, na het ontbijt, zijn we eens
een nader kijkje gaan nemen in den stuur-
gondel, ook wel ..de brug" genoemd. De roer
ganger Marx, die al 33 jaar in het Zeppelin
gareel meeloopt, en nog bootsman geweest is
bij wijlen graaf Zeppelin, heeft ons een en
ander geëxpliceerd.
De stuui'gondel is verdeeld in twee deelen.
In het voorste bevinden zich de stuurappa-
raten en instrumenten, terwijl het achterste
gedeelte als kaartenkamer dienst doet. Beide
deelen zijn van elkaar gescheiden door een
gedeeltelijk open houten afscheiding.
Er zijn twee roergangers, ieder bij een apart
roer. De man die het richtings- of koersroer
bedient, staat geheel vooraan, precies in het
midden, terwijl links achter hem, met het
gezicht zijwaarts gericht, de hoogteroeragan-
ge'r staat. De man van het koersroer ziet voor
zich een cijfer, dat de streek van het kompas
aanduidt, die hij moet bijhoude. Delicater,
moeilijker is de taak van den hoogteroergan.
ger. Hij moet het schip niet alleen in lengte
richting waterpas of nagenoeg waterpas hou
den, ook de kleinste afwijking van de vooraf
gestelde vaarhoogte, moet hij geregeld corri-
geeren .Zijn oogen zijn telkens gericht op
enkele helling- en stijgmeters. Een dier me
ters geeft reeds een stijgen of dalen aan tot
10 centimeter per seconde nauwkeurig. De
stuurwielen kunnen direct door ronddraaien
met de hand worden bediend, doch gemaks
halve zijn naast ieder wiel twee groote elec-
trisch werkende knoppen aangebracht, die
door een lichten handdruk het wiel doen om-
loopen. Het telkens „klikken" van de beide
stuurmechanismen en het licht ratelende ge
luid der stuurkabels die in den gondel ge
deeltelijk uit op radertjes loopende fietsket-
tingen bestaan zijn het bewijs, dat mén
bij dit werkje niet mag indutten.
Onze geleider wijst ons op méér. Boven het
hoogtestuurrad zit de z.g.n. ,Prall-Anzeiger",
een instrument dat den druk van het gas in
iedere gascel aangeeft zoodra de cel heele-
fhaal vol is, en het gas automatisch door de
veiligheidsklep ontwijkt, ook de temperatuur
van het gas wordt aangegeven.
En ziet Ti daar die zes gele knevels?
vraagt Marx.
We knikken.
Als u aan die draadjes trekt, vallen in één
slag zes benzinetanks uit het schip. Dat is
voor het geval van nood natuurlijk. Ook kan
In één slag het geheele schip stroomloos wor
den gemaakt. Die andere knevels weer, zijn
voor het afwerpen van de landingskabeis.
Verder kan men door dat handwiel daar
rechts boven den hoogteroerganger om te
draaien, uit 6 cellen tegelijk gas laten weg-
loopen.
En die stoppen daar links?
Die correspondeeren op de 8 waterbal-
lastzakken, de z.g.n. „Hosen". die binnenin
het schip hangen, 4 vóór en 4 achter. Als
één zoo'n zak geleegd wordt, plenst er 300
K.G. water omlaag. Verder zijn er nog, over
het midden van het schip verdeeld, 8 groote
zakken, die elk 1000 K.G. water kunnen be
vatten, doch die zakken laat men geleidelijk
leegloopen.
Nu eens aan stuurboordzijde van den gon
del gekeken. Daar zien we drie machinetele-
grafen, die naar de 5 motorgondels leiden.
Daar ook zien we een electrischen meter,
waarop men het toerental van elk der vijf
motoren kan aflezen. Een gelijksoortige me
ter daarboven, geeft de eigen snelheid van
het schip aan, ten opzichte van de lucht na
tuurlijk. Boven den koersroergangeï zien we
een groote plaquette van St. ChrLstophorus,
terwijl boven in den gondel rondom vlagge
tjes zijn aangebracht van alle landen die de
„Graf Zeppelin" heeft bezocht.
En dat zijn er al heel wat!
NIEUWE AARDSCHOKKEN
BRABANT.
IN
LICHTER DAN DIE VAN ZONDAG.
OSS, 23 November. Hedennacht zijn
alhier wederom lichte aardschokken waar
genomen. Te ongeveer half vier werd een
lichte trilling gevoeld, nauwelijks maar toch
door enkele personen waargenomen. Te 4.40
uur deed zich wederom een schok gevoelen
welke schuddingen veroorzaakte, zoodat kas
ten en ledikanten trilden. Deze schok was
echter toch minder hevig en ook niet zoo
langdurig als die van Zondagnacht.
Wij vernemen dat in den afgeloopen nacht
ook in Venray en Uden lichte aardschokken
zijn gevoeld. Het schijnt dat deze schok
ken veel lichte waren dan Zondagnacht en
dat zij van meer plaatselijken aard waren.
Onze correspondent te Helmond meldt
ons, dat hedennacht omstreeks half vier een
gedeelte van Noord-Brabant opnieuw werd
opgeschrikt door een aardschok. Verschei
dene personen in Helmond en alle plaatsen
in de omgeving hebben den aardschok waar
genomen. Velen werden uit hun slaap opge
schrikt; anderen hebben van den schok niets
bemerkt. De trilling was ditmaal veel korter
van duur dan Zondagavond. Zij duurden
slechts een viertal seconden. Uit het feit-
echter dat de schok zoo kort duurde en des
niettemin vele personen hem hebben waar
genomen, maakt men op dat de sterkte vrij
groot was. Ook thans werden de gewone ver
schijnselen, zooalshet rinkelen van ruiten en
het trillen van voorwerpen waargenomen.
Ook in Roermond en omstreken zijn twee
lichte schokken waargenomen.
(Er wordt bericht, dat de stem
ming op de Effectenbeurs in
de laatste dage71 sterk inge
steld is op den zesdaagsclien
wieier wedstrijd)
Dat men op de Beurs zoo meeleeft
Met 't zesdaagsche draaifestijn,
Zal voor u, bij nader inzien,
Ook niets wonderbaarlijks zijn.
Hoewel 't eene op het ander,
Op het eerst gezicht niet lijkt,
Is er zekere verwantschap,
Als je 't op de kern bekijkt.
De zesdaagsche wielerwedstrijd
Is gebouwd op het effect,
Wat natuurlijk op de Beurs weer
Groote interesse wekt.
Wint ter Beurze één een rondje,
Dan verliest een ander dat
En men draait er rond in kringen
(Koop en verkoop) op de lat.
Sommigen vergaren punten.
Op de Beurs als op de baan.
Ook, helaas, "in valpartijen
Treffc men overeenkomst aan.
Menig renner is wat beurzig.
Als hij dagen heeft gerend.
En de wedstrijd staat bij kenners
Als Zesdagen-koers bekend,
Zoo is er wel meer te vinden,
Als j'er even over denkt,
En geen wonder dat de beursman,
Den zesdaagsche aandacht schenkt.
Zoo zelfs, dat men dezer dagen,
In den tempel van het geld.
Eerder op (Ferdinand) Bolsireet,
Dan op Wallstreet 's ingesteld.
FAILISSEMENTEN.
Door de Arrondissements Rechtbank te
Haarlem zijn de volgende faillissementen uit
gesproken op Dinsdag 22 November 1932:
1. B. J. W. Haak. opticien, wonende te
Beverwijk, Breestraat 105.
Curator Mr. W. de Rijke, alhier.
2. J. H. A. Logmans, winkelier in sigaren,
wonende te Haarlem, Kleine Houtstraat 113.
Curator Mr. C. Blankevoort, alhier.
3. J. J. Veldmeyer, handelaar in groenten
en fruit, wonende te IJmuiden-Oost, Willems-
beekweg 114
Curator Mr. F. M. Hagemeijer, alhier.
4. J. A. Sassen, thans groentehandelaar,
vroeger bloemkweeker en handslaar, wonende
te Bennebroek, Zwarteweg 1.
Curator Mr. C. Blankevoort, alfcier.
5. J. P. van den Nïeuwenhof, koopman in
visch, wonende te Haai'lem, Gasthuisvest 45.
Curator Mr. W. G. J. Vecnhoven, alhier.
6. L. W. Maarssen, vrachtrijder, wonende te
Haarlem, Twijnderslaan 25.
Curator Mr. Dr. A. F. H. Schreurs, alhier.
7. C. Tabak Gzn., bloembollenhandelaar,
wonende te Beverwijk, Kees Delfsweg.
Curator Mr. K. A. F. J. Pliester, alhier.
Rechter-Commissaris in deze faillissemen
ten Mr. M. A. van Rijn van Alkemade.
Opgeheven werden de faillissementen
wegens gebrek aan actief van:
1. S. Appel, wonende te Beverwijk.
Curator Mr. Silvain Groen, alhier.
2. A Bouters wonende te Zaandam.
Curator Mr. H. M. C. Dekhuyzcu te Zaan
dam.
3. J. A. Kemp, wonende te Vijfhuizen.
Curator Mr. W. de Rijke, alhier.
4. Blokker, wonende te Lisse
Curator Mr. J. A. P. C. ten Bokkel, alhier.
Geëindigd is het faillissement door het ver
bindend worden der eenige uitdeelfngslijst
van:
W. Regter, wonende te Edam.
Curator Mr. H. J. M. Tonino, alhier.
BURGERLIJKE STAND
Herriot te Nantes bij de viering der hereeni ging van Frankrijk en Bretagne kort na den
mislukten treinaanslagHet gekroonde meisje stelt een der Bretonsche koninginnen
voor,
HAARLEM, 23 November.
Ondertrouwd 22 November: J. Voskuijl en
B. W. M. A. Capelle.
Bevallen 19 November: H. J. van Norden
Kuijten, z.; 20 November: A. B. van Lent—
Draïjer, d.; W. H. P. M. SmalenHuijboom,
z.; 21 November: J. H. M. van SlootenFran
ken, d.; H. J. StroesGommer. d.; E. M. Kuijt
Vonk, d.; 22 November; H. van Veen
Reemer, z.; B. E. JonkerTijtko, z.
Overleden 19 November: E. Baantjerde
Vries, 91 j., Waldeck Pyrmontstraat; 20 No
vember: B. Bakker, 75 j.„ Zijlweg; 21 Novem
ber: H. A. de Munnik, 67 j., Fuhrhopstraat;
G. Bierens—Visser, 68 j., Paul Krugerstraat.
FEUILLETON.
Naar heit Eingelsc-h van
Mrs. PATRICK MACGILL.
(Nadruk Verboden)
21)
Toen Robert Loring aan het einde van zijn
verhaal was gekomen, kon men hem rnauwh-
-ijks oneer verstaan zoozeer had zijn beken
tenis heen aangegrepen, groote zweetdruppels
parelden op zijn voorhoofd- en dn zijn ooigen
ontbrandde hartstochtelijke haat, die im dis
Me jaren oerdier aangewakkerd dan be
koeld was.
Hetty 'had een vaag gevoel, dat er ergens
iets ndlHt klopte. Haar vaders 'lezing van Lord
Periv-ale's gedrag' was niet in overeenstem
ming niet die van hemzelf: hij gaf als de
voornaamste reden van zijn afkeer voor haar
op. dat hij haar haatte omdat zij de dochter
v/as van den man, die naar zijn overtuiging
a broeder had vermoord maar door den
jury van die beschuldiging was vrijgespro
ken
Maai' zij had niet langen tijd om hierover
n-a te denken .Haar vader's toon veranderde
Plotseling en zacht en ernstig klonk het:
„Wat jij liefde noemt, -kind, is alleen maar
jeugdige bevlieging, waar je gauw genoeg
overheen komt, wanneer je met iemand an
ders getrouwd bent".
„Was uw lief dl 3 voor mijn m-oe del' dan ook
een drooim, waar u al overheen bent. zooals
u het noemt? Als dat zoo is, kan ik u de
verzekering geven, dat dit -niet haar niet het
geval was. Hoewel zij ons vertelde, dat u ge
storven was om haar en ons onmoedig ver
driet te besparen, was uw naam altijd- op haar
lippen en uw beeld in haar hart, tot het
uur waarin zij stierf!"
Hetty's stem trilde en toen zij haar vaders
verwrongen en zenuwachtig vertrekken ge
zicht zag-, speet het haar, dat zij zoo uitge
vallen was.
„Vadertje, ik heb je geen pijn Willen doen",
vervolgde zij zachtjes, haar wang tegen de
zijne vleiend. Zoowel vader als dochter had
den de aanwezigheid van Max Reis-s ver
geten. die zwijgend en kwaad! in zijn leunstoel
zat. Maar plotseling werd hij ongeduldig en
riep ruw: ,-En waar blijf ik? Vergeten jullie
niet, dat als ik er niet geweest was jullie
beiden in de doos had gezeten inplaats van
veilig gehuisvest en gevoed te worden op
mijn kosten. Maar denk niet, dat ik zoo'n
doetje ben om dat alles voor niets te doen.
Of je trouwt met me en wel dadelijk een
tweede maal laat ik mij niet voor gek
houden of ik geef je vader aan de politie
over! Nu, wat is je antwoord?"
Heit masker van liefderijke bezorgdheid
vie-1 van hem af, terwijl hij deze woorden
sprak. Zijn absoluut gebrek aan gevoel voor
den man, die kiezen moest tusschen het
terug.kueren tot een levenden dood of het
huwelijk van zijn kind met dezen ruwen,
kwaad aardigen man. wekte een wilde woede
op bij Robert Loring.
Zijn stem klonk ijzig koel, toen hij lang
zaam en afgemeten zei:
..Het blijkt mij, dat mijn dochter u-w huwe
lijksaanzoek nii?t wenscht aan te nemen,
mijnheer Reiss. Het spijt mij, dat u om anij-
nentwille zooveel moeite hebt gehad en ik
hoop eens in staat te zijn u terug te beta
len. Maar ik ben niet zoo'n schooier om
mijn dochter te dwingen tot een huwelijk
dat haar ongelukkig zou maken".
Een vreugdesnik ontsnapte aan Hetty's
lippen; voor één oogenblik vergat zij alles
behalve het heerlijke; dat haar vader aan
haar zijdie stond, dat hij niet van haar ver
langde met Max Reiss te trouwen!
Maar 'toen haar vader met een bleek, vast
besloten gezicht uit zijn stoel opstond en
haar tot afscheid wilde kussen hij wilde
met Max Reiss naar het dichtst/bij gelegen
politiebureau gaan en zichzelf aangeven
toen rees met angstige helderheid: de geheele
situatie voor haar oogen.
Wat zou er van Chick en Duimpling worden
wannlseir haar vader weer naar de gevange
nis terug imoiest en zij zonder een cent op
straat werd gezet? Het zou natuurlijk on
redelijk zijn te verwachten -dat Max Reiss
medelijden met hen zou hiïbben en daar
Jack haar in den steek had gelaten, was
er niemand anders tot wien zij zich zou kun
nen wenden. Zelfs als het haar kon gelukken
de politie te vermijden wat zeer onwaar
schijnlijk was zou zij toch niet genoeg
kunnen verdienen om behalve zichzelf de
twee kinderen te kunnen onderhouden en
dat nog wel met een invalid!? er bij. Een
betrekking als bij Madame Estelie,waar rij
drie Pond per week had verdiend, zou ze
neit zoo gemakkelijk weer vinden, in ieder
geval niet zonder prima getuigschriften. Het
meeste, dat zij zou kunnen verdienen was
dertig shillings per week op een kantoor en
zij wist ook, dat de markt overvol was met
aanbod op dit gebied.
Hetty's zacht jong gezichtje, bleek, wan
hopig en vertrokken en de rampzalige blik
in haar blauwi? oogen zou ieder hart ver
murwd hebben behalve dat van iemand als
van Max Reiss.
Bliksemsnel schoten allerlei gedachten door
haar brein terwijl zij, stijf als een standbeeld
op haar stoel zat en teekeek hoe haar vade
voorbereidselen voor zijn vertrek maakte.
Max Reiss stond bij de haard, met een
elleboog geleund op den schoorsteenman te.
en zijn kleine oogjes dwaalden van de een
naai- de andier als een havik, die niet weet
we'ken prooi hij het eerst aanvallen zal.
Robert Loring's onverwacht optreden had
hem in het eerste oogenblik even van zijn
stuk gebracht en door een absoluut stilzwij
gen te bewaren had hij zijn gewone taktiek
gevolgd, wanneer hij in verlegenheid was.
Terwijl de minuten voorbij gingen scheen
het bijna, alsof al zijn mooie plannen om zich
van Hetty te verzekeren, die hij niet alleen
als een mooie, zakelijke aanwinst beschouw
de, maar ook als het mooiste en begeerlijk
ste wezen, dat hij ooit gezien thad, schip
breuk zou lijden.
„U is gewapend, geloof ik?"
Robert Loring's heesche en verraderlijk
trillende stem verbrak de gespannen stilt;
hi het kleine vertrek.
„Ja", beet Max Reiss hem toe.
,,U kunt me fouilleeren voor we weggaan,
om zeker te zijn. dat ik geen wapens bij me
heb en dan zal ik met u naar het dorp wan
delen".
„Aan den eenen kant vader, de kinderen
en mijai eigen vrijheid; aan den anderen
kant een liefde, die heerlijk was zoolang zij
geduurd heeft, maar die tekort schoot toen
zij op de proef werd gesteld", en toen nam
Hetty Loring afscheid van haar meisjes-
droomen!
Over het gezicht van Max Reiss trok een
sluwen glimlach en zijn oogen schitterden
van voldoening, toen Histty haar arm door
dien van haar vader schoof en met een
glimlach zei:
,-U hebt het 'mis, vader als u denkt, dat ik
zoo'n hekel aan mijnheer Reiss heb. Ik lneb
Jack lief.en ik zal hem altijd blijven lief
hebben, maar rijn ltefde was niet sterk ge
noeg om den vuurproef te doorstaan, duis
moet ik mijn droomen begraven".
De zachte stem trilde, maar de blauwe
oogen bleven kalm en keken vastbesloten in
die van Max Reiss, toen Hetty rustig ver
volgde:
„Mijnheer Reiss, u heeft zeer zeker vee.
voor mij en mijn familie gedaan en als ik
kan bijdragen tot uw levensgeluk, door uv;
vrouw te worden, zal ik met u trouwen zoo-
dra u dit wenscht".
Zoo gaf Hetty Loring haar belofte ten twee
den male.
HOOFDSTUK 17.
ALLEEN.
„Gisterenavond laat. nadat je naar bed
was gegaan, kreeg ik bezoek van kapitein
Sims. Hij moest plotseling vertrekken, een
maand vroeger d:an hij gedacht had. Je
vader is niet hem meegegaan".
Max Reiss deed deze meeledeeling geheel
onverwachts aan het ontbijt.
Hetty schrok en alle kleur, die ze nog oveir
had verdween uit haar sanal'le wangen
„Weggegaan? Heelemaal weg? Voor goed
weg?" vroeg zij.
„Heelemaal weg", antwoordde Max Reiss,
haar woorden herhalend. ..Je moest mij op
je knieën danken en mijn naam zegenen, dat
moest je!" flapte hij er beleediigd uit.
Hetty bloosde en haar wangen geleken op
twee pioenrozen.
„Ikik ben u dankbaar, mijnheer Reiss.
Dank u heel hartelijk!" stamelde- Hetty en
ze wenschte. dat zij iets meer warmte in
haar stem kon leggen.
Zij kon met geen mogelijkheid beschrijven
waarom zij tegen den man, met wien zij
nu verplicht was te trouwen, zoo'n ingekan-
kerden haat koesterde. Zij wist niet, dat haar
koelheid, haaT jeugdige reinheid, en haar
ongenaakbaarheid juist haar voornaamste1
aantrekkelijkheden waren. Gedurende rijn
geheele leven was Max Reiss alleen in con
tact gekomen met vrouwen voor wie geld
het eenige was, wier zieleieven te koop was
met de dingen, die men voor geld verkrijgen
kon. die erom gelachen zouden hebben, wan
neer zij hoorden, dat iemand een ander ideaal
kon hebben dan onmrtelijken rijkdom.
Maar hij kon H&t-ty Loring niet koopen.
Hij had groote sommen besteed voor de
prachtigste juweelen. hij had haar uit Lon
den een vorstel-ijken uitzat medegebracht,
opdat zij hem alle eer met haar verschijning
kon aandoen, wanneer zij getrouwd waren.
(Wordt vervolgd)
