NATIONALE
Duitschland uit den Volkenbond en de
Ontwapeningsconferentie.
I
VOOR EER EN GEWETEN
Rijksdag en landsparlementen ontbonden.
Nieuwe verkiezingen op 12 November.
-Invaliditeits-verzekering!
LEVENSVERZEKERING-BANK Rotterdam
Hef volk moet over het lot der Duitsche natie beslissen."
Wolff seint uit Berlijn:
pe Duitsche regeering heeft besloten we
gens de voor Duitschland vernederende en
onteerende houding der andere mogendhe
den ter Ontwapeningsconferentie te Genève,
niet langer deel te nemen aan de Ontwape
ningsconferentie.
Tegelijkertijd treedt Duitschland uit den
Volkenbond.
Teneinde het Duitsche volk gelegenheid te
geven zelf over het lot der Duitsche natie te
beslissen, is de Duitsche Rijksdag bij veror
dening van den Rijkspresident van 14 October
ontbonden en zullen nieuwe Rijksdagverkie
zingen worden gehouden op 12 November a.s.
Tevens worden ook de parlementen van
alle Duitsche landen ontbonden.
Voorts meldt het Wolff-Bureau: De Rijks
minister van Binnenlandsche Zaken, dr.
Frick, heeft aan alle Rijksstadhouders het
volgende telegram gezonden:
„Met de ontbinding van den Rijksdag wor
den volgens paragraaf 11 van de eerste Ge-
lijkschakelingswet ook de volksvertegenwoor
digingen' der landen ontbonden. Ik verzoek
in opdracht van den rijkskanselier van het
uitschrijven van nieuwe verkiezingen over
eenkomstig paragraaf 1 alinea 2 van de Rijks-
stadhouderswet voorloopig af te zien".
Oproep van Hitier.
Minister Goebbels heeft Zaterdagmiddag
In naam der rijksregeering den volgenden
oproep van Hitier aan de journalisten voor
gelezen
De rijkskanselier heeft aan het Duitsche
volk den volgenden oproep gericht:
„Vervuld van den oprechten weiiseh om
het innerlijk herstel van ons volk dooi- te
zetten, hebben vroegere Duitsche regeeringen
izich bereid verklaard - aan de besprekingen
ran Volkenbond en ontwapeningsconferentie
deel te nemen, in het vooruitzicht dat daar
door de vrede en het herstel van Europa zou
den worden bevorderd.
Duitschland is in deze verwachting bitter
teleurgesteld. Wij waren bereid de ontwape
ningsconferentie te blijven bijwonen, maar
andere regeeringen hebben geweigerd aan
hun in het vredesverdrag aangegane ver
plichtingen te voldoen. Door de weigering
van een zedelijke en reëele rechtsgelijkheid
aan Duitschland. is het Duitsche volk her
haaldelijk ten sterkste vernederd en ge
krenkt.
Nadat de regeering op 11 Nov. 1932 nog
maals verklaard had aan de ontwapenings
conferentie deel te nemen, is nu door de rede
voeringen van andere staatslieden en door
persoonlijke gesprekken met onzen minister
van buitenlandsche zaken gebleken, dat aan
het tegenwoordige Duitschland de verwezen
lijking metterdaad der rechtsgelijkheid niet
kon worden toegestaan.
De Duitsche regeering kan in deze omstan
digheden niet als rechtelooze en, als het ware,
tweedeklasse- natie, aan verdere besprekin
gen deel nemen die slechts tot nieuwe voor
schriften zouden kunnen leiden.
De Duitsche regeering kondigt haar onge
schokte vredelievende gezindheid aan, maar
verklaart met het oog op deze onteerende en
vernederende eischen de ontwapeningscon
ferentie te moeten verlaten.
Om dezelfde reden zal zij den Volkenbond
verlaten. Zij zal deze beslissing, verbonden
met een nieuwe bekentenis tot een politiek
van vrede en verzoeningsgezindheid 't Duit-
sehe volk ter beslissing voorleggen en ver
wacht van het volk een zelfde mate van
vredelievende gezindheid, maar ook van eer
gevoel en vastberadenheid.
Ik heb derhalve als kanselier van het Duit
sche volk den rijkspresident voorgesteld, als
zichtbaar teeken van den eensgezin den wil
van regeering en volk, deze politiek der re
geering aan het volk bij referendum voor te
leggen, om het volk gelegenheid te geven die
afgevaarden te verkiezen, die als gezworen
representanten van deze politiek van vrede
en eer het volk de waarborg te bieden, dat
zij zijne belangen ten volle zullen behartigen.
Als rijkskanselier en leider van de nat.-soc.
beweging ben ik overtuigd, dat de geheele
natie, gesloten als één man, onze houding en
besluit zullen steunen, die evenzeer door
liefde tot ons volk en de bescherming van
zijn eer ingegeven zijn, opdat de begrippen:
overwinningen en overwonnenen eindelijk
zullen verdwijnen.
Manifest van de
Duitsche regeering.
In aansluiting op den oproep van den rijks
kanselier aan het Duitsche volk, verklaart ook
de Duitsche rijksregeering dat zij eensgezind
is in de betuiging van haar wil een politiek
te voeren van verzoening, vredelievendheid
en overeenstemming met andere volken.
De Duitsche rijksregeering en het Duitsche
volk verwerpen daardoor het geweld als een
ondeugdelijk middel ter slechting van de be
staande geschillen onder de Europeesche
staatsgemeenschap.
De regeering en het volk vernieuwen hun
belijdenis tot iedere ontwapening mettertijd
en zij verzekeren, dat zij bereid zijn het laatste
Duitsche machinegeweer te vernietigen en den
laatsten Duitschen soldaat uit het leger te
ontslaan, mits ook de andere volken dezelf
de besluiten zouden nemen.
De Duitsche rijksregeering en het Duitsche
volk voelen zich verbonden in den oprechten
wensch, om met de andere volken, met inbe
grip van al onze vroegere vijanden te werken
voor overwinning van de oorlogspsychose en
het herstel van het onderling vertrouwen; zij
zijn bereid alle nog hangende vraagstukken
zonder hartstocht, op den weg van onderhan
delingen onder gelijken te bespreken en tot
oplossing te brengen.
De Duitsche rijksregeering en het Duitsche
volk verklaren derhalve ook hun bereidwil
ligheid om verdragen van non-agressie op den
langst denkbaren termijn met alle continen
tale staten te sluiten, om daardoor den vrede
in Europa te waarborgen, en het oeconomisch
herstel en de algemeene Europeesche cultuur
te bevorderen.
Het Duitsche volk is vervuld van het een
stemmig eergevoel, dat de erkenning der Duit
sche rechtsgelijkheid de onontkoombare, mo-
reele en zakelijke voorwaarde is voor elke deel
neming van ons volk en zijn regeering aan
internationale verplichtingen en verdragen.
De Duitsche rijksregeering en het Duitsche
volk zijn het daarom eens in het besluit de
ontwapeningsconferentie te verlaten en uit
den Volkenbond te treden, totdat de werkelijke
rechtsgelijkheid aan ons volk niet meer wordt
onthouden. De Duitsche regeering en het
Duitsche volk zijn besloten liever iederen nood
te lijden en iedere vernedering te ondergaan
dan nog langer verdragen te onderteekenen
die voor iederen man van eer en voor ieder
volk, dat nog een begrip van eer bezit, onaan
nemelijk moeten zijn.
In hun gevolgen immers hebben zoodanige
verdragen slechts tot een bestendiging van
den nood en de ellende van het Verdrag van
Versailles geleid en daardoor tot de instorting
van het denkbeeld van samenwerking tus-
schen de beschaafde volken van Euripa.
De Duitsche rijksregeering en het Duitsche
volk willen niet aan welken wedloop in bewa
pening van andere landen ook deelnemen. Zij
eischen slechts die mate van veiligheid voor
zich op, welke het volk de rust en vrijheid en
bescherming van den vreedzamen arbeid
waarborgt.
De Duitsche rijksregeering en het Duitsche
volk zijn bereid deze gerechtvaardigde eischen
van het Duitsche volk langs den weg der on
derhandelingen door verdragen te verkrijgen.
De rijksregeering stelt het Duitsche volk de
vraag: „Keurt het Duitsche volk de hier uit
eengezette politiek van zijn regeering goed en
is het bereid deze als de uitdrukking van zijn
eigen opvatting en van zijn eigen wil te aan
vaarden en zich hiertoe plechtig te ver
binden?"
Hitler's radiorede.
De Rijkskanselier Hitier heeft in zijn rede
die hij Zaterdagavond voor de radio heeft
gehouden, over de maatregelen der rijksre
geering ten aanzien van Volkenbond en ont
wapeningsconferentie, o.m. het volgende ver
klaard
„Toen in November 1918 het Duitsche volk
de wapens neerlegde, in vertrouwen op de be
loften, vervat in de 14 punten van president
Wilson, kwam er een eind aan een onzaligen
strijd, waarvoor wel staatslieden, maar zeker
niet de volken verantwoordelijk gesteld kun
nen worden. Het Duitsche volk heeft zoo held
haftig gestreden, omdat het heilig overtuigd
was, ten onrechte aangevallen te zijn en dus
met recht ten strijde te trekken. Van den om
vang der offers, die het lancl, bijna geheel
op zichzelf aangewezen, heeft moeten bren
gen, hadden de andere landen nauwelijks een
denkbeeld. Wanneer de wereld in die maan
den den verslagen tegenstander op faire wij'Ze
de hand had' gegeven, zou de menschheid veel
leed bespaard zijn gebleven
De wapens vernietigd.
Het Duitsche volk heeft zijn wapens ver
nietigd'. Bouwend op de beloften van zijn ge
wezen tegenstanders heeft het zelf de verdra
gen in bijna fanatieke trouw vervuld. Te
water, te land en in de lucht werd een ehor-
Vraagt tarieven voor
levensverzekering,
gecombineerd met-
(Adv. Ingez. Med.)
me hoeveelheid oorlogsmateriaal vernietigd.
In plaats van het vroegere millioenenleger,
kwam op wensch van de dictaatsmogendhe-
den een klein beroepsleger met een volkomen
onbeteekenende militaire uitrusting.
Met recht mocht het Duitsche volk ver
wachten. dat de ovenige wereld haar belofie
zou nakomen, nu het Duitsche volk in duizend
voudigen nood en onzegbare ontberingen zijn
eigen plichten nakwam. Een oorlog kan geen
permanente toestand der menschheid worden
Een wede kan niet de vereeuwiging van den
oorlog zijn. Eens moeten overwinnaars en
overwonnenen eikaar weer vinden in ver
trouwen en begrip. Vijftien jaar lang heeft
het Duitsche volk gehoopt en verwacht, dat
het einde van den oorlog eindelijk ook het.
einde van haat en vijandschap zou worden.
Maar het doel van het verdrag van Versailles
scheen niet te zijn, de menschheid tenslotte
den vrede 'te geven, maar haar in oneindigen
haat te laten leven.
Wat had de oorlog voor zin?
Op het economisch verval is een niet min
der dreigend algemeen-politieke ineenstorting
gevolgd. Wat had de wereldoorlog echter voor
zin, als de gevolgen, niet alleen voor de over
wonnenen. maar ook voor de overwinnaars
alleen blijken in een eindelooze reeks econo
mische catastrofes?
Het aantal werkloozen steeg enorm dat wil
zeggen dat in Duitschland rond 20 millioen
menschen van de 65 millioen zonder bestaan
een uitziohtlooze toekomst tegemoet gaan.
„Leger van fanatici".
Het was slechts een kwestie van tijd, dat
dit leger van economisch onterfden moest
worden tot een leger van fanatici, die politiek
en maatschappelijk van de wereld vervreemd
den. Een van de oudste cultuurlanden der
huidige beschaafde menschheid stond met
meer den 6 mdllioen communis tear aan den
rand van den ondergang. Als het roode op
roer als een brand over Duitschland had ge
raasd, dan zou men in de westelijke cultuur
landen wel hebben leeren inzien, dat het niet
onverschillig is, of aan den Rijn en aan de
Noordzee de voorposten staan van een Dudtsch
revolutionnair-expansief Aziatisch wereldrijk
dan wel vreedzame Duitsche boeren en arbei
ders, die met de andere voilken onzer Euro
peesche cultuur willen samenwerken en hun
brood willen verdienen.
Nationaal-socialisten.
voorkwamen een ramp.
Doordat de nationaal-socialistische bewe
ging van Duitschland deze dreigende ramp
laeeft voorkomen, redde zij niet alleen het
Duitsche volk, maar heeft zij zich ook histo
rische verdiensten verworven voor het ove
rige Europa.
En deze nationaal-socialistische revolutie
had slechts één doel: herstel der orde in ons
eigen volk, het scheppen van arbeid en brood
voor onze hongerende massa's, proclamatie
der begrippen van eer, trouw en fatsoen op
basis van een moraal, die andere volken geen
schade kan doen, doch hoogstens kan baten.
Het „voorproces" in Londen.
Na over de onder het nationaal-socialisme
bereikte ï-esultaten gesproken te hebben,
kwam Hit-Ier op de z.g. „Londensche enquête".
Wat zou echter de wereld wel van Duitsch
land zeggen, zoo zeide hij, als wij hier, b.v.
ten gunste van iemand, die het Britsche
pai-lement had gepoogd in brand te steken,
een onderzoekingskomedie lieten opvoei-en,
waarvan de eenige zin slechts kon zijn de
Britsche justitie en haar rechters lager aan
te slaan dan een Duitsche schurk? Als Duit-
scher en nationaal-socialist zou ik er geen
belang bij hebben in Duitschland op te ko
men voor een buitenlander, die in Engeland
den staat en de wetten trachtte te onder
mijnen, of zelfs het parlementsgebouw met
vuur aantastte.En zelfs als zoo iemand God
moge ons de schande bespai'en een Duit-
scher ware, zouden wij hem niet dekken,
maar het diep betreuren, dat ons zulk een
ongeluk moest treffen en slechts den wensch
koesteren, dat de Britsche justitie de mensch
heid onbarmhartig van zulk een schadelijk
wezen bevrijdt.
Een woord tot Daladier.
Ik beschouw het als een teeken eener ede
ler opvatting, dat de Fransche minister-pre
sident Daladier in zijn jongste rede woorden
heeft gesproken, die getuigden van persoon
lijk begrijpen, woorden waarvoor talrijke
millioenen Duitschers hem innerlijk dank
baar zijn. Het nationaal-socialistische
Duitschland heeft geen anderen wensch dan
den wedloop der Europeesche volken weer te
richten op gebieden, die de wereld verrijken
en schooner maken.
Hoopvol en ontroerd hebben wij kennis
genomen van de verzekering, dat de Fran
sche regeering onder haar huidigen leider
niet voornemens is het Duitsche volk te
krenken of te vernederen. Wij zijn ontroerd
door de opmei'king over de helaas treurige
waarheid, dat deze beide groote volken zoo
vaak in de historie het bloed hunner beste
zonen op het slagveld hebben geofferd.
Ik spreek namens het geheele Duitsche
volk als ik verzeker, dat wij alleen vervuld
zijn van het oprechte verlangen een vijand
schap te vernietigen, welker offers niet in-
verhouding staan tot een mogelijke winst.
Het Duitsche volk is overtuigd, dat zijn
wapeneer in duizend slagen en gevechten
zuiver en onbesmet is gebleven, precies zooals
wij in den Franschen soldaat slechts onzen
ouden, maar roemrijken tegenstander zien.
Wij allen zouden gelukkig zijn bij de ge
dachte, den kinderen en kinds-kinderen dat
gene te besparen, wat wijzelf als mannen van
eer in bittere jaren aan leed en ellende moes
ten aanzien en zelf doorstaan. De geschiede
nis der laatste 150 jaar moet den beiden
volken geleerd hebben, dat belangrijke duur
zame veranderingen ondanks alle bloedver
gieten niet meer mogelijk zijn. Het zou een
geweldige gebeurtenis zijn voor de geheele
menschheid als de beide volken voor immer
het geweld uit hun gemeenschappelijke leven
verbanden. Het Duitsche volk is daartoe be
reid
Terwijl wij vrijmoedig de rechten doen
gelden, die de verdragen ons toestaan, wil
ik even vrijmoedig verklaren, dat, buiten die
rechten, tusschen de beide landen geen ter
ritoriale conflicten meer voor Duitschland
bestaan. Na den terugkeer van het Saarge-
bied bij Duitschland zou slechts een waan
zinnige kunnen denken aan de mogelijkheid
van een oorlog tusschen de beide staten;
van onzen kant zou daarvoor geen moreel of
verstandelijk te rechtvaardigen reden meer
aanwezig zijn. Want niemand kan verlangen
dat, om een grenswijziging van problema-
tischen omvang en waarde te verkrijgen,
millioenen bloeiende menschenlevens worden
vernietigd.
Waarom de jeugd georganiseerd wordt
Als de Fransche premier echter vraagt,
waarom de Duitsche jeugd marcheert en in
het gelid loopt, dan antwoord ik: niet om te
gen Frankrijk te demonstreeren, maar om de
politieke wilsvorming te vergrooten en te do
cumenteeren, welke noodig was en is ter ver
nietiging van het communisme. Er is in
Duitschland slechts één wapendrager en dat
is het leger. En omgekeerd is er voor de nat.
soc. organisaties slechts één vijand en dat is
het communisme. Het Duitsche volk moet ech
ter voor zijn inwendige organisatie ter be
scherming tegen dit gevaar de vormen kiezen,
die succes garandeeren. Als de rest der wereld,
zich in onverwoestbare vestingen verschanst,
enorme vliegtuig-eskaders bouwt, reuzentanks
construeert, zwaar geschut vervaardigt, dan
kan zij niet over bedreiging praten, omdat de
Duitsche nat. socialisten geheel ongewapend
in het gelid marcheeren en daardoor zichtbaar
uitdrukking geven aan de Duitsche volksge
meenschap en die te beschermen.
Geen wapens, maar
rechtsgelijkheid.
Indien echter de Fransche premier Daladier
later de vraag stelt waarom Duitschland dan
FEUILLETON
door
CHARLES ALDEN SELTZER.
Hollis glimlachte. „Spreek op", zei hij.
De rechter zette zijn ellebogen op tafel en
keek met half dichtgeknepen oogen naar
Hollis. „Je moet mijn vragen niet vrijpostig
vinden", zei hij ernstig, „want ik verzeker je,
dat het niet mijn bedoeling is, om mij met
jouw zaken te bemoeien. Maar ik neem aan,
dat je wel eenigen raad noodig hebt die je
natuurlijk kunt opnemen, zooals je wilt. Je
maakt zeker geen geheim van je leeftijd?"
„Neen", was het antwoord, dat oogenblik-
kelijk gegeven werd met een lachje, „ik ben
zesentwintig".
De rechter glimlachte droogjes „Wij heb
ben grooter eerzucht, als wij zesentwintig
zijn", zei hij. „Ik herinner mij, dat ik, toen
ik zesentwintig was, vastbesloten was om in
het Hoog Gerechtshof te komen. Je kunt zelf
zien, hoever ik dat gemist heb. Ik zeg niet,
dat wij onzen eerzucht nooit bevredigen",
vervolgde hij snel, toen hij een lichtstraal
opving in de oogen van den jongeman, „ik
vil je alleen laten zien, dat het in mijn geval
tamelijk buitensporig was".
Hij trok een gezicht en vervolgde met een
glimlach: „Je hebt natuurlijk aan de Univer
siteit gestudeerd dat kan ik wel zien".
Hollis knikte. De rechter vervolgde, met
een bewonderen den blik op de gespierde ge
stalte en de breede schouders van den jon
gen man.
„Veel aan athletiek gedaan voetbal, en
zoo?" zei hij. „Wel", vervolgde hij, toen hij
zag, dat de jongeman knakte, „'het heeft je
geen kwaad gedaan het doet niemand
kwaad. Het maakt een mensch veeleer be
stand tegen harde stooten die hij beslist
vroeger of later zal ki-ijgen. Als je besloten
bent, om in dit land te blijven, moet je harde
stooten verwachten. En je blijft toch zeker
hier?"
„Dat hangt er van af", antwoordde Hollis.
„Als vader zijn zaken in zoo'n toestand heeft
achtergelaten, dat het noodig is, dat ik blijf
om ze in orde te maken, dan blijf ik natuur
lijk. Anders Hij aarzelde en lachte kalm,
toen hij vervolgde: „Wel, ik heb ook een eer
zucht, en als ik gedwongen word om hier te
blijven, dan zal ik die moeten opofferen. Het
is een tamelijk bescheiden eerzucht, vergele
ken bij de uwe", lachte hij. „Journalistiek",
vervolgde hij, plotseling ernstig geworden; „ik
wil eigenaar zijn van een couraaat. Ik ben nu
redacteur en over enkele jaren Hij lachte.
„Ik zal niet gaan profeteeren, maar ik heb
hard gewerkt".
De oogleden van den a-echter bewogen zich,
maar zijn gelaat bleef ernstig. „Ik ben bang.
dat je hier zult moeten blijven. Dat wil
zeggen voegde hij er droog aan toe „als
je iets van de bezitting wilt maken".
„Ik vermoed, dat er niet veel bezittingen
zijn", merkte Hollis op.
De rechter glimlachte. ,Een duizend mor
gen grasland, eenige gebouwen en hier
glinsterden de oogen van den rechter en hij
sprak zijn woorden op gerekten toon „een
coairant".
Hollis zat rechtop. „Een courant!" hijgde
hij. „Een courant in deze streek? Maar man,
een courant
De rechter lachte. „Je hoeft dus niet te
rug te gaan naar het Oosten om je eerzucht
te kunnen bevredigen je kunt hier eige
naar van een courant worden de cou
rant van je vader de Dry Bottom
Kicker. Het was een heel nieuwe onderne
ming: ik geloof dat zij ongeveer twaalf keer
vei'schenen is, met tusschenpoozen. Eigen
lijk was het een weekblad, maar in werke
lijkheid werd het gedrukt als je vader het
minst leed aan zijn kwaal. Hij placht een let-
tea-zetter uit Las Vegas te hureai om de copie
te zetten een zekere Potter een niets
waardige kerel, maar in zijn soort een genie
als hij nuchter is. Ik vermoed, dat veel
van wat in de Kicker kwam. ontsproten was
aan het brein van Dave Potter".
Hollis glimlach verried een tipje spot. ..U
weet toevallig niet, hoe vader dacht over het
rendeeren van een courant in deze plaats?"
vroeg hij.
De rechter keek hem peinzend aan, een
glinstering van kalme vroolijkheid in zijn
oogen. „Ik herinner mij niet gezegd te heb
ben, dat de courant je vader iets inbracht",
antwoordde hij langzaam; „evenmin herin
ner ik mij je vader te hebben hooren zeggen,
dat hij verwachtte er geld mee te maken. Als
ik de situatie goed begrepen heb. dan lichtte
je vader de courant alleen op uit principe.
Hij dacht haar als wapen te gebruiken."
„Ga verder, alstublieft", drong Hollis aan.
„Het lijkt mij een tamelijk dwaze onderne
ming".
„Dat was het ook" stemde de rechter toe,
„dat wil zeggen, het zou dwaas zijn van het
standpunt van eeia echter couranten-man.
Maar hier zijn de menschen in staat om niet
aan geld en methodes te denken, als het ovel
de resultaten gaat. Als je een poosje hier ge
weest bent, zul je de kracht en de waarheid
van die bewering leeren inzien. Het was je
vader om de resultaten te doen en hij kwam
op het idee om een courant op te richten, als
een middel om daartoe te geraken. En ik ben
overtuigd, dat hij geslaagd zou zijn, als hij
had blijven leven."
Een Kicker is een paard, dat van zich
afslaat.
„Ik ben volsti-ekt niet op de hoogte", zei
Hollis, terwijl hij den rechter scherp aan
keek. „Welk bijzonder resultaat wenschte
mijn vader te bereiken?" 4
De oogen van rechter Graney stonden
ernstig. Hij boog zich naar voren en sprak
langzaam en duidelijk:
„Ik zal mijn standpunt nader verklaren
door je een kort vei'haal te doen van je va
ders ervaringen hier zooals ik ze van hem
gehoord heb. Hij kwam hier ongeveer vijftien
jaar geleden en werd eigenaar van een
kwart-sectie land bij Rabbit-Ear Creek, waar
op het oogenblik de Circle Bar rancho nog
ligt. Enkele jai-en was hij een nester zoo
als de kleine grondeigenaar in deze sti-eek
genoemd wordt maar hij werd niet lastig
gevallen, omdat er weinig groote eigenaars in
de buurt waa-en en iedereen wenscht, dat zijn
buurman zou slagen. Je vader ging in wel
stand vooruit en begoia na enkele jaren land
bij te koopen. Teiaslotte bezat hij een dui
zend morgen; hij vertelde mij, dat hij op
een gegeven oogenblik ongeveer duizend
stuks vee had gehad. Natuurlijk kon dit vee
niet leven op de duizend morgeia van je va
der, maar de vlakten zijn vrij en de duizend
morgen waren ruim voldoende als hoofdkwar
tier.
„Acht jaar geleden richtten eenige man
nen in Santo Fee de vereeniging op, die be
kend staat als de Union Couiaty Cattlemen's
Association.Deze maatschappij werd eigenares
van een stuk land, grenzende aan het eigen
dom van je vader aan den anderen kant van
Rabbit-Ear Creek. De maatschappij noemde
haar rancho de Circle Cross. Het eigenaardige
was, dat de Association een brandmerk koos,
dat zeer veel leek op dat van je vader. Ik zal
even uitwijden om je den toestand te verkla
ren."
De rechter kreeg een potlood en nam een
stuk papier, dat vlak bij hem op de schrijfta
fel lag, waarop hij eenige ruwe hiëroglyphen
maakte en zijn potlood er boven hield.
„Hier', legde hij uit. terwijl hij op een
teekening wees, die hij gemaakt had, is het
brandmerk van de Circle Bar een balk in
een cirkel. En dit" op een andere teekening
wijzende „is de Circle .Cross een kruis
en een cirkel. Het is natuurlijk maar al te
duidelijk, dat alles, wat de Circle Cross Com
pany te doen had, als zij zich meester maakte
van een stuk vee van de Circle Bar, was om
een verticale balk toe te voegen aan hee
brandmerk van de Circle Bar, en het brand
merk werd een Circle Cross. Uit een tech
nisch oogpunt beschouwd, was het een zeer
gemakkelijke operatie, daar degene, die het
brandmerk aanbracht, het heete ijzer enkel
hoefde te gebruiken met een nat stuk deken
er onder wat een nieuw brandmerk het
voorkomen geeft van een oud.
„Om nu tot ons voornaamste onderwerp
terug te komen. De nieuwe maatschappij
noemde haar i*ancho de Circle Cross en
richtte nieuwe gebouwen op. een paar mijlen
van de gebouwen der Circle Bar verwijderd.
Niet lang na de komst van de nieuwe maat
schappij probeerde zij om de Circle Bar te
koopen, maar je vader weigerde om te ver-
koopen. Bill Dunlavey, de bestuurder van de
Circle Cross, probeerde om den verkoop van
de Circle Bar te bewerken en toen dit van
de hand gewezen werd, vielen er harde woor
den tusschen hem en je vader. Niet lang
daarna begon je vader vee te missen vee
dieven begonnen systematisch zijn kudde aan
te vallen. Je vader herkende in deze dief
stallen het werk van de Cattlemen's Asso
ciation en vocht terug.
(Wordt vervolgd)
