EEN EERESCHULD.
De dertienjarige damspeler Suyk uit Umuiden speelde Woensdagavond te He,
dierenpark van het circus Sarrasani is Woensdag op de „Aldemarin" te Rotterdam
Amsterdam een simultaan seance voor de damclub D.O.S. Een snapshot Ingescheept voor de reis naar Amerika. Het transport van de olifanten
De ramp van Ffëfcodate in Japan. Reddingbrigades doen baar
droeven arbeid
Vloedgolven, 'ontstaan door het omlaag storten van rotsmassa's in de Tafjord
en Fjoeraa (Noorwegen), richtten groote verwoestingen aan en eischten talrijke
slachtoffers, Een boot werd aan land geslingerd
Te Oftering bij Lln2 is de D-trein Oostenrijk Nederland ontspoord, doordal misdadige
handen de rails over een afstand van 15 Meter verwijderd hadden, Twee slachtoffers
zijn hierbij te betreuren
De heer Arminio de Mello Franco, buiten
gewoon gezant en gevolmachtigd minister
van Brazilië aan het Nederlandsche Hof, is
te Parijs op 59-jarigen leeftijd overleden
Het tienjarig bestaan van de vereeniging tot behoud van molens in Nederland,
„De Hollandsche Molen", is Woensdag in het Koloniaal Instituut te Amsterdam
officieel herdacht, V.l.n.r.ir. Wouter Cool, minister H. P. Marchant en ir. E.
Middelberg luisterend naar de openingsrede van mr. van Tienhoven
De bijenmarkt, die Woensdag te Tilburg werd gehouden, was druk bezocht. Hierboven een aardig snapshot van dit in
de imkerwereld belangrijk gebeuren
FEUILLETON
door
ETHEL M. DELL.
Vertaling van
J. G. H. v. a. BOVENKAMP Jr.
13)
Hij bracht zijn gelaat nu heel dicht bij het
hare en zij voelde de groote kracht, die van
v hem uitging, nog sterker dan zooeven.
„Begrijp je mij goed, Hope?" zeide hij met
klem. „Ik sta er beslist op, dat je mij een ant
woord geeft op mijn vraag".
Hij had die woorden nog op kalmen toon
gesproken, maar zij voelde plotseling, dat hij
nu al zijn la-acht in den strijd had geworpen.
En dat besef scheen haar op de schouders te
vallen als een gewicht, waaronder zij dreig
de te bezwijken. Het overweldigde haar. Met
een gesmoorden kreet sloeg zij haar beide
handen voor haar gelaatzij wist, dat hij
haar overwonnen had.
Nog een oogenblik, en zij zou hem alles ver
teld hebben. Haar tegenstand was totaal ge
broken. Maar plotseling en geheel onver
wacht kwam er een onderbreking. Ronnie
kwam tusschenbeiden, rneit een doodsbleek
gelaat en een paar oogen, die onnatuurlijk
schitterden.
„Luister eens. Majoor Baring", begon hij.
en zijn stern trilde. „Het spijt me, dat ik het
.zeggen moet, maar u gaat te ver.... te ver,
majoor. Ik kan niet toestaan, dat mijn zuster
zoo tot een antwoord gedwongen wordt. Wan
neer zij er de voorkeur aa.n 'geeft om de zaak
te verzwijgen, dan dient u haar wensch tr
eerbiedigen: gij hebt niet het recht, haar to'
een antwoord te dwingen. Dat recht heeft
niemand".
i Majoor Baring liet Hope vlug los en draai
de zich woedend om. Toornige woorden lagen
hem reeds op de lippen, maar toen hij het
onnatuurlijk bleeke gelaat en de. schitterende
oogen zag van den jongeman, hield hij zich
in. Hij besefte, dat Ronnie op dat oogenblik
zichzelf niet was en dus-ook niet zou begrij
pen, wat hij hem wilde vertellen. Hij keek
hem een paar seconden lang, strak aan en
begon dan heen en weer te loopen in het
vertrek. Pas. toen hij de kamer een paar maal
op en neer geloopen was, sprak hij. En zijn
gelaat was zoo strak en ondoorgrondelijk als
een masker, toen hij eindelijk het woord
richtte tot den jongen luitenant.
„Misschien heb..je gelijk", zeide hij op
eigenaardigen toon, „hoewel ik geloof, dat
het voor iedereen veel beter geweest zou zijn.
als je je er niet mee bemoeid had. Hope, ik
ga nu weg, en als je jezelf er niet toe kunt
brengen, om mij de volle waarheid te vertel
len, zonder eenige terughouding, dan kan ei-
verder nooit weer iets tusschen ons bestaan.
Ik vrees, dat ik toch nog te vroeg gesproken
heb. Ik stel alleen prijs op een verstandhou
ding, die gebaseerd is op een absoluut ver
trouwen".
Hij had die woorden heel koel en beslist ge
sproken, zonder een zweem gevoel, en na het
spreken van die woorden liep hij rustig naar
het lage venster. Daar bleef hij een paa.r se
conden staan, met zijn rug naar de kamer
gewend, alsof hij haar nog de gelegenheid
wilde geven om hem terug te roepen. Toen
de stilte evénwel niet verbroken werd, haalde
hij heel even de schouders op en liep dan
naar buiten.
In de kamer bleef doodsche stilte heer-
schen. vele tragische minuten.
HOOFDSTUK XIII.
De vloek van de vallei.
Het kostte Hope dien avond heel wat moe,
te, om Ronnie over te halen, naar de sociëteit
te gaan, en zij vertelde hem natuurlijk heele-
■naal niet, dat zij er naar verlangde, eens
alleen te zijn met haar gedachten.
Maar eindelijk ging hij dan toch» tot haar
groote verluchting, want zij was ten prooi
aan een groote rusteloosheid, waaraan zij nu
pas, ongezien door anderen, lucht kon geven.
Nadat hij vertrokken was, liep zij in het
diepe duister op de warande heen en weer
en trachtte voor zichzelf te bepalen, wat er
nu eigenlijk wel met haar gebeurd was, welke
groote verandering er in haar leven gekomen
was.
Alles was zoo plotseling gegaan. Zij was
'als 't ware door de omstandigheden tot han
delingen gedwongen, zonder dat zij den tijd
had gehad om na te denken, of die hande
lingen al of niet verstandig zouden zijn. Maar
nu zij eenmaal rust had, nu zou zij bepalen,
waar zij stond en hoe zij haar toestand onder
de oogen zou moeten zien.
Haar engagement was verbroken. En dat
was eigenlijk het eenige feit, dat zij goed tot
zich wilde laten doordringen, doch om de een
of andere reden scheen zij de volle be teekenis
van die woorden niet te beseffen. Woorden
waren het, zonder meer, zonder eenige betee-
kenis. Want had zij zichzelf de laatste maan
den niet altijd beschouwd als gebonden aan
Baring?
„Hij heeft het engagement verbroken",
fluisterde zij, terwijl zij rusteloos heen en
weer liep op de donkere warande.
Zij moest denken aan de genadelooze, har
de uitdrukking op zijn gelaat, het.koude licht
in zijn oogen. Aïtijd had zij heel diep in haar
hart onder haar liefde gevoeld, dat Baring-
als het noodig was, heel erg hard en gena
deloos kon zijn. Maar nooit had zij kunnen
gelooven, dat zijn toorn haar nog eens op de
schouders zou drukken als een verpletterende
last. Zij had blind vertrouwen gesteld in zijr
liefde, er van overtuigd zijnde, dat hij haar
de minder mooie trekken van zijn karakter
zou besparen. Zij was zoo dwaas geweest om
te meenen. dat zij hem zoo lief was, dat hr
voor haar een uitzondering zou maken. An
deren, ja, het verwonderde haar eigenlijk
niet, dat anderen bang voor hem waren
Maar zij, zijn aanstaande vrouw, wat zou 'zij
van hem te vreezen hebben?
Aan het einde van de warande bleef zij
staam, sia .«T<ia,a» Jiaas; aufeeax a&ar dfiituion-
keren hemel boven haar. De lucht was nu
vol sterren en het was erg koud. Aan het ein
de van het erf hoorde zij het water heel snel
door de bedding van de kreek stroomen. Nu
murmelde dat water niet langer. Het bruisch-
te, kookte nog nooit had zij dat water zoo
snel voorbij hooren stroomen
Het maakte haar een beetje bang, deed
haar denken aan de groote draaikolken, die.
nu ook gekomen waren in haar levens
stroom.
Zij moest er onwillekeurig aan denken, dat
zij dien zelfden morgen nog met een gevoe!
van groot geluk had zitten luisteren naar het
murmelen van dat water ja, toen was zij
nog gelukkig geweest. En nu? Een brok kwam
in haar keel en haar hart kromp samen van
smart en pijn.
Haar gulden droomen waren voor goed tot
een eind gekomen. Hij had de verloving ver
broken.
En nog maar steeds voelde zij die groote
rusteloosheid in haar hart. Zij kon zichzelf er
onmogelijk toe brengen, om naar binnen te
gaan. Zij liep met vlugge stappen het erf af.
liep over de plank, die de kreek overbrugde
en begon dan den hoogen heuvel te beklim
men aan den anderen kant van de kreek,
vanwaar zij een goed gezicht had op het ver
der gelegen dorp der inlanders.
Op den top van den heuvel bleef zij even
staan om te kijken naar den bungalow, die
nu onder haar lag.
Het witte huis zag er spookachtig uit in
't matte licht van de sterren.
Nu herinnerde zij zich ook weer, hoe de in
boorlingen haar hadden verteld, kort nadat
zij met haar oom haar intrek - genomen had
in het huis, van den vloek, die rustte op de
vallei van de booze geesten, die jaren lang
de witte bungalow bewoond hadden, van
stemmen, die la-eten slaakten in den donke
ren nacht. Was het waar? vroeg zij zich ang
stig af. Zou er tenslotte dan toch een soort
vloek rusten op dat huis, op die heele vallei
misschien? Wie zou het zeggen? Men lachte
zoo licht om de zoogenaamde fantastische
verhalen der inlanders, maar meer dan eens
hadden die menschen blijk gegeten, beter
bekend te zijn met dingen, die men niet be
grijpt en daarom bovennatuurlijk noemt, dan
een Europeaan.
De wind streek door de toppen van de
boomen en de geheele vallei daar aan haar
voeten scheen zich te vullen met een zwak
gezucht, dat echter voortdurend sterker
werd.
Onderbewust voelde zij, dat 't kouder werd
en een oogenblik kwam het verlangen in haar
op, om naar huis terug te keeren, maar er
scheen iets te zijn, dat haar daarvan weer
hield Wat het was, wist zij niet.
Weer stak de wind op, klagend nu, en zwaar
steunden de boomen, die kraakten tot aan
hun wortels. En dan plotseling een vreeselijke
slag, als een kanonschot, onmiddellijk ge
volgd door een donderend geweld, zooals zij
het nog nooit eerder in haar leven had ge
hoord. Het deed haar even denken aan het
loeien van een ontzaglijke kudde vee, die
steeds nader kwam, alles vertrappend onder
ha.ar hoeven.
Het was een vreeselijk, angstwekkend ge
luid in dien donkeren nacht en de geheele
vallei, zooals zij daar voor haar lag in het
matte licht der sterren, scheen haar een
droombeeld toe, onwerkelijkheid. Het sterker
wordende geluid vervulde haar zoo van angst
dat zij niet in staat was een voet te verzetten
en als uit steen gehouwen bleef zij, vol ont
zetting, roerloos op haar plaats staan.
Maar dan, nog voor dat de gedachte door
haar brein schoot,, om in de bungalow veilig
heid en beschutting te zoeken, overzag zij
den vollen omvang van de ramp. Als een
vernietigend monster verhief het water, dat
al die jaren zoo rustig had voortgestroomd
over de bedding van de kreek, zich van zijn
legerstede en steeg, bruisend en kokend, als
een vraatzuchtig dier met grijpende armen,
tegen den heuvel op. Een machtige, donker
bruine vloed sloeg klotsend over het erf van
de bungalow, trok verder de vallei in, om die
geheele vlakte te veranderen in een ziedende,
kokende watermassa
(Wordt vervolgd).
