EEN LIEFDE IN CHINA
Op het stationsemplacement te Berkel ontspoorde Dinsdag het laatste rijtuig van een
electrischen trein. Persoonlijke ongelukken kwamen niet voor, terwijl de materieele schade
zich beperkte tot den wagon en een wissel
Brook, een der deelnemers aan
de Mellbourne-race, die van
Port Darwin vertrokken is om
een nieuw record voor den
"fstand Australië Engeland te
vestigen
Door het opgewaaide zand is op het Scheveningsche strand gedurende den winter een hooge zandberg ontstaan. Met kipkarren
wordt het zand thans naar elders vervaard
FEUILLETON.
Uit het Engelsch
door BEN BOLT.
Die tweeledige vraag werd kort daarop, toen
hij naar het restaurant ging om te ontbijten,
beantwoord. Hij wilde juist de met gordijnen
afgesloten deuropening passeeren, toen Li
[Weng-Ho uit het restaurant kwam. De Ooster-
(ling groette hem ernstig; hij beantwoordde
den groet en liep het restaurant binnen, waar
I Kathleen Barrington de eenige gast was. Ze
jzat echter in de groote zaal, in gedachten ver-
diept en met een verontruste uitdrukking op
'haar knap gezichtje.
I Ze was zoo afwezig, dat ze hem niet zag
aankomen, terwijl hij haar tafeltje naderde;
eerst toen hij sprak, werd ze zich van zijn
.aanwezigheid bewust.
..Goeden morgen, miss Barrington!"
Ze schrok op en lachte toen om zichzelf.
„O! Goeden morgen, dokter, Wat hebt u mij
'aan het schrikken gemaakt! Ik heb u niet eens
zien binnenkomen".
„Neen", antwoordde hij glimlachend. „Dat
merkte ik. U was zoo in gedachten ver
diept".
„•Ja", erkende het meisje. „Ik overwoog hoe
ik in Yong-Foo moest komen. Mijn vader is
inderhaast vertrokken, gisterenavond, en nu
moet ik op mijn eigen houtje gaan. Hij heeft
een briefje achtergelaten. Ik moet hem zoo
spoedig mogelijk naar Yong-Foo volgen en de
bagage, die hij hier heeft laten staan, mee
nemen. Vrije overtocht, is mij aangeboden.
„Door Li Wong-Ho?"
„Ja, klonk het en het meisje keek hem ver
baasd aan. „Hoe weet u dat?"
„Ik vermoedde het", antwoordde hij, „ik
ontmoette den mandarijn, toen hij uit het
restaurant kwam".
Hij zweeg even, vervolgde toen bedaard;
„Miss Barrington, als ik u was, geloof ik
niet, dat ik dat aanbod zou accepteeren".
,Dat wil ik ook liever niet". Er was een
verontruste uitdrukking op het meisjesgezicht
„Maar het is moeilijk om te weigeren. Li
Weng-Ho is 'n vriend van mijn vader
„Hoe wist hij, dat u op reis gaat? Hebt u
hem dat verteld?"
„Neen. Maar 't schijnt, dat hij mijn vader
gisteravond gesproken heeft eer deze weg
ingZe zweeg toen ze naar het gezicht
van den arts keek. „Wat is er?"
„Er viel mij iets in", antwoordde hij op
luchtigen toon maar toen hij zich afvroeg
of er eenige verstandhouding bestond tusschen
Barrington en den mandarijn, voelde hij zich
ernstig gestemd. Doch hij voegde er levendig
aan toe: „Ik geloof, dat ik die moeilijkheid
wel voor u kan oplossen, als u geen bezwaar
hebt de reis naar Yong-Foo te maken in een
sampan van de medische zending".
Het meisje lachte opgelucht. „Ik zou het erg
prettig vinden".
Dr. Forsyth keek op zijn horloge. „Wij gaan
over twee uur weg dan kunt u zeker wel
klaar zijn. Er reizen nog twee dames mee, ik
zelf ga ook mee. De dames moeten naar Fong-
Chin, dus voor we daar zijn is er niet zooveel
ruimte
„Het zal in ieder geval beter zijn dan Li
Wong-Ho's woonschip", viel ze hem glim-
'achend in de rede.
„Veel beter" stemde hij ernstig toe.
„Excuseert u mij dan, Dr. Forsyth. Ik moet
nog toebereidselen maken voor mijn vertrek
Over een uur ben ik klaar".
„Mooi", antwoordde hij. „Dan hebben we
tijd in overvloed om naar de zendingsboot te
gaan".
Nadat zij verdwenen was, zette hij zich aan
een der tafeltjes en bestelde zijn ontbijt. Ter.
wijl hij at, was hij in gedachten verdiept, maar
niet zoozeer, dat het hem ontgaan was dat
een, in rijik livrei gekleede Chinees tweemaal
binnengekomen was om het grooter wordende
aantal gasten op te nemen en weer te ver
dwijnen. En toen hij het restaurant verliet,
verraste hij den man, terwijl deze in onder
worpen houding voor een dienaar van Li
Weng-Ho stond. Forsyth maakte daardoor
voor zichzelf uit, dat hij zelf ook tot het per
soneel van den mandarijn behoorde en onge
twijfeld instructies had gekregen een oogje
op hem en Kathleen Barrington te houden.
Dit feit werd anderhalf uur later bevestigd,
toen het meisje in zijn gezelschap in een
sampan wilde stappen en dezelfde man haar
een briefje overhandigde. Ze nam het aan, las
het, schudde toen haar hoofd en zei een paar
woorden tegen den boodschapper. De man pro
testeerde eerbiedig, maar het meisje negeerde
hem en wendde zich tot Forsyth, waarna zij
aan boord van de sampan ging.
Forsyth gaf onmiddellijk een order aan het
hoofd van de familie, die de sampan als woon
schip gebruikte, waarna de boot zich in be
weging zette. Terwijl ze door het stille water
van het kanaal gleden, keek Dick Forsyth het
meisje aan.
„Was dat briefje van Li Weng-Ho?"
„Ja", antwoordde ze. „Die man is een van
zijn bedienden. Hij wenschte, dat ik met hem
meeging naar de boot van zijn meester".
Ze gingen door een netwerk van kanalen
met veel booten, waar het krioelende, kleurige
leven van Canton zich afspeelt; onder ver
schillende fantastische en wankele bruggen
door, en voorbij vroolijk versierde drijvende
amusementspaleizen, tot ze de rivier bereikten
waar ze enlkele minuten later naar een groote.
properuitziende, wit-geschilderdeboot ge
bracht werden, over de verschansing waarvan
een paar Engelsche meisjes, met oogen stralend
van nieuwsgierigheid, het leven om hen heen
gadesloegen.
„De zendingsboot", zei Forsyth glimlachend
.En die twee meisjes zijn de passagiers voor
■Fong-Chin. Ik hoop dat u ze aardig vindt. Ze
kennen China niet zoo goed als u, ze zijn pas
hier.
Aan boord van de sampan gekomen, stelde
Forsyth Kathleen Barrington aan de twee
dames voor en toen ze met elkaar begonnen te
babbelen, ging hij weg om een oogje te houden
op het inladen van de bagage. Het viel hem
op, dat er zooveel was, maar hij vond een
verklaring in de veronderstelling, dat een
gedeelte er van handelswaar moest zijn. Toen
alles ingeladen was, werden de kabels van de
sampan losgeworpen, de Zuiderwind bolde de
zeilen en het vaartuig werd stroomopwaarts
gevoerd, waarna het de Pi-Kiang ingedreven
werd, de groote Noordelijke rivier, die de ver
binding vormt naar Fong-Chin en het meer
afgelegen Yong-Foo.
Terwijl dit gebeurde werden Forsyth's oogen
getroffen door een groote jonk met een dubbel
stel driehoekige zeilen. Hij nam zijn kijker,
richtte dien op de jonk en zag dat de kleuren
van de boot dezelfde waren als van de livrei
van Li Weng-Ho's bediende. Hij twijfelde er
niet aan of het was de jonk van den manda
rijn, een feit, dat hem, toen de sampan over
de wijde wateren gleed, ernstig aan het den
ken bracht.
IV.
Brood op de wateren.
Laat in den middag ging de wind liggen,
ae bemanning haalde de roeiriemen te voor
schijn en roeide de sampan naar een groot
dorp. waaiwan de pagode al van verre zicht
baar was. Toen zij naderbij kwamen, klonk
tromgeroffel over het water; Forsyth legde uit.
dat er feestelijkheden aan den gang waren,
waarop een der nieuw aangekomenen den
wensch te kennen gaf, aan land te gaan.
„Dat wilde ik juist voorstellen", antwoordde
hij. „Er is hier een zendingsstation, waar een
vriend van mij een hospitaal heeft. We zullen
zijn provisiekast plunderen en er blijven eten".
Hij keerde zjch lachend tot zijn nieuwe vrien
din. „Wat denkt u ervan, miss Barrington.
„Ik zou het heerlijk vinden", antwoordde
deze opgewekt.
Toen het anker uitgeworpen werd, was de
schemering al ingevallen; het licht van vroolijk
gekleurde lantaarns flikkerde langs den oever
en terwijl zij landden klonk het geroffel der
trommels luider. De straten waren tjokvol.
Onder het voortwandelen, werd het lawaai
steeds girooter; nu hoorden zij lachen en
schreeuwen en wilden kreten van opgewonden
heid. Geknal weerklonk, een regen van gouden
vonken viel hoog boven hun hoofden uiteen
en plotseling verscheen om een hoek een
vreemdsoortig geïllumineerd dier, vijf en twin
tig voet lang, dat zich kronkelend en wringend
een weg baanden door de straat.
„Lieve deugd!", riep een der Engelsche meis
jes, „wat is dat?"
,.Een papieren draak", lachte de dokter.
,.Laten we aan den kant gaan, anders verslindt'
hij ons nog".
Halthoudend trok hij het heele gezelschap
tegen een winkel aan, waar ze goed in den
schemer stonden, want hij was lang genoeg
in China geweest om te weten, dat de bevol
king, wanneer ze in feeststemming verkeert,
tot allerlei baldadigheid geneigd is.
Kathleen Barrington wist dat ook, ze was
zich bewust, dat een menschen menigte, zooals
zich nu door de straten drong, korte met
ten met de „vreemde duivels" zou maken.
„Neem zoo min mogelijk notitie van
er gebeurt", fluisterde ze den Engelschen meis
jes toe, terwijl ze tusschen hen in gine staan.
Gelukkig was de menigte te zeer verdiept m
de groteske kronkelingen van den draak om
de vreemdelingen op te merken. Toen net
tromgeroffel, het geknal en gespetter van net
vuurwerk en het lawaai der menschenjMj
stemmen verminderde, 't monster verdwenen
was en de straat leeger werd, vervolgden ae
vreemdelingen hun weg.
(Wordt vervolgd-).
De Engelsch-Duitsche besprekingen
te Berlijn. De Duitsche Rijksleider
in gezelschap van de Engelsche
staatslieden. V.l.n.r. zichtbaar:
Anthony Eden, Sir John Simon,
Adolf Hitler, terwijl men verder
rechts onderscheidt de Duitsche
Rijksminister van Buitenlandsche
Zaken Von Neurath, Sir Eric Phipps,
de Engelsche gezant en Von Rib-
bentropp
Opdeaebraafplaats ZcrgyU
had D.nsdagmiddag de <eJ.
debestellmg plaats van ket
stoffelijk overschot van wiJ
prof. dr.Otfo wl|,*
zeer vele autoriteiten
bijgewoond
Mr. A. Neytzell de Wilde, oud-
voorzitter van den Volksraad
van Ned-lndië, is benoemd lot
buitengewoon hoogleeraar aan
de landbouwhoogeschool te
Wageningen voor het geven
van onderwijs in de koloniale
landhuishoudkunde en het
Indisch agrarisch recht
Mussolini tijdens zijn rede welke hij van het T T JS T T Ti Tl7 A 7 «7
O, w n H. K. ti. rrmses Juhana heeft LJinsdagmid-
balcon van het Palazzo Venezïa te Rome i r j t
voor een ontzaggelijke menschenmenigte dag UI geZelsdwp LOtl CCU hofdame CeTl duiTt-
hidd, en waarin hij o.er de la.i.ie mier- wandeling gemaakt. De Prinses bestijgt een
nationale „ebeu.feni.sen sp.ak hOOgen duMrOp
