EEN LIEFDE IN CHINA
De eerste van de serie door
de K.L.M. bestelde Douglas
D. C. 2-vliegtuigen, de „Gaai",
is Maandag op het vliegveld
Waalhaven te Rotterdam aan
gekomen. De nieuwe machine
in de hangar
De fraaie iepenboomen aan den weg tusschen Zwolle en Wijhe Generaal Denain, de^ Fransche minister van Twee groote Nederlanders ontmoeten elkaar. Mengelberg en zijn orkest brachten Maandagavond een
moeten wegens ziekte gekapt worden m^niste^vatTo^rlog?r^de jongsT^Fra^che bezoek aan Carré te Amsterdam, waar Buziau en de zijnen momenteel optreden in Bouwmeesters revue
kabinetszitting, waarin gewichtige besluiten
genomen werden
Mr. J. de Blieck 'e
met ingang van 15
April benoemd tot
burgemeester van D»
De Koning en de Koningin van Belgié heb
ben een bezoek gebracht aan het Palais
des Beau* Arts te Brussel, waar zij de
tentoonstelling van werken van Prins Eugen
van Zweden, oom van Koningin Astrid, be
zichtigden
Overzicht Van de
„Flora Welke deze
opend z
bloemententoonstelling
week te Boskoop ge-
l worden
FEUILLETON.
Uit het Engelsch
door BEN BOLT.
17)
„Waarom hebben ze mij eigenlijk gebon
den? Waarom ben ik hierheen gebracht?"
„Vraagt u dat nog? U hebt ook een arm
zalig geheugen, dokter. Gisteren werd u ver
zocht bij zonsondergang uit Yong-Foo te ver
trekken. Mag.r u was koppig en negeerde de
waarschuwing, dus werd u in uw eigen belang
na donker weggevoerd".
„In mijn eigen belang
„Zonder twijfel. Mijn hoogvereerde meester
was zeer onthutst dat men u, na uw vertrek
uit den Yamen lastig gevallen heeft. Het deed
hem ten zeerste leed en, vreezend dat u koppig
zoudt blijven en hij niet bij machte zou zijn
de burgers in toom te houden en dat het zen
dingsstation in brand gestoken zou worden,
moest hij u veiligheidshalve verwijderen".
Forsyth luisterde naar deze aaneenschake
ling van leugens zonder ook maar eenig blijk
van zijn ongeloof te geven.
„Dus het briefje, dat ik van Miss Barrington
kreeg, was als lokaas bedoeld?"
„Laten we liever zeggen dat het een middel
was om uw veiligheid te waarborgen. De
deugdzame en vindingrijke jongedame heeft
het zelf bedacht".
„Heeft Miss Barrington het bedacht?"
Er klonk verbazing in Forsyth's stem en toen
hij begon te beseffen, dat deze mededeeling
waar kon zijn kwam er een peinzende blik in
zijn oogen. die den Chinees niet ontging'.
„De jongedame vreesde dat uw koppigheid
u in gevaar zou kunnen brengen", verduide
lijkte hij, „en bezorgd voor uw welzijn, bedacht
zij dit pian om u tegen de gevolgen van uw
eigen halstamgheid te beschermen".
Terwijl de Oosterling sprak, bewoog For
syth zijn beenen en de ketting die erom ver
bonden was, schuurde tegen den ijzeren ring.
Dit onheilspellende geluid verjoeg de opko
mende neiging om aan het leugenachtige
verhaal geloof te schenken geheel en hij vroeg:
„Heeft Miss Barrington ook vorogesteld
dat ik geboeid moest worden?"
„Neen", was het prompte antwoord", dat
gebeurde op mijn order; het zou Miss Barring
ton buitengewoon veel verdriet doen als zij
het wist. Maar het was wat uw landslieden een
betreurenswaardige noodzakelijkheid noemen,
beste dokter. Ziet u. het was noodig, dat u uit
Yong-Foo vertrok en ongeboeid zoudt u zich
daar zeker niet toe hebben laten dwingen; u
zoudt overboord gesprongen en teruggegaan
zijn en dat zou uw dood hebben beteekend
nietwaar?"
Dick Forsyth reageerde niet op de vraag en
vervolgde:
„Waar brengt u mij heen? Naar Canton".
De Chinees schudde het hoofd.
„Mijn geachte meester wil u daar voorloopig
niet hebben. Hij is overtuigd dat u bevooroor
deeld zijt tegen zijn beheer in Young-Foo en
dat u zoudt pogen hem nadeel te betrokke
nen; daarom is hij iets anders met u van
plan, eer hij u naar uw landslieden terug
stuurt. Hij zendt u naar zijn huis, dat op de
grens van de provincie gelegen is".
„Ah! Dus ik ben de gevangene van den
mandarijn?"
„Laten we spreken van zijn geëerden gast!
Maar uw handen zijn weer in orde; uw ont
bijt wacht u".
De Chinees klapte in de handen; een ladder
werd door het luik naar beneden geschoven
en een bediende daalde omlaag met een ge
lakt blad. waarop zich een behoorlijken maal
tijd bevond.
Dick Forsyth had zijn honger spoedig ge
stild; toen gaf zijn bezoeker nogmaals een
teeken en de bediende kwam de borden en
kopjes weghalen. Een andere bediende bracht
een blaadje met sigaren, sigaretten en een
spirituslampje.
Forsyth rookte zwijgend, terwijl de Chinees
droomerig voor zich uit zat te staren. Op
eens stond hij op.
„Als er een paar dagen voorbij zijn en we
ons verder op de rivier bevinden, zullen we
samen van de frissche lucht gaan genieten;
ondertusschen vindt u het misschien aange
naam om eens uit te kijken".
Hij schoof een klein paneel, naast de brits
waarop de gevangene lag, terzijde, waardoor
een opening ontstond, die het zonlicht deed
binnenstroomen.
„Het is een beperkt uitzicht", ging hij ver
ontschuldigend voort, „een klein schilderij uit
een groote wereld. Maar de bloemen langs
den oever zijn prachtig". Hij wuifde met zijn
waaier naar het open paneel, boog zonder
een zweem van ironie in zijn manier van doen,
en een minuut later was hij verdwenen; de
ladder werd ingetrokken, 't bovenluik gesloten
en de zendingsarts was weer aan zichzelf over
gelaten.
Eenigen tijd bleef hij onbeweegljik zitten,
in gespannen overdenking van hetgeen hij
gehoord had.
Dat hij. ondanks de vriendelijke woorden
en de beleefde bejegening van den Chinees,
de gevangene van den mandarijn was, leed
geen twijfel en als hij inderdaad naar de grens
van Li Weng-JHo's provincie gebracht werd,
dan beteekende dat, dat hij zich geheel in de
macht van dit heerschap bevond en tevens
dat hem niet veel goeds wachtte. Hij moest
zien te ontsnappen, anders
Van die gedachte vervuld richtte hij zich
op en tuurde door het open paneel.
Het eerste waarop zijn blik viel was een
hooge. enorme wal van witten kalksteen; van
de plaats waar hij lag leek het gesteente wel
tot den hemel te reiken. Hij moest zich buk
ken en naar boven kijken om het geheel te
kunnen zien.
Beneden aan den voet der rotsen zag hij een
rij mannen langs een ruw pad sjokken. Ze
trokken allen aan een lijn en daaruit leidde
hij af dat de boot door een stroomversnelling
of tegen een strooming in getrokken werd.
De jonk voer dicht bij den oever, een paar
maal was deze zoo dichtbij, dat men met een
fikschen sprong van het dek het land had
kunnen bereiken.
„Het geeft niet", mompelde hij, „eerst moe
ten die kettingen los!"
Na zich behoedzaam vergewist te hebben,
dat niemand hem bespiedde, onderzocht hij
den ketting zorgvuldig. Het was een degelijk
stuk werk, bevestigd aan een paar boeien,
die om zijn enkels sloten. Zonder een sleutel
of vijl was geen kans er zich van te ontdoen.
Zijn eenige kans zou komen wanneer z'n be
waker hem toestond van de frissche lucht te
genieten, zooals hij in uitzicht had gesteld
want aan het dek wandelen was alleen moge
lijk indien hij van zijn voetboeien bevrijd
was
Drie trage, zenuwsloopende dagen kropen
voorbij.
Enkele malen per dag kwam de beleefde
Chinees, die Ah Yeo bleek te heeten, hem
bezoeken en bleef dan een poosje praten. Den
derden dag zat Forsyth somber door het open
paneel te kijken en hij merkte juist op dat de
rivier breeder begon te worden toen" Ah Yeo
weer een praatje kwam maken. Na een paar
minuten kwam eindelijk het voorstel dat de
gevangene zoo vurig verbeid had.
„Waarde dokter, zoudt u wel lust hebben
naar het dek te gaan?"
Dick Forsyth's hart klopte zoo heftig, dat
hij het eerste moment niets kon zeggen. Toen
hij antwoordde, deed hij het echter op onver
schilligen toon, want hij begreep dat hij zijn
doel niet zou bereiken als hij zijn verlangen
te zeer liet blijken.
„Als ik loopen kon. ja", antwoordde hij
met een blik naar zijn voeten. „Maar ik ben
bang dat het niet gaan zal. Mijn beenen
zijn zoo stijf,, ik heb er nauwelijks gevoel
'in...,, j
De Chinees lachte.
„Dat kan verholpen worden, dokter!"
Hij liet zijn gevangene alleen en ging
het dek. om enkele oogenblikken later met
een paar bedienden terug te komen. Een van
hen verwijderde op zijn aanwijzing de boeien,
waarna het tweetal Forsyth met kracht begon
te masseeren. Een minuut of twintig waren ze
met hem bezig, toen beduidde Air. Yeo op te
houden.
„Probeer u nu maar om te loopen dok .er
Forsyth slingerde zijn beenen over den rand
van de brits. Zijn voeten rustten op den y.cer;
hij bleef een oogenblik zitten alsof hij jang-
was zich te bewegen; toen kwam hij 'M'
zaam overeind. Ah Yeo zag dat zijn gevangene
op wat stijfheid na, niets meer scheelde, maar
toen Forsyth zich met voorzichtige pas^3
naar de ladder begaf, liep hij voor alle zee
held toch vlak naast hem.
Op het dek gekomen, leunde de dos.e-
tegen de verschansing van de jonk aan
keek om zich heen. De Chinees, overtuigt 02
hij geen kwaad kon, liet hem een poosje aan
zijn lot over. De boot was een twintig mete.
van den oever verwijderd en de dokter meen
de, dat als hij bij avond of 's nachts onge
boeid aan dek zou kunnen komen, het n>«
moeilijk moest zijn om te ontsnappen, af
wendde hij den blik van den oever a. e
keek de jonk rond; opeens kwam er e.
uitdrukking van ontsteltenis in zijn oogen.-j
bleef roerloos, als versteend staan en
ontzet naar een voorwerp dat even hutten
kajuitstrap op het dek lag.
Na een poosje begon hij met een onver.
lig air en grooter moeite bij het loopen
wendend dan in werkelijkheid noodig
zich in de richting te bewegen waar he»'
werp lag. Toen hij het bereikt had,Jmeei
niet stilstaan, en keek er ,van onder hau n
geslagen oogleden, met aandacht Paar'
zich niet vergist het was een damessc-
(Wordt vervol?#»
