EEN LIEFDE IN CHINA
De nachtsneltrein van Hendaye aan de Spaansch grens naar Parijs is
nabij Marcheprime door het losschieten van een schokbreker van den
eersten personenwagen gederailleerd. De ruïne van de vernielde
Na de drie-mogendheden-conferentie te
Stresa. Laval, Mussolini, Macdonald en
Flandin leggen na afloop van de laatste
zitting aan de verzamelde journalisten hun
verklaring af. Telegrafisch overgebrachte foto
rijtuigen
De molen .Het Pink' te Koog a/d Zaan is aan de Zaan-
sche V V.V. gratis beschikbaar gesteld, en zal waar
schijnlijk gesloopt en daarna opnieuw opgebouwd worden
om als Zaansch Verkeershuis te worden bestemd
Do nieuwe v.erponi voor d.n dien.l 0,.,i.
sluizen—Schelltngwoude, welke M j
geopend is a" afl
Mussolini en Suvitch verlaten Isola Bella om zich naar den maaltijd te begeven welke door do Enge^
sche en Fransche ministers aan de Italiaansche gedelegeerden werd aangeboden
Een stalen constructie, welke als steunpunt zal dienen voor het nieuwe Muiderpoort-
station te Amsterdam, is Maandag van Krimpen aan de Lek naar de plaats van be
stemming getransporteerd
H. K. H. Prinses Juliana heeft Maandagmiddag het voltooide gedeelte van den
wandel- en fieisweg, die door jongere werkloozen op den Ringspoordijk tusschen
Amstel en Schinkel te Amsterdam is aangelegd, geopend. De aankomst der Prinses
De Nederlandsche schrijfster Ina Boudier Bakker hield Maandag ter gelegen
heid van haar zestigsten verjaardag te Utrecht een druk bezochte receptie,
waar vele bekende personen de jubilaresse kwamen gelukwenschen
FEUILLETON.
Uit het Engelsch
door BEN BOLT.
23)
„Kan niet", gaf de Chinees met philo-
sofische kalmte te kennen, en als wij ris-
keeren en zij ons pakken, wat zal Missie
Barrington dan doen? Als zij ons dood maken
heeft Missie Barrington niets aan. Kunnen
haar beter uit de Yamen halen, weet u?"
Ondanks zijn angst en ongeduld moest
Dick Forsyth toegeven dat de Chinees gelijk
had. Kathleen's eenige kans op redding lag
in Ching en hemzelf en deze door onvoor
zichtigheid te verspelen, was erger dan
dwaasheid. Zoolang het licht was moesten
zij langs stille paden gaan en bevolkte
centra vermijden.
Zooveel mogelijk gebruik makend van de
dekking, die de heuvel bood en zonder
iemand te ontmoeten, daalden zij af naai
den weg, staken deze over en beklommen de
tamelijk steile helling aan de overzijde. Toen
wendden zij het gezicht naar de richting
Pi-Chow. Door de heuvels liep geen pad; zij
zorgden echter parallel met den weg te
blijven, zonder in het gezicht ervan te komen
en bereikten twee uur later een kleine vallei,
waarin een armelijk boerderijtje lag en
waar zij zich neerzetten om uit te rusten.
,3onger", kondigde Ching aan. „Ga rijst
koooen".
Gezeten lusschen eer, perk wilde azaleas
sag Forsyth zijn metgezel naar beneden gaan
en" in de boerderij verdwijnen. Er gingen
rijf minuten voorbij en Ching was nog niet
weer verschenen: het werden tien minuten
jfi Forsyth hegoa eis fceetje BSgSöist te
worden. Toen er een kwartier verloopen was,
overviel hem een koortsachtige vrees, totdat,
tot zijn groote verlichting, Ching achter het
huis zichtbaar werd met een teenen mandje
aan zijn hand.
Hij ging echter niet rechtstreeks naar de
plek waar de dokter achtergebleven was, doch
beschreef een halven cirkel en was voor het
oogenblik door een haag boomen aan het
gezicht onttrokken, zoowel voor zijn reisge
noot als voor iemand, die hem uit het huis
met de oogen zou volgen. Het duurde niet
lang of Forsyth ontdekte de orzaak van
Ching's voorzorg, want buiten het boerde
rijtje stonden twee mannen te kijken in de
richting, waarin de bezoeker van zooeven
weggeglipt was.
Dick Forsyth's aandacht werd in een an
dere richting getrokken, doordat uit het
bosch achter hem een sissend gefluister
klonk.
Dr. Forsyth!, Dr. Forsyth!
Op handen en voeten kroop hij door het
struikgewas, en was een oogenblik later aan
Ching's zijde. Met een handbeweging wees
de Chinees naar de twee mannen beneden.
„Soldaten", luidde de onheilspellende
mededeeling.
„Aha! Achtervolgen ze ons, Ching?"
„Ik weet niet. Afwachten!"
Ze wachtten en zagen de beide soldaten
snel op het bosch afkomen, waarin Ching
aan hun opmerkzaamheid was ontsnapt.
„Zij achtervolgens ons, Ching", constateer
de Forsyth.
Ching knikte en gaf kalmpjes ten ant
woord: „Tijd dat wij vertrekken zij vallei
op, wij vallei af". Een minachtend lachje
speelde om zijn mond terwijl hij sprak, en
overeind komend, begon hij in de richting
•ar den straatweg te loopen, parallel met
de vallei.
„Ching". vroeg Forsyth' „gaan we reti
reer en gaan we terug?"
„Neen", de Chinees schudde energiek het
hoofd, yy|j Qeen tiea miautea §bgfren
we vallei over en gaan rechtdoor naar Pi-
Chow. Deze mannetjes van den mandarijn
zoeken ons heelen middag op de heuvels,
terwijl wij voorwaarts marcheeren!"
Vijf honderd voet verder naar omlaag
maakte de vallei een bocht, die hen van de
boerderij onzichtbaar maakte, en toen ze
dat punt vorobij waren, staken ze over en
zochten dekking aan de andere zijde. Halt
houden voor een maaltijd was thans te ris
kant, daarom aten zij onder het loopen, ter
wijl zij in zo recht mogelijke lijn doorstap
ten naar Pi-Chow.
Verscheidene malen ontmoette zij wonin
gen, verscholen tusschen de beboschte
heuvels, die ze echter gemakkelijk konden
vermijden en zonder ongelukken en zonder
ongewenschte avonturen, gingen zij voort
tot ongeveer een uur vóór zonsondergang,
toen Ching zich op den met dennennaalden
bezaaiden grond van een dicht dennenbosch
neervlijde.
„Nu een slaapje tot 't heelemaal donker
is; dan naar den straatweg en vlug aan
loopen".
Op het dikke naaldtapijt sliepen ze, na de
vermoeienissen van den inspannenden dag.
weldra in. Na een uur of drie werden ze wak
ker en na een korte beraadslaging, daalden
ze naar den straatweg af. De maan was nog
niet op en een barmhartige duisternis be
schutte hen tegen al te waakzame blikken,
zoodat, ofschoon er vrij veel verkeer langs
den weg was, niemand op hen lette. Forsyth
trok Wang-Li's gewaad dicht om zich heen
en zegende zijn gesternte dat hij dezen man
tel had geleend, toen hij naar Barrington's
huis ging.
Zij bereikten een dorp. waar de lantaarns
voor de winkels nog brandden: Ching ging
'ooruit en bezorgde zijn metgeze: ^en" hoed.
opdat zijn onbedekt hoofd niet de aandacht
zou trekken. Heel aan het eind van het
dorp voerde hun weg langs een kleine thee
tuin. Veelkleurige lampions tooverden hun
achjjj&gl &s$c£en booiue.ö ^trnlken;. vit.
het paviljoen in het midden klonk muziek,
gegons van stemmen en gelach, maar de
tafels, die in ruw-getimmerde prieëelen wa
ren geplaatst, waren verlaten. Het was er flink
donker en Forsyth keek verlangend den
tuin in.
„Thee?", vroeg Ching, vermoedende wat
er in hem omging.
,,Ik zou er wel trek in hebben. Wat denk
jij, Ching? Is het veilig om
In antwoord op den onvoltooiden zin strek
te Ching de hand uit en duwde het nieuwe
hoofddeksel van den dokter diep in zijn ge
zicht.
„U spreekt Chineesch. net als ik", fluister
de hij. „Maar niet praten is beter".
Toen ging hij voor naar binnen. Zij namen
de tafel, die het verst van het paviljoen ver
wijderd was en geheel in de schaduw lag. Het
was Ching, die de thee bestelde.
Forsyth genoot deze weelde met kleine
teugjes en was halverwege zijn derde kopje,
toen zijn oog plotseling bleef rusten op een
Chineesch plakkaat, dat aan den buitenkant
van het primitieve prieel bevestigd was. Het
was hem straks in het haastige voorbijgaan
niet opgevallen, maar nu, door nieuwsgierig
heid gedreven, stond hij op. en las bij het
licht van een lampion
Onder het lezen verstarde zijn gezicht, en
Ching, die naar hem keek, fluisterde in het
Engelsch:
„Wat is het dokter?"
„Mijn signalement en er wordt een groote
belooning uitgeloofd voor degene, die me dood
of levend naar de Yam-en in Pi-Chow brengt
Het is onderteekend door Ah Yeo".
Dick Forsyth ging weer zitten, dronk pein
zend zijn thee leeg. en hernam;
„Ching, ik geloof niet dat het verstandig is
veer langs dat paviljoen te gaan of door de
verlichte poort".
„De poort is niet de eenige weg uit een
kersenboomgaard", antwoordde zijn metgezel
met een grijns. „Wij gaan langs den achter.
Ë&t. en. direct, tongei blliyea niét (:oe&
Hierheen, dokter".
Hij ging den ander voor verder de duis
ternis van den tuin in, en even later stonden
zij in een onverlicht gedeelte voor een vrij
hoogen muur. Ching bukte, beduidde zijn
reisgenoot op zijn rug te klimmen, en zoo
werkte Forsyth zich over de hindernis. Ching
zelf kroop er tegen op als een kat, en toen
hij aan de andere zijde neergekomen was,
keerden zij naar den straatweg terug.
„Ching", zette Forsyth het gesprek voort,
„als Ah Yeo deze mededeeling langs den ge-
heelen weg naar Pi-Chow heeft laten aan
plakken, wordt het een moeilijk karwei miss
Barrington te helpen"
„Heel moeilijk", was het nuchtere be-
scheid.
„Er wordt in de proclamatie niet gespro
ken over jou".
„AhYeo weet misschien niet, ik dij u.
Denkt misschien ik verdronken. Hij weet
heelemaal niet ik vriend van u, dokter
„Dan zou ik graag willen, dat je
ding beloofde, Ching. Wat er ook gebeurt
doe voor Miss Barrington wat in je vermog
is. Als de nfandarijn mij te pakken KriJ=
doe dan alles wat je kunt om haar uit n-
Chow weg te krijeen naar Canton, zul J®-
„Ik beloof het u". antwoordde de Chinees
rustig, „en ik zal met Weng-Ho afiekene
voordatt
„Neen, Ching; Miss Barrington komt eersu
Als we gescheiden raken mag je aan ni
anders denken dan aan haar welzijn, d
loof me dat". „nT.
„Ik beloof het", herhaalde de Chinees zo
der eenige terughouding.
Forsyth viel hem niet verder lasti=. J
wist, dat een fatsoenlijke Chinees een 1n
van zijn woord is en hij had van Ching s
trouwbaarheid afdoende bewijzen.
„Ik zal er je heel dankbaar voor zijn*
Ching", verzekerde hij geroerd.
(Wordt
