EEN LIEFDE IN CHINA
Een der deelnemers aan het internationaal concours hippique te Nice neemt op
schitterende wijze een der moeilijke hindernissen
Het ontwerp voor het monument van wijlen
Z K H Prins Hendrik, dat tegenover het
monument voor het Nederlandsche Red
dingswezen te den Helder zal worden aan
gebracht
De dichter Eduard Brom, sedert
vele jaren voorzitter van .De
Violier", is in den ouderdom
van 62 jaar te Amsterdam
overleden
Charmante belangstelling op de voorjaars-bijenmarkt welke Woensdag op
het sportpark aan den Goirlescheweg te Tri burg werd gehouden
Op de terreinen der Fokkerfabrieken aan
de overzijde van het IJ te Amsterdam
werden Woensdagavond de romp, vleugels
en verdere onderdeelen van de nieuwe
.Roerdomp", bestemd voor de K.L.M., op
twee schuiten geplaatst, om naar de
montageloods op Schiphol vervoerd te
worden
Een bondselftal van de K.N.V.B. speelde Woensdagmiddag te Rotterdam een
wedstrijd tegen First Vienna. Een spelmoment
Hetmotorjacht.'tZuider-
kruis", te Nieuwendam
gebouwd voor den heer
Ruys, directeur van den
Rotterdamsche Lloyd, is
Woensdagmiddag te wa
ter gelaten
FEUILLETON.
Uit het Engelsch
door BEN BOLT.
30)
Daarna nogmaals een grommende
snauw en weer wendde de mandarijn zich
naar den Engelschen dokter. De secretaris
verzette zich niet langer en Dich Forsyth was
juist bezig weer overeind te komen. Een zwak
triomfantelijk lachje speelde om Li Weng-
Ho's lippen, toen hij het kromzwaard opnieuw
hief. Het meisje zag het glinsteren in het
licht dat doior de deur viel en kromp ineen
bij de vreeselijke gedachte aan wat gebeuren
ging.
Het wapen kwam niet neer. Juist terwijl
het achterwaarts gezwaaid werd, was er plot
seling een geluid bij een der vensters.
Iemand snelde aan Kathleen voorbij ,een
schaduw slechts en in het volgend oogen.
blik gaf een lange man in Chineesche kleedij
den mandarijn een verschrikkelijken slag met
een knods. Li Weng-Ho zeeg ineen; het
zwaard viel kletterend tegen een tafel en
toen met een plof op den grond.
Dick Forsyth's fluisterende stem werd hoor
baar.
„Ching?"
„Ja, dokter Forsyth".
e We mioeten hier weg, zoo gauw mogelijk.
Maar eerst moeten we deze twee knevelen
en beletten geluid te geven".
„Liever doodmaken
„Neen". Forsyth's weigering klonk beslist
genoeg. Hij had het zwaard opgepakt en
sloeg er nu mee naar een gordijn. Toen het
van de ivoren ringen naar beneden viel,
smeet hij het naar Ching,
„Li Weng-Ho, vlug".
Hij trok nog een zijden voorhang naar be
neden en begon zelf Ah Yeo te binden en een
pnop in den mond te stoppen. Hij was eerder
klaar dan Ching, die blijkbaar zijn taak
grondig wenschte te verrichten.
„Zoo is het voldoende, Ching. We zullen
ze daar achter het scherm deponeeren".
Snel sleepten ze de bewustelooze Chineezen
naar het scherm en door dit nog een weinig
te verplaatsen, zorgden zij dat de beide man
nen volkomen verborgen waren voor ieder
een, die in de kamer ziou kijken,
meisje
„Nu moeten we gaan, lieveling".
„Ik wijs den weg", verklaarde Ching. „Heb
touw aan de muur".
Ze gingen door de open deuren, Ching
voorop, en Forsyth met zijn arm om het
meisje dat over haar heele lichaam trilde,
achteraan. Vlug liepen ze den tuin door.
Voor zoover .zij konden zien lag de Yamen
verlaten, maar in de lucht boven Pi-Chow
was de weerschijn van vele lantaarns en
door de stilte van den avond klonken de
exotische tonen van Chineesche muziek en
het gerommel van trommels. Forsyth dankte
zijn gelukkige gesternte, dat de bedienden
van het paleis waarschijnlijk nog verschei
dene uren in uitgelaten pret zouden door
brengen en de mandarijn en zijn secretaris
zoodoende waarschijnlijk pas den volgenden
morgen zouden worden ontdekt of ver
mist.
Met behulp van het touw. waarvoor de on
volprezen Ching had gezorgd konden zij
zonder veel moeite over den muur komen.
Aan de andere zijde stootte Forsyth op een
omvangrijk voorwerp, dat hem den weg
versperde.
„Wat....?"
„Draagstoel", lichtte Ching in voor de
dokter zijn zin kon afmaken. „Voor Missie
Barrington. Dames loopen niet vlug en lang,
u en ik dragen".
Forsyth dacht snel na. Kathleen zou hoogst
waarschijnlijk wel vlug en lang kunnen loopen
Ching, redeneerende naar zijn kennis van
Chineesche vrouwen, had natuurlijk ge
meend, dat dit niet het geval zou zijn en de
draagstoel zou een hindernis kunnen vormen
om in het gewenschte tempo vooruit te
komen of dekking te zoeken. Maar aan den
anderen kant zou het vervoermiddel voor de
eerste étappe van den tocht, als ze nog niet
achtervolgd zouden worden, goede diensten
kunnen bewijzen en wanneer de jacht
eenmaal werd ingezet, wat zeker zou ge
beuren, zou de beschrijving van het voort,
vluchtige drietal niets omtrent een draag
stoel vermelden. Buitendien, ze konden het
ding altijd achterlaten wanneer het noodig
bleek. De vo.ordeelen schenen grooter dan
de bezwaren en Forsyth verzocht het meisje
in te stappen.
„Neen, nu niet protesteeren, liefste", weer
de hij af, toen het scheen alsof zij tegen
werpingen wilde maken. „Ching en ik kuil
er allebei best tegen en we hebben op het
oogenblik geen tijd voor discussies".
Kathleen legde zich bij zijn beslissing neer.
Vlug hielp hij haar instappen, schoof de
gordijnen dicht en richtte zich daarop tot
Ching.
„Naar de heuvels, Ching, we moeten in de
richting Yunnan. Daar zijn zendingsstations
en Li Weng-Ho zal ons zoeken in de richting
van de rivier.
De Chinees betuigde zijn instemming met
dit plan; ze tilden den draagstoel op en be
gonnen hun tocht, de draagarmen over hun
schouders. Zij volgden het pad. waarlangs
Forsyth uit zijn schuilplaats het landvolk
naar Pi-Chow had zien trekken, vroeger in
den schemer, en waren zoo gelukkig dit nu
vrijwel verlaten te vinden. Het licht van
lantaarns ter rechter en linkerzijde van hen
verried de aanwezigheid van enkele boer
derijen, maar het duurde niet lang lof ze
hadden de laatste hofsteden achter den
rug. Langzamerhand begon het pad te stij
gen; ze naderden, veronderstelde Forsyte met,'
een opgelucht gemoed, den voet der heuvels.
Nu hij het gevoel had dat zij veilig kon
den praten, stelde Forsyth den Chinees een
vraag.
„Waar ben je gebleven, Ching, nadat ik je
in het gedrang bij de Yamen kwijt raakte?"
„Zag opeens mijn broer. Wist niet hij in
Pi-Chow is, en ik achter hem aan en spreek
met hem. Hij rijke man tegenwoordig en
heb geld van hem geleend; draagstoel ook,
touw ook. Hij is niet vergeten hoe vader ge
dood en wil ook wel Weng-IHo hak zetten,
maar hij te bang om zelf wat te doen. Ik
zei dat u terugbetaalt wat ik geleend, dokter
Forsyth".
„Ja, dat komt wel in orde. Maar hoe ben
je zoo zonder ongelukken op de Yamen ge.
komen?"
„Toen ik u kwijt was tusschen de kramen
en niet terug vinden kon, ik denk dr. For
syth gaat alleen naar de Yamen en probeert
Missie Barrington te redden. Leen stoel en
touw en ik ook naar de Yamen. Klim over
den muur zie licht in een paar kamers en
kijk. In de eerste kamer is niemand en dus
stil als slang naar de andere kruipen. Hoor
stemmen, lig plat op den grond en wacht.
Opeens stem van Li Weng-Ho, dan andere
stem en ik denk, dat dokter Forsyth, mis
schien heeft hij mij noodig. Dus ik kruip naar
voren en kijk in de kamer.
Ik zie Missie Barrington eerst, zij is heel
bleek; dan zie ik Li Weng-Ho en ik weet
direct wat aan de hand is hem niet aan
staat en dan zie ik u en ik blij want u
heeft zwaard in uw hand en denk u dien
duivel nu doodmaken".
Ching gaf daarop in zijn schilderachtig
taaltje een relaas van het gebeurde in de
kamer en van zijn verschijnen op het hache-
lijst oogenblik.
„Het komt me voor, dat ik een heeleboel
aan je te danken heb, Ching. verklaarde de
dokter, toen zijn reisgezel uitgesproken
was.
^„Misschien, dokter Forsyth. Maar n\j nog
niet over praten. Nog altijd gevaar".
„En of! We kunnen er wel op rekenen, dat
wanneer Li Weng-Ho verlost is, hij onmid
dellijk een achtervolging zal beginnen met
grof geschut en een net zal spannen over
de geheele provincie om ons te vangen".
Ching, die opnieuw betreurde dat de dok
ter geen korte metten met den mandarijn
en zijn secretaris had gemaakt, beaamde dit
volkomen en gaf als zijn meening te kennen
dat ze den tocht den geheelen nacht moesten
voortzetten, om, als het licht werd, een
plekje te zoeken, waar zij zich konden ver
bergen.
Ze waren tot aan de eerste, lage heuvels
genaderd en kwamen aan een punt, waar de
weg overging in een lange, moeizame trap-
helling. De steilte deed bijna het heele ge-
wichte van draagstoel en passagier op de
schouders van Forsyth drukken en de dokter
dankte den hemel, toen hij, buiten adem en
hijgend bij een bocht in het pad een plaats
ontdekte waar zij den draagstoel konden neer
zetten.
Toen het primitieve vervoermiddel op den
grond stond, werd het gordijn terzijde ge.
schoven en verscheen het hoofd van
Kathleen.
„Dokter Forsythbegon zij, maar de
zendingsarts viel haar onmiddellijk in de
rede:
„Ik heet Dick!"
„Ja, antwoordde zij met een lachje", ik
herinner me, dat u me eens verteld hebt, dat
uw goede vrienden u Dick noemden".
„Je wou me wat vragen, Kathleen?"
„Ja Dick!" De intieme naam werd uit
gesproken met een verlegen aarzeling, die
hem nauwelijks luider deed klinken dan een
fluistering.
„Ik wilde vragen waar we waren".
„We 2ijn juist bij het begin van d$
heuvels".
(Wordt vervolgd)*
