Het geheim van Lady Littenton
Kroonprins Ibn Saoed bracht Vrijdag met zijn gevolg een bezoek aan
Schiphol, waar hij de K.LM.-vliegtuigen bezichtigde en een rondvlucht boven
Amsterdam maakte
De sleepboot „Risico", welke te Alphen aan den Rijn na de ketelontploffing gezonken
was, is Vrijdag gelicht
De Koningin van Engeland woonde deze week in Covent
Garden te Londen de opvoering der opera „La Bohème"
bij, waarin de bekende Amerikaansche prima donna miss
Grace Moore de rol van „Mimi" vertolkte
FEUILLETON
ELSA KAISER.
24)
Maar de weeke volle vrouwenstem klonk op
nieuw: „Hebt u mij dan niets te zeggen,
Joan?"
„Neen mylady niets anders dan wat u al
■weet". Zij keek op en recht in de groote oogen
van lady Angelique Plotseling rolden de tra
nen over haar wangen, zij kwam op lady An
gelique toe, kuste haar de hand en zeide dof:
„Vaarwel, mylady, ik dank u voor uw goed
heid en vertrouwen in mij."
Een half uur later had zij Littenton Castle
I verlaten.
HOOFDSTUK XX.
„Vandaag is het Claire's feestdag, vandaag
viert zij haar verloving," dit was de eenige
gedachte die Alice den ganschen dag niet-
verlaten had. Zij zag de gasten op Littenton
Castle, zij zag in gedachten het feest waar
Claire en hij het middelpunt van waren. „O.
steunde zij en greep haar hoofd met beide
handen vast. Voor het venster van haar klei
ne pensionkamer keek zij naar buiten zonder
iets te zien.
Toeirzïj zoo overhaast Littenton Castle ont
vlucht was, had zij dadelijk passage op een
Fransch schip genomen en was naar Parijs
gegaan. In een goedkoop pension had zij een
kamer genomen en deed nu moeite een be
trekking te vinden want haar opgespaarde
salaris dat Claire haar geven wilde, had zij
meegenomen en daarvan leefde zij nu, lang
zou dat echter niet kunnen want Parijs is
duur en om te solliciteeren heeft men geld
nooddg,
Maar vandaag kon zij aan niets anders
denken dan aan Claire's feestdag. Het had in
haar macht gestaan deze verloving te ver
hinderen, één woord had het haar maar ge
kost doch zij had het niet willen uitspreken.
Lord Littenton zou haar geloofd hebben. Met
een wrang gevoel dacht zij aan het oogen-
blik in haar kamer op Littenton Castle toen
hij haar handen gegrepen had en zoo innig
gesmeekt had
Ach maar wat zou het gegeven hebben in
dien zij al gesproken had? Zou een Lord Lit
tenton een eenvoudig meisje als Joan Forth
trouwen? En al zou zijn liefde groot genoeg
geweest zijn om alle standsveroordeelen te
overwinnen, zij was immers Joan Forth niet,
zij was Alice Gordonhaar bedrog zou uit
gekomen zijn en dandan was zij verloren
geweestvoor altijd. Nooit zou hij dat
vergeven hebben en Claire, Claire die haar
geholpen hadneen, neen, zij had niet an
ders kunnen handelen dan zij gedaan had.
Maar had zij met haar zwijgen zich niet
voor altijd van lord Littenton gescheiden? O,
als zij toen geweten had hoe zwaar haar dit
zou vallen had zij mischien een ander besluit
genomen. De scheiding van hem was bijna
niet te dragen, alles was leeg, dor en eenzaam
geworden, niets had meer een doel en ner
gens was rust voor haar kloppend en verlan
gend hart. Haar sombere vooruitzichten
maakten haar nog niet zoo ellendig als deze
scheiding.
Alice dwong zich aan haar toekomst te den
ken. Niemand wist waar zij was, zij was ge
vlucht zonder een woord zonder een briefje
achter te laten. Zij had niet meer kunnen
schrijven, zij wilde ook niet schrijven aan
Claire die haar vriendschap verraden had.
door aan Charley te zeggen dat zij dichtbij
was. Claire bestond niet meer voor haar. Zij
wenschte haar alle goeds toe maar zij zou
haar nimmer meer vertrouwen kunnen.
Nu was de tijd gekomen, dat zij moest
werken en toonen dat" zij wat kon, nooit wilde-
zij meer terug naar het huis van mr. Gordon
en ook nooit naar Claire
Ergens in huis klonk een gong, men moest
eten. Eerst nu begreep Alice wat het was een
arm meisje te zijn. dat voor haar brood moest
werken, een meisje zonder tehuis levend in
een pension.
Madame Salier verhuurde kamers aan
menschen die hun bezigheden buitenshuis
hadden en die enkel des middags in de groote
sombere voorkamer samenkwamen om den
maaltijd te gebruiken. Maar die eetkamer was
voor Alice een kwelling, zij die aan zooveel
schoonheid en rijkdom gewend was, kon bijna
niet leven, niet ademen in.de bedompte ruimte
tusschen menschen die zij niet kende en die
haar tegenstonden
Madame Salier was een moede hardwerken
de vrouw, die er afgewerkt en zorgelijk uit
zag, maar toch wilde zij aan tafel waai- zij
met haar pensionaires at nog een schijn van
de Fransche gastvrijheid en gezelligheid bren
gen Zij hield met moeite de kranten bij en
praatte over zoowat alles met haar gasten.
Alice met haar wondere schoonheid en haar
elegante toiletten stak vreemd af in dit
milieu en de andere pensiongasten keken ge
ïnteresseerd toe als madame Salier het woord
tot haar richtte, maar het meisje was niet
licht tot spreken te brengen zij sprak nu en
dan een paar conventioneede woorden en luis
terde verder zwijgend toe, onderwijl probee-
rend het eten in te slikken dat haar afschu
welijk leek.
Vandaag had zij een nieuwen tafelbuur ge
kregen, een jonge man die dadelijk probeerde
haar in het gesprek te betrekken. Hij stelde
zich voor, Lucien Soulier, filmregisseur. Hij
deel interessant en vertelde allerlei geschie
denissen van beroemde Fransche tooneel-
speelsters en acteurs en begon daarna Alice
brutaalweg uit te vragen. Zij wilde niet onbe
leefd schijnen en antwoordde dus op zijn vra
gen en weldra hoorde hij dus dat. het mooie,
meisje een beroep zocht en niet wist welk en
ook geen verbindingen had in deze vreemde
stad.
„Komt u toch bij de film, mademoiselle,
sloeg hij voor, als men zoo mooi is als u en zoo
elegant dan komt men er wel."
„Ook zonder talent!" vroeg zij adrem.
„Waarom zoudt u geen talent hebben, ma
demoiselle?" vroeg hij.
Zij trok haar wenkbrauwen op. Maar hij
liet haar geen tijd tot antwoorden. „Hebt u
nog meer zulke elgante japonnen?" Zij keek
hem niet begrijpend aan en knikte stom.
Daarna lachte zij en zeide: „O, ja, kleeren heb
ik en nog eleganter dan dit maar is dat dan
zoo belangrijk?"
„U zoudt kunnen figureeren, overlefde hij,
en op die manier beginnen. Mooie en elegante
figuren worden steeds gezocht. Als het blijkt
dat u talent hebt, merkt men u wel op en
dan krijgt u kleine rollen om zoo langzamer
hand tot de groote rollen te komen. U zoudt
het ver kunnen brengen mademoiselle, als u
wilt, het ligt geheel aan u zelf."
Zij had nog heelemaal niet aan zooiets ge
dacht. Het leek haar vreeselijk toe dat Alice
Gordon als figurante bij de film zou komen
maar er was geen andere uitweg, het was toch
altijd beter wat dan niets want zij moest
toch leven en wilde ook nog leeren. Dat alles
kostte geld en wat zij uit Littenton Castle had
meegebracht zou niet voor lang kunnen strek
ken.
,Mag ik er tot vanavond over denken?"
vroeg ze lief.
's Middags rekende zij uit hoeveel alles haar
kosten zou met lessen in stenografie en boek
houden erbij kon zij hoogstens nog drie weken
in dit pension blijven. En bij het avondeten
kondigde Alice haar buurman aan dat zij
gaarne van zijn vriendelijk aanbod gebruik
zou maken. De taal was geen bezwaar want zij
had in Amerika op de universiteit zoowel
Duitsch als Fransch geleerd en sprak deze
talen vloeiend door haar vroegere reizen in
Europa.
Het eenige wat vreeselijk voor haar was,
was dat Alice Gordon geen geld had.
Ailce Gordon die vroeger had kunnen koo-
pen waar zij lust in had, diezelfde Alice-
moest nu ieder geldstuk omkeeren, moest n*r
berekeningen maken hoelang zij nog leven
kon van hetgeen zij in haar zak had. Leven
zonder luxe, zonder zelfs behoorlijk eten,
geen auto, geen paartj, geen bediende en zoo
kwam het dus dat de hooghartige Alice haar*
tafelbuurman heel vriendelijk mededeelde, dat
zij gaarne zijn aanbod aannam.
Den volgenden morgen reed zij met hem in
de „métro" naar één der voorsteden waar de
ateliers van de studio d' Orphée gevestigd wa
ren. Hier hoorde zij dat Lucien Soulier hulp
regisseur was en heelemaal nog niet de groo
te man was die hij voorgaf te zijn. Na uren
lang wachten scheen het Lucien gelukt te zijn
zijn protegée bij één der grooter aan te beve
len, want Alice werd geroepen en moest toen
een proef afleggen, loopen, gaan zitten en zich
bewegen, een paar passen dansen en nog en
kele onverklaarbare bewegingen maken. Alice
leek echter in het minst niet meer op de groo
te dame die zij in New-York geweest was, zij.
was nog wel heel mooi maar het verdriet had
haar teruggetrokken en schuchter gemaakt,
de meest slechte eigenschappen om in de we
reld vooruit te komen. Had zij haar vroegere
trotsche houding gehad zoo zou haar een be
tere plaats aangeboden zijn maar helaas.,
Evenwel gelukte het Lucien toch voorloopig
voor haar een conti'actje van een week als fi
gurante te verkrijgen.
Buiten gekomen zeide Alice moe: „Ik heb u
dadelijk wel gezegd dat ik zonder eenig talent
ben."
Lucien wuifde deze mede deeling weg. „Het
geeft niets, meende hij, je zult wel eens een
gelegenheid krijgen te toonen wat je kunt. Ia
ieder geval verdien je nu -wat en dan is heb
leven altijd gemakkelijker."
(Wordt vervolgd.)
