BBHl
ALS IEMAND VERRE
REIZEN DOET
In het Koloniaal Instituut te Amsterdam is
Maandag het Zesde Internationaal Botanisch
Congres door den minister van Onderwijs, prof.
dr. J. R. Slotemaker de Bruine, officieel ge
opend. Een foto tijdens de openingszitting
De laatste hand wordt gelegd aan de lijkkoets voor de begrafenis van H. M. Koningin Astrid
van België
Koning Victor Emmanuel en Mussolini onderhouden zich met de buitenlandsche
militaire attaché's bij de manoeuvres in de omgeving van Bolzano
Te Baarn werden Maandag
ringrijderijen gehouden. Het
ringsteken vanuit versierde
sjeezen vormde het hoogte
punt van het programma
Aan de stands van da'
Utrechtsche Jaarbeurs worA
de laatste hand gelegd voor
de opening
lÈrnmm
WÊÊM
Van den toren van het Nederlandsch paviljoen op de wereldtentoonstelling te
Brussel hangt de vlag halfstok ten teeken van rouw over den dood van H. M.
Koningin Astrid
De Hertog van Gloucester en zijn
verloofde, Lady Alice Scott, te Bal
moral
Belangstelling van de 's Gravelandsche jeugd voor de militairen, die in verband
met de te houden manoeuvres in het dorp zijn ingekwartierd
FEUILLETON.
Een avontuurlijk verhaal van drie
studenten.
door ARNOLD BARTEL.
(Nadruk verboden).
4)
„Wat heb ik daar in 's hemelsnaam mee te
maken?" roept Diesel uit, maar nog vóór hij
gelegenheid heeft deze woorden in het Fransch
te vertalen wordt zijn aandacht getrokken
door een ongewone gebeurtenis op de kade.
welke ook de volle belangstelling van den heer
met de penning blijkt te hebben. Hij ziet. hoe
uit een geheel gesloten bestelauto, zooals men
die voor geldtransporten pleegt te gebruiken,
voorzichtig een cassette wordt getild en onder
bewaking van twee politieagenten den loop
plank wordt opgedragen. Aan het eind hier
van hebben zich inmiddels ook de kapitein in
hoogst eigen persoon en de purser opgesteld
en als de mannen met hun, blijkbaar zeer
kostbare last het dek betreden, vergezellen deze
beide autoriteiten den stoet naar het midden
schip.
De aandacht van de, op het dek aanwezige
passagiers, van den heer Pirzel tot de drie
studenten, wordt door deze gebeurtenis zoo
zeer in beslag genomen, dat zij in het geheel
niet bemerken, wat zich intusschen aan den
wal afspeelt.
Daar staat naast een stapel indrukwekkende
lichtgele koffers, die. beplakt met een groot
aantal étiquetten van Karavansera's uit alle
werelddeelen, eiken hotelportier aanleiding
zouden geven tot de taxatie: Amerikanen in
een kamerwaarde van tien tot twintig gulden,
een gedistingeerde heer van ongeveer vijftig
jaar, gekleed in een bruin-geruit reiscostuum.
Zijn gezicht verraadt echter, dat zijn ge
boortestad ergens in. den Balkan moet liggen.
De kleur van zijn huid is lichtbruin, die van
zijn haar voor zoover dat althans te zien is
grijs. Het opvallendst in dit gelaat is echter
de neus, waaruit men er, met eenigen goeden
wil, twee zou kunnen maken. De oogen en de
mond hebben iets weeks en vriendelijks. Deze
over het algemeen niet onsympathieke vreem
deling noemt zich Alexander Popodotschi.
Het laden heeft intusschen opgehouden. De
bemanning loopt opgewonden heen en weer
om alles voor het vertrek gereed te
maken.
De heer Popodotschi blijkt daarvoor niet de
minste interesse te koesteren. Hij volgt slechts
met kalmen, bijna onverschilligen blik het ge
heimzinnige transport. Ook de passagiers, die
lachend en pratend van hun uitstapje aan
den wal terugkeeren en zich nu voor den nog
steeds bewaakten loopplank postasren. vallen
geheel buiten zijn belangstelling. Maar plot
seling wendt hij het hoofd om als aan het eind
van de kade in snelle vaart een taxi nadert en
bij de aanlegplaats van het schip stopt. De
chauffeur haast zich een jonge dame, die een
groote bouquet rozen in den arm draagt en
door haar moeder en een correct gekleed jong-
mensch wordt vergezeld, bij het uitstappen
behulpzaam te zijn. T
Op dit moment wordt'de bewaking van den
loopplank opgeheven. Harry Diesel neemt zijn
koffer op en verlaat haastig het schip, maar
midden op den loopplank blijft hij als aan den
grond genageld staan: het jonge meisje met
de rozen, dat hem van den wal tegemoet komt,
is niemand anders dan Nini Collijn!
Als zij hem genaderd is, doet hij schielijk
een stap terzijde; hij is zoo verbaasd over deze
onverwachte verschijning, dat hij er pas aan
denkt haar te groeten als ze voorbij is, het
geen tot gevolg heeft, dat het correct gekleede
jongmensch in haar gezelschap, zichtbaar ver
rast, zijn keurige zwarte hoed afneemt om
Diesel's groet te beantwoorden.
In den stroom passagiers, welke achter haar
aankomt, lukt het hem zoo onopvallend mo
gelijk rechtsomkeert te maken, maar hij kan
toch niet voorkomen, dat hij aan boord door
zijn beide vrienden met een spottend lachje
wordt ontvangen.
De eenige, die op den wal is achterge
bleven, is de heer Popodstschi. Hoewel een
matroos hem toeroept, dat het hoog tijd is
om aan boord te komen staat hij daar en
wacht. Waarop?
De groote sirene loeit haar afscheidslied;
alle vlaggen zijn reeds geheschen. De sleep-
booten worden met zware kettingen aan de
„Ukami" vastgemaakt. De loods komt aan
boord. De gezagvoerder neemt afscheid van
den agent. Nini Collijn omhelst haar moeder
voor de laatste maal
Dan komt plotseling een zware acht-cylin-
der wagen de kade opgereden. Een chauffeur
in livrei rukt het portier open, een heer van
middelbaren leeftijd springt kwiek naar bui
ten en begeeft zich haastig aan boord, terwijl
de chauffeur, geassisteerd door een matroos
den achter op de auto gebonden koffer los
maakt om deze daarna eveneens aan boord
van het schip te brengen.
Alexander Popodotschi kent dezen laat
komer: het is Hendrik van Berquem, een der
Antwerpsche diamantkoningen.
Nu wenkt ook hij een der leden.van.de be
manning om hem met zijn koffers behulp
zaam te zijn. Met het air van den man, die
zich verbeeldt, dat men op hem wacht, gaat
hij als laatste over den loopplank, waaraan
havenarbeiders reeds bezig zijn om hem weg
te halen..
Op het promenadedek stelt de scheepskapel
zich op en als de „Ukami" los van de trossen
en getrokken door twee pittige sleepbooten,
zich bijna onmerkbaar in beweging zet, schalt
plotseling over het dek de bekende melodie:
„Muss 1 denn, muss i denn zum Stadtle
hinaus!"
De muziek is meer luid dan mooi, maar
iedereen aan boord is toch even onder den
indruk van dit oogenblik. Men leunt over de
verschansing, de meisjes op de Bastei aan het
Steenhuis wuiven naar de matrozen, stewards
en koks, met wie zij, tijdens het oponthoud
van het schip in den haven kennis hebben ge
maakt, Antwerpsche zeelui, die elk schip moe
ten zien vertrekken, wisselen een stommen
groet met eenige, hun bekende opvarenden
en eenige achterblijvende familieleden van
hen, die zich aan boord bevinden, maken on
ophoudelijk gebruik van hun zakdoek, hetzij
om hun tranen af te wisschen dan wel om
er mee te wuiven.
Dan beginnen de machines te werken; als
een panorama glijden de huizen en kerken
van Antwerpen, de Oceaanstoomers, die in de
Schelde liggen, de kranen en opslagplaatsen
voorbij.
Een schip kiest zee
Terwijl alle verrekijkers en fototoestellen in
werking worden gesteld en de passagiers zich
vermeien in den aanblik der steeds meer ver
dwijnende stad, begeeft Alexander Popo
dotschi zich naar de hut van den marconist
om daar het volgende radiotelegram voor Lon
den op te geven:
„Eieren onderweg. Koopers verwacht South
ampton. Popodotschi".
En nog dienzelfden dag worden op het kan
toor te Londen van de Zuid-Afrikalijn twee
passagebiljetten Southampton-Marseille ge
boekt.
Aan de trap, die van de hutten der Toe
ristenklasse naar de eetzaal leidt, hangt een
zwart bord. Op dit bord wordt melding ge
maakt van te organiseéren uitstapjes aan den
wal. Nog bevat het een opwekking om in een
„first class autocar", van alle gemakken voor
zien inclusief diner vanuit Antwerpen
de Belgische slagvelden te bezichtigen. Een
interessant bezoek aan goed onderhouden loop
graven, prikkeldraadversperringen en gra
naattrechters wordt door flinke zakenmen-
schen in uitzicht gesteld.
Harry Diesel heeft zich gisteren reeds over.
deze grove reclame op dit bord geërgerd; van
daag echter ergert hij zich over een ander,
waarop zoowel in het Duitsch als in het
Engelsch met groote letters te lezen staat:
Het is den passagiers der Toeristenklasse
verboden het dek der eerste en tweede klasse
te betreden.
Diesel is woedend. Nu is zoowaar, als door
een wonder 't meisje, waarom hij bijna van zijn
reis naar Afrika had afgezien, aan boord ge
komen en nu staat hier, dat het verboden is
haar te naderen. Want Nini Collijn reist eerste
Harry Diesel heeft uit principe een antipa
thie tegen spreekwoorden. Toen hij nog op
het gymnasium was, had hij over alle be
staande spreekwoorden een opstel moeten
maken, slechts één uitgezonderd: „Verboden
vruchten smaken het best". Geen enkele
leeraar had gedacht, dat hij daarover iets
zou weten te vertellen, maar juist dat spreek
woord zou hij uitstekend hebben kunnen be
handelen.
Dat blijkt ook nu weer, want de waarschu
wing negeerend en zichzelf wijs makend, dat
een brutaal mensch de halve wereld heeft,
slaat hij den weg in, welke naar de verblijf
plaats der uitverkorenen op deze aarde leidt.
Door de leege eetzaal der Toeristenklasse,
welke tevens als ontspanningslokaal dienst
doet en waarin op dit oogenblik door eenige
mannelijke mede passagiers in een verborgen
hoekje een robber bridge wordt gespeeld, komt
hij op het promenadedek. Hij loopt langs de
keukens, ziet hoe de koks in hun witte jassen
en hooge mutsen lepels en pannen hantee-
ren en ruikt de spijskaart voor het diner.
(Wordt vervolgd.)
