Liefde in de wildernis
H. M. de Koningin en H K. H. Prinses Juliana woonden Maandag op het Malieveld te den Haag het défilé bij, dat door
het jubileerendfe corps mariniers uit Rotterdam voor de vorstelijke personen werd gehouden. De vorstinnen in het galarijtuig
De Zwitsersche
ski-loopers bij de
training der deel
nemers aan de
komende internati
onale wedstrijden
van Garmisch Par-
tenkirchen
De kleine Claude Malmejac, die onlangs
te Marseille ontvoerd werd, doch op
gespoord kon worden, vertoeft thans
te Chamonix
Op den toren van de Kweekschool voor de Zeevaart te Amsterdam is
een sterrewacht ingericht, welke het geschenk is van een amateur
astronoom
De nieuwe brug over de Dijksgracht te Amsterdam als
onderdeel van de werken tot verbetering der spoorweg-
verkeerstoestanden in de hoofdstad, is Maandag voor
het verkeer opengesteld
Dr. Euwe thuis Van een bewonderaar ontving de wereldkampioen een taart, waarop
de eindstand van de laatste partij, - Elsje, Fietje en Carotje interesseeren zich eveneens
voor het geschenk
De fabricage der attributen voor de Kerstviering neemt op
het oogenblik in Zweden een belangrijke plaats in. In
grooten getale werken de vrouwen, in nationale kleeder
dracht aan de voorbereiding mede
FEUILLETON
Uit het Engelsch van
OTTWELL BINNS.
3)
(Nadruk verboden.)
Honor Donthorne uitte een enkele kreet van
doodelïjke ontzetting, toen verloor ze haar
evenwicht en viel van den steen, precies op
den weg van de dravende kudde. Ze kwam
terecht bij 'n struik en bleef er liggen, zich vol
komen bewust van het gevaar dat haar dreig
de/maar onmachtig om zich te bewegen.
De aarde trilde als bij een aardbeving, een
zwaar bonzend geluid mengde zich onder
het woeste getrompetter; stofwolken warrel
den omhoog en er was gekraak van brekende
takken en struiken. Toen draafde de eerste
olifant voorbij en zijn glanzende slagtanden
dreigden onheilspellend naar beneden.
Achter hem aan kwam de heele troep bees
ten. De grond daverde onder hun groote poo-
ten, hun getrompet 'overstemde ieder ander
geluid. Het meisje sloot de oogen, verstijfd
van angst.
Ieder oogenblik verwachtte ze vermorzeld te
worden onder de logge pooten of gegrepen en
omhoog geheven in één van die machtige
slurven. Een van de dieren baande zich een
weg door het groepje struiken waarnaast ze
lag; de eeltige poot plompte op niet meer dan
twee meter afstand van haar hoofd en zij
werd half bedolven onder de neerkrakende
takken. Maar ze bleef onbewegelijk liggen en
dat was haar eenige kans op redding.
Minuten verliepen, toen daverde het laatste
dier voorbij. Ze hoorde het overdonderend ge-
sseid mander worden. Maar nog bewoog ze
zich niet. Ze bleef, zoo lang, dat het haar
eeuwen toescheen, volkomen verdoofd en
verbijsterd. Eindelijk lichtte ze langzaam haar
hoofd op. Er was geen enkele olifant meer te
zien. Het woud voor haar was doodstil, maar
achter haar klonk nog het daverend geweld
van de woedende dierenmassa. Ze dwong
zichzelf om zich op te richten en worstelde
overeind. Toen hoorde ze Mannering ergens
tusschen de boomen haar naam roepen.
Honor, Honor!
Ze besefte, dat ze niet de eenige was, die
den overval overleefd had. Ze schudde de tak
ken van het vermorzelde struikgewas van zich
af en trachtte antwoord te geven. Maar haar
tong en lippen weigerden voor een" oogenblik
den dienst en voordat ze woorden had kun
nen uitbrengen, kwam Mannering al tusschen
de boomen vandaan. Hij zag haar en holde
haastig op haar toe.
Honor, Honor! riep hij, toen hij haar be
reikt had. Goddank, dat je nog leeft!
Hij greep haar handen en zij voelde hoe hij
beefde. Zijn gezicht was doodsbleek. Het
meisje bleef even zwijgen, toen vormden
haar lippen een enkel woord:
Walter!
Mannering huiverde. Hebje het ge
zien? Dedeolifant. Ze knikte en
Mannering ging haastig voort, dankbaar
dat hij haar niet hoefde te vertellen wat er
gebeurd was:
Hij is daarginds tusschen de boomen.
Haar lippen trachtten iets te zeggen, maai
er kwam geen geluid. Hij las de vraag in haar
oogen en antwoordde:
Ja, hij is dood. Die slag met de slurf
moet hem dadelijk gedood hebben. Je behoeft
niet bang te zijn, dat Walter gevoeld heeft hoe
het beest hem opnam en tusschen de boomen
slingerde.
Honor Donthorne stond onbeweeglijk voor
zich uit te staren, haar gezicht was doods
bleek, haar oogen brandden, maar ze huilde
niet. Ze begreep, dat George trachtte haar te
troosten, maar de woorden vonden geen weer
klank in haar gemoed.
Mannering praatte voort.
Wij moeten de dragers gaan zoeken en
Walter begraven. Het dient nergens voor om
hem terug te brengen naar het kamp. Hij
zou net zelf ook niet gewild hebben, en
wel een krijgsmangraf, zie je, Honor, het is
mooi, te liggen op de plaats waar je gevallen
bent.
De sentimenteele woorden klonken mis
plaatst op het oogenblik, maar het meisje
scheen het niet op te merken. Ze stond nog
steeds onbeweeglijk voor zich uit te staren.
Mannering, met haar handen nog in de zijne
werd bang en barstte plotseling uit:
Honor, Honor, zeg in Godsnaam iets! Be
denkt, dat dit een beter en vlugger einde is
voor Walter dan de dood, die onvermijdelijk
moest komen, als hij er op gewacht had.
Als hij er op gewacht had? riep ze on
vast. Wat bedoel je, George?
Wat ik zeg. Als hij gewacht hadzoo
als velen niet gedaan zouden hebben. Ik was
bang
Zonder eenige reden, zei ze snel.
Neen, antwoordde hij. Juist vanmorgen
had ik reden om bang te zijn. datdat.
Hij brak zijn woorden af.
Om bang te zijn, waarvoor?
Ik zal het je zeggen als we in het kamp
terug zijn, antwoordde Mannering ontwij
kend. Je hebt waarachtig al genoeg uit te
staan gehad.
Ze keek om zich heen.
De dragers! Waar zijn ze?
Hij begon him namen te roepen.
Kribaii! Natuga! Susambo!
Er kwam geen antwoord en zijn gezicht ver
duisterde.
Ik denk dat ze er vandoor zijn gegaan.
We zullen hen wel terugvinden in het kamp.
Ook moesten maar w
MaarWalter?
We kunnen niets doen zonder gereed
schappen. Kom! Als we de mannen gevon
den hebben, zullen we terugkomen.
Is dat jouw geweer, dat daar ligt?
Hij liet haar handen los en ging het halen,
maar raapte alleen maar een helft op. Het
was in tweeën gebroken, doordat een van de
olifanten er een loggen poot op had gezet. Hij
liet het haar zien en gooide toen het on
bruikbare stuk weg. Daarop nam hij haar bij
de hand.
Kom mee, Honor!
Zij gingen langzaam terug, langs denzelf
den weg, dien ze zoo haastig afgelegd had
den, achter de kudde olifanten aan. Toen zij
buiten het bosch kwamen, vielen de zonne
stralen brandend op hen neer en de heele wij
de vlakte lag te verzengen in de gloeiende
hitte.
Langen tijd sprak geen van beiden, maar
één keer bleef Mannering staan, midden in
het hooge gras, dat tusschen hen en het kamp
lag.
Luister eens. Hoor je niet, Honor?
Neen. Wat
Ik dacht, dat ik stemmen hoorde, maar
ik moet me vergist hebben.
Ze vervolgden hun weg en niet lang daar
na kregen ze het kamp in het oog. Niets be
woog er, alles was doodstil.
We zijn per slot van rekening nog de
eersten, zei Mannering. Maar toen ze de
groene tent bereikt hadden, zag hij, dat
hij zich vergist had. Het heele kamp was
overhoop gehaald, kleeden waren op den
grond gegooid, blikjes met etenswaren waren
opengebroken en leeggemaakt, al de voor
werpen van waarde waren verdwenen.
Hemel .fluisterde hij, toen hij begreep
wat dat alles beteekende.
Wat is er? vroeg Honor verwonderd.
Die zwarte dragers zijn er vandoorI Ze
hebben, alles leeggeplunderd.
Hij staarde hulpeloos om zich heen, sijs
gezicht was vertrokken van woede. Het meis
je staarde sprakeloos naar de wilde verlaten
omgeving. In de verte weerspiegelde zich d«
gloeiende hemel n het gladde meer; om d*
heuvels, die den horizon begrensden, trilde
de brandend-heete lucht en om hun toppei
hing een vale nevel. Breede, verblindende pij
len van zonlicht schenen de aarde te door
boren. Licht en schaduw waren overal pijnlijl
scherp afgeteekend, het bosch leek een som
bere, zwarte lijn. de vlakte een massa van wil
gloeiend licht. En terwijl ze daar stond U
staren, peinzend over het smartelijk gebeu
ren van eenige uren geleden en over alles
dat nog volgen kon.een eindelooze ze*
van mogelijkheden, in dit meedoogenlooze
land, bekroop haar de vrees en niettegen
staande de brandende hitte huiverde ze.
IL
De zon stond laag aan den hemel er waj
geen wind en alle geluiden waren verstomd ia
de brandende hitte. Alles was doodstil ea
Honor Donthorne zat in de schaduw van
haar tent en staarde afwezig naar een pasw
bultige pakken, die daar lagen. MannerrngU
werk.
Ze wist, dat hoewel de inhoud van de pak
ken nauwelijks toereikend was. Mannering eö
zij onmogelijk meer konden dragen. Met dk
luttele hoeveelheid levensmiddelen zou s«
George haar trachten terug te brengen naaa
cultuur en beschaving .naar een plaats, waai
het leven niet zoo meeaoogenloos wreed was.
Het was een lange weg naar de dichtsbijzijn-
de Belgische post en de gids was tegelijk mei
de dragers verdwenen en ze vroeg zich af ot
ze hun tocht ooit ten einde zouden brengen.
(Wordt vervolgd.)
