Het ernstig treinongeluk nabij Swindon.
Dr. Max Euwe geeft een schaakcursus.
Liefde in de wildernis
FEUILLETON
Uit het Engelsch van
OTTWELL BINNS.
(Nadruk verboden.)
Goed! Zoo strijden we tegen de koorts.
Maar u zult wel hongerig zijn, mademoiselle
en uw maal staat te wachten. U zult mij moe-
ten verontschuldigen. Ik heb al gegeten;
Mannering ook. En ik heb vanavond veel te
doen. Maar morgen hebben we een heelen
dag en vannacht moet u slapen.
Hij boog en ging heen. Honor bleef waar ze
was en het bewustzijn van haar volkomen
hulpeloosheid drong zich met afschuwelijke
klaarheid aan haar op. Haar oogen dwaalden
af naar de donkere schaduwen van de hoo
rnen; het woud leek haar de eenige veilige
schuilplaats toe, hoewel het onvermijdelijk
den dood beteekende. Wanhopig ging ze naar
haar tent terug, gooie zich op haar bed en
begroef haar gezicht in de handen. Een paar
minuten later kwam er iemand binnen en ze
keek verschrikt op. Het was Fatuma met wat
beschuiten en een kom dampende soep. Haar
hart sprong op van vreugde, toen ze het don
kere gezicht herkende.
Fatuma. fluisterde ze, Fatuma.
Ba mama, fluisterde de ander terug, ter
wijl ze aan Honor de kom met soep ga-f. Eet!
Honor dronk de soep op en toen ze klaar
was begon Fatuma zacht haar hand te stree-
len, terwijl het meisje zich een paar woorden
Swahiiisch voor den geest trachtte te halen
Zoo zaten ze geruimen tijd en hoewel geen
van de beiden zich anders dan gebrekkig
verstaanbaar kon maken, voelden ze allebei,
dat de sympathie, die ze voor elkander voel
den, geen woorden behoefden.
Plotseling bleef de streelende hand van Fa
tuma onbeweeglijk liggen en Honor voelde
hoe ze huiverde. Op hetzelfde oogenblik drong
keer het eentonige rythmische geroffel tot
haar door. Het klonk heel dichtbij, ergens in
het bosch, rechts van haar; en langen tijd
zaten de twee vrouwen onbeweeglijk te lulsr-
teren tot meer trommels invielen, steeds maar
weer; tot het woud scheen te trillen van het
krankzinnig makende geroffel. Toen stierf
het weg, werd een flauw, ver weg gedreun, tot-
het opnieuw aanzwol en bijna uit het kamp
zelf scheen te komen.
Plotseling hoorde Honor beweging in het
kamp en een stem, die het helsche geroffel
scheen te willen overstemmen en toen Honor
voorzichtig naar de tentopening sloop en naar
buiten tuurde, zag ze Legrand naast Man
nering staan, trachtend hem wakker te
schudden.
Wordt wakker, mon ami, riep hij. Het is
tijd.
Ze zag hoe Mannering langzaam zijn
oogen begon uit te wrijven en den Fransch-
man afwezig aanstaarde. Legrand schudde
hem nog eens.
Toe beste jongen, dat geroffel beteekent,
dat het tijd voor ons wordt. We zullen voort
maken, als je van avond nog zekerheid wilt
hebben.
Die woorden schenen Mannering klaar
wakker te maken en de ander stak zijn han
den onder zijn arm en hielp hem overeind,
greep hem toen bij zijn schouders, dat hij
niet zou vallen. Honor keek naar Mannering
met diepen afkeer.
Het stuitte haar geweldig tegen de borst
dat hij zich in deze omstandigheden zoo vol
komen aan den drank had overgegeven en
tegelijk met haar verontwaardiging voelde ze
een onuitsprekelijke wanhoop. Van dezen
dronkaard had ze niets te verwachten en
van Jules Legrand's bedoelingen maakte ze
zich geen illusies.
Mannering maakte een beweging, die zijn
gezicht in het schijnsel van het vuur deed
komen. Honor schrok. Dat was niet het ge
zicht van iemand, die teveel gedronken had;
dit was als een masker, een doodsbleek,
scherp masker, waarin de oogen glinsterden
met een vreemden glans. Er moest iets anders
zijnopium, cocaine misschien
Een oogenblik later duwde Mannering de
hand, die hem vasthield, weg en stond recht
op voor zich uit te staren in de ondoordring
bare duisternis achter het vuur.
Hoor je de trommels? vroeg Legrand.
Ze roepen ons, we moeten weg. Maar je moet
een geweer hebben. Dat zal je noodig hebben
voor wat er gedaan moet worden.
H ijliet den Engelschman even alleen en ging
een van de tenten binnen. Toen. hij weder
te voorschijn kwam, had hij in iedere hand
een geweer. Hij zette er een van tegen een
boom en onderzocht toen het andere, blijk
baar om te zien of het geladen was.
Dat is genoeg. Hier pak aan!
Hij gaf Mannering het geweer, die het aan
nam zonder er naar te kijken, nog steeds met
dien vreemden strakken blik op de duisternis
voor hem gericht. De Franschman keek hem
even scherp aan, haalde zijn schouders op
en lachte smakelijk. Toen zei hij langzaam
en met nadruk:
En goed mikken, mon ami. Je moet be
grijpen, dat dit noodzakelijk is en er zijn an
deren, die voor het kind zullen zorgen. Vooruit
we moeten gaan.
Mannering draaide zich zwijgend om en
liep achter den ander aan door het kamp.
Toen ze den buitensten lichtcirkel van het
kamp bereikten, schoot Legrand blijkbaar
plotseling iets te binnen. Hij hield Mannering
tegen en liep regelrecht op Honor's tent af.
Het nieisje ging achteruit en toen de
Franschman m de tentopening verscheen, liet
Fatuma zich met een kreet van schrik op de
knieën vallen, legde haar armen op den
grond en verborg haar gezicht in haar han
den. Legrand keek even vluchtig naar haar en
zei toen tot Honor:
Het spijt me, dat de noodzakelijkheid mij
er toe dwingt, het kamp voor een korte poos
te veriaten, mademoiselle, met Mannering.
Maar ik laat mijn mannen hier achter en ze
zullen goed op u letten, begrijpt u? Hij lachte.
Geen uitstapjes in het bosch dezen keer,
mademoiselle. Het zou niet veilig zijn, en daar
u onder mijn hoede bent, kan ik het niet toe
staan.
Hij wuifde even met zijn hand. voegde zich
weer bij den wachtenden Mannering en sa
men verdwenen ze in de duisternis; Legrand
voorop.
Langen tijd nog nadat ze weg waren ge
gaan stond Honor Donthorne bij haar tent
opening te staren naar het verste van de twee
vuren waar omheen een dozijn zwartjes zaten
te praten, terwijl de trommels onophoudelijk
en enerveerend roffelden. Ze dacht niet aan
ontsnappen. Niet alleen die neergehurkte
zwartjes, maar het woud zelf was haar cipier.
Het zou waanzin zijn die alleen kon eindi
gen met den dood, zonder te weten waar ze
naar toe kon gaan.Den vorigen keer had ze ge
weten, dat er hulp te vinden was, maar nu
Haar gedachten zweefden weg naar Alec
Rimington. Waar zou hij zijn? Ze kon het
alleen maar gissen en deze vraag deed een
andere bij haar opkomen; waar waren Jules
Legrand en Mannering naar toe gegaan? En
weer kon ze onmogelijk raden, maar ze had
de vaste overtuiging, dat hun weggaan iets te
maken had met dat helsche tromgeroffel. Le
grand had gezegd, dat de inboorlingen aan
het feestvieren waren; als ze Legrand goed
begrepen had, beteekenden die trommels- het
doodsgeroffel van een mensch. De woorden
klonken nog in haar na-
En goed mikken, mon ami. En er zijn
anderen die voor het kind zullen zorgen.
Op. wie moest Mannering schieten? Wie was
het kind, waar de anderen voor zouden zor
gen? Even schoot een bijna ongeloofelijke ge
dachte door haar heen, die ze bijna dadelijk
weer verwierp. Het geroffel werd zachter, tot
het weer wegstierf tot een verwijderd ge
dreun. De inboorlingen kropen dichter bij
het vuur als om bescherming te zoeken en
wierpen af en toe schichtige blikken op het
duistere woud, alsof daar een verborgen drei
ging verscholen lag. Ze hadden hun gepraat
gestaakt en zaten met vooruitgestoken hoof
den te luisteren, alsof ze wachtten op een of
ander signaal.
Eenmaal leek het Honor alsof ze tusschen
het doffe gedreun een anderen klank hoorde
den angstkreet van een vrouw of een kind.
Maar ze hoorde het geluid niet meer terwijl
de trommels gestadig weer doorroffelden.
•Eenige minuten gingen voorbij, toen hoorde
ze achter zich plotseling een zachten gil. Ze
draaide zich snel om. s
Fatuma zat ineengedoken, maar haar hoofd
was opgeheven, haar oogen tuurden voor zich
uit en er lag een uitdrukking van een doode-
lijken angst op het gezicht. De vrouw praatte
door, zachte onsamenhangende woorden, die
Honor niet begreep; toen klonk weer boven
het tromgeroffel uit de angstige kreet, dien ze
ai eerder gehoord had. Fatuma hoorde het
ook en 't was alsof het geduid een magischen
invloed op haar had.
De kleine Bwana
Ze duwde Honor's hand weg en vloog naar
de tentopening. Honor liep haar na. Ze greep
haar vast en trachtte de vrouw duidelijk te
maken, dat ze wachten moest, terwijl ze naar
de mannen bij het vuur wees, die ook opge
sprongen waren en ingespannen naar het
bosch tuurden.
Maar Fatuma glipte onhoorbaar de tent
uit en sloop in de tegenovergestelde richting
van die, waarin de zwartjes met zoo'n inge
spannen verwachting tuurden.
iiWordt vervolgd.),./
Het keuren van een der inzendingen voor de 50sten ten
toonstelling van „Ayicultuia", welke in den Haagschen
dierentuin geopend is ter gelegenheid van het zilveren
bestaansfeest der ve-een-ging
Een wereldkampioen geelt les. Dr Max Euwe heeft
Donde dagavond aan de Volksuniversiteit te Amsterdam
de eerste van een serie lessen gegeven
Het ernstig treinongeluk bij Swindon (Eng), eischte Woensdag twee aooden en zeven en tw.ntig Te Belgrado is een monument onthuld voor de gedurende den
gewonden Een tweetal foto's van de plaats des onfieils wereldoorlog in Jugoslavië gevallen Russische soldaten
De n>euwe brug over de Wijnhaven te Rotter
dam is thans geheel ge eeo eo zal binnen
enkele dagen voor het publiek worden open
gesteld Een overzicht van het bouwwerk
