Liefde in de wildernis
Koning Edward VIII volgt met zijn broers, de Hertogen van York, Gloucester en Kent en Lord Harewood het stoffelijk over
schot van zijn vader op weg van het kerkje te Sandringham naar het station Wolferton. (Per beiinograaf geseinde foto)
In de Amsterdamsche Montessorischool aan de Albrecht
Dürerstraat wordt een tentoonstelling gehouden van teeken-
werk van drie- tot achttienjarige leerlingen
Te Geisteren had Donderdag onder groote belangstelling de plechtige uit
vaart en begrafenis plaats van pastoor G. Litjens, welke deze week bij een
roofoverval vermoord werd. De plechtigheid op het kerkhof
Winter in de Rotterdamsche Diergaarde.
Een tweetal, dat zijn toevlucht heeft
gezocht op de verwarmingsleiding
De Belgische minister van Economische Zaken, de heer Isacker bracht Donderdag een
bezoek aan de Handelshoogeschool te Tilburg. De hooge bezoeker (links met bril)
op weg
H. K. H. Prinses
Juliana heeft Don
derdag de Middel
baar Technische
School te Leeu
warden officieel
geopend. De aan
komst van de Prin
ses aan het nieuwe
gebouw
De heer C. Drayer en zijn echtgenoote M. Paap, beter
bekend als „Marianne de badvrouw", vierden Donderdag
te Zandvoort hun gouden huwelijksfeest. De jongste
kleinzoon feliciteert de jubilarissen
FEUILLETON
Uit het, Engeisch van
OTTWELL BINNS.
(Nadruk verboden.)
33)
Een van de dragers haalde de flesch te voor
schijn Honor schonk wat in een tinnen beker
en hield dien aan Fatuma's lippen. Ze dronk
het op, slikte, begon te hoesten en vloog met
een luiden kreet overeind. Na een oogenblik
scheen ze zich alles te herinneren en ze snik
te:
O, de kleine Bwana! Ik hoorde hem hui
len zoozooHij
De kleine Bwana is hier. veilig en wel,
Fatuma. Hij is bij Salem, kijk, daar.
Fatuma sprong overeind, keek haastig om
zich heen en zag in de duisternis het blanke,
tengere kind afsteken tegen de zwarte huid
van den drager. Met een diepen snik van
blijdschap rende ze er naar toe, nam het kind
in haar armen en stamelde allerlei liefkoo-
zende woorden. Het kind begon opnieuw
angstig te snikken maar de vrouw suste het
in het Swahili en de kleine jongen herkende
haar stem, sloeg zijn arm om haar heen en
drukte fcich tegen haar aan met zijn blank
gezichtje tegen haar zwarten schouder.
We moeten nu weg. zei Rimington. Maar
als jij hem kunt dragen
Niemand anders zal hem in zijn armen
houden! Maar hij moet warmer ingepakt,
worden. De nacht is koud en de koortsvliegen
zullen hongerig zijn.
Honor deed haar wollen vest uit en gaf het
haar. om het kind er mee te bedekken, en
toen gingen ze op weg naar een kleine hoog
vlakte, die volgens Rimington rechts van hen
lag. Als ze zorgden, dat ze steeds heuvel-
waarts gingen, moesten ze haar vinden.
De maan kwam op en scheen als een
bloedroode bal door de boomen; er kwam een
lichte mist opzetten, die hen door en door ril
lerig maakte. Voortdurend schramden ze zich
aan de doornen, hun voeten bleven haken in
dooreengegroeide wortels, maar na een uur
begon de stijging van den bodem goed merk
baar te worden, de boomen begonnen te wij
ken en ze stonden voor een helling. Honor
vond, dat het loopen nog moeilijker viel dan
in het bosch. Bij elke twee stappen, die ze
deed zakte ze er één achteruit. Ze moesten
verscheidene keeren halt houden, maar ten
slotte hadden ze den top bereikt en stonden
op den rand van het plateau. Aan den ande
ren kant op misschien zes of zeven mijlen af
stand zagen ze het woud als een donkere
streep afgeteekend. In de schaduw van een
groote acacia hielden ze halt en Rimington
liet Honor wat whisky drinken.
Het zal u helpen, zei hij kort, toen ze
eerst weigerde. En we, moeten daar bij dat
bosch aan den anderen kant zijn voor het
dag is.
Ze slikte het prikkelende goedje zonder
verder protest en terwijl hij wachtte, viel
haar gezicht plotseling op zijn doodsbleek
vertrokken gezicht.
Maar u, zei ze. kunt u het halen?
Ik moet het halen, al zou ik op handen
en voeten kruipen, zei hij grimmig. Dat kind
moet zoo gauw mogelijk in veiligheid worden
gebracht.
Honor keek naar het kind, dat vast lag te
slapen in Fatuma's armen en vroeg zich af
welke betrekking er bestond tusschen Ri
mington en den kleinen blonden jongen.
Toen zei ze:
Maar als Legrand nu bulten gevecht ge
steld is
Dan blijft die ander nog over, zei hij. de
man. die me deze wond in den schouder be
zorgd heeft. Ik weet niet wie het is, maar
Hij brak zijn woorden plotseling af en er
kwam een uitdrukking van schrik op zijn ge
zicht.
Honor zag het en wachtte, bang voor wat er
komen zou. Een minuut ging voorbij, toen
deed hij de vraag waarvoor ze den heelen tijd
al gevreesd had.
Miss Donthorne, hoe kwamen u en Fa
tuma in de buurt van Rahutu. terwijl ik u
daarginds in mijn kamp heb achter ge
laten?
Ze trachtte hem de zaak op de minst ern
stige manier voor te stellen, door hem te ver
tellen van den bode, die in den nacht gekomen
was met een brief van hemzelf.
Maar ik heb geen brief en geen bode
gestuurd ,zei hij. Legrand moet dien brief
vervalscht hebben.
Honor repte niets van de mogelijkheid, dat
die brief werkelijk van Jules Legrand aan
Mannering was en dat Mannering zelf het
heele verhaal verzonnen had. Ze gaf geen
antwoord en Rimington vervolgde:
En u kwam zeker in het kamp van dien
schurk?
We werden onderweg aangevallen. Le
grand beweerde, dat hij ons gered had
Een gemakkelijke redding als de aanval
alleen maar schijn is.
Rimington lachte schamper.
Het leek anders in één opzicht werkelijk
genoeg, viel ze hem in de rede. Twee of drie
dragers werden gewond.
En toch zal Legrand zelf die hinderlaag
opgesteld hebben. Het is echt iets voor hem
om zooiets te doen en er zich op te beroemen
dat hij u gered heeft.
Hij zweeg even, toen keken zijn ernstige
oogen haar strak aan en er was een koude
klank in zijn stem, toen hij vroeg:
En waar is Mannering gebleven? Hij is
toch niet bij de gewonden?
Ze aarzelde even, want ze begreep heel
goed, dat haar antwoord zijn achterdocht zou
bevestigen.
Neen, antwoordde ze onzeker en haar
toon deed hem veel duidelijk worden.
Hij gaf een korten knik en vroeg:
Is hij daar nog?
Ja.
Aha!
Hij stond langzaam op en er was een harde
uitdrukking op zijn gezicht, welke duidelijk te
kennen gaf, dat hij thans wist aan wien hij
zijn gewonden schouder te danken had. Hij
keek met een grimmigen blik in de richting
van Rahutu. Honor stond op trachtte den in
druk van hetgeen hij gehoord had, te ver
zachten.
U moet sir George Mannering niet te
hard beoordeelen. Hij was zichzelf niet. Hij
had een heftigen aanval van koorts achter
den rug ener was nog iets anders. Ik zag
hem weggaan met Legrand. Het was of hij
gehypnotiseerd was of half verdoofd.
Het is heel logisch, dat u probeert ver
ontschuldigingen te vinden voor uw verloofde,
viel hij haar in de rede. Maar
Hij is mijn verloofde niet meer, zei ze
rustig. Het is uit tusschen ons. Ik heb hem
gisteravond gezegd
U hebt het hem gezegd? riep hij onge-
loovig. Bedoelt u dat u uw verloving verbroken
hebt?
Ja, ik had ontdekt, datdat ik hem
niet liefhad.
Ze zei die laatste woorden haastig en ver
ward. want zij had het gevoel, dat hij haar
mededeeling onvermijdelijk in verband
moest brengen met zijn eigen vraag, toen hij
naar den slapenden Mannering had staan
kijken: en ze ging haastig voort:
Dus u ziet, dat het niet daarom is, dat ik
George Mannering probeer te verontschuldi
gen. ïk meen in ernst, dat hij gehypnotiseerd
of half verdoofd was. En Legrand had een ge
weldigen invloed op hem. Ik geloof zeker, dat
hij zichzelf niet was, toentoen
Ze eindigde den zin niet, het was haar
onmogelijk het vreeselijke feit onder woorden
te brengen, maar hij sprak haar gedachten
verder uit.
Toep hij probeerde mij t# vermoorden,
bedoelt u? En hij voegde er op minachtenden
toon aan toe: Ik ben bang, dat ik het op dat
punt niet met u eens ben, miss Donthorne.
Er zijn dingen in deze geschiedenis, waar u
niets van weet. Ik ben er van overtuigd, dat
Mannering absoluut wist wat hij deed, toen
hij probeerde me dood te schieten. Ik kan
het u niet uitleggen, misschien later. Het is
tijd dat wij verder gaan. Mannering zou een
tweede poging kunnen wagen.
Zonder Honor tijd te gunnen om nog iets
te zeggen, gaf Rimington een kort bevel en de
tocht werd hervat. Vergeleken bij den marsch
door het woud, was te tocht over de vlakte
kinder spel. Er was alleen maar gras, dat
zacht heen en weer wuifde in den nachtwind
met hier en daar een acacia in het maan
licht, doch na een uur, of twee ging de
schoonheid van den nacht verscholen achter
een killen, vochtigen mist en in Honor's hart
kwam ook een kille somberheid. Van het
oogenblik af, dat Alec Rimington haar had
verteld van den Europeaan, die op hem had
geschoten, had ze geweten wie dat geweest
was, en ook Rimington scheen zelf niet te
twijfelen. Het was vrijwel onmogelijk, dat er
een derde blanke in Rahutu was geweest en
bovendien had Rimington haar gezegd, dat er
dingen waren, waar zij niets van wist, maar
die hem deden begrijpen waarom de ander
het op zijn leven gemund had. Maar waarom?
Ze trachtte de geheele geschiedenis te door
gronden. Ze zag Mannering, Jules Legrand
het blonde kind, Rimington en Fatuma, zich
zelf, allen deelen van een puzzle, die ze niet
sluitend kon krijgen. Was het dit kind, dat
den sleutel vormde? Lag het geheim verscho
len in het opschrift op dien steen dat Man
nering had laten wegbeitelen?
(Wordt vervolgd.)
