Liefde in de wildernis
Baronesse Schimmelpenninck van der Oye (links), de eenige Nederlandsche
deelneemster aan de ski-wedstrijden te Garmisch Partenkirchen, in gesprek met
Waldtraut von Stumm
Mr. P. J. Mijksenaar is benoemd tot
leider van het gemeentelijk bureau tot
bestrijding der werkloosheid in Am
sterdam
Over eenige weken zal bij de Rotterdamsche Droogdok Mij. een tankschip tewater worden gelaten,
gebouwd voor rekening van de Anglo-Saxon. Het schip op de belting
FEUILLETON
Uit het Engeisch van
OTTWELL BINNS.
(Nadruk verboden.)
De woorden klonken haar na in haar
ooren en hoewel ze in ijlkoorts waren uitge
sproken, waren ze een heel gruwelijk ant
woord op haar vraag. Alle mogelijke kleinig
heden en voorvallen kwamen haar weer voor
den geest. Ze zag Legrand op het oogenblik
van hun ontmoeting verbaasd ongeloovig
naar Mannering starend, nadat hij diens
naam gehoord had. Toen herinnerde ze zich
Mannering's gezicht weer, zooals hij haar on
dervraagd had na den eersten koortsaanval,
zijn oogen glinsterend van vrees, nadat hij
had gehoord, welke namen hij in zijn ijl
koorts genoemd had en zijn verlichting, toen
ze hem verteld had, dat hij niets anders ge
zegd had dan alleen die namen. Dan het klei
ne kerkhof, waar een van de zwarte dragers
op bevel van Mannering de namen van die
twee grafsteenen uitgebeiteld had. Ze zag
den half uitgewischten naam nog voor zich:
Mannering. Dan weer Legrand's gezicht, dat
haar verbluft aanstaarde, toen ze zei dat ze
den naam gelezen had; en daarnaast Man
nering in zijn veldbed met een angstige uit
drukking in zijn oogen en weer Legrand met
een gebiedende waarschuwenden blik in zijn
oogen en Mannering met oogen, die haar
ontweken en de vraag, die zij had willen doen,
op haar lippen deed besterven
Tenslotte het afschuwelijke tooneel bij de
offerplaats, dat Alec Rimington haar in een
paar woorden geschetst had.
Het hing alles samen met het kind, dat
aoo'n belangrijke rol gespeeld had. Was het
mogelijk. da,t Soger Mannering niet gesneu
veld was en dat dit kind zijn zoon en de zoon
van Madeline Mannering was, wier naam ze
op den grafsteen gelezen had? Plotseling zag
ze den heelen samenhang. Het kind stond
tusschen Mannering en de familiebezittingen,
welke hij al geërfd had, en daarom had het
moeten sterven: Alec Rimington kende de
waarheid en daarom had ook hij moeten
sterven.
Ze huiverde weer van afkeer over zooveel
laaghartigheid en een namelooze vrees be
kroop haar, terwijl zij uitstaarde in de duis
ternis. Het kind was dus door Alec gered,
doch daarmee was nog niet alles afgeloopen.
Legrand en Mannering, of de overlevende
van die beiden zouden alles in het werk stel
len om te verhinderen, dat Alec ontsnapte en
die schandelijke geschiedenis wereldkundig
maakte. Legrand zou zelfs hier in duister
Afrika niet meer veilig zijn en George Man-
nerir.g zou onterfd en gebrandmerkt zijn en
zich moeten schuilhouden voor de oogen der
menschen.
Terwijl Honor lag te peinzen, zag ze de
duisternis steeds maar dieper wordende ster
ren begonnen te twinkelen aan den diepblau-
wen hemel. Er heerschte diepe stilte en het
was zoo warm, dat ze zou hebben gedacht, dat
er een onweer op til was, als de hemel n.iet
zoo helder was geweest. Ze herinnerde zich,
dat haar broer gezegd had, dat het niet lang
meer zou duren, of de regentijd zou begin
nen, maar het maakte haar niet ongerust.
Binnen één, misschien twee uur zouden ze bij
het kamp aan het meer zijn. Maar voor ze het
meer bereikt hadden, was er een verandering
over de heele natuur gekomen. In het Oos
ten en Westen waren de sterren verdwenen,
alleen boven haar stonden ze nog te pinkelen,
tusschen twee dichte wolkenbanken. De dra
gers begonnen druk te praten. Juma riep
haastige bevelen, en Honor ving een woord op
dat ze kende.
Gauw! Gauw!
Ze begreep, dat het onweer snel naderde en
terwijl de kano te water gelaten werd, staar
de ze ia de duisternis. Nu Rimington gr feü
was, moesten ze tweemaal een tocht over
het meer maken; en Honor ging met hem bij
de eerste groep. Fatuma en de twee overge
bleven mannen stonden hen op te wachten
aan den anderen oever, en Rimington werd
nu zoo vlug mogelijk naar bed gebracht. Hij
lag heftig te ijlen en Honor gaf hem een
slaapmiddel dat ze vond in een klein medi
cijnkistje, dat Fatuma haar gewezen had,
toen waschte ze zijn wond met een ontsmet
tingsmiddel en verbond hem opnieuw. Ze was
nauwelijks klaar, toen een helle bliksemstraal
door de duisternis flitste, gevolgd door een ge
weldige donderslag, die de tinnen voorwerpen
in de tent deed rammelen en het linnen deed
klapperen; de lamp, die aan den bovensten
stang was opgehangen, hing heen en weer te
dansen.
Toen kwam de regen, een geweldige stort
regen, die als een gordijn van water neer-
kletste op de aarde. Geen linnen was bestand
tegen een dergelijke watermassa. Op ver
scheidene plaatsen begon het water in kleine
riviertjes de tent binnen te stroomen. Honor
trachtte eerst met haar vingers een weg te
vinden voor die miniatuurriviertjes, maar het
hielp niets en met behulp van Fatuma bracht
ze alles zoo goed mogelijk in orde voor den
zieke.
Nog eens en nog eens flitste de bliksem, de
donder kraakte en echode in het naburige
woud met een geweldig rumoer, het geplas
van den woesten regen werd steeds luider en
het leek of de tent zou bezwijken onder den
last van het neervallende water.
Er was nog niet veel wind en daar was ze
dankbaar voor. Eenmaal sloop ze naar den
ingang van de tent en keek naar buiten. Een
bliksemflits verlichtte het landschap voor
haar. maar ze zag niets dan evenwijdige stra
len water, welke de oppervlakte van het meer
tot een dikke schuimmassa striemden. Ze
sloop weer terug, kletsnat geworden in die
eene minuut en bleef naast Fatuma en Ri
mington zitten wachten, tot het onweer
vooi"bij zou zijn.
Het «jggi gg it stea, ms, fesg® M
lichten iets te verminderen, de donder scheen
af te nemen en hoewel de regen nog steeds ge
stadig doorroffeld op het linnen van de tent,
wist Honor, dat het onweer begon te beda
ren.
Ze keek naar Fatuma, die in een nog al on
gemakkelijke houding in slaap was gevallen.
Honor liep naar Rimington, die den heelen
tijd heel rustig had gelegen trok voorzichtig
de dekens wat hooger op en legde het zeildoek
recht, dat ze over hem heen hadden gelegd,
als bescherming tegen het water dat door 't
linnen heen lekte. Toen ging ze in een dek-
stoel liggen, om verder den nacht door te wa
ken. Maar binnen vijf minuten vielen haar
oogen dicht en was ze in een onrustigen slaap
gevallen.
Een uur ging voorbij. De lamp. die aan den
dwarsstang van de tent was opgehangen, be
gon flauwer te branden bij gebrek aan olie.
toen plotseling buiten zachte voetstappen
klonken. Ze hoorde het in haar droomen en
werd wakker door bijna geruischlooze stap
pen van een dier.
Ze keek haastig om zich. Rimington lag
nog rustig te slapen. Fatuma was van houding
veranderd, maar sliep ook nog.
De regen had opgehouden, heel ver weg
klonk nog een dof gerommel.
Maar het geluid dat ze in haar droomen
gehoord had, hoorde ze nogen ze luister
de scherp toe en trachtte in het halfduister
van de tent rond te kijken zonder zich in
haar stoel te bewegen.
Weer hoorde ze het geluid, dezen keer bij
den gesloten ingang van de tent, waar de man
scheen te blijven staan. Ze bleef volkomen
stil zitten, terwijl ze scherp uitkeek maar ze
zag niets. Een minuut ging voorhij, twee mi
nuten, toen hoorde Honor de zachte voet
stappen weer. Ze schenen om de tent heen te
gaan. Dadelijk glipte ze uit den stoel en greep
het geweer dat in een drooggebleven hoek
van de tent stond. Toen maakte ze haastig de
klep van de tent open en glipte onhoorbaar
naar buiten. Bij het licht van een verren blik-
)sm ze het heele slagende kamp
overzien, maar den indringer, die ze gehoord
had, zag ze nergens.
Haastig liep ze met een vrij groote bocht
naar den achterkant van de tent, tevergeefs
trachtend het geluid, dat haar voeten in den
doorweekten grond maakten te vermijden.
Toen bereikte ze een bloeiende struik, die
zoel en sterk geurde na den regen en van
waar ze het geheele kamp kon overzien.
Dezen keer vond ze den man, dien ze zocht
dadelijk en zelfs zonder het licht van den
bliksem. Tegen het lichte linnen van de tent
teekenle zich vaag de gestalte van een man
af, die met iets aan de tent scheen bezig te
zijn. Een zacht scheurend geluid bereikte
haar oor en toen begreep ze wat hij deed; hij.
was bezig een gat in de tent te snijden. Ze
wachtte met ingehouden adem terwijl ze zich
afvroeg of hij van plan was naar binnen te
gaan. Maar dat scheen zijn plan niet te zijn.
Plotseling straalde een flauw licht naar bui
ten door de opening die hij gemaakt had,
maar een oogenblik later verdween het weer,
doordat de man zich naar voren boog, hoewel
de bovenste lichtstraal haar even den rand
van een zonnehelm liet zien; het was dus een
blanke
Maar wie? En die vraag werd meteen op
gevolgd. door een andere: Wat deed hij daar?
Het antwoord op deze tweede vraag kwam
bijna dadelijk. Uit den hoek, waar hij bezig
was. had zij het geweer genomen en er stond
daar nog een tweede. Dat was het, wat hij
zocht. Een oogenblik later werd haar vermoe
den bevestigd. De man richtte zich op, hief
ziin arm omhoog en het licht glinsterde even
op net metaal van een geweer, dat hij naar
binten trolc.
Honor stond als geboeid naar hem te sta
ren. Was hij alleen maar een dief of had hij
een andere bedoeling met den diefstal van
dat geweer? Ze herinnerde zich plotseling
hoe haar schot van dien ochtend het wa
pen van hun achtervolger onbruikbaar had
gemaakt.
Klik!
iWbrd't vsrvöigd^.
Een snapshot tijdens het wereldkampioenschap
schaatsenrijden, dat zoojuist te Davos verreden
is. Onze landgenoot Van der Scheer (links) in
actie. Rechts de Zweed Johansson
Het Italiaansche s.s. „Fedora", dat Maandag den Nieuwen Waterweg werd binnengesleept,
is Vrijdag 1.1. in aanvaring geweest met het Russische schip „Pravda" en is daarbij aan bak.
boordzijde ernstig beschadigd
Een miniatuur autobaan is in het Vondelpark te Amsterdam gebouwd en zal dezer
dagen in gebruik worden genomen
Litwinoff verlaat het Qual
d'Orsay te Parijs, waar hij
belangrijke besprekingen
voerde
De nieuwe brug aan de Oosterdok-
sluis te Amsterdam werd Maandag
voor het eerst opengedraaid, toen
het groote Engelsche tankschip „Bull-
mouth" op weg van Londen naar Am
sterdam de brug passeerde
